tag:blogger.com,1999:blog-64965466654706074872024-03-11T03:13:13.847-07:00ALTERNATIVA | Blog de pensamiento alternativoBlog de pensamiento alternativo. Porque una política alternativa es posibleC.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.comBlogger596125tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-43328915178302532262024-03-11T03:12:00.000-07:002024-03-11T03:12:29.664-07:00<p>A CRISE ECONÓMICA CAPITALISTA E DE HEXEMONÍA DOS USA, AGUDIZA AS CONTRADICIÓNS INTERBURGUESAS.</p><p><br /></p><p>Carlos Dafonte.</p><p><br /></p><p><b>Una fonda crise do sistema</b><span style="white-space: pre;"> </span></p><p>A crise do sistema agudiza estas contradicións, así como o declive da hexemonía da dominación do que coñecemos como “cultura occidental” sobre o sistema internacional. Quero deixar claro que ao falar das contradicións interburguesas, sempre lembro o feito que no século pasado as dúas Guerras Mundiais foron resultado deste tipo de contradicións, polo tanto sobre nós hoxe revolotea tamén esa posibilidade.</p><p>Centrándonos no titulo, os cambios que se están a producir no planeta sufriron un proceso de aceleración nos últimos anos; hai moi poucos, aínda que se me acuse de estar sempre utilizando un mesmo argumento, o artigo do norteamericano Francis Fukuyama, seguido despois dun libro que completaba o panorama sobre “A fin da historia”, foi acollido con grande alborozo, tamén algunhas críticas, na maioría dos medios de comunicación mundiais, pois no mesmo, afirmábase que este “fin da historia”, coa queda do que denominaban “o comunismo”, significaba o trunfo da democracia liberal en todos os currunchos do planeta e polo tanto a desaparición da política, como proceso de confrontación entre ideas antagónicas, o triunfo en definitiva da economía capitalista; todo este proceso, afirmaba significaba “a fin da historia”.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Polo que se ve, tanto Fukuyama como os que acolleron a súa teoría con satisfación, que creo lembrar debeu copiar de Hegel, pensaban que as crises capitalista eran consecuencias da dinámica de bloques, esóxenas ao sistema, cando a realidade é que seguen a producirse despois da desaparición do bloque antagónico, pois son endóxenas ao capitalismo e resultado das súas contradicións, situación que o sacrosanto mercado non é capaz de corrixir.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>O artigo apareceu no ano 1989 e cara ao final da década dos anos 90, a economía dos USA era presentada como sinala Jorge Beinstein, como “o mega motor do crecemento global”, e para moitos “gurús” neolibarais facendo boas as verbas de Fukuyama, estaba en “fase de expansión dun xeito vertixinoso unha Nova Economía baseada na alta tecnoloxía que iniciaba un círculo virtuoso de progreso indefinido”. </p><p>Análises deste tipo desataron a euforia bolsista, eran tempos da presidencia de Bill Clinton, onde as empresas tecnolóxicas, seguindo a Beinstein, “comprobaban como día tras día valorizábanse as súas accións o que permitía (sobre) investir e (sobre) endebedarse e facía que as cotizacións en bolsa destas empresas subiran, pero sen unha vinculación coa rendibilidade das mesmas”. No ano 2.000 a burbulla das tecnolóxicas estoupou, Bill Clinton finalizou o último dos seus mandatos presidenciais e sucedeuno George Bush jr, e aconteceu o 11 de setembro de 2001. Caeron as torres xemelgas e a outra, non tan alta, cinco ou seis horas despois, circunstancia da que ninguén fala. A queda das torres permitiu aos USA lanzar o que chamou “guerra contra o terrorismo”, que permitiulle declarar terroristas a todas as organizacións que consideraban molestas para os seus intereses xeoestratéxicos e atacar países aos que roubar as súas materias primas, todo camuflado como un intento de poñer termo ao avance do islamismo radical.</p><p>Tamén ten importancia que a partir dese momento os asesores de Bush a nivel interno, como sinalou Michel Husson, poñen en marcha tres medidas co obxectivo de manter a actividade económica: a primeira unha especie de “keynesianismo militar” que aumentaba os gastos neste sector; a segunda unha baixada espectacular dos impostos que permitiu estimular o consumo da parte da sociedade máis rica e a terceira unha baixada da taxa de interese coa fin de manter o consumo interno e sobre todo beneficiar ao mercado inmobiliario.</p><p>Poucos anos despois, como non podía ser doutro xeito, estoupou unha nova burbulla, a inmobiliaria e o que se tiña presentado como “o novo século norteamericano” converteuse nun proceso acelerado de queda do unicentrismo e como afirma Atilio Boron, hoxe os USA xa non poden impor os seus intereses como o fixeran a partir da IIª Guerra Mundial e en pouco máis de vinte anos todo se lles veu abaixo; agora todos sabemos que o declive da súa hexemonía e a dos seus aliados europeos é un feito; a discusións atópase, non sobre se o declive se vai producir ou non, senón como se vai producir esta transición hexemónica, pacífica parece que non, ou con numerosos conflitos e guerras, que polo visto nos últimos anos, parece é o panorama que nos espera.</p><p><b>Transicións de hexemonía e contradiccións.</b></p><p>Transicións hexemónicas que ao longo da historia moderna producíronse varias, como teñen estudado entre outros autores Giovanni Arrighi, seguindo a Braudel. Arrighi establece catro ciclos sistémicos de acumulación e transicións de hexemonía; a primeira a xenovesa, que beneficiouse da rota da seda ata que foi desprazada por Venecia e os turcomanos e máis tarde a partir de 1.380 coa creba da banca privada catalá e facerse co comercio da la de Castela que lle permitirá máis tarde, ben asentada xa no sur, Córdoba, Cádiz e Sevilla, intervir no comercio colonial. Como afirma Jhon Elliot, “se fosen os cataláns no canto dos xenoveses quen gañasen a loita por introducirse no sistema comercial castelán, a historia dunha España unida tomaría un xiro profundamente diferente”.</p><p>De Xénova-España-Portugal a transición é cara aos Países Baixos, máis tarde cara a Grande Bretaña e a partir da IIª Guerra Mundial, comeza a hexemonía indiscutible dos USA.</p><p>O problema da actual transición da hexemonía é máis complexo que as anteriores, pois mentres as anteriores déronse entre sistemas civilizatorios que tiñan as mesmas raíces políticas, ideolóxicas, relixiosas, culturais, etc a de hoxe é cara a China, que representa una tradición cultural moi distinta pero que é o país que esta a ganar a carreira económica no planeta; hoxe son 144 os países que teñen a China como socio preferente e fronte ao “América o primeiro” dos USA, a China formula o seu “prosperidade compartida”, deixando atrás como plantea Boron o de “uno gaña e os demais perden” que é o imposto polos USA dende hai moitos anos xunto cos seus socios da Unión Europea. Tamén debemos ser conscientes de que China non regala nada, aínda que de cando en vez, como aconteceu nestes anos pasados lle teñan perdoado a débeda a 14 países africanos.</p><p>Polo tanto una primeira contradición prodúcese entre as dúas cadeas imperialistas que atópanse sobre o taboleiro planetario, a liderada polos USA coa UE e a liderada por China e os BRICS que como é coñecido dende primeiros do ano actual, incrementaron o número dos seus socios coa entrada de Arabia Saudita, Irán e Exipto. Organización que as súas relación comerciais fannas nas súas moedas prescindindo do dólar, co que esta medida supón para a economía norteamericana.</p><p>Que ninguén pensé que o enfrontamento entre as dúas cadeas é un enfrontamento entre a oligarquía anglosaxona e da Unión Europea cos traballadores chineses liderados polo PC de Ch. A realidade é que o enfrontamento é entre burguesías, pois o PC de Ch representa preferentemente intereses burgueses.</p><p>Se fosen os traballadores de China os que estiveran enfrontados coas burguesías capitalistas, é de supor que o PC aplicaría a liña política da “revolución permanente”, tentaría cambios políticos naqueles países aos que axuda, cousa que non fai, e non consideraría a posibilidade do “socialismo nun só país”. Algúns autores que analizan estas cuestión, afirman que os chineses utilizan no seu enfrontamento coa outra cadea, o concepto de “guerra popular prolongada”, acuñado por Mao hai moitos anos; é dicir avanzar cara a súa hexemonía paseniñamente, case sen que pareza que avanza.</p><p>Contradicións que tamén existen dentro das estruturas supranacionais como pode ser a Unión Europea, onde determinados consensos que funcionaban dende hai moitos anos, o bipartidismo entre socialdemócratas e dereita, a entrada da extrema dereita pode alterar. Fálase que despois das próximas eleccións europeas do mes de xuño, a socialdemocracia que agora é moi liberal, pode ficar fora das institucións se “populares”, extrema dereita e liberáis poden gobernar. Podemos tamén falar do “grupo de Visogrado” e as posición que teñen dentro da UE.</p><p>Tamén pódese falar das contradicións entre os USA e a UE e como os primeiros teñen utilizado o golpe de estado en Ucraína e despois o enfrontamento entre Rusia e a OTAN, para atraer de novo á UE ao seu carro, máis feble económicamente, pois beneficiábanse do intercambio con Rusia sobre todo en materia de enerxía. Os USA non queren acercamento algún entre Rusia e a UE no seu obxectivo xeoestratéxico de dominar Eurasia; e de non dominala a prefiren chea de contradiccións entre as diferentes potencias que a configuran, pois xa se sabe, “a rio revolto…” </p><p>Nesta situación de perda da hexemonía dos USA e os seus debilitados aliados europeos, as contradicións entre os países da cadea imperialista liderada polos USA cada vez son máis importantes e dentro de cada un deles, entre os propios sectores burgueses. Non esquezamos o crecemento da extrema dereita en moitos países como Francia, Italia, Paises Baixos, Austria, Finlandia, Suecia, etc., que crean contradicións moi importantes dentro da Unión. Sería interesante, eu o creo así, así o afirmamos nunha parte maioritaria de Esquerda Unida hai tempo, que a sinatura do tratado de Maastricht e a aceptación do mesmo por parte do progresismo europeo e incluso sectores da esquerda, traería consigo o avance da extrema dereita pois a aceptación de Maastricht significaba que a esquerda ficaba sen alternativa fronte ao neoliberalismo e polo tanto a oposición contra as políticas de austeridade e contra @s traballador@s, demagoxicamente ían ser levadas polas forzas máis á dereita. Polo tanto era previsible o seu avance para quen tíñamos e temos, posición contrarias á construcción oligárquica europea.</p><p>Dentro de cada país estas contradicións existen, como en España que a creba do bipartidismo, non acadar mayoría absoluta un dos dous grandes partidos representantes de determinados sectores burgueses, acubíllase hoxe, baixo a explicación máis fácil, como é a división en esquerda- dereita, completamente irreal, pero que lles serve aos medios de comunición e a quen detenta verdadeiramente o poder, para facer pedagoxía na sociedade e que sexa máis difícil a reconstrucción dunha forza de esquerdas, pois axuda á desideoloxización de sectores do proletariado que síntense, como non hai outra organización, representados por esa suposta esquerda que está de acordó con todos os tratados ultraliberais da Unión Europea.</p><p>Contradicións que tamén prodúcese na “ditadura perfecta” dos USA e exprésase con toda a crudeza na confrontación dos dous sectores oligárquicos que gobernan o país dende a súa fundación, e que ten como a expresión máis salientable o asalto ao edificio do Congreso polos partidarios de Trump, que indica que todo o que se escribe sobre a democracia nese país esta a ficar en “augas de fregar”.</p><p>Como tradúcense estas contradicións a nivel xeneral?. Nun plano moi importante na perda de cualidade da propia “democracia burguesa”, comezando pola dos USA, como indico máis arriba, que sempre púxose de exemplo, pero tamén na maioría dos países de “occidente” onde constantemente atácase o exercicio de dereitos conseguidos con moitas loitas e esforzó, como poden ser os acadados polo movemento obreiro, feminista, LGTBI, etc que os avances da dereita máis extrema poñen de novo en discusión e non cabe dúbida, que naqueles lugares onde gobernan os recortan. </p><p>Ou as “leis mordaza” que nos últimos anos fóronse impoñendo en numerosos países europeos como no noso e que permite que una protesta sen máis, poda ser cualificada de “terrorismo”, o endurecemento das penas por manifestarse na vía pública e sobre todo pola posición dunha parte maioritaria da xudicatura que tenta imporse ao poder lexislativo e conta co apoio da extrema dereita e o neofranquismo. </p><p><b>USA escolleu que o proceso da súa perda da hexemonía non sexa pacífico.</b></p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Non producíuse conflicto algún nos últimos trinta anos no planeta que non estivera relacionado co seu proceso de perda da hexemonía; dende a guerra en Iugoslavia e o seu desmembramento, ata a desaparición de Libia como estado unitario, pasando polas guerras de Iraq e Afganistán ou a actual en Ucraína e o xenocidio en Gaza. </p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Da de Ucraína teño tomado posición neste mesmo blog hai tempo, o xenocidio sobre os palestinos que levan a cabo os USA con Israel como man executora é resultado do acto de inmolación levado a cabo para deter o “plano Abraham” acordado nos tempos de Trump co gobernó de Israel, que significaba un paso adiante na destrucción do pobo palestino e as súas institucións, pois primaba por enriba de todo o recoñecemento de Israel por parte dos países árabes e o Magreb, deixando ao marxe definitivamente ao pobo palestino; a acción dos palestinos de outubro do ano pasado atacando instalación militares e centros urbanos israelitas, situaría nun primeiro plano as reivindicacións palestinas que o plano Abraham pasaba por alto e segundo a brutalidade da resposta de Israel, obrigaría a súa paralización por parte de países claves no mesmo como Arabia Saudita, situación que polo de agora, se ten producido. O plano Abraham atópase paralizado.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Tamén nestes anos ficou claro que a pesar da toda a súa tecnoloxía militar e de empregar decenas de miles de soldados e dos coñecidos como “contratistas”, os USA non foron capaces de gañar guerras de carácter colonial e foron derrotados en Iraq e Afganistán e fóiselles ao traste o seu plano de atacar despois Irán e controlar determinados países ex soviéticos da zona e debilitar a Rusia e China. </p><p><b>Nos últimos días ataque de histeria na UE. </b></p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Si aos avances das tropas rusas en diferentes frontes lle engadimos as declaración de Trump no senso de que os europeos deben financiar a súa defensa, levou a intervencións na conferencia de seguridade celebrada en Munich, que constrúen un relato por parte da maioría dos dirixentes europeos, ao marxe de toda realidade, como afirmar que se Rusia vence teríamos aos rusos no corazón de Europa cos seus tanques, e días despois a Macrón noutra xuntanza celebrada en París falando de estar barallando a idea de enviar tropas francesas a Ucraína. Nesta última ningún dos presentes sumouse a súa tese, agás Estonia. Pero días despois o ministro de exteriores polaco, a fonte non é para min moi fiable, declarou que as tropas da OTAN non teñen que ir a Ucraína pola razón de xa estar actuando no país limítrofe co seu.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Que pode estar acontecendo, para que os dirixentes da Europa oligárquica perderan toda perspectiva da realidade? Ou será que con esas declaración tenten crear una situación de medo nas poboacións, para que o aumento dos gastos militares sexa acollido sen protestas?. Coido que algo de todo acontece; cando a “operación especial” foi iniciada por Rusia, apareceu nos medios que non había posibilidade alguna de que Rusia gañase a guerra, cando tiñan que sacar os chips das lavadoras para que determinadas armas funcionasen, a incapacidade do seu exército para enfrontarse á OTAN aínda que fosen os ucraínos de carne de cañón, ou una economía atrasada como a rusa, non sería capaz de aguantar todo o rosario da sancións que o capital internacional impúsolle. A realidade é que as sancións desarticularon ás economías europeas, Rusia medra máis que os países que máis medran da UE, e utilizando una parte da súa capacidade militar, está derrotando á OTAN.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Por outra banda a baladronada de Macrón penso que é para o consumo interno, na perspectiva das próximas eleccións europeas, pois sabido é que a Fronte Nacional, recibiu en tempos, descoñezo se agora, axudas de Rusia e ten sobre a guerra en Ucraína una posición tibia.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Polo tanto debemos considerar que é una campaña para meter o medo no corpo da xente para que acepte sen discusión algunha a suba dos gastos militares en cada país, que só pódese levar a cabo, minguando as cantidades adicadas a outras partidas orzamentarias ou aumentando os impostos. Se é o primeiro caso, coñecemos case con seguridade que partidas van sufrir recortes, sanidade, educación todo tipo de axudas para coidado de persoas maiores, etc. É dicir en axudas sociais e recortes en servizos fundamentais para @s traballador@s. Estamos dispostos a aceptar estes recortes? Ou estamos en que suban os impostos para gastalos no aumento do orzamento militar?. </p><p>Estaría ben que tomáramos conciencia destes feitos, non deixarnos enganar e estar atentos aos programas que presenten as forzas políticas de cara as eleccións europeas do mes de xuño, pois pode ser que uns nos presenten programas para elevar os orzamentos militares para derrotar a Rusia, cando eles puideron parar a intervención rusa intervindo na guerra civil en Ucraína comezada no 2014 e nada fixeron para detela, e haberá outros partidos que falen de frear a extrema dereita. Creo que o voto necesario é o que está a favor da paz entre Ucraína e Rusia, salvaguardando os dereitos dos de cultura rusa en Ucraína, e ao mesmo tempo, os que non queren que a extrema dereita avance. Dúas formulacións que deben ir xuntas.</p><p>Pero sobre todo debemos ser conscientes que só unha forte mobilización popular pode facer fracasar os intentos de manter, durante un tempo impreciso por parte da oligarquía europea, unha guerra que pode entrar por un camiño que máis tarde non se poida desandar. </p><p><br /></p><p>En Galicia no mes de marzo 2024<span style="white-space: pre;"> </span> </p><div><br /></div>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-71937505942530599532024-02-24T01:48:00.000-08:002024-03-11T03:12:42.341-07:00NON FOI POSIBLE DESPRAZAR AO PP DA XUNTA.<p>Carlos Dafonte</p><p><span> </span>Celebradas as eleccións autonómicas, o PP continúa a ter maioría absoluta no Parlamento e polo tanto a Xunta vai seguir nas súas mans. O contexto político tanto estatal como europeo, que analizaba con máis fondura no artigo do 27 de decembro, co avance das forzas da dereita extrema e nalgúns lugares o fascismo, por moito que queiras pensar o contrario, non presaxiaba que Galicia fora a ser algo diferente; somos parte dun estado e da Unión Europea e nos tempos de cambios políticos, como acontece hoxe, non é este o momento de volvelos analizar, moita xente non está moi disposta a poñer o seu voto ao servizo desta fin, aínda que o pense e o considere necesario. </p><p>O BNG cumpriu, acadou como tod@s coñecemos 25 deputados, pero o Psoe non axudou, perdeu 5 e acadou o menor número de votos en todas cantas eleccións autonómicas celebráronse en Galicia. Sumar ficou acadou 28.171 votos que representan o 1’90 % dos votantes. Cito a estes tres pois seguramente de necesitarse, constituirían un goberno tripartito.</p><p><span style="white-space: pre;"> <span></span></span></p><a name='more'></a>Se fixéramos unha comparativa entre o BNG e o PSOE, podemos dicir que mentres o primeiro leva tempo con Ana Pontón no Parlamento como voceira da organización, dando a batalla cotiá contras as políticas da Xunta e traballando na sociedade, marxinando temas que noutros momentos eran os que situaban no primeiro plano como o da identidade nacional, produciuse neste senso, un cambio estratéxico importante situando no primeiro plano os temas sociais que son os que a maioría da xente queren que se lles resolvan, sanidade, educación, queda da industrialización, emigración, temas relacionados coa cultura propia, etc.. Escolleron o camiño da permanencia no liderado e un cambio na estratexia electoral. Estes días de análise electoral algún apuntou: “como Bildu”. E é certo. Pero tamén pódese pensar que o voto galeguista de dereitas que entrou no redil do PP con Coalición Galega, vai ser máis difícil de convencer. Si é que fica algo do mesmo.<p></p><p>O PSOE en cambio ao longo destes anos e unha máquina de “picar secretarios xenerais e candidatos á Xunta”, que agás esta vez, sempre coinciden, seguramente como resultado das divisións que dentro do mesmo existen. En certa medida a súa situación faime lembrar a dos partidos da quenda na restauración, a partir de 1917, cando as divisións internas non permitían, pola cantidade de liderados dentro de cada partido, que os gobernos durasen; daquela tentaron saír coa fórmula de “gobernos de concentración”, algo que en Galicia non é hoxe posible.</p><p>O BNG debe facer un análise serio destes resultados electorais e sacar unha conclusión clara, o día 18 de febreiro subiron a conta dos votos do Psoe, pero esa análise ten que servir para coñecer por onde pode entrar para gañar votos do PP, que todo hai que dicilo, aínda que a participación aumentou, acadou Rueda como candidato máis votos que o candidato Feijóo.</p><p>Hai algo que o Psoe debe ter moi en conta, despois duns anos nos que o segundo posto estivo en máns de diferentes forzas, Psoe, En Marea, BNG, que indicaba que ser o lider da oposición era algo conxuntural, que o BNG repita o liderado da oposición, pode indicar que se ten convertido en estrutural, co que iso pode ter de relevante para cando @s galeg@s decidan dunha vez por todas que o PP xa fixo dano bastante e é necesaria a alternancia.</p><p>As declaracións de Rueda despois de coñecer resultados “Galicia mandoulle unha mensaxe a España, aquí non queremos chantaxes nin estar sometidos”, referíndose supoño a que o PP gaña e o resto perde, entre eles a opción nacionalista, cando o BNG acada o mellor resultados da súa historia, indica que facer declaracións coa euforia do triunfo e algo que hai que coidar. O mesmo que dicir días despois, cando xa debía estar máis calmo, que como gañou non ten que cambiar nada nas políticas que o PP levou adiante nestes 15 anos. Pois mire señor Rueda, Bng+Psoe+Sumar teñen máis votos que vostede, 700.491 fronte aos 702.536 e en % tamén lle gañan, 47’36 por 47’51, cativas diferencias, xa o sei, pero por facer análise no límite da realidade, poderíamos dicirlle que en Galicia queríase cambio. A non ser que o PP sume os votos de VOX, que quere acabar coas autonomías e claramente franquista en moitos outros temas programáticos. </p><p>Dicir que como ganou o PP todo está moi ben e non hai que cambiar nada, é non coñecer a realidade galega; críticas houbo abondo na campaña para que o PP faga unha reflexión e si lle deixan os seus, introducir algúns cambios. </p><p>Pagou o PSOE a negociación cos nacionalistas catalás? Pode ser, pero se os seus votos marcharon cara ao BNG, son votos moi contraditorios, pois esta forza política tamén está a favor da amnistía e a reconciliación; outra cousa e que o traspaso cara ao BNG fixérano antigos votantes críticos, para castigar ao que chaman “o sanchismo”, que pode ser, as enquisas posteriores indicarán as razóns do traspaso. </p><p>Tamén pódese pensar que o voto hexemónico do BNG en Vigo, é un castigo a Abel Caballero pola súa reiterada “política luminosa” do Nadal. Deixo unha pregunta, o PSOE de Vigo implicouse a fondo na campaña?</p><p>Que podemos dicir de “SUMAR”? Iolanda paga en Galicia por todas as manobras que durante estes anos foi facendo, deixar caer a En Marea polo pacto con Podemos de onde saíu Unidas Podemos, máis tarde cando considerou que con Podemos non había posibilidade de bos resultados, forma “Sumar”, actuando de xeito que a nova organización resta en vez de cumprir co seu nome. Cal será o seguinte paso, entrar no PSOE? No PSOE non a queren senón aporta deputados que pacten con eles, mentres o bipartidismo non se instaure de novo, aspiración dos dous grandes partidos. Dentro do PSOE pouco lles vai aportar.</p><p>O que non estivo presente na campaña, foi unha forza política cun programa orientado a solucionar os problemas da clase traballadora galega, de esquerdas que formulase a superación do capitalismo non para un horizonte próximo, para un a máis longo alcance, estratéxico, adecuando a táctica a esa necesidade que de non producirse, cada vez máis a clase traballadora vai ver como a pesar de determinadas medidas o deterioro da súa condición de vida é unha realidade.</p><p><br /></p><p>En Galicia no mes de febreiro de 2024.</p><div><br /></div>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-71892107261107830572023-12-27T01:56:00.000-08:002024-02-24T01:48:59.222-08:00GALICIA 2024: ELECCIÓNS AUTONÓMICAS E EUROPEAS<p><br /></p><p>Carlos Dafonte</p><p><br /></p><p><span style="white-space: pre;"> O</span> ano que ven imos celebrar eleccións para renovar o Parlamento de Galicia e elixir unha nova Xunta. Após de 14 anos de control absoluto do PP das dúas institucións, agás os militantes máis sectarios do partido fundado por Manuel Fraga, unha grande parte da poboación galega, aínda que o seu voto concédanllo ao PP, están convencidos que non se pode seguir sen proxecto de país que é a realidade na que vivimos en todos estes anos de goberno conservador, e que hai unha necesidade urxente dun cambio de rumbo</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>E para o mes de xuño, anúncianse eleccións para renovar o Parlamento Europeo e elixir novos cargos que ata o de agora repartíanse entre “populares”, “socialdemócratas” e “liberais”.</p><p><span style="white-space: pre;"> <span></span></span></p><a name='more'></a>As eleccións vanse dar, calquera dos dous procesos, en primeiro lugar nun contexto internacional e estatal complexo, con avances considerables nas eleccións realizadas en diferentes países da Unión Europea de organizacións políticas moi conservadoras e nalgúns por tod@s coñecidos, coa aparición con forza nas institucións, do neofascismo, o neofranquismo e o neonazismo. Crise económica, crise social e crise política do capitalismo, e a súa expansión por un mundo globalizado, son os alicerces destes avances.<p></p><p><span style="white-space: pre;"> </span>En segundo, estar inmersos nun proceso de guerra entre a OTAN e Rusia, onde a primeira pon as armas e cartos e os ucraínos poñen o sangue e @s mort@s, nun intento por parte dos USA de romper, e o conseguiron, os acercamentos producidos nos últimos anos entre a U.E e Rusia, na estratexia de dominar o continente euroasiático; acercamento que en certa medida o impedía. Os avances da OTAN cara a fronteira de Rusia, o golpe en Ucraína, a privación de dereitos aos de cultura rusa e a guerra civil sen que a UE intervira, propiciou, era o desexado a intervención rusa coas consecuencias por todos coñecidas.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>En terceiro lugar prodúcese outro feito que explica tamén acontecementos actuais, que vai ser determinante como xa o é agora, nos próximos anos; refírome á perda da hexemonía do bloque anglo-norteamericano no planeta e as súas derrotas militares en Iraq, Afganistán e Siria, a perda de certo control en América Latina e África. Bloque que segue a contar co apoio da UE, o que lle obriga a este conglomerado oligárquico a exixirlle enormes sacrificios a clase traballadora, que se non responde coa contundencia que unha posición de clase exixe, e a causa dos recortes que paseniñamente se foron introducindo no sistema democrático burgués, o papel dos grandes medios de comunicación en mans de esa oligarquía, pero sobre todo pola crise na dirección política do proletariado.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>En cuarto, esta perda de hexemonía e o intento de mantela, leva aos actores principais e subsidiarios, os USA e a UE, a unha completa perda de valores que sempre proclamaron, aínda que nunca cumpriran, que póñese de manifesto na incapacidade para intervir no xenocidio que levan a cabo os sionistas sobre o pobo palestino na súa intervención tanto en Gaza, que é a zona que produce máis noticias, como no resto da Palestina ocupada. Os palestinos teñen dereito a defenderse, a loitar, e si tiveran tanques, avións e destrutores os utilizarían, pero como non os teñen utilizan os métodos que consideran máis apropiados para dar resposta a decenas de anos de matanzas, de roubo dos seus territorios, de desarticulación da súa economía, de limpeza étnica, diante dos ollos da “comunidade democrática”, que só acerta a balbucir durante esas décadas, que “Israel ten dereito a defenderse”. No fondo poderíamos aplicar aquí a frase do presidente Eisenhower referíndose a determinados ditadores criminais de América Latina, “os sionistas son uns fillos de puta, pero son os nosos fillos de puta”, ou aquelas outras que repitan constantemente, “Israel é unha democracia” e “todo o que a rodea é un mar de extremismos”. Pregúntome, unha democracia pode ter fora do seu territorio actitudes comparables ao nazismo?.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>En quinto lugar, a todo o anterior que crea confusión, incerteza, e un horizonte pouco claro, que conduce cara a actitudes conservadoras, únese a desaparición dunha alternativa dende a forza capaz de dar unha puñada na mesa, a clase traballadora, resultado, e o repito constantemente, da “derrota histórica” que significou a queda e o desmembramento da URSS, non porque fora un modelo a copiar, senón por ser un contrapeso á política imperialista, e a volta ao capitalismo naqueles países onde á burguesía se lle apartara do control dos medios de produción.</p><p><br /></p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Coñecemos que as eleccións europeas van ser no mes de xuño e as galegas o 18 de febreiro, convocadas esperando que todas as campañas contra a amnistía, e a “participación dos terroristas de Eta no Goberno”, manifestacións, discusións, discursos, toma de postura de sectores da maxistratura, teñan causado efecto sobre o electorado e podan manter en Galicia o voto ao PP. Convócanas cando máis lles convén, cando consideraron que é o momento no que vai conseguir maior número de votos e como acontece case sempre, cando as enquisas llo sinalan, pero deben ter en conta que as enquisas, como nas últimas eleccións xenerais, trabucáronse. Sobre as eleccións galegas tratarémolas máis adiante.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span></p><p>Un pequeno apunte sobre as próximas eleccións europeas.</p><p>Na UE as circunstancias socio-política son complexas, e é preciso non equivocarse. Aos dous grandes grupos europeos, os populares e os socialdemócratas, levan un tempo que non lles chegan os seus votos para gobernar como viñeron facendo dende sempre; repartíanse entre eles os postos principais, pero no ano 2019 non contaban coa maioría e tiveron que contar cos liberais. Dende hai anos, apareceu no panorama político outro novo actor, a ultradereita que non para de medrar e Ursula von der Layen deixou claro, aínda que todo dependerá dos votos e as necesidades, que só vaise pactar con aquelas forzas que non poñan reparo algún á construción dende a perspectiva da oligarquía da Unión Europea, que defendan o estado de dereito e sexan pro Ucraína e pro Israel. E sectores da ultradereita están de acordo con estes tres puntos, polo que populares e liberais pactarán con eles e se poden, excluirán aos socialdemócratas no reparto de prebendas.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Pero hai outros sectores da ultradereita que non están moi de acordo, sobre todo co tema de Ucraína, como poden ser os do Frente Nacional de Francia, os polacos, a ultradereita alemá e o grupo de Salvini en Italia, a Liga Norte.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Como dí Enric Juliana, un dos analistas máis interesantes que publica en La Vanguardia, “a cuestión que se vai dirimir nas próximas eleccións en Europa é cal é a coalición que vai marca-lo rumbo, que política vai levar adiante e quen nomea os órganos. Si populares, liberais e sectores ultras, son capaces de ter unha maioría e excluír aos socialdemócratas, estaremos diante dun cambio de época”.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>A campaña xa comezou, e céntrase en numerosos medios en unir europeas, coas desavinzas de Podemos con Sumar e o dereito que o primeiro ten para separarse dun conglomerado de partidos onde, é un feito, lles negaban calquera tipo de intervención nas Cortes; posición que considero moi pouco intelixente e sectaria, por parte de Sumar e Iolanda Díaz que é a súa cabeza política.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span></p><p>As próximas eleccións autonómicas en Galicia.</p><p>As próximas elección autonómicas van ter, entendo, carácter plebiscitario, aínda que Feijoo non se presente, si “Feijoo si ou non”; a realidade é que imos votar polos 14 anos que estivo na presidencia, e seguramente terémolo aquí durante toda a campaña; o PP vai facer todo o posible para non perder o que durante tempo, na época política das “vacas fracas” do PP, foi o seu mascarón de proa, onde resistía a pesares dos malos resultados no resto, máxime agora en que o líder de Galicia foi pulado ao liderado do partido a nivel de estado, é o líder da oposición e candidato a ser presidente do Goberno; unha derrota en Galicia, e só pode ser considerada como tal que non teña maioría absoluta no Parlamento, sería unha derrota de Feijoo e o seu liderado sería máis pronto que tarde, posto en cuestión, dentro do propio partido.</p><p>Polo tanto as eleccións autonómicas en Galicia non van ser unha elección máis, son as eleccións de Feijoo, onde o PP de todo o estado vai poñer toda a “carne no asador” para que o seu líder acade aquí unha vitoria importante, que o consolide como líder estatal. </p><p>Rueda é o candidato do PP, pero estas non son as eleccións de Rueda, son as eleccións de todo o Partido Popular.