O PODER DA IGREXA CATÓLICA

Xulia Mirón

  

O Goberno aprobou os orzamentos máis austeros da democracia para pagar a débeda contraída polo Estado, CCAA e Administracións Locais, por tantos anos de malgasto en aeroportos-52-, na Cidade da Cultura de Santiago, Cidade do Circo de Alcorcón, Cidade das Artes e as Ciencias de Valencia, resgates de bancos, e a corrupción política en casos como Gürtell, Undargarin, Fabra, etc. Tantos millóns que é difícil dicir unha cifra sen equivocarse.

Austeridade non para a Igrexa e a Monarquía institucións do réxime que están moi lonxe de ser democráticas e defender os dereitos das mulleres, pero se para as partidas orzamentarias da Sanidade, a Educación e os Servizos Sociais que supoñen un grave ataque ás condicións das mulleres traballadoras as máis afectadas por estes recortes, despedimentos, peches de gardarías, residencias, que levan unha maior carga para xa a súa dobre xornada laboral.

Onde esta a separación Igrexa -Estado

A maioría da xente que no seu día votou a favor da Constitución creuse e estivo de acordo co artigo 16 onde di que España é un “Estado aconfesional”. Pero seguir aínda créndoo a estas alturas, é pecar de inocencia se consideramos que os dirixentes políticos que gobernaron e gobernan este país, só fan cumprir os dereitos recolleitos na “Carta Magna” en beneficio dos máis ricos e poderosos. Iso si, se para manter os privilexios destes últimos hai que que cambiala, non dubidan en facelo. De aí a reforma da Constitución que nos impuxeron en setembro do ano pasado, que pon como prioridade absoluta o pago da débeda.

É difícil explicar en poucas liñas, porque a Igrexa católica ten tanto poder no Estado español, se non nos remontamos a séculos a tras, pero baste ler o artigo do País, “Xaque ao paraíso fiscal”[1] para coñecer os acordos entre a Igrexa Católica e o Estado. A nosa é unha sociedade cun pasado moi recente de corenta anos de ditadura franquista e Nacionalcatolicismo, durante os cales a Igrexa Católica  “impregno” todas as conciencias, tanto na vida pública como na privada.

Na Transición Española falábase de Ruptura ou Reforma, e ao final gañou a Reforma, o que nos levou ao que hoxe temos: Unha Transición pechada en falso, como falso é o artigo 16 da Constitución. Demóstrano os Gobernos de Adolfo Suárez, Felipe González, Aznar, Zapatero e agora Rajoy que non romperon os seus privilexios, e lonxe de eliminalos, a asignación á Igrexa no 2007 aumentou e seguen vixentes[2], os acordos sobre asuntos xurídicos, ensino e asuntos culturais, asistencia relixiosa ás Forzas Armadas, asuntos económicos, todos eles de 1979.

Os privilexios da Igrexa católica e as súas consecuencias

A Igrexa Católica recibirá na liquidación deste ano, a conta do IRPF do 2011, un total de 248,2 millóns de euros e para o 2013 non serán menos. Isto, non é o único que recibe das arcas do Estado. Ten unha exención total e permanente da contribución dos inmobles, (IBI) que inclúe hospitais, ambulatorios, residencias, orfanatos, gardarías, xardíns de infancia, centros de ensino, catedrais, museos, mosteiros, et,. E suma e segue, cada mes o Ministerio de facenda paga os salarios de bispos e sacerdotes, profesores de catolicismo, capeláns castrenses, hospitalarios e penais. Subvenciona o ensino relixioso concertado con case 4.000 millóns, a conservación do patrimonio eclesiástico[3] como a restauración da Catedral de Tarazona. En definitiva, si a Igrexa católica deixase de percibir todo o que sae das arcas do Estado, tantos millóns darían dabondo para pagar a nosa Sanidade, Educación, Pensións e uns bos Servizos Sociais públicos.

