RobertoLaxe
As eleccions do 1 de marzo ao que esta convocado o pobo traballador galego son um feito político importante, pois decidese cal vai ser o Xunta para os vindeiros 4 anos; mas a situacion atual de profunda crise econômica e póla experiência ata o de agora, o feito é que non van resolver os problemas fundamentais dos traballadores e as traballadoras, e do pobo galego no seu conxunto.
Mas, a voz das clases traballadoras non se escoitan nos parlamentos, o único que se escoitan son voces que dabaten sobre o AVE ou a Cidade da Cultura, sobre como resgatar empresas, financeiras, construtoras, automobilísticas ou gandeiras, sobre planos alleos ás necesidades sociais e obras faraônicas,
O mais parecido son as medidas asistenciais propostas por Touriño ou Quintana de garantir os salários dos traballadores e as traballadoras afetadas pólos EREs ou estabelecer um seguro asistencial ao desemprego. Mas, qué é unha “tirita” fronte os anos de sobre explotacion e de subsídios da administracion recibidos pólas empresas, para que agora veñan com que teñen que despedir?
A crise, que so esta comezando a mostrar as súas fauces diante da clase traballadora, vai pór ao goberno que saia diante da disiuntiva: ou se vai á causa mais profunda da crise, o lucro das empresas e os bancos, que, segundo a CIG, na ultima década acadaron um incremento do 73%, ou se vai a gobernar para eles, mentras a xornada laboral real mantense nas 10 horas diarias, a precariedade supera o 30% e os salários perden poder adquistivo.
E hoxe non serven medidas intermédias, pois, goberne quen goberne vai ter que enfrentar unha crise que xá destruiu miles de postos de traballo, e ameaza outros miles a traves dos EREs e do goteo de despedimentos individuais; vai ter que enfrontar unha nova reforma laboral pedida póla patronal e o Banco de España, com dous eixos, um, abaratamiento do despido, dous, aumento da xornada laboral.
Em fin, a nova Xunta vai ter que elexir entre facer unha política para a patronal com ou sem “tiritas” -esta é a diferencia entre o PP e os do Bipartito- e fale o idioma que fale, ou para a clase traballadora.
Mas, a clase traballadora non precisa medidas asistenciais “mentras dure a crise”, ou planos de desenvolvimento mentras a patronal recupera os seus lucros co diñeiro de todos. Precisa um plan seu para sair da crise, que rexeite os EREs e os prohiba por lei, que garanta um reparto de traballo entre todos côa reduccion da xornada, e non a ampliacion da xornada, que garanta um salário digno para viver, que garanta a estabilidade no emprego e proíba a precariedade.
Tampouco precisa planos como o acuicola ou o eólico, pensados para que os capitalistas, os galegos como Jacinto Rey, Tojeiro, Feiraco, Pescanova, Isidro de la Cal, Amancio Ortega, Jove, Mendez ou Gaioso, ou os alleos, como Endesa/Enel, saian da crise sem grandes danos nas “súas” economias, e non para cubrir as necesidades sociais alimentarias ou de enerxia.
A clase traballadora e o pobo traballador precisa planes reais de desenvolvimento baseados nas súas necesidades, alen da construccion de hospitais e centros para terceira idade, xardins de infância e centros de ensino, um plan de transportes integrado en toda Galiza, todo elo embaixo control publico, das organizacions obreiras e sociais, e rexeitando esa falácia privatizadora dos servizos que é “a xestion privada dos servizos públicos”.
A clase traballadora e o pobo traballador galego precisam, tamen, a defensa dos seus direitos democráticos como nazon (língua, cultura, etc.), que se resumen no dereito a autodeterminacion. O fracaso da reforma do Estatuto non se pode achacar ás resistências do PP e á ambiguedade do PSOE.
É pedirlles o que non son. Ningun dos dous esta interessado em defender os direitos nacionais da Galiza, por isso, só levantando com forza a exixencia do dereito á autodeterminacion, pode avanzarse na resolucion da opresion nacional da Galiza.
Por outra banda, algunhas forzas políticas incorporan alguns dos elementos centrais desta proposta, mais non teñen um aspecto determinante na loita de clase traballadora, a unidade da clase obreira do Estado Español contra o rexime do 78.
O rexime do 78 é a maneira que teñen as burguesias do Estado para garantir a acumulacion de capital. É um cadro xuridico e legal construído sobre a reforma do rexime franquista e a amnésia coletiva dos crimes da ditadura, garantindo à impunidade das súas principais institucions, a xefatura do estado, o exercito e a xudicatura. Por elo, a unidade da clase obreira do Estado é fundamental para súa derrota, e ista unidade só pode construirse sobre o recoñecemento da existência de nacions oprimidas no Estado Español.
Por todo elo, sexa o que fose o 1 de marzo, as ameazas contra os traballadores e as traballadoras van tomar corpo de lei, nunha nova “reforma laboral”, pactada ou non côas direccions de CC OO e UXT.
Ollamos que no conxunto de Europa, a clase traballadora xá comezou a respostar a os planes “anticrise” do seus gobernos e da EU, como foi a Folga Xeral em Grecia, os centos de miles em Roma ou a folga xeral Francesa, alen dos levantamentos obreiros e populares nos países do Leste Europeo (os ex comunistas), avanzando na unidade na resposta a crise capitalista.
Neste cadro, e a pesar da vontade das direccions de CC OO e UXT, esta crecendo a necesidade dunha folga xeral contra a crise, unha folga xeral no Estado Español que de um paso na necesidade dê xuntar forzas a nível europeo contra os acordos anticrise dos gobernos da Union Europea.
Mais o gran freo ao desenvolvimento da mobilizacion social contra a crise é político. É a inexistência dun referente político que aposte póla mobilizacion das masas traballadoras contra a crise, que rompa côa loxica burguesa da xestion do que há e da negociacion de esmolas co estado, dun bloque da esquerda anticapitalista e autodeterminista que situe no centro do debate a única saída á crise, a transformacion socialista da sociedade.
O 1 de marzo resolverase quen vai gobernar na crise social atual, e para CV a clase traballadora e o pobo, ao dia seguinte e goberne quen goberne, van ter que sair á loita para defender os seus dereitos a as súas condicions de vida e traballo, e contra os gobernos do capital. Para que ista loita avance é precisa que a súa voz sexa escoitada em todos os âmbitos, desde o centro de traballo, a fábrica, a facultade ou instituto, o barrio ou a vila, ata os parlamentos, e para isso é necesario a construccion do seu referente político, próprio e independente do aparello do estado e do goberno.
Por estes motivos, nestas eleccions o chamado voto “útil” é o voto máis “inutil”, pois ao dia seguinte, a realidade vaise impór ás ilusions, e a loita contra a crise, por umha saída obreira e popular, vai ser o central para a clase traballadora e o pobo.
Na Galiza, a 25 de febreiro de 2009
No hay comentarios:
Publicar un comentario