A LENTA AGONÍA DO IMPERIALISMO DOS USA (II)

Carlos Dafonte

Dende antes de finaliza-la II ª Guerra Mundial, os USA comezan a prepara-lo seu futuro dominio diante do enorme proceso que se vai producir de acumulación de capitais, tanto no seu territorio  como no resto do centro do sistema dominado polo capital.

Debemos ter en conta que finalizaron a guerra co seu sistema produtivo intacto o que lle permitiu se-lo subministrador de mercadorías a unha parte moi importante do planeta e ter tamén unha grande capacidade para financiar a interese alto, a outras economías estragadas polo conflito.

Hudson na súa obra “Super Imperialismo” explicou como os diplomáticos estadounidenses destruíron o imperio británico e se fixeron co control da área da libre esterlina, a traveso dos onerosos termos impostos polo préstamo de 1946 que obrigaba a Grande Bretaña a abri-la Commonwealth as súas exportacións.

AUMENTO DOS GASTOS MILITARES CARA A UNS ORZAMENTOS DE GUERRA

Roberto Laxe

O presidente Sánchez anunciou un aumento do 2% no PIB dos gastos militares en consonancia coas recomendacións da OTAN, que xa se concretaron na Alemaña, que tamén os vai a incrementar nun 2% achegándose ao gasto medio a nivel mundial, que está no 2.6%.

O presidente o xustificaba da seguinte maneira: “Espertámonos dunha sorte de espellismo”, porque parecía que “ás portas de Europa non ía poder suceder unha guerra”. O sr Sánchez esquece que nos 90 houbo unhas guerras non ás portas de Europa (por certo, Ucraína, é ou non é Europa?) senón en Centro Europa e os Balcáns. E engadiu, “(...) estamos a vivila, isto non é unha película, é real” e neste sentido asegurou que se debe “reforzar a política exterior e de seguridade común” e a “complementariedade entre a OTAN e a UE” (Eldiario.é, 14 de marzo de 2022).

A REVOLUCIÓN EN TEMPOS DE DESESPERANZA

Roberto Laxe

Di Enzo Traverso no seu libro “Melancolía de esquerda”, que tras o xiro histórico que deu a humanidade coa caída do Muro de Berlín, o descubrimento que tras ele non había socialismo, senón a restauración do capitalismo. O que queda do século XX, “de ceos tomados por asalto”, “é unha montaña de ruínas e non sabemos como comezar a reconstrución ou se vale sequera a pena facelo”.

Aínda que Traverso non o diga explicitamente, referímonos á reconstrución do proxecto socialista. E si!, merece a pena, porque a pesar do que digan os apoloxistas do sistema, os conscientes e os inconscientes en forma de pos modernos, a historia non se acabou; só deu un xiro tráxico que hai que comprender en toda a súa profundidade. A reconstrución ten que partir de recoñecer expresamente que os anos 90, a contrarrevolución neoliberal e a restauración do capitalismo, significaron unha derrota en toda regra e a todos os niveis da loita polo socialismo; que unicamente deixou “ruínas” e “melancolía” polo que puido ser e non foi.

OPINIÓN SOBRE O CONFLITO E GUERRA EN UCRAÍNA

Carlos Dafonte.

En 1997 Zbigniew Brzezinski publicou “O grande taboleiro mundial”, un dos libros máis importantes de xeoestratéxia política escritos ó final da “guerra fría” e onde establecía con claridade cales eran en ese tema os intereses da nación que lle deu acollida, os EEUU de Norte América. Quen é o home con nome e apelido tan difíciles, un polaco que o foi todo en diferentes administracións, asesor de numerosos presidentes, dende Kennedy e na época da presidencia de Carter, Secretario de Estado, ministro de asuntos exteriores.

Deixa claro dende as primeiras liñas que ó longo da historia, “Eurasia foi o centro do poder mundial” e considera que despois da queda da URSS, “Eurasia segue a manter a súa importancia xeopolítica. Non só a súa periferia occidental, Europa, sigue a se-lo onde grande parte do poder político económico e mundial está localizado, senón que a súa rexión oriental,  Asia, converteuse recentemente nun centro de crecemento económico vital e con crecente influencia política. por iso é polo que a cuestión de como deben enfrontarse uns Estados Unidos con compromisos globais ás complexas relacións de poder euroasiáticas, e particularmente se iso impide a emerxencia dunha potencia euroasiática dominante e antagónica, segue sendo fundamental en termos da capacidade estadounidense de exercer a primacía global”. Máis claro auga.

A LOITA DAS MULLERES TRABALLADORAS EN GALICIA

Xulia Mirón

O 19 de febreiro estiven en Boiro na manifestación apoiando ás traballadoras/é da Conserva, que a pesar de ser desconvocada por CIG e UXT porque asinaran un preacordo coa patronal o xoves pasado, CCOO mantívoa porque non o asinou.

Despois dun longo percorrido polas rúas céntricas de Boiro, finalizou onde comezou, na praza do Concello. Alí puxémonos os meus compañeiros e eu á beira dunha pancarta portada por mulleres de diferentes idades que dicía “POR UN CONVENIO DIGNO NO SECTOR DÁ CONSERVA XA”, cunhas latas de conserva toda pintada a man. Non podía deixar de pensar a que empresa pertencerían, mentres as escoitaba falar, das súas cousas, das súas quendas de traballo, comentaban o preacordo e algunha delas comentou que para a semana entraba de noite. Outras escoitaban aos dirixentes de CCOO falando e acirrando que non aceptarían a 4 quenda, que o preacordo non acababa coa fenda salarial, aplaudían e gritaban que, elas tampouco o ían a aceptar; e mesmo había unha nena duns 6 ou 7 anos nos ombreiros da súa nai aplaudindo (cousa no que sempre me fixo, desde que son avoa).