E por se estes privilexios fosen poucos, grazas á (Lei Hipotecaria de 1946) que ampliou o Goberno de Aznar en 1998, as súas propiedades aumentaron porque o Estado permite á Igrexa Católica a inmatriculación (rexistro) de[4] atrios, vivendas, viñas, oliveirais, e até un frontón, “sen que requira o visto e prace de ningún poder público nin notario. Desta forma mantén un poder outorgado na posguerra que lle dá un rango equiparable a un organismo público”. Moitos pobos están a atoparse cunha situación insólita: propiedades que eles financiaron e mantiveron, como a vivenda da profesora en Ziriza (Navarra), entre moitas outras propiedades son da Igrexa católica e o estado non lles defende ante semellante atrocidade. Mais ben todo o contrario, permite que moitos municipios ao final paguen de novo o que era de eles[5], non soa moi lonxe esta frase “Coa igrexa topamos” .

Se algo caracterizou á Igrexa desde fai miles de anos foi o seu afán de posesión de poder no mundo enteiro e para iso non dubida en matar, asasinar, desatar guerras, arrasar pobos, crear a santa inquisición, expropiar e cantas cousas máis. Nos seus comezos foron “señores” feudais con posesións de terras, agora son uns capitalistas máis, que fan negocio cos seus hospitais, universidades, gardarías, residencias de maiores, museos, medios de comunicación, editoriais, etc,.  Hoxe os seus grandes púlpitos son entre outros, os medios de comunicación que posúen, radio, televisións e até a maioría das imprentas onde se editan libros escolares, desde onde falan ao pobo da súa moral católica. Pero é cos nosos impostos que manteñen todo iso,  Onde esta a separación Igrexa católica e Estado?.

A Igrexa Católica como institución do réxime

Hai que dicir as claras que no estado español non nos quitamos o “pano negro” que levaban as mulleres no franquismo. Moitos seguen pensando que gobernan co nacionalcatolicismo e saen á rúa defendendo a familia patriarcal, contra os matrimonios gais, contra o aborto, pola castidade, contra as prostitutas, etc,. Néganse a dicir onde están os mortos e as mortas republicanas, e conseguen que saian impunes os sacerdotes que abusaron de menores. E agora sae á luz pública a noticia dos nenos roubados que levaba facendo desde os anos 40. O que comezou cunha política do franquismo contra as mulleres republicanas- “para que os seus fillos e fillas non se contaxiasen do xene do marxismo” -nas cárceres, chegouse  a converter nun lucrativo negocio. Por mor deste escándalo volve a aparece o poder omnímodo da Igrexa , e aínda que queren personalizalo nunha monxa, a súa intención é salvar a imaxe de está e da Santa Sé, e por iso na súa defensa sae tamén o Foro da Familia dicindo “que non é bo remover o pasado e aínda que comprenden ás nais”, pero no fondo non deixan de pensar que estas nais algo farían.

Todo iso pasou coa impunidade de todos os gobernos desde a democracia que miran para outro lado mentres cos nosos impostos séguense subvencionando viaxes do Papa e fináncianse billetes de metro para o encontro en Madrid dos mozos católicos.

Obxectivo pendente da Sociedade Española

A esixencia da separación de Estado-Igrexa, tarefa que noutros lugares fai douscentos anos que a conquistaron, é un obxectivo pendente na sociedade española. Conseguir un verdadeiro estado laico que se traslade a todos os ámbitos sociais vai da man da loita por unha saída democrática e republicana, pero polo mesmo carácter capitalista da Igrexa católica, como polas súas interrelaciones cos poderes do estado. Este obxectivo non se conseguirá sen que sexa parte da loita obreira e popular pola transformación da sociedade. Pois acabar cos seus privilexios e negocios privados significa adoptar medidas anticapitalistas como nacionalizar todas as empresas das que hoxe se benefician. A loita polo laicismo- que a relixión sexa un asunto no ámbito individual- vai da man de loita anticapitalista.