</p><p>Os problemas da marcha de decenas de miles de mozas e mozos que en Galicia no atopan traballo; da desindustrialización e a fuga de empresas ao norte de Portugal ou que cotizan fora de Galicia; a Galicia interior que perde cantidade de habitantes e capacidades; a suba considerable da débeda da Xunta con relación ao PIB; a perda de peso da gandaría e pesca; o retroceso do idioma galego na sociedade, elemento básico da nosa consideración como pobo e en xeneral da cultura; a sementeira de molinetes produtores de electricidade para beneficio das eléctricas e sen beneficio algún para as xentes que aquí vivimos, como aconteceu cos encoros; a entrega a mans privadas do resultado da fusión das antigas Caixas, coa necesidade que temos dunha banca pública; as baixas pensións e salarios e a desarticulación progresiva de servizos públicos básicos como a sanidade ou o ensino, indican que Galicia atópase nunha situación de emerxencia e quen a situou nela, foi o PP e a xestión, axudado por Rueda, do antigo presidente Núñez Feijoo.</p><p>É necesario deixar atrás esta etapa, e como dicía ao principio da reflexión, ata os militantes do PP que estean ao marxe do sectarismo, do cainismo que inunda a política actual, premendo un pouco neles, aceptan a necesidade dun cambio, pero seguen a considerar que o propio PP o pode levar adiante; estou convencido que son realistas e coñecen que non vai ser así, que cada vez máis o seu partido esta a retroceder en cuestións económicas e sociais.</p><p>A alternativa non pode ser dun só partido, o electorado en Galicia é difícil que sexa quen de pasar dunha maioría absoluta dun determinado partido, a outra doutro distinto, hai que recoñecer que o mellor colocado, entre os que se atopan na oposición é o BNG. Cando gañou o PSOE o Bloque cumpriu e votou a Touriño; de gañar o Bloque e si hai posibilidades de botar ao PP, espero que o Psoe faga o mesmo. Pero as cousas complícanse ata coñecer que van facer Sumar e Podemos. De presentarse, e teñen todo o dereito a facelo, posiblemente xa non dependa só de dous. </p><p>Si como aparece nas noticias, hai unha candidatura por Ourense do actual alcalde ata hoxe apoiado polo PP, cousa que dubido pois restaríalle votos a quen o apoia no Concello e poderíalle costa-lo posto, ou que VOX presente candidatura en determinadas provincias que recollería, penso votos do PP, o panorama político-electoral, complicaríase.</p><p>Estando de acordo que a alternativa ao PP non pode ser dun só partido, tampouco estou de acordo con que toda a campaña xire arredor deste enunciado. Refírome ao que lle escoitei a Iolanda Díaz hai uns días que sonoume a letras xa escoitadas moitas veces que conduciu ao ano 1997, co intento de quebrar Esquerda Unida, inventándose unha parte da dirección, unha “alianza de esquerdas” co PSOE de Francisco Vázquez. Presentarse co único proxecto programático a unhas eleccións, de pedi-lo voto para tirar cara a esquerda do posible “goberno da alternancia”, sen presentar e defender un programa de esquerdas para a clase traballadora de Galicia, paréceme volver a camiños xa percorridos no pasado, que levaron a ningures.</p><p>Non fica moito tempo para a votación; atopámonos en plena campaña. Estaremos atentos.</p><p><br /></p><p>En Galicia no mes de decembro de 2023.</p><div><br /></div>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-84343248320073187582023-12-11T11:22:00.000-08:002023-12-27T01:56:25.948-08:00ONU: UN ZOMBI.<p>Roberto Laxe</p><p>O enfrontamento entre o Secretario Xeral da ONU, Antonio Guterres e o Estado Sionista de Israel, por afirmar que as accións de Hamas non xorden da nada, senón son consecuencia de “56 anos de ocupación asfixiante”, así como a incapacidade das Nacións Unidas para frear o xenocidio dun pobo que está a ser transmitido polos medios de comunicación coma se un filme pos apocalíptico fóra, só demostra que o RIP dese organismo está preto.</p><p><br /></p><p>Se é absolutamente inútil para pararlle os pés ao xenocidio palestino, para que serve?.</p><p><br /></p><p>A ONU foi creada en 1945 polos vencedores da II Guerra Mundial, os EEUU e a URSS, á que engadiron a Gran Bretaña, Francia ao que sumaronse un total de 51 estados. A República Popular de China entra en 1971, en substitución da República de China, que foi expulsada.</p><p><br /></p><p><span></span></p><a name='more'></a>No seu artigo 1 da Carta Fundacional dise: “Manter a paz e a seguridade internacionais, e con tal fin: tomar medidas colectivas eficaces para previr e eliminar ameazas á paz, e para suprimir actos de agresión ou outros quebrantamentos da paz; e lograr por medios pacíficos, e de conformidade cos principios da xustiza e do dereito internacional, o axuste ou arranxo de controversias ou situacións internacionais susceptibles de conducir a quebrantamentos da paz".<p></p><p><br /></p><p>Aínda que desde a súa fundación a paz non se mantivo en ningún momento, o regueiro de guerras locais son parte da historia recente da humanidade (comezo da guerra árabe-israelí que continua ate do de agora, indo paquistaní, Corea, as dúas guerras do Vietnam, etc., etc.), o perigo da repetición dos dous grandes conflitos do século XX (a I e a II Guerra Mundial) afastouse do teatro europeo por un motivo que pouco tiña que ver coa lexislación da ONU, e moito coa realidade social sobre a que se construíu.</p><p><br /></p><p>A II Guerra Mundial pechara un capítulo da historia, quen sucedía no “trono” do mercado mundial ás potencias europeas, especialmente Gran Bretaña e Francia (as grandes derrotadas: perderon os seus imperios coloniais); e a forza resolveu o conflito, os EEUU convertéronse no novo amo e señor ao destruír fisicamente aos seus grandes competidores, Alemaña e Xapón.</p><p><br /></p><p>Pero abriron outro, a chamada “guerra fría”; que non é outra que a guerra entre o imperialismo capitalista e os estados que tras a II guerra expropian ás súas burguesías e establecen estados non capitalistas, que escapan do dominio directo burgués. Tras esa guerra, 1/3 da poboación mundial deixa de estar baixo as leis do capitalismo e réxense por criterios económicos (planificación da economía) e sociais (colectivización fronte a individualismo) opostos polo vértice aos defendidos polos EEUU.</p><p><br /></p><p>Se foi “guerra fría” e non se transformou en “guerra quente” debeuse á política consciente das burocracias deses estados obreiros de “coexistencia pacífica”; a súa permanencia no poder estaba ligado ao mantemento da paz mundial capitalista, que é a “paz dos cemiterios”: mais de 100 millóns de mortos polas guerras por eles desatadas dan boa fe do “pacifismo” capitalista.</p><p><br /></p><p>Esas burocracias non tiñan a menor intención de levar a revolución socialista até o final, senón de manterse no poder á conta do que fose baixo a falacia da “superación do capitalismo”. Tras esta frase sen sentido -o mercado mundial terminoullos comendo- ocultaban a súa renuncia á revolución; e como todo o que non avanza, retrocede, eses estados terminaron volvendo ao curro do capitalismo.</p><p><br /></p><p>Pois ben, baixo esta correlación de forzas, que era un “empate” técnico, construíuse a ONU; era un edificio construído sobre a colaboración de clases e o pacto social. Por iso, o seu método funcionou ata que un dos “contratantes” do pacto desapareceu coa restauración do capitalismo nos Estados do chamado “do socialismo realmente existente”; rompeu o equilibrio entre os estados, unha ruptura que culminou a hexemonía dun só estado, os EEUU. A ONU deixou de ser un organismo de “pacto social” para ser unha institución que só servía para avalar as aventuras imperialistas dos vencedores da Guerra Fría e, se non, pasaba dela como na II Guerra de Iraq.</p><p><br /></p><p>Pero a vida non se para; senón que esa mesma vitoria deixou ao mundo en mans do capitalismo como único modo de produción en todo o planeta: tras as loitas dos anos 90, todos os estados do mundo transformáronse en capitalistas, e se algo define ao capitalismo é a competencia e a guerra para resolver de últimas, o que non pode resolver pola vía xudicial: cando a xustiza falla, é precisa a guerra (ou a revolución). É innato a el, non pode sobrevivir sen ela.</p><p><br /></p><p>Nos 80 foi Xapón, despois a Unión Europea, os que parecían cuestionar ese poder hexemónico; pero todos eles estaban atados ao xigante norteamericano por mil fíos económicos, políticos e militares: Xapón e Alemaña foron as potencias fisicamente destruídas nos anos 40 e no seu territorio sitúanse forzas de ocupación ianquis, como un recordatorio permanente da súa derrota.</p><p><br /></p><p>A “sorpresa” non veu das vellas potencias europeas, nunha decadencia bárbara que fai que os seus intentos de unificación para situarse mellor na competencia interimperialista choque coa súa historia de conformación como estados. As burguesías europeas queren a cuadratura do círculo, unificarse para competir sen renunciar a competir entre elas; o resultado é ese procreo “medio estado/medio tratado internacional” que é a UE.</p><p><br /></p><p>A “sorpresa” veu dos estados onde se restaurou o capitalismo e que os estados obreiros habían industrializado aceleradamente, Rusia e, sobre todos eles, China, que de ser a “fábrica do mundo” transformouse no “banqueiro do mundo”, e, por iso, nunha potencia imperialista que ameaza seriamente a hexemonía ianqui. Estes, por primeira vez desde 1945, ven en perigo o seu status como potencia hexemónica, coas consecuencias internas que isto supón: sería o fin do “american way of live”.</p><p><br /></p><p>No camiño da defensa deste status non renuncian a nada, e como “entre dous dereitos iguais, a forza é a que decide” (Marx, Critica á Filosofía do Dereito de Hegel); cando a “guerra con palabras” (as leis nacionais e tratados internacionais) non basta, a guerra quente é a forma que os capitalistas, a través dos seus estados, teñen de imporse fronte aos seus competidores.</p><p><br /></p><p>Para os EEUU, e os seus aliados, a ONU, as súas promesas de “Manter a paz e a seguridade internacionais”, que nunca serviron para moito, mas agora son un estorbo no camiño de conservar o papel hexemónico; precisan de reorganizar o mundo baixo os novos criterios, a “loita entre os estados imperialistas polo dominio do resto do mundo é (...) un factor básico para definir a natureza e o destino das organizacións internacionais correspondentes” (E B Pasukanis, Sobre o Dereito Internacional).</p><p><br /></p><p>Esta nova realidade converte á ONU nun zombi que só serve para ratificar estatisticamente as carnicerías que os estados capitalistas levan a cabo e a través dos seus organismos (Banco Mundial, FMI, Unicef, e demais) garantir a pervivencia da orde mundial “realmente existente”, que non é outro que o dominio do eixo imperialista euro norteamericano, as suas semicolonias e enclaves como Israel, que gozan de patente de corso.</p><p><br /></p><p>A ONU é un zombi ao servizo deste eixo imperialista que non serve para outra cousa que para demonizar aos que se saen dese eixo; a dobre moral entre Rusia e Israel nas súas guerras de ocupación é a mellor demostración deste papel que non “garante a paz” senón que a atiza. A Rusia, cando ocupa parte de Ucraína, expúlsaselle de todos os organismos menos da ONU e o Consello de Seguridade, a CPI (Corte Penal Internacional) emite unha orde de detención contra Putin, as sancións levan á Asemblea Xeral.</p><p><br /></p><p>Israel leva, desde a súa fundación en 1947, incumprindo todas as resolucións da ONU, e agora, ante a “solución final” desatada contra Gaza polo estado sionista, limítanse a declaracións xenéricas e cando o seu Secretario Xeral sáese do guión lendo un comunicado con verdades como puños, permítense a chulería de vetar aos funcionarios da ONU e pedir a súa dimisión. O sionismo sabe que son a ferramenta privilexiada polo euro norteamericanos para manter “a sua” orde en Oriente Próximo e o mundo árabe.</p><p><br /></p><p>Se un organismo que foi construído para "manter a paz", que era, en realidade, soster o capitalismo tras as dúas carnicerías que provocou do século XX (a I e II guerra mundial), e xa naquel momento foi ineficaz, salvo para sacar a guerra de Europa que se trasladou ao chamado “terceiro mundo”; que pode facer agora que o capitalismo é o único modo de produción existente no mundo, cando todos os estados móvense pola lei da selva do mercado?</p><p><br /></p><p>A ONU é un zombi, porque as súas promesas de “manter a paz” chocaron coa realidade dun capitalismo en crise e decadente, que só coñece unha maneira de sobrevivir, a forza fronte aos seus pobos e fronte aos competidores, e debe desaparecer coas estruturas económicas e sociais que a deron orixe. Os pobos do mundo nada teñen que esperar dun organismo que agora ten exactamente o mesmo obxectivo, soster o capitalismo no marco dunha nova correlación de forzas entre as forzas imperialistas.</p><p><br /></p><p>A solución non pasa por establecer regulamentos e lexislacións que só atenúen as contradicións, senón acabar coas relacións sociais de produción e as súas consecuencias de concentración e centralización do capital, e polo tanto, do poder; senon por reconstruír o mundo baixo uns criterios sociais, políticos e económicos opostos polo vértice á xerarquía capitalista, o socialismo; primeira fase cara á sociedade comunista, onde a defensa do ben común sexa o eixo ordenador da vida social.</p><p><br /></p><p>É obvio que esa nova forma de orgaizar a sociedade exclúe calquera componenda institucional que, como a ONU, só serva para manter a orde capitalista á que temos que enfrentar como o que é, parte do problema e non da solución.</p><p>Galiza mes de decembro 2023</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-88141478036405437522023-10-23T09:16:00.002-07:002023-12-11T11:22:40.024-08:00ESTÁ A CHEGAR O SEGUNDO INTENTO DE INVESTIDURA. O TEMPO DO PSOE E SUMAR.<p>Carlos Dafonte</p><p><span> </span>O primeiro asalto para ter un goberno para os próximos anos finalizou sen que as perspectivas sociais, políticas, económicas, para os traballadores<span style="white-space: pre;"> </span> e traballadoras do país foran clarexadas. Coñecemos hoxe que o único que lle interesa a PP e VOX é a “unidade de España”, que segundo estes dous partidos atópase en grave perigo diante da ameaza dunha posible lei de amnistía, non para Puigdemont e algúns outros dirixentes do “process”, como sinalan eles, senón para centenares de persoas que participaron no referendo e que terán que ir aos xulgados para dar conta da súa actividade eses días. Tamén lles interesa moito se Bildu vai darlle a posibilidade de conseguir a investidura a Pedro Sánchez, pois “con terroristas e asasinos” non se pode ter pacto algún, agás si o beneficiado vai ser o PP, e sirva de exemplo os pactos coa forza independentista vasca no Concello de Vitoria cando o PP tiña a alcaldía.</p><p>Nas sociedades divididas en clases, cando os tempos de bonanza son lembranzas do pasado e os países do centro do sistema capitalista atópanse inmersos nunha fonda crise que non hai perspectivas de superar, PP e VOX preferiron que a sesión de investidura de Núñez Feijoo se convertera nun sainete, nunha “astrakanada”, nunha crítica constante ao goberno en funcións, antes que facer o que debe facer calquera candidato que enfronte un acto institucional da importancia do que Núñez Feijoo se enfrontou: crítica aos anos do anterior goberno esgrimindo datos obxectivos, e propostas de solucións aos problemas que resaltaches como as eivas máis importantes que ten a sociedade que queres gobernar.</p><p><span style="white-space: pre;"> <span></span></span></p><a name='more'></a>Pero o candidato do PP e VOX non podía falar dos problemas que ten hoxe a sociedade do territorio do estado cando, en primeiro lugar eses mesmos problemas non foi capaz de, non digo solucionalos, senón nin de mitigalos na sociedade galega durante os anos da súa presidencia que foron moitos e con maiorías absolutas.<p></p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Como se ía atrever a falar da débeda pública, se cando entrou na presidencia de Galicia era de 2.400 millóns de euros e cando marchou deixouna en 11.000?. Polo tanto señor candidato derrotado, esta cuestión non se soluciona tendo un goberno máis grande ou máis cativo, como a vostede gustáballe dicir, amosando a súa iñorancia no funcionamento do capitalismo, no funcionamento das súas cadeas imperialistas e as complexidades dunha economía desregularizada, que é a que vostedes lles gusta.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Como se ía atrever a falar dos problemas da mocidade se no tempo que estivo na Presidencia da Xunta, preto de 65.000 mozos e mozas abandonaron Galicia, diante da falta de perspectiva que significaba quedar na terra?.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Como ía falar da “España baleirada” se nos anos da súa Presidencia na Xunta, acentuouse dun xeito moi salientable as diferencias entre a Galicia costeira e a Galicia interior e en conxunto estamos a perder habitantes, pero sobre todo na Galicia interior cuxo despoboamento é unha realidade e un problema?. Galicia interior que perdeu toda unha serie de servizos polas políticas de Feijoo dende a Xunta, que non axudaron a fixar poboación nin que veña outra nova.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Como ía falar dos problemas da industria se no tempo que foi presidente, ata os xornais que o apoiaron nesa etapa, publicaron reportaxes sobre as varias centenas de empresas galegas que marcharon para instalarse no norte de Portugal e preto de 4.000 preferiron pagar os seus impostos fora de Galicia?. Se por algo se distinguiu esta etapa, foi de carecer dunha política industrial.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Como ía falar Feijoo dos problemas da sanidade, se en Galicia un día si e outro tamén, hai mobilizacións contra as medidas da Xunta, pola deficiencia do servicio a consecuencias dos recortes, os peches de plantas hospitalarias, a escaseza de médicos e enfermeiras e a privatización?. Trazos todos eles característicos das políticas do PP e de Feijoo.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Como ía falar con vagar do que el chama a “cohexistencia amable” entre o galego e o castellano, se todo indica que o galego leva tempo perdendo a batalla e cada vez fálase menos, sendo como é o elemento básico e fundamental que nos distingue como pobo?</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Como ía falar do tema da dependencia, moi importante, coa actuación da Xunta nestes anos?</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Ou do tema da vivenda, ou do cambio climático e non digamos dos temas internacionais, que todo candidato a presidir un goberno debe coñecer a fondo, nun planeta onde os cambios se están a producir dun xeito notorio e onde o enfrontamento entre as dúas cadeas imperialistas marca a axenda de calquera político. Pois ben de todo iso nada de nada, só algunha crítica sobre o caso dos saharauis, pero ningunha alternativa.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Por todos estes temas que non tiveron resposta clara e contundente no Congreso, botei en falla que a líder de Sumar, que debe coñecer ben a situación de Galicia, non interviñese no debate. Deixou, é a miña opinión, pasar a oportunidade de desenmascarar a Feijoo e capitalizar o debate. </p><p><span style="white-space: pre;"> </span>De nada falou Núñez Feijoo; só fixo “chascarrillos”, “gracietas” e o único que lle preocupou foi a “unidade de España” que Pedro Sánchez vai romper e que PP-VOX coa súa posición mentireira o único que fan é dividir á sociedade a redor dun problema que non vai existir. Triste bagaxe para un candidato que quixo ser presidente.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>En segundo, quizais PP e VOX non tiñan un programa elaborado polos dous partidos e o PP preferiu non presentar programa, dedicarse a outras cousas antes que ficar sen os votos, dende hai uns anos aliado, o neo-franquismo máis rampante.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Agora ben, coñecendo como coñecía que non ía ser investido, ben podía presentarse no Congreso desprendéndose da alforxa de VOX e facéndoo cun programa, como lles gusta autodefinirse, de centro-dereita, se é que esta posición política existe, iniciando así o camiño cara as próximas eleccións.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>E para finalizar o seu discurso dixo unha trapallada máis, que renunciaba a ser presidente por non aceptar as condicións de Junts. Como se esta organización lle fora a votar mentres sexa aliado de VOX.</p><p><br /></p><p><b>Aínda sen data, pero estamos no segundo asalto que debe resolverse antes do 27 de novembro.</b></p><p><br /></p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Que poden esperar as traballadoras e traballadores dun posible goberno destas dúas forzas políticas? Entendo que pouco, pero en calquera caso algo máis axeitado aos tempos que corren, que o que podía facer PP-VOX.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Sei o que hai que esixirlle a Pedro Sánchez e ao seu aliado, en primeiro lugar, presentar un programa claro sobre os aspectos que máis arriba relatei e que Feijoo non se atreveu a presentar dende a súa óptica cada vez máis á dereita; agora trátase de presentar un programa de carácter reformista, que se vai desenrolar en momentos de crise, en momentos nos que a oligárquica UE, por seguir, entre outras circunstancias, por ser seguidista das políticas dos USA, atópase con dificultades e tenta volver á senda da austeridade, e nesa senda sempre os que máis sofren son as traballadoras e traballadores. A austeridade non é para todos, sempre para os de abaixo. E nestas circunstancias poucas reformas pódense levar adiante</p><p>Pero si son progresistas, como afirman e queren ter o apoio das maiorías sociais, hai que dicir a verdade, explicala, os límites que van ter dentro das políticas económico-sociais que a Unión Europea esixe e si queda algo do pensamento de esquerdas dentro da coalición Sumar, debe ter capacidade para aparecer nestes tempos e explicar tamén a súa posición.</p><p>En segundo lugar, ademais da UE e do neoliberalismo do Psoe, a posibilidade de facer unha política económico-social progresista, tamén atopa dificultades ao tratar con algunhas forzas necesarias para acada-la investidura e configurar un goberno alternativo a PP-VOX, e de conseguir este obxectivo, gobernar despois; JUNTS e PNV, son forzas moi de dereitas que tentarán poñer todo tipo de atrancos a calquera programa de progreso.</p><p>Por iso, nestas circunstancias, vai a seguir aparecendo a posibilidade de celebrar unhas novas eleccións xerais, aínda que se configure un Goberno PSOE-SUMAR; a posibilidade de gobernar, é dicir aprobar leis, tomar medidas, étc van ser moi cativas. Polo tanto, se dentro de Sumar fica algo parecido á esquerda, debe manifestarse publicamente o antes posible e explicar con claridade a súa posición diante da complexa situación.</p><p>Non estaría de máis que o candidato, xa que estamos en guerra co estado ruso, non declarada, explicara o resultado da contraofensiva ucraína e os coste que representa para todas e todos nós, a axuda que prestamos</p><p><br /></p><p>En Galicia no mes outubro 2023</p><div><br /></div>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-18902331848840924742023-10-07T02:02:00.002-07:002023-10-23T09:16:50.680-07:00A ERRADA INVESTIDURA DE FEIJOO. A "ESPAÑA REAL E A OFICIAL".<p>Eusebio López</p><p>Aínda que os medios de comunicación, con esa "produtividade/rapidez" que lles caracteriza na fabricación de información, xa pasasen páxina da semana pasada e agora toque falar de Pedro Sánchez, a errada investidura de Feijoo pon de manifesto a superficialidade coa que a inmensa maioría deles falan e escriben, educando á poboación no simplismo maniqueo nas análises -o insulto e a caricatura- co fin de despolitizala.</p><p>Trotski dicía que para “derrotar ao inimigo non fai falta insultalo”, e para derrotar ao PPVOX como “administradores do réxime” non fai falta insultalos, só caracterizar o seu papel no réxime e unha política coherentemente radical (ir á raíz das cousas) que se base na mobilización social. Nada menos, nin nada máis.</p><p><span></span></p><a name='more'></a>Feijoo e o PP pedíronlle ao rei presentarse á investidura, aínda que sabían dabondo que non ían conseguir os apoios suficientes, posto que levan case unha década rompendo as pontes cos seus aliados naturais, a dereita burguesa vasca (o PNV) e a dereita burguesa catalá (antes CiU, agora coñecidos como Junts per Catalunya).<p></p><p>Pero o PP, e o seu fillo pródigo, VOX, tiñan que tentalo; non poden deixar en mans dos progresistas (o PSOE e os seus aliados) a xestión do 150 mil millóns dos fondos "next generation". Agora sabemos o porqué das súas présas, esta semana a UE transferiulle ao goberno español "progresista" 90 mil millóns máis deses fondos; e xa se sabe, "quen parte e reparte".</p><p>Máis aló da pelexa polo control das contas do estado e eses fondos europeos, o que transmite a errada investidura é o divorcio entre a "España oficial" e a "real". Cando o 23X certificouse a derrota do PP e de VOX, impedíndolles chegar ao goberno, era obvia unha cousa: a maioría da poboación do estado español rexeita rotundamente o "proxecto de país" do PPVOX. Un "proxecto" que se puxo de manifesto ao longo do debate a semana pasada, e foi definido polo portavoz do PNV cando lle dixo ironicamente a Feijoo, "ud veu aquí a facer amigos".</p><p>A investidura errada de Feijoo demostrou que a greta aberta no réxime o 15M, que se profundou en marzo/Xuño de 2014 coa dimisión do rei Juan Carlos I e que estalase o 1 de outubro en Catalunya, non se pechou; tapárona os mesmos que se presentan como “progresistas”.</p><p>O PP só pode pactar con Vox porque todos os demais, por diferentes motivos, rexéitanos aberta e publicamente. As dereitas vasca e catalá polo ultracentralismo que rezuman, os progresistas porque o seu proxecto económico non pasa de fortalecer a economía de casino e o "palco do Bernabéu", co seu negacionismo do cambio climático.</p><p>O PP só pode pactar con Vox porque apoia a leste nas súas políticas reaccionarias respecto dos dereitos das mulleres e as minorías oprimidas inspirados pola Conferencia Episcopal e o nacionalcatolicismo.</p><p>O PP só pode pactar con Vox porque as súas políticas en cuestión de dereitos dos traballadores e traballadoras non se basean no pacto entre sindicatos e patronal para garantir a "paz social" nun marco de retrocesos con concesións formais, senón no “pau” tensionando as contradicións sociais. É o contrario ao soño de calquera capitalista orwelliano: facer aparecer un retroceso dos traballadores e traballadoras como unha vitoria destes incorporando, para iso, ás centrais sindicais como ferramentas do engano.</p><p>Nos anos da Transición falábase do divorcio que existía entre “a España real”, a das loitas obreiras e populares que a atravesaban a diario, e a “España oficial”; a dun réxime en crise, decrépito, que dera de si todo o que podía e sectores da mesma burguesía se aprestaban a prepararse para o futuro.</p><p>Como se manifestou nas eleccións, hoxe atopámonos unha situación parecida; unha “España real” nas loitas sociais, obreiras e populares, nas folgas polos convenios, contra os desafiuzamentos e o empeoramento das condicións de vida nos barrios, polos dereitos das mulleres e as minorías oprimidas, que se expresa politicamente e de maneira desvirtuada a través das forzas “progresistas” e nacionalistas.</p><p>Enfronte a “España oficial”, a do Consello Xeral do Poder Xudicial e a xudicatura, a maioría absoluta do PP no Senado, grazas a unha lei electoral antidemocrática, na Igrexa, o exército e coa cabeza visible na Casa Real; todos eles baixo unha negativa rotunda a calquera cambio que se personalizou na figura de Feijoo e a súa errada investidura.</p><p>A clave para a resolución desta contradición non vai vir da man daqueles que aparentemente expresan esa vontade de cambio da sociedade do Estado Español, os chamados “progresistas”, posto que até no debate non deron tállaa fronte ao discurso abertamente reaccionario do PP. Se estes sobreviven tras a derrota electoral e a errada investidura, é grazas a que os “progresistas” non teñen a menor intención de ir até o final no que eles chaman “o seu proxecto dun país plurinacional”, de non deixar “a ninguén atrás”, posto que conscientemente asumiron os límites e o papel que o réxime lles outorgou, ser o seu sostén de “esquerdas”; ou como dirían en Gran Bretaña, a “leal oposición” ao réxime do 78.</p><p>A precondición para avanzar nun novo “estado” é acabar cos restos do neo franquismo corporeizados en PPVOX, cambiando todas as estruturas estatais que os alimenta e sostén, desde o poder xudicial até o militar, pasando pola mesma Monarquía; e non seguir vernizándoos como demócratas. Con este confusionismo fraco favor fanlle os “progresistas” á mobilización social.</p><p>Galiza outubro 2023</p><p><br /></p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-76944489069405150822023-09-28T06:13:00.004-07:002023-10-07T02:02:48.600-07:00DEPORTE, CULTURA O NEGOCIO<p>Roberto Laxe</p><p>O bico non consentido do expresidente da RFEF a unha xogadora da selección tras o campionato do mundo foi a pinga que desbordou o vaso dunha situación, que xa fora denunciada por varias delas ha máis dun ano; unha situación que non se cingue ao machismo na RFEF, senón que destapa un verdadeiro niño de corrupción nun organismo que manexa preto 400 millóns de euros ao ano.</p><p><br /></p><p>Só dous feitos para que ver o alcance desta corrupción no fútbol: un, foron Federación Española de Fútbol (RFEF), presidida por Luís Rubiales, e a empresa Kosmos do enxogador do Barcelona Gerard Piquei, os que apostaron por levar a final da Copa a Arabia Saudita -un país coñecido polo respecto aos dereitos humanos en xeral e das mulleres en concreto-, co obxectivo de xerar novos ingresos tanto para os equipos en liza como para o ente deportivo: “todo pola pasta”.</p><p><br /></p><p><span></span></p><a name='more'></a>Dous, o estado (todos e todas) (temos) avalado as débedas dos clubs de futbol por 347,8 millóns a través do ICO, e especialmente co 78% desa cantidade ao tres grandes (Real Madrid, FC Barcelona e Atlético de Madrid), para “salvar” ao fútbol da “dramática” situación na que está; segundo defendía o “capo maior do reino”, Florentino Pérez.<p></p><p><br /></p><p>Mentres, o endebedamento total das dúas competicións profesionais de futbol no exercicio 2020/21 ascendeu a 5.630.563.409 €, sendo de 5.176.639.924 € na Primeira División e de 453.923.485 € na Segunda División. E logo din que non hai diñeiro para pensións ou servizos públicos.</p><p><br /></p><p>A punta deste iceberg foi o bico non consentido da final da Copa do Mundo, onde se manifestou toda a prepotencia, soberbia e machismo duns dirixentes que se consideran intocables; pero, como e por que se chegou a esta situación?.</p><p><br /></p><p><b>A mercantilización do deporte: o neoliberalismo</b></p><p><br /></p><p>A partir dos anos 70, o mundo do deporte evolucionou tanto que o ideal de amateurismo que o barón Pierre de Coubertain quixera dar aos XX OO tivo que quedar nunha mera anécdota. A finais do oitenta, para manter os Xogos no centro do calendario deportivo, o COI dobregouse e admitiu o que xa era unha realidade: unhas Olimpíadas completamente profesionais.</p><p><br /></p><p>Non é que antes non se fixese de maneira disimulada a través de bolsas deportivas e demais nos países capitalistas, ou transformando aos deportistas en militares no caso do bloque soviético. Con todo, en ambos os casos mantíñase a forma do “amateurismo”, concordante co principio de que “o principal é participar”.</p><p><br /></p><p>A mesma crise do capitalismo que nos 70 e os 80 abriu as portas ao desmantelamento dos servizos públicos en todo o mundo, á privatización e/ou destrución da industria estatal e a súa deslocalización, ao retroceso nos dereitos da clase obreira coa individualización das relacións laborais e á financierización das relacións entre os estados (a conversión do mercado da débeda pública en fonte de toda especulación), foi a que impuxo a “profesionalización” do deporte e mercantilización. Aparecía un novo sector da economía, o deporte en xeral, e en especial o fútbol, polo carácter universal que adquiriu, aos que os capitais se dirixen coa esperanza de maximizar os investimentos que noutros sectores non son tan rendibles.</p><p><br /></p><p>O consumo de masas que supón un acontecemento deportivo, coa compra dos abonos e entradas xunto con toda a industria de ferramentas deportivas (desde o calzado até os instrumentos do xogo) fai deles un sector moi rendible; se a iso sumámoslle os produtos financeiros como os dereitos de emisión, publicidade, compra venda de xogadores (son seres humanos, por certo; é a cosificación da persoa elevada á máxima potencia) e demais convértese nun pingüe negocio. Para a consultora Deloitte, só o fútbol move ao redor de 28.000 millóns de dólares anual a nivel mundial e o deporte en xeral, 170 mil millóns.</p><p><br /></p><p>É moito diñeiro como para non xerar unhas estruturas (COI, Federacións Internacionais e nacionais, etc.) cuxo obxectivo central sexan apropiarse da parte do león dese 170 mil millóns de euros (o 15% do PIB español). Polo que fai ao fútbol español, en cifras, ademais de contribuír nun 0,75% ao PIB do país, o fútbol profesional supón un xacemento de emprego para a poboación española, xerando máis de 140.000 empregos a tempo completo cando se teñen en conta os efectos directos, os indirectos e os inducidos.</p><p><br /></p><p>Por iso, cando se fala de fútbol, ou de deporte en xeral, debemos esquecer que é unha actividade creativa do ser humano, se non un negocio de primeira orde como pode selo calquera outro, e así se deben encarar as análises. En síntese, hoxe o deporte en xeral, e o fútbol especialmente, é un sector da economía cos seus dereitos de TV, os seus produtos derivados, os seus empresarios e os seus xerentes, os seus clubs convertidos en Sociedades Anónimas, aos que hai que enfrontar como tales; como parte, e non menor, da burguesía.