ESTADOS INTERVENCIONADOS, CRISE POLÍTICA E LUTA DE CLASSES

Ángeles Maestro*

“Se o meu povo adormecido despertasse
Nada restaria das tuas malfeitorias”
Norman Briski

Parte I
Os resgates do FMI, UE e BCE e o final da soberania.
Objectivo: destruir todas as conquistas operárias.
Os acontecimentos sucedem-se vertiginosamente na União Europeia. A decisão
tomada em Maio último pelo FMI, a UE e o Banco Central Europeu de “resgatar” a
Grécia com 110 000 milhões de euros aconteceu a poucos dias da criação de um
fundo permanente de 750 000 milhões de euros (250 000 do FMI e 500 000 dos
estados da UE), perante a ameaça de contágio de Portugal e Espanha, com o fim de
assegurar “a saúde e a estabilidade do euro”.
Nestas últimas semanas reeditou-se o mesmo guião que se representou na Grécia.
Em primeiro lugar, começam os rumores sobre a falta de solvência da Irlanda e
Portugal, aumentam vertiginosamente os juros pagos aos compradores da dívida,
põe-se em dúvida a viabilidade financeira – pública e privada – do país e, perante o
risco de bancarrota, absolutamente fabricado, o governo correspondente solicita um
empréstimo de milhares de milhões de euros. O governo socialdemocrata português,
aluno mais dócil, prepara o terreno ameaçando com o dilúvio: “Se não se aprovasse
o Orçamento, Portugal poderia sair do euro”. O governo irlandês resistiu mais,
aferrando-se à bomba política que significaria para um país, que só agora começa a
recuperar a sua autonomia, a perda da sua soberanja. Para o obrigar a receber o
empréstimo antes que se realizem umas eleiçõrs gerais, previsivelmente
antecipadas, está a decorrer um obsceno desembarque de banqueiros representantes
do trio FMI, UE e BCE. A receita é brutal para um país de 4 milhões e duzentos
2
mil habitantes: 100 000 milhões de euros com juros de 5% e o correspondeste plano
de pagamento.
O drama irlandês é de proporções históricas, já que se trata de um país que há
séculos vem lutando pela sua independência da Inglaterra e que justamente agora
estava a começar a recuperar a sua soberania. Marx reaparece de novo: não há
independência política sem independência económica. Peter Oborne, chefe dos
comentaristas políticos do Daily Telegraph, di-lo com crueza1: “Não pode negar-se
que a Irlanda perdeu o seu estatuto de nação soberana.Graças ao seu desastroso
envolvimento com o euro, perdeu toda a independência na política interna, externa
e, sobretudo, económica. A nação irlandesa é uma criação de Bruxelas e do Banco
Central Europeu. O primeiro ministro irlandês tornou-se num procônsul nomeado
por Bruxelos em Dublin. Brian Lenihan, o ministro das finanças, é como o gestor
ultramarino de uma filial de Bruxelas. Para os que amam a Irlanda, isto é
miserável e deprimente, mas é preciso lembrar que um destino análogo espera
muitos outros países europeus. A Grécia já está a fazer o que lhe ditam o FMI e o
BCE; em breve ocorrerá o mesmo em Portugal e, a seu devido tempo, em
Espanha”.

O ESTADO LAICO PODE ESPERAR

Côa visita do Papa quedou evidente que o estado español ainda non rompeu co seu pasado de “dominación” da Igrexa católica sobre o Estado. O Goberno central do PSOE, o PP na Galiza así como o Tripartito de Catalunya, non escatimaron diñeiro para recibir ao maior dignatario de tan “respectuosa” institución, a Igrexa católica. Á vez que reducen partidas para educación, sanidade, servizos sociais, etc., baixo a xustificacion de que estamos en crise.

AVANZA O AUTORITARISMO

Carlos Dafonte

A declaración de alarma e a militarización dos controladores aéreos, con independencia da opinión que se teña dos mesmos, das súas accións demostrativas de forza, do enfado que che poda producir se che afectan directamente, non é máis que unha nova “volta de rosca”, no proceso de avance cara un estado autoritario.

É un proceso lento, imperceptible algunhas veces, manifesto outras, co que as burguesías dos países centrais do sistema imperialista, diante da crise e das medidas que danan os intereses da maioría da poboación e o comezo da resposta da mobilizacións de masas, van deturpando os sistemas democráticos, van preparando a maquinaria estatal. Non esquezamos o dito por Lenin de que no sistema capitalista “os gobernos son o comité central da burguesía”, para convertela nun eficaz instrumento de represión contra dos pobos.

Son numerosos os acordos que os gobernos ou as Cortes tomaron, que conducen á realización deste proxecto; comezando polas leis electorais deturpadoras da vontade popular, que non reflicten en número de escanos os votos emitidos, ata ó retroceso a nivel municipal onde desaparecen as perspectivas de participación popular e concéntrase un maior poder nos órganos unipersoais, alcalde, fronte ós plurais, Pleno, sen esquecer a chamada Lei de Partidos, ca que poden prohibir a toda forza política que lle moleste ó sistema; á propia construción europea, carente do mínimo talante democrático que permite o grande peso dos sectores burgueses, ós que agora chaman mercados, que premen para que se leven adiante políticas económicas que ninguén votou e que en ningún programa electoral aparecían. A falla de control dos elixidos, a pervivencia no estado español de importantes excrecencia franquistas, a constante aparición de casos de corrupción que atinxen a diferentes dirixentes políticos en diferentes niveis de responsabilidade, sobre todo nos partidos burgueses PP, PSOE, e algúns nacionalistas, que tentan tapar as súas vergoñas cun constante “e ti máis”, sen interesarlles o castigo d@s culpables. A directiva europea deste verán onde terrorista e radical e todo o que se opoña ó capitalismo pode ser tratado por un mesmo patrón.

A burguesía necesita unha sociedade sometida para seguir mantendo a súa hexemonía; cando o consenso, un dos seus piares da mesma comeza fallar, increméntase o grao de coerción, de violencia, o segundo dos piares.

Non estou de acordo como, ante a provocadora agresión do goberno, meditada, quizais o presidente Rodriguez non viaxou ó cumio iberoamericano en espera dunha resposta, a facer entrar en vigor o tan traído e levado decreto, un día antes dunha longa ponte, responderon os traballadores do control aéreo. Pero os demócratas debemos dar unha resposta contundente á militarización do servizo. O que nos xogamos é moi importante; o antecedente o temos nos EEUU, na época do presidente Reagan. Expulsou a todos os controladores en folga. É fácil facelo, pois se os funcionarios son os causantes e frecuentes “chibos expiatorios”, para a maior parte dos cidadáns afectados pola crise, contra os controladores, unha “élite” dos mesmos, calquera medida que se tome será ben recibida, o goberno non se desgasta. Pero unha vez iniciado o camiño, como en EEUU xa non hai marcha atrás; mañá serán os médicos, despois os ensinantes e máis tarde calquera outro sector de funcionarios ou de traballadores, como en Francia, que foron militarizadas as refinarías, e así nos imos deslizando cara á antesala do fascismo, o autoritarismo.

É tamén preocupante que para “castigar” ós controladores o goberno de Rodríguez recorra a argumentos que utilizaba o franquismo constantemente contra a mobilización de masas, o colectivo manipulado por persoas con escuros intereses, e que para a militarización tamén utilicen unha lei da ditadura, e polo tanto preconstitucional.

Pode haber persoas que a esta medida lle poda chamar fascismo. Que non se enganen, aínda non estamos nesa circunstancia; este como o franquismo ou como o nazismo, prodúcese cando o movemento obreiro pon en perigo o dominio de crase da burguesía. Non é ese o caso actual. Aínda non precisan do “estado de excepción permanente dentro do sistema capitalista” que dicía Poulantzas; pero aceptar hoxe sen crítica de ningún tipo a implantación, aínda que sexa por etapas, dun estado autoritario é unha cesión que ningunha persoa da esquerda debe facer.

Galicia no mes de decembro de 2010

OS XERMOLOS VERDES

Carlos Dafonte

Os políticos burgueses, grupos de “científico sociais” e economistas que ostentan títulos de prestixiosas universidades, os chamados “grupos de sabios” por quen os contratan, empresas ligadas ás bolsas, e adiviños dos medios de comunicación, levan anos, os da duración da actual situación económica, elucubrando sobre o inicio da saída da mesma; calquera dato económico, por irrelevante que sexa, serve para ver nel “xermolos verdes”, “inicios de recuperación” ou toda outra serie de eufemismos empregados cada certo tempo, tentando mitigar os efectos que a crise ten sobre os gobernos que aplican as políticas económicas que a xeraron.

No estado español o presidente Rodriguez e numerosos membros do seu goberno destacan pola súa actitude concordante ca máis arriba expresada. Trátase de crear na maioría da cidadanía expectativas que lles fagan pensar que o peor xa pasou.

Pero a realidade é testana, imos ter crise por un tempo prolongado, e polo tanto considero que sería importante falar, debater, discutir de como pode comeza-la recuperación e se abrangue a todos os sectores da sociedade.

Construíndo outro sistema, o que se chama xenericamente socialismo, socialización dos medios de produción e a banca, desaparición do beneficio como obxectivo, planificación democrática da economía, etc., sería o fin da crise capitalista; pero mentres non se consiga avanzar cara a outro sistema, onde a sociedade controle a economía, debemos reflexionar sobre as condicións que permitan iniciar o que se pode chamar “unha certa recuperación”, que non “saída da crise”, dentro do sistema capitalista e nun estado, que por moito que se empeñen en dicir o contrario, é un elo feble dentro da cadea imperialista.

E debemos reflexionar desde unha perspectiva de clase, para non recibir @s asalariad@s, unha vez máis, só as elucubracións dos devanditos teóricos, analistas e sabios, financiados e ó servizo da burguesía, que falan no seu nome, aínda que tenten que pensemos que os seus asertos son ciencia, co obxectivo de convencernos de que o seu punto de vista traduce fielmente a realidade e as receitas que traen aparelladas os seus análises, as únicas. Esta é unha tarefa, entre outras, fundamental para todos os economistas e teóricos que desde as filas do marxismo traballan por enterra-la barbarie capitalista.

¿Cando iniciaremos o proceso de recuperación económica?. Creo que a resposta a esta pregunta esta ligada a outra que desde o meu punto de vista é clave ¿Pódese inicia-la recuperación económica sen un forte pulo do sector industrial? Caendo constantemente o índice de produción industrial ¿pódese iniciar un proceso de recuperación económica? Creo que é imposible. E cando falamos de industria de transformación, de economía produtiva, debemos situar a necesidade de que sexan propias, que os beneficios non viaxen ós países da casa matriz.

A Unión Europea cada vez produce menos, grazas as leis aprobadas polas súas institucións, que permiten o proceso coñecido como “deslocalización das empresas”. Se algunhas quedan é polas condicións de traballo, similares ás do que antes coñecíamos como “terceiro mundo” ou pola necesidade de utilizar unha tecnoloxía avanzada que non se pode utilizar en países da periferia do sistema.

Non debemos trabucarnos, para recupera-los índices de produción industrial, lentamente, pero inexorablemente, debemos aproximarnos ó equivocamente chamado “terceiro mundo” nas súas condicións laborais, perdendo dereitos sociais e políticos, deturpando aínda máis o xa de por si deturpado sistema democrático.

Todo isto levará a que os sectores que o capitalismo consideraba “o colchón” entre a burguesía e o proletariado industrial, tenda a desaparecer facendo boa a tese da constante “proletarización” da sociedade.

Estes días, na que a campaña electoral en Cataluña ocupa moitos informativos, unha das constantes é escoitar falar da súa desertización industrial. Este feito non só ocorre no espazo que noutros momentos se consideraba o máis industrializado do estado, senón que é común a todo el.

