GALICIA 2024: ELECCIÓNS AUTONÓMICAS E EUROPEAS

Carlos Dafonte

O ano que ven imos celebrar eleccións para renovar o Parlamento de Galicia e elixir unha nova Xunta. Após de 14 anos de control absoluto do PP das dúas institucións, agás os militantes máis sectarios do partido fundado por Manuel Fraga, unha grande parte da poboación galega, aínda que o seu voto concédanllo ao PP, están convencidos que non se pode seguir sen proxecto de país que é a realidade na que vivimos en todos estes anos de goberno conservador, e que hai unha necesidade urxente dun cambio de rumbo

E para o mes de xuño, anúncianse eleccións para renovar o Parlamento Europeo e elixir novos cargos que ata o de agora repartíanse entre “populares”, “socialdemócratas” e “liberais”.

ONU: UN ZOMBI.

Roberto Laxe

O enfrontamento entre o Secretario Xeral da ONU, Antonio Guterres e o Estado Sionista de Israel, por afirmar que as accións de Hamas non xorden da nada, senón son consecuencia de “56 anos de ocupación asfixiante”, así como a incapacidade das Nacións Unidas para frear o xenocidio dun pobo que está a ser transmitido polos medios de comunicación coma se un filme pos apocalíptico fóra, só demostra que o RIP dese organismo está preto.

Se é absolutamente inútil para pararlle os pés ao xenocidio palestino, para que serve?.

A ONU foi creada en 1945 polos vencedores da II Guerra Mundial, os EEUU e a URSS, á que engadiron a Gran Bretaña, Francia ao que sumaronse un total de 51 estados. A República Popular de China entra en 1971, en substitución da República de China, que foi expulsada.

ESTÁ A CHEGAR O SEGUNDO INTENTO DE INVESTIDURA. O TEMPO DO PSOE E SUMAR.

Carlos Dafonte

    O primeiro asalto para ter un goberno para os próximos anos finalizou sen que as perspectivas sociais, políticas, económicas, para os traballadores e traballadoras do país foran clarexadas. Coñecemos hoxe que o único que lle interesa a PP e VOX é a “unidade de España”, que segundo estes dous partidos atópase en grave perigo diante da ameaza dunha posible lei de amnistía, non para Puigdemont e algúns outros dirixentes do “process”, como sinalan eles, senón para centenares de persoas que participaron no referendo e que terán que ir aos xulgados para dar conta da súa actividade eses días. Tamén lles interesa moito se Bildu vai darlle a posibilidade de conseguir a investidura a Pedro Sánchez, pois “con terroristas e asasinos” non se pode ter pacto algún, agás si o beneficiado vai ser o PP, e sirva de exemplo os pactos coa forza independentista vasca no Concello de Vitoria cando o PP tiña a alcaldía.

Nas sociedades divididas en clases, cando os tempos de bonanza son lembranzas do pasado e os países do centro do sistema capitalista atópanse inmersos nunha fonda crise que non hai perspectivas de superar, PP e VOX preferiron que a sesión de investidura de Núñez Feijoo se convertera nun sainete, nunha “astrakanada”, nunha crítica constante ao goberno en funcións, antes que facer o que debe facer calquera candidato que enfronte un acto institucional da importancia do que Núñez Feijoo se enfrontou: crítica aos anos do anterior goberno esgrimindo datos obxectivos, e propostas de solucións aos problemas que resaltaches como as eivas máis importantes que ten a sociedade que queres gobernar.

A ERRADA INVESTIDURA DE FEIJOO. A "ESPAÑA REAL E A OFICIAL".

Eusebio López

Aínda que os medios de comunicación, con esa "produtividade/rapidez" que lles caracteriza na fabricación de información, xa pasasen páxina da semana pasada e agora toque falar de Pedro Sánchez, a errada investidura de Feijoo pon de manifesto a superficialidade coa que a inmensa maioría deles falan e escriben, educando á poboación no simplismo maniqueo nas análises -o insulto e a caricatura- co fin de despolitizala.