</p><p><br /></p><p><b>Deporte e cultura</b></p><p><br /></p><p>O deporte, como calquera actividade do ser humano, é parte da súa cultura, das súas tradicións que se constrúen ao longo dos séculos. Dalgunha maneira, o deporte moderno baixo o capitalismo é unha manifestación desvirtuada de vellos traballos que se realizaban sobre a forza do ser humano e que foi substituída pola mecanización (o remo é o exemplo paradigmático desta relación), de antigos ritos relixiosos transformados en xogos (algúns xogos de pelota), ademais dunha maneira básica de conservar a saúde manténdose en forma baixo o principio grecorromano de “mens sano in corpore sano”.</p><p><br /></p><p>O desenvolvemento do capitalismo e as forzas produtivas, co aumento do tempo de lecer, fai que este “xogo” se socialice e xeneralice. Pero a mercantilización transformou o principio amateur do “xogo”, “o principal é participar”, para pasar ao principio básico do capitalismo, “o importante é gañar” exacerbando a competitividade até a tolemia actual que leva a un verdadeiro drama físico -dopaxe- e sicolóxico -depresión por perder, etc.- nas persoas que fan deporte.</p><p><br /></p><p>O deporte, como toda construción social, incorpora toda a carga ideolóxica da formación na que se desenvolve, o capitalismo, desde o nacionalismo até o machismo, pasando polo racismo. Os XX OO xorden como instrumentos de paz, seguindo a tradición grega das “treguas olímpicas”, pero en realidade non fan máis que atizar “o patriotismo como refuxio dos canallas” (Kubrick, Carreiros de Gloria) ao redor das seleccións nacionais: as nacións compiten entre si como nunha guerra incruenta, para demostrar a súa superioridade sobre as demais.</p><p><br /></p><p>Neles maniféstanse todos os males que afectan ao capitalismo; é de todos coñecido o papel de Jesse Owens desmantelando o mito da “superioridade da raza aria” nos Xogos Nazis do 36. Como tamén é manifesta a hipocrisía das democracias occidentais, a estadounidense neste caso, pois mentres acirraban a Owens como o desafío aos nazis, non tiña ningún dereito no seu propio estado; era un cidadán de segunda.</p><p><br /></p><p>Alimentando o fanatismo ao redor dos “cores” do club ou do país como vía de manifestación do nacionalismo, o deporte convértese nunha ferramenta de división e, desta maneira, de control social. Os “choques” entre afeccións son verdadeiras batallas campais que sectores da extrema dereita aproveita para formarse no enfrontamento físico, como sucedeu co asasinato de Jimmy, o seareiro do Deportivo da Coruña, morto a mans da Fronte Atlética e que se resolveu sen ningún culpable. Este é, quizais, un exemplo de como unha afección “amateur” (os Riazor Blues) baten contra unha estrutura paramilitar, a Fronte Atlético, infestado de ex soldados polacos e españois que se adestraba para obxectivos superiores (intervención na loita de clases) con tácticas militares. O resultado foi a morte de Jimmy.</p><p><br /></p><p>O deporte é parte da cultura humana e como tal é inseparable do devir da sociedade. Se esta entra nunha profunda decadencia como é evidente que estamos a vivir, o deporte acompáñaa. As manifestacións desta decadencia son claras; a cosificación inaudita de seres humanos convertidos en mercadorías para a compravenda, no caso dos que son parte unha empresa chamada “equipa”, nos deportes colectivos (fútbol, rugby, baloncesto, etc.), ou un forzarse até límites inhumanos cando o deporte é individual (algún día coñeceranse as barbaridades que atletas e tenistas fan co seu corpo, pero o caso de Amstrong pode darnos unha pista).</p><p><br /></p><p>O “todo pola vitoria” ten unha tradución ben prosaica: máis diñeiro en premios, sponsors e propaganda publicitaria. “Todo pola pasta” é a cultura reducida a unha operación contable.</p><p><br /></p><p><b>Reintegrar o deporte e a cultura na creatividade do ser humano</b></p><p><br /></p><p>As xogadoras de fútbol feminino teñen toda a razón ao esixir igualdade de trato cos seus “compañeiros” (así, entre aspas, porque con “compañeiros” así para que queremos inimigos; só en honrosas excepcións solidarizáronse con elas); pero esa non é a solución a un problema que ten que ver coas estruturas deportivas que non o fomentan como xogo nin como maneira de manterse san; senón como un negocio igual que a fabricación de coches ou de armas.</p><p><br /></p><p>Moitos afirman que a desigualdade entre os e as xogadoras é froito da rendibilidade de cada unha das seccións, masculina e feminina. É certo; desde o punto de vista económico/contable teñen razón; pero isto non o é se lle damos a volta ao argumento: o deporte que é?, un criterio contable de enriquecemento dos “florentinosperez” do mundo, ou un xogo co que as persoas se relacionan para construírse como tales?.</p><p><br /></p><p>Este é o núcleo da discusión que determina as medidas a adoptar; a igualdade entre homes e mulleres non pode ser á conta de crear un novo sector de enriquecemento individual, agora en feminino, cos mesmos males de cosificación das persoas, “ídolos” dunha relixión laica que se venden e compran no mercado como na Idade Media comprábanse reliquias dos “santos”; senón de acabar con esas estruturas que cosifican ás persoas, sexan do xénero de que sexan.</p><p><br /></p><p>A reintegración do deporte, como a cultura en xeral, que está igualmente afectada pola mercantilización da creatividade -o que vale para o fútbol, vale para o cinema ou calquera outra manifestación cultural como pon de manifesto as folgas que atravesan Hollywood estes días-, non se pode facer por decreto; senón que é parte dunha loita máis ampla, por acabar coas relacións sociais sobre as que se constrúe a mercantilización da sociedade en todos os ámbitos, o capitalismo. “A desvalorización do mundo humano crece en relación directa da valorización do mundo das cousas” dixo Marx, e non lle faltaba razón.</p><p><br /></p><p>Un primeiro paso, non o definitivo, non é moi diferente do que se propón para calquera sector da economía, é que o estado se faga cargo da xestión directa das estruturas deportivas, tanto as de xestión (Federacións) como os propios clubs/sociedades anónimas, nacionalizándoas e garantindo condicións salariais dignas.</p><p><br /></p><p>Sacar as garras do mercado, con todas as súas consecuencias de mercantilización / cosificación das persoas, especulación, etc., das estruturas deportivas, é condición previa para que a práctica deportiva sexa resultado da actividade humana sen o criterio da rendibilidade económica que a corrompe. O deporte ten que ser un xogo a través do que as persoas se relacionen e enriquézanse como individuos -constrúan cultura-, e isto só será posible baixo outras condicións sociais opostas polo vértice ás capitalistas, o socialismo.</p><p><br /></p><p>Galiza, no mes de setembro 2023</p><p><br /></p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-12078054788213996682023-09-13T05:05:00.003-07:002023-09-28T06:14:00.986-07:00NON SÓ NO FÚTBOL HAI MACHISMO<p><br /></p><p>Xulia Mirón</p><p>Tivo que verse en televisión o bico de Rubiales a Jennifer Fermoso, para que ás mulleres non se nos cuestione cando nos atrevemos a denunciar que nos traballos, día si e día tamén, sufrimos tocamentos, miradas obscenas, insinuacións, desprezos, ... Para que mulleres de varios ámbitos como o deportivo, xornalístico ou literario denuncien baixo o lema “Acabouse” que elas tamén sufriron desde acoso laboral a violacións como a maioría das mulleres neste mundo.</p><p><br /></p><p><b>Isto non vai só de Rubiales, aquí hai máis "chicha" que cortar.</b></p><p><br /></p><p>Hai que contar as cousas desde o principio. Isto, que hai uns anos sería unha cousa sen máis, hoxe non deixa de ter a súa importancia porque xa temos interiorizado non só as mulleres senón unha parte da sociedade que somos mulleres e non "Barbies", por iso rompemos o silencio que antes nos acompañaba. Un silencio que era cuestionado por gran parte da sociedade, sobre se era ou non certo que todas as mulleres sufrimos eses abusos nos centros de traballo, nos institutos, nas universidades etc. Xa é hora que isto saia á luz e que todas sexamos capaces de dicir a verdade e non culparnos a nós mesmas se imos ou non con minisaia, ou como nos dea a gana. É el o culpable, o machista, non nós.</p><p><br /></p><p><b><span></span></b></p><a name='more'></a><b>O deporte, ou o fútbol.</b><p></p><p><br /></p><p>Nestes momentos non podemos falar do deporte en xeral, porque para a prensa non existe máis nada que o fútbol, o tenis, o golf, e pouco máis, e destes deportes só se publican as noticias que son impactantes, sensacionalistas e que non danen a imaxe idílica que se ten deles. Ata fai ben pouquiño só se transmitían os partidos dos "machitos" e non de todos os equipos, só os do Real Madrid ou Barça. De ningunha maneira interesaban os partidos de mozas, e sobre todo ningunha noticia nin nada que "dicir" nin tocar a a "cúpula" mafiosa da Real Federación Española de Fútbol (RFEF) , organismo machista como o que máis.</p><p>Por iso é normal atopar noticias como estas cando de mulleres trátase, "Motín na selección feminina: 15 futbolistas plántanse e non xogarán ata que se vaia o seu adestrador Jorge Vilda". Así é de maliciosa a noticia. Ante unha carta enviada a Rubiales presidente da RFEF, as futbolistas solicitaron "non ser convocadas ata que non se revertan situacións que afectan o noso estado emocional e persoal, ao noso rendemento e, en consecuencia, aos resultados da Selección e que poderían derivar en indesexables lesións".</p><p><br /></p><p>Estas compañeiras hai un ano avisaban de algo, de algo serio, un cambio da dirección deportiva do equipo, pero a prensa titulouno de "motín"e a RFEF non se cortou á hora de contestalas. Emitiu un comunicado onde dicía que non ía permitir ningún tipo de chantaxe e que isto non ten precedentes na historia do fútbol, tanto masculino como feminino, nin no ámbito español e mundial; e "non vai permitir que as xogadoras cuestionen a continuidade do seleccionador nacional e o seu corpo técnico, pois tomar esas decisións non entra dentro das súas competencias. A Federación non vai admitir ningún tipo de presión por parte de ningunha xogadora á hora de adoptar medidas de ámbito deportivo. Este tipo de manobras atópanse afastadas de exemplaridade e fóra dos valores do fútbol e do deporte son nocivas".</p><p><br /></p><p>Con todo ahi non queda a cousa; a RFEF ameaza ás futbolistas e dilles que "as futbolistas que presentaron a súa renuncia unicamente regresarán nun futuro á disciplina da Selección se asumen o seu erro e piden perdón". Pódese ser máis ruín? Con estas palabras, que soan ao ton empregado agora por Rubiales ao "pedir" desculpas, Jorge Vilda saíu reforzado e as 15 futbolistas non seleccionadas, resolvendo así o tema... ata o de agora. Tal vez téñase que recoñecer que o que denunciaban as 15 neses momentos era o inicio do que ao final por desgraza está a pasar, que a RFEF é un organismo machista, seguro que si. Unha vez máis ás mulleres trátasenos con superioridade, con prepotencia e misoxinia, por iso non só Rubiales é culpable: Jorge Vilda e o resto da RFEF non son diferentes.</p><p><br /></p><p><b>Non só o fútbol é un sector machista</b></p><p><br /></p><p>Quen non queira ver é que non ten ollos na cara, ou algo máis fácil, mira para outro lado coma se o que sucede ao seu ao redor non fose asunto seu, non só na cuestión da muller, tamén,a pobreza, a explotación sexual, o tráfico de nenas, o recorte de liberdades, a sanidade, a educación, a vivenda, a corrupción, etc.</p><p><br /></p><p>Non vou dicir que hai que poñer as lentes lilas, ou doutras cores, as lentes de todas as opresións, para ver o que pasa neste sistema capitalista e unha sociedade patriarcal, pero si considero que é importante ver as cousas desde un punto de vista non tan individual senón máis colectivo, máis social, deixar de ser tan individualista, saír da nosa área de confort e que o que pase no mundo impórtenos, así talvez poidamos entender o que pasa ao noso ao redor.</p><p><br /></p><p>O machismo está instalado na nosa sociedade como unha lacra social difícil de limpar e exterminar. Non hai que remontarse á prehistoria, pero si nomear que o machismo conviviu e convive con todos os sistemas que nos precederon, máis aló de ter máis ou menos liberdades democráticas nuns aspectos, como é o dereito ao voto que pedían as sufraxistas, dereito ao aborto, que aínda hoxe non é legal en todos os países ou leis como as que hai no noso país.</p><p>Fico no estado español e as leis aprobadas polos gobernos de Zapatero e Sánchez. Estas leis non podemos dicir que non sexan un avance fronte á non existencia delas, pero inmediatamente hai que dicir que o papel o admite todo; sobre o papel podemos poñer o que queiramos, se está dentro dos marcos da Constitución, por tanto dentro dos marcos burgueses. Por iso, non podemos por menos que facer un pequeno balance a implantación da Lei Orgánica de Igualdade efectiva de mulleres e homes do 2007, como poderiamos facelo doutras.</p><p><br /></p><p>Que artigos implantáronse nas Institucións Públicas e tamén nas empresas privadas? Que me perdoen se me equivoco, pero pouca foi a súa implantación nas Administracións Públicas (AAPP), aínda menos nas empresas privadas e menos que menos nos clubes de elite, como son os deportivos de alta competición, non só do fútbol se non de todas as disciplinas.</p><p>É máis, cantos convenios hai que recollan a igualdade entre homes e mulleres? Poucos, ou moitos porque o papel admite todo, pero non implantadas porque é coñecido que a fenda salarial existe e máis nas competicións deportivas de elite.</p><p><br /></p><p>Cumpren a Lei Orgánica de Igualdade o Parlamento, o Senado ou mesmo os Concellos, as Deputacións ou os Parlamentos Autonómicos? É unha reflexión que me veño facendo dende hai moito tempo, e sobre todo dende que á organización política VOX se lle permite utilizar a tribuna do Parlamento, como o resto das institucións para maltratar, denigrar, ofender, con discursos de odio, xenofobia, sexistas, racistas, homófobos, ... ; pero non só eles, tamén moitos e moitas militantes do PP non quedan atrás, sobre todo á hora de non condenar a ditadura do franquismo.</p><p><br /></p><p>Estas institucións do Estado permiten estes discursos, por tanto, pola pasiva, son cómplices do "aquí vale todo". Se hai un partido que fala así, de que nos estraña que haxa persoas que teñan esa opinión; fronte á forza da dereita e da ultradereita o goberno responde con “flores”. De que serven entón as leis se á hora da verdade, da práctica, permítese todo tipo de linguaxe contra as persoas máis desfavorecidas do país, pobres, mulleres, inmigrantes etc.</p><p><br /></p><p>Por que cando as dereitas falan e ofenden, o resto non sae do hemiciclo e failles o “baleiro”? Haberá que empezar por limpar a esa escoria das institucións.</p><p><br /></p><p><b>Si á dimisión de Rubiales</b></p><p><br /></p><p>Gran parte da sociedade saíu en defensa da compañeira, o que demostra que algo está a cambiar neste país: polo menos reacciónase ante un feito visible, unha agresión vista en todo o mundo. Pero isto é só a punta de algo máis grande como dicía ao principio, dunha lacra social que está metida en todas as estruturas do sistema capitalista.</p><p><br /></p><p>Súmome á dimisión de Rubiales e tamén á de Louzán (presidente da Federación de Fútbol de Galicia) que xustificou o sucedido, “como erros que se cometen na vida”, pero considero que con estas dimisións non se erradica o machismo, nin do fútbol nin de ningún deporte máis, nin axudarán a que se asinen os Convenios Colectivos onde a igualdade entre mulleres e homes sexa real e efectiva.</p><p><br /></p><p>O machismo se combate día a día, na rúa, con leis si, con política de igualdade tamén que vaian máis aló do papel, e cunha educación 100% pública, gratuíta, educación afectivo-sexual e laica, depuración de xuíces/zas machistas, derrogación de todas as reformas laborais para o fin da fenda salarial.</p><p><br /></p><p>Ao machismo non se lle combate con noticias sensacionalistas unha semana, nin tampouco impulsando desde a Xunta de Galicia campamentos xuvenís ultradereitistas da OJE na illa de Ons, nin segregando por sexos nas aulas, nin subvencionando aos centros que o fan, nin pagando á Igrexa máis de 4,866 millóns de euros de diñeiro público para os seus centros educativos, en detrimento de os centros públicos.</p><p><br /></p><p>Aí radica a hipocrisía desta falsa democracia, que non é máis que a democracia burguesa onde todo vale. E teñamos claro que isto dentro dun mes estará fóra dos medios de comunicación, estará fóra da maioría das cabezas da xente e por iso volverá suceder algo parecido, pois non pensemos que coa dimisión de Rubiales terminouse o machismo da sociedade española.</p><p>En Galicia no mes de setembro de 2023</p><p><br /></p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-81501952060303970022023-09-08T10:23:00.003-07:002023-09-13T05:05:31.598-07:00REUNIÓN DOS BRICS. ÁFRICA NO CENTRO.<p><br /></p><p>Roberto Laxe</p><p>A reunión entre Brasil, Rusia, India, China e Sudáfrica (BRICS) celebrarase entre o 22 e 24 de agosto en Johannesburgo. “O conxunto destes países representa o 43% do PIB mundial... mentres que os países do G7 é un 27%” (O Economista, 14/08/23). Se a iso engadímoslle que hai unha lista de máis de 30 estados que están a pedir a súa incorporación, pódese comprender o nerviosismo que existe nas capitais da chamada “comunidade internacional”, cada vez menos “internacional” e cada vez máis “comunidade euro norteamericana”.</p><p><br /></p><p>Uns estados que non son precisamente marxinais, senón que hai desde membros da OTAN (Turquía), até aliados estratéxicos de poténcialas euro norteamericanas (Arabia Saudita ou Exipto), pasando polo “sindicato de agraviados” polas súas políticas coloniais e neo coloniais como Irán, Venezuela, Cuba ou Alxeria.</p><p><br /></p><p><span></span></p><a name='more'></a>Polo que fai a África, países como Namibia, Senegal, Uganda e Angola xa tiveron reunións con representantes dos BRICS, e outros foron convidados ao que se coñece como BRICS +, como República Centroafricana ou Zimbawe. Nixeria, que ten fronteira con Níxer, xa pertence á alianza que se coñece como BRICS-MNA (México, Nixeria e Arabia Saudita).<p></p><p><br /></p><p>Se algo queda claro é que a hexemonía económica da cadea imperialista agrupada ao redor dos EEUU e a UE pode ser cuestionada abertamente no cume dos BRICS deste mes de agosto.</p><p><br /></p><p>Calquera enfraquecemento das até agora potencias dominantes, favorece a loita da clase traballadora e os pobos pola súa liberación, iso está fóra de dúbidas; libera forzas sociais, e ao abrir crises políticas, profunda a súa decadencia ao privalos do acceso colonial barato a riquezas naturais e humanas.</p><p><br /></p><p>«Inglaterra e Francia venceron (na I Guerra), pero están empeñados até a camisa con América, a cal decidiu que, por máis vencedores que se consideren os franceses e os ingleses, ela ha de levar a crema e percibir, con fartura, os intereses da súa axuda durante a guerra; e iso debe aseguralo a frota americana, que se está construíndo agora e pola súa forza adianta á inglesa» (Lenin, Informe no II Congreso de toda Rusia das organizacións comunistas dos pobos de Oriente, 1919); abrindo un dos períodos máis convulsos da historia da humanidade que só se pechou tras a vitoria dos EEUU fronte ás potencias emerxentes, Alemaña e Xapón, e o afundimento definitivo das que habían hexemonizado o século XIX; Gran Bretaña e Francia na II Guerra Mundial.</p><p><br /></p><p>Esta convulsión, traducido á actualidade, significa: os EEUU e a UE poderán presentarse como “a Comunidade Internacional”, pero os EEUU están empeñados até camisa con China e outras potencias, e son eles os que buscarán quedar coa “crema”; isto explica, por exemplo, o fracaso das sancións a Rusia tras a invasión de Ucraína. Para iso, China está a armarse até os dentes (Rusia xa o está), posto que se algo ensina a supervivencia de Corea do Norte e a ocupación de Iraq, é que ter armas nucleares é un elemento moi “disuasorio” cara a aventuras militares imperialistas. Como dicía Marx, "entre dous dereitos iguais, o que decide é a forza".</p><p><br /></p><p>África, novo campo de batalla</p><p><br /></p><p>Cando na Conferencia de Berlín de 1884 as potencias europeas repartíronse África, a parte sur do Sahara, o que se coñece como o Sahel e o África Subsahariana, quedou en mans de Francia. Gran Bretaña fíxose coa franxa de norte a sur, a que vai de Exipto a Sudáfrica, e as demais (Alemaña, Italia, Bélxica, Estado Español, etc.), cos restos. Foi o que se coñeceu como “a carreira” ou a “repartición de África”.</p><p><br /></p><p>Baixo o colonialismo europeo creáronse falsas fronteiras, na maioría das ocasións, nun territorio que xa levaba dous séculos sufrindo o secuestro da súa poboación e envío como escravos ás plantacións en América, de norte a sur, sobre as que se desenvolvería o capitalismo europeo. O golpe de Níxer o é á estrutura neocolonial construída sobre esa repartición, e enfronta a unha das principais potencias europeas, Francia.</p><p><br /></p><p>Unha guerra en Europa, mal que lle a pesar de Borrell que dicía que Rusia, coa súa agresión a Ucraína, buscaba “chegar a Lisboa”, non entra dentro das perspectivas de ningunha das potencias enfrontadas. A poboación francesa e alemá xa demostraron até a saciedade o seu rexeitamento máis absoluto; pero isto non quita para que os estados agrupados na OTAN busquen por outras vías o enfraquecemento dos seus inimigos estratéxicos, como foron definidos Rusia e China no seu Cume de Madrid do pasado ano.</p><p><br /></p><p>Estes, pola súa banda, e como boas potencias en expansión, buscan tamén debilitar aos seus competidores a través do fortalecemento desa alianza económica que son os BRICS. Este é o sentido que ten a invitación que fixeron a máis de 30 países, para a súa incorporación ao bloque, con consecuencias dramáticas para a cadea imperialista agrupada ao redor dos EEUU.</p><p><br /></p><p>Non esquezamos que unhas consignas centrais dos BRICS son avanzar no "mundo multipolar" e a “desdolarización” das relacións comerciais entre os estados, que resultaría nunha verdadeira catástrofe social e económica para a, aínda, primeira potencia mundial. Isto levou a que a axencia Fitch rebaixase este martes a cualificación da débeda de Estados Unidos ao nivel AA+, un punto por baixo da nota máis alta (O País, 02/08/23) xerando dúbidas entre os poseedores de Débeda norteamericana. E xa se sabe que ?o diñeiro é moi miedoso?.</p><p><br /></p><p>África, ese continente que desde que os europeos puxeron un pé nel non deixaron de saquealo, tanto aos seus seres humanos a través da escravitude ou das súas riquezas naturais e de vilipendia-lo (o racismo co que xustificaron ese saqueo), e onde, tras a independencia, non deixan de roubarlle esas mesmas riquezas, agora a través da migración masiva e o roubo descarado; ese continente sobre o que se construíu a riqueza das potencias europeas e norteamericanas, é agora un “territorio en disputa” onde os investimentos chineses e rusas crecen respecto das potencias hexemónicas na zona, a UE con Francia á cabeza.</p><p><br /></p><p>A descolonización do século XX, ao non avanzar cara ao socialismo, dexenerou nuns réximes semicoloniales capitalistas onde as vellas potencias seguían impondo os seus intereses a través das burguesías nacionais, mantendo verdadeiras farsas de democracia. Mentres as potencias occidentais, especialmente a UE, non tivesen competencia seria, África sería o seu patio traseiro co mantemento de forzas militares coloniais, disfrazadas nos últimos de “loita contra o terrorismo islamita”.</p><p><br /></p><p>Pero á calor da propia decadencia do capitalismo imperialista occidental manifestada na crise do 2007/8, fortalecéronse potencias emerxentes ao redor do capital Chinés, que actúa con elas como os EEUU actuaron tras a 1ª e 2ª guerra, os banqueiros que financian as relacións entre os estados. Os estados africanos, cansados até o tedio da prepotencia e a soberbia neo colonial euro norteamericanos, están a atopar un “garda costas” para as súas esixencias nacionais.</p><p><br /></p><p>Como bos burgueses, non buscan a independencia nacional que formalmente xa teñen, senón meterse nas reviravoltas das contradicións interimperialistas para negociar co mellor ofertante: o que lles dea unha parte máis grande na participación de beneficios, con el vanse. Como os EEUU e Europa están en decadencia, son os estados agrupados nos BRICS os que hoxe ofrecen mellores ofertas; e con eles vanse.</p><p><br /></p><p>Uns e outros actúan como describía Lenin os choques entre os imperialistas: antes de buscar o enfrontamento directo, tentéanse, debilítanse a través golpes e guerras nos seus "aliados" máis débiles; son as chamadas guerras “baixo bandeira allea” coas que a/s potencia/s en conflito delegan noutras forzas militares o enfrontamento entre eles. África é o campo de batalla perfecto para estas guerras que leva sufrindo desde hai decenios, só que de “baixa intensidade”.</p><p><br /></p><p>Con todo, e coa agudización das contradicións inter capitalistas, esas guerras poden adoptar un carácter de máis intensidade nun territorio que é o "patio traseiro" de todo o mundo. A quen en Occidente lle vai a preocupar que varias nacións africanas vaian á guerra para defender os intereses das potencias imperialistas?. “Son africanos”, pondo de manifesto o profundo racismo no que se educaron as sociedades europeas e norteamericanas.</p><p><br /></p><p>O golpe militar en Níxer, que desvirtuadamente expresa o profundo anticolonialismo que existe en África, pode converterse no detonante dunha intervención europea, Francia á cabeza, para restaurar a “orde” colonial que lles permitía facerse co uranio nixerino; por exemplo. Aínda que até o momento, e pola crise da orde e a xerarquía imperialista, a reacción militar europea freouse; Nixeria rexeitou ser base de operacións, mentres que Mali e Burkina Fasso xa anunciaron que intervirían militarmente se o ataque prodúcese, nada impide que no futuro a curto prazo non se produzan esas guerras de "alta intensidade".</p><p><br /></p><p>As contradicións non fixeron máis que crecer, e o Cume dos BRICS no estado máis importante do África Subsahariana, a República Surafricana, é todo un reto ao imperialistas euro norteamericanos. Se os pobos de África e a clase obreira mundial non o impiden coa súa loita independente das cadeas imperialistas e das burguesías nacionais, estamos en deriva dun novo campo de batalla nas súas ansias de hexemonía sobre o mercado mundial.</p><p><br /></p><p>Galiza, no mes de setembro de 2023</p><p><br /></p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-80868381068983621702023-08-17T09:49:00.003-07:002023-09-08T10:23:39.855-07:00A XUNTANZA DOS BRICS DO 22-24 DE AGOSTO. DEFINIR UNHA NOVA DINÁMICA MUNDIAL.<p>Carlos Dafonte.</p><p><span> </span>Estes tres días en Johannesburgo vanse xunta-los BRICS, é dicir Brasil, Rusia, India, China e Sudáfrica, que só con dicir que representan o 43 % do PIB mundial, fronte ao 25 % do G-7, indica a importancia da xuntanza nun planeta cada vez máis dividido entre dous bloques. Como levo dicindo dende hai uns anos, en dúas cadeas imperialistas con xeitos distintos de interpreta-lo seu poder e polo tanto, en como o sofren os países elos máis febles de ámbalas dúas cadeas.</p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Nesta xuntanza vaise poñer de manifesto, unha dinámica dende hai anos imparable, a unipolaridade que ata aquí impuxo o bloque anglosaxón rematou e agora temos outros actores e outros agrupamentos. Durante moito tempo coñecimos como actuaba quen mandaba, impuña os seus criterios, invadía, daba golpes de estado, sancionaban economicamente, e todo o que coñecemos dende hai tempo; os BRICS formulan outro tipo de saídas aos problemas presentes.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> <span></span></span></span></p><a name='more'></a><span style="white-space: normal;">Descoñezo cal é a razón de que os partidos políticos e outro tipo de organizacións, empresariais, sindicais, etc non saen a explicarlle a sociedade, é a súa obriga, o que pensan desta xuntanza e as consecuencias que a mesma pode ter. Comprendo que a constitución das Cortes, a configuración da mesa do Congreso dos Deputados e as alianzas para o debate de investimento do próximo presidente do Goberno son cuestións importantes, pero atopámonos nun mundo globalizado, onde todo é interdependente e o avance dos BRICS vai a afectar dun xeito moi importante a todo o que aconteza de aquí en diante.</span><p></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Non esquezamos que, algúns analistas internacionais consideran que preto de 40, outros falan de outros números máis altos, tentarán entrar, pero a realidade é que dúas decenas de países xa formalizaron a súa petición de entrada nos BRICS, e é posible que nesta xuntanza próxima, certo número deles pode ser admitido no grupo, o que elevaría por enriba do 55 % o PIB mundial o controlado polos mesmos. Fálase de Indonesia, Exipto, Barhein, Emiratos Ärabes, Senegal, Arxentina, Venezuela, Nixeria... e casos como o de Turquía que tenta entrar na U.E e tamén nesta nova asociación. </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Un analista da London School of Economics, dixo que entrar nos BRICS permitía que os “estados pasaran de servos a ser libres” pois neste agrupamento, ao contrario de depender dos USA, permíteselles a neutralidade, cuestión que non acontece no outro bloque.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>É posible de que despois desta xuntanza, o Banco BRICS siga avanzando o que permitiría a determinados países renegociar a débeda co FMI que os afoga. Se vai continuar o proceso de desdolarización de intercambios comerciais e si o yuan vai xogar un papel máis importante ou avánzase na creación dunha moeda propia.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Estes temas debiamolos de estar discutindo, así como si baixo a presidencia de España, a UE vai seguir dun xeito cerril unindo o seu destino ao dos anglosaxóns e os USA, que só pensan en eles e o único que lles importa é afastar a Europa de China e Rusia, obxectivo número 1 da guerra de Ucraína, para seguir tendo influenza en Eurasia, aínda que cada vez sea menor. E xa sabemos que quen domine Eurasia, domina o planeta.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Creo que, en certa medida, a Europa burguesa e oligárquica, debía seguir a senda da señora Merkel. Unha maior independencia dos USA, considero, tamén beneficiaría nesta etapa aos traballadores europeos, que poden aprecias como neste últimos 15 anos a renda nacional da UE medrou por debaixo do 1%.</span></p><p><br /></p><p>En Galicia no mes de agosto 2023.</p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-61011244765294340642023-08-15T08:46:00.001-07:002023-08-17T09:53:53.246-07:00UNHA NOVA SUBIDA DOS TIPOS DE XURO. O SAQUEO DOS SALARIOS<p><br /></p><p>Roberto Laxe</p><p>A poboación europea atopase diante dunha nova subida dos tipos de xuro por parte do BCE, en paralelo á Reserva Federal dos EEUU, que pasaron do 0% hai escasamente ano e medio, ao 4.25% actual, nunha tendencia á que non se lle ve final. Ao mesmo tempo, os Bancos anuncian beneficios históricos e a CEOE recoñece, no seu estudo do 2022, que son os beneficios empresariais os que “aceleraron a escalada dos prezos” (O Confidencial).</p><p><br /></p><p>Desde todos os medios de propaganda, para xustificar a subida dos tipos de interese, din que é para combater a inflación; e para iso péganlle un machadazo aos salarios, buscando a redución do consumo das familias.</p><p><br /></p><p><b>As causas da inflación</b></p><p><br /></p><p>Se se segue a lóxica simplista do BCE e o goberno de “progreso”, a responsabilidade das altas taxas de inflación téñena os traballadores e traballadoras que gañan moito e consumen como posesos, co reaquecimento da economía: a subida dos tipos de xuro é o xerro de auga fría que evita ese sobrequecemento. Así, no Informe Perspectiva de Emprego 2023 da OCDE destácase que os traballadores e traballadoras españolas perden un 1.2% de poder adquisitivo pola inflación.</p><p><br /></p><p><span></span></p><a name='more'></a>A realidade é ben outra; a inflación vén determinada pola suma de moitos factores, comezando por un histórico, a financierización e monetarización da economía introducida nos 70 pola fase neo liberal do capitalismo, ou traducido a linguaxe común, a conversión en mercado monetario absolutamente todos os ámbitos da vida e as relacións sociais. Marx dicía que o capitalismo converte en mercadoría todo o que toca; sospeito que nin en soños chegou a pensar que converterían en mercadoría até os pensamentos máis íntimos das persoas, como agora faise a través das redes sociais. “Os soños da razón (capitalista) producen monstros”, parafraseando a Goya.<p></p><p><br /></p><p>Esta fase fai que a fórmula da circulación do capital, D-M-D´, que implicaba que para un incremento do capital investido (D´, diñeiro) tivese que darse o proceso produtivo, M (mercadoría) tenda a simplificarse no D-D´, cun incremento que vén dado, non polo aumento da explotación da clase obreira, senón por simples e puras manobras especulativas e monetarias.</p><p><br /></p><p>Pero o capitalismo, ao seu pesar, segue sendo un modo de produción construído sobre a produción de mercadorías, baseado na lei do valor (“o valor dunha mercadoría está determinado polo tempo de traballo socialmente necesario para producila”) e as consecuencias que o aumento da produtividade teñen na taxa de ganancia. É xusto a tendencia á baixa desta tendencia a que favorece as fórmulas neoliberais de financierización e monetarización da economía, pois a capital busca altas rendibilidades aos seus investimentos que non atopa no aparello produtivo.</p><p><br /></p><p>A 40 anos do triunfo en todo o mundo destas fórmulas que supuxeron o desmantelamento de todas conquistas sociais dos anos 50 e 60, o “xarro” do conto da leiteira neoliberal esplodiu e derramado todo o leite. A crise do 2007/8 foi o comezo do fin desta fase, coas quebras bancarias (Lehmman Brothers, o sistema de caixas de aforro español, etc.), a Gran Recesión e as consecuencias económicas e xeo políticas que lle seguiron. As sociais e psicolóxicas merecen unha análise especifico.