A LENTA AGONÍA DO IMPERIALISMO DOS USA.

Carlos Dafonte

Vai ser longa e perigosa e nos vai facer sufrir moito ós pobos do planeta; debemos ser conscientes de que así vai ser. Polas últimas noticias que chegan, os seus dirixentes, institucións e poderes económico-militares están dispostos a facer todos os esforzos posibles para manterse a frote, e obriga-los seus aliados a seguilos na súa carreira desesperada para non perde-la hexemonía.

Unha primeira conclusión dos seus actos levados a cabo estes días, as ameazas a Rusia si invade Ucraína. De que datos dispoñen para facer esas afirmacións?. Que Rusia mobilizou tropas no seu territorio  despois de manobras conxuntas entre exércitos ucraínos e norteamericanos?. Calquera país ten dereito a facer cas súas tropas no seu territorio o que crea conveniente. Pero que fai o exército norteamericano en Ucraína, preto da fronteira con Rusia?. Provocar, conscientes de que instalados no que se denominaba a “guerra fría” vivíase mellor e polo tanto a teñen que tentar reproducir ó custo que sexa, sobre todo despois das derrotas de Iraq e Afganistán, onde quedou claro que, o mesmo que aconteceu en Vietnam, que unha primeira potencia industrial-militar, por moita tecnoloxía de destrución que posúa, pode ser derrotada e ter que abandona-lo terreo sen acada-los seus obxectivos, a non ser que queira meter ó planeta nunha conflagración atómica..

SE ABRE UN NOVO CICLO ELECTORAL CHEO DE INCERTEZAS.

Carlos Dafonte

Sen darnos conta é posible esteamos a entrar nun novo ciclo electoral, cas case seguras eleccións para a primavera en Andalucía e Castela e León, preludio das xerais do ano 23.

En Andalucía pola negativa do socio do PP, VOX, de aprobarlle os orzamentos, nun endurecemento das súas esixencias e de que consolidan cada vez máis a idea de deixar de ser a organización que lles asegura ó PP, a cambio de nada,  a gobernabilidade, resultado do naufraxio electoral de Ciudadanos.

Están en certa medida, os “neofranquistas” a pasa-la factura pola verbas de Pablo Casado no moción de censura presentada por Abascal contra o goberno “bolivariano, separatista, terrorista e comunista” presidido por Pedro Sánchez, verbas moi críticas e moi duras contra VOX, posición a de Pablo Casado que se foi disolvendo como “azucre no café quente”, a partires da entrada no goberno de Murcia e as boas relación co goberno da Comunidade de Madrid que preside Díaz Ayuso, que pon en cuestión todo o afirmado no discurso de Pablo Casado no devandita moción de censura.

ALCOA, VESTAS, ...VENDA, INTERVENCIÓN OU NACIONALIZACIÓN: TRES PERSPECTIVAS DISTINTAS

Roberto Laxe

A loita dos traballadores e as traballadoras de Alcoa e Vestas puxo no centro da discusión, de face a buscar unha solución á ameaza sobre os postos de traballo, cal pode ser a perspectiva que garanta un futuro á poboación de toda a comarca.

É unha discusión que, aínda xurdindo nunha comarca aparentemente afastada de todo, é central fronte á reconversión industrial que baixo o rótulo de “loita contra o cambio climático”, vaise a levar a cabo en todo o mundo, e para o que contan xa con promesas de financiamento: 140 mil millóns de euros da Unión Europea.

Vaiamos por partes

AS CONSECUENCIAS SOCIAIS DA EXPULSIÓN DO DEPUTADO ALBERTO RODRÍGUEZ

Roberto Laxe

A sala 2ª do TS presidida polo xuíz Marchena, sentenciou ao deputado de Podemos por unha patada a um polícia no 2014, no transcurso dunha manifestación en Canarias; esta sentenza o inhabilitaba “para o exercicio do sufraxio pasivo”, transformou-se por obra e graza da presidenta do congreso, Meritxel Batet, no seu cesamento como deputado.

Máis aló das discusións xurídicas que a sentenza xerou, posto que a “inabilitación para o exercicio do sufraxio pasivo” non implica a perda da súa condición de deputado, senón só do exercicio do dereito a voto e a ser elixido o tempo que durase a condena, o certo é que a decisión ten un profundo contido antidemocrático.

CARA A UNHA DESCENTRALIZACIÓN DO ESTADO, OU UN NOVO "CAFÉ PARA TODOS"?