¿Alguén pode pensar que esa entelequia que o goberno chama “economía sostible”, permitirá saír da actual situación?. Creo que ninguén que teña un xuízo san pode pensalo. Cando as condicións laborais da Europa do leste ou de China sexan parecidas as da U:E., e nese camiño van todas as medidas que toman os gobernos neoliberais, poderemos falar da posibilidade de recuperación da nosa capacidade industrial.

¿Pero con que obxectivo?, ¿para exportar?, ¿en que campos?, ¿con que tecnoloxía? ¿témola propia? Difícil tarefa.

Hai poucos anos, Irlanda era o exemplo a seguir, dicían que era o novo “silicon valley” europeo; pero xa se sabe, con tecnoloxía e empresas foráneas atraídas por un sistema impositivo moi favorable. Hoxe @s irlandes@s atópanse ca dura realidade de que apertarse o cinto durante estes anos pasados para garantir un bó futuro, grazas ás políticas neoliberais, levounos á crise máis fonda do seu país e a un endebedamento descomunal que terán que pagar entre tod@s, mentres os beneficios de todos estes anos, os van monopoliza-los de sempre.

E continúa a guerra das divisas o que vai complicar aínda máis a situación. Comezou co ataque contra o yen que chegou a revalorizarse a niveis descoñecidos. Neste ataque participou tamén China que tentaba desvalorizar a súa moeda contra da xaponesa. Pero o ataque contra o yen dos meses pasados, non foi exclusivo, tamén o sufriu a moeda brasileria, a suiza, a australiana, o euro, etc. . Xapón pasou por momentos de suma gravidade, pois a revalorización da súa moeda, coa deflación que ten, podía leva-la economía xaponesa ó colapso.

A esta guerra monetaria tentoulle poñer fin a última xuntanza do grupo de países coñecidos como G-20; despois do fracaso na mesma, EEUU vai “sementar” 600.000 millóns de dólares no mercado para baixar o valor da súa moeda; é unha desvalorización encuberta para fomenta-las exportacións e encarecer as importacións e unha medida, en principio, anti China, pais que crecendo a ritmos moi elevados mantén o cambio da súa moeda estable respecto ó dólar, pero medida con maior percorrido; ó mesmo tempo revalorízase o euro o que vai ter consecuencias nas economías exportadoras da U.E. que, din, teñen que facer de motor para a saída da crise. Unha pregunta pertinente ¿Se Alemaña é unha economía exportadora por que impón ó resto da U.E. políticas de axuste, que van facer baixa-lo consumo?

Outra pregunta pertinente ¿Ë posible saír do euro? Supoño que si algún país o fixese sería co obxectivo de desvaloriza-la moeda recuperada. ¿Serviríalle de algo operar cunha moeda que todo o mundo sabe vai ser desvalorizada?.

Pero esta choiva de billetes verdes, tamén vai desvaloriza-las reservas en dólares dos países acredores e encarece-lo petróleo, alimentos é materias primas. Parece, e non é a primeira vez, que en situación de crise os EEUU tenta saír só da mesma, cargándoa sobre as costas dos demais. Xa en 1971, na época da presidencia de Nixon púxose fin a convertibilidade do dólar en ouro, provocando numerosos desaxustes, e na de Reagan, ca alza da taxa de interese, que provocou a chamada crise da débeda. Agora, na época de Obama son de esperar respostas contundentes dos afectados e a continuación das turbulencias. Entramos así nunha nova fase da crise, a guerra monetaria, de resultados incertos, pero seguro, vai aumenta-lo caos económico, o sálvese quen poida e o proteccionismo.

A guerra, destrución masiva de forzas produtivas, foi en tempos o recurso para saír da crise e comezar a recuperación. Algúns analistas, eu estou bastante de acordo, indican que só haberá saída da crise“cunha declaración de bancarrota que elimine a maior parte dos activos incobrables e todo o capital superfluo, ou sexa, só unha catástrofe económica e social, poderán senta-las premisas dunha recuperación capitalista”. Os costos sociais serían tremendos e as explosións de rebeldía constantes, por iso é difícil que tomen ese camiño. Pero nas actuais condicións, falar de xermolos verdes ca lixeireza que se fai, é un insulto á intelixencia.

Galicia no mes de novembro de 2010

CAMBIO DE GOBERNO PERO NON DE POLÍTICA

Carlos Dafonte

O presidente do goberno poucos días despois da mobilización do 29 de setembro, formou un novo goberno. Algúns no seu afán de deixar sen obxectivos a quen secundou a mobilización xeral, teñen interpretado este feito como un acto de complicidade cos sindicatos maioritarios; algo así como dicirlles, a folga non caeu en saco roto e xiro a esquerda para atender as vosas demandas. Creo que esta interpretación non ten nada que ver ca realidade. Non vai haber xiro a esquerda do PSOE.

En primeiro lugar debemos sinalar que os cambios de goberno nas democracias burguesas teñen o obxectivo de crear esperanzas entre os explotados e oprimidos, como se os seus males foran cuestións de persoas, de individualidades e non dunha estratexia que responde ós intereses da clase dominante. Polo tanto nada vai cambiar con este cambio aínda, que a intención sexa facer cree-lo contrario.

Este cambio esta en función, en primeiro lugar, da crise interna do PSOE, que diante dos resultados que auguran as enquisas para as próximas eleccións municipais, autonómicas ou xerais, comeza a amosar elementos inequívocos da súa existencia.

En segundo lugar, amosa o illamento no que se atopa o presidente Rodríguez dentro do seu partido. O novo goberno non crea ningún tipo de expectativas. Darlle maior protagonismo o actual ministro do interior, o convirte nun instrumento cun cheiro a vello e podre, pois non debemos esquecer o papel que xogaba o novo “superministro” na época do presidente González, cunha corrupción que corroía as entrañas do estado, o que hai que engadir a práctica do terrorismo, que levou diante dos xuíces a numerosos cargos do ministerio do interior, dous ministros, e policías. ¿Non ten o partido socialista persoas novas, de prestixio no senso burgués, que podan representar mellor esta cerimonia da confusión que significa un cambio de goberno?. Seguro que sí, pero cando as cousas se torcen, sabemos que son poucos os que están dispostos a navegar nun barco que se afunde.

Dúas das novas facianas que se consideran importantes son, o novo ministro do traballo e a ministra que vai atender os temas relacionados co campo, mar e medio ambiente. Non deixa de ser curioso, pero ó mesmo tempo exemplificador, que o primeiro se manifeste, antes de ser ministro, contra da reforma laboral e agora, como ministro, pensa levala adiante con todas as súas consecuencias, segundo as súas verbas. O nomeamento da segunda, é un claro intento do PSOE de protexer e facer aparentes concesións, a súa base social que comeza a fenderse, como deixou claro a mobilización do día 29. Pero a realidade é que hoxe Rosa Aguilar, non representa un pensamento de esquerdas e o seu nomeamento a poucas persoas pode enganar; certifica dun xeito manifesto, o seu paso á defensa das políticas da dereita. A fin dunha viaxe que a leva desde o compromiso ca maioría da sociedade ó compromiso ca oligarquía centralista española.

Unha penúltima consideración; despois de conseguir verter moitos ríos de tinta e recoller grandes gabanzas, polo tema da paridade entre mulleres e homes nos ministerios, neste novo goberno concúlcase esta paridade sen que lle represente ó presidente Rodríguez, crítica algunha. Moi apurado se ten que atopar, para non manter esa situación que consideraba como extraordinariamente positiva para a igualdade.

As persoas de esquerdas non poden ter confianza neste goberno; os traballador@s asalariad@s tampouco; os pensionistas e xubilados non deben facerse ilusión algunha , e os mozos e mozas saber que de seguir estas políticas adiante o seu futuro, por moito que se preparen para afrontalo, esta cheo de atrancos. Pero as opcións de substitución que se presentan, non van mellorar as diferentes situacións. Por iso hoxe a opción política máis rendible, o máis útil, é organizarse e loitar con quen quere poñer fin a agonía do capitalismo. Comezando por facer posible que a xornada do día 29 non sexa esquecida, que sexa un primeiro chanzo para poder derrotar as políticas contra a maioría da sociedade, que PSOE e PP están a levar adiante.

Galicia mes de novembro de 2010

UNHA LEI DE ABORTO ENGANOSA

 

Xulia Mirón

A mobilización impón avances

A partir de finais do 2007 producíronse mobilizacións no Estado Español a favor e en contra do dereito ao aborto. A Igrexa e a dereita orquestraron unha campaña contra unha clínica privada que realizaba Interrupcións Voluntarias do Embarazo (IVE), o que foi respondido con manifestacións por parte organizacións feministas, políticas e sociais á vez que se esixía ao goberno a aprobación dunha lei de prazos e a súa saída do Código Penal.

O Goberno do PSOE collido nun lume cruzado entre as manifestacións da dereita e a resposta social a favor do dereito ao aborto, viu como se introducía no seu seo a división, cun sector das súas deputadas e deputados apoiando o cambio na lexislación. Neste marco, convocou unha Comisión de Expertos para o asesoramento dunha lei aborto.

Despues de tres anos, concretamente en xullo, entrou en vigor a Lei Orgánica 2/2010 de 3 marzo, de Saúde Sexual e Reprodutiva e da Interrupción Voluntaria do Embarazo. Unha lei que non estivo falta de mobilizacións en contra dela e a favor da familia patriarcal por parte da igrexa e do PP.

A lei de aborto do goberno Zapatero

A nova lei, non só regula o dereito das mulleres á interrupción do embarazo sen alegar causa algunha durante as primeiras catorce semans de xestación, tamén expón como obxectivos a educación afectivo sexual, o acceso aos métodos anticonceptivos, a formación con perspectiva de xénero e accións informativas e de sensibilización dirixidas principalmente á mocidade e colectivos con necesidades especiais. Para iso desenvolverá en Regulamentos posteriores políticas públicas no ámbito sanitario e educativo para a prevención de embarazos non desexados, a non discriminación no acceso ás prestacións e servizos e a maternidade libremente decidida.

Interrupción Voluntaria do Embarazo e días de reflexión

A muller poderá interromper o embarazo sen ter que alegar causa algunha, dentro das catorce semanas de xestación e sempre que fose informada na súa primeira visita ao centro que lle corresponda, dos seus dereitos, prestacións e axudas públicas de apoio á maternidade e transcorresen un prazo de polo menos de tres días desde que se lle entrega un sobre “pechado2 coa devandita información previa á interrupción do embarazo.

E excepcionalmente, poderase interromper o embarazo por causas médicas cando non supere as vinte e dúas semans de xestación e sempre que exista grave risco para a vida ou a saúde da embarazada, graves anomalías no feto e sen límite de tempo cando a anomalía fetal sexa incompatible coa vida e así conste nun dictámen médico elaborado por un Comité Clínico designado polo CC.AA respectiva, composto por un equipo integrado por dous especialistas en xinecología e obstetricia ou expertos en diagnóstico prenatal e un pediatra.

As mozas de 16 e 17, ao final despois de moita polémica na sociedade, poderán interromper o embarazo sen o consentimento do pai, nai ou persoa coa patria potestade, cando aleguen un conflito grave, violencia intrafamiliar, ameazas, coaccións, malos tratos ou situación de desarraigamento ou desamparo.

A interrupción garántese en centros da rede sanitaria pública ou privada autorizada, onde se protexerán os dereitos fundamentais da muller, a súa integridade física e moral, intimidade, liberdade relixiosa e non discriminación. O acceso aos seus datos persoais rexeranse polas disposicións legais e deberán ser cancelados de oficio unha vez transcorridos cinco anos, salvo que existan razóns de investigación e de organización ou de funcionamento do Sistema Nacional de Saúde.