Trotski dicía que para “derrotar ao inimigo non fai falta insultalo”, e para derrotar ao PPVOX como “administradores do réxime” non fai falta insultalos, só caracterizar o seu papel no réxime e unha política coherentemente radical (ir á raíz das cousas) que se base na mobilización social. Nada menos, nin nada máis.

DEPORTE, CULTURA O NEGOCIO

Roberto Laxe

O bico non consentido do expresidente da RFEF a unha xogadora da selección tras o campionato do mundo foi a pinga que desbordou o vaso dunha situación, que xa fora denunciada por varias delas ha máis dun ano; unha situación que non se cingue ao machismo na RFEF, senón que destapa un verdadeiro niño de corrupción nun organismo que manexa preto 400 millóns de euros ao ano.

Só dous feitos para que ver o alcance desta corrupción no fútbol: un, foron Federación Española de Fútbol (RFEF), presidida por Luís Rubiales, e a empresa Kosmos do enxogador do Barcelona Gerard Piquei, os que apostaron por levar a final da Copa a Arabia Saudita -un país coñecido polo respecto aos dereitos humanos en xeral e das mulleres en concreto-, co obxectivo de xerar novos ingresos tanto para os equipos en liza como para o ente deportivo: “todo pola pasta”.

NON SÓ NO FÚTBOL HAI MACHISMO

Xulia Mirón

Tivo que verse en televisión o bico de Rubiales a Jennifer Fermoso, para que ás mulleres non se nos cuestione cando nos atrevemos a denunciar que nos traballos, día si e día tamén, sufrimos tocamentos, miradas obscenas, insinuacións, desprezos, ... Para que mulleres de varios ámbitos como o deportivo, xornalístico ou literario denuncien baixo o lema “Acabouse” que elas tamén sufriron desde acoso laboral a violacións como a maioría das mulleres neste mundo.

Isto non vai só de Rubiales, aquí hai máis "chicha" que cortar.

Hai que contar as cousas desde o principio. Isto, que hai uns anos sería unha cousa sen máis, hoxe non deixa de ter a súa importancia porque xa temos interiorizado non só as mulleres senón unha parte da sociedade que somos mulleres e non "Barbies", por iso rompemos o silencio que antes nos acompañaba. Un silencio que era cuestionado por gran parte da sociedade, sobre se era ou non certo que todas as mulleres sufrimos eses abusos nos centros de traballo, nos institutos, nas universidades etc. Xa é hora que isto saia á luz e que todas sexamos capaces de dicir a verdade e non culparnos a nós mesmas se imos ou non con minisaia, ou como nos dea a gana. É el o culpable, o machista, non nós.

REUNIÓN DOS BRICS. ÁFRICA NO CENTRO.

Roberto Laxe

A reunión entre Brasil, Rusia, India, China e Sudáfrica (BRICS) celebrarase entre o 22 e 24 de agosto en Johannesburgo. “O conxunto destes países representa o 43% do PIB mundial... mentres que os países do G7 é un 27%” (O Economista, 14/08/23). Se a iso engadímoslle que hai unha lista de máis de 30 estados que están a pedir a súa incorporación, pódese comprender o nerviosismo que existe nas capitais da chamada “comunidade internacional”, cada vez menos “internacional” e cada vez máis “comunidade euro norteamericana”.

Uns estados que non son precisamente marxinais, senón que hai desde membros da OTAN (Turquía), até aliados estratéxicos de poténcialas euro norteamericanas (Arabia Saudita ou Exipto), pasando polo “sindicato de agraviados” polas súas políticas coloniais e neo coloniais como Irán, Venezuela, Cuba ou Alxeria.

A XUNTANZA DOS BRICS DO 22-24 DE AGOSTO. DEFINIR UNHA NOVA DINÁMICA MUNDIAL.

Carlos Dafonte.