Roberto Laxe

O sr Aznar poderá afirmar rotundamente que “España é unha nación, non é plurinacional”, seguido dun exabrupto -quererá unila de novo a canonazos como o seu admirado Franco?-, pero a realidade é que non só é “plurinacional”, senón que confirma o que Perri Anderson dixese da “España” dos Austrias, que é “unha suma destartalada de reinos” só unidos por “o rei e a forza”.

A centralización e concentración de capitais ao redor dos grandes oligopolios, a redución da torta do mercado estatal e mundial consecuencia da crise que o capitalismo arrastra desde o 2007/8 e a promesa da UE de “regar” o Estado Español con 140 mil millóns de euros para a “reconstrución” da economía, desatou un “todos contra todos” nesa “suma destartalada”.

LOITA IDEOLÓXICA E LOITA DE CLASES

Carlos Dafonte.

Nun dos últimos artigos que escribín neste Blog “A dereita neo franquista á que se ten incorporado o PP, tírase ó monte”, afirmaba que a pesares de que na actual conxuntura “pintaba ben para o goberno de coalición” nembargantes as enquisas realizadas nestes últimos meses, situaban ó PP en primeiro lugar e se daba a posibilidade dun goberno de coalición PP-Vox.

Achacaba esta anomalía a que na loita ideolóxica, sempre presente, o neo-franquismo, no que Vox está a arrastra-lo PP, estaba a gañar, no senso de que para moit@s votantes en tempo de crise de todo tipo como son os actuais, alternativas como as de Vox, centradas en deixar sen efecto determinados aspectos da Constitución aínda que se consideren “constitucionalistas” como o estado das autonomías, as linguas propias de determinados territorios, a imposición do “pin parental”, culpa-los partidos tradicionais de todos os males, ilegaliza-los partidos nacionalistas, etc, parecen solución cando a realidade é que supoñen aumentar determinados problemas que hoxe temos. Se pode defende-la Constitución e defender un estado centralista, do mesmo xeito que ser republicano non te sitúa no bando anticonstitucional, só hai que te-las maiorías nas Cortes que cho permitan levar adiante; pero os aspectos xenófobos,, racistas e contra colectivos como o LGTBI e o propio movemento feminista, nunha clara indicación de querer continuar ca discriminación feminina na sociedade, te sitúan fora da Constitución.

QUE TEÑEN QUE VER ENCE, A REVOLUCIÓN INDUSTRIAL E A EMIGRACIÓN?

Roberto Laxe

A cacicada da instalación de ENCE na ria de Pontevedra, como a de Alcoa na Mariña lucense ou a térmica de Meirama xunto coa mina das Encrobas (hoxe pechadas) foron algúns dos exemplos da industrialización imposta que Galicia tivo na súa historia, e que no seu momento provocaron fortes mobilizacións sociais de rexeitamento polas nefastas consecuencias que tiveron na sociedade.

Agora enfrontamos un debate chave para o futuro da Galicia, pois mentres toda unha comarca loita duramente contra o peche de Alcoa que suporía a perda de miles de postos de traballo, no outro extremo do territorio, en Pontevedra, saúdanse as ameazas sobre ENCE como un feito progresivo.

UNHA REFLEXIÓN SOBRE A VIDA COTIÁ, ENTRE O "TER" E O "SER"

Roberto Laxe

Cando un entra nunha casa normal española, que atopa?; pois practicamente todo o mundo dentro dela.

Máis aló do necesario para a vida dunha persoa (dormitorio, baño, etc.), pódese ver “un cinema en casa” en forma de TV dunha chea de polgadas; unha lavadora, un lavalouzas, un tendedero, un forno e un microondas, unha cociña totalmente montada. É dicir, todo o que unha persoa podería facer de forma colectiva, e non fai tanto como o cinema, só que a escala "familiar".

Porque este é o fondo da cuestión, a construción da “unidade familiar” como “célula” básica da sociedade, transformada nunha “unidade de consumo”.

A CADEA IMPERIALISTA LIDERADA POLOS USA ABANDOA, DERROTADA, AFGANISTÁ

Carlos Dafonte.

Como resultado da queda dos edificios das “torres xemelgas”, o presidente Bush jr. lle declarou a guerra ó terrorismo e invadiu Afaganistán; utilizando a terminoloxía imperialista, un “estado fallido” produto da imaxinación colonial dos británicos que mesturaron dentro das fronteiras do novo territorio pashtúnes sunitas, hazaras budistas e chiitas, iranies chiitas, turkmenos, uzbekos, tayicos, baluchis, aimaqs e algunha outra outras etnia menores, onde os pashtunes, aínda que moi divididos, son a minoría maioritaria.