A implantación da lei

Unha lei por si soa non garante que leve a cabo todo o plasmado nela, e máis cando as competencias do Ensino e Sanidade están transferidas as diferentes CC.AA e cada unha delas con gobernos autonómicos de ideoloxías diferentes.

Algo a ter en conta, que tamén o ten a lei, é a importancia que ten a educación afectivo sexual no ámbito escolar, é un factor clave na aprendizaxe da sexualidade, sobre como vivila satisfactoria e placenteramente e como previr e actuar ante posibles riscos como os embarazos non seseados, as infeccións de transmisión sexual e os derivados das relacións e estereotipos sexistas. Nesta materia houbo un retroceso, a LOGSE¹ de 1990, incorporou implicitamente a educación sexual no currículo escolar, as sucesivas leis aprobadas neste ámbito, baixaron o listón, e na práctica isto non existe no estado español, na última Lei Orgánica de Educación (LOE, 2006), aprobada polo PSOE, desaparecen do texto as referencias á educación afectivo sexual. O que se imparte nas aulas nestes momentos, limítase a charlas sobre métodos anticonceptivos (preservativo) dirixidas polos Concellos, ONGs ou Fundacións e algunhas impartidas pola Fundación prol-vida, e mesmo nalgúns nin iso, pois depende de cada Centro escolar e do enfoque e ideoloxía da entidade contratada. Se isto ocorre nos colexios públicos, onde se supón que o estado ten un “control”, que non pasará nos centros privados ou concertados moitos deles dirixidos por ordes relixiosas onde as clases son segregadas por nenos e nenas.

Outra cuestión que expón a lei, é o acceso aos métodos anticonceptivos por igual a todas as mulleres para unha maternidade libremente decidida, pero con todo isto non é así na realidade. A maioría dos anticonceptivos estan fora do Sistema Nacional de Saúde, polo que a privatización, de feito, fai que as mulleres pagen dos seus petos o custo íntgegro dos mesmos, obviamente isto constitúe un maior problema para as que teñen menos recursos, as novas e as mulleres inmigrantes. Se a isto engadímoslle a ausencia da educación sexual no currículo escolar, así como a falta de información nos Centros de Saúde, indubidablemente falamos de aborto. Nestes días a Ministra de Sanidade expuxo que serán as CC.AA as que terán que garantir este acceso e financien elas dos seus orzamentos os anticonceptivos.

Privatización da Sanida Pública

Un dos dereitos que se garante ás mulleres, é o acceso á prestación con indepencia do lugar onde residan para renglon seguido dicir: que esta interrupción se poderá levar a cabo en clínicas públcias ou privadas autorizadas. Isto vai en sintonía coa política de privatización que está a sufrir a Sanidade Pública en aplicación á lei 15/97 de “novas formas de xestión en sanidade” levada a cabo na maioría das CC.AA con maior avance na de Madrid, Valencia e Galicia gobernadas polo PP, con esta política, resulta díficil pensar que as CC.AA sexan capaces de achegar os recursos suficientes para garantir o acceso ás prestacións do aborto a todas por igual. Doutra banda, a lei segue mantendo a obxección de conciencia que permitiu que as clíncias privadas se “forrasen”, coa nova lei volvemos ter o mesmo problema, o dereito individual de obxección ten prioridade, sobre o dereito de aborto das mulleres. Se a todo isto sumámoslle que moitos gobernos das CC.AA están en contra da lei, está claro que non se poderá garantir a asistencia na Sanidade Publica e por tanto a súa gratuidade.

Conclusión

A mobilización impuxo ao goberno un cambio na lei de aborto no estado español, similar ao doutras leis de europa. A lei supón un avence con respecto á despenalización do aborto que existia antes, pero como toda media dun goberno burgués é limitada e relativa, por iso, se as mulleres en xeral e as traballadoras en particular queremos que este avance non quede meramente nunha lei formal, teremos que esixir ao goberno, que deroge a lei de privatización da Sanidade, e que os recursos públicos que durante estes anos a derivado a financiar clíncas privadas, salvar bancos, financiar á patronal, etc, sexan para a verdarera implantación da lei, e garantir o aborto libre e gratuido na Seguridade Social.

1Ley Orgánica de Ordenación del Sistema Educativo.

DESPOIS DO 29 DE SETEMBRO, URXE O PULO Á MOBILIZACIÓN.

Carlos Dafonte

A pesares da brutalidade da patronal, que como tantas outras veces conculcou o dereito d@s traballador@s á folga, ameazando con despidos e represalias; a pesares da unanimidade dos medios de comunicación, propiedade de grandes empresas ou en mans do goberno, que desde moitos días antes encargáronse de desinformar, dicindo por exemplo que nada ía cambiar aínda que a acompañara o éxito, de crear medo, falando de antemán da violencia dos piquetes, de crear confusión, introducindo falsos dilemas, como por exemplo si os obxectivos da folga estaban claros ou non, se era contra o goberno, contra o presidente Rodriguez ou contra a U.E.; dos dirixentes burocratizados dos propios sindicatos convocantes, que introduciron en numerosos discursos un obxectivo imposible, “facer xirar á esquerda ó PSOE”; a pesares de ser a folga con menos apoios institucionais, moi poucos concellos debateron e aprobaron mocións de apoio á mobilización; pois ben, a pesares desta realidade, millóns de asalariados, autónomos, moz@s e xubilad@s levaron a cabo o día 29 do pasado mes de setembro, unha importante mobilización contra as políticas dun goberno ó servizo do grande capital e intereses alleos á maioría da poboación. Nestas condicións a xornada foi sen dúbida, un éxito aínda que non se poda falar en puridade, dunha folga xeral.

Só houbo unanimidade no análise posterior en que a clase obreira, o núcleo duro dos asalariados, os traballadores industriais, foron o sector máis importante e o máis combativo na mobilización. A pesares da fragmentación da clase, os traballadores industriais aparecen nesta folga, como en todas as anteriores, como o sector hexemónico entre os asalariados e o único capaz de dirixir un proceso de loita e transformación. É o sector que fronte a crise non retrocede. Pola contra da pasos adiante, como no seu momento fixo o metal de Vigo. A pesares de constituír parte da base social e electoral do PSOE, non dubidou no enfrontamento aberto. E sobre esta capa da clase, debe recaer o peso máis importante na reconstrución do movemento obreiro nas súas dúas vertentes, a política a construción do partido propio da clase e a sindical, superar o actual período de burocratización e entregar de novo o sindicato @s traballador@s, ás asembleas de base.

Pero desde o mesmo día 30, todo traballa contra da mobilización, unhas veces impoñendo o silencio, parece que nada pasou e que son mais importantes unhas primarias do PSOE en Madrid ou unha declaracións de Guerra sobre Trinidad Jimenez, que valorar as perspectivas que a folga xerou, os movementos que se están a dar, a continuidade da mesma.

Outros tentan impoñer obxectivos que ninguén demanda e que levarán, se se lles permite, á mobilización a unha quella sen saída. Falo dos sindicatos maioritarios que se sinten avalados para iniciar de novo as negociacións co antigo aliado, o goberno, negociacións que o único que van acadar é desmobilizar a moit@s d@s que participaron na xornada do día 29; quizais ese sexa o obxectivo.

A realidade é que os sindicatos maioritarios, despois de anos de pacto social, de ser o principal sostén do goberno, que destacaron neste período de crise polo número importante de ERES asinados, pola súa despreocupación pola situación dos parados de longa duración, dos precarios, dos inmigrantes, d@s xubilad@s; que foron xunto o partido socialista o principal vehículo para impoñer ó conxunto dos traballadores do estado, as políticas neoliberais, atópanse grazas a estas actuacións, silencios diante de medidas inaceptables e colaboración cas patronais, moi desprestixiados e carentes de credibilidade para moitos traballadores que consideran que a súa actuación colaboracionista co goberno, foi a que lle deu alas para atreverse a tomar estas medidas; o que lles ocorre ós sindicatos maioritarios e que non entenderon o contido de clase da crise e do propio PSOE, convertido nun partido burgués, de dereita, progresista, pero diferente ó PP, neofranquista, autoritario, conservador.

Esta situación de desprestixio é a que aproveita a dereita máis montaraz e retrógrada para levar adiante a actual campaña antisindical. E hai que recoñecer que esta campaña penetra en amplas capas de asalariados que na súa falla de conciencia e despolitización chegan a coincidir co argumentario da dereita. En todos os medios teño escoitado bramar contra das subvencións que lles entrega o goberno por determinados conceptos, un dos elementos clave da campaña neofranquista, e tamén, en menos, pero xa se atreven a dicilo, pedindo a súa desaparición pois como cheguei a escoitar, quen mellor defende ós traballadores son os empresarios. A ningún traballador lle debe importar que cos impostos que pagamos se financie ós sindicatos; bastante mellor empregados están que en mans da igrexa, ou gastados en avións de combate, tanques, afastadas guerras imperialistas ou en asesores. Os asalariados deben loitar para que os sindicatos, instrumentos imprescindibles na loita reivindicativa, sexan combativos e defendan á clase. Pero a responsabilidade desta situación é dos propios sindicatos. E non deben trabucarse, a folga do día 29 non é un “cheque en branco” para unha nova traizón.

Para saír desta situación, urxe o pulo á mobilización, necesítase como en Francia, unha “mobilización permanente”, pero con folgas, aínda que sexan xerais de carácter estatal, non derrotaremos os plans da burguesía que teñen carácter internacional.

É preciso un programa que unifique na acción, ás diferentes opcións sindicais e políticas anticapitalistas; agora máis que nunca é preciso rachar co sectarismo.

A burguesía transnacional e os seus aliados, están dispostos a quebrarlle o espiñazo dun xeito definitivo ó movemento obreiro. Desde a irrupción do fascismo e do nazismo, nunca como agora, a súa ofensiva fora tan brutal. A crase obreira debe dar unha resposta, en principio na U.E., contundente.

Segundo a crise avanza nos aproximamos máis á barbarie, polo tanto é fundamental situar nun primeiro plano a loita polo socialismo.

En Galicia no mes de outubro de 2010.