</p><p><br /></p><p>A pandemia provocou un súbito freo na economía mundial desorganizando as canles de distribución que se baseaban no “just in time” e o traballo sen stocks, é dicir, na velocidade na circulación de capital que aceleraba o proceso de acumulación, reducindo ao mínimo os custos de distribución. Isto foise ao garete cando esas canles pecháronse.</p><p><br /></p><p>Cando parecía que se recuperaban os ritmos previos á pandemia, estala a guerra entre Rusia e Ucraína, como manifestación doutro dos profundos cambios provocados pola crise do 2007/8 a emerxencia de novas potencias que esixen o seu lugar no mercado mundial ante a decadencia das potencias hexemónicas, os EEUU e os seus “aliados” da Unión Europea.</p><p><br /></p><p>Na loita contra a pandemia, e para evitar que as consecuencias fosen absolutamente catastróficas, os estados aumentaron o teito da súa débeda, a Unión Europea relaxou as condicións para o déficit público, fixéronse investimentos millonarios nas farmacéuticas para investigar con urxencia vacinas, etc. Toda esta inxección de diñeiro supuxo a súa desvalorización, que agora está a volver en forma de inflación.</p><p><br /></p><p>A este incremento do déficit hai que engadirlle os miles de millóns de euros que EEUU e a UE enterraron, literalmente, en armas e investimentos, nunha guerra que só gañaría Ucraína se a OTAN implícase directamente, coas súas propias forzas militares ou se os ucraínos contasen con aviación. Aínda así, mesmo neste caso, a curto e medio prazo non vai suceder porque un piloto tarda 3 anos en formarse. A perspectiva máis plausible é que os estados da OTAN seguirán incrementando o seu déficit co gasto en armamento, un 2% mínimo do PIB, tal e como aprobaron no seu Cume de Madrid do pasado ano.</p><p><br /></p><p>Todo iso envolto no esforzo investidor que supoñen os fondos “next generation” para aumentar a competitividade da economía europea e occidental fronte os seus “inimigos” chinés-rusos; un 750 mil millóns de euros que esperan recuperar se a competencia permíteo. Porque o capitalismo segue sendo un modo de produción baseado nas leis do mercado e a competencia.</p><p><br /></p><p>Unha economía de guerra como a que se aprobou no citado Cume e as esixencias do cambio produtivo pola crise climática están a obrigar aos estados a un esforzo investidor que conduce, inexorablemente, á desvalorización da moeda. Ao aumentar a emisión das moedas necesarias, o seu valor real cae sendo precisa máis cantidade para manter o poder de compra, xerando inflación. Os prezos ínflanse porque cada euro investido vale menos e precísase máis cantidade para manterse á boia.</p><p><br /></p><p>Non son os salarios e o consumo privado os que xeran inflación, senón o gasto público e especialmente o gasto en mercadorías destrutivas como o armamento, que non aumentan a riqueza social, senón que a destrúen; pero o diñeiro para que todo flúa hai que sacalo dalgún sitio, e ese non é outro que do aumento da explotación da clase obreira.</p><p><br /></p><p><b>Subida de tipos de interese: balón de osíxeno para a Banca</b></p><p><br /></p><p>Detrás da campaña de que a subida dos tipos é para beneficiar á sociedade, evitando o risco a un aumento da inflación coma se a súa propia subida non supuxese xa un saqueo das nóminas dos asalariados e asalariadas, o certo é que, de novo, os estados, con BCE á fronte, están a actuar como Lenin definíseos, como o “comité central da burguesía”.</p><p><br /></p><p>O encarecemento do diñeiro prestado polo aumento dos intereses ten dous efectos paralelos, un, favorece a concentración e centralización do capital, posto que son os grandes bancos os que poden encarar con mellor solvencia a contracción do mercado que se vai a provocar; é dicir, é unha medida á súa medida, a pesar da redundancia.</p><p><br /></p><p>O segundo efecto do encarecemento do diñeiro é o saqueo que supón das nóminas dos traballadores e traballadoras. Ao afectar directamente a un ben de primeira necesidade como a vivenda, calquera subida supón unha transferencia de rendas dos salarios ás de resultados dos bancos con beneficios récord. O BSCH, por exemplo, mellorou as súas contas este ano polos tipos de interese que “impulsan os beneficios de Banco Santander en España”; así o titularon, con todo o descaro do mundo, os medios estes días. Mentres, os que teñen que pagar unha hipoteca, ven como esta encarécese entre 200 e 300 euros ao mes.</p><p><br /></p><p>A primeiros deste ano o sistema volveu tremer cando varios bancos medianos norteamericanos e o Credit Suisse declaráronse en quebra e foron rescatados. A pantasma de Lehmann Brothers sacudiulles como un choque eléctrico e, nin tolos, queren enfrontarse a unha nova Gran Recesión, agora, no marco dunha economía de guerra. O “comité central da burguesía” que é o BCE e os estados actuando como tales.</p><p><br /></p><p><b>As políticas de “ninguén quede atrás” e de “subvencións”</b></p><p><br /></p><p>Fronte aos efectos devastadores que a inflación e a subida dos tipos de interese teñen sobre os salarios e a clase obreira, teñen dúas opcións, a da extrema dereita, deixala en mans da “lei da selva” e o “sálvese quen poida” como está a facer o goberno italiano: a 169.000 familias avisoulles que a partir do 1 de xaneiro deixarán de recibir a denominada “renda da cidadanía”.</p><p><br /></p><p>O goberno de “progreso” optou por outro camiño que chaman o de que “ninguén quede atrás”, e dedicáronse a subvencionar todo o subvencionable (bono cultural, prezos do transporte, etc.) anunciando máis, como a “herdanza universal”. Baixo un rostro humano, non só non resolven o problema nin no futuro nin a curto prazo; como demostra o caso italiano “alguén virá que bo che fará” derrogando as túas medidas “sociais”, nin, menos que menos, as causas estruturais.</p><p><br /></p><p>De feito, as políticas de enfrontar os problemas sociais a base de subvencións agrava o problema, pois xera máis déficit e débeda pública que alguén terá que pagar nalgún momento. É máis, é unha política que só engorda o mercado quen reabsorbe as subvencións adecuando os prezos aos novos ingresos. Sen medidas de control de prezos, as subvencións só son alimento para a especulación.</p><p><br /></p><p>É unha política de tan patas curtas, como que á UE xa anunciou que para o 2024 acabouse a relaxación fiscal e vólvese ao tope do 3% do PIB de déficit público. Se temos en conta que a OTAN aprobou o 2% mínimo para gasto militar, non fai falta ser un gran matemático para deducir que para gasto social queda un 1% do PIB. A política de subvencións e gastos sociais ten data de caducidade, o 1 de xaneiro do 2024... Vaia, o día que o goberno italiano ha anunciado o fin da “renda cidadá”. Casualidade?</p><p><br /></p><p>Ser radical non é insultar ao inimigo -”non fai falta insultalo para derrotalo”, dicía Trotski-, senón ir á raíz dos problemas para, desde esta perspectiva, encarar as solucións; e esta está, sen dúbida, nun capitalismo absolutamente decadente que mete á humanidade nunha espiral infernal de crise ecolóxica, social, económica e política.</p><p><br /></p><p>Son as relacións sociais de produción capitalistas as que están na orixe da inflación, é consubstancial á súa estrutura, pois vive da compravenda de mercadorías -sexa do tipo que sexa, como dicía Marx- e da especulación cos seus prezos. Calquera medida economicista, monetaristas ou financeira para contrarrestala só aumenta o sufrimento dos que a pagan coa súa forza de traballo, sufrimento que só se superará coa transformación socialista da sociedade.</p><p><br /></p><p>Galiza, no mes de agosto 2023</p><p><br /></p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-12641901372248139952023-08-02T03:14:00.001-07:002023-08-15T08:47:07.408-07:00O 23 DE XULLO FREOUSE O AVANCE DA EXTREMA DEREITA. NADA MÁIS.<p> Carlos Dafonte.</p><p><b>Dúas consideracións previa.</b></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Quero iniciar este comentario sobre as eleccións xerais do 23 de xullo, deixando moi claro que a Constitución burguesa española establece que non somos unha democracia presidencialista, como algúns tentan esquecer para solicitar ser presidente do goberno por pertencer ao partido máis votado e con máis escanos no Congreso dos Deputados, como estes días esixe Feijoo e o seu partido. </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Cando convócannos a unhas eleccións xerais non se fai para elixir un presidente, o que temos que elixir é un Congreso dos Deputados e un Senado, onde haberá partidos con máis escanos e outros con menos, pero iso non indica moito.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> <span></span></span></span></p><a name='more'></a><span style="white-space: normal;">A Constitución aprobada en 1978 establece que somos unha democracia parlamentaria e polo tanto é gañador das eleccións, o partido que sexa capaz de acadar o maior número de apoios no Congreso dos Deputados. Quen diga o contrario vai contra a Constitución e o fai tentando enganar ao electorado e por cuestións de comenencia persoal ou partidaria, afastándose do que establece a Constitución, situándose ao marxe dela e de feito revogando unha das prerrogativas do xefe do estado, que unha vez escoitados os representantes dos partidos encargará formar goberno a aquel partido que teña maiores apoios para saír vitorioso do trámite da investidura.</span><p></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Por outra banda como comunista, que non renuncia ao que ten defendido sempre, e polo tanto que sigue a considerar que o suxeito revolucionario, o único capaz de levar adiante as reformas estruturais capaces de superar ao capitalismo e entrar nunha nova fase das relacións sociais de produción, é a clase traballadora, a clase obreira, penso que o goberno que vai saír despois de coñecidos os resultados, diante da posibilidade xa anunciada nas altas instancias de Bruxelas, da necesidade de volver a unha etapa de austeridade, repito que este posible goberno que se pode formar, non vai ser quen de oporse as políticas que deseñe a oligarquía europea. </span></p><p><br /></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span><b>Algunhas circunstancias que axudan a entender os resultados do proceso electoral.</b></span></p><p><span style="white-space: pre;"> </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>A primeira, que en política, nunca se pode vender a “pel do oso antes de cazalo”. Un partido o PP, que aparecía como o futuro goberno en numerosas enquisas, sobre todo despois do éxito nas eleccións Autonómicas e Municipais de maio anterior, a noite do día 23, finalizado o escrutinio non tiña ningunha posibilidade de acceder á presidencia do Goberno. Nin despois de escrutados os votos chegados de fora que lle deron un deputado máis en detrimento do PSOE. </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Que aconteceu? Un partido como o PP, sen dirección política e polo tanto, incapaz de presentar diante da poboación un programa claro, como non sexa a perspectiva de chegar ao goberno pactando con VOX, nunha sociedade seudodemocrática como a española, a pesares das eivas que ten, onde aínda está moipresente o que representaba a ditadura, a posibilidade de que os neofranquistas de Vox formen parte do goberno, despois do coñecemento que se ten do que están comezando a facer nas institucións ás que tiveron acceso en maio deste ano, a sociedade co seu voto deixou claro que non quere neofranquistas no goberno central, fixéronlles perder 19 escanos e castiga ao partido, o PP, que lles axuda a formar parte de numerosas institucións, non permitindo que acade os votos que as enquisas sinalaban. </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Feijoo que ten amosado nestes anos en Galicia a súa torpeza política e mala xestión, non foi quen de decatarse que o seu pacto con VOX, podíalle servir para acadar Concellos e Comunidades Autónomas pero impediríalle acadar o Goberno do Estado. E formulou as eleccións xerais, para afondar aínda máis as contradicións nas que veríase inmerso, como o enfrontamento entre dous bloques, reproducindo de novo o esprito “guerracivilistas”, dos que queren “derogar o sanchismo” e os outros, que con maior ou menor participación, fixeron posible as políticas máis reformistas levadas a cabo polo goberno de coalición. </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>O PP e VOX contra todos os demais. Como acontece en Galicia aínda que con outros compoñentes, circunstancia na que se atopou cómodo durante moitos anos por contar, elemento que non acontece en Madrid, co apoio da maioría dos medios que crean opinión, que dun xeito ou outro ocultaron a súa torpeza persoal e a mala xestión levada a cabo.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Agora Feijoo, sen capacidade para desentrañar a situación na que el mesmo meteuse, pídelle ao Partido de Sánchez que se “derogue” asi mesmo e lle axude a chegar á Moncloa, converténdose nunha figura política patética, que non se sabe moi ben si causa nos que o observan, gañas de rir ou compasión. </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>A segunda, é que dentro dos compoñentes do goberno de coalición, o PSOE cumpriu co papel que lle correspondía de capitalizar a política social e económica do que consideraban como o “goberno máis progresista” da democracia española; subiu en votos e en deputados. Pouco pero subiu, podemos dicir “mantivo o tipo”, pero SUMAR non.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Como no caso de Feijoo, Iolanda Díaz e o seu equipo non acertaron nas súas previsións e perderon deputados e varios centos de miles de votos con respecto aos acadados nas anteriores eleccións xerais cando a marca era Unidas Podemos, formada por Podemos, PCE e IU. </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Agora engadíndolle “Más Madrid” e “Compromís” como os grupos máis importantes, faise bo ese principio de que en política, 2+2 non é igual a 4; as veces son 6 e outras 3. O culto á personalidade, comezar a casa polo lousado, esquecendo do programa que debía ser a argamasa da “siglas de letras” no que se converteu SUMAR e sobre todo o tratamento dado a Podemos no seo da coalición, non contribuíron a que aorganización liderada por Iolanda Díaz, cumprira coa parte que lle correspondía, subir un pouco ou manterse nos números acadados con anterioridade. As mostras desorbitadas de alegría os bicos e os abrazos da post campaña non poden ocultar a realidade, que a persoa que consideraban máis carismática do goberno de coalición, sufriu unha forte derrota e puxo en perigo a continuidade do goberno.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>A terceira son os resultados das forzas nacionalistas, que fixeron un contributo moi importante as políticas sociais do goberno de coalición e agás EH Bildu, sufriron ou un parón na súa presenza institucional, caso do BNG ou un retroceso cativo, PNV e JUNTS, aínda máis importante no caso de ERC.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Que aconteceu? Voto do medo a un goberno PP-VOX, sobre todo en Cataluña onde esta impresión concentrouse no voto útil ao PSOE que aparece como a forza máis votada con grande diferencia co segundo, facendo bo aquela afirmación de que o PP no goberno era unha “grande máquina de fabricar independentistas”; as negociacións que abriu o goberno de coalición cunha parte dos partidarios da independencia, ademais de outras como os indultos aos condenados, reconduciu un proceso que parecía craramente de creba.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>En Cataluña, tanto os partidarios do diálogo como os contrarios, sufriron unha merma de apoios entre o seu pobo e, no caso das CUP's levounas a súa desaparición das Cortes.</span></p><p><br /></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span><b>Os resultados en Galicia.</b></span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Non creo que se poda facer unha traslación dos mesmos ás próximas eleccións autonómicas. Se así fora o BNG tería moi malos resultados e sabemos non vai ser así, que pode estar loitando por conseguir a presidencia da Xunta. </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Pero os datos electorais que analizou Roberto Laxe sobre voto nas cidades e centros máis urbanizados e a periferia dos mesmos indica, para algunhas organizacións onde deben afondar no seu traballo de cara ás eleccións autonómicas e o comportamento obxectivo dos electores nas pasadas.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Eu explico os malos resultados do BNG como o resultado dunha tendencia politico-ideolóxica que veño observando dende hai tempo. Como escribín no blog, atopámonos nunha situación moi complexa a nivel planetario. </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Novo enfrontamento entre bloques en todos os continentes, guerra aberta en Ucraína consecuencia das provocacións da OTAN a Rusia, avance de modificacións moi importantes no clima, necesidade de discutir o xeito de conseguir que non siga a avanzar o proxecto oligárquico de Europa, avance da dereita máis extrema en Europa e do neofranquismo no territorio do estado e o que vai significar para as nacións sen estado propio, pendente a reorganización do mesmo, pois o das autonomías considérase deu todo o que podía dar, polo tanto, proceso constituínte, etc.</span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>Pois ben nesta complexidade, veño observando que o BNG non entra nas campañas electorais en ningún destes temas, nin en outros como non sexan os de xestión ou infraestruturas. Esquece que hai un amplo campo de xentes progresista e de esquerdas en Galicia, que votou a AGE, despois as Mareas, que necesitan para saír da abstención ou voto en branco que lle chegue a súa casa ou se lle entregue na rúa, como foi onde eu vivo, algo máis que propaganda que só fala de ser fortes para ser “conseguidores” en Madrid, de autovías, de camiños de ferro e un xulgado para a violencia de xénero. </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>O BNG ten que situarse diante da complexidade planetaria e explicar cal é a súa posición no controvertido taboleiro mundial. O que está a facer válelle para dirixirse ao electorado fidel, pero non para máis. </span></p><p><span style="white-space: normal;"><span style="white-space: pre;"> </span>As eleccións autonómicas están a "volta da esquina" e o BNG debe ser o dinamizador fundamental, é a segunda forza no Parlamento galego, que permita poñer termo a este mal sono que son tantos anos de hexemonía do PP.</span></p><p><br /></p><p>En Galicia no mes de agosto 2023.</p><p><br /></p><p><span style="white-space: pre;"> </span></p><p> </p><p><span style="white-space: pre;"> </span></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-35530071764568221902023-07-27T11:23:00.001-07:002023-08-02T03:14:31.153-07:00ALGUNHAS IDEAS TRAS AS ELECCIÓNS<p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;"><br /></p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;"><b>Roberto Laxe</b></p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">A primeira cuestión que resalta é que o “plebiscito” que eran estas eleccións, entre “o involucionismo” e o “progreso” como o marcaban o tándem PSOE – SUMAR, ou entre o “sanchismo e España” como facía o PP e Vox, resultou claro: a poboación apostou claramente polo segundo.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">É obvio que o “partido de dúas cabezas” coas raíces nas entrañas do réxime (o poder xudicial, a policía e o exercito) non pode formar goberno baixo ningún concepto; as forzas nacionalistas que teñen a chave non os queren nin en pintura. So o tándem “progresista” pode facelo, pois é a “cara amable” do réxime.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">A “cara de can” dos outros asusta ate na Unión Europea, pois significaría sumar inestabilidade social á que xa sofren outros estados europeos como Franza; e hoxe, en plena guerra pola hexemonía mundial coa cadea imperialista chino rusa, o que menos queren é “guerra social interna” como a que vive dun xeito latente Franza e os EEUU.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;"><span></span></p><a name='more'></a>A burguesia española prefire un acordo de “gran coalición”, sexa a variante que sexa, con pactos de estado nos temas fundamentais, porque entre eles no é posíbel un goberno conxunto. Mas isto é o quen ten a democracia asi sexa vixiada como a española, a cidadanía decidiu e teñen que aguantar, a incorporación Sumar e a sectores do nacionalismo.-<p></p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Non é o que lles gostaría, mas se iso é a cambio de paz social, como a que o estado español viviu estes anos, na relación entre “custes e beneficios” a patronal fai contas; premerán para que o novo goberno aplique a partir do ano que ven as medidas de “economía de guerra” que desde a Unión Europea están a preparar. De feito, desde xa anunciaron que a excepción no control do gasto público no 3% volve, despois da relaxación provocada pola pandemia. A pandemia é pasado, e agora volven os tempos dos recortes.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">A isto é o que temos que nos preparar. Unha idea polo camiño. Se é certo como din o tándem “Sanchez-Diaz”, que a alternativa era ou “involución” ou “progreso”, porque, agora, tras as eleccións, non desenvolven un programa atacar as raíces institucionais da “involución”, derrogando toda a lexislación neo franquista como a Lei Mordaza, e depurando as institucións que lles dan acubillo como o poder xudicial? Sería un bo momento para avanzar na ruptura co neofranquismo involucionista do réxime do 78 coa convocatoria dumha asemblea constituínte que dea forma a un estado federal republicano, recoñecendo o direito das nazóns a decidir o seu futuro.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;"><b>Porque o BNG non acada un grupo parlamentar?</b></p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Certo é que a lexislación electoral española está deseñada para favorecer o “bipartidismo”; a lei d´Hont incumpre dun xeito flagrante o principio básico da democracia burguesa, “umha persoa un voto” ao facer que os chamados “restos”, que non son outra cousa que os votos a candidaturas que no acada o mínimo para facer parte no reparto de deputados, se sumen ás candidaturas que levan mais votos. Chegase, diste xeito, ao absurdo de que o voto dumha persoa da extrema (direita o esquerda) remata numha candidatura da que non quere nin ouvir falar.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Tamén é certo que a tan manida frase de Marx, a “ideoloxía dominante é a ideoloxía da clase dominante” manifestase no estado español co “españolismo” e o “nacional catolicismo”, que na sua versión “castiza” é o “madrileñismo” que sitúa á capital como o “embigo”, na “alfa e a omega” do Estado. “Madrid é España e España está en Madrid”, dixo a “filosofa” Diaz Ayuso. A burguesia española é ideoloxicamente “españolista” ate a medula e iso trasladase ás nacións a través dos medios e da propria economía.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">No caso galego, a diferenza de Euskadi ou Catalunya, non existe umha burguesia con conciencia nacional; existe burguesía, más como “cola de león” que renuncia a seren “cabeza de rato”; esquecendo que a “cola do león” movese cando a sua cabeza o decide, e que a cabeza do rato ten a soberanía sobre todo o animal.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Sendo certo isto, tamén o é que o BNG, pola sua política de “xestión” dentro do réxime do 78 renunciando abertamente a poñer no centro a loita pola soberanía nacional como un feito político que o enfronte ás institucións do réxime, autolimitase para o crecemento da sua base social. De feito, o único momento no que o pobo galego estivo a piques de conseguir un grupo parlamentar proprio foi cando as Mareas, umha alianza entre forzas estatais e nacionais, obtiveron 6 deputados. O drama desta alianza é que facíase con sectores do vello “stalinismo” estatal ligado ao PCG, que nega o direito á autodeterminación da Galiza, e da nova política (Podemos), que tiñan como obxectivo pechar o ciclo de mobilizacións sociais antirexime aberto o 15 M e coas Marchas da Dignidade no 2014. A traizón era máis que previsible, e ANOVA foi a vítima propiciatoria.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Mas, disto pódese tirar umha outra conclusión: o BNG non acadará un grupo parlamentar proprio nin será hexemónico na Galiza ate que non rompa co seu proprio pasado. Doutra forma; os resultados das eleccións do pasado 23X poñen de manifesto que o BNG ten a sua base social no rural, mentres nas cidades é relativamente marxinal. Tanto na Coruña como Vigo ou Ferrol, onde concentrase o groso da clase obreira galega, Sumar superouno en votos. Sumar!, umha organización ligada á vello PCG e EU, que nunca pasaba dos 50 mil votos, agora supera ao BNG!.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Os resultados son moi significativos de onde ten o peso cada quen. Nas provincias atlánticas, mais urbanizadas, Sumar supera por 26 mil votos ao BNG, mentras que nas do interior, mais rurais, a relación é a contraria, BNG ten case 12 mil votos mais que Sumar.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Por cidades/areas metropolitanas, nas que concentrase a industria e a groso da clase obreira galega, A Coruña, Vigo, Ferrol, Compostela e Pontevedra, en todas elas Sumar ten mais votos que o BNG que van desde os 1200 na área de Compostela ate os 36 mil de Vigo, pasando polos 11 mil de A Coruña ou os 5.200 de Ferrol. Chama a atención que na cidade “estrela” do BNG, Pontevedra, este sexa a cuarta forza, detrás do PP, do PSOE e a 2000 votos de Sumar.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;"><b>A vella contradición do “campo e a cidade”</b></p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Nos modos de produción pre capitalistas as cidades eran umha extensión do campo, de onde saía a riqueza da que se apropiaban os emperadores de quenda (o Inca, o Faraon ou como se chamara); na Idade Media as cidades eran o refuxio dos que fuxian dos saqueos das terras polos señores feudais. O capitalismo dalle a volta a esta relación, e convirte as cidades nos centros de poder, onde se acumula a xeración de riqueza. Fronte os fisiocratas que en consonancia co pasado pre capitalista, consideraban que a fonte de toda riqueza era a terra (e o mar), os burgueses extraen o seu capital que é a forma que baixo o capitalismo adopta a riqueza acumulada, da explotación da clase obreira a través da mais valia.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Os grandes centros de traballo, antes as grandes fábricas hoxe os “polígonos industrias”, que se desenvolven ao redor das cidades son os núcleos xeradores de riqueza que acumulase en cada vez menos mans. O téxtil galego é un exemplo moi clarificador desta concentración e centralización do capital.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Pola sua banda, o capital é unha relación social que destrúe todas aquelas relacións pre capitalistas, e as relacións no rural non ían escapar da sua cobiza, onde tamén aplícanse as leis do mercado que levan a concentración e centralización do capital. O aumento da produción de leite na Galiza, tendo en conta a desaparición de miles de explotacións gandeiras é o exemplo que a gandería non escapa das mesmas leis do capitalismo que xeraron a aparición de Inditex, asi, mentres no 2021 pecharon 319 explotacións, a produción incrementouse un 3.19%. O aumento da produtividade das explotacións que sobreviven provocan a expulsión de persoas do rural, menos mans producen mais.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">A este proceso, que é consecuencia directa da revolución industrial do século XVIII e XIX en toda Europa, Galiza, pola sua condición de nazón oprimida e colonizada, chegou con séculos de atraso. Mesmo agora a proletarización da sociedade galega vai moi por detrás do resto do continente. A incapacidade histórica da burguesia galega dependente e intermediaria para xerar un ecosistema económico que absorbera o excedente de poboación do rural, fixo que as clases populares proletarizaranse en America e despois na Europa, coas sucesivas ondas migratorias.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Proletarización no capitalismo significa a ruptura dos lazos das persoas cos seus medios de produción para a subsistencia, sexa a terra ou o obradoiro artesán; sendo obrigados á vender a sua forza de traballo por un salario, do que depende toda a sua capacidade de supervivencia (vivenda, comida, vestido); a famosa frase de Marx de que “os proletarios só teñen a suas cadeas que perder”, que nunca tan certa é, aínda que hoxe tomen a forma de “hipoteca” cos bancos, ou prestamos para o coche. Un proletario definise porque sen salario non ten nada diso.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Pois ben, aínda que a tendencia dentro do capitalismo é a proletarización da sociedade, hoxe mesmo umha parte importante da clase obreira galega mantén vivas as relacións co campo, cada vez mais concibido como un lugar de lecer que como un lugar de traballo; mas os lazos aínda non están rotos.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">O BNG, coa sua política de illamento respecto os procesos sociais urbanos (transporte colectivo e de vivenda, de prezos de consumo nos barrios, de inmigración crecente e marxinación social, etc.) e ollando para o pasado dun xeito nostálxico, está reproducindo a vella tese maoísta de “levar a revolución do campo á cidade” baixo a forma da “galeguización” das cidades. Un suposto pasado mellor que o presente que nunca existiu; as ondas migratorias na Galiza, na era moderna, comezaron no século XVIII, cando tras a destrución da industria do liño e de Sargadelos por imposición do estado español, o intendente Astrandi recomendaba a marcha á “provincia de Bos Aires”.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Este illamento social é palpable pola incapacidade que ten de traducir en influencia política nas zonas urbanas o peso que ten a CIG no movimento obreiro, onde é a primeira forza sindical. 80 mil filiados e filiadas, 4 000 delegados e delegadas non se traducen en influencia; como pódese comprobar nestas elecións, esta está nas mans do PSOE e das variantes da “nova política”.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Novamente, causalidade? Vai ser que non; a CIG como sindicato está posto ao servizo dun proxecto que non é o da clase obreira, senón da pequena burguesia inspirada por unha intelectualidade incapaz de romper co pasado “rural” da Galiza en todas as suas manifestacións políticas e culturais; cando hoxe, a Galiza actual, é unha sociedade urbana cun 70% da sua poboación activa sendo asalariada.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;"><b>A independencia política da clase obreira</b></p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Non é un mal que afecto só á clase obreira galega, senón practicamente mundial; a clase obreira, é dicer, aquelas persoas do xénero, raza ou nazón que sexa que dependen do seu salario para sobreviver, constitúen o 70% da poboación activa mundial, na mesma proporción que na Galiza; e hoxe non teñen un proxecto político proprio que levante a sua alternativa social ó capitalismo en calquera das suas variantes, neoliberal o keynesiana.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Como aconteceu nestas eleccións, os traballadores e traballadoras galegas tiveron que escoller entre o neoliberalismo salvaxe dos Vox PP, o keynesianismo español, PSOE SUMAR, e o keynesianismo en galego do BNG. Non existía outra opción. Porque a diferenza entre o PSOE e o BNG non é de fondo, ambos partillan a defensa da propriedade privada dos medios de produción e distribución, como demonstran coa práctica da “colaboración publico privada” dos servizos públicos en concellos e Deputacións gobernadas por eles.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Á clase obreira non lle serve nin nin outro; mas, e porque a xente é moi práctica, postos a escoller o mesmo filme en dous cines diferentes, escollen o que é mais cómodo, o que ten mellor aire acondicionado, etc.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">A clase obreira é, como dicia un xurista soviético, “portadora dun novo modo de produción”, pois coa abolición da propriedade privada dos medios de produción e distribución actúa como Alexandre O Magno diante do “nu gordiano”, non tenta desfacelo porque é imposible, senón que coa espada corta-o. E como non ten propriedade que defender, non se subroga como clase dominante como fixo a burguesia cando acabou co feudalismo, que respectou a propiedade privada, só que modificou as formas de explotación e o proprietario; do aristócrata ao burgués, do escravista ao comerciante.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">A constitución dunha alternativa da clase obreira independente ten que ligar á explotación que sofren como asalariados e asalariados coas condicións políticas e sociais que o fan posible, e isto significa liga-lo á opresión nacional da Galiza como pobo.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">A explotación da clase obreira galega ten condicións especificas consecuencia desta realidade. A primeira é a imposición dunhas políticas derivadas da división do traballo ao pobo galego, en colaboración activa da sua burguesía, e que traducense en ondas migratorias sistemáticas e recorrentes. Se Galiza tivera a poboación que lle correspondería, sen ondas migratorias, hoxe tería mais de 5 millóns de habitantes e moitos dos problemas que hoxe existen, desaparecerían. Serian outros ben diferentes.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">A Galiza actual é urbana e asalariada, coas súas esixencias de masas semellantes ás de todos os lugares do mundo, como un transporte colectivo que mova centos de miles de persoas o dia (nas cidades galegas entran todos os días 800 mil coches, con Coruña e Vigo á cabeza) sen que isto supoña un roubo dos seus salarios pola obriga de ter un coche particular, cuns servizos públicos de verdade, non como fan todos ao convertelos en niños de negocio a través da “colaboración publico privada”, umhas políticas urbanísticas que respondan as necesidades de vivenda da clase traballadora, etc.