A intención era poñer fin a Al Qeda e deter ó que se consideraba o seu máximo dirixente, Osama ben Laden, membro dunha familia próxima á casa real saudita que facía múltiples negocios cos norteamericanos e en particular con importantes membros da administración Bush. Segundo o análise feito pola administración dos USA, era o responsable do atentado de Nova Iorque, aínda que a grande maioría dos que participaron cos avións foran saudíes e con pouca ou ningunha relación con Afganistán. De cara ó exterior, así se vendeu na UE, e a idea para “asaltar” Afganistán era a de “reconstrui-lo país e instaurar unha democracia”.

O PAPEL DO TRIBUNAL CONSTITUCIONAL

Eusebio López

Cando o goberno de Rajoy aplicou o 155 en Catalunya descobriu-se a utilidade do Senado, esa cámara parlamentaria elixida de maneira antidemocrática que parecía non servir para nada, onde a dereita garante-se sempre unha maioría e que era obxecto de bromas. Pois non, a burguesia non dá pontada sen fio, e o Senado que normalmente é bastante inútil xurde como a principal ferramenta para garantir a “unidade de España”, pois é el e non o Congreso dos Deputados, o que está capacitado para suspender os dereitos autonómicos e aplicar o 155.

Agora, coa sentenza contra o Estado de Alarma ante a pandemia por vulnerar o dereito á libre circulación, descobriu-se definitivamente a utilización do Tribunal Constitucional como unha "terceira cámara" que sustenta o réxime do 78.

PAISAXE TRAS A PANDEMIA

Roberto Laxe

O pasado 8 de xullo unha rolda de prensa entre o presidente Sánchez e o seu homólogo lituano, nunha base militar onde está o continxente militar español, foi suspendida por unha alarma. Un avión descoñecido había entrado no espazo aéreo lituano, o que provocou o despegamento inmediato de avións de combate españois para a interceptación do “agresor”.

A suspensión en directo da rolda de prensa puxo á opinión pública diante do que están a ocultar, que a tensión militar é un feito no Báltico, na fronteira con Rusia onde hai 40 000 soldados da OTAN, españois incluídos, coas súas correspondentes forzas aéreas e navais.

A DEREITA NEOFRANQUISTA Á QUE SE TEN INCORPORADO O PP, TÍRASE Ó MONTE

Carlos Dafonte.

A situación política comezaba a non “pintar mal” para o goberno de coalición no último mes despois do trunfo do PP nas eleccións de Madrid; trunfo que a dereita tenta vender como un proceso en vías de producirse en todo o estado: o pacto para afastar “os liquidadores de España” das tarefas de goberno mediante unha nova maioría “conservadora-neofranquista”, aínda que polas declaracións dos dirixentes do PP, a realidade é que o “franquismo sociolóxico” sería quen gobernase pois o Pp abandonou hai un tempo a busca do centro-dereita, si é que ese espazo político  existe. 

As razóns deste xiro estratéxico é o que acontece fora pero tamén dentro do propio partido; é dicir endóxenas e exóxenas, as primeiras a intervención do “azanarismo” polo intermedio da presidenta da Comunidade de Madrid; as segunda o grande avance dos neofranquistas de Vox e a necesidade que ten o PP para darlle estabilidade a algún dos gobernos autonómicos que preside de contar con esa forza política. En calquera dos casos dentro do partido existe confusión que o seu presidente Pablo Casado non é capaz de solucionar marcando unha liña determinada. E nesas circunstancias o seu posto pode estar en perigo.

PARA PREPARAR O 25 DE XULLO.

Roberto Laxe

Nestes meses están a se producir na Galiza umha sucesión de mobilizacións na defensa dos servizos públicos. Foi a manifestación na defensa da Universidade Pública ou a folga no Consorcio de Igualdade e na Administración contra a precariedade e en defensa dos servizos públicos, son as mobilizacións contra o desmantelamento da Atención Primaria e da Sanidade Pública; están as loitas contra a privatización das pensións publicas e o Pacto de Toledo, etc.

Co pano de fondo das loitas dos traballadores e traballadoras de Alcoa/AluIberica, que na defensa dos seus postos de traballo están a esixir a intervención/nacionalización da empresa. Son moitos os sectores que están en loita contra un novo retroceso en direitos sociais e laborais como o metal de Vigo a sanidade privada da Coruña, a limpeza.