ALGUNHAS CONSIDERACIÓNS SOBRE A FOLGA XERAL DO DÍA 29

Carlos Dafonte

Os sindicatos convocan á folga xeral para o 29 de setembro. Despois de moitas dúbidas e vacilacións e grazas a presión de milleiros e milleiros de taballador@s, dunha parte da súa base afiliada que esixen unha resposta contundente contra as políticas económicas e sociais do goberno, e a evidencia de que as reformas poñen en entredito a existencia dos propios sindicatos; convocan no contexto dunha xornada europea que ten aspectos positivos, unha resposta unitaria da clase traballadora á agresión dos gobernos e dos “mercados”, pero tamén negativos, difumina, en certa medida, o enfrontamento coas políticas do goberno burgués do PSOE.
É tal a magnitude do ataque contra os dereitos e as condicións sociais dos traballador@s asalariad@s, e tan brutal o asalto contra o cativo, dos máis febles da Unión Europea, “estado de benestar” do estado español, que os dous maiores sindicatos, a pesares da burocratización das súas direccións, non lles quedou máis saída que convocar unha mobilización xeral. ¿ten que ser unha folga xeral ou debía ter o carácter dunha xornada de loita antecedente dunha folga xeral? ¿Están os sindicatos actuais preparados para levar a bo porto esta folga? Nos últimos anos a transformación dos sindicatos foi moi importante, no sentido contrario ó que expresan os propagandistas e defensores do capitalismo; de ser instrumentos de loita e de defensa do conxunto dos traballador@s convertéronse en organismos de servizos, perderon o seu carácter sociopolítico. Polo tanto non teñen, en principio, os instrumentos apropiados para enfrontarse á tarefa que se teñen imposto para o día 29
Pero non podemos eludi-lo feito de que nos atopamos na proximidade dun dos actos máis importante da loita entre os traballador@s asalariad@s e os seus explotadores, a burguesía, neste caso representada polo goberno do estado, o principal partido da oposición e algúns dos partidos nacionalistas, Converxencia i Unió, Partido Nacionalista Vasco, etc.; e se ben os convocantes, os sindicatos maioritarios, posiblemente non teñan moito interese en que a convocatoria sexa un éxito, a maioría da sociedade, que somos os agredidos polas políticas do goberno, debemos ter conciencia do que nos xogamos, unha vez convocada a folga; ou somos capaces de para-lo ataque contra os nosos intereses, salarios, condicións de traballo, dereitos, pensións, etc, ou este ataque se vai facer aínda máis poderoso e nos vai retraer ás condicións sociais e laborais de hai máis de corenta anos. Porque o que esta en xogo é como se sae da crise xerada polo sistema capitalista e os máis poderosos economicamente da sociedade, nun marco desfavorable para @s asalariad@s, no marco que o propio capitalismo deseñou. Está en xogo se a crise se lle carga sobre as costas da maioría da sociedade, o modelo do goberno, ou facéndolle pagar a quen a xerou, unha parte da mesma, por exemplo non axudando a aqueles bancos e caixas de aforros que a padecen, levando a todos os seus dirixentes ante os tribunais e creando unha banca pública.
O que tenta a burguesía é que se sigan tomando medidas conducentes a que o máis axiña posible poda recupera- la taxa de ganancia na denominada economía produtiva.
Burguesía que se atopa asentada na banca, nas grandes construtoras, nas inmobiliarias, nas eléctricas, etc.,e a quen se lle entrega, coa aprobación hai poucos días da Lei de Caixas de Aforros, estas entidades, e se lle dan avales de miles de millóns de euros, como “premios”, despois do desbarate que crearon, para que saian da crise, mentres á grande maioría da sociedade, repetimos unha vez máis, para escarnio dun goberno do partido que se denomina socialista e obreiro, se nos rebaixan todo tipo de prestacións e dereitos e privatizan servizos que levantamos entre todos, co obxectivo máis arriba indicado.
Unha folga xeral, a paralización completa da produción, dos servizos, dos aparellos e institucións do estado, é un elemento clave como xa apuntei, no proceso de loita de clases; e ó marxe do éxito ou fracaso do mesmo, debe servir tamén para aumentar a conciencia e a cohesión da clase traballadora; debe ser un fito fundamental para crear alternativas ó sistema capitalista. Porque a folga ten “día despois” e temos a obriga de organizalo.
@s asalariad@s xa coñecemos a “folla de ruta” da burguesía, do noso inimigo, que se concreta entre outras nas seguintes medidas: REFORMA LABORAL, é dicir, perda de dereitos, despido máis barato, ataque á negociación colectiva; en definitiva entregar @s traballador@s atados de pes e mans á voracidade empresarial. REBAIXA DAS PENSIÓNS, que é o que queren conseguir aumentando a idade para xubilarse ós 67 anos e a 20 anos cotizados, os últimos de vida laboral, para o cómputo da mesma. PERDA DO PODER ADQUISITIVO DOS NOSOS SALARIOS e de dereitos laborais e de todo tipo, que a negociación colectiva sexa papel mollado, despido máis barato, novo pulo ás ETT's, etc.
Nesta situación, no tempo de crise fonda que padecemos e a causa da ausencia no panorama estatal dunha forza de esquerdas, polo tanto anticapitalista, que tente supera-lo actual sistema, non se elaborou un “programa” que recolla e unifique criterios, cas reivindicacións e propostas acorde cos intereses da parte da poboación que representa máis do 70% do total da do estado, que somos @s traballador@s asalariad@s. @s únic@s que producen a riqueza. O único programa é o da burguesía, que se apropia desta riqueza, a despilfarra e leva a toda a sociedade á quebra.
Ó calor desta mobilización é preciso reflexionar sobre algúns aspectos que parecen esquecidos e que a fonda crise sitúa nun primeiro plano; aspectos sobre os que exercen o poder e a clase dominante, queren enterrar definitivamente.
En primeiro lugar, que seguen a existir clases sociais. Outra cousa é que dentro da clase explotada máis importante, se teña conciencia de pertencer á mesma e de se constitúa unha clase. Por unha banda a burguesía, os propietarios dos medios de produción, distribución e da banca; que no estado español non representan nin o 1% da poboación, pero é a clase dominante, o que quere dicir, que impón os seus criterios e o seu xeito de pensar e o seu xeito de interpretar a economía, e toda outra serie de elementos convértense no “sentido común”, o xeito correcto de entender e dar resposta a todos os acontecementos que ocorren ó noso redor. Este número reducido de persoas impoñen os seus criterios @s asalariados, @s campesiñ@s e a pequena burguesía.
Outro aspecto ou certeza que deixa en evidencia o desenvolvemento da crise, é que o estado, ese concepto que resume a actividade dun conxunto de aparellos e institucións, non é un instrumento neutral, que actúa por enriba dos intereses de clase buscando o ben de todos, senón que esta ó servizo da clase dominante e serve para impoñe-los seus criterios.
En terceiro lugar, que en situacións de crise como a actual, caen as caretas e o que chaman democracia aparece espida; nin os votos nin os intereses das maiorías importan e os chamados “mercados” impoñen os seus criterios coa complicidade das institucións do estado. E non nos levemos a engano , os “mercados” é a burguesía, e xa que se fala da ditadura dos mercados, mellor sería falar da ditadura da burguesía que é verdadeiramente a democracia que padecemos. Esta situación leva a algúns a substituir “estado de dereito” por “estado de mercado”, concepto máis axustado á realidade. Podemos votar pero non temos o control sobre os elixidos e un elemento importante como é a información, atopase en mans do inimigo de clase.
A folga do día 29, apesares das dificultades, debémola considerar como un chanzo que nos permita no futuro modifica-la correlación de forzas actual.
Polo tanto entendo, que non é hora de amosar unha actitude de boicot á mesma, inclinación que poidan ter determinados colectivos de traballador@s, ca fin de castigar ás direccións burocráticas dos sindicatos. É si a hora, de levantar un poderoso movemento popular fronte á burguesía, o seu goberno e os partidos burgueses que están dispostos a completa-la obra, cando lle corresponda substituir ó actual.

Galicia no mes de setembro de 2010.

CARA A FOLGA XERAL DO 29 DE SETEMBRO

Roberto Laxe
Despois de moito retraso, e afastado de moitas das grandes loitas obreiras que se deron nos últimos tempos, cós metalurxicos á cabeza ou côa ruptura dos servizos mínimos pólos traballadores e traballadoras do Metro de Madrid, CCOO e UXT, é dicer, os sindicatos maioritarios no Estado Español convocaron á folga xeral para o 29 setembro, com o obxetivo manifesto de pararlle os pés ao goberno,... para reconducir tudo ao dialogo social.
Tarde, mas ao fin unha folga xeral contra as políticas do goberno, no cadro dunha Xornada de Loita europea contra as políticas de Bruxelas de descargar os efectos da crise nas costas da clase traballadora. Xa esqueceron a “refundacion do capitalismo” do ano pasado, cando todo o sistema financeiro viña abaixo, e agora xá teñen a bruxula que perderan: planos de austeridade no gasto social, recorte de salários e das pensions, privatizacions a esgallo e Reformas Laborais para forzar aos traballadores e traballadoras a coller calquer traballo que se lles ofreza (e logo falan de liberdade), quitando o sustento, o seguro de desemprego, se negan a coller a “merda” que se ofrece.
Este é un dos elementos característicos desta folga, o seu caracter europeo. É a primeira vez que toda a clase traballadora da Union Europea, dos gregos e os portugueses, dos franceses e os alemans, dos italianos ou os belgas, vai respostar a tempo as políticas da Union, dos seus gobernos. Esto é un feito histórico na unidade da clase obreira para que a crise a pague o capital que pon aos internacionalistas e anticapitalistas diante de retos novidosos, avanzar na organizacion da nosa clase a escala continental. Para elo xá estan convocados cumios da esquerda sindical para os vindeiros meses em Roma e Grecia.
Mas esta Folga producese nun cadro no estado español, por seren suaves, “peculiar”. O rexime da transicion non esta nos seus mellores momentos: a enfermedade do Bonaparte Borbon, institucion fundalmental, garante da unidade de España e do seu caracter herdeiro do franquismo, xuntase ao desprestixio da xudicatura, do Tribunal Supremo trás o asunto Garzon, e do Tribunal Constitucional côa sentencia sobre o Estatut catalan.
Crise bioloxica e politica em institucions fundamentais do rexime do 78 como estas duas; mas non van moi atrás o desprestixio dos partidos chaves da restauracion monárquica do 78. A poboacion afastase cada vez mais dos dous partidos básicos, o PP e o PSOE. A direita extrema, como din alguns, ainda mantendose na disciplina do PP, cada vez mais fai o que lle peta (Aznar vai de por libre), e mantense nela porque hoxe o PP é unha franquicia que lles permite acceder a cargos públicos.
Pola sua banda o PSOE, no goberno, enfrentase á que ate o de agora foi a sua base social, a clase traballadora nos seus sectores mais estables. A Reforma Laboral é un atentado mais contra a estabilidade no emprego de aqueles, os traballadores e traballadoras das grandes empresas; o retraso na idade de xubilacion e mesmo a posiblidade de proibir as prexubilacions; o recorte nos salários dos funcionários, etc., cortan os amarres côa base social do PSOE, que lle conduciu a ruptura côas direccions sindicais, que teñen o seu apoio nestes sectores do asalariado.
As forzas da esquerda do PSOE, tanto nacionalistas como estatais, incluídas as direccions sindicais, estan atadas a un rexime que cada vez mais semella un queixo de Gruyere, e fan de flanco de esquerdas deste rexime, convertindose, diste xeito, em parte do problema e non da solucion.
Isto podemolo ver como enfrentan as loitas dos últimos meses: em todos os casos, a tendência é a instrumentalizar as mobilizacions sociais ao servizo dos reditos electorais, e non da victoria da loita a través da unidade e a mobilizacion masiva da clase traballadora. Isto, poren, explica o atraso na convocatória da Folga Xeral: as cúpulas de CCOO e UXT non sentiron em ningum momento a presion da sua esquerda para a convocatória. So em Euskadi fixeron convocatórias ao marxe da opinion de CCOO e UXT; na Galiza a direccion da CIG rexeitou a posibilidade, esquecendo o que fixera o 15 de xuño do 2001, cando convocara xunto côa UXT e contra a opinion de CCOO e de todos médios.
Neste cadro, côa direita forte pola debilidade da esquerda, oficial ou non, o rexime e o seu goberno, adopta as medidas de Reforma Laboral, de austeridade, etc. Mas non son uns planos coiunturais, para sair dunha pequena crise, se non que son políticas estructurais, que procuran mudar (ou manter) a estructura das relacions laborais.
A Union Europea impuxo ao goberno ZP unhas políticas de axuste e austeridade para manter a division do traballo na Europa, na que a clase traballadora española (e galega), como a grega ou a portuguesa, segue a ser man de obra barata e pouco cualificada. Para elo, non abondan planos coiunturais, e por isso, a patronal e o PP, ainda estando contentos com a Reforma aprobada, exixen mais.
E isto non o estan a dicer os dirixentes sindicais: o plan non é marxinal (ainda que a Toxo se lle escape, dun xeito publicitário sem explicar, que é a reforma laboral mais profunda da democracia), é parte dun profundo plan para sacar a capitalismo da pior crise desde, alo menos, os anos 70.
E as direccions políticas e sindicais actuais, atadas ao reximen que promociona estas políticas, non teñen nos seus obxectivos enfrentar estos retos que o capitalismo pon sobre a mesa. Chegalles com mesas de negociacion, co dialogo social onde “humanizar” o capitalismo.
Anos de despolitizacion fomentado desde as cúpulas sindicais e políticas oficiais, reducindo todo á xestion, xestion individual dos problemas laborais no caso sindical, xestion dos asuntos veciñais ou cidadans noutros casos, fan que hoxe os proxectos que desde a esquerda oficial erguense non vaian mais alo da discusion se a alternativa un capitalismo “brutal” ou un capitalismo “humano”.
Isto traducido a propostas programáticas na esquerda oficial desaparecen calquer referencia a medidas anticapitalistas: o “novo modelo social” defendido tanto por IU como polo BNG ou a CIG vai dirixido a “aumentar os investimentos productivos”, é dicer, a que un sector da burguesia melloren as suas condicions de explotacion.
Faise moi difícil achar propostas como reparto do traballo sem reduccion de salários, exixencia de devolucion do diñeiro prestado á banca baixo ameaza da sua expropiacion, xubilacion aos 60 e contrato de relevo, reduccion do salário dos cargos públicos ao nível dun obreiro médio, expropiacion e carcel para os empresários que pechan fraudulentamente (comezando por Diaz Ferran), renacionalizacion dos servizos públicos baixo control dos traballadores e os usuários, por un sistema fiscal progresivo, que pague máis quen máis tem, plan de obras publicas a partir das necesidades sociais (o caso Galego é paradigmatico, o BNG discutindo com o Ministro Blanco sobre as autoestradas ou o Eixo atlântico, e esquecendo o transporte ferroviario de proximidades, sem ir máis lonxe, é patético), etc.
Bem, pois son delegados sindicais, sindicalistas educados nesta despolitizacion, acostumados a un “sindicalismo” de xestion, de despacho, os que van dirixir a folga do 29. É evidente que existen moitos delegados e sindicalistas honestos, mas a maioria deles foron elixidos nun contexto moi distinto dos retos que tem diante de si a clase obreira galega.
Hoxe a burguesia, os capitalistas, rexeitan o despacho e a traves das políticas da Union Europea e os seus gobernos lle teñen declarada a guerra á clase traballadora. A batalla esta no tellado da politica e na rua, e non no despacho.
Por outra banda, as cúpulas sindicais estan cheas de ideoloxia burguesa, capitalista, de enfrentar a crise cós métodos do inimigo de clase: as súas medidas non pasan da humanizacion do que a direita exixe. E isto trasladarono ao sindicalismo que a cotio fixeron, admitindo EREs e privatizacions, reduccion de salários e despedimentos, rexeintando a unidade nas loitas que se deran, e retrasando a convocatória dunha folga xeral ate que xá, alguns –e non so entre os burgueses, senon mesmo na clase traballadora-, comezaron a pensar que os sindicatos non servian para nada.
Isto leva a un desprestixio cada vez maior das cúpulas, dun divorcio entre o “sindicalista” de despacho e a sua base traballadora, de tal xeito que hoxe a folga do 29S, ainda sendo necesaria, aparece diante de moitos como inútil para enfrentar o que temos que enfrentar, a crise do capitalismo.
Sensacion que xuntase a dous feitos: un, a convocatória, como dixen, fixeronna afastada das loitas obreiras concretas, das folgas dos metalurxicos, do metro, das loitas do Consorcio, da Escola de Idiomas, do idioma, dos EREs, etc., etc., como se fora un dia “feriado” e nada máis. Dada a gravidade do que esta a acontecer, isto soa a xustificacion.
O outro elemento é que a convocatória foi sem ser parte dun proceso de asembleas em centros de traballo e fábricas, onde se debatiran as medidas da Union Europea e do goberno, e que medidas de loita, non só un dia de folga, senon que PLAN DE LOITA aprobabase ate derrotar as polticas dos gobernos.
Todo isto xunto, fai da convocatória do 29 unha folga necesaria, que temos que garantir, mas non vai resolver o problema. So facendo un plan de continuidade é posible facer retroceder aos gobernos europeos.
O feito de que a folga sexa parte dunha xornada europea lle confire unha particularidade, relativizando o seu resultado. Se a folga non é un êxito, más a clase traballadora europea sae masivamente á rua, é posible facer retroceder a Union Europea e, derivado delo, ao gobernó ZP. Pola contra, se a folga sae bem, mas a clase traballadora europea non sae a rua, só clase obreira española non pode cuns plans que non só exclusivos de ZP, senon de toda Europa.
Por isso, esta folga tem un profundo caracter internacionalista, facendo interdependente a clase obreira do conxunto do continente. Parafraseando a Marx e Engels, “proletarios de toda Europa, unide-vos”, o que traducido a proposta concreta, avancemos nun plan de mobilizacions europeo, que non descarte a convocatória dunha folga xeral na UE, fortalecendo a unidade da clase traballadora Europea contra os plans de Bruxelas e os gobernos da Union.
Para chegar a ista estacion é preciso agruparmos os traballadores e traballadoras, os sindicalistas honestos que non cren nas palabras valeiras de contido dos actuais dirixentes, os estudantes e veciños em loita contra as privatizacions dos servizos, e constituir comitês de apoio e extension, plataformas, ou o como se queiran chamar, para levar aos centros de traballo e estudo, ás asembleas de traballadores e traballadoras, de estudantes, de Barrios, a proposta dun plan de mobilizacions para que a crise a pague quen a criou, os capitalistas.
O 29S tem que ser unha estacion neste camiño. Se fica nun dia “feriado” co desconto do salário correspondente, cumpliranse as piores expectativas e non servira para nada.
Galiza, setembro do 2010