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Esta é a realidade que hai que entender e responder para seren capaces de construír unha alternativa política que enfronte ás dúas opcións do capital, o neoliberalismo e o keynesianismo. Frente a “xestión” nos marcos dun réxime que establece os limites ao autogoberno, uns limites que nas condicións actuais só poden estreitarse cada vez mais, hai que poñer a política no posto de mando, e iso significa a loita polo direito a decidir o futuro como parte da loita contra a explotación e a opresión.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Ficar nos estreitos marxes do rexime do 78 convirte a calquera forza política nun “aliado” dos progresistas que só son a sua “cara amable”, e fai dela un freo para a resolución dos problemas cotiás da poboación e da clase traballadora.</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;">Galiza, no mes de xullo do 2023</p><p align="justify" style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm;"><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-46006379880917413962023-07-06T14:18:00.002-07:002023-07-27T11:24:15.132-07:00ELECCIÓNS ANTICIPADAS<p><br /></p><p>Roberto Laxe</p><p><b>Un novo goberno no marco dumha guerra non declarada</b></p><p>O balance das eleccións poden resumirse en poucas palabras, é o fracaso da “nova política” para cambiar algo mais que non fose algumhas leis. O PSOE perde votos, si, mas o factor decisivo foi o declive no entorno dos votantes da esquerda que acreditaron no “si, se pode” e resultou que desde as institucións non se pode.</p><p>O retroceso do PSOE é froito fundamentalmente das súas contradicións, pois a campaña da direita extrema polos seus pactos con Bildu e ERC pesan, e moito, en zonas como Madrid, Castela A Mancha ou Andalucia (acaso non lembramos o “aporeles” do 1 O do 2017?). O PSOE é parte do rexime do 78, e pactar con estas forzas é obvio que se a direita sabe utilizalo, faille moito dano.</p><p><span></span></p><a name='more'></a>Embora, o fondo dos resultados electorais non é o recambio nas CCAA ou nos concellos, onde a política ven marcada pola do Estado e a Unión Europea, cuns marxes de manobra moi limitados, sino polas perspectivas dun futuro que todo o mundo recoñece como incerto e complexo, baixo o manto dumha guerra non declarada entre a OTAN e Rusia (e China?).<p></p><p>Foi o proprio Sanchez, na rolda prensa feita tras a sua reunión co primeiro ministro sueco (pais recentemente incorporado á OTAN), quen marcou as chaves das eleccións: “veñen anos complexos, coa guerra e os retos para o futuro”, e os cidadáns teñen que decidir “que proxecto do pais queren”, pois é obvio que os resultado actuais deslexitimaron dalgún xeito o seu proxecto.</p><p><b>Que partillan e que lles diferencia</b></p><p>Unhas eleccións que teñen un cheiro á plebiscitarias, entre dous “proxectos de pais”, é importante clarificar cales son as cousas que unen a direita progresista (o PSOE), e a direita extrema (PP); da extrema direita xa non falamos, porque eles “son doutro mundo”, o do 39/78.</p><p>O PP anuncia que vai rematar co que eles chaman “sanchismo”, numha sorte de campaña publicitaria de goebbelsiana, personalizando a politica para poñerlle umha diana e poder insultar sen nengun escrupulo, dirixindose ás tripas da poboación e non o seu raciocinio.</p><p>Queren derrogar a Lei Trans, a lei do “si é si”, a lei de Memoria Democrática, e reformar ás das pensións, no que fai á ligazón ao IPC, e a reforma laboral -suponse que tentan voltar aos 6 millóns de parados de Rajoy, para que estes premen á baixa os salarios-. Esto é o que, basicamente, diferencia o PSOE e os seus aliados.</p><p>Tamen diferencia-lles, e isto é o que explica a virulencia da maioría do capital español contra este goberno, onde van dirixidos os Fondos Next Generation. Para o PP, ligado como ningún outro partido, ao tixolo e á especulación co chan e a vivenda, estes fondos non teñen que ir a novas industrias e sectores do I+D, senon a financiar, de novo e como sempre desde os anos 60 no Estado Español, a construción e o turismo.</p><p>A direita extrema española, maioritaria desde sempre entre a patronal, traballa coa máxima de Unamuno, “que inventen eles”; para superexplotar aos traballadores e traballadoras da construción, hostalaría e servizos non precisan dos fondos europeos; estes irían aos seus petos e os dos seus amigos do Palco do Bernabeu, como fixeron sempre (a Gurtel!)</p><p>Para o PSOE e os restos da “nova política”, o “proxecto de pais” é utilizar eses fondos para “modernizar” a estrutura económica do estado español, sen tocar a sua esencia capitalista. Queren facer do Estado Español un “pais” europeizado, homologable á resto da Europa Central e do Norte, sacándoo do século XIX.</p><p>O que lles une; pois as institucións que determinan a política do estado, un, a Unión Europea e as súas medidas baseadas no Tratado de Maastricht; dous, o Réxime do 78 e a sua estrutura profundamente centralista ao redor do capital instalado na capital; tres, o marco dumha guerra non declarada que está determinando todas as medidas económicas: mentres a OTAN aproba o aumento dos gastos militares cun mínimo do 2% do PIB, a Unión Europea retoma os limites do gasto publico no 3%. Non fai falla ser moi listo para decatarse de onde van saír os recortes.</p><p>E o que lles une con mais forza é que ningún deles quere tocar a raíz dos problemas, un capitalismo en decadencia e a explotación da clase obreira. A diferencia entre eles, que foi un dos motivos do fracaso nas eleccións da “nova política”, é que nas circunstancias actuais non abonda con “mellorar” un pouco as condicións de vida e traballo; ou mudan de raíz ou o empobrecemento social é imparable.</p><p>A direita extrema ten claro, moi claro, o seu discurso: leña o mono que é de goma. Pola contra, a dereita progresista e a “nova política” están atrapados na contradición entre un sistema que precisa de aumentar a explotación para elevar a taxa de ganancia que permita un novo proceso de acumulación de capital para devolver os Fondos Next Generation (ninguén regala nada), e as suas intencións de facelo “mellorando” un pouco as condicións da poboación traballadora.</p><p><b>O social e o político</b></p><p>O goberno PSOE UP confiaba nuns bos resultados a cabalo da situación da economía, da baixada da inflación e do desemprego, con plans de desenvolvemento e reconversión industrial financiados polos Fondos Europeos “next generation”. A economía ía ben, e perderon as eleccións... A pregunta obvia é o porqué a xente non votou?</p><p>Existe unha tendencia na esquerda a separar dunha maneira artificial as cuestións sociais das políticas, establecendo unha contraposición entre elas, entre as reivindicacións particulares dos sectores sociais e as diferentes saídas políticas. A contradición entre ambas a resolven utilizando unha frase xa criticada por Lenin no Que facer?: a xente non está preocupada polos aspectos políticos (réxime, soberanía, goberno, liberdades), dinnos, senón polo que aperta no pé, as chamadas «cuestións sociais». As cuestións políticas son cousas das vangardas, dos partidos, e a xente traballadora só se mobilizará polas sociais.</p><p>Se o discurso fica atado ao social nunca enfrontaranse os nós políticos que impiden a resolución das necesidades sociais. Dar o salto do social ao político, é entender que esas necesidades sociais chocan de fronte coa forma política que teñen os poderosos de organizar a explotación e a opresión (os réximes e os estados), e que sen loitar contra elas só é facer de «xestores» honestos do sistema.</p><p>Esta foi, por certo, a causa da dimisión de Pablo Iglesias e a sua substitución por Iolanda Díaz. Iglesias con todas as súas limitacións, tendía a falar en termos políticos cuestionando o consenso ao redor do liderado do PSOE, mentres que Iolanda Diaz limitáse a pactar cos sindicatos e patronal, escapando como da peste de declaracións políticas.</p><p>Despois da pandemia, a evidencia do cambio climático e especialmente no cadro da guerra non declarada entre Rusia e a OTAN que ameaza cum conflito de grandes proporcións, a política púxose no centro do debate. O problema xa non é o presente, mellorar hoxe os salarios ou as pensións, senon dar certeza que que futuro se lle ofrece á poboación traballadora e, no concreto, á xuventude. E isto so pódese facer desde a política, desde os proxectos políticos. Como se din mais arriba, a direita extrema ten claro o seu proxecto sintetizado no “leña o mono que é de goma”; mas, cal é o do PSOE e, sobre todo o da “nova política”.</p><p><b>A “nova política” morreu, viva umha política nova!</b></p><p>A chamada “nova política” que xurdiu baixo a palabra de orde de rematar coa “vella política”, cargando contra aqueles que tiñan umha “mochila moi pesada”, referíndose expresamente as correntes ligadas ao marxismo e á loita polo socialismo, escribiu a sua sentenza de morte cando levou a pantano das eleccións toda a forza transformadora que tiña o 15M e as Marchas da Dignidade.</p><p>Sentenciaron-se cando rexeitaron falar dos “grandes relatos”, novamente cargando as tintas no marxismo e o socialismo, e asumiron como proprio, sen dicilo, a mensaxe do capital tras a queda do Muro de Berlin que chegara o “fin da historia”. A desaparición dos “grandes relatos”, levounos a admitir como bos os limites da sociedade burguesa, e o máximo que había que facer era “radicalizar a democracia”; o que traducido á linguaxe político español é “forzar ao PSOE a xirar cara a esquerda”.</p><p>A entrada no goberno de coalición non era máis que o camiño lóxico desta deriva institucional, que, por certo, foi anticipada pola IU de Llamazares canto se impón na VI asemblea á Plataforma de Esquerdas (orixe de Corrente Vermella). O debate naquela asemblea foi claro: ou co PSOE, para que xire á esquerda, ou romper co PSOE pois é parte do problema. Podemos so fixo posible o que a IU saída daquela asemblea aprobara, entrar no goberno co PSOE.</p><p>Mas, o mais grave foi que o fixeron apropiandose da forza social do 15 M e as Marchas da Dignidade, que berraran nas rúas “chaman-lle democracia e non o é”, ou “non nos representan”. Traizoaron este contido rupturista, e actualmente están pagando a sua traizón e levándose por diante as esperanzas de milleiros de activistas que acreditaron no falso “si se pode” pola vía electoral.</p><p>O goberno que xurda das eleccións, sexa a cor que teña, terá que xestionar a crise do capitalismo; é tan fonda que é preciso levantar “grandes relatos” que den perspectiva de futuro as centenas e milleiros de loitas obreiras e populares no Estado Español e na Europa en guerra. Agora toca recoller os pedazos da desfeita, aprender dos erros e a partir dun debate político franco e aberto, sen limitacións, construír un verdadeiro programa de ruptura co réxime, a UE e o capitalismo</p><p>Galiza, xullo 2023</p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-44966018913874661342023-06-28T02:51:00.003-07:002023-07-06T14:18:34.737-07:00PANORAMA POLÍTICO DESPOIS DA BATALLA ELECTORAL DO 28 DE MAIO DE 2023<p>Carlos Dafonte.</p><p><br /></p><p><span style="white-space: pre;"> </span><b>Dous aspectos salientables.</b></p><p>O máis salientable que acontece despois dos resultados do 28 de maio é o avance institucional e ideolóxico dos neofranquistas de VOX, e a súa consolidación grazas ao apoio dun PP, o de Feijoo “o moderado”, incapaz de seguir a liña argumental de Pablo Casado exposta dun xeito nidio na súa intervención con motivo da moción de censura presentada por Abascal, contra o goberno de coalición presidido por Pedro Sánchez no mes de outubro de 2020.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Este PP de Feijoo acepta como propias as tesis dos neofranquistas e os sitúa con forza e poder nas institucións, esquecendo o devandito discurso no que o PP lle dixo entre outras cousas a VOX e Abascal, “Cuanto peor para España, mejor para usted”, “Piensa usted que los españoles desde las manos de Sánchez se van a arrojar a las suyas?” y continuou “Usted solo ofrece fractura, derrotas y enfados y lo que es peor, ofrece a la izquierda una garantía de victoria perpétua” e baixando ao nivel persoal lle espetou a Abascal, “esta moción no la hace contra el Gobierno, sino contra el partido que le ha dado trabajo durante 15 años”, e chegou case ao final do seu discurso a dicir “Se trata de decidir, VOX o España” e xa ao final dúas perlas máis “Los españoles no van a entregarse a la ruptura que usted ofrece” e “No podemos aceptar un proyecto de ruptura”.</p><p><span style="white-space: pre;"> <span></span></span></p><a name='more'></a>Polo que estamos presenciando estes días, os cambios introducidos por Feijoo e a súa dirección nas posicións do PP son moi fondas, de carácter estratéxico e presentan unha creba moi importante no seu programa, pois non hai que esquecer algo que sinalaba un periodista hai uns días citando a Ludwig Wittgenstein, “El pensamiento es lenguaje” y Feijoo e o seu PP cando acepta asinar os programas que están a asinar con VOX, onde as políticas de igualdade se converten en “políticas de familia”, a violencia de xénero en “violencia intrafamiliar”, onde non se fala do cambio climático e como combatilo, pois VOX nega que este cambia se produza, nin da emigración e se consideran que é un problema, que facer? e esconden elementos importantes cos que VOX da a “matraca” cando fala, por exemplo a idea de poñer termo ás autonomías como a constitución as concibe, ou quitar dereitos a sectores como os LGTBI e os ataques constantes contra o movemento feminista.<p></p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Acepta o PP a idea que expresa VOX constantemente de acusar ao Goberno actual dunha política calculada que acubilla a súa política de emigración, de querer substituír a nosa cultura, relixión e lingua castelá pola cultura do islam?. Unida a esta idea atópase o cambio da política de igualdade por política de familia; xa non se trata de loitar pola igualdade muller-home, do que se trata e de volver a antiga política de familia franquista, onde a muller quedábase na casa coidando do maior número de fillos posibles, agora co obxectivo de que os emigrantes doutras razas relixións e cultura, non sexan nun horizonte de “x” anos, máis numerosos que os brancos, católicos e castellano falantes. E esa tese o PP a asume cando está aceptar a modificación das institucións de igualdade, como xa están facendo en moitos Concellos e algunha C.A., por “concellerías de familia”.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Se o PP no seu conxunto non hai moito tempo aplaudía con grande entusiasmo o discurso de Pablo Casado, marcando distancias con VOX e contra VOX e o seu candidato, a quen acusaba de ostentar un “proxecto de ruptura”, é de supoñer de carácter anticonstitucional, quen modificou o seu programa?. VOX, non; o PP, que polo afán de chegar Feijoo á Moncloa fai “taboa rasa” de todos os seus contidos programáticos e préstase e xustifica calquera manobra interna, e acepta ata chegar, eles que son un partido presidencialista e fortemente centralista, as posicións federalistas cando xustifica o pacto da Comunidade Valenciana con VOX ao polo de agora non pacto en Extremadura, decindo que as Comunidades Autónomas teñen liberdade dentro dos seus territorios, etc, etc. NON, iso non o din os estatutos do partido e non foi a práctica cotiá.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Ou invéntase para explicar os seus pactos con VOX, uns hilarantes tantos por centos de votos, para admitir aos representantes do neofranquismo nas institucións e para eles aceptar o programa dos mesmos. Todo isto amosa como Feijoo en Madrid, dende a sé de Xénova é incapaz de dirixilo partido, e coñece que como non gañe e consiga os votos necesarios para gobernar vai ser substituído tarde ou menos tarde da presidencia; pódese perder nunhas eleccións, pero ata nesas circunstancias hai que facelo con intelixencia política, dignidade e coherencia programática; todo o contrario do que fai Feijoo; nestes meses ten amosado que políticamente é un inepto, xa o tiña amosado en Galicia durante moitos anos, non ten un programa nin coherente para sacar ao país da banca rota na que di que o goberno de coalición o meteu, aínda que os dados macroeconómicos digan o contrario, nin adaptado as necesidades que a verdadeira realidade económica e social actual, precisa. Alguén coñece o programa económico do PP como non sexan unha balbuceante queda dos impostos?.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>E os seus “compañeiros de viaxe”, os de VOX, póñenlle as cousas o máis difícil que poden, e Feijoo traga todo con tal de non enfadarlles, aceptando o nomeamento para presidi-los parlamentos de Valencia, Aragón e Illas Balears de personaxes cunhas ideas manifestadas nestes anos, que estarían moi á dereita de Forza Nova. De onde sacou VOX a esta xente?. Como pode haber un pensamento tan fora deste mundo. O PP non foi capaz de negociar outras persoas para estes postos tan relevantes?. Estes tres novos presidentes de parlamentos autonómicos de VOX, únense ao que xa tiñan en Castela-León.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span></p><p><b>A consolidación ou non de Sumar.</b></p><p>Outro elemento que debe ser importante para despois das eleccións do día 23, é apreciar se a consolidación do movemento SUMAR encabezado por Iolanda Díaz foi posible no cativo tránsito entre as dúas xornadas electorais, compoñente necesario para repetir o goberno progresista-reformista destes últimos anos, aínda que reformas estruturais foron poucas.</p><p>Non me parece que comezar con vetos sexa o mellor xeito de comeza-la andaina, aínda que a posición do Psoe ao respecto sexa clara e á promotora lle veña moi ben a desaparición das listas electorais de Irene Montero. </p><p>Pero un movemento deste tipo formado por agregación, sen que exista para a sociedade, e de supoñer que senón se fai público é pola razón de que non existe, o programa-argamasa que una todo o que se agrupa, xere certa desconfianza pois parece que non se xuntan para facer unha proposta á sociedade que solucione os problemas que unha parte importante da mesma sofre, senón que ten como obxectivo acadar postos nas próximas eleccións, que doutro xeito non se acadarían.</p><p>Hai unha realidade que parece que o goberno de coalición non foi consciente da mesma. Que a macroeconomía pode marchar medianamente ben, pero se isto non se traduce en melloras nos fogares, por moitas subas do salario mínimo, das pensións, modificacións nos tipos de contrato de traballo, etc; nos atopamos con que a xente o está a pasar mal coa suba da inflación subxacente e das hipotecas como resultado da suba dos tipos de interese, que anulan as medidas positivas acordadas con anterioridade polo goberno de coalición. Inflación que é facíl botarlle a culpa á guerra en Ucraína e a suba do petróleo ao finalizar o subministro do mesmo dende Rusia, pero tamén haberá que pensar que é resultado da política dos bancos centrais durante a pandemia, dándolle á máquina dos cartos dun xeito desmedido cando a produción de riqueza estaba sufrindo unha parálise. </p><p>Agora coa campaña electoral a poucos días, non hai tempo para unha explicación, quizais por non ter reflexionado o suficiente sobre como marchaba a realidade económica das familias, nin medidas claras para corrixila, que non houbera acontecido se iniciarase o proceso pola elaboración do PROGRAMA, en definitiva, das medidas para resolver estes problemas que afectan a unha parte moi importante da sociedade, e si esa reflexión deixase para o final e se fai precipitadamente nos poucos días de precampaña e os 15 da campaña, pódense atopar con algo moi normal na xente do común, e que reflicten as enquisas, sobre todo en intres nos que a dereita ten gañada a batalla ideolóxica, a tendencia a ver si con outros partidos no goberno, traen solucións para os problemas que padecen.</p><p>Por outra banda, tampouco axuda para captar sectores da esquerda, que levan moitos anos desmobilizados a nivel electoral, que podían ir votar tapándose o nariz o día 23, o personalismo do proxecto. A esquerda quere proxectos máis corais, baseados nun programa, e por moito que os medios de comunicación tenten vendernos, os que son contrarios ao goberno de coalición a este como un goberno social-comunista e os que son partidarios das medidas progresistas do mesmo, como un goberno de esquerdas puro e duro, as xentes verdadeiramente de esquerdas non se deixan enganar e posiblemente fiquen na casa o día da votación.</p><p><br /></p><p><b>O BNG na próxima contenda electoral.</b></p><p>Hai dous temas que poden quitarlle votos de cara ao próximo día 23 e non acada-lo obxectivo establecido de obter un grupo parlamentar; nas municipais fun ao acto electoral no que interviña Ana Pontón para escoitar, sendo a máxima dirixente da organización, o que pensa o BNG sobre a actual situación marco na que Galicia vive. Fiquei sorprendido, pareceume que o BNG atópase ao marxe da complexidade que está a vivir a poboación do planeta e a de Galicia: nova dinámica de bloques nun proceso de retroceso da potencia que dende 1945 dominou, os USA, con toda a complexidade e riscos que isto trae consigo, proceso de desdolarización das relacións comerciais, unha nova potencia hexemónica, China, en moitos espazos onde antes o eran os USA; guerra nas fronteiras de Europa despois da guerra civil en Ucraína e como consecuencia a intervención rusa no Donbass; novo pulo ás políticas reformistas en América Latina; avance dos BRICS; avance en Europa da dereita máis extrema, neofascistas e neonazis en determinados lugares; unha UE sipaia da política dos USA, aínda en contra dos intereses da poboación, nun intento de evitar por parte dos segundos de perde-lo dominio sobre eurasia; hai posibilidades de nova recesión, Alemaña o motor europea atópase mergullada nela; cambios na política española no Sahara e intervención directa no Sahel; avance do neofranquismo no estado, etc. De nada de iso se fixo comentario algún; como non vai avanzar o neofranquismo senón se lle explica á xente o que está a pasar? VOX quere poñer termo ás autonomías, o idioma galego pasa por intres perigosos, dende os Concellos hai que defendelo. Estaré trabucado, pero non me pareceu unha boa intervención; unha intervención fora da realidade.</p><p>E o segundo aspecto é o dos pactos constantes co PSOE; o BNG aparece demasiado ligado a ese partido e nas eleccións xerais esta posición pódese pagar: o que se atopa en xogo é un goberno PSOE- SUMAR, cos aliados para o voto de investidura necesarios, ou un goberno PP-VOX e nesas circunstancias penso que unha parte do electorado do BNG que non está fidelizado, pode fuxir.</p><p><br /></p><p>En Galicia no mes de xuño de 2023.</p><div><br /></div>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-42197108970975937862023-06-13T11:09:00.004-07:002023-06-28T02:52:44.023-07:00A REALIDADE E OS MEDIOS DE COMUNICACIÓN<p><br /></p><p>Roberto Laxe</p><p>Noticia de La Voz de Galicia, segundo á axencia EFE, de "as claves" do cume do G7, coa presenza de Zelenski, que non representa a ningunha das 7 nacións occidentais máis ricas, pero está a actuar como o seu ariete e portavoz das posicións máis duras.</p><p><br /></p><p>1.- "China era un dos focos deste cume", e segue, "o ton foi conciliador e o texto nin sequera mencionou expresamente a Pequín cando se referiu ao tema da «coerción económica» nun intento por compracer a Francia e Alemaña, segundo revelou este domingo o presidente francés, Emmanuel Macron".</p><p><br /></p><p><span></span></p><a name='more'></a>"Coerción económica" de China, coma se as sancións (Irán, Rusia, Iraq, ...) , bloqueos históricos (Cuba), destrución de países pola débeda externa e as políticas do FMI e a UE (América Latina, Grecia e a Troika, etc.) fosen actitudes xenerosas e amigables, e non "coerción económica".<p></p><p><br /></p><p>Que China ten unha política expansionista non o dubida ninguén (salvo os que non o queren ver e seguen envolvidos na súa retórica "comunista"), e que utiliza a súa poderío económico para gañarse adeptos, tampouco se pon en dúbida. Como di o sobriño de Kennedy, pre candidato demócrata, "mentres eles (ÚSAOS) destrúen pontes...China constrúeos". Pero non inventan nada novo, os EEUU antes de destruír pontes, #dedicar a apoiar movementos de liberación como Cuba ou Filipinas, .... para logo polos baixo o seu dominio. Pero enviaron soldados a Cuba contra o Imperio español.</p><p><br /></p><p>China utiliza as súas armas financeiras, como os EEUU usan as súas, que son a forza militar. Non esquezamos que a día de hoxe as contas públicas norteamericanas están paralizadas porque non se pon de acordo no Congreso sobre o limite do déficit. Mentres China ten un superávit que busca lugares onde investirse (Ruta da Seda), os EEUU discuten canto máis se poden endebedar, para engrosar unha débeda que xa é impagable. Se os EEUU declarasen default, colapsaría o sistema.</p><p><br /></p><p>2.- "O presidente estadounidense, Joe Biden, dixo o venres aos seus socios do G7 que Estados Unidos axudará a adestrar a pilotos ucraínos no manexo dos cazas F-16 de fabricación estadounidense e abriu a porta a entregar eses avións a Ucraína no futuro". Mentres, na UE "están a debater a nivel interno como e cando proceder ao envío os F-16 e potencialmente outros avións de fabricación europea, mentres que o Reino Unido e outros membros da UE lanzaron unha «coalición internacional» co mesmo obxectivo."</p><p><br /></p><p>Esta é a reposta do G7 ao plan de paz Chinés e ao que varios paises africanos presentaron, preocupados polas consecuencias do aumento do prezo do gran. Esta claro que o G7 non ten a menor intención de dar un paso atrás na súa política belicista (pode?).</p><p><br /></p><p>3.- "Outro momento destacado do G7 foi o anuncio de sancións contra Rusia, iniciativa liderada por Estados Unidos, Canadá e Reino Unido, que quixeron castigar aos centos de individuos e empresas que están a axudar ao Kremlin a esquivar as sancións."</p><p><br /></p><p>Esta noticia ten dúas partes interrelacionadas; unha, máis sancións a Rusia... Levan máis dun ano con sancións e a economía rusa non só non se ha desmoronado como pensaban, senón que se prevé que este ano creza.</p><p><br /></p><p>Dous, o porqué. EFE, como portavoz dos paises occidentais máis ricos quere demostrar que Rusia esta illada, por iso fala de que queren "castigar aos centos de individuos e empresas que están a axudar ao Kremlin".... Non sres de EFE, non son "individuos e empresas", senón que son estados enteiros, co máis rico hoxe á cabeza e que non está no G7, China, os que non están a axudar senón facendo negocios, porque non é problema de "amizades" senón de diñeiro. Que iso axuda a Rusia e a Putin, nin lles importa nin lles interesa, a cuestión é que sacan pingues beneficios desa relación.</p><p><br /></p><p>Hoxe o diñeiro non só está en Occidente, senón en China, a India, Brasil, Arabia Saudita, Irán, Singapura, etc. ... Ou non se decataron que a invasión de Ucraína inaugurou unha nova realidade mundial, o chamado "mundo multipolar" que acabou coa capacidade de Occidente de afundir países con medidas de "coerción económica" como fixeron no seu momento co Iraq de Sadam Hussein.</p><p><br /></p><p>3.- "O cume do G7 en Hiroshima tamén será lembrada por pór de manifesto a relevancia dos países do denominado «sur global», que foron convidados nun número marca por Xapón, anfitrión do evento". E os países invitados foron India e Brasil.</p><p><br /></p><p>O que non mencionan é que estes dous países forman parte dunha alianza económica con China, Rusia e Sudáfrica non como convidados, senón como membros permanentes, os BRICS; é dicir, son parte dos que non sancionan a Rusia, e fan negocios con China en yuans, non dólares... E isto en Washington esquece, posto que para financiar o límite de débeda que hoxe paralizan as contas públicas nos EEUU, precisan manter como sexa e á conta do que sexa (a vida do pobo ucraíno?) a hexemonía do dólar como moeda de referencia mundial.</p><p><br /></p><p>Que asistan a unha invitación do G7 é lóxico; non deixan de ser estados burgueses que navegan este novo mundo multipolar buscando onde beneficiar aos seus capitalistas; se o G7 ofrece negocios, porque non o van a facer. A burguesía de calquera país non ten "amigos", fai negocios.</p><p><br /></p><p>E para terminar, o seu hipocresia non ten limites; o cume realizouse na cidade que sufriu o primeiro ataque nuclear do mundo, Hiroshima, coa presenza do estado que a bombardeou, xunto cun pais que acaba de enviarlle armamento nuclear (bombas con uranio empobrecido) a Ucraína, Gran Bretaña, como convidados o estado que sufriu un accidente nuclear recentemente, Fukusima, do que ninguén di nada.</p><p><br /></p><p>As axencias de propaganda, chamadas de "información", deberían repasar o seu código deontolóxico, pois opinar non é informar. Opinar é lexítimo, pero ocultalo como información "obxectiva", é enganar, que son cousas distintas.</p><p><br /></p><p>Galiza, mes de xuño 2023</p><p><br /></p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-47244337598988619012023-06-06T09:48:00.003-07:002023-06-13T11:09:37.459-07:00A ESENCIA NEOLIBERAL DA UNIÓN EUROPEA: O TRATADO DE MAASTRICHT E OS LÍMITES DA XESTIÓN PROGRESISTA.<p>Roberto Laxe</p><p>Para cando nos falen de políticas “progresistas” desde as institucións coma se puidesen ser esencialmente distintas á xestión conservadora, lembremos os límites que establece o Art. 104 do Tratado de Maastricht, verdadeira Constitución Europea, dado o fracaso que obtiveron cando tentaron a aprobación da Constitución Europea fai uns 20 anos:</p><p><br /></p><p>"Queda prohibida a autorización de descubertos ou a concesión de calquera outro tipo de créditos polo Banco Central Europeo e polos bancos centrais dos Estados membros, denominados en diante “bancos centrais nacionais”, en favor de institucións ou organismos comunitarios, Gobernos centrais, autoridades rexionais ou locais, ou outras autoridades públicas, organismos de Dereito público ou empresas públicas dos Estados membros, así como a adquisición directa aos mesmos de instrumentos de débeda polo BCE ou os bancos centrais nacionais."</p><p><br /></p><p><span></span></p><a name='more'></a>Dito claramente: queda prohibido que os estados se financien a si mesmos ou a través do BCE, que debería emitir a moeda necesaria que precisasen os estados ou a UE para xestionar os seus asuntos e gastos.<p></p><p><br /></p><p>Este Artigo fai un mercado cos estados -é dicir, coas necesidades de todos e todas-, obrígaos a ir aos mercados financeiros para ter diñeiro. Estes son os que van ao BCE e este, no canto de emitir a moeda necesaria para cubrir os gastos sen intereses, préstallo aos bancos privados, para que estes, a intereses superiores (para iso son entidades de lucro) préstenllos aos estados, convertidos por Lei! en clientes obrigatorios dos bancos e entidades financeira.</p><p><br /></p><p>E logo veñen os acredores financeiros, convertidos nesa figura polo Tratado de Maastricht, esixindo o pago duns intereses impostos aos estados, que a través da reforma do artigo 135 da Constitución polo PPSOE, converteuse en prioritario.</p><p><br /></p><p>O Tratado de Maastricht converte en ilexítima toda a débeda pública asumida polos estados desde 1992, data da súa aprobación, porque é unha débeda imposta.</p><p><br /></p><p>Quen pode ser tan inxenuo de que mentres esteamos baixo este Tratado, pense que a débeda é pagable e a UE reformable. E, sobre todo, quen pode ser tan canalla de venderlle a poboación de que é posible ir a un cambio en calquera dos Estados da Unión Europea, con Tratados como o de Maastricht.</p><p><br /></p><p>Pero non nos confundamos, a UE é impensable sen o Tratado de Maastricht, é a súa Constitución. Se derrogamos ese Tratado rompemos a UE, e imos a outra Europa. Pero isto, como di o filme Irma a Doce, "é outra historia".</p><p><br /></p><p>Galiza, maio de 2023</p><p><br /></p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-63344343569917727362023-05-30T04:45:00.001-07:002023-06-06T09:48:47.560-07:00OS RESULTADOS ELECTORAIS DO DÍA 28 DE MAIO. ANÁLISE DE URXENCIA.<p>Carlos Dafonte.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>As once da mañá do día 29 de maio, Pedro Sánchez diante dos resultados electorais do día anterior, disolve as Cortes e convoca eleccións xerais anticipadas. Todo o que escribira con anterioridade a esta convocatoria non é que xa non valga nada, debe servir para comprende-lo meu ponto de vista sobre a situación na que se van producir as eleccións xenerais do día 23 de xullo.</p><p>O PSOE reacciona despois do trompazo electoral sen permitirlle ao PP festexa-lo seu éxito e o coloca no marco no que o PP situou as eleccións do 28 de maio: a primeira volta dunhas eleccións xerais; supoño que os conservadores estarán preparados para a segunda volta.</p><p><span></span></p><a name='more'></a>Hoxe púxose de moda extrapolar os resultados dunhas eleccións cara outras distintas, algo non moi científico, pero si o fixéramos, hai que dicir que PP e VOX non suman para gaña-la maioría absoluta nunhas eleccións xerais. O que aconteza dentro de 50 días vai ser distinto, seguro ao que aconteceu onte.<p></p><p> Hai que salientar varios elementos que marcan a nivel de todo o territorio do estado, os resultados destas eleccións autonómicas e municipais; en primeiro lugar o peche do ciclo que se abriu co 15-M, co enterro, ca derrota case definitiva dos dous partidos que coa súa presenza institucional, racharon co bipartidismo naqueles intres, Podemos e Ciudadanos e nese contexto ten lugar o avance e consolidación institucional de Vox, representante político do neofranquismo que sabíamos existía socialmente, pero unha vez liberado das siglas do PP, está a conseguir resultados preocupantes para a propia democracia burguesa española.</p><p> Parecía que diante dos avances do neofascismo en moitos países da UE, incluído algún país nórdico, aquí estabamos vacinados. Pois non, quen pensaba que o PP nestas eleccións tamén conseguiría trasvasar votos de Vox, agás lugares illados, non o conseguiu, por máis que endurecera a súa política e discurso, chegando nestas eleccións o seu presidente Feijoo a niveis impensables de indignidade dialéctica. </p><p>En todos estes anos, os medios de comunicación foron “branqueando” a Vox tratándoo como unha forza máis da dereita, as veces considerándoa como unha forza da dereita máis “extrema”, pero estas consideracións non indican a realidade desta organización política, disposta a acabar con títulos enteiros da Constitución, por exemplo o relativo ás autonomías, ilegalizar a todos os partidos nacionalistas, poñer fin a toda unha serie de dereitos, aborto, eutanasia, as medidas contra a violencia de xénero, etc e tampouco debemos esquecer a xenreira que lle teñen aos movementos feministas que loitan pola igualdade entre mulleres e homes, o movemento LGTBI, ou a negación do cambio climático etc.