    Estes tres días en Johannesburgo vanse xunta-los BRICS, é dicir Brasil, Rusia, India, China e Sudáfrica, que só con dicir que representan o 43 % do PIB mundial, fronte ao 25 % do G-7, indica a importancia da xuntanza nun planeta cada vez máis dividido entre dous bloques. Como levo dicindo dende hai uns anos, en dúas cadeas imperialistas con xeitos distintos de interpreta-lo seu poder e polo tanto, en como o sofren os países elos máis febles de ámbalas dúas cadeas.

Nesta xuntanza vaise poñer de manifesto, unha dinámica dende hai anos imparable, a unipolaridade que ata aquí impuxo o bloque anglosaxón rematou e agora temos outros actores e outros agrupamentos. Durante moito tempo coñecimos como actuaba quen mandaba, impuña os seus criterios, invadía, daba golpes de estado, sancionaban economicamente, e todo o que coñecemos dende hai tempo; os BRICS formulan outro tipo de saídas aos problemas presentes.

UNHA NOVA SUBIDA DOS TIPOS DE XURO. O SAQUEO DOS SALARIOS

Roberto Laxe

A poboación europea atopase diante dunha nova subida dos tipos de xuro por parte do BCE, en paralelo á Reserva Federal dos EEUU, que pasaron do 0% hai escasamente ano e medio, ao 4.25% actual, nunha tendencia á que non se lle ve final. Ao mesmo tempo, os Bancos anuncian beneficios históricos e a CEOE recoñece, no seu estudo do 2022, que son os beneficios empresariais os que “aceleraron a escalada dos prezos” (O Confidencial).

Desde todos os medios de propaganda, para xustificar a subida dos tipos de interese, din que é para combater a inflación; e para iso péganlle un machadazo aos salarios, buscando a redución do consumo das familias.

As causas da inflación

Se se segue a lóxica simplista do BCE e o goberno de “progreso”, a responsabilidade das altas taxas de inflación téñena os traballadores e traballadoras que gañan moito e consumen como posesos, co reaquecimento da economía: a subida dos tipos de xuro é o xerro de auga fría que evita ese sobrequecemento. Así, no Informe Perspectiva de Emprego 2023 da OCDE destácase que os traballadores e traballadoras españolas perden un 1.2% de poder adquisitivo pola inflación.

O 23 DE XULLO FREOUSE O AVANCE DA EXTREMA DEREITA. NADA MÁIS.

 Carlos Dafonte.

Dúas consideracións previa.

Quero iniciar este comentario sobre as eleccións xerais do 23 de xullo, deixando moi claro que a Constitución burguesa española establece que non somos unha democracia presidencialista, como algúns tentan esquecer para solicitar ser presidente do goberno por pertencer ao partido máis votado e con máis escanos no Congreso dos Deputados, como estes días esixe Feijoo e o seu partido. 

Cando convócannos a unhas eleccións xerais non se fai para elixir un presidente, o que temos que elixir é un Congreso dos Deputados e un Senado, onde haberá partidos con máis escanos e outros con menos, pero iso non indica moito.

ALGUNHAS IDEAS TRAS AS ELECCIÓNS

Roberto Laxe

A primeira cuestión que resalta é que o “plebiscito” que eran estas eleccións, entre “o involucionismo” e o “progreso” como o marcaban o tándem PSOE – SUMAR, ou entre o “sanchismo e España” como facía o PP e Vox, resultou claro: a poboación apostou claramente polo segundo.

É obvio que o “partido de dúas cabezas” coas raíces nas entrañas do réxime (o poder xudicial, a policía e o exercito) non pode formar goberno baixo ningún concepto; as forzas nacionalistas que teñen a chave non os queren nin en pintura. So o tándem “progresista” pode facelo, pois é a “cara amable” do réxime.