En Galicia no mes de maio de 2012

---

[1]http://sociedad.elpais.com/sociedad/2012/02/25/actualidad/1330191512_281273.html

[2]http://www.vatican.va/roman_curia/secretariat_state/archivio/documents/rc_seg-st_19790103_santa-sede-spagna_sp.html

[3]http://www.agenciasic.es/2012/02/09/la-restauracion-de-la-catedral-de-tarazona-ha-supuesto-20-millones-en-treinta-anos/

[4]http://www.publico.es/espana/300377/los-pueblos-piden-al-clero-la-devolucion-de-bienes-locales

[5]http://www.lasexta.com/sextatv/salvados/no_solo_se_han_escriturado_a_nombre_de_la_iglesia_edificios_religiosos/306403/1061

BANKIA: INTERVENCIÓN, NACIONALIZACIÓN E CONTROL OBREIRO

Roberto Laxe

O goberno nacionalizou Bankia, tras as auditorias que demonstraron o verdadeiro fiasco financiero que foi a fusión entre Caja Madrid e a CAM, á que querían engadir a Caixa Galicia, numha operación a tres que o final foron dúas das caixas mais expostas á burbulla imobiliaria e a morosidade.

Bankia é filla do proxecto “recentralizador” do Estado Español, e foi presentado como o 3 ou o 4ª banco español, bem asentado no corazón do capital que algúns chaman “castizo”, é dicer, o que tem sede em Madrid. Non há mais que escoitar aos dirixentes madrileños, e os seus voceiros mediáticos, a TDT Party, sobre a “bandeira que nos une”, ou o exceso que son as Comunidades Autonomas; algun de feito chega a pedir a sua disolución.

Non se pode entender o falseo das contas, a sobrevaloración dos activos de Bankia se non se parte deste proxecto recentralizador do capital español: desde a Capital do Estado tiñan que presentar un proxecto finaceiro que poidera competir co catalán ou o basco.

Do mesmo xeito que as reformas laborais ou a austeridade nas contas públicas que redundan em privatizacións, procuran o aumento dos benefícios empresariais, sexan da nazón que sexan - isto é o que lles une-; a centralización e concentración do capital fai parte deste mesmo obxectivo. Mas isso é o que lles divide, pois todos queren arrimar á sardiña a sua ascua, e o capital “castizo” conta, nesta pelexa, co apoio do aparello do estado centralista español.

Neste sentido, a liquidación de todas as caixas de aforro como entidades públicas nun proceso privatizador no que tanto o PP e o PSOE acordaron, desde a época de Felipe Gonzalez, pasando por Aznar, e terminando pola lei de Caixas pactado entre ZP e Rajoy, esta o servizo deste proceso de recuperación dos benefícios da gran banca.

É entregarlle á banca, ao BSCH o BBVA, etc., o 50% do aforro español a precio de custe, como umha outra maneira de ir o seu resgate.

Bankia, como o Novagalicia Banco, a CaixaBank, son froito deste obxectivo, o que diferencia a uns e outros é a exposición o tixolo, á burbulla inmobiliaria. Mas tamén é decisivo a división do traballo, o papel que cada pobo cumple no desenvolvimento do capitalismo. De igual xeito que CaixaBank é parte dumha burguesia, a catalana, com intereses próprios e ás veces contradictorios co capital “castizo”, Novagalicia Banco é parte dumha burguesia cipaia, entregada em pés e mans a esse capital.

O final do camiño é que a burguesia, o capital, sexa do pais que sexa, procura a saída da crise desmontando todas as conquistas, Reformas Laborais, Privatizacions e entrega do aforro popular á banca, e se o proxecto “recentralizador” triunfa, o aforro galego –como o dos demais zonas do estado- ficaria nas mans do capital español.

Intervención ou nacionalización

A prensa anunciou a “nacionalización” de Bankia, como fixo o goberno arxentino cando anunciara a “nacionalización” de YPF, numha perversión da linguaxe que só pretende desmotivar a resposta popular: como xa esta nacionalizada non cumpre exixir a sua expropiación. E isso é mentira, a expropiación, é dicer a nacionalización segue a ser o obxectivo da loita popular porque intervención e nacionalización non son sinómimos.