O TARIFAZO ELÉCTRICO DO GOBERNO PSOE-UP. UN NOVO SAQUEO ÁS NÓMINAS DA CLASE OBREIRA

Roberto Laxe

Cando en Galiza o PSOE gobernou co BNG na Xunta Bipartita, constantemente escoitáronse xustificacións de por que non se ía máis aló nas políticas da Xunta que tiñan un eixo: o problema é que non somos maioría e gobernamos co PSOE.

O BNG tentou aparecer como algo diferente ao PSOE na Xunta, coma se fosen «dous gobernos». Pero non foi así como percibírono 120 000 galegos e galegas, que ás seguintes eleccións abstivéronse, levando ao BNG case á desaparición, e abríronse as portas ao dominio do PP desde fai xa 12 longos anos.

A COVID, OS GOVERNOS DA UE E AS MULTINACIONAIS FARMACÉUTICAS

Ángeles Maestro *

Num cenário de profunda crise geral, de hegemonia capitalista na luta de classes e quando o espaço para as reformas já se esgotou há muito tempo, constata-se que, apesar de a pandemia ter revelado as dramáticas insuficiências da saúde pública, os recursos públicos têm sido exclusivamente destinados às companhias privadas. […] O trágico paradoxo é que foram precisamente as dúvidas das próprias multinacionais farmacêuticas sobre a segurança dos seus fármacos que levaram ao escandaloso acordo destas empresas com a UE. São os respetivos governos, com dinheiro público, que pagarão as indemnizações por efeitos adversos das vacinas.

 O desenvolvimento da pandemia de Covid 19 caracterizou-se, do ponto de vista mediático, por uma estratégia destinada a gerar confusão, medo e impotência. O procedimento é o de um avassalador bombardeamento de notícias sem o mais elementar rigor científico – por exemplo, usam-se números absolutos e não taxas (relação entre o número de casos e a população) para avaliar a incidência, de modo que qualquer comparação é absurda – e por um encobrimento sistemático de informações que suscitem algumas dúvidas sobre a versão oficial, incluindo as provenientes das fontes mais conceituadas.

O "CASO" PABLO IGLESIAS

Carlos Dafonte.

Non teño a intención de poñer a Pablo Iglesias a altura do capitán francés Dreyfus, acusado inxustamente de traizón por ser xudeu, que foi a causa de que o escritor Emil Zola escribira o célebre artigo titulado “Eu acuso”, nin ó do matrimonio Rosemberg, en plena efervescencia da  denominada “guerra fría”, cando nos países capitalistas onde os comunistas que foran quen con máis vigor loitaran contra a invasión da Alemaña nazi e pola liberdade, foron expulsados dos gobernos, e este matrimonio acusados de pertencer ó Partido Comunista dos Usa, tamén o foron de traizón, condenados e  asasinados na “cadeira eléctrica.

Non, non teño a intención de comparar ó que lle ten acontecido a Pablo Iglesias nos curtos anos da súa vida política despois do 15 de maio de 2011, cando ducias de milleiros de persoas tomaron as prazas de moitas cidades e vilas no territorio do estado, para proclamar, berrar, que estaban fartos da política levada a cabo polo bipartidismo rampante, que a crise seguira a caer sobre as costas d@s traballador@s, dos xubilados, das clases populares, dos que en verbas moi utilizadas en Galicia “sofrían a historia”; movemento que se concretou nunha frase, ó marxe doutras moitas que se acuñaron por esa época, “non nos representades”. Non teño dicía intención de comparalo con nada acontecido con anterioridade, pero penso que é un síntoma que debe preocupar.

10 ANOS DESPOIS. O 15 M, A "NOVA POLÍTICA", PODEMOS E A CLASE OBREIRA.

Roberto Laxe

Cando a chamada “nova política” adquiriu un grande protagonismo, a mediados da década pasada, con éxitos electorais senlleiros como o de AGE, As Mareas e Podemos, semellaba que as vellas organizacións era un feito a sua morte. Hoxe é evidente para calquera que non se pode repartir a pel do oso antes de que este morra.

Algunhas das “vellas” organizacións, e nomeadamente o BNG, sobreviviron o terremoto, mentres a “nova política” é un recordo que só conseguiu a decepción e a crise de centenas de activistas que honestamente creron que ía cambialo todo. Alén mais, o final, non so non cambiaron nada, senón que todas as forzas políticas que xurdiron nese fenómeno están integradas de cheo no réxime e no sistema, comezando pola que chegou mais alto, Unidas Podemos.

GAÑA EN MADRID O MODELO DE POPULISMO TRUMPISTA. ISE É O MODELO A EXPORTAR A TODO O ESTADO?

Carlos Dafonte.

