A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

domingo, 15 de julio de 2007

ALGUNHAS CONSIDERACIÓNS SOBRE O DEBATE DO ESTADO DA NACIÓN

 


            Un ano máis celebrouse o chamado “debate sobre o estado da nación”, que permitiu constatar variadas evidencias:


            En primeiro lugar que foi un debate onde os voceiros do neoliberalismo estiveron en grande maioría, e como non podía ser doutro xeito, cando se xuntan e debaten, o fan sobre elementos, que sendo importantes, o terrorismo por exemplo, esquecen os problemas que máis preocupan á xente, a economía familiar, a microeconomía. Rodríguez e Rajoi non discutiron pois as grandes liñas económicas do modelo español e as repercusións sobre as familias, o teñen perfectamente asumido, estan de acordo e non consideran que nada se deba cambiar; para iso xa esta o mercado, o sacrosanto mercado.


            Pero cando falan de terrorismo, seguindo as consinias do “imperio”, falan en abstracto, chamando terrorismo a todo o que se enfronte con violencia á violencia que o neoliberalismo practica contra a maioría dos pobos do planeta.


            Non hai distincións entre a violencia que emprega un grupo kurdo contra o estado e a poboación de Turquía, que estragou nos últimos anos máis de tres milleiros das súas aldeas e non lles permite accede-lo dereito de autodeterminación ou a violencia empregada polos grupos da resistencia iraquí contra as tropas de ocupación  ou a que poden emprega-los palestinos contra quen practica o terror contra da poboación, non compre ningunha resolución da ONU e detén, asasina e tortura con impunidade internacional desde hai sesenta anos, ou a dos narcotraficantes mexicanos ou os paramilitares colombianos apoiados polo goberno. Todo é terrorismo excepto a violencia exercida polos estados “amigos” contra outros estados que non o son,  ou contra os seus propios pobos. Todo depende do lado no que te atopes neste mundo, para eles sen matices, ou estas xunto de min ou contra de min,  que os nosos neoliberais queren facernos tragar. Se aceptas as receitas económicas e permites que as grandes empresas trasnacionais exploten os recursos e a man de obra a moi baixo prezo, podes cometer todo tipo de tropelías e atentados ós dereitos máis elementais, que a comunidade internacional permanecerá impasible


            Según eles, toda a violencia que se xenera acotío no planeta, non ten causas de carácter social, político ou económico. É a resposta dun conxunto de mentes enfermizas, cheas de envexa que queren destrui-lo noso paraíso. Todo obedece no fondo, a unha conxura internacional contra o mercado e a sacrosanta democracia representativa.


            Sobre este tema a diferencia que se manifestou no debate, son moitas veces cuestións tácticas, sobre a importancia de dar hoxe pasos ou non, por parte do goberno, que algúns xa deron no pasado e non os levou a ningures.


            En terceiro non se falou dos problemas cotiás que sofren as xentes, do endebedamento brutal da maioría das familias, da cada vez maior presión fiscal sobre @s traballador@s, nin das deslocalización de empresas, ou o xeito de mellora-la sanidade e outros servizos fundamentais, que aínda que estean transferidos, a administración central debe garantir, a precariedade laboral, os salarios ridículos das mozas e mozos, os prezos moi elevados das vivendas, que para acceder a unha endebédaste para toda a vida e parte da dos teus fillos. Nin se falou das tres importantes reformas levadas adiante por este goberno que lesionan á maioría da poboación, a laboral a fiscal e a de pensións. E cando se fixo, foi de pasada e sen entrar a debater a fondo.


            En cuarto lugar non houbo unha voz no Congreso dos Deputados, nesta conxuntura, e hai anos que non ocorre, capaz de facer unha crítica de calado a política neoliberal española en todos os aspectos, económico, internacional, etc e “poñer sobre a mesa” unha alternativa, que permita comprender a moitos cidadáns que é posible loitar por obxectivos concretos e saír da situación de resiñación na que se atopa a maioría da poboación.


            O grupo ecosocialista, ou Izquierda Unida, ou como se chame o liderado por Llamazares, esbozou unha leve crítica ó goberno dentro dun discurso claro de apuntalar a política levada adiante nestes anos. Crítica que despois de tres anos de apoio ó goberno perde o seu valor pois vese como unha necesidade oportunista de resitua-lo discurso diante das inminentes eleccións xerais e os deficientes resultados obtidos nas eleccións municipais e autonómicas, que foi onde sempre IU conseguía os maiores apoios e representación institucional.


            Nestas circunstancias non é estrano que o día seguinte do “debate”, unha grande parte dos medios de comunicación, propiedade dos grupos oligárquicos que apoian ós dous partidos maioritarios, saíron á rúa non para preguntar se en opinión dos cidadáns tratáranse os temas que lles afectan ou non e se deran solucións, senón que para banalizar aínda máis o debate, como se dunha competición deportiva se tratara, a pregunta fundamental era ¿quen gañou?. ¿Pero a quen carallo lle importa iso?.


 


            Galicia mes de xullo de 2007


 


            C. Dafonte