Carlos Dafonte
Unha cuestión
fundamental á hora de examinar un proceso de mobilización como o
que se está a producir no norte de África, é a de estudar a
natureza socio-económica-política do mesmo. Se nos centramos en
Exipto, onde as mobilizacións dunha parte importante da sociedade
contra do goberno dos “Irmáns Musulmáns” foi a coartada para
un golpe de estado do exército o 3 de xullo pasado, podémonos
preguntar se nos atopamos diante dunha revolución, como afirman
moitos titulares e algunhas organizacións políticas, se a
mobilización de importantes sectores da sociedade exipcia ten ese
carácter, e dicir, faise a favor dun cambio de estruturas no sistema
produtivo, que vai tamén a transformar as relacións sociais de
produción, e dar paso a unha nova hexemonía na sociedade ou pola
contra as reivindicacións atinxen só ó aspecto político, quérese
maior liberdade, defensa do laicismo, pero sen poñer en cuestión o
sistema produtivo e a hexemonía da burguesía; se cumprida unha
primeira etapa, de poñer fin a un estado de excepción permanente
exercido por unha ditadura militar, avanzouse cas mobilizacións de
maio e xuño cara a un estadio superior ou estase en vías de
consolidación ca intervención militar, dunha seudodemocracia
burguesa moi limitada, unha especie de “bonapartismo”.