ENTREVISTA A ÁNGELES MAESTRO DIRIXENTE DE CORRIENTE ROJA

COMO CARACTERIZAS A ACTUAL SITUAÇÃO POLÍTICA ESPANHOLA?

A situação política está marcada pela agudização progressiva de todos os problemas que não resolveram, nem a Transição, nem todos os governos que se seguiram. Dois grandes assuntos a caracterizam: as dimensões devastadoras da crise económica do capitalismo espanhol, dentro de uma crise sistémica, sem perspectivas de futuro, e a agudização sem precedentes dos conflitos pelos direitos nacionais dos povos, especialmente do conflito basco.

O capitalismo espanhol aprofundou as suas características de atraso científico e tecnológico, de subordinação aos imperialismos dos E.U.A. e da UE e de dependência do gasto público. A isso há que acrescentar a criação de grandes empresas que, quase sem excepção, são o resultado da venda a preços de saldo dos monopólios públicos da banca, das telecomunicações, da energia, da água, do transporte, etc., assim como da privatização do solo e de políticas de habitação ao serviço da especulação imobiliária. Com o apoio de políticas e manobras de pressão dos diferentes governos, muitas vezes mediante autênticas manobras de extorsão para forçar privatizações [1], produziu-se a enorme penetração da banca e das empresas espanholas sobretudo na América Latina. Essa espoliação de recursos, que lhes proporciona suculentos benefícios, é responsável por milhões de despedimentos e pelo empobrecimento das classes populares; origem por sua vez de migrações maciças que se encontram aqui com condições de trabalho semi-escravas, com ferozes leis de estrangeiros e com o desemprego e a desprotecção social mais absoluta como consequência da crise.

Esta liquidação do património público, eixo estrutural do capitalismo espanhol, levada a cabo no Estado pelo PSOE e continuada pelo PP, foi e é executada fielmente por todos os governos das Comunidades Autónomas e municipais com as únicas excepções dos municípios governados pela CUT, como o de Marinaleda, alguns como o de Oleiros na Galiza e aqueles em que tem maioria a Izquierda abertzale.

O rebentamento da crise capitalista derrubou um modo de crescimento económico com pés de barro, centrado no sector imobiliário (especulação urbanística, corrupção institucional e depredação do meio ambiente), turismo (muito sensível ao ciclo económico) e empresas automobilísticas filiais de multinacionais estrangeiras que enfrentam um grave problema de sobreprodução internacional.

Por outro lado, o espectacular crescimento económico dos últimos 15 anos produziu-se mediante uma vultuosa transferência dos rendimentos do trabalho para o capital, com incrementos sem precedentes da taxa de exploração e da precariedade, com reduções sucessivas dos impostos sobre grandes fortunas e benefícios empresariais e das quotizações patronais para a Segurança Social, com um enorme défice exterior intensificado após o ingresso no euro, um défice público gigantesco e um endividamento generalizado das famílias e empresas. Como exemplo deste último tenha-se em conta que só o endividamento do sector imobiliário ascende a 470.000 milhões de euros, equivalente a 50% do PIB. Perante estes dados pode-se avaliar o risco real de bancarrota da banca espanhola e, por conseguinte, os mais de 200.000 milhões postos á sua disposição pelo governo Zapatero são uma desesperada intenção de que esta não aconteça [2].

Neste quadro se produzem também as privatizações dos grandes serviços sociais públicos, a educação, a saúde e os serviços sociais, com a consequente transferência para o capital privado da parte do leão dos orçamentos públicos e com as consequentes degradações da qualidade que caminham rapidamente para a sua conversão em guetos de beneficência para as grandes maiorias, que vêem assim o seu “salário social” reduzido à miséria.

Por detrás destes dados oculta-se o drama quotidiano de mais de quatro milhões de desempregados, cerca de um milhão e meio de famílias sem nenhum rendimento, o esgotamento das raquíticas prestações por desemprego – fruto das sucessivas reformas laborais – os despejos de milhares de pessoas, as graves repercussões sobre a saúde e a vida de que dão conta o intenso incremento dos suicídios e de todo o tipo de doenças mentais e um largo conjunto de sofrimentos anónimos, agravados por carecerem de esperança razoável no futuro e de expressão colectiva.

O exemplo mais evidente do esgotamento do regime político da Transição é a sua absoluta incapacidade para servir de rumo á vontade de soberania dos povos do Estado espanhol, especialmente agudizada na Catalunha e na Euskal Herria.

No caso da Catalunha, a experiência de um Tripartido de “esquerdas” com políticas impossíveis de diferenciar de governos anteriores, privatizações, aceitação de EREs e deslocalizações, incluindo as de “ordem pública” dirigidas pela Iniciativa para Catalunha e que vê cair a sua expectativa de voto enquanto se vê envolta em gravíssimos casos de corrupção, é paradigmática do esgotamento de um modelo. Boa ideia disso dá a escalada de referendos em que o povo catalão está expressando os seus desejos de independência, exactamente no momento em que tudo indica que a próxima sentença do Tribunal Constitucional cortará gravemente uma reforma do Estatuto votada por 92% dos cidadãos. A clareza meridiana deste facto mostrará os intoleráveis limites do aparelho jurídico constitucional que pressagiam um cataclismo a que se referia o presidente Montilla aludindo á capacidade do Tribunal Constitucional de criar independentistas.

Mas é sem dúvida a brutal repressão da Izquierda Abertzale, exercida por uma repetida engrenagem que inclui: a acusação por parte da extrema direita contra pessoas e organizações de pertencer ao “âmbito da ETA”, a ordem de detenção e o processo de ilegalização orquestrado por um juiz da Audiência Nacional, e a execução da mesma pelo Ministério do Interior, a que mais claramente põe em evidência a continuidade do aparelho do Estado com o regime da Ditadura [3].

A recusa por parte de sectores muito importantes do povo basco da Constituição e do Estatuo de Guernica, o seu Não no Referendo da NATO, as dimensões da luta operária e popular e o alto grau de apoio eleitoral conseguido pela Izquierda abertzale, expressam – diferentemente do ocorrido com a esquerda política e sindical no Estado espanhol – a persistência da identidade nacional basca, a sua vontade de soberania e o desenvolvimento, ainda que nas condições mais difíceis, de uma densa estrutura política, social e cultural.

Contra isso esbarra uma vez e outra a rede da repressão, legislativa e policial, que articulada sobre a Lei dos Partidos, deve inventar progressivamente medidas mais sofisticadas e brutais para tentar dobrar a vontade do povo basco.