</p><p>Despois de convocadas as eleccións xerais, o secretario xeneral de Vox, Garriga, afirmou que eles están pola derrogación de todas as leis sociais do goberno; o PP está de acordo con esta formulación?. É importante que na próxima campaña electoral conteste sen acubillarse baixo as siglas de ETA.</p><p>Alguén pode preguntarme con que obxecto se “branquea” a esta forza? Eu entendo que anunciada dende hai xa certo tempo a desaparición de Ciudadanos que era a muleta natural do PP, sen producir estridencias, VOX é para certas instancias do poder, quen debe axudar ao partido de Feijoo a gobernar en moitos Concellos e Comunidades Autónomas e polo tanto, ser tamén sen que desentone moito, o que permita un goberno de Feijoo a partir de decembro, antes, agora de xullo de 2023, como resultado das eleccións xerais.</p><p>Un segundo elemento a analizar é a perda sen paliativos de poder do Psoe en Comunidades Autónomas e importantes Concellos. Derrotado nas comunidades de Valencia, Aragón, Extremadura, Canarias e A Rioxa, así como perdida tamén a perspectiva de gobernos en Cantabria e Baleares se lle sumamos o cambio de man en concellos como Sevilla, Valladolid, Granada, Burgos, Salamanca, Ferrol, Castellón, Valencia, etc, a derrota é moi importante, no só para o Psoe, tamén para as forzas reformistas situadas a súa esquerda.</p><p>En moitos lugares as maiorías que pode configurar o PP van ser co apoio de Vox, a non ser que Feijoo se manteña firme na súa proposta de que goberne a lista máis votada; pero xa coñecemos que unha cuestión son as propostas da campaña e outra o que fagan despois de celebradas as votacións.</p><p>Polo tanto o Psoe tiña pouco marxe de manobra e convocando Pedro Sánchez na Moncloa e non na rúa Ferraz, sede central do partido, o que pensei era que podía avanzar cara a crise do goberno, arriscar a un goberno de partido e eleccións anticipadas no mes de setembro, ou o que fixo, convócalas para xa, despois da disolución das Cortes cos prazos que a lei lle permiten. Non me parecía moi prudente seguir cun goberno de coalición durante seis meses máis e eleccións a finais de ano; a presión ía ser tremenda.</p><p>Un terceiro aspecto é o de salientar a regresión ideolóxica da sociedade española no seu conxunto, dándolle cantidades de votos a Vox e non castigando electoralmente ao PP que para neutraliza-los neofranquistas, non permitir que lles rouben votos pola súa dereita, ten aproximado o seu discurso ao dos seguidores de Vox e agora se van ver na disxuntiva de pactar con eles ou non gobernar, aínda que sempre poden darse formas de apoiar e non entrar nos gobernos. Atópase o PP en mans de Vox</p><p>Que razóns hai para este avance constante do neofranquismo? A desaparición da esquerda en primeiro lugar, único dique que se lle opón a este pensamento, que o combate nas institución e na rúa, que mobiliza, que participa nos movementos sociais e nunca abandona a loita ideolóxica como elemento fundamental da loita de clases. E en segundo o exemplo das correntes deste tipo de pensamento, que avanza sen que se lles poña atrancos ao longo e ancho da Unión Europea; derrotada a esquerda e en medio de constantes e prolongadas crises económicas a xente agárrase a calquera tipo de solucións ata ás máis absurdas e demagóxicas.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Un cuarto elemento é como poden afectar estes resultados e a convocatoria anticipada de eleccións á creación de SUMAR, non só polo cativo tempo que hai para consolida-lo proxecto, senón porque todos os vimbios cos que Iolanda Díaz quería contar para a súa creación, tiveron derrotas importantes, “Más Madrid”, “Compromis”, “En Comú Podém” e Podemos e en Galicia a desaparición dos restos das “mareas”.</p><p>Pensou, valorou o PSOE esta dificultade, e a necesidade de ter un recolledor de votos pola súa esquerda e a pesares de todo, lánzase a “peito descuberto” a continua-la campaña electoral, a ampliala 54 días máis?.</p><p> </p><p>Os resultados das eleccións en Galicia</p><p> Deben ser estudados estes resultados con fondura, pois fronte ao avance moi importante a nivel de estado do PP e Vox, en Galicia o seu avance é moi cativo, partindo como partía o PP dunha presenza feble nas institucións locais o que facía previsible un avance importante; segundo me dicían hai uns días o maior concello que controlaban o PP era Arteixo, polo tanto tiñan un enorme campo para avanzar, máxime tendo en conta que controlan a Xunta por maioría absoluta e era Feijoo quen lles solicitaba @s galeg@s uns bos resultados, a quen lle deran maioría absoluta en tres eleccións.</p><p>Non é que os galegos lle déramos as costas a Feijoo, pero seguro que os do PP en Galicia, non acadaron os resultados que pensaban. Recupera unha das sete grandes cidades, Ferrol, e só unha das tres Deputacións que non controlaba. Cativo botín se o comparamos co acadado no resto do territorio do estado.</p><p>E un dado importante, se extrapolásemos os resultados destas municipais a unhas autonómicas, o PP perdería a presidencia da Xunta e o control do Parlamento Galego.</p><p>Estas eleccións certifican a desaparición do que nun momento foi AGE, En Marea e As Mareas Municipais o que precisa dunha análise de como ese proceso importante, que acadou numerosos votos e representantes nas institucións, desapareceu sen que ninguén se faga responsable.</p><p>O outro elemento é o do avance do BNG, capaz de conseguir a alcaldía de Compostela aínda que en Pontevedra baixe e en Lugo non avance.</p><p>Nos dous actos nos que fun a escoitar as propostas que facían dúas organizacións políticas, non escoitei por parte de quen pensaba tiña que facelo, dirixentes que non figuraban en lista algunha, esa valoración que esperaba pola súa condición, capaces de explicar á xente o que está acontecer no planeta, na Europa, no estado, en Galicia dende unha perspectiva dialéctica, de esquerdas, inmersos como nos atopamos nun enfrontamento de clase, entre novos bloques económicos e políticos, enfrontamento agudo que bordea a posibilidade dunha nova guerra mundial.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Nada diso atopei e axúdame a comprender o avance ideolóxico das forzas da dereita e do neofranquismo, aínda que en Galicia Vox, de non trabucarme, só acadou un concelleiro, en Avión.</p><p><br /></p><p>En Galicia no mes de maio de 2023</p><p> </p><div><br /></div>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-78489733580514010222023-05-18T03:15:00.004-07:002023-05-30T04:45:31.905-07:00DIANTE DAS PRÓXIMAS ELECCIÓNS AUTONÓMICAS E MUNICIPAIS.<p>Carlos Dafonte</p><p><span> </span>O marco político social no que se van producir estas eleccións</p><p>O venres comezou unha nova campaña electoral e transcorridos uns días poderemos votar nas próximas elección municipais. En Galicia as de carácter autonómico celébranse ao marxe das do día 28 próximo.</p><p>A nivel xeral atopámonos nun enfrontamento de novo entre dous bloques económicos que xeran “guerras de baixa intensidade” en diferentes lugares do planeta, onde a OTAN despois da xuntanza de Madrid, vai intervir en calquera país do mesmo sen ter que contar co apoio da ONU.</p><p>Hai que recoñecer que hoxe en día, no estado español, a opinión sobre a OTAN e a súa política agresiva é aceptada sen crítica algunha agás cativos sectores políticos a diferenza do ano 1986, no que o goberno do Psoe estivo a punto de ser derrotado no referendo para dilucidar saír ou quedar na organización imperialista. Foi unha intervención vergoñenta de González na televisión, no último día augurándonos toda unha serie de males que caerían sobre o país de non continuar dentro, todo burda mentira, a que decidiu o voto no último intre. </p><p><span></span></p><a name='more'></a>Que é o que cambiou no xeito de pensar nestes trinta anos?. A derrota ideolóxica e política do pensamento de esquerda, que no país se traduce no avance da ideoloxía reaccionaria e a aparición do franquismo sociolóxico como organización política, a súa presión sobre o resto dos actores e a reconversión do reformismo político e económico, grazas ao apoio dos medios de comunicación, na “única esquerda” existente no país.<p></p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Outro aspecto marco é que a nivel de todo o territorio do estado, o que creo é un erro grave, o PP vai as eleccións coa intención, así o manifestou Feijoo nunha comparecencia no Senado, de “derrogar ao sanchismo”, idea manifestada algunhas veces con anterioridade pola presidenta da comunidade de Madrid, que converte estas próximas eleccións nunha primeira volta das xenerais de finais de ano, e deixa á dirección do PP, que vai intervir moi activamente na campaña, sen necesidade de presentar un programa que recolla os que se van presentar nas comunidades autónomas e concellos. </p><p>Se só hai que falar das leis e decretos que o goberno aprobou e que van ser derrogados, esa estratexia, entendo sitúa ao PP a rebufo do Psoe, cuxa dirección nestes días de pre-campaña e na propia campaña, vai dedicarse a presentar novas propostas de goberno que poden crear moita confusión no partido conservador. Xa o fixo co tema da vivenda ou co acontecido cos viaxes para estudantes, que Díaz Ayuso condenou con moita dureza e a voceira do PP nas Cortes, Cuca Gamarra saíuna defender pois con anterioridade, non me lembro con que motivo, esa proposta a fixera Feijoo.</p><p>Ou coa cuestión de que leis vai derrogar o partido se gaña en decembro, que na súa sé central, na rúa Xénova, non quixeron clarexar antes do comezo da campaña, esa é a posición de Feijoo, e Díaz Ayuso un día despois, como se estas eleccións foran verdadeiramente unhas primarias no PP, sinalou cales serían, esnaquizando a estratexia da dirección.</p><p>Polo tanto o marco político a nivel de todo o territorio do estado no que se van producir as votacións do día 28, pode que para algúns electores sexa un pouco confuso, coas árbores de “derrogar ao sanchismo” por enriba de toda a campaña, o que pode levar a que Comunidades Autónomas e Concellos prefiran esta alternativa, a presentar un balanzo do que fixeron e o camiño programático a seguir. E todo sazonado, queiran ou non os do PP cun certo cheiro a unhas primarias onde Feijoo se pode estar xogando ser o candidato nas xerais, que non deixa ver o bosque, as deficiencias que nestes anos as Comunidades Autónomas e os Concellos tiveron na xestión dos orzamentos e dos servizos públicos, cada vez máis deficientes.</p><p>E por enriba de todo iso, a xuntanza da que nada se clarificou, pero que entendo como unha anomalía democrática: Feijoo cun grupo de fiscais. </p><p>E aceptable a explicación de que lles informaba das leis que estaba disposto o PP a derrogar no caso de saír vencedor nas elección de decembro?. A min non me vale, non me convence. Coido que está máis en función dos labores que @s fiscais levan adiante, que establece, de non trabucarme a Lei 50/1981 e o papel que Feijoo, o PP e Vox sempre contarán con algún aliado máis, queren que xoguen de perder as eleccións de decembro e que se inscribe na estratexia deseñada polos USA de “reacción democrática”, que de democrática nada ten; trátase de contar con sectores da xudicatura para en base a denuncias falsas apartar da vida política a quen pode gañar ou gañou unhas eleccións con limpeza. E as acusacións poden ser moi variadas como ten acontecido en varios países de América Latina.</p><p>Cando se coñeceron as listas de Bildu e algúns d@s compoñentes das mesmas, toda a estratexia electoral do PP cambiou radicalmente, partindo da base, sospeito, que déranse conta que lles levaba a inoperancia total e nos últimos catro días a pantasma de ETA, os pactos do goberno coa coalición vasca Bildu, todo elo sazonado con expresións e acusacións que pensabamos nunca se volverían a producir despois de que ETA desaparecera hai 12 anos, volven a estar na orde do día.</p><p>A dereita conservadora e neofranquista recorren sistematicamente á desaparecida organización vasca, as vítimas, sen decatarse que iso a quen máis dano vai facer é a un Feijoo que entrou na política estatal asegurando que non viña a insultar, que viña a falar de economía, e que hoxe se atopa diante das súas limitacións teóricas e estratéxicas, nunhas primarias para sobrevivir ao cerco que lle impoñen a presidenta de Madrid, Díaz Ayuso e Abascal; primarias que entradas nesta espiral, só pode Feijoo vencer si é capaz de dicir barbaridades maiores que as que digan os seus opositores reais, que se atopan dentro do partido e a dereita do mesmo. A resposta dos compoñentes dalgunhas listas de Bildu, ex de ETA que tiñan delitos de sangue, asegurando que non van a coller a acta de concelleiro, no caso de ser elixidos para non producir máis dolor ás vítimas, non creo vaia levar a Feijoo a modificar a súa noxenta campaña.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span></p><p>As eleccións municipais en Galicia</p><p>Agás determinados casos, a maior representación nestas elección municipais como nas anteriores, recae sobre os partidos políticos, eles son os que van acadar o maior número de Alcaldes e Concelleiros nos máis dos 350 Concellos de Galicia. E imos votar nunha complicada situación política en todo o contexto europeo e no propio territorio do estado, co avance da extrema dereita que por primeira vez en Galicia vai ter espazos na TVG sen ter concelleiros, o mesmo que acontece, como sinalei, no estado español, onde a ideoloxía do que podemos chamar “neofranquismo” ten acadado cotas moi importantes nas Cortes, determinadas Comunidades Autónomas e Concellos e que de non dar batalla ideolóxica, por parte dos que están obrigados a dala, avanzarán como no resto do territorio do estado.</p><p>Nas sociedades divididas en clases, todas baixo o capitalismo, as organizacións políticas que se consideren de esquerdas non poden ser neutrais diante da loita que se desenvolve na sociedade entre opresores e oprimidos, explotados e explotadores e se pertences polo voto a unha institución como un Concello, debes ser consciente de que esta loita que reflíctese como loita política e loita ideolóxica, nunha institución tan próxima á quen te vota, debes actuar a favor dos que dis representar, neste caso @s traballador@s</p><p>Unha primeira pregunta que nos podemos facer á hora do balanzo e se os Concellos, cumpriron co seu papel, e si remarco que son partidos políticos quen tiveron e van ter un papel destacado, teño que dicir que non. Os dominados pola dereita si que cumpriu, os que estiveron en mans dos partidos que se consideran progresistas e de esquerdas, o que fago extensible as tres das Deputacións, considero que non.</p><p>Un partido político ou un movemento que se considera progresista e en Galicia algúns ata considérase de esquerda, o seu papel non é só xestionar ben, esa é unha das súas obrigas, senón no caso que estamos a analizar, xogar tamén o papel de dique diante da marea da ideoloxía reaccionaria, que cada vez máis entra en segmentos importantes da sociedade galega. </p><p>Este papel non o están a xogar dende hai moitos anos e penso que tamén é unha das causas do avance ideolóxico que denunciamos.</p><p>Recoñecendo a súa propia derrota ideolóxica, convertéronse en “tecnócratas”, xestores da miseria, incapaces de pular a participación cidadá, de presentar mocións para establecer con firmeza posicións políticas sobre acontecementos que a tod@s nos incumben, posturas da UE, a Otan, defensa do movemento feminista, étc que atópanse fora do marco do Concello. </p><p>Tamén a necesidade da loita dende dentro das institucións, por recuperar para a estrutura dos Concellos unha democracia distinta, máis participativa, que hoxe grazas a determinadas leis poñen por enriba dos órganos colectivos, dos formados por todos os elixidos, aos órganos unipersonais, o Alcalde, ou aqueles que son monopolio dun só partido, a Comisión de Goberno. </p><p>En toda circunstancia, pero sobre todo nesta tan complexa, debemos considerar que institucións como Concellos, gobernados por partidos progresistas e de esquerdas, ou dende a oposición, deben recuperar o papel activo que hai anos tiñan na defensa dos intereses dos de abaixo, da denuncia de toda actitude contra os mesmos en calquera lugar que se produza, e sobre todo combater constantemente as ideas reaccionarias que avanzan na nosa sociedade.</p><p><br /></p><p>En Galicia no mes de maio de 2023.</p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-3694482835936527342023-05-09T10:19:00.002-07:002023-05-18T03:16:41.737-07:00O MUNDO MULTIPOLAR E A PAZ<p>Roberto Laxe</p><p>Por se había algunha dúbida que se vai a cara a unha nova repartición no dominio do mundo, só vexamos uns poucos acontecementos dos últimos meses.</p><p>1.- Decembro de 2022, o líder chinés, Xi Jinping, asinou acordos estratéxicos con Arabia Saudita en materia tecnolóxica e enerxética, entre outras moitas; 34 para ser exactos, co que, en plena guerra de Ucraína, Arabia Saudita afástase dos EEUU e Gran Bretaña.</p><p>2.- Marzo de 2023, China auspicia un histórico acordo para que Irán e Arabia Saudita restablezan relacións. A intermediación de Pequín rompe o eixo antiTeerán que Israel e Estados Unidos pretendían levantar con apoio de Riad.</p><p><span></span></p><a name='more'></a>3.- Marzo de 2023, Irán e Arabia Saudita eran só o principio. China presenta un 'plan de paz' para acabar coa guerra de Ucraína.<p></p><p>4.- Marzo de 2023, Xi convida a Sánchez a Pequín en pleno intento de mediación na guerra de Ucraína, cando o Estado Español vai presidir o Consello da Unión Europea. O presidente español, envorcado na súa axenda internacional polo semestre europeo, viaxará a China o 30 e o 31 deste mes.</p><p>5.- Marzo de 2023, Putin asegura que o plan de paz de China "pode ser a base para resolver o conflito en Ucraína". Pola súa banda, Zelenski ábrese a unha posible reunión con Xi Jinping tras o plan de China.</p><p>6.- Marzo de 2023, Vladimir Putin preside o primeiro cume Rusia-África. O mandatario recibiu en Sochi a 43 de líderes africanos cos que buscará fomentar máis acordos e fortalecer as relacións, co obxectivo de facer presenza nun continente cunha influencia maioritariamente occidental. Rusia condona máis de 20.000 millóns de dólares a África.</p><p>7.- Marzo de 2023, a armada española dedícase a vixiar á armada rusa en augas internacionais. O Sentinela, buque con base en Ferrol, seguiu e monitorizou este martes á fragata Admiral Kasatonov e ao barco cisterna Akademik Pashin. A armada portuguesa ía facer o mesmo no Atlántico, pero os mariños negáronse a ir ao buque, polo seu mal estado.</p><p>8.- Marzo de 2023, crise no Credit Suisse, o maior investidor de Credit Suisse Group AG CS, co 13% das accións, o Banco Nacional Saudita, provocou que as accións do banco de investimentos suízo baixasen ao non acudir á ampliación de capital coa que buscaban saír do buraco.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Mentres, os cada vez máis illados EEUU, o seu fiel servidor Gran Bretaña, e a UE, gritan como posesos que hai que derrotar a Putin (utilizando o método recomendado por Goebbels de "personalizar" o inimigo, "atribuíndolle” todos os males do mundo). Discuten se armar máis a Ucraína ou non, desde os “falcóns” como os británicos, quen anunciaron que van enviar armamento con uranio empobrecido, ou os polacos, que comezaron a facilitar avións, até as pombas como o Estado Español, que se limita a enviar catro tanques maltreitos (non ten moito máis, a verdade), ou Francia que bastante ten coa revolta obreira e popular contra as consecuencias da crise e a guerra.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Pero non nos confundamos, como fan certos sectores da esquerda ligada ao "castro chavismo"; a política rusa ou chinesa é todo menos antiimperialista. O seu “antiimperialismo” é querer substituír ao euro norteamericanos na hexemonía mundial, que é onde apuntan estes movementos de Putin e de Xi, e non buscar acabar coas relacións sociais de produción capitalistas que sosteñen a existencia do imperialismo.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>É de sospeitar que nin Putin nin Xi teñen a menor intención de acabar co capitalismo, senón reforzar a posición das súas respectivas burguesías no concerto mundial, ante unhas potencias, o euro norteamericanas en franca decadencia: 50 bancos norteamericanos están ao bordo da quebra.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Estes sectores da esquerda, confundidos no mellor dos casos pola retórica "marxista" de China e “antinazi” de Rusia, fraco favor fanlle á causa da loita contra o capitalismo; fan o que Lenin criticou duramente aos que nun conflito entre potencias capitalistas, situábanse no bando dun deles: "non se pode engordar ao mozo imperialista fronte ao decrépito imperialista". E isto, ao adornar aos Putin ou Xi, é o que fan, "engordar" a estes fronte aos decrépitos Biden e ...; bo, dos europeos mellor non falar, porque son unha cortiza na tormenta.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Imos a un mundo multipolar, pero isto non significa que sexa un mundo mellor, antiimperialista e menos que menos, anticapitalista. Gañe quen gañe neste conflito internacional larvado, que está en erupción en Ucraína, o capitalismo seguirá a súa senda de explotación e saqueo de riquezas naturais. Ademais, os plans de paz parciais, como o de China para Ucraína, son, iso, parciais; os novos dirixentes chineses ten claro que, tarde ou cedo, van chocar cos EEUU e os seus fieis aliados do acordo militar AUKUS (Australia e Gran Bretaña), e por iso aumentaron o seu orzamento militar até o 7% do PIB.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>Como dicía Marx, “entre dous dereitos, quen decide é a forza”, e máis aló das manobras da burguesía chinesa á que a actual situación pre bélica non lle interesa para nada, pois lle impide desenvolver “en paz” os seus negocios: Nova Ruta da Seda, semicolonización de África e América Latina, etc., o certo é que a humanidade ten moitos boletos para que se repita a historia da primeira metade do século XX, esa “longa noite de pedra” que vai de 1914 a 1945, só rota con momentos de esperanza como a revolución de Outubro.</p><p><span style="white-space: pre;"> </span>O “mundo multipolar” que din defender non significa un mundo máis en paz, posto que nin o decadentes euro norteamericanos van ceder o cetro polas boas, nin o chinés rusos faranse con el sen loitar. A enfrontar esta situación é ao que nos debemos preparar, se queremos, de verdade, un mundo en paz.</p><p><br /></p><p>Galiza, no mes de maio de 2023</p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-36451477200208098682023-04-19T08:54:00.001-07:002023-05-09T10:21:32.707-07:00A ACTUALIDADE DO 14 DE ABRIL DE 1931.<p>Eusebio López</p><p>Estamos ante un novo 14 de abril, unha data que marca como ningunha o presente no Estado Español; e nada mellor exprésao que a extrema dereita (PP VOX), ante a proclamación da república, repita até a saciedade o "non reabramos feridas xa pechadas na Transición" coa “reconciliación nacional”, e que a “guerra civil” foi entre “irmáns”.</p><p><br /></p><p><span></span></p><a name='more'></a>Unha mensaxe ao que se adhiren todos os medios de comunicación e poderes do estado, comezando pola xudicatura apoiándose na Lei de Punto Final / Amnistía, para impedir o procesamento dos criminais franquistas e os que se enriqueceron con ela. Educan á poboación con esta mensaxe de “non houbo nin bos nin malos”, cando o certo é que mentres siga habendo decenas de miles de persoas desaparecidas na ditadura e moitos deses criminais, ou os seus herdeiros, “converteranse” en “demócratas”, a reconciliación non existiu.<p></p><p><br /></p><p>Desde o goberno “máis progresista” limítanse a facer declaracións xenéricas e aprobar leis da Memoria histórica, agora coñecida como “memoria democrática” para non molestar a algúns, que non van máis aló de declaracións de intencións: mentres non sexa derrogada a Lei de Punto Final / Amnistía, todo quedará nun mero exercicio de recuperación de vítimas sen ningunha repercusión política e social.</p><p><br /></p><p>Outros o encararán como un exercicio de nostalxia, do que puido ser e non foi a II república inaugurada polo triunfo electoral do 14 de abril, truncada polo golpe militar de Franco. Dentro destes, están os que reivindicarán o conseguido baixo o período republicano como o máximo ao que se podería aspirar naquel momento, a unha democracia homologable ás de Francia ou Gran Bretaña e que buscan repetir a historia baixo a bandeira tricolor.</p><p><br /></p><p>Poucos serán os que, máis aló de reivindicar as conquistas sociais e democráticas baixo a II República, farán unha dobre lectura crítica, un, que foi e significa para o presente o triunfo electoral do 14 de abril, e dous, cales son as similitudes e as diferenzas entre a crise da restauración monárquica de comezos do século XX e a actualidade.</p><p><br /></p><p>Que período abriu o 14 de abril?</p><p><br /></p><p>Baixo o manto da II república, o que comezase coa vitoria electoral da coalición republicano-socialista e a dimisión (abdicación) do xefe do estado, o rei Alfonso XIII, transformouse un proceso revolucionario que se prolongou ao longo de 8 anos. Esta situación culminou coa revolución obreira do 19 de xullo de 1936, cando o pobo traballador armouse a pesar do goberno da república e se auto organizou para resistir o golpe militar, derrotándoo na maioría das zonas obreiras.</p><p><br /></p><p>Desde o 14 de abril do 31 ao 19 de xullo do 36, a clase obreira e os pobos do estado fixo a experiencia cos sucesivos gobernos da república, incluído o “bienio negro”, ultraconservador; enfrontando golpes de estado como a “sanjurjada” en 1932, o masacre de Casas Vellas ou o primeiro acto serio dun levantamento obreiro contra unha República que non estaba a resolver ningún dos problemas que desen orixe ao 14 de abril, a Revolución de Asturias do 34.</p><p><br /></p><p>A proclamación da República levantase grandes expectativas no pobo traballador do estado español, saír definitivamente dun réxime, o da restauración monárquica que, tras a I república, cristalizara nunha sociedade ancorada no pasado decimonónico; onde se combinaban centros industriais e abertamente burgueses como Catalunya e Euskadi, con relacións sociais semi feudais, como o terratenente andaluz ou o cacique galego.</p><p><br /></p><p>O desenvolvemento do capitalismo en estado español impuña un xiro social que acabase con estes restos do pasado, que incorporase ao Estado Español ao concerto das nacións democráticas europeas, especialmente a francesa ou a británica. O drama para as burguesías hispánicas é que o pretendían facer con máis de 100 anos de atraso, cando o proletariado xa presentara a súa alternativa social ao mundo na revolución de Outubro do 17 en Rusia.</p><p><br /></p><p>Co 14 de abril consumouse a revolución política a través da vitoria electoral e a expulsión do Borbón, abríndose as comportas sociais para que as clases en conflito puxesen sobre a mesa as súas aspiracións. A clase obreira, tanto a rural como a urbana, expresaron claramente que o seu obxectivo non era limitarse a unha república burguesa, senón que só poderían resolverse as súas condicións de traballo e de vida a través da revolución social; pola súa banda, as burguesías e pequenas burguesías das nacións oprimidas (Euskadi, Catalunya e Galiza) puxeron de manifesto que o corpiño dun estado centralista como o español, así fose republicano, limitaba fortemente as súas capacidades de desenvolvemento.</p><p><br /></p><p>Ante este panorama a burguesía española, apoiada nun exército ultra reaccionario, educado no colonialismo máis salvaxe (a guerra en Marrocos) e unha Igrexa católica atávica como ningunha, dependente da existencia do estado para a súa supervivencia, non tardou en comezar a dar síntomas de desagrado ante as tímidas medidas da II república (voto feminino, divorcio, apoio á cultura), que cambiaban a cara da sociedade pero non resolvían nin tan sequera as tarefas democráticas de fondo: a reforma agraria, a separación rotunda da igrexa e o estado, o dereito das nacións á autodeterminación.</p><p><br /></p><p>Se a II República era incapaz de resolver os mínimos principios democráticos dun estado burgués, como eran esas reivindicacións, que non sucedería coa explotación da clase obreira por unha burguesía que herdara a mentalidade feudal da aristocracia, coa que aspiraba a mimetizarse. O 14 de abril abriu un período revolucionario que terminou abruptamente, cando o groso das burguesías hispánicas, asustadas polo levantamento obreiro asturiano do 34, inclináronse pola saída fascista.</p><p><br /></p><p>Porque esta é outra das características do período republicano; este proceso revolucionario non é alleo a unha situación mundial revolucionaria e prebélica. En Italia o fascismo impúxose á revolución socialista e dominaba o país con man de ferro; en Alemaña o ascenso do nazismo era máis que evidente e levantaba simpatías entre as burguesías de estados con raizame democrático como Francia, Gran Bretaña ou os EEUU. Hitler era un exemplo de como derrotar á clase obreira.</p><p><br /></p><p>As burguesías hispánicas miraban con simpatía estes dous procesos, posto que enfrontaban o mesmo reto social; á clase obreira que, baixo a inercia da revolución de Outubro do 17, tendía a auto organizarse en comités/consellos obreiros, a tomar o control de fábricas e terras, e a preparar as súas propias milicias armadas.</p><p><br /></p><p>Primeiro tentaron frear a crise e o ascenso das loitas obreiras pola chamada “vía electoral ao fascismo” que era CEDA (Confederación Española de Dereitas Autónomas), pero a vitoria da Fronte Popular en febreiro do 36, en paralelo á vitoria da Fronte Popular en Francia, onde tamén se vivía un proceso revolucionario, convenceulles de que só o golpe militar podería enfrontar á clase obreira.</p><p><br /></p><p>O 18 de xullo prodúcese o golpe de Franco, quen co apoio expreso de Alemaña e Italia, e en nome da defensa da república, busca pechar o proceso aberto o 14 de abril, derrotando á clase obreira da maneira máis salvaxe. En palabras de Queipo de Chairo, quizais o máis psicópata de todos os golpistas, «Os nosos valentes lexionarios e regulares ensinaron aos covardes dos vermellos o que significa ser un home. E, de paso, tamén ás mulleres. Despois de todo, estas comunistas e anarquistas merécenllo. Non estiveron xogando ao amor libre? Agora polo menos saberán o que son homes de verdade e non milicianos maricas. Non se van a librar por moito que forcexen e pataleen»</p><p><br /></p><p>O proceso revolucionario que comezase o 14 de abril pasa á súa fase militar, o 19 de xullo de 1936, á chamada “guerra civil”; e aínda que a guerra oficialmente non acabaría en abril do 39, a revolución péchase nas xornadas de maio do 37 en Barcelona, cando o PCE e o goberno da república imponse aos obreiros e obreiras catalás, agrupadas ao redor do POUM, o Colectivo de Amigos de Durruti anarquista, a á esquerda das JSU e os trotskistas Bolxeviques Leninistas.</p><p><br /></p><p>Desde maio do 37 a abril do 39 é a agonía da II República, que pasará a esperar unha intervención das “democracias” que nunca chegará ou a buscar unha saída honorable negociando cos golpistas. Pero o fascismo, a diferenza da extrema dereita actual, buscaba unha derrota estrutural da clase obreira e os pobos do estado; non se conformaba cunha saída negociada, senón que a burguesía española ía facer a súa “revolución burguesa” a través da contrarrevolución fascista.</p><p><br /></p><p>O 14 de abril marca o presente</p><p><br /></p><p>O 14 de abril, e a II república, foron a última oportunidade da burguesía española para constituír unha nación democrático burguesa homologable á francesa ou británica, non só nos seus aspectos políticos, senón nas súas raíces máis profundas, as relacións sociais de produción. A “España” da II República era un país eminentemente campesiño, con restos de relacións feudais en amplas zonas a través de terratenentes ou institucións medievais como o foro galego, cun proletariado concentrado en dous ou tres territorios do estado e algunhas cidades illadas. A capital, Madrid, non era un centro industrial clave, senón que actuaba como a “corte” dunha monarquía que non rompera co pasado absolutista; seguía sendo a mesma dinastía imposta no século XVIII, os Borbóns.</p><p><br /></p><p>Desde un punto de vista social burgués, as tarefas da II república eran a de proletarizar, industrializar e urbanizar o estado; tarefas que no resto de Europa Occidental leváronse a cabo ao longo do século XVIII e XIX. Neste sentido, a realidade española asemellábase á de Europa Oriental, onde o capitalismo construíase combinado coa pervivencia de relacións sociais pre capitalistas.</p><p><br /></p><p>Pero era tarde xa para “revolucións burguesas”; a clase obreira, aínda non sendo maioritaria, demostrouse capacitada para construír un estado sen capitalistas, e resolver moitas desas tarefas desde a súa perspectiva na revolución rusa. Isto asustou ás burguesías hispánicas e arroxáronse en brazos da contrarrevolución fascista para evitalo.</p><p><br /></p><p>No entanto, as tarefas burguesas centrais seguían aí. Desta maneira, a contrarrevolución fascista encarou e resolveu de maneira reaccionaria a proletarización e a industrialización de “España”: o plan de estabilización franquista dos anos 50 e o “benvido mrs Marshall” foi o vehículo desta proletarización e industrialización. O presente está marcado por estas políticas económicas que sentaron os alicerces do que hoxe é o fundamental da estrutura económica do estado español, o turismo, a construción e os investimentos estranxeiros.</p><p><br /></p><p>A crise actual do réxime do 78, a segunda restauración monárquica</p><p><br /></p><p>O 14 de abril foi o fin do período histórico coñecido como a “restauración monárquica” tras a I República. Na actualidade viviuse a posibilidade dun “14 de abril” non electoral, mais se igualmente crítico para o réxime e o sistema, cando o 19 de xuño de 2014 Juan Carlos abdica/dimite e teñen que modificar a constitución para permitir un cambio na xefatura do estado que non abrise un baleiro de poder.