Un modelo que ademais non lle fai ascos a pactar co “neofranquismo”, pois para sacar adiante algunhas leis, necesita a maioría absoluta e só a ten, si Vox lle apoia e coñecemos que agás en poucas ocasións, en política os apoios non se dan gratis. Pablo Casado debe clarexar a contradición entre o seu discurso cando Vox presentou unha moción de censura contra o goberno presidido por Pedro Sánchez e as posicións actuais en certas Comunidades do partido que preside.

A min gústame falar de “neofranquismo” máis que nomear a Vox como fascista ou nazi; en iso son moi conservador e dende hai moitos anos teño moi gravado como caracterizou o XIII Pleno do Executivo da Internacional Comunista ó fascismo, que recolle Jorge Dimitrov no seu informe ó Plenario da Internacional Comunista en agosto de 1935. Como “a ditadura terrorista aberta dos elementos máis reaccionarios, máis  chouvinistas e máis imperialistas do capital financeiro”. En ese mesmo informe Dimitrov cualifica ó “nazismo” como “a variedade máis reaccionaria do fascismo”. E o fascismo como o instrumento a utilizar contra o avance do movemento obreiro tanto no plano sindical como político, en momentos en que lle disputa á oligarquía o poder. 

A XERACIÓN DAS ÚLTIMAS CRISES ECONÓMICAS E A SAÍDA DA QUE A PANDEMIA TEN AGRAVADO

Carlos Dafonte.

Para entende-lo que hoxe acontece non debemos esquecer que na década dos anos 90 do século pasado, todos os economistas defensores do capitalismo, dos intereses da oligarquía mundial, consideraban á economía dos EEUU como o motor do crecemento global e paradigma do capitalismo triunfante, ca creación do que denominaban a “Nova Economía”, baseada na alta tecnoloxía, que abría as portas, aseguraban, a un proceso de progreso que non ía ter fin.

Un simpático e transgresor Clinton ocupaba a Casa Branca e se consideraba que a xestión da súa equipa, era a que lle dera pulo a este proceso que aseguraría riqueza e innovación por un período sen final. Algo así como un “terceiro reich á americana”

Pero estaban a agromar algúns feitos ós que eses economistas, felices e propagandistas do seu país, non quixeron prestarlles atención; posiblemente decatáranse dos mesmos, pero as súas mente modeladas nas  escolas de economía das “mellores universidades do planeta”, pensaron, era o que lles ensinaran, que o mercado todo o arranxa, e preferiron calar á espera de solucións máxicas. Polo tanto non presentaron solución algunha ó que vían vir e que era consecuencia, como noutros tempos dun consumismo desatado, pero non baseado no aforro, o mesmo que aconteceu no estado español, senón en contraer débeda que se investía nunha burbulla bursatil, sobre todo nas empresas de carácter tecnolóxico, que subían e subían o que lles permitía ós compradores sobreinvestir e sobrendebedarse; como acontece moitas veces; souben as accións pero non o rendemento real da empresa.

DEIXEMOS A UN LADO AS FALSAS DICOTOMÍAS E FALEMOS DA LIBERDADE

Carlos Dafonte.

Con motivo das eleccións para a Asemblea de Madrid, os máis ultras do PP que son os que gobernan hoxe ese organismo, formulan como unha cuestión fundamental dentro do seu programa, o tema da liberdade e a enfrontan, descoñezo se alguén lles pode facer caso e votalos por esa dicotomía, co socialismo, supoño se referirán ó tenebroso programa presentado polo señor Gabilondo, actor durante estes dous anos dunha enconada oposición a favor da nacionalización de todo o nacionalizable, de secuestrar ós fillos dos madrileñ@s e metelos en campos de adoutrinamento separados da familia ou o peche de todas as igrexas e centros de culto.

Outras veces a dicotomía é liberdade -comunismo, é de supoñer que un xiro táctico diante da presenza de Pablo Iglesias nunha candidatura. En calquera caso, como o todo o mundo coñece, para eles, socialismo e comunismo, e senón o saben Díaz Ayuso llo explica, son a mesma cousa.

A "XUDICIALIZACIÓN" DA POLÍTICA

Eusebio López

Aínda que non é un fenómeno exclusivamente español, senón que o atopamos en moitos outros estados, como o caso brasileiro e o enjuiciamiento do expresidente Lula, é no estado español onde a política está a ser sistematicamente substituída pola súa resolución vía xudicial, a súa “xudicialización”.

