A TRANSICIÓN POLÍTICA DA DITADURA Á DEMOCRACIA BURGUESA. ESTADO DA CUESTIÓN HOXE.

Carlos Dafonte.

Antecedentes que é necesario lembrar.

Levamos algúns anos, sobre todo dende a abdicación do anterior xefe do estado, cun prolongado debate sobre a a chamada “transición política española”, que se acentuou despois da fuga do anteriormente abdicado a causa da aparición de toda unha serie de actuacións a todas luces incorrectas. 

Pero estes feitos son un motivo para manter a discusión ou as distintas posicións ó respecto, pero non son verdadeiramente o motivo; máis importante foi a crise económica-social que comeza nos anos 2006-2007, que trouxo unha forte oposición á realidade que se estaba a vivir e a sufrir, como impactou nos diferentes sectores da sociedade, aínda que con anterioridade ó malestar co que estaba a acontecer no Estado español púxose de manifesto cando a dirección do PCE por boca do seu secretario xeral Julio Anguita, afirmou no discurso da festa do partido de 1996, que a organización se “saía do pacto constitucional”. Este feito mereceu moitas críticas e explicacións variadas por parte dos medios a cada cal máis ponzoñosa, sempre na idea de descualificar ó voceiro e a organización; despois do tumulto o silencio; ninguén quixo entrar nas razóns de por que unha organización como o PCE, que moita xente considerou un dos alicerces fundamentais da transición, tomaba esa determinación tan rupturista; non houbo na sociedade española, por parte de quen o podía facer, interese algún para abrir un debate das razóns de que a democracia burguesa española estaba a perder pulo. Con posterioridade nunha entrevista en TVE, pasados os anos declarou: "Me arrepiento del consenso de la Constitución, lo lamento todos los días. Nos equivocamos, pero veníamos de donde veníamos y salir de una dictadura es entrar en un espacio donde había un poco de oxígeno, pero lo que hubo fue un pacto donde se trajo una pobre democracia que para defenderse tiene que compararse con quien la negó. Es una democracia demediada"..

A II ª GUERRA MUNDIAL E A TRANSFORMACIÓN DAS FORZAS PRODUTIVAS EN DESTRUTIVAS

Roberto Laxe

Se ha un exemplo histórico, presente na memoria de todos e todas, é a II guerra mundial, e como trás ela, o mundo cambiou dunha maneira que só se vería en 1989, cando os estados obreiros desaparecen e restáurase o capitalismo en todos eles.

As precondicións para a II guerra estaban en como se pechou a primeira, cunha “trégua”, a paz asinada en Versalles, que non resolvía ningún dos problemas que a xeraron; alen máis, agudizáraos até o extremo que a II guerra ía ser máis violenta e destrutiva que a I.

A orixe do I guerra mundial está na loita polo mercado mundial entre os imperialismos en ascenso, Alemaña á cabeza, contra os imperialismos en decadencia, Gran Bretaña e Francia; con dous espectadores de luxo, os EEUU e Xapón, que xa presentaran as súas credenciais como potencias rexionais derrotando a dous imperios decrépitos. O primeiro en 1898 cando axuda a “liberar” as últimas colonias españolas (Cuba, Filipinas e Guam), o segundo ao derrotar ao zarismo na guerra que os enfrontou en 1905.

A PAISAXE DESPOIS DA PANDEMIA

Roberto Laxe

A Xunta do PP e Feijoo é o noso inimigo

A 11 meses do comezo da pandemia provocada polo COVID é obvio que o prioritario para a sociedade é rematar, XA, con ela.

Para iso non serve facer o que a Xunta e o goberno central fan a tempo pasado, actuando “cando os contaxios prodúcense”, senon anticiparse con medidas activas e volcando todos os recursos necesarios desde os gobernos, vacinando XA á poboación e fortalecendo os sistemas de saúde publica como a sanidade, as residencias de maiores ou a dependencia.

Tampouco é umha solución adia-la cada 15 días ate a seguinte onda, é un parche que vai na lóxica de Feijoo, “actuar cando prodúcense os contaxios”, non antes; iso non é mais que a “crónica dumha morte anunciada”. Levan 11 meses facendo o mesmo, esperando un resultado distinto; e iso é a definición de loucura.