Carlos Dafonte
A crise económica non
debe ser para as xentes da esquerda revolucionaria a principal e
única consideración a salientar na situación actual. Esta é un
proceso consubstancial co capitalismo, o seu desenvolvemento a xera,
e sérvelles, ós máis poderosos para concentrar capital, eliminar
competidores e modificar no seu beneficio as condicións de
explotación da forza de traballo.
O que nos debe preocupar
máis e que despois de varios lustros de ataque organizado a nivel
mundial contra os traballadores, sobre todo no centro do sistema
capitalista, é si o que afirmou Trotski no Programa de Transición
aprobado en 1938, de que “a situación política mundial
caracterizábase pola crise histórica da dirección do proletariado”
é hoxe tamén unha realidade, nunha situación na que non hai máis
saída, de acordo ós intereses dos asalariados, que a substitución
do capitalismo por unha nova formación social onde o modo de
produción capitalista non sexa hexemónico.
Naquel intre o
revolucionario soviético referíase a quen tiña a responsabilidade
de dirixi-la revolución mundial, a Internacional Comunista ou III ª
Internacional. organismo que naceu como resultado da visión
política, do traballo e da necesidade que Lenin consideraba para a
extensión da revolución, consideraba inviable a posibilidade do
“socialismo nun só país”; pero Lenin morreu en 1924; hoxe por
non existir un organismo internacional desas características,
podemos afirmar que a incapacidade das forzas revolucionarias para
dar unha resposta organizada á agresión do imperialismo contra os
pobos e @s traballador@s
e como superala, debe ser un dos elementos centrais do análise
da situación política; posiblemente o máis importante. Mentres
non se solucione o problema da dirección política, o capitalismo
terá maiores facilidades para impoñe-los seus criterios e
cargará, como é lóxico nun sistema baseado na explotación, sobre
as costas da forza do traballo os custes de toda crise.