“A política é a guerra con palavras” dixo o filósofo grego; e as palabras dos discursos políticos convértense en armas de guerra cando se traducen a leis que aplican os “soldados” do poder xudicial, os xuíces e fiscais. Porque non falamos de meros consellos de actuación persoal, senón de sentenzas que afectan duramente ás persoas e as súas vidas enviándoos aos cárceres, desahuciándolos, despedíndoos ou multándoos.

Ó "NEOFRANQUISMO" HAI QUE PARALO AGORA. DESPOIS PODE SER TARDE.

Carlos Dafonte

    Poño por diante que critiquei a entrada no Goberno de Unidas Podemos, así está escrito neste blogue e agora sigo a pensar que si daquela, Psoe e Pp tiveran levado a cabo a “grande coalición”, así é como se lle chama en Alemaña ó pacto de Merkel cos “socialdemócratas” e si UP dende a sociedade e ca representación institucional que acadou, tivera xogado o papel que non xogou por atoparse no Goberno, como é traballar co movemento cidadá e toda unha serie de organizacións de esquerdas que nin se presentan ás elección e si o fan non acadan representantes, posiblemente se tivesen acadado resultados moi parecidos ós acadados dende o goberno, pero cunha diferencia, teríamos unha sociedade máis mobilizada e o neofranquismo non tería o campo aberto para ser parte da alternativa ó “Goberno social comunista bolivariano”, como acontece por exemplo en Madrid, onde dende o goberno da comunidade se tenta ser oposición ó Goberno do estado.

Digo o anterior sempre dentro do “de omnibus dubitando” que tantas veces repetía Marx. Non creo que a situación fose moi diferente da actual; o cambio radical non é que a Ministra de Traballo se entenda cos sindicatos e patronal, eso acontece dende hai moitos anos, o que resulta ser unha novidade é que o neofranquismo, sempre existiu e se lle denominaba “franquismo sociolóxico”, hai un tempo se organizou, se presenta ás eleccións, ten un importante grupo nas Cortes e noutros parlamentos autonómicos, onde se goberna o Pp con C's, é pola razón de que eles o permiten e “corrixiron” o “centrismo” de estes dous partidos, ata levar ó segundo case á súa desaparición e ó Pp a aceptar unha parte do seu discurso, e deixar a Pablo Casado como o grande derrotado despois do seu discurso de outubro nas Cortes, con motivo da moción de censura presentada por Vox contra Pedro Sánchez..

A DEREITA CONSERVADORA SEGUE A BRANQUEA-LO NEOFRANQUISMO.

Carlos Dafonte.

O Psoe se lanza a unha operación de pactos con Ciudadanos, que se traducen en determinadas mocións de censura, Murcia, Madrid e Castela León; proceso que pode ter varios significados; en primeiro lugar advertir ó seu aliado no Goberno de que o mellor é non seguir amosando as diferencias, lóxicas nun goberno de coalición sobre temas de calado, e se está a iniciar un proceso de reacomodo de Ciudadanos que o vai rescatar da foto da praza de Colón, para situalo no centro dereita e ese proceso pode ter resultado en votos para o Psoe, que levará a C's a súa desaparición, ou a unha nova capacidade para pactar no medio prazo prescindindo de Unidas Podemos; en segundo lugar mingua-la forza do PP a nivel autonómico, creándolle problemas cos seus socios, que pode ter como resultado a quebra da súa alianza con Ciudadanos o que pode levar a votantes de C's a votar Pp; en terceiro, deixa-lo Pp orfo de apoios como non sexa o de Vox para futuros gobernos autonómicos e municipais, que despois do discurso de Casado na moción de censura que Vox presentou contra o goberno, quebrando as pontes que tiña cos neofranquistas e reivindicando ó seu partido como o centro dereita, as relacións entre ambos partidos non se atopan no seu mellor momento, aínda que os políticos na dereita, como o que lles une é o capital, as súas diferencias son fáciles de amañar; basta con que quen os financie lles de un “toque de atención”.

ÁS VOLTAS CO 23 F: CONSOLIDACIÓN DA DEMOCRACIA OU DO RÉXIME

Roberto Laxe

Todos os anos por estas datas de febreiro os medios de comunicación énchense de artigos, de opinións e reportaxes sobre o 23F, onde o mantra maioritario é o de que grazas ao “rei á fuga”, evitouse unha nova ditadura e consolidouse a democracia.

Dado que os documentos do 23 F que poderían desmentir, ou confirmar, esa interpretación son secretos até o dia do xuízo final, caben todas as interpretacións posibles; desde a oficial da consolidación da democracia até a que sostén unha xornalista non acusable de rupturista, Pilar Urbano, quen, citando a Suárez, opina que “o rei foi a alma” do 23F. Dito en prata, que o rei promocionou un autogolpe para consolidarse no poder.