</p><p><br /></p><p>O “14 de abril” dese ano 2014 foi a consecuencia dun ascenso de loitas obreiras e populares con datas moi sinaladas, como as Folgas Xerais e as “mareas” contra os recortes impostos, primeiro polo goberno ZP, e despois de Rajoy. A manifestación máis profunda desa crise foi o 15M, baixo consígnalas de “chámanlle democracia e non o é” e “non nos representan”, e as Marchas da Dignidade, que, por fóra dos aparellos sindicais maioritarios (CCOO e UXT), convocan o 22 de marzo dese ano por centos de miles de persoas en Madrid.</p><p><br /></p><p>Era a culminación dun proceso de loitas obreiras e mobilizacións masivas en todo o estado, onde o 15 M achegaba un obxectivo político evidente, a “apertura dun proceso constituínte” que construíse unha alternativa ao réxime da restauración monárquica na Transición.</p><p><br /></p><p>Con estas loitas a abdicación/dimisión de Juan Carlos acelerouse, posto que o seu papel como bonaparte “bonachón” que garantía a paz social, destapábase como o que era, un corrupto na mellor tradición da dinastía “borbónica”. Mentres os sucesivos gobernos impuñan recortes sociais e o paro crecía exponencialmente, a monarquía aparecía como un desbaldidor que facía negocios turbios con ditaduras como Arabia Saudita. Comezaba a se facer evidente ante a poboación o verdadeiro carácter da segunda restauración monárquica; non era ese “bonachón” ao que se lle perdoaban as súas veleidades, senón un corrupto que malgastaba mentres a poboación retrocedía nos seus dereitos.</p><p><br /></p><p>Os resultados electorais das europeas dese ano, con Podemos entrando como elefante en tenda de porcelana, veu confirmar a crise da principal institución do réxime do 78, a Xefatura do Estado e o bipartidismo sobre o que se apoiaba. “Había que cambiar todo, para non cambiar nada”.</p><p><br /></p><p>Entra aquí de cheo a gran diferenza entre o sucedido o 14 de abril de 1931 e o 19 de xuño do 2014; mentres no primeiro caso os partidos da esquerda, os nacionalistas vascos, cataláns e galegos, así como a pequena burguesía republicana, agrupáronse ao redor da candidatura “republicano socialista” que xa indicaba o seu obxectivo central, aínda que despois traizoáseno, na actualidade nin tan sequera os que se reivindicaban das loitas e mobilizacións que abrisen a crise do réxime, Podemos, atrevéronse a falar tan claramente.</p><p><br /></p><p>Tras a crise do réxime o 19 de xuño do 2014 #agarrar á súa incorporación acelerada no réxime; palabras de orde abertamente antirexime do 15 M (“chámanlle democracia e non o é” ou “non nos representan”) son substituídas por proclamas abstractas sen un contido político claro, “si se pode”, “asaltemos os ceos”, “apertura dun proceso constituínte”, formulado de tal maneira que non se sabía se era construír un novo partido, na esquerda do réxime, ou un verdadeiro proceso constituínte que dese paso á ruptura co réxime monárquico.</p><p><br /></p><p>Os acontecementos posteriores han demostrado que a “apertura dun proceso constituínte” proclamado por Pablo Igrexas non era para romper co réxime, senón para construír un novo partido á súa esquerda que substituíse á desgastada EU, e servise como dique de contención fronte á onda anti réxime que o 15 M espertara.</p><p><br /></p><p>Pero os principais responsables de que o 19 de xuño de 2014 non seguise o ronsel do 14 de abril foron as burocracias sindicais de CCOO e UXT; a súa dependencia do financiamento do estado é tal que se converteron nunha especie de “sindicato vertical” do estado pos franquista encerrando as aspiracións da clase obreira a vivir mellor no máis estreito do sindicalismo, o de xestión e de salón, de negociación e pacto social.</p><p><br /></p><p>Eles son os responsables directos de que a clase obreira estea ausente como clase, das principais loitas políticas. Tratan aos traballadores e traballadoras do estado español coma se fosen uns ignorantes só preocupados das súas condicións de traballo, aos que a política non lles interesa para nada; os burócratas de CCOO e UXT convertéronse nos mellores defensores do réxime baixo a lema de Franco, “fai como eu, non te metas en política”.</p><p><br /></p><p>Esta é unha das principais diferenzas entre o 14 de abril e a actualidade. En 1931 a clase obreira entrou como un elefante na tenda de porcelana do sistema burgués coas súas propias reivindicacións e organizacións, independentes do estado. Hoxe a clase obreira, pola política consciente das organizacións sindicais e os partidos “progresistas”, actúa disolta na cidadanía, coma se as súas reivindicacións propias de mellores condicións de traballo, contra a precariedade e a explotación, fosen alleas á loita contra a forma en que se organiza a burguesía para mellor manter esa explotación, o réxime. Porque isto e non outra cousa é un “réxime”, o conxunto de institucións estatais das que, en cada período concreto, a burguesía dótase para mellor explotar á clase obreira.</p><p><br /></p><p>Nos últimos meses está a asistirse a un verdadeiro ascenso de loitas obreiras e sociais, con vitorias como a das traballadoras de Zara A Coruña, que levantaron unha verdadeira onda de folgas no comercio; pero non só polos convenios hai folgas, en defensa dos servizos públicos en Madrid e outros lugares do Estado, etc. Con todo, ninguén presenta estas loitas obreiras como parte e expresión da crise dun réxime que é incapaz de manter o nivel de vida da clase traballadora, e co que chocan de fronte.</p><p><br /></p><p>Cara a outro 14 de abril</p><p><br /></p><p>Agora xurdiu unha nova opción dentro do réxime, o proxecto de "Sumar" (que teima cos verbos sen suxeito nin predicado; "sumar que e para que”); con el non só pretenden pechar definitivamente o ciclo aberto o 15M, ao que Podemos está atado, senón tamén a crise aberta no 2014 coa dimisión/abdicación de JC. Supón construír unha nova organización proveniente do vello PCE e do aparello de CCOO que restaure a “lealdade constitucional” que Podemos, ao proceder do 15M, cuestionara así fóra formalmente e nos “días de festa”.</p><p><br /></p><p>A forma de dominación burguesa que é o réxime da Transición, do 78 ou monárquico -como se lle queira chamar- facía augas, como se puxo de manifesto o 1 de outubro en Catalunya, e co paso do tempo máis institucións sumáronse a esas vías de auga: a ilegalidade anticonstitucional de manter un Consello Xeral do Poder Xudicial caducado desde hai 4 anos, os bloqueos a debates parlamentarios por un Tribunal Constitucional tamén caducado, os berros histéricos da burguesía e os seus medios de comunicación cada vez que se fala do castigo aos responsables dos crimes do franquismo e a derrogación da lei de Amnistía (ningunha lei da Memoria Histórica terá aplicación real, se non lla derroga primeiro) que suporía o fin de moitas das grandes fortunas do estado, etc.</p><p><br /></p><p>Estes son algúns exemplos de que por moito que busquen lexitimar ao novo rei imposto tras unha reforma constitucional express no 2014, o réxime sostense sobre uns pés de barro sociais e institucionais, cunhas tensións crecentes entre as forzas políticas derivadas da incapacidade para superar a crise económica e social aberta no 2007 / 8, que a pandemia e a guerra han exacerbado.</p><p><br /></p><p>Aínda que as burguesías hispánicas hoxe están conformes co actual réxime, a ruptura do PP e a aparición desde as súas entrañas de VOX, só demostran que as contradicións interburguesas na loita por situarse no mellor terreo posible para ser “receptores” da choiva de millóns de euros procedentes da UE son máis agudas que en calquera outro período recente.</p><p><br /></p><p>O 14 de abril de 1931 produciuse dous anos despois do crack do 29, cando o mundo asomábase a unha nova guerra mundial; a “guerra civil” española foi, ademais dunha revolución, o preludio desa guerra onde as burguesías tenteáronse e probaron. A crise do réxime do 78 prodúcese e profúndase nun marco internacional semellante -nunca igual, “a historia repítese, a primeira como drama, a segunda como farsa”-; o 19 de xuño de 2014 foi unha oportunidade perdida para romper con el, con responsables claros e ben delimitados.</p><p><br /></p><p>No ronsel do 14 de abril, a tarefa que o 15M puxo sobre a mesa, de ruptura co réxime monárquico e a apertura dun proceso constituínte non só segue vixente; ante a súa descomposición convértese nunha necesidade imperiosa para a mellora das condicións de vida da clase traballadora e os pobos do estado; con todo non se pode esquecer que a “España” de 1931 é radicalmente distinta á actual; a burguesía non ten que industrializar, proletarizar e urbanizar unha sociedade rural e campesiña, semi feudal, senón que é a burguesía a que hoxe sobra.</p><p><br /></p><p>Se as tarefas democráticas políticas e sociais de 1931 só podían completarse a través da revolución socialista, na actualidade só cabe unha opción, acabar coa propiedade privada que, ao culminar a industrialización, proletarización e urbanización do Estado Español, está a converterse nun freo absoluto para o desenvolvemento humano. A revolución socialista é a única saída para que o “novo 14 de abril” non sexa un novo fracaso histórico.</p><p><br /></p><p>Galiza, no mes de abril de 2023</p><p><br /></p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-71704958918568689272023-03-27T11:02:00.001-07:002023-04-19T08:54:55.068-07:00O FRACASO DAS SANCIÓNS A RUSIA E OS "CORSARIOS" ANGLOSAXÓNS<p>Roberto Laxe</p><p>Cando Rusia invadiu Ucraína hai un ano, desde os EEUU e cos seus acompañantes europeos, aprobaron toda unha serie de medidas económicas co obxectivo máis que manifesto de asfixiar a economía rusa, e cunha axuda militar a Ucraína moi controlada, esperaban que o goberno de Putin colapsase. Esperaban unha queda do PIB ruso do 10% e así, desta maneira, a vitoria sería "fácil", e a relación custo-beneficio da guerra seríalles moi favorable.</p><p>Mas a realidade non foi como eles prevían, a queda no 2022 foi dun 2%, e está previsto que este ano 2023 crezca lixeiramente.</p><p><span></span></p><a name='more'></a>O problema de todo isto é que se cren a súa propia propaganda; nin Rusia colapsou, nin as sancións romperon as alianzas tecidas á súa ao redor: os BRICS, aos que se suma agora Alxeria, e outros estados, non só non sancionaron a Rusia, senón que incrementaron o comercio entre eles avanzando no que se chama a "desglobalización"; é dicir, a ruptura entre as dúas cadeas económicas mundiais que se están conformando, a que se agrupa ao redor de China e a que se agrupa ao redor dos EEUU e a OTAN.<p></p><p><b>Unhas sancións limitadas: o saqueo das contas</b></p><p>Esta realidade de "desglobalización", que á burguesía chinesa non lle gusta nada, posto que lle limita os mercados aos que ten acceso, fixo que as sancións supostamente duras contra Rusia fosen en realidade máis suaves que as que se impuxeron a Corea do Norte, a Irán, a Cuba ou á propia URSS tras a revolución.</p><p>Non se impuñan, por exemplo, o que se chaman as "sancións secundarias", é dicir, impedir que as mercadorías rusas saísen por outros condutos como China, India, Paquistán, etc. Limitáronse a saquear / bloquear as contas rusas no extranxeiro, nunha cifra que o FMI sitúa nos 300 mil millóns de dólares.</p><p>Por certo, este método de bloquear/saquear contas fóra da túa xurisdición estatal sen que medie sentenza xudicial do estado en cuestión, senón por unha decisión política, ademais de ser un torpedo á liña de flotación da xustiza burguesa -ninguén pode ser condenado sen un xuízo xusto-, o é á democracia burguesa, á tan cacareada separación de poderes; e lembra ao vello método co que o imperio británico foi construído, e o capitalismo realizou a acumulación primitiva de capital: os corsarios.</p><p>Un corsario era un pirata que tiña "patente" (permiso) dun estado para atacar os buques mercantes doutro estado, e tiña como refuxio os portos do estado que lle outorgaba a "patente de corso". Tan dobre moral supuña esta patente, que o máis famoso deles, Francis Drake é un "heroe" (sir Francis Drake) en Gran Bretaña, e un simple pirata no Estado Español (coñecido como o “pirata Drake”).</p><p><b>Un mundo diferente</b></p><p>O imperialismo ianqui, necesitado como está de diñeiro líquido (a brutal débeda pública e privada e as quebras bancarias que se están sucedendo, véñeno a confirmar), conformábase con asaltar as contas dos capitalistas rusos, e esperaban, de rebote, que o goberno de Putin asustásese e colapsase.</p><p>Pero a realidade mundial non ten nada que ver coa que lle permitiu afogar a réxime iraquí, para despois darse o paseo militar na II Guerra do Golfo. Os BRICS actuais (Brasil, Rusia, India, China y Sudáfrica) concentran o 40% da poboación mundial, o 20% do Produto Interior Bruto (PIB) e producen máis do terzo da produción mundial de cereais.</p><p>Hoxe o mundo ten outros xendarmes e outras potencias que rompen un cerco de sancións e impiden que as consecuencias desas sancións poidan ser as que prevían. O imperialismo euronorteamericano non pode impor as “sancións secundarias” porque serían eles os que se illarían dos centros produtivos e financeiros mundiais.</p><p>Non é que non queiran provocar o colapso do goberno de Putin para realizar o soño húmido de semicolonizar Rusia, como semicolonizaron todos os estados do este europeo tras o afundimento da URSS; pero ao longo destes anos, e consecuencia da súa decadencia, ao redor de Rusia se han ir tecendo unhas alianzas que impiden que esas sancións sexan efectivas.</p><p>Ademais, tantos séculos de colonialismo e imperialismo euro norteamericano, baseado no esclavismo, o racismo e o supremacismo branco, crearon tanto resentimento no mundo, que até antigas semicolonias como o Congo dinlle ao que fose o hexemónico na zona, o imperialismo francés que “até aquí chegamos”.</p><p>De feito, o presidente Macron foi recibido no Congo por manifestantes que portaban a insignia rusa e que esixían a inmediata desvinculación entre Macron e o goberno de Félix Tshisekedi. “Os cidadáns congoleses critican a Francia, e a Occidente en xeral, polo apoio económico prestado a Ruanda ao longo das últimas décadas, especialmente desde que a ONU demostrou que Ruanda financia á guerrilla do M23 que opera no leste de RDC. Acusan a Occidente disto, pero tamén de facer a vista gorda ante as políticas belicistas do presidente ruandés. Todo iso deixou aberta a posibilidade de que República Democrática do Congo imite o exemplo doutros países africanos, achegando posturas con Rusia en detrimento de Europa. De feito, fai tres meses que se pensa que un pequeno continxente do grupo Wagner forma parte dunha misión de asesoría do exército congoleño no leste do país, despois de que testemuñas sobre o terreo confirmasen a presenza de mercenarios brancos na cidade de Goma” (A Razón, 05/03/23)</p><p>Tendo en conta que o capitalismo chinés é, tras o europeo, o primeiro investidor no continente africano, está claro que este resentimento antioccidental africano ten un sostén financeiro que o fai parte, non dunha loita de liberación nacional como sucedese nos anos 60 e pensan desde as correntes de esquerda ligadas o “castrochavismo”, senón do conflito interimperialista que atravesa hoxe todas as relacións internacionais.</p><p>Se isto sucede nun continente expoliado e saqueado como ningún, o africano, que non sucederá con potencias emerxentes como India, Paquistán, Turquía, Brasil, ou Arabia Saudita?.</p><p>A decadencia da hexemonía euro norteamericana é tan profunda que un aliado estratéxico dos EEUU e Gran Bretaña, Arabia Saudita, acaba de romper o cerco a Irán, e por mediación da diplomacia chinesa, acordaron reabrir as embaixadas e restablecer relacións entre ambos. A China non lle preocupan -como tampouco ao euro norteamericanos- que Arabia Saudita, como Irán, sexan dous dos estados máis reaccionarios do mundo; o que lle interesa é que haxa “paz" para poder facer negocios con eles.</p><p>Nun mundo no que a “crise de gobernanza” mundial é a característica central, ningunha sanción pode facer colapsar un estado; non o conseguiron con Cuba, con Corea do Norte, con Irán, e menos que menos con Rusia. Van ter que abandonar o seu hipócrita defensa dos dereitos humanos e as liberdades, quitar o veo do seu “humanitarismo”, e demostrarse ante o mundo como o que son, inimigos da humanidade, que coas súas políticas colonialistas, racistas e imperialistas trouxéronnos até a situación actual.</p><p>Non son mellores os que din defender un “mundo multipolar”, só buscan substituílos na hexemonía dentro da sociedade capitalista mundial con China á cabeza. Pero hoxe o “león ferido” é o imperialismo euro norteamericano, e xa se sabe o que se di dunha fera ferida.</p><p>Galiza, no mes de marzo 2023</p><p><br /></p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-48242597998244974192023-03-20T03:51:00.008-07:002023-03-27T11:02:16.754-07:00O COMPROMISO POLÍTICO COA REVOLUCIÓN SOCIALISTA.<p>Roberto Laxe</p><p>“As revolucións non poden programarse: sempre veñen cando menos espéraselles”, así termina o libro de Enzo Traverso, Revolución, Unha historia Intelectual.</p><p>Que o mundo capitalista está en crise aberta é unha realidade que todos os días salta ás portadas dos medios de comunicación, por moito que queiran ocultalo, e como di Traverso, a revolución estalará “cando menos espéreselle”. A cuestión para o futuro e a vitoria é que, a diferenza das xeracións pasadas que foron derrotadas, as actuais parecen nin estar preparadas para cando estalen.</p><p><span></span></p><a name='more'></a>O que mellor expresou esta conciencia de derrota foi Jose Mújica, expresidente de Uruguai, cando dixo: “Pertenzo a unha xeración que quixo cambiar o mundo, fun esmagado, derrotado, pulverizado, pero sigo soñando que vale a pena loitar para que a xente poida vivir un pouco mellor e cun maior sentido da igualdade”. As novas xeracións, sen vivir esa derrota, a interiorizan e asumen como lóxicos e normais os límites que o sistema capitalista e as súas formas democráticas impón, reducindo todo ao “vivir un pouco mellor” de Mujica a través do “onegismo” e no mellor dos casos, o “sindicalismo”.<p></p><p>O neoliberalismo a todos os niveis, e o seu contra parte pos moderna, encargáronse de introducir nas mentes das persoas o escepticismo, a conciencia de derrota. Ao negar a loita de clases, a guerra entre as clases para ser máis precisos, e reducir as contradicións a problemas individuais, sentimentos e emocións identitarias, o compromiso político das novas xeracións perdeu o sentido épico, militante, que ten a loita pola transformación da sociedade, para construír outra oposta polo vértice.</p><p>Como se chegou a esta situación</p><p>Tras a caída do Muro de Berlín e a I Guerra de Iraq, Bush I, “o pai”, decretou a “pax americana”. A URSS desaparecera, e con ela a Guerra Fría; o capitalismo neoliberal impúñase por todo o mundo; os pobos que conquistaran a independencia vían como eran semicolonizados, até o punto que antigos referentes do antiimperialismo do Movemento do Non Aliñados como Libia, Siria e demais, convertíanse en aliados das potencias imperialistas estadounidenses e en menor medida Europa.</p><p>Parecese que a “pax americana”, ou o “século americano”, co seu “way of life” hollywoodiense como mascarón de proa cultural, hexemonizaba o mundo. Con todo, o espellismo durou unha década cando se producen os atentados das Torres Xemelgas e desátase a “guerra contra o terrorismo”. Pouco durou a “pax americana”.</p><p>No entanto, a burguesía mundial ha aprendido varias leccións do pasado, e a máis importante para o futuro, que as ditaduras militares ao estilo das que apoiaran ou fomentaran ao longo de decenios (Arxentina, Chile, España, Portugal, Grecia, Indonesia, Corea do Sur, Cuba, Sudáfrica, etc.) non era a mellor maneira manter a estabilidade que necesitaban para defender o seu dominio: a descomposición das ditaduras e a súa caída conducían inexorablemente a crises revolucionarias: o exemplo de Portugal en 1974 e “a revolución dos caraveis”, era demasiado evidente.</p><p>Tamén aprenderon outra cousa, a reconducir os procesos baixo o rótulo de “defensa da democracia e os dereitos humanos”; é o que algúns coñecen como “contrarrevolución ou reacción democrática”; é dicir, reconducir os procesos de loita obreira e popular aos marcos da democracia parlamentaria.</p><p>Doutra banda, co descubrimento de que tras o Muro de Berlín non había socialismo, senón réximes non capitalistas, cunha burocracia que xestionaba no seu beneficio e con man de ferro as poucas conquistas que supuxese a expropiación da burguesía, arrastrou polo barro a única alternativa ao sistema capitalista, o socialismo. Asociar o que era a URSS ao socialismo era a mellor maneira de destruír calquera alternativa real, e fixo boa a afirmación de comezos dos 80 de Margaret Thatcher de que “non hai alternativa ao capitalismo”.</p><p>A combinación de ambos os elementos, a activa propaganda dos medios capitalistas en defensa dos “dereitos humanos” xunto co desprestixio do “socialismo” como alternativa, transformouse nun “teito de cristal democrático” que pesa como unha laxa sobre as mentes de todas aquelas persoas que saen á loita.</p><p>O límite subxectivo das loitas: o teito de cristal democrático</p><p>A caracterización que Lenin fixese do século XX, o das “guerras e revolucións”, non só non desapareceu, senón que tras o estalido da crise do 2008 cobrou de novo de actualidade, só que cun gran hándicap: o teito de cristal democrático, é dicir, a ilusión de que dentro dos límites da democracia burguesa pódese “mellorar” as condicións de vida, atenaza a conciencia da clase obreira e os pobos en loita.</p><p>Agudízase até extremos dramáticos a afirmación de Trotski no Programa de Transición, de que “a crise da humanidade redúcese, en última instancia, á crise da súa dirección revolucionaria”, posto que ese teito de cristal non só é unha política das organizacións políticas e sindicais “progresistas”, senón que enraíza nas mentes das persoas e actúa como unha cortina de fume que oculta ante a poboación as verdadeiras causas da crise social aguda que viven.</p><p>O século XXI leva camiño de converterse nunha versión corrixida e aumentada do XX; guerras en Ucraína (Europa!), Medio Oriente (Palestina, Siria, Iemen), norte de África (Sahara); revolucións en cernes en Colombia, Nixeria, Perú, Chile, ... Grandes mobilizacións obreiras en Europa (Gran Bretaña e Francia, especialmente), e os EEUU, no que moitos comentaristas cualifican dunha “guerra civil larvada”.</p><p>Este “teito de cristal” é o que fai que neste momento todas estas contradicións non dean o salto no camiño da ruptura co centro do problema, as relacións sociais de produción capitalistas; adopten as formas que adopten, o mundo segue dividido entre dúas clases fundamentais, os donos e xestores de empresas e bancos, e os que viven de vender a súa forza de traballo por un salario (precarios, falsos autónomos, asalariados e asalariadas puras, informais, etc.), que constitúen a maioría social actual, o 70% da poboación activa mundial.</p><p>En todos os casos, as loitas fréanse en seco ante as institucións da democracia burguesa, á que só asaltan os sectores máis descerebrados da extrema dereita como o “trumpismo”, o “bolsonarismo” e similares. A poboación en xeral ten un respecto reverencial cara a esas institucións, alimentado polas direccións políticas e sindicais, totalmente instaladas no seu seo.</p><p>Onegismo, sindicalismo e economismo: a política como catalizador</p><p>Din que as actuais xeracións son “as máis comprometidas” cos dereitos sociais, e é certo. A participación masiva de mozas nas mobilizacións internacionais contra o cambio climático ou en defensa dos dereitos da muller, LGTBI, os afroamericanos nos EEUU, etc., confírmao. Están absolutamente comprometidos con estes dereitos democráticos.</p><p>Con todo, este compromiso ten unha contrapartida, nunca unhas xeracións molestaron menos aos poderes reais, aos donos do capital. É máis, pola separación artificial entre o “social”, entendido como a defensa dos dereitos das persoas, e o “político”, entendido como as decisións dos “políticos” e os “partidos”, só movidos polos seus intereses electorais, están a entregar a “portavocía” do social aos organismos que as multinacionais utilizan para castrar calquera reivindicación e activismo social, as ONGs.</p><p>“Alentadas e, en moitos casos, subsidiadas polas principais institucións financeiras e axencias gobernamentais promotoras do neoliberalismo, xurdiu un número masivo de organizacións sociais cuxa ideoloxía, vínculos e prácticas están a competir directamente e en conflito coa teoría e práctica marxista. Estas organizacións, que na súa maioría se autodescriben como non gobernamentais ou centros independentes de investigación, móstranse activas en propor ideoloxías e prácticas políticas compatibles e complementarias coa axenda neoliberal dos seus patrocinadores financeiros.” (J. Petras, O postmarxismo rampante: Unha crítica aos intelectuais e á ONG, xaneiro 2000).</p><p>Dito de maneira máis sintética, “cando o estado vaise (privatización de servizos sociais) entran as ONGs”, captando para a acción social a decenas de persoas que toda a boa intención do mundo, cren estar a facer algo para transformalo ou, polo menos evitar os peores males. Para estes sectores o “teito de cristal” é infranqueable e así o trasladan ás poboacións. Pola súa banda, as cúpulas sindicais atrapadas na rede das subvencións estatais e a perda de referentes políticos, convertéronse nunhas “ongs” obreiras a través do chamado “sindicalismo de xestión”.</p><p>Confundindo o social e económico co “que importa” ás poboacións, e desprestixiando o “político” evítase transitar o único camiño para resolver o que “importa” á sociedade, a política entendida como o catalizador das reivindicacións sociais. Dito doutra forma, unicamente a través da loita política canalízanse as aspiracións de cambio real dos sectores explotados e oprimidos da sociedade, non deixando en mans dos políticos profesionais da burguesía e/ou pequena burguesía as decisións que lles afectan, que iso, e non outra cousa, é a política. Facer política desde estes sectores é a garantía de que as súas esixencias nunca serán traizoadas.</p><p>Pola súa banda, o papel das cúpulas sindicais trasladando a mentalidade “onegista” á clase obreira coa despolitización da loita obreira, convértense nunha das patas fundamentais para manter a estabilidade do sistema; a clase obreira é o elemento central da sociedade capitalista até o punto de que, nunca na historia houbo tantas persoas vivindo da venda da forza de traballo e o salario en calquera das súas variantes (3.300 millóns de precarios, informais, falsos autónomos, asalariados puros, etc.), e tan escaso é o discurso do socialismo como a alternativa social da clase obreira.</p><p>Este poder cuantitativo non se corresponde co cualitativo; a conciencia da clase obreira como “portadora dun novo modo de produción” está baixo mínimos, foi substituída por todas as correntes identitarias, verticais, que a dividen ao redor dos intereses interclasistas de xénero, raza ou nación. Por este motivo, o compromiso social que demostran as novas xeracións disólvese en fogos de artificio.</p><p>Ao non cuestionar as raíces da explotación e a opresión, centrando toda a súa actividade en “mellorar as condicións de vida” das persoas rexeitando o paso do activismo social ao político, son facilmente reintegrables no “modo de produción capitalista” ao que só dan unha verniz “progresista” ao redor da ONGs e organismos democráticos.</p><p>Activismo social e compromiso político</p><p>Dicía Tsun Zu que “a táctica sen estratexia é a porta aberta á derrota”, e isto é o que significa para o activismo e o compromiso político ese “teito de cristal”. O exemplo do 15M español é paradigmático dos seus límites: o que comezou como un movemento de masas, da mocidade, que impugnaba o réxime español baixo consígnalas de “chámanlle democracia e non o é” ou “non nos representan”, terminou converténdose nun partido institucional que agora fai parte dun goberno burgués imperialista e monárquico.</p><p>A negativa da maioría dese movemento, atenazado como ningún polo “teito de cristal democrático” que o movía, de orientarse á clase obreira; de organizala e levar ao seu seo a ruptura que o 15M representaba entre a mocidade, está no fondo desa reintegración no réxime e a democracia parlamentaria.</p><p>Pero na sociedade actual, a estratexia na crise social global do capitalismo só pode ser unha, acabar coas relacións sociais de produción capitalistas, as que se basean na explotación dos miles de millóns de asalariados e asalariadas (adopten a forma que adopte esta relación) e a opresión do conxunto da sociedade, comezando con iso a construción dunha nova sociedade baixo uns parámetros opostos polo vértice. Toda táctica que non se adecúe a esta estratexia, é unha “porta aberta á derrota”.</p><p>O activismo e o compromiso social están intimamente ligados aos obxectivos que cada movemento social ten. Se o máis que se propón o movemento e o suxeito social que o sostén, é unha mellora nas condicións de vida da poboación (como dixese Jose Mujica, expresidente de Uruguai, que o obxectivo é que “a xente viva un pouco mellor”) sobran todas as organizacións revolucionarias.</p><p>Se todo redúcese á “radicalización” da democracia chega con organismos amplos, laxos, sen máis compromiso que o intelectual e como moito económico; porque todo o proceso político vaise a mover dentro dos marcos do “teito de cristal” que se resolven a través do voto e, como moito, a protesta social.</p><p>Levantar a bandeira da estratexia da loita pola ruptura coas actuais relacións sociais de produción, do socialismo revolucionario, non se manifesta na defensa do voto en abstracto, senón como un medio para conquistar o “asalto aos ceos”. Isto supón impugnar o sistema de arriba abaixo, e, por tanto, un tipo de compromiso e activismo político radicalmente distinto ao que só busca o cambio dentro dos marcos do “teito de cristal”.</p><p>A teoría da revolución permanente</p><p>Sinteticamente, Trotski na Teoría da Revolución Permanente sostén que na época da decadencia do sistema capitalista, este é incapaz de resolver incluso as máis pequenas aspiracións democráticas e sociais da poboación. Que só a clase obreira coa súa loita independente da burguesía e o estado a través da revolución socialistas pode levalas até o final.</p><p>A realidade dos últimos anos foron os da confirmación pola negativa desta tese: o cambio climático, a ameaza dunha guerra mundial, a incapacidade da burguesía de ningún país para protexer con eficacia ás súas poboacións ante a pandemia da Covid, a pobreza que se estende ao mesmo ritmo que os dereitos democráticos das poboacións son recortados mesmo en estados de tradición democrática como Gran Bretaña, onde o seu goberno está a expor limitar o dereito de folga para frear a onda que se está dando.</p><p>O capitalismo como sistema de relacións sociais, e a burguesía como a clase que lle pon ollos e cara a ese sistema, é incapaz de resolver as máis pequenas aspiracións sociais, se non é a través dunha dura loita obreira e popular; loita que na maioría das ocasións tradúcese en derrotas pola falta dunha estratexia revolucionaria que acabe co “ovo da serpe”.</p><p>Esta confirmación pola negativa da Teoría da Revolución Permanente conduce a unha única conclusión, ou se recupera a estratexia da revolución socialista, cuxo suxeito social son ese 3.300 mil millóns de persoas que venden a súa forza de traballo, ou o capitalismo a través do “teito de cristal” manterá o seu dominio sobre a humanidade.</p><p>Nesta disxuntiva están os activistas sociais; ou ben se orientan cara á construción de organizacións internacionais que rompan abertamente co sistema capitalista e as burguesías nacionais, ou ben quedan atrapados na tea de araña construída pola ideoloxía burguesa para evitalo, desde o fascismo, que atrapa a sectores da clase obreira, até as concepcións identitarias que atrapan a sectores da mocidade.</p><p>O compromiso político coa revolución socialista é cualitativamente distinto ao compromiso coas ONGs ou o sindicalismo e a súa mentalidade “democrática”; é o compromiso de loitar pola construción dunha sociedade onde a explotación e a opresión desaparezan, substituíndo o “reino da necesidade polo reino da liberdade”. E isto non se fai, como demostra Lenin no Que Facer?, a “momentos libres”.</p><p>Galiza, no mes de marzo de 2023</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-21118979459586889662023-03-11T05:00:00.003-08:002023-03-20T03:52:11.430-07:00SOBRE A COMPLEXA SITUACIÓN INTERNACIONAL (e III)<p>Carlos Dafonte.</p><p><br /></p><p><b>Na America Latina a batalla máis dura librada polos pobos contra os USA.</b></p><p>Se hai algún territorio onde para unha persoa de esquerdas, considerando este apelativo como indicativo de estar disposto a loitar por poñer fin ao dominio do capital e que a solución aos problemas que os traballadores teñen, pasa porque inicien baixo a súa hexemonía unha nova etapa, que segundo as características históricas, económicas, sociais e políticas de cada país pode ter configuracións diferentes, onde tamén inflúe o grao de organización da clase, o modelo que o capital presente, a existencia ou non de capital monopolista, o papel que xogue ese país na cadea imperialista, se é un elo feble, unha colonia ou semicolonia; todas as xentes das esquerdas, repito, debemos recoñecer que as batallas máis importantes que se libraron contra o inperialismo, deixando ao marxe a revolución proletaria en Rusia, China e Vietnam, déronse case sempre en A.L. </p><p><span></span></p><a name='more'></a>Neste senso temos que recoñecer que nos últimos 150 anos do devir histórico, o conxunto de países que así nomeamos, libraron un importante número de loitas sociais unhas veces tentando levar adiante reformas estruturais que modificasen a situación na que vivía a maioría da poboación traballadora, noutros casos procesos de carácter revolucionario, mellor ou peor dirixidos, con maior ou menor éxito, resultado do enfrontamento co dominio político e a explotación á que os USA someteron a ese continente contando sempre co apoio dos sectores da clase dominante de cada país, onde estes procesos levábanse a cabo, e dos elos fortes europeos da cadea imperialista. <p></p><p>Procesos que na maioría das veces tivo a resposta brutal, terrorista, do estado oligárquico dos USA, que impuxeron ao longo destes anos ditaduras autoras de salvaxes represións co intento de facer desaparecer as vangardas obreiras, revolucionarias, que lles permitise unha explotación sen sobresaltos. Dende a formulación da doutrina de “América para os americanos”, a combatividade dos traballadores e as súas estrutura políticas non lles deu repouso. Ata nas épocas do populismo como con Getulio Vargas en Brasil, Domingo Perón en Arxentina ou Haya de la Torre en Perú, ata nesas épocas nas que o dominio do capital non estaba en cuestión, os traballadores acadaron niveis de organización e conciencia política, que obrigou a intervir á potencia imperialista.