A “cara de can” dos outros asusta ate na Unión Europea, pois significaría sumar inestabilidade social á que xa sofren outros estados europeos como Franza; e hoxe, en plena guerra pola hexemonía mundial coa cadea imperialista chino rusa, o que menos queren é “guerra social interna” como a que vive dun xeito latente Franza e os EEUU.

ELECCIÓNS ANTICIPADAS

Roberto Laxe

Un novo goberno no marco dumha guerra non declarada

O balance das eleccións poden resumirse en poucas palabras, é o fracaso da “nova política” para cambiar algo mais que non fose algumhas leis. O PSOE perde votos, si, mas o factor decisivo foi o declive no entorno dos votantes da esquerda que acreditaron no “si, se pode” e resultou que desde as institucións non se pode.

O retroceso do PSOE é froito fundamentalmente das súas contradicións, pois a campaña da direita extrema polos seus pactos con Bildu e ERC pesan, e moito, en zonas como Madrid, Castela A Mancha ou Andalucia (acaso non lembramos o “aporeles” do 1 O do 2017?). O PSOE é parte do rexime do 78, e pactar con estas forzas é obvio que se a direita sabe utilizalo, faille moito dano.

PANORAMA POLÍTICO DESPOIS DA BATALLA ELECTORAL DO 28 DE MAIO DE 2023

Carlos Dafonte.

Dous aspectos salientables.

O máis salientable que acontece despois dos resultados do 28 de maio é o avance institucional e ideolóxico dos neofranquistas de VOX, e a súa consolidación grazas ao apoio dun PP, o de Feijoo “o moderado”, incapaz de seguir a liña argumental de Pablo Casado exposta dun xeito nidio na súa intervención con motivo da moción de censura presentada por Abascal, contra o goberno de coalición presidido por Pedro Sánchez no mes de outubro de 2020.

Este PP de Feijoo acepta como propias as tesis dos neofranquistas e os sitúa con forza e poder nas institucións, esquecendo o devandito discurso no que o PP lle dixo entre outras cousas a VOX e Abascal, “Cuanto peor para España, mejor para usted”, “Piensa usted que los españoles desde las manos de Sánchez se van a arrojar a las suyas?” y continuou “Usted solo ofrece fractura, derrotas y enfados y lo que es peor, ofrece a la izquierda una garantía de victoria perpétua” e baixando ao nivel persoal lle espetou a Abascal, “esta moción no la hace contra el Gobierno, sino contra el partido que le ha dado trabajo durante 15 años”, e chegou case ao final do seu discurso a dicir “Se trata de decidir, VOX o España” e xa ao final dúas perlas máis “Los españoles no van a entregarse a la ruptura que usted ofrece” e “No podemos aceptar un proyecto de ruptura”.

A REALIDADE E OS MEDIOS DE COMUNICACIÓN

Roberto Laxe

Noticia de La Voz de Galicia, segundo á axencia EFE, de "as claves" do cume do G7, coa presenza de Zelenski, que non representa a ningunha das 7 nacións occidentais máis ricas, pero está a actuar como o seu ariete e portavoz das posicións máis duras.

1.- "China era un dos focos deste cume", e segue, "o ton foi conciliador e o texto nin sequera mencionou expresamente a Pequín cando se referiu ao tema da «coerción económica» nun intento por compracer a Francia e Alemaña, segundo revelou este domingo o presidente francés, Emmanuel Macron".

A ESENCIA NEOLIBERAL DA UNIÓN EUROPEA: O TRATADO DE MAASTRICHT E OS LÍMITES DA XESTIÓN PROGRESISTA.

Roberto Laxe

Para cando nos falen de políticas “progresistas” desde as institucións coma se puidesen ser esencialmente distintas á xestión conservadora, lembremos os límites que establece o Art. 104 do Tratado de Maastricht, verdadeira Constitución Europea, dado o fracaso que obtiveron cando tentaron a aprobación da Constitución Europea fai uns 20 anos:

"Queda prohibida a autorización de descubertos ou a concesión de calquera outro tipo de créditos polo Banco Central Europeo e polos bancos centrais dos Estados membros, denominados en diante “bancos centrais nacionais”, en favor de institucións ou organismos comunitarios, Gobernos centrais, autoridades rexionais ou locais, ou outras autoridades públicas, organismos de Dereito público ou empresas públicas dos Estados membros, así como a adquisición directa aos mesmos de instrumentos de débeda polo BCE ou os bancos centrais nacionais."