As declarações de Rubalcaba auto-qualificando-se de herdeiro de 50 anos de luta contra-terrorista e afirmando que a Izqueirda Abertzale (IA) não voltará ás instituições, ainda que condene a violência da ETA, revelam as verdadeiras razões da perseguição: acabar com a expressão política da vontade de independência e socialismo.

Tudo indica que, pese embora a dureza da repressão, essa estratégia, da qual faz parte destacada o governo do PSE apoiado pelo PP, pode estar tendo um efeito boomerang. As últimas detenções, as levadas a cabo na sede do LAB e as dos 34 jovens de SEGI, não puderam ocultar ante o povo basco que o que se queria abortar precisamente era a proposta exclusivamente política da Izquierda abertzale, desencadeando uma solidariedade de enormes dimensões expressada na rua. Estas importantes mobilizações, que tiveram precedente imediato na greve geral convocada a 21 de Maio passado, estão sendo acompanhadas por tomadas de posição por parte de outras forças políticas e sindicais bascas favoráveis a cenários como o que pretende abrir a Proposta de Altsasu e que se viu facilitada pela percepção destas forças de que o espantalho espanholista mais rançoso é a única alternativa à liquidação da IA.

QUE CENÁRIO PODE DEFINIR-SE PARA O PAÍS, COM UMA PROFUNDA CRISE MAS COM UMA ESQUERDA QUANTITATIVAMENTE MUITO DÉBIL? PODERÁ O GOVERNO E O PARTIDO QUE O APOIA CONTINUAR ENGANANDO MILHÕES DE TRABALHADORES AO DIZER QUE SÃO DE “ESQUERDAS”? QUAL É O PAPEL DAS C.O. E UGT?

Por agora, a estratégia das classes dominantes e das forças políticas que as representam, de forma especialmente útil o PSOE, avança sem obstáculos graças ao impagável labor de contenção das C.O. e da UGT que, no meio do desastre em que vivem milhões de trabalhadores, continuam apregoando a paz social como solução. A última demonstração é a convocatória de manifestação estatal em Madrid para o próximo dia 12 de Dezembro “Pelo diálogo social”, na qual não denunciam medidas nem responsabilidade alguma do Governo, a ponto de o PSOE anunciar o seu apoio á citada manifestação.

Como analisa o sindicato CO.BAS no seu excelente comunicado, sobram razões para sair á rua contra a crise, contra o Plano da CEOE e contra um governo que fala em proteger os pobres e governa para os ricos, mas não há uma única razão para se manifestar a favor de um diálogo social que tem sido a ruína da classe operária, porque é evidente que o 12 D é uma manifestação de apoio a uma nova contra-reforma laboral [4].

A cadeia que aperta a classe operária, as classes populares, é uma esquerda institucional dobrada perante o governo PSOE e que não ousa desgrudar-se nem um milímetro, como repetem os dirigentes da IU e do PCE, das “centrais sindicais de classe”, quando há muito tempo que as mesmas servem de forma privilegiada os seus inimigos de classe.

Os dados reflectidos no citado comunicado das CO:BAS são arrasadores:

Crescimento real dos salários 1995 - 2005, segundo a OCDE… - 0.30%
Crescimento real dos benefícios empresariais 1995 – 2005, segundo a OCDE…+73%
Trabalho temporal em Espanha (33,3%), na UE (14,2%)
ERE,s que segundo o Mº do Trabalho chegam aprovados com assinatura de sindicatos…. 85%
Indemnização por despedimento. 1980: 60 d/ano, agora……….. 19 d/ano
Subvenções a sindicatos:
C.O.: 6,4 M euros,
UGT: 6,1M euros
Para Formação: 28M euros

A situação geral que se vive em cada empresa e em cada sector em luta, é uma mescla de indignação e impotência face á actuação por parte das burocracias correspondentes, ás vezes subtil e ás vezes violenta. Os exemplos são incontáveis: SINTEL, SEAT, TELEFÓNICA, a recente greve do metal em Sevilha, a greve estatal da administração de Justiça, a privatização da saúde em Madrid, a enorme quantidade de EREs com benefícios empresariais.

Nem tudo são derrotas. A luta dos metalúrgicos galegos, da TMB barcelonesa, os protestos dos jornaleiros andaluzes, as assembleias e marchas dos desempregados, ou a última greve geral em Euskadi mostram que há onde se apoiar para lutar e impedir que a crise não acabe por fazer-nos retroceder ás condições de há mais de um século, porque essa é a única “saída” concreta para a crise que nos preparam.

Apoiar cada luta, - que ninguém se sinta só no combate - construir a unidade na acção com todas as organizações que se opõem á burocracia sindical e recusam a nova reforma laboral que se prepara, no sentido de reorganizar o sindicalismo de classe, combativo e democrático, é a única salda.

Só na realidade e na acção se pode destruir esse enorme poder económico e político, cultural e mediático, que se erige precisamente sobre o claudicar e a cumplicidade dos supostos representantes dos interesses da classe operária e dos povos. Para isso não há atalhos, só o trabalho organizado em cada centro de trabalho, em cada bairro e em cada localidade, para mostrar o desastre a que nos leva o entreguismo das burocracias sindicais, de apoio ás lutas concretas, de reforço de organizações independentes dos governos e da entidade patronal e de busca da unidade, conseguirá que a brutal guerra social que se prepara para destruir qualquer resistência e impor o que em outras épocas conseguiu o capital em crise mediante guerras, não se imponha.

A LUTA PELA III REPÚBLICA É ESTRATÉGICA PARA A ACUMULAÇÃO DE FORÇAS DA ESQUERDA?

A luta para acabar com o regime monárquico imposto pela Transição e com toda a trama das classes dominantes que sobre ele se sustenta é efectivamente estratégico porque este se fez para consumar uma dupla derrota: a dos povos do Estado espanhol após a guerra civil e a do potente movimento operário e popular construído na luta contra a Ditadura.

Quero abrir aqui um debate que me parece necessário.

A traição mais forte aos povos do Estado espanhol perpetrada na Transição foi a imposição da monarquia. Por um triplo motivo:
• porque o rei designado por Franco encarnava, e encarna, a perpetuação do domínio das classes dominantes vencedoras da guerra civil, e dos seus instrumentos de Estado;
• porque a sua aceitação implicava a ruptura com a indispensável continuidade das lutas emancipadoras e muito especialmente com o tesouro de dignidade que nos legaram aqueles que perderam a vida e a juventude na luta contra o fascismo, no campo de batalha, aqui e ao lado, de outros povos europeus, no exílio, nos cárceres, nas valetas em execuções extrajudiciais e nos assassinatos perpetrados por forças repressivas e grupos fascistas;
• porque o seu papel constitucional de chefe das forças armadas, estas por sua vez garantes da unidade de Espanha, erigem o rei como símbolo máximo do nacionalismo espanhol mais arcaico e por isso, máximo baluarte frente aos direitos nacionais dos povos do Estado espanhol.

A consequência de tudo isso é que a luta pela República é efectivamente estratégica e que, sem a força da memória dos que nos precederam, que com tanta fúria como inteligência pretenderam e pretendem retirar-nos, não seremos capazes de reconstruir nossas organizações de classe e de povos soberanos.

O assunto que quero apresentar é se a luta pela III República, quer dizer, por uma República do Estado espanhol, federal ou confederal e continuadora da II, é a formulação adequada.

Que assumamos a enorme legitimidade histórica da II República não quer dizer que ignoremos erros ou assuntos inconclusivos. Por exemplo, a insensibilidade do Governo do Frente Popular frente á legítima luta anti-imperialista dos povos das colónias africanas foi um caldo de cultura que Franco aproveitou bem. São factos reais as dificuldades para a aprovação dos Estatutos catalão, basco e galego, não chegando a consumar-se os dois últimos, fruto de enormes tensões entre o nacionalismo espanhol republicano e os desejos de auto-governo das nacionalidades históricas dos que participavam amplamente nas organizações operárias, incluindo de forma destacada os comunistas.

Para lá da história da II República, há um facto inegável. A identidade nacional e a reivindicação do Direito de Autodeterminação têm servido nas nacionalidades históricas, incluindo a Andaluzia com o exemplo do SOC-SAT, como elemento de resistência e dique de contenção frente á derrocada política, sindical e dos movimentos populares no resto do Estado espanhol. Este facto toma proporções muito maiores em Euskal Herria, onde o repúdio ao regime de Transição e a reivindicação de Independência e Socialismo têm servido para manter a continuidade histórica da luta e das suas organizações.

Estes factos, em minha opinião incontestáveis, aos quais se deveria acrescentar realidades que desconheço, como a do povo canário, cantábrico, asturiano, etc, não pressupõem que se possam criar artificialmente “identidades nacionais” em outros lugares do Estado.

Remeto-me à análise realizada anteriormente pelo que se conclui que um dos elementos chaves que mostra a insustentabilidade do quadro constitucional de 1978, sem dúvida agudizado pela crise económica e pelas forças centrífugas que alimenta em sectores da burguesia, é a sua incapacidade para dar resposta á vontade de soberania e auto-governo dos povos.

A tese que coloco tem duas vertentes que são inseparáveis:
A análise objectiva da realidade e o pânico desatado no aparelho do Estado pela Iniciativa Internacionalista mostrou com clareza meridiana que não é possível construir uma alternativa política real que não coloque como duas faces da mesma moeda a emancipação da classe operária e os direitos nacionais dos povos do Estado espanhol, frente ao regime surgido da Transição e ao seu aparelho de Estado como instrumentos de dominação em ambas as frentes.

A luta pela República, que para além da sua legitimidade histórica, transporta elementos de identidade popular e de memória indispensáveis para a continuidade na resistência e na luta emancipadora, não pode esconder a realidade, nem a legitimidade da luta pela independência dos povos do Estado espanhol, nem o seu valor para quebrar a identidade espanholista, chave no aparelho ideológico das classes dominantes. Outra coisa serão as condições concretas em que as lutas nacionais e de classe se manifestam e a adequação ás mesmas que nos exijam.

Como consequência, falar de III República, e não da República simplesmente, pressupõe negar ou subordinar o direito dos povos do Estado espanhol aos seus legítimos objectivos de independência. Além disso introduz uma discussão que qualificaria de absurda por extemporânea, acerca do que será primeiro, se o exercício concreto do Direito de Autodeterminação ou a República, se não fosse porque essa mesma discussão nos afasta do objectivo central comum: acabar com o regime da Transição monárquica.

As conclusões, entretanto, são claras:
Que a situação de crise política e económica mostra que as classes dominantes e os seus representantes políticos estão ante uma situação extrema, na qual as almofadas de legitimidade desaparecem e a sua única possibilidade é acentuar a repressão e a exploração.

Que na Euskal Herria a sua incapacidade para a proposta política se resolve obstinando-se na única coisa que são capazes de oferecer, a repressão.

Que a impunidade com que actuam é apenas possível pelo êxito conseguido em levantar um muro entre a luta do povo basco e as lutas operárias e populares no resto do Estado.

Que em outros povos do Estado, o exemplo de resistência do povo basco pode servir de pilar para a reconstrução de nossa memória colectiva e de nossas organizações operárias e populares, que devem levar no seu código genético o respeito pelos direitos nacionais dos povos do Estado espanhol.

Que a partir do compromisso real com o direito a independência dos povos do Estado espanhol é preciso construir, passo a passo, encontro a encontro, solidariedade a solidariedade, elementos de luta conjunta frente ao inimigo comum: o Estado que oprime os povos, o mesmo Estado que representa as classes dominantes.

Tudo isso sem pressupor ou antecipar quadros que espartilhem os projectos políticos nacionais de cada povo, que legitimamente actuem nos tempos e nos conteúdos, de acordo com os caminhos que abra a luta popular.