A TRANSICIÓN POLÍTICA DA DITADURA Á DEMOCRACIA BURGUESA. ESTADO DA CUESTIÓN HOXE.

Carlos Dafonte.

Antecedentes que é necesario lembrar.

Levamos algúns anos, sobre todo dende a abdicación do anterior xefe do estado, cun prolongado debate sobre a a chamada “transición política española”, que se acentuou despois da fuga do anteriormente abdicado a causa da aparición de toda unha serie de actuacións a todas luces incorrectas. 

Pero estes feitos son un motivo para manter a discusión ou as distintas posicións ó respecto, pero non son verdadeiramente o motivo; máis importante foi a crise económica-social que comeza nos anos 2006-2007, que trouxo unha forte oposición á realidade que se estaba a vivir e a sufrir, como impactou nos diferentes sectores da sociedade, aínda que con anterioridade ó malestar co que estaba a acontecer no Estado español púxose de manifesto cando a dirección do PCE por boca do seu secretario xeral Julio Anguita, afirmou no discurso da festa do partido de 1996, que a organización se “saía do pacto constitucional”. Este feito mereceu moitas críticas e explicacións variadas por parte dos medios a cada cal máis ponzoñosa, sempre na idea de descualificar ó voceiro e a organización; despois do tumulto o silencio; ninguén quixo entrar nas razóns de por que unha organización como o PCE, que moita xente considerou un dos alicerces fundamentais da transición, tomaba esa determinación tan rupturista; non houbo na sociedade española, por parte de quen o podía facer, interese algún para abrir un debate das razóns de que a democracia burguesa española estaba a perder pulo. Con posterioridade nunha entrevista en TVE, pasados os anos declarou: "Me arrepiento del consenso de la Constitución, lo lamento todos los días. Nos equivocamos, pero veníamos de donde veníamos y salir de una dictadura es entrar en un espacio donde había un poco de oxígeno, pero lo que hubo fue un pacto donde se trajo una pobre democracia que para defenderse tiene que compararse con quien la negó. Es una democracia demediada"..

A II ª GUERRA MUNDIAL E A TRANSFORMACIÓN DAS FORZAS PRODUTIVAS EN DESTRUTIVAS

Roberto Laxe

Se ha un exemplo histórico, presente na memoria de todos e todas, é a II guerra mundial, e como trás ela, o mundo cambiou dunha maneira que só se vería en 1989, cando os estados obreiros desaparecen e restáurase o capitalismo en todos eles.

As precondicións para a II guerra estaban en como se pechou a primeira, cunha “trégua”, a paz asinada en Versalles, que non resolvía ningún dos problemas que a xeraron; alen máis, agudizáraos até o extremo que a II guerra ía ser máis violenta e destrutiva que a I.

A orixe do I guerra mundial está na loita polo mercado mundial entre os imperialismos en ascenso, Alemaña á cabeza, contra os imperialismos en decadencia, Gran Bretaña e Francia; con dous espectadores de luxo, os EEUU e Xapón, que xa presentaran as súas credenciais como potencias rexionais derrotando a dous imperios decrépitos. O primeiro en 1898 cando axuda a “liberar” as últimas colonias españolas (Cuba, Filipinas e Guam), o segundo ao derrotar ao zarismo na guerra que os enfrontou en 1905.

A PAISAXE DESPOIS DA PANDEMIA

Roberto Laxe

A Xunta do PP e Feijoo é o noso inimigo

A 11 meses do comezo da pandemia provocada polo COVID é obvio que o prioritario para a sociedade é rematar, XA, con ela.

Para iso non serve facer o que a Xunta e o goberno central fan a tempo pasado, actuando “cando os contaxios prodúcense”, senon anticiparse con medidas activas e volcando todos os recursos necesarios desde os gobernos, vacinando XA á poboación e fortalecendo os sistemas de saúde publica como a sanidade, as residencias de maiores ou a dependencia.

Tampouco é umha solución adia-la cada 15 días ate a seguinte onda, é un parche que vai na lóxica de Feijoo, “actuar cando prodúcense os contaxios”, non antes; iso non é mais que a “crónica dumha morte anunciada”. Levan 11 meses facendo o mesmo, esperando un resultado distinto; e iso é a definición de loucura.

OS USA DESPOIS DAS ELECCIÓNS

Carlos Dafonte

Para os que afirmamos dende hai moitos anos que a “democracia” establecida pola oligarquía americana é unha “ditadura perfecta”, os acontecementos que se sucederon despois das últimas eleccións, co intento de golpe de estado levado a cabo por miles de partidarios de Donald Trump, tamén nos indica que algo está a pasar nesta ditadura para que se teña chegado a eses extremos.