</p><p>Os USA en determinados momentos do século XX, non entro no XIX onde tamén o fixeron, impuxo crueis ditaduras en Cuba, Haití, República Dominicana, Guatemala, Honduras, Perú, Venezuela, Salvador, Paraguai, Granada, Chile, Bolivia, Nicaragua, Colombia, Brasil, Arxentina, Uruguai, seguro que me queda algún país sen citar. E ao longo destes anos en algúns países, en varios momentos da súa historia soportaron en diferentes épocas, ditaduras baixo o control e apoio do veciño do norte sempre disposto a actuar para defende-los seus intereses no que consideran “o seu patio traseiro”.</p><p>A revolución en Cuba, nunca sometida á visión estratéxica imperialista, pero afogada económica e diplomaticamente para poder realizar libremente o seu programa de reformas, a consecuencia do bloqueo que os USA impuxéronlle cando se decataron que a dirixencia e o pobo cubanos non estaban dispostos a ser parte dos seus planes, e formularon a “Primeira declaración da Habana” no ano 1960 seguida da “Segunda Declaración” no ano 1962, foi dende o principio un veciño moi molesto que apoiou toda causa anti imperialista que se formulou no territorio ao sur do río Grande, e exemplo, aínda que as condicións obxectivas non fosen as mesmas noutros lugares, para moitos revolucionarios. A presenza da revolución cubana exacerbou, para frea-la estratexia da queda das fichas de dominó, como acontecería no Sudeste asiático, as políticas máis reaccionarias, fascistas, e brutais dos USA, formuladas na chamada “operación Condor”, que levou a impoñer ditaduras na grande maioría do sub continente.</p><p>A toma do poder por parte da Fronte Sandinista de Liberación en Nicaragua, foi outro fito importante neste proceso, aínda que puido ser controlado e hoxe Nicaragua e o seu réxime, dista moito de ser, nin revolucionario nin democrático despois do pacto levado a cabo polos que controlan hoxe a Fronte, cos sectores oligárquicos do poder económico, relixioso. Lembro perfectamente o pacto no que interveu o cardeal Ovando.</p><p><b>O movemento bolivariano</b></p><p>Cando os USA pensaban que xa tiñan controlada a zona mediante o terror, xorde o “movemento bolivariano” en homenaxe a Bolivar, cuxa cabeza máis visible foi o militar de Venezuela Hugo Chavez que vai conseguir aglutinar a unha parte moi importante dos países de América Latina, arredor dun programa cuxos eixos fundamentais estaban orientados a non permitir a intrusión dos USA como fixera sempre, e crearon o que se chamou o ALBA fronte ao ALCA que tentaban impoñe-los imperialistas cuxas normas eran leoninas. Entre outras condicións do ALCA os USA podían vender no sur pero os do sur non podían facelo no norte, ningunha institución do sur podía esixir a un investidor do norte transferencias de tecnoloxía, nin que crease postos de traballo, nin límites á saída de beneficios e permitía aos investidores do norte demandar, diante de tribunais de fora do país onde investía, a calquera institución que lle puxera atrancos. </p><p>Pola contra o ALBA, “Alternativa Bolivariana para Las Américas”, representaba un modelo de comercio xusto, no que se involucraron Cuba, Bolivia, Venezuela, Nicaragua, Ecuador e máis tarde Brasil e Argentina, que representan unha liña divisoria entre os que se enfrontan aos USA e os que firmaron acordos con eles como Chile, Perú, México ou Colombia.</p><p>Outro aspecto importante é que tentaron rachar co monopolio informativo dos USA e crean TELESUR como alternativa ás empresas partidarias do capitalismo neoliberal. Crean tamén Banco Sur, Gasoduto do Sur, Petrosur e Venezuela entra en Mercosur e dicir dótanse de toda unha serie de infraestruturas que fan prescindible aos USA</p><p>Este movemento xorde ca maduración de importantes movementos en diferentes países onde os de carácter indíxena empezan a xogar un papel fundamental na queda de presidentes corruptos, incapaces de facer fronte, aínda que contaran cas institucións represivas do estado, á mobilización social. A oligarquía do norte do Rio Grande decátase que os golpes militares non van ter a eficacia de antes e utilizan a xuíces corruptos para perseguir a aqueles dirixentes que lles molestan, xuíces que en moitos casos hoxe atópanse no cárcere e só nun caso Bolivia, tentaron o golpe militar que ao pouco tempo do seu trunfo, foi derrotado.</p><p>O caso máis denigrante, non polo feito de que os USA o proclamaran como tal, senón por ser aceptado pola Unión Europea e con Pedro Sánchez como seu principal patrocinador, foi o nomeamento dun presidente en Venezuela que substituíra a Maduro, un tal Juan Guaidó; alguén lémbrase da súa recepción en España e na UE?. Un espectáculo lamentable que indicaba o grao de soberanía de determinados países e institucións e a corrupción dun sistema que consideran democrático.</p><p>América Latina nestes anos foi cambiando, Gabriel Botic presidente de Chile, Gustavo Petro en Colombia, Alberto Fernández en Arxentina, Lula da Silva substitúe a Bolsonaro na grande potencia do cono sur e López Obrador en México e Cuba e Venezuela aguantaron, con dificultades o bloqueo e todas as falcatruadas que os USA e os seus aliados lles fixeron nestes anos. Algo positivo foi a volta de Brasil á CELAC no VII cumio, celebrado hai poucos días en Arxentinana que participaron 33 países e aprobaron unha ampla declaración de máis de cen puntos-medidas, en momentos no que a vella orde mundial atópase en graves problemas; xa o aseguraron en Davos os ricos do mundo, “atópámonos no fin da globalización neoliberal”. A OEA, instrumento durante moitos anos dos USA non foi invitada, e Biden moi a última hora, non participou.</p><p>América Latina necesita a unidade para facer fronte a esta difícil situación; por separado van ter maiores problemas enfrontados a uns USA en medio dunha crise económica e política sen precedentes, como é o asalto ao Congreso, e que os demócratas non teñan hoxe un candidato, que vai buscar, seguro, nun maior grao de explotación destes países, a solución a algúns dos seus males.</p><p>Para meter medo aos dirixentes latinoamericanos e premelos, foi o obxectivo da xira da señora Richardson xefa do Comando Sur, que tenta afortala-lo control sobre os “seus protexidos”, falando das relacións que sempre houbo de “boa viciñanza” entre o norte e o sul, como se os pobos de A.L puidéranse esquecer as ditaduras, e tentando, seguro que con ameazas, que os países de A.L. boten fora a China, Irán e Rusia, que non establezan relacións comerciais e rachen coas que xa teñan acordado; como ten declarado, e lembraba Atilio Boron, considerándoos “xente de fora que veñen a levarse os nosos recursos”, como se os recursos de A.L tamén foran deles e poderá facer con eles o que lle pareza. Levan tantos anos saqueando aos pobos do sur do río Grande que confunden a realidade.</p><p>Lula da Silva visitou os USA hai uns dias, seguro que recibiu presións insoportables, insultos e todo intento de ameazas para que saque a Brasil dos BRICS e non siga asinando acordos con China. Os USA deben comprender que si hoxe 140 países teñen acordos preferenciais con China algunhas razóns positivas teñen que existir; sen ter 198 bases militares como os USA no conxunto do planeta.</p><p>Atopámonos nunha situación moi complexa, hai analistas que consideran que pode estalar un conflito mundial, que estamos as súas portas, outr@s máis optimistas pensan que esta situación pasará, con dificultades, pero se solucionará. </p><p>Unha cuestións debemos ter en conta, que as forzas políticas conservadoras e neofascistas, as máis reaccionarias, nos últimos anos teñen gañada a batalla ideolóxica, como xa analizouse neste blog, e o dominio dos medios de información se atopa nas súas mans, polo tanto, como dicía un profesor dunha universidade dos USA, pido perdón por non lembra-lo nome, nun artigo que me enviaron hai uns días, “fan apoloxía da guerra en nome da paz e do fascismo en nome da democracia”.</p><p>Fronte a esta situación complexa, por primeira vez na historia dende o século XIX ata hoxe, parece que dende os sectores que se autodenominan de esquerda, non saben que facer; siguenlle o xogo ás oligarquías. Mellor dito dende aqueles sectores que os medios de comunicación propiedade da oligarquía e grupos de fora, denominan de esquerda. O tema debe preocuparnos. Hoxe o obxectivo debe ser reconstruír a esquerda; difícil, pero o obxectivo fundamental.</p><p><br /></p><p>En Galicia no mes de marzo de 2023.</p><div><br /></div>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6496546665470607487.post-50437863160974674522023-02-22T08:48:00.003-08:002023-03-12T14:24:25.047-07:00A UN ANO DA "NOVA ERA" DE SCHOLZ<p>Roberto Laxe</p><p>Se o século XIX foi longo, desde 1789 até 1914, o XX, curto, desde 1914 até 1989, o XXI, o chamado “século americano”, foi un suspiro; desde 1989 até o 2022.</p><p><br /></p><p>Tres días despois da agresión de Rusia a Ucraína, o 27 de febreiro do pasado ano, o novo primeiro ministro alemán, Olaf Scholz, afirmou que o mundo entraba nunha “nova era”. Ao mesmo tempo, anunciaba a creación dun fondo de 100 mil millóns de euros para modernizar o exército alemán, o aumento do orzamento de guerra ao 2% do PIB e a entrega a Ucraína de armamento para resistir a invasión rusa.</p><p><br /></p><p>A un ano deste anuncio da “nova era” de Scholz, todos os membros europeos da OTAN seguiron o camiño que os EEUU viñan esixindo desde facía anos, o aumento dos gastos militares, o que pon ao mundo nunha carreira de investimentos militares dun nível superior á da guerra fría. Naquel momento a carreira cinguíase a dúas potencias, os EEUU e a URSS, á que os demais asistían como espectadores; hoxe non.</p><p><br /></p><p><b><span></span></b></p><a name='more'></a><b>Guerra vs. diplomacia: a ONU, unha concha vacia</b><p></p><p><br /></p><p>A actual carreira de armamentos abarca aos EEUU, principais gastadores en investimentos militares, China, os segundos, Rusia, e así até chegar ao último país do mundo. Os membros da OTAN, pola súa banda, que se mantiñan nun segundo plano, deron un xiro e no Cume de xuño pasado acordaron, un, a estratexia “360º”, que é que a OTAN pode intervir en calquera parte do mundo sen o aval da ONU, dúas, aumentar os seus gastos militares até un mínimo do 2% do PIB.</p><p><br /></p><p>A “guerra fría” foi iso, unha guerra fría que, como o “gran xogo” do século XIX entre Gran Bretaña e o Imperio Zarista, nunca chegou a un enfrontamento directo, a unha guerra quente. Baseábase máis en movementos e demostracións de forza que en guerras abertas cun organismo “bonapartista” supranacional de “arbitro”, a ONU. Iso non quere dicir que non as houbese, pero non eran directas entre as potencias.</p><p><br /></p><p>Só nun momento púidose chegar ás mans, cando a crise dos mísiles de Cuba, pero a política de “coexistencia pacífica” da burocracia soviética non apuntaba ao choque cos EEUU, senón ao acordo, que foi o que sucedeu e impúxose a “diplomacia” fronte á guerra.</p><p><br /></p><p>Neste cadro dun “gran xogo” entre dúas grandes potencias, a ONU cumpría o papel que se lle outorgou tras os pactos de Ialta e Potsdam, ser a clave de bóveda da correlación de forzas xurdida en 1945, coa derrota do fascismo e o fortalecemento dos dous polos, o imperialismo estadounidense e a burocracia soviética.</p><p><br /></p><p><b>Como di a Carta Fundacional da ONU no seu primeiro punto:</b></p><p><br /></p><p>“Manter a paz e a seguridade internacionais, e con tal fin: tomar medidas colectivas eficaces para previr e eliminar ameazas á paz, e para suprimir actos de agresión ou outros quebrantamentos da paz; e lograr por medios pacíficos, e de conformidade cos principios da xustiza e do dereito internacional, o axuste ou arranxo de controversias ou situacións internacionais susceptibles de conducir a quebrantamentos da paz”</p><p><br /></p><p>Os asinantes desta Carta buscaban un organismo que servise como terreo de xogo para resolver as contradicións que quedaron moi vivas tras a II Guerra, baixo unha correlación de forzas na que nin o imperialismo podía destruír á URSS pola vía militar, mentres esta fomentaba a existencia dese organismo supranacional como expresión da súa política de “coexistencia pacífica” e pacto co imperialismo.</p><p><br /></p><p><b>Como as contradicións sociais de fondo mantíñanse, ambos os contendentes non deixaban de rearmarse co</b> <b>fin de “ensinarlle” os dentes ao outro.</b></p><p><br /></p><p>Pero “nada dura para sempre”. A ONU tivo un sentido mentres a economía crecía a ambos os dous lados do Muro de Berlín e a loita de clases era reconducida ao sindicalismo, a cambio da renuncia da revolución. As burocracias sindicais e políticas, influídas pola política de Coexistencia Pacífica, aplicábana nos seus estados, a cambio de conquistas sociais que se chamaron “estado do benestar”.</p><p><br /></p><p>Este equilibrio entre ambos os bandos crebou co crack do 67 e foise ao garete na crise dos 70, á que imperialismo anglo norteamericano respondeu coa declaración de guerra que foi o neoliberalismo salvaxe dos gobernos de Thatcher e Reagan, e o papado de Xoán Paulo II. Unha declaración de guerra que non só era contra as clases obreiras nacionais, senón contra os símbolos de que eran posibles estados sen capitalistas, os estados obreiros, aos que se lles impuxo un ritmo de desgaste económico co obxectivo inequívoco de convertelos nas suas semicolonias.</p><p><br /></p><p>Á URSS impúxoselle un nivel de investimentos militares (“a guerra das galaxias” de Reagan) que profundaron as taras da planificación burocrática da economía soviética até o seu colapso. O final do camiño é, por diferentes camiños (non é o mesmo China que Rusia, Cuba que Vietnam), a restauración do capitalismo en todos eles.</p><p><br /></p><p>A ONU comeza a perder o seu sentido, posto que os acordos de Ialta e Potsdam entre a burocracia soviética e o imperialismo que lle desen orixe, xa non teñen ningunha vixencia. O mundo xa non está dividido en “campos sociais” opostos, senón que todo el é un campo, é un mundo capitalista baixo a hexemonía estadounidense. Tras a I Guerra do Golfo é Bush I, “o pai”, o que declara a “pax americana”.</p><p><br /></p><p><b>2016, o ano crave</b></p><p><br /></p><p>A “pax americana”, por pór algunha data, dura pouco máis de dez anos, cando se producen os atentados das Torres Xemelgas, e o imperialismo norteamericano declara “a guerra ao terrorismo”.</p><p><br /></p><p>A “pax americana” ocultaba un proceso inelutable que vai marcar o presente: gañaran a “guerra fría” ao restaurar o capitalismo nos ex estados obreiros, e coa achega de materias primas e forza de traballo especializada sustentaron o crecemento dos anos 90; pero a decadencia do imperialismo ianqui viña de antes, da crise dos 70 cando tiveron que romper o acordo de Bretton Woods e a paridade “dólar -ouro”.</p><p><br /></p><p>Nese momento os EEUU dixéronlle ao mundo, xa non podemos ser os vosos banqueiros, porque non temos reservas de ouro suficientes para facer fronte á cantidade de dólares que circulan polo mundo; para soster o dólar precisamos doutra materia, estratéxica para todos os estados, pois é a que os move, o petróleo. Xurdiu así o “petro dólar”.</p><p><br /></p><p>Xa non é a paridade dólar-ouro, senón a obrigación de facer os pagos de petróleo en dólares o que lles daba solidez. A cambio, comprometíanse a garantir a seguridade dos grandes produtores petróleo, con Arabia Saudita á fronte. Por iso, cando Iraq ocupa Kuwait, esperando que fose o pago en especias pola guerra contra a revolución iraniana que levara a cabo en nome do imperialismo, os EEUU saltaron como un resorte e organizaron a I Guerra do Golfo: Arabia Saudita era intocable polos “petro dólares”.</p><p><br /></p><p>Ningún país opúxose, como moito puxéronse de perfil. Rusia era un caos, China estaba a saír da crise de Tiananmén e Europa non era nin a Unión Europea, seguía sendo unha gaiola de grilos. O poderío militar estadounidense catalizaba a súa decadencia económica relativa, e permitíalle seguir impondo as súas condicións ao mundo: as dúas guerras do golfo, a guerra na ex Iugoslavia, foron golpes de man para demostrar que seguía sendo o dominante.</p><p><br /></p><p>De novo, “nada dura para sempre”. O crecemento de China, a estabilización de Rusia, a aparición da UE empeza a pór en evidencia esa decadencia, é a aparición do que se deu en chamar “o mundo multipolar”. Que os EEUU seguen sendo a primeira potencia, non o dubida ninguén; pero tamén o é o crecemento exponencial chinés, fomentado por eles mesmos co “chinamerica”, que permitiu o xurdimento dunha burguesía chinesa apoiada no monopolio do poder polo P C Ch con intereses propios, diferenciados dos do imperialismo.</p><p><br /></p><p>Se este proceso deuse noutro momento histórico, China converteríase nunha semicolonia do imperialismo; pero non é así, dáse nun momento no que a potencia hexemónica leva desde os 70 do século XX en retroceso no seu dominio do mundo e comezan a abrirse grandes gretas nas relacións económicas entre os estados por onde entra non só China, senón a propia Rusia, que recupera as súas ambicións imperiais. Até ex semicolonias como Turquía, Brasil, Irán, Sudáfrica, ... piden a sua “esfera de influencia”, constituíndo algúns deles os BRICS, baixo o paraugas militar da OCS (Organización para a Cooperación de Shanghai), construída ao redor da alianza ruso chinesa.</p><p><br /></p><p>Este é, por certo, o “fronte multipolar” baixo o que se están agrupando sectores da esquerda neo stalinista, castrista ou chavista, ao que consideran como un “fronte antiimperialista” cando non é máis que un agrupamento de “agraviados” por poténcialas euro norteamericanas. Como veremos a continuación, é unha corrente dentro da esquerda que claudica en toda regra a potencias imperialistas emerxentes, con China á cabeza, ao confundir contradicións interimperialistas con “antiimperialismo”.</p><p><br /></p><p>O ano en que esta tendencia emerxente do capitalismo chinés cristaliza é o 2016, cando o iuan/renminbi entra na cesta de divisas con dereitos especiais de xiro do FMI, composta até ese momento por catro referencias de orde mundial: dólares, euros, libras e ienes. O capitalismo chinés, con toda a súa puxanza industrial, entra na División de Honra do imperialismo e comeza a competir no terreo financeiro co resto das potencias imperialistas; os pagos de materias primas, débeda pública, etc., pódense facer tamén en iuans/renminbis. Así, o recente acordo Arabia Saudita-China para o pago do petróleo na moeda chinesa anuncia o xurdimento do “petro-iuan”, alternativo ao “petrodólar”.</p><p><br /></p><p>Xa non só é a fábrica do mundo, senón tamén un dos seus banqueiros e comeza a establecer relacións de “metrópole-semicolonia” con continentes enteiros, como África ou América do Sur e Centroamérica. Que non teña unha política intervencionista militar non lle exime de cumprir ese papel de metrópole; os EEUU até 1945, e mesmo despois, foron os adaíles do “libre mercado mundial” e o “respecto do dereito dos pobos á autodeterminación” (foron eles os que o introduciron como un dereito fundamental na Carta da ONU), como agora faio China.</p><p><br /></p><p>As consecuencias políticas deste cambio non se fan esperar. En marzo de 2018, o presidente dos Estados Unidos daquel momento, Donald Trump anuncia a intención de impor aranceis de 50 000 millóns de dólares aos produtos chineses baixo o artigo 301 da Lei de Comercio de 1974.</p><p><br /></p><p>O 19 de maio de 2019 Google, seguindo ordes da administración de Estados Unidos, anuncia que deixará de proporcionar actualizacións do seu sistema operativo para móbiles Android aos propietarios de teléfonos desta marca, e que as novas unidades de Huawei non poderán utilizar as aplicacións básicas para funcionar</p><p><br /></p><p>O 1 de xuño de 2018, despois dunha acción similar por parte dos Estados Unidos, a Unión Europea (UE) presentou queixas legais da OMC contra China que a acusaron de empregar prácticas comerciais que discriminaban a empresas estranxeiras e socavaban os dereitos de propiedade intelectual das empresas da UE.</p><p><br /></p><p>Esta guerra comercial entre o tres grandes potencias económicas do mundo chegou ao seu momento cume, cando o pleno da OTAN de xuño pasado declarou “a súa preocupación por «a crecente asociación estratéxica entre a República Popular China e a Federación Rusa»”, "xa que as dúas potencias tentan socavar a orde internacional baseado en normas, o que é contrario aos valores e intereses da Alianza Atlántica".</p><p><br /></p><p>O big bang do que hoxe sucede sitúase nese ano do 2016, cando China convértese en competidor directo das potencias imperialistas euro norteamericanas, e ponse no seu punto de mira. A ONU en todo isto é unha cortiza na tormenta, unha concha vacia ao que ninguén pregunta nin fai caso, pois a “era” da diplomacia, dos vetos no Consello de Seguridade, etc., pasaron á historia.</p><p><br /></p><p><b>A internacionalización da guerra en Ucraína</b></p><p><br /></p><p>Que o conflito de Ucraína é parte desta situación é algo que ninguén pode negar, o acto de guerra -terrorista, chamaríanlle se o levaron a cabo outros- que foi a destrución dos gasodutos Nord Stream no Báltico, por centos de km de Ucraína, demóstrao. Desde o 2008 os EEUU adoptan unha política para a súa integración progresiva na OTAN, de tal maneira que, tras a desarticulación do levantamento popular coñecido como “o Maidán”, pódese afirmar que aínda que “Ucraína non está na OTAN, a OTAN se está en Ucraína”.</p><p><br /></p><p>O conflito está internacionalizado desde a súa orixe, pois é o elo débil das contradicións inter capitalistas detonadas no 2016. A cadea imperialista euro norteamericana percibe como un perigo ao seu dominio as aspiracións imperiais de Rusia; pola súa banda, a Federación Rusa ve como unha agresión a expansión da OTAN ao leste, da que a incorporación de Ucraína era un paso máis, como acordasen na Convención bilateral EEUU-Ucraína en novembro de 2021; mentres China é ben consciente de que se Rusia cede, o próximo serán eles.</p><p><br /></p><p>De feito, non podemos esquecer que a semicolonización de Rusia é un obxectivo manifesto desde que 21 nacións atacaron á nacente URSS tras a revolución de Outubro, para repartirse o territorio en áreas de influencia, como fixeran ao longo de todo o século XIX en África, China, mundo árabe, etc. Esa e non outro foi a intención da operación Barbarroxa alemá na II Guerra, e o mesmo sentido tiña toda a política levantada polo imperialismo coa restauración do capitalismo nos 90.</p><p><br /></p><p>A guerra de Ucraína foi consecuencia desta tensión crecente entre as cadeas imperialistas, e máis aló de quen disparase o primeiro tiro, naceu internacionalizada que se ha ir alimentando ao longo deste ano de hostilidades. O envío de axuda e armamento sistemático por todos os países da OTAN, pero controlado desde o Pentágono, non só cínguese a armas, senón que inclúe a participación de “contratistas”, “asesores” e “voluntarios”, demostrando a internacionalización do conflito.</p><p><br /></p><p>Que aínda non haxa “botas sobre o terreo” de soldados euro norteamericanos débese a que a OTAN non está preparada para un enfrontamento directo con Rusia. O fondo de armario ruso (é un territorio inmenso, coa retagarda protexida por China), o descoñecemento que os atlantistas teñen do calado real do exército ruso, e, sobre todo, a súa propia debilidade, fréalles á hora de ser máis agresivos, como queren as repúblicas bálticas, Polonia e a propia burguesía ucraína.</p><p><br /></p><p>O estado dos tanques Leopard españois é paradigmático desta debilidade para enfrontar unha guerra de alta intensidade como a que requiriría o choque con Rusia. Os tanques españois, moitos deles, son chatarra para un caso así; pero é que a burguesía española quéreos para outra cousa, para manter a orde dentro. Por exemplo, fóronlles moi útiles se o 1 de outubro en Catalunya a policía fose desbordada: 300 Leopard, aínda en mal estado, nas rúas de Barcelona, serían unha ferramenta disuasoria moi convincente.</p><p><br /></p><p>A OTAN está preparada -relativamente, como se demostrou na desbandada en Afganistán-, para ir a guerras de “baixa intensidade”, contra guerrillas ou exércitos en despezamento como o Iraquí; pero chocar cunha potencia que pode levar a guerra ao propio territorio, a USA ou Europa Occidental, son palabras maiores.</p><p><br /></p><p>Ademais, para ocupar un país é preciso, segundo os manuais militares, unha relación de 3/1 soldados respecto ao exército opositor, e hoxe a OTAN non é capaz de levantar un exército que garanta esa relación. Pola súa banda, Rusia tampouco pode facelo, polo que todas as bobadas dos Borrell de que Putin quería ocupar Europa “até Lisboa” era unha bandeira de enganche para xustificar o militarismo que se aveciñaba. Por este motivo, pola cantidade de soldados que Rusia mobilizou, uns 200 000, é evidente que tampouco tiñan a intención de ocupar toda Ucraína (os acordos de Minsk garantían a unidade nacional ucraína, menos Crimea); esperaba, como moito, que o goberno de Zelenski colapsase e cambiar o monicreque, dun prol OTAN a un prol ruso, ou polo menos, neutral.</p><p><br /></p><p>En terceiro lugar, as sociedades euro norteamericanas (como a rusa) non aguantarían a cantidade de vítimas militares e civís dunha guerra de alta intensidade como a que se desataría. Ao pouco, estarían a esixir o cesamento das hostilidades. Por iso, aínda estando altamente internacionalizada, a guerra en Ucraína segue aparecendo como unha guerra nacional, entre unha potencia agresora, Rusia, e unha nación agredida, Ucraína.</p><p><br /></p><p><b>Fronte á estratexia 360º: evitemos a III Guerra Mundial</b></p><p><br /></p><p>Que hoxe non estean preparados non quere dicir que non queiran estalo. Este é o sentido profundo das palabras de Scholz, a “nova era” é a da preparación para unha nova guerra mundial que se concretou no cume da OTAN de xuño pasado, coa “estratexia 360º”.</p><p><br /></p><p>Da mesma maneira que en “o Manifesto da Cuarta Internacional sobre a guerra imperialista e a revolución proletaria mundial”, dicíase que “máis aló de quen pegase o primeiro tiro”, hai que analizar as forzas en conflito para determinar o carácter dunha guerra. E se algo está claro, salvo para os que se pon os “lentes” do campismo entre “os demócratas e os déspotas” ou a súa versión de esquerdas, “prol imperialismo vs. antiimperialismo”, é que a guerra de Ucraína é a manifestación actual da quebra do sistema capitalista; de que non pode saír da crise e abrir un novo período de crecemento se non é sobre a base da resolución de tres contradicións que a atenazan a través da forza, co consecuente empobrecemento social xeneralizado ao que xa estamos a asistir:</p><p><br /></p><p>un, a tendencia decrecente da taxa de ganancia fai que leven máis dunha década sen ser capaces de facer rendibles os investimentos capitalistas ao nivel que eles desexan. Desde a crise do 2007/8 o sistema non acha un sector produtivo o suficientemente rendible para investir, que substitúa á construción e as novas tecnoloxías. A carreira espacial e tecnolóxica desatada entre todos eles é parte da procura deste sector/s que tire da economía no seu conxunto, como no pasado foi a máquina de vapor e o carbón, o motor de explosión e o petróleo, e a informática e a electricidade.</p><p><br /></p><p>Dous, os límites obxectivos na relación do ser humano coa natureza, posta ao bordo do colapso pola anarquía absoluta que se derivan das relacións sociais de produción capitalista. Ao traballar en función do valor cambio das mercadorías producidas, sexa esta a extracción de materias primas ou a fabricación de produtos manufacturados, a rendibilidade ou non dun novo sector non está en función da resolución das necesidades humanas, senón do beneficio privado. A natureza, incluído o ser humano que é tan parte súa como calquera outro animal ou planta, é un valor de cambio, e como tal o explotan.</p><p><br /></p><p>Tres, o fin de toda unha era de hexemonía do mercado mundial, o “século americano” que comezase en 1945 tras a derrota das potencias do Eixo (Alemaña, Xapón e Italia) e a confirmación da decadencia das dúas grandes potencias do século XIX, Gran Bretaña e Francia. O mantemento, ou non, do status quo na xerarquía entre os estados construída ao longo do século XX é a clave para ver quen se converte no beneficiario do novo proceso de acumulación de capital que se xeraría se se superasen as contradicións antes sinaladas.</p><p><br /></p><p>Son forzas tectónicas moi poderosas, enraizadas nas relacións sociais de produción capitalistas e as súas formas xurídico-estatais, as que empuxan a facer preparativos para desatar unha nova Guerra Mundial.</p><p><br /></p><p>A guerra en Siria, tras o desvío da revolución nun conflito que tiña xa moitos caracteres internacionais -nun momento dado, en Siria había, e hai, soldados rusos, turcos, israelís, estadounidenses, chineses e británicos- foi parte desta tendencia a un maior enfrontamento, que agora en Ucraína vemos corrixido e aumentado.</p><p><br /></p><p>A guerra no Sahara entre o pobo saharauí, co apoio de Alxeria, que pediu a incorporación aos BRICS (a alianza económica ao redor do eixo ruso chinés), e a potencia ocupante, Marrocos (semicolonia da UE e aliado estratéxico de Israel), tamén é parte da conformación de dous bloques imperialistas en conflito, ao que Rusia botou leña ao recoñecer o dereito á autodeterminación do pobo saharauí.</p><p><br /></p><p>E por encima de todo, a estratexia 360º da OTAN; todo isto demostra que a tendencia á resolución dos conflitos pola vía militar é o signo do “nova era” da que fala Scholz. A prepararse para unha guerra de alta intensidade é o que desde o Cume de Madrid decidiron, e isto é o que a humanidade, se non quere verse abocada á barbarie, ten que rexeitar.</p><p><br /></p><p>Pase o que pase en Ucraína, salvo que o pobo ucraíno converta unha guerra nacional na revolución socialista, expulsando ao invasor ruso e ao ocupante euro norteamericano, as tendencias ao choque non se modificarán: se Rusia consegue partir Ucraína e quedar en Crimea e o Donbass, sentirá -ela e os seus aliados- máis fortes para desafiar á OTAN; ao revés, se o goberno de Zelenski e os seus protectores, os EEUU e a UE, derrotan a Rusia e obrígana a retroceder até as súas fronteiras, sentirán máis fortes para empresas máis ambiciosas, como ocupar a propia Rusia ou provocar ao “elefante na habitación”, China.</p><p><br /></p><p>Ante unha situación semellante, “non se pode engordar ao novo imperialismo fronte ao decrépito imperialismo”, dicía Lenin; e isto é o que fan os que inventándose un “fronte multipolar” supostamente antiimperialista só “engordan” aos que piden a sua parte no mercado mundial, uns apoiándose na puxanza económica e financeira (China), outros na súa poderío militar (Rusia), pero que como bos capitalistas só buscan un papel hexemónico nas relacións entre os estados.</p><p><br /></p><p>Doutra banda, e na liña do Manifesto da IV Internacional contra a II Guerra, “a tarefa exposta pola historia non é apoiar a unha parte do sistema imperialista en contra doutra senón terminar co conxunto do sistema”, hai que rexeitar categoricamente a aqueles “progresistas” como os Verdes alemáns ou sectores de Podemos no Estado Español, que se converteron nos máis ardentes defensores do belicismo da OTAN, en nome da loita contra o “despotismo” ruso, como fixese a II Internacional en 1914, cando xustificou o seu voto aos orzamentos de guerra:</p><p><br /></p><p>"Enfrontámonos agora co feito de ferro da guerra. Estamos ameazados polos horrores das invasións inimigas. Non decidimos hoxe a favor ou en contra da guerra; simplemente temos que decidir sobre os medios necesarios para a defensa do país. Gran parte, se non todo, está en xogo para o noso pobo e a súa liberdade, en vista da posibilidade dunha vitoria do despotismo ruso, que se ensucia a si mesmo co sangue do mellor do seu propio pobo.</p><p><br /></p><p>"Do que se trata para nós é de afastar este perigo e salvagardar a cultura e a independencia do noso país. Así honramos o que sempre prometemos: na hora do perigo non imos abandonar a nosa Patria. Sentimos de acordo coa Internacional, que sempre recoñeceu o dereito de cada nación á independencia nacional e á lexítima defensa, do mesmo xeito que nós condenamos, tamén de acordo coa Internacional, calquera guerra de conquista. Esiximos que, axiña que como o obxectivo da seguridade logrouse e os opoñentes móstrense listos para a paz, esta guerra termine cunha paz que faga que sexa posible vivir en amizade cos países veciños.</p><p><br /></p><p><b>"Guiados por estes principios, imos votar a favor dos créditos de guerra".</b></p><p><br /></p><p>Hai que construír unha nova política fronte ás tendencias belicistas do capitalismo mundial, que retome os principios da Conferencia de Zimmerwald e o Manifesto da IV Internacional contra a Guerra Imperialista:</p><p><br /></p><p>“A Cuarta Internacional non constrúe a súa política en función dos avatares militares dos Estados capitalistas, senón da transformación da guerra imperialista nunha guerra dos obreiros contra os capitalistas, do derrocamento da clase dominante en todos os países, da revolución socialista mundial. Os cambios que se producen na fronte, a destrución dos capitais nacionais, a ocupación de territorios, a caída dalgúns Estados, desde este punto de vista, só constitúen tráxicos episodios no camiño á reconstrución da sociedade moderna”.</p><p><br /></p><p>A “nova era” anunciada por Scholz é xusto o contrario, é a da “vella sociedade” baseada na explotación, a opresión e a guerra.</p><p>Galiza, no mes de febreiro 2023</p>C.Dafontehttp://www.blogger.com/profile/10595271450676955555noreply@blogger.com0