[1] Como exemplo recordo a imprescindível película do argentino Fernando Solanas “Memoria do saqueo” http://video.google.es/videoplay?docid=-7470743912986095493&ei=ObkaS5STJ9WC-AbMgvH8Ag&q=memoria+do+saqueo&client=firefox-a#
[2] Uma análise detalhada da crise do capitalismo espanhol pode encontrar-se em http://www.corrienteroja.net/spip.php?article456
[3] Ver comunicados de Corriente Roja perante as últimas detenções http://www.corrienteroja.net/spip.php?article466 y
http://www.corrienteroja.net/spip.php?article497
[4] http://www.cobas.es/spip.php?article283


Angeles Maestro é dirigente da Corriente Roja e amiga e colaboradora de odiario.info



Tradução: Guilherme Coelho

25 XULLO, CARA ONDE AVANZAR?

Roberto Laxe
Non é un descubrimento que este 25 de xullo producese baixo unha das piores crises do sistema capitalista, com perdas masivas de postos de traballo, rebaixas directas dos salários, privatizacions de servizos a esgallo e ameazas aos sistemas de pensions, etc., nunha historia que vem de repetirse desde Grecia ate Portugal, desde a Grande Bretaña ate Italia.
Nesta situacion todos os gobernos e institucions como a Union Europea comezan a delimitar o terreo de xogo na procura de salvar o capitalismo e recuperar os beneficios dos empresários, com planos de austeridade impulsionados desde a Union Europea e aplicados em todos os estados, e no concreto polo goberno de Zapatero, com reformas laborais e medidas que decargan os custes da crise sobre as costas dos traballadores e traballadoras e dos pobos oprimidos.
Queren devolver á clase traballadora europea á situacion do século XIX, com xornadas de 10 e 12 horas, com a metade dos salários actuais, sem seguridade social, privatizada, co ensino publico convertido nun gueto mentres é subvencionada a privada e a concertada, cós servizos sociais públicos desaparecidos a maior gloria da “caridade” privada, etc. Isto é o que supon as medidas dos gobernos, tanto o de ZP como o da Xunta.
A Xunta do PP ven de engadir a estas políticas o seu grão de área: o saqueo puro e simple do pobo traballador galego. Desde a súa chegada á Xunta, o PP desmantelou o pouco que tiña feito a Xunta bipartida e profundizou nas políticas antiobreiras e antipopulares. A privatizacion progresiva das Escolas de Idiomas, dos Servizos Sociais, do Sergas, do ensino, do Santiago Apostolo, as ameazas ás Caixas de Aforros, nun longo etcetera, fai desta Xunta un goberno que tem un so obxectivo, o saqueo. Cunha orxia privatizadora, a Xunta do PP fai de flanco de direitas do goberno central, xá empeñado nunha campaña de recurtes aos direitos dos traballadores e das traballadoras.
Para conseguir isto teñen que mudar as regras de xogo, e sentencias como a do TC sobre o Estatut Catalan, mais alo do que este non recollera às aspiracions do pobo catalan, demostran que uns xuices interinos teñen mais poder que a decision dun pobo em referendo, e avanzan no camiño do recurte das liberdades individuais e colectivas. Xa non chega unha antidemocrática lei de partidos, xá non que a constitucion proíba o direito á autodeterminación, agora nin tan siquer admitese o termo nacion fora dunha referencia “sentimental”.
Alem mais, desde a Union Europea e o goberno central estan aprobando medidas autoritárias, de criminalizacion do “pensamento”, que lles permita frear a resposta social aos seus planes pro capitalistas. Porque son conscentes que isto non o conseguiran pólas boas, senon que van ter que enfrentar fortes mobilizacions sociais como as do metalurxicos do ano pasado, as do Idioma, a manifestacion catalan contra a sentencia do TC, a convocatória da folga xeral do 29 setembro ou mobilizacions a nível europeo.
Neste sentido, os traballadores e traballadoras gregos côas suas 5 folgas xerais contra uns planos semellantes aos do Estado Español, demonstran cal é o camiño, a unidade na mobilizacion contra unhas politicas que teñen un caracter europeo; e em coerência com elo, desde as organizacions da esquerda sindical grega estan facendo chamamentos ás do resto dos estados europeos, para xuntar forzas contra os planes da UE.
No estado español, fronte a unidade entre todas as forzas do capital, do PP e o PSOE, de CiU e o PNB, xuntos no fondo da cuestion, como cambiar as condicions econômicas e sociais para que aumenten os lucros empresariais, é preciso ter propostas que apunten nun camiño diferente, no camiño do anticapitalismo.
Non é unha crise dun sector do capital, o chamado financeiro ou especulativo, é a crise do capitalismo, de todos os capitalistas, xá especuladores ou “productivos”, financeiros ou comerciais, pois todos eles son o mesmo: os donos dos bancos son donos de industrias e comércios, e viceversa. Por isso, os chamados “novos modelos sociais” que só enfrentan un sector dos empresários non sirven frente ao calado da crise, atan aos traballadores e as traballadoras ás propostas do goberno central de “cambio de modelo productivo”, de enfrentar só a un dos inimigos, o PP.
A clase traballadora e os pobos oprimidos teñen que levantar as súas propostas, que realmente apunten á solucion das necesidades sociais e os seus problemas concretos, “goberne quen goberne”.
- Frente aos despedimentos masivos, os EREs e perdas de postos de traballo, é dicer o desemprego masivo, so é posible defender a reduccion da xornada sem reduccion de salários, o “traballar menos para traballar todos”.
- Frente aos recortes nos salários dos funcionários, os recortes sociais e nas pensions, é preciso exixir á banca a devolucion de todo o diñeiro prestado para o seu resgate, baixo ameaza da expropiacion, no camiño da construccion dunha banca publica, xestionada póla clase traballadora a través das súas organizacions.
- Frente os plans de austeridade que, din, recortan o déficit, exixamos a retirada inmediata de todas as tropas no Afaganistan, no Libano, etc., etc., que supon un gasto supérfluo, ademais, dun ataque aos pobos do mundo.
- Frente a mentira que non há diñeiro para manter o sistema de pensions, exixamos unha política fiscal progresiva, que pague máis quen mais tem, especialmente o imposto sobre patrimônio e as SICAV, onde agochase as fortunas dos mais ricos.
- Frente ás privatizacions de servicios públicos, pola súa renacionalizacion baixo control dos traballadores e traballadoras, e dos usuários, a través das organizacions sindicais e sociais.
- Frente à negociacion dun Estatuto de Autonomia que recolla conceptos abstractos e investimentos ao servizo dos intereses do empresariado, so cabe o recoñecemento do Direito a Autodeterminacion que garanta os direitos democráticos elementais do pobo traballador galego.
Exixencias diste tipo non collen nos estreitos marcos da constitucion do 78, poren imponse a ruptura com ela e levantar a necesidade de loita por outra sociedade, pola union libre dos pobos e o socialismo.
Mas, isto temos que facelo desde a mobilizacion social, obreira e popular, prolongada no tempo e constante, sem ficar atados a datas que son comezo e fin desa mobilizacion, dandolle á resposta un caracter meramente simbólico, cando a crise non tem nada de simbólico.
O 29 de setembro esta convocada unha Folga Xeral no Estado Español contra a reforma laboral, no cadro dunha xornada de mobilizacions europeas contra as políticas de axuste e austeridade, apoiala é unha necesidade de todos e todas; mas, hoxe, non chega com unha data de protesta, é preciso darlle unha continuidade á que non estan dispostas as organizacions sindicais convocantes.
A mobilizacion do 29 tem que facer parte dun plan de mobilizacions, decidido desde as asembleas em centros de traballo, de estudo e Barrios, ate derrotar os planes da Union Europea e dos gobernos.
Para avanzar neste camiño todos aqueles traballadores e traballadoras, estudantes ou activistas sociais que non confiemos nas actuais direccions, temos que agruparnos em comitês, etc., para levar á clase traballadora a idea de que só côa loita sostida é posible enfrentar a crise capitalista.
Sigamos o chamamento dos traballadores e traballadoras gregos desde a Acropolis, pobos de Europa, alzade-vos.