Ninguén me pode quitar do pensamento que o asalto a un Capitolio sen defensa, cando se coñecía o que ía acontecer, unha manifestación de partidarios do perdedor, forma parte dunha conxura, que comezou negando antes de celebrarse as eleccións os resultados das mesmas, continuou negando o resultado a pesares de máis de sesenta sentencias xudiciais contra das reclamacións interpostas e numerosos recontos dos votos e culmina cunha concentración convocada en apoio das teses de Trump e o espectáculo por todos coñecido: “o templo da democracia mundial” asaltado por turbas variopintas, moit@s dos participantes consideran que o fraude electoral foi unha realidade incontestable e que a súa actuación se leva a cabo en defensa dos “valores” que a oligarquía impuxo dende a creación do pais, sen decatarse que esa oligarquía, unha parte da mesma é contra a quen agora se enfrontan. Moi mal ten que ir ese país a todos os niveis, para atoparnos con ese enfrontamento. A todos os niveis, politico, ideolóxico, social, cultural, económico, etc. Posiblemente como país que sufriu unha guerra civil, aínda non teña superado os efectos da derrota dunha das partes e quen teña ganas, si indaga onde Trump conseguiu máis votos, e que estados formaron parte da Confederación sudista, posiblemente teñamos un mapa moi exacto.. Na guerra civil nos EEUU se enfrontaron dúas oligarquías, a dos ricos empresarios cuxo proceso de acumulación estaba orientado ó mercado de produtos do campo cunha man de obra moi barata e a dalgúns estados do norte nun proceso de industrialización desbocado. Reducir isa fenda, o paso dos anos o amosa, vai ser moi difícil. E cantas maiores contradicións haxa no interior do elo máis forte do imperialismo, entendo que mellor.

A COLABORACIÓN "PÚBLICA PRIVADA", O REAL DECRETO DO 30/12/ 2020

Roberto Laxe

Na lei 15/97 sobre habilitación de “novas formas de xestión na sanidade” abriu-se a porta á privatización de todo o sistema público de saúde do Estado. A política de concesións para a realización de servizos públicos a través da xestión privada, é unha práctica xeneralizada na administración. Así, servizos básicos tanto a escala estatal ou local, están en mans de empresas, grandes, medianas e pequenas, de tal forma que a administración é en realidade unha gran fonte de beneficios privados que só alimenta a corrupción.

Para iso crean unha figura chamada pomposamente Proxectos Estratéxicos para a Recuperación e a Transformación Económica (PERTES), que levarán adiante o que na economía 4.0 deuse en chamar “proxectos tractores”; é dicir, investimentos produtivos que teñan un efecto de arrastre sobre o conxunto da economía. Unha figura, que o mesmo decreto recoñece que ten “vocación de permanencia”; é dicir, que veu para quedar como núcleo fundamental da economía do futuro.

UN ANO DE GOBERNO SOCIAL COMUNISTA E BOLIVARIANO

Carlos Dafonte.

Despois dun ano de goberno de coalición, todas as calamidades previstas polos partidos da oposición, que se abatían dun xeito inequívoco sobre o territorio no que o  Estado Español exerce as súas competencias, onde cohabitamos tres nacións sen estado e unha cantas rexións e dúas cidades, todas baixo un proxecto autonómico constitucional, nada ten acontecido; a non ser que padezamos un “goberno asasino”, asi o cualificaron en varias intervencións os opositores, que se adicou a dar morte, supoño que aliado cun virus chinés, ademais de con etarras e independentistas, a cifras descoñecidas de homes e mulleres, ocultando o número dos seus actos criminais.

Un ano cunha crise económica que se nos viña enriba, as previsións feitas dende meados do ano anterior así o indicaban, previsións que se consolidaron a principios do ano 2020 e que se complicou moito ca aparición dun virus, unha especie de “gripe española” do ano 1918, que asola a case todo o planeta, que obriga a pechar empresas, a recluír á maioría da poboación nas súas casas, que produce un enorme deterioro económico e ducias de miles de mortos, que pon en evidencia como as políticas neoliberais practicadas sobre a natureza, na sanidade e outros servizos, deteriorou o sistema de protección, pero non foi quen de deteriorar a alta profesionalidade dos sanitarios en todas as escalas; nembargantes, a pesares da pandemia, da crise e do capitalismo, aquí seguimos sen que se cumpran os agoiros de moit@s.