Así, tanto no caso de Bankia como do YPF, os gobernos non “nacionalizaron”, senón que interviron as empresas, fixéronse com accións da empresa, convertíndose diste xeito em sócios. No caso arxentino, o estado é sócio maioritario dumha empresa privada na que o 25% esta em mans da burguesia arxentina.

No caso Bankia, o Estado transfomou a sua participación monetária a traves do FROB em accions, convertíndose no sócio cuasi total do Banco. Isto non é nacionalización, é intervención co obxectivo de sanear as contas para logo vender o resultado ao mellor postor. Nacionalización é que o estado constituira umha banca estatal, non por accións, senón que a sua titularidade pasara ao estado dun xeito directo.

Manter as accións é manter a estructura capitalista da propriedade, a lóxica de traballar para o beneficio, só que o patrón é o estado. No caso dumha nacionalización a lóxica é a de constituir umha institución que sexa propiedade integramente do estado, a traves dos organismos que sexan precisos, Banca Pública, etc.

Nacionalización e control obreiro

Non podemos esquecer que tanto a intervención como a nacionalización feita por um goberno burguês, teña a cor que teña, non tem como obxectivo poñer os activos, o parque imobiliário, o diñeiro do banco ao servizo da clase traballadora e o pobo, senón que é para sanear as suas contas e nun prazo de tempo, poñelo á venda.

É o que significa sanear as contas; em primeiro lugar despedir a traballadores. Este é primeiro paso que todos os gobernos burgueses dan para “sanear” umha empresa, o recorte dos chamados costes laborais, e o aumento da taxa de explotación do cadro de persoal. Ou o que é o mesmo, facer rendible umha empresa desde critérios do lucro, da optimización do beneficio que dicia Samuelson.

Isto, obviamente, vai significar que os traballadores e as traballadoras de Bankia van ter que sair a rúa, para defender com firmeza todos os postos de traballo. Mas coñecendo ás burocracias sindicais do Estado Español, de como ubican sempre estos conflictos (levan mais de dous anos negociando prexubilacións e baixas incentivadas em todas as caixas de aforro que como Bankia teñen pasado a mans privadas), é mais que probable que o seu obxectivo sexa o de negociar as prexubilacións, esquecendo que isto só significa un debilitamento dos traballadores e traballadoras, nun retroceso nas condicións laborais - agravado pola existência da actual Reforma laboral-, e non defender TODOS os postos de traballo.

Mas un banco non é umha empresa normal, senón que o seu papel na economía é central. E onde se gardan os aforros e o diñeiro da poboación traballadora, e é quen tem nas suas mans o de dar créditos, o de mover ou pechar ás empresas, o consumo etc.

O plan de saneamiento nas mans dun goberno burguês só pode redundar no despido, no peche do credito e no que os arxentinos puxeron de moda, que dun xeito sutil veñen facendo desde a banca española desde que comezou a crise, o “corralito”. Por isso, a única garantia de que o aforro popular e os postos de traballo sexan garantidos pasa porque a nacionalización, é dicer, a expropiación de Bankia sexa baixo control dos traballadores e as traballadoras, das organizacións de usuários, etc.

Ir neste camiño supón umha outra politica ás levantadas pólas organizacións políticas e sindicais tradicionais, que como moito fican na exixencia da nacionalización. Nacionalización sem control obreiro é pouco mais do que tem feito o goberno, a intervención para vender o mellor postor.

A experiência grega: o control obreiro en hospitais e medios

A clase traballadora e o pobo grego son a vangarda da loita contra os planes de privatizacións, contra a austeridade e os axustes.

Hoxe, como se puxo de manifesto nas eleccións, em Grecia avanza cara um desgoberno, que na base da sociedade comeza a ter as suas manifestacións. O alto grão de mobilizción social tem as súas expresións na ocupación por parte dos traballadores e as traballadoras de hospitais e médios de comunicación, postos baixo o seu control, a través de asembleas de centro de traballo. A extensión deste proceso de autoorganización é a base sobre a que é posible construir o doble poder que enfrente no seu momento o estado burguês.