20 de xullo de 2010

A PRIVATIZACIÓN DAS CAIXAS, UNHA SAÍDA DA CRISE

Roberto Laxe
O mundo das caixas de aforros no estado español esta convulso, vivindo un profundo proceso de reestruturación, con fusións entre entidades, intervencións estatais sobre aquelas nas que a crise se cebou (Caixa Castela a Mancha, Caixa Sur), plans de viabilidade e pelexas internas polo poder, como se deu en Caixa Madrid o pasado ano. O Banco de España anunciou que só poden quedar unha ducia de Caixas, cando hoxe existen 41.
Neste ambiente volátil e complexo é que hai que entender a fusión entre Caixa Galicia e Caixanova, que durante máis de medio ano supuxo unha “historia para non durmir”, con enfrontamentos locais, manifestacións na rúa e rozamentos entre políticos do mesmo partido (o PSOE). Ao final, parece que hai acordo para impulsar unha nova Caixa en Galicia, e xa todos contentos....
Pero todos non... Porque agora, ademais dos flocos sobre as sedes operativas e as sociais, o que se vai a negociar é a nai do cordeiro, o persoal que vai resultar da fusión.
A reestruturación do sistema bancario e financeiro español
Nos 80 produciuse a reestruturación da banca privada, coa concentración das chamadas “7 irmás”, que deu orixe ao tres grandes grupos actualmente existentes. Da fusión entre o Banco Santander, o Central e o Hispano, que logo se comeron ao Banesto, xurdiu o grupo bancario máis grande do Estado Español, o BSCH. Da confluencia entre o Banco Bilbao, o Biscaia e o Banco Exterior/Argentaria (que era un banco estatal, privatizado nos 90) saíu o BBVA. O terceiro gran grupo é o ligado ao OPUS, o Banco Popular Español.
A porta que abriu esa reestruturación foi a derrota da folga dos bancarios a mediados dos 80 contra a liberalización da xornada laboral. A traizón de CCOO, asinando o convenio coa patronal de madrugada, cando os piquetes aínda estaban a pechar oficinas, permitiu os procesos antes descritos.
Neste sentido o proceso é distinto, pois a reestruturación se cimento sobre a base dunha derrota previa dos traballadores e as traballadoras. Existe ademais, outra diferenza. Os bancos eran privados, non institucións públicas como as caixas, onde hai un peso importante das Comunidades Autonomas, concellos e mesmo sindicatos. Pero o obxectivo é o mesmo, “racionalizar” o sistema financeiro para enfrontar a crise; daquela a crise dos 70 -a mal chamada do “petróleo”-, agora a que provocou o estalido da burbulla inmobiliaria.
Porque non o esquezamos, o diñeiro que ten que fluír para que o sistema funcione está en mans do sistema financeiro, sexan bancos privados sexan institucións públicas. Por iso, a pelexa polo control e polas fusións das caixas é un asunto estratéxico para a burguesía española: practicamente o 50% do aforro do pobo traballador español está en mans das caixas.
E é moito diñeiro para deixalo en mans de políticos e institucións; por iso, iniciouse un profundo proceso de reestruturación que vai atopar o seu marco na lei acordada entre ZP e Rajoy para “despolitizar” as caixas, é dicer, para desde o control dos “técnicos”, estas ábranse ao investimento privado, á súa venda por accións.
Da bancarización á privatización
As Caixas de Aforro españolas, aínda sendo institucións públicas “sen ánimo de lucro”, están tremendamente bancarizadas, nun proceso que comezou cando nos 80 permitíuselles abrir oficinas fóra dos seus ámbitos de influencia; despois, coas fusións dos 80 e 90, que reduciu o seu numero (no caso galego de seis ou sete caixas só quedaron as dous actuais), e cando no 94 comezaron a entrar no negocio da banca privada a través da compra de accións de bancos pequenos (e non tan pequenos como o Banco Pastor), até converterse, nalgúns casos, en accionistas maioritarios: o Banco Etcheverria/Caixa Galicia, o Banco Galego/Caixanova. Un proceso non alleo ao resto do estado: case todas as caixas teñen a súa “marca” na banca comercial.
A bancarización non só fíxose dunha maneira indirecta, como a descrita, senón que tamén o fixeron de maneira directa, entrando en competencia coa banca comercial, con produtos financeiros similares e captando préstamos e créditos.
Pero isto pon ás caixas en condicións de debilidade fronte aos seus competidores privados, pois ao carecer dun capital social que apoie as súas actividades de risco en épocas de crises, a súa estabilidade financeira depende da captación de recursos, préstamos e créditos á conta do que sexa. Ademais, ao estar ligadas a unha “clase política” municipal e autonomica profundamente imbricada na burbulla inmobiliaria, as caixas de aforro convertéronse, tamén, nunha fonte de financiamento das “aventuras” especulativas que están hoxe en crises e estaas arrastrando en moitas ocasións á intervención do estado.
Esta implicación nestas “aventuras” permiten toda a demagoxia dos sectores da burguesía que buscan facerse co “botin” das caixas, sobre a superioridade do privado sobre o publíco: os “políticos” son acusados de manirrotos, coma se os construtores e inmobiliarias fosen unhas hermanitas da Caridade.
No camiño da reestruturación: o FROB
O goberno, para facilitar unha saída “digna” para moitos dirixentes de caixas corruptos, para concentrar as mesmas e, sobre todo, para sentar as bases da súa privatización aprobou o ano pasado o FROB (Fondo para a Reordenacion Ordenada Bancaria) para con diñeiro público - inicialmente 9 mil millóns de euros-, engrasar ese proceso de reestruturación e unificación; sexa sobre a base que sexa. Tanto dá que se inter territorial como interna a cada comunidade, iso déixano á vontade dos políticos e empresarios da zona. O Banco de España, e o goberno, ao que realmente apreman é a concentrar e fundamentalmente “racionalizar”, como din eles, os cadros de persoal.
Os plans laborais de viabilidade fanse en función dun dobre criterio, que nada teñen que ver cos principios orixinais das caixas de aforro (os establecidos no século XVIII de favorecer o aforro das clases traballadoras, para garantir uns ingresos dignos, seguros de vellez, etc.), un, preparalas para ser vendidas a anacos - para iso preparan a lei de caixas, a través da cal van dar entrada á posibilidade de véndaa de accións coma se dunha sociedade mercantil calquera se trate-, e a súa posterior privatización, dúas, que para iso os cadros de persoal deben estar axustadas ás necesidades dos futuros compradores, a banca comercial privada; e estes non compran empresas con persoais “sobredimensionadas”.
Para iso, o goberno, a través do FROB, vai pór o diñeiro necesario para que este axuste e reestruturación prodúzase coas menores tensións sociais posibles, favorecendo as prexubilacións e as baixas incentivadas, nunha actitude cando menos paradoxal, posto que na reforma laboral están a negociar xusto o contrario, a proibición das prexubilacións e o atraso da idade de xubilación.
A consecuencia fundamental: a perdida de postos de traballo
Disto é do que se trata cando se abre un proceso de fusión como o de Caixa Galicia e Caixanova, como o de Caixa España e Caixa Douro en Castela Leon, ou o que sexa. Mais alá de discusións localistas sobre onde se vai a situar a sede operativa ou a sede social, as consecuencias da concentración son fundamentalmente a destrución de miles de postos de traballo directos e indirectos.
Os directos, porque se escondan tras prexubilacións ou baixas incentivadas, o que é evidente é que eses postos de traballo desaparecen, posto que non se establece nin esta en a negociación algo que se esta, mesmo, no Estatuto dos Traballadores, un contrato de substitución que supoña a substitución por mozas nas mesmas condicións que os que se van.
Pero tamén supón a destrución de postos indirectos: subcontratas de limpeza, de seguridade (os antigos conserxes), de subministracións, etc. Os negociadores da patronal, das caixas, fan estas contas: non son só o mil ou dous mil directos, senón tamén os indirectos, os que van a “racionalizar”. E isto só pódese responder desde a unidade de todos contra uns plans que afectan a todos.
Neste sentido é moi progresivo o punto 9 do comunicado conxunto das Seccións Sindicais de Caixanova e Caixa Galicia, reivindicando o compromiso co mantemento das condicións laborais de todas as persoas que traballan en empresas vinculadas a ambas as Caixas, algo que non sucede, por exemplo, no Plan de Viabilidade acordado en Castela Leon, onde se desentienden de todas aquelas que non sexan ao 100% das caixas.
Pero, e esta é outra falacia do Banco de España, do goberno e a patronal: porqué hai que pechar unha oficina que esta enfronte doutra, se cando eran empresas separadas, as dúas daban beneficios. O único que sucederá, se se admite esa lóxica, é que o persoal resultante ollaría como o seu traballo multiplícase por dous, pois terá de atender nunha oficina o que antes se atendía en dúas.
Por isto, entrar no debate de que ten que haber recortes de persoal, é aceptar o mecanismo do mercadeo dos postos de traballo e nestas condicións a batalla esta perda: a lóxica do capital é sempre a mesma, para ser rendibles hai que reducir persoal. Se nunha empresa privada esta lóxica é máis que discutible, nunha institución que se supón ?sen ánimo de lucro? é inadmisible: a rendibilidade dunha Caixa de Aforros débese medir pola súa obra social, polos seus servizos, non pola repartición de dividendos.
Hai unha outra alternativa
O drama da situación é que as mesmas direccións sindicais están imbuídas desa lóxica da “rendibilidade” capitalista, e por iso mesmo encaran a batalla con conciencia de derrota. Fronte a esta lóxica, hai outra alternativa, que pasa, primeiro, por non admitir nin un só recorte de persoal, é dicir, polo mantemento de todos os postos de traballo.
Os sindicatos deberían ter como centro explicar que tras o plan de viabilidade escóndese a privatización das Caixas (o soño dourado dos Botin e cia), e que isto supón un retroceso de anos nas conquistas dos traballadores e traballadoras en salarios, xornada e dereitos sociais.
Isto supón que a resposta á pregunta formulada por un economista, de que a xestión privada das caixas sería mellor que a publica debido ao sistema de incentivos que se deriva da existencia de propietarios?, É un ROTUNDO NON. Significa explicar aos traballadores e traballadoras que o sistema de incentivos dos propietarios non ten como base a resolución de necesidades sociais, senón a da repartición de beneficios, e como din os bombeiros nas súas mobilizacións “publico é servizo, privado é beneficio”.
Para construír esta alternativa os sindicatos deberían romper coa vella táctica do “divide e vencerás”. Mentres “eles”, a patronal, coordinan as súas accións; desde a Confederacion Española de Caixas de Aforro (o seu novo presidente xa anuncio a súa intención de avanzar a privatización das caixas) até o Banco de España, pasando polo goberno, achegando diñeiro, técnicos e tertulianos ao seu proxecto, os traballadores e traballadoras negocian parcialmente con cada entidade nunha nova versión do “sálvese quen poida”.
Neste sentido, hai que avanzar en plans de asembleas e mobilizacións, antes do 14 de xuño, data de presentación de borradores dos Plans de Viabilidade das caixas en fusión, culminando nunha xornada de loita de todas as caixas afectadas (as galegas e as non galegas), para esixir do Banco de España o mantemento de todos os postos de traballo e o compromiso escrito, por lei, que garanta o carácter público das Caixas de Aforro.
Para que as Caixas cumpran os seus fins sociais hai que sacar dos seus consellos aos políticos corruptos e aos empresarios e banqueiros que, coa súa lóxica do beneficio privado, son a orixe da corrupción, e pór baixo control da clase traballadores a través das organizacións sociais, sindicais e asociacións veciñais.
A privatización das Caixas de Aforro ou o que algúns entenden por “refundar” o capitalismo
O pasado ano, cando os gobernos das potencias imperialistas e as potencias “emerxentes”, viron que o sistema financeiro mundial estaba ao bordo do precipicio, lanzáronse ao resgate con nacionalizacións encubertas de bancos (Lehmann Brothers, North Rock Scotland) en países tan “liberais” como a EE UU ou Gran Bretaña, e cando no resto do mundo lanzar unha operación “humanitária” de resgate dos “pobres” bancos e banqueiros, afundidos baixo o peso da súa propia crise; pois ben, cando sucedeu todo isto, desde Sarkozy até Brown, desde Obama até ZP, todos lanzaron consígnaa de “refundar o capitalismo” baixo outras paradigmas: control do desenfreo das entidades financeiras, control dos mercados, nacionalización se era preciso de institucións financeiras, etc.
Non pasou un ano desde aquel “aquelarre” refudandor, a conferencia de Londres, e as augas volveron á súa canle: o peor da crise, para eles, parece pasar, a situación, polo menos no que fai ás grandes potencias como os USA, Alemaña, Francia ou Japon, esta máis ou menos controlada (a expensas de sorpresas desagradables como a grega), agora toca prepararse para a saída da crise, para iniciar un novo proceso de acumulación de capital, interrompido abruptamente polo estalido das subprime e de todas as burbullas especulativas que, case mes a mes, sucédense desde hai dous anos (especulación co euro, cos déficits e as débedas dos estados, cos produtos agroalimentarios, co petróleo, etc.).
A produción industrial, base da riqueza no sistema capitalista, precisa do diñeiro par volver crecer de novo, diñeiro que hoxe este oculto en paraísos fiscais, en mans de institucións estatais, ou pululando nas bolsas ao servizo do que hoxe é rendible, a especulación pola especulación (D-D´). Este é o eixo que explica a obsesion actual dos economistas co deficit, xa non se trata de refundar o capitalismo, pois a estes sres impórtalles un comiño que un estado se afunda baixo o peso do déficit, a cuestión é transferir de novo diñeiro das rendas salariais ao capital - non só a súa extracción directa por via da explotación da clase obreira-, e para iso hai que reducir salarios, servizos sociais, etc., de maneira que o Estado teña de novo diñeiro contante e sonante para financiar a recuperación de empresas e bancos.
Para a recuperación deste proceso, sobre a base dunha taxa de ganancia que recupere o seu atractivo para os investidores, non só é preciso que o diñeiro saque a cabeza dos seus buracos e volva aceitar o proceso produtivo, senón tamén hai que incorporar novos sectores á produción de mercadorías. A crise ten a súa raíz en que sectores tradicionais da produción de mercadorías chegaron ou ao seu teito como xeradores de plusvalía (construción, automóbil) ou están a atopar a súa limite nas súas fontes de materias primas (petróleo); o capital, para recomenzar o proceso de acumulación de capital e recuperar a taxa de ganancia necesita de novos sectores produtivos, cunha taxa de explotación suficientemente atractiva, que recupere a de ganancias. De aquí as orxías privatizadoras de todos os gobernos do mundo na sanidade, a terra, a auga, o aire (enerxía eólica), etc., etc.
O terceiro aspecto para esta recuperación, e o máis importante, é o aumento da taxa de plusvalía que se lle extrae á clase traballadora, aumentando a produtividade do traballo asalariado, xa polo aumento dos ritmos de produción xa pola redución pura e simple das condicións de traballo (salarios, aumento da xornada).
E as caixas de Aforro cumpren o tres requisitos para que este proceso se de: captan unha parte decisiva do aforro das familias e as pequenas empresas, son institucións publicas que até agora escapan ao mercado e a redución dos seus persoais permitiría aos grandes bancos facerse, dunha maneira rendible, cunha cota importante do mercado financeiro. Para que queremos máis?
Galiza, 8 de maio de 2010