No estado español, e froito do atraso na conciencia da clase traballadora, imbuída de prexuizos burgueses desde os aperellos sindicais e políticos, a sucesión de quebras e peches de empresa, de desemprego masivo non foi contestado com accións que historicamente foron os eixos da loita, a ocupación de fábricas e centros de traballo; e com reivindicacións da clase traballadora como o reparto do traballo, sem reducción de salário, xubilacións com contrato de relevo onde non se perden postos de traballo, senón que un traballador novo sustitúe outro máis vello.

A caracter democrático burguês da ideoloxia das direccións políticas e sindicais exclúen por definición propostas deste tipo, situándoas nas reivindicacións á defensiva como a das prexubilacións sem contrato de relevo, etc., e que sempre, o final, resultan en derrotas para a clase obreira.

Umha outra politica é posible: Control obreiro para umha saída socialista da crise

Desde que comezou o proceso de desmantelamento e privatizacion das Caixas de Aforro baixo o goberno de ZP, o FROB, organismo encargado de garantir este proceso desde o estado, levan gastados miles de millons de euros. No camiño, e mentras destruiron miles de postos de traballo, os executivos das vellas Caixas xubiláronse com indemnizacions millonarias.

Todo este camiño ao servizo da mellora da situacion da banca española, fortemente acuciada pólas consecuencias da burbulla inmobiliaria.

Tanto o goberno de ZP e agora mais duramente co goberno de Rajoy, a única via marcada é a da destrucción das conquistas sociais e laborais. Xa va sendo hora de comezar umha outra politica frente ás saídas burguesas que se propoñen.

A banca española, como a banca europea, leva gañado billóns de euros gracias aos sucesivos plans de resgate impulsados desde a Union Europea, xerando umha débeda pública que queren pagar coa privatización de todos os servizos públicos, desde a educación ate a sanidade. Xunto côas Reformas Laborais, estas constitúen os eidos da saída capitalista a crise.

A loita contra as Reformas Laborais, polo non pagamento da debeda e contra as privatizacións pon á clase traballadora na obriga de levantar umha proposta súa, independente de calquer programa interclasista que basee a saída da crise em medidas burguesas, como son as propostas que agora veñen de Francia, de activar o crecimento a través do consumo, favorecendo de novo o crédito; ou o que é o mesmo, a súa contrapartida a débeda privada.

Para a clase traballadora e o pobo, non colle outra saída que sacar o diñeiro de onde esta, para poñerllo o servizo de plans de desenvolvimento que resolva as necesidades sociais, de hospitais e educación, de servizos sociais, asi como a planificación democrática da economía a partir destas necesidades, que rompa coa lóxica da montaña rusa na que esta instalada a economia capitalista.

A expropiación da Banca baixo control obreiro é a pedra angular dunha saída obreira e popular á crise, pois é a garantia de que as medidas favorabéis á poboación traballadora van ter a financiación que a fagan posible, sen cair de novo na espiral do crédito/débeda.

Mas para avanzar neste camiño é preciso construir umha organización política que a partir da mobilización social sostida no tempo, rompa coa lóxica burguesa dos que, como IU, limitanse á exixencia de nacionalización de Bankia. Bankia é a punta dun iceberg contra o que temos que loitar, e a súa intervención ou mesmo nacionalización non resolve nengún dos problemas xerados pola crise do sistema capitalista.

Romper esta lóxica é construir un programa de transformación socialista da sociedade que tem como eido central a loita por umha saída obreira e popular á crise.

19 de maio de 2012

A OLIGARQUÍA TEN UN PLANO. O PP EXECUTA A PARTE QUE LLE CORRESPONDE. A ESQUERDA NON O TEN.

Carlos Dafonte

O plano da oligarquía esta claro: rebaixar dereitos laborais e sociais, salarios e pensións, recorta-los orzamentos daqueles servizos que configuran o que se chama “estado de benestar”, privatización daqueles sectores ata o de agora de xestión pública, que sexan rendibles; subir os impostos indirectos, rebaixar os tramos dos impostos directos que afecten ós máis ricos da sociedade; facer desaparecer ou mingua-los que gravan as rendas do capital; mirar para outro lado no tema do fraude fiscal e a economía mergullada; acrecenta-lo centralismo do estado poñendo ás administracións autonómicas no centro dun debate, que esconde unha revisión da constitución; despregar unha ampla campaña propagandística, é parte da loita ideolóxica, acusando á sociedade de atoparse na situación de crise na que se atopa, a causa de “vivir por enriba” das súas posibilidades, ou que non se pode manter un nivel de servizos e prestacións como os actuais, pois non hai cartos para todo; pagar cos impostos dos cidadáns os buratos producidos pola mala xestión dos bancos e como “premio”, regalarlles as caixas de aforros; manter uns enormes gastos militares como consecuencia da compra de material armamentístico e as intervencións fora do territorio do estado, nunha nidia complicidade co imperialismo ianqui; cercenar ó máximo os dereitos e liberdades de todo tipo, nun ataque, que aínda non comezou na súa etapa máis aguda, pero que o fará nos tempos próximos, contra a xa recortada democracia actual.

A resposta contra este plano e un proceso de mobilizacións importante, cuxos fitos son varias xornadas de manifestacións e dúas folgas xerais, contra dous diferentes gobernos e a aparición dun movemento “autónomo” de masas, que no estado español coñécese como “o 15 M”; pero se analizamos en profundidade todo este proceso, sacaremos a conclusión de que non ten obxectivos claros, e non os terá mentres sexan os sindicatos, os que se atopen o seu fronte.

O importante hoxe é contrapoñer ó modelo capitalista, que actúa sen máscara, que está obsoleto, que é incapaz de satisface-las necesidades das maiorías da sociedade, na que o capital o controla todo e actúa desde as instancias de poder, no seu exclusivo beneficio, contrapoñer dicía, outro modelo no que o control lle corresponda á sociedade e as medidas que se tomen se faga en beneficio da maioría da poboación; iso non o van facer nunca os sindicatos actuais a non ser que se levaran a cabo importantes procesos internos, que cambiaran a correlación de forzas actual. Algún dos sindicatos maioritarios, en tempos tiña unha perspectiva sociopolítica, interesado pola transformación social, pero nos últimos anos convertéronse en “sindicatos de servizos”, próximos ó poder; un bo exemplo desta afirmación témolo en CCOO; despois da retirada de Marcelino Camacho un dos secretarios xerais acabou como deputado do PSOE e outro colaborando con FAES, a fundación do PP.

A dirección por parte dos sindicatos da oposición ás medidas dos gobernos neoliberais, só nos vai levar a unha loita sindical, por melloras algunhas veces, aceptando o que o poder establece, outras. O que se necesita é supera-lo marco da loita sindical e avanzar cara a loita de clases. Cara á loita política. Ese ademais é un dos papeis fundamentais dunha forza de esquerdas, non tentarlle lava-la cara ó capitalismo, senón que en momentos como como os actuais, no que a grande maioría da poboación atópase negativamente afectada polo sistema capitalista, sofre o paro, rebaixa de salarios, atópase con menos dereitos fronte a ofensiva do capital, ser capaces de levantar unha alternativa política ó sistema actual e conseguir que amplos sectores da poboación, preferentemente o dos asalariados, a vexan como unha saída a súa situación e a clase traballadora se converta en hexemónica, marcando o camiño ó resto de clases e capas da sociedade afectadas polo sistema. Hai que delimitar ben os campos, o dos partidarios do capitalismo, os partidarios da barbarie e os partidarios dunha nova sociedade que rache ca explotación da forza de traballo, da natureza, etc.

Non hai un debate sobre ese modelo de sociedade alternativo ó existente, quizais pola razón de que os sectores da esquerda do estado, non son capaces de abandona-lo seu sectarismo, e avanzar, cun programa aínda que sexa mínimo, cara a constitución dunha Fronte de Esquerdas. Sen esquecer nunca a imperiosa necesidade de organiza r un partido dos traballadores, marxista, revolucionario. Hai demasiadas cabezas de rato. Pero son grandes as responsabilidades de quen non dea pasos nese senso.

En Galicia no mes de maio de 2012.

HISTORIA RECIENTE Y PERSPECTIVAS DE LA ESTRATEGIA DEL IMPERIALISMO EN ORIENTE MEDIO

Ángeles Maestro

Ponencia escrita para el Congreso Internacional:

Marx em Maio – Perspectivas para el Siglo XXI.

Lisboa: 3, 4 y 5 de Mayo de 2012

I.         Agudización de las contradicciones interimperialistas en el marco de una      profunda crisis capitalista.

            I.a. Una crisis del capitalismo de dimensiones históricas

            I.b. Importantes cambios en la estructura económica mundial.

II.        Oriente Medio escenario permanente de guerra.

III.      Un siglo de intervención y saqueo colonial en Oriente Medio.     

                  De Sikes-Picot a la devastación de Iraq en 1991.

           

            III.a. El acuerdo franco-británico de Sikes-Picot, un antecedente   histórico   básico.     

            III.b. Irán e Iraq. La soberanía nacional y la industria petrolera.

            III.c. La guerra Irán-Iraq, primera Guerra del Golfo.                                       III.d. El ataque a Iraq de 1991, empieza la cacería.

IV.      El Consejo de Seguridad herramienta de aniquilación de pueblos        a          manos del imperialismo: Iraq de 1991 a 2003.      

V.        La OTAN pieza clave, política y militar, en la estrategia    

          imperialista en Oriente Medio.

             

          V.a. El Diálogo Mediterráneo de la OTAN

          V.b. El eje EE.UU., Israel y Turquía.

          Vc. El cambio estratégico de la OTAN en la Cumbre de 1999

          V.d. El Gran Oriente Medio y el Gran Israel. La estrategia neocolonial                             

                      un siglo después.

          V.e. La Iniciativa de Cooperación de Estambul (ICE)

          V.f. Líbano, un eslabón difícil en la geoestrategia imperial

          V.g. La destrucción de Libia

VI.      Nuevas contradicciones, nuevas alianzas

VII.     Decadencia económica y hegemonía militar.

            VII.a. Escalada en los preparativos de guerra en Oriente Medio          

            VII.b. El cerco a Rusia

      VII.c. China, el enemigo principal

    

VIII.    Últimos datos sobre el explosivo tablero árabe.

           VIII.a. Egipto

           VIII.b. Palestina

IX.      Un futuro abierto: Comunismo o barbarie.

I.         Agudización de las contradicciones interimperialistas en el marco de una profunda crisis capitalista.

I.a. Una crisis del capitalismo de dimensiones históricas.

Si el capitalismo llegó al mundo chorreando lodo y sangre, el imperialismo en periodos de crisis tan profunda como la actual muestra su determinación a destruir todo lo vivo para seguir alargando su agonía. Cuando la mano invisible del mercado se debilita hasta la extenuación, el puño de hierro se hace más mortífero que nunca. En estas condiciones la extracción de plusvalía sólo se asegura incrementando exponencialmente la explotación y la lucha a muerte por las materias primas dibuja nuevos escenarios de guerra. Lenin, en el prólogo de “El imperialismo, fase superior del capitalismo”, escrito en abril de 1917 nos recuerda: “Quiero abrigar la esperanza de que mi folleto ayudará a orientar en la cuestión económica fundamental, sin cuyo estudio es imposible comprender nada en la apreciación de la guerra y de la política actuales, a saber: la cuestión de la esencia económica del imperialismo”(1)