OS RESULTADOS ELECTORAIS DO DÍA 28 DE MAIO. ANÁLISE DE URXENCIA.

Carlos Dafonte.

As once da mañá do día 29 de maio, Pedro Sánchez diante dos resultados electorais do día anterior,  disolve as Cortes e convoca eleccións xerais anticipadas. Todo o que escribira con anterioridade a esta convocatoria non é que xa non valga nada, debe servir para comprende-lo  meu ponto de vista sobre a situación na que se van producir as eleccións xenerais do día 23 de xullo.

O PSOE reacciona despois do trompazo electoral sen permitirlle ao PP festexa-lo seu éxito e o coloca no marco no que o PP situou as eleccións do 28 de maio: a primeira volta dunhas eleccións xerais; supoño que os conservadores estarán preparados para a segunda volta.

DIANTE DAS PRÓXIMAS ELECCIÓNS AUTONÓMICAS E MUNICIPAIS.

Carlos Dafonte

    O marco político social no que se van producir estas eleccións

O venres comezou unha nova campaña electoral e transcorridos uns días poderemos votar nas próximas elección municipais. En Galicia as de carácter autonómico celébranse ao marxe das do día 28 próximo.

A nivel xeral atopámonos nun enfrontamento de novo entre dous bloques económicos que xeran “guerras de baixa intensidade” en diferentes lugares do planeta, onde a OTAN despois da xuntanza de Madrid, vai intervir en calquera país do mesmo sen ter que contar co apoio da ONU.

Hai que recoñecer que hoxe en día, no estado español, a opinión sobre a OTAN e a súa política agresiva é aceptada sen crítica algunha agás cativos sectores políticos a diferenza do ano 1986, no que o goberno do Psoe estivo a punto de ser derrotado no referendo para dilucidar saír ou quedar na organización imperialista. Foi unha intervención vergoñenta de González na televisión, no último día augurándonos toda unha serie de males que caerían sobre o país de non continuar dentro, todo burda mentira, a que decidiu o voto no último intre.  

O MUNDO MULTIPOLAR E A PAZ

Roberto Laxe

Por se había algunha dúbida que se vai a cara a unha nova repartición no dominio do mundo, só vexamos uns poucos acontecementos dos últimos meses.

1.- Decembro de 2022, o líder chinés, Xi Jinping, asinou acordos estratéxicos con Arabia Saudita en materia tecnolóxica e enerxética, entre outras moitas; 34 para ser exactos, co que, en plena guerra de Ucraína, Arabia Saudita afástase dos EEUU e Gran Bretaña.

2.- Marzo de 2023, China auspicia un histórico acordo para que Irán e Arabia Saudita restablezan relacións. A intermediación de Pequín rompe o eixo antiTeerán que Israel e Estados Unidos pretendían levantar con apoio de Riad.

A ACTUALIDADE DO 14 DE ABRIL DE 1931.

Eusebio López

Estamos ante un novo 14 de abril, unha data que marca como ningunha o presente no Estado Español; e nada mellor exprésao que a extrema dereita (PP VOX), ante a proclamación da república, repita até a saciedade o "non reabramos feridas xa pechadas na Transición" coa “reconciliación nacional”, e que a “guerra civil” foi entre “irmáns”.

O FRACASO DAS SANCIÓNS A RUSIA E OS "CORSARIOS" ANGLOSAXÓNS

Roberto Laxe

Cando Rusia invadiu Ucraína hai un ano, desde os EEUU e cos seus acompañantes europeos, aprobaron toda unha serie de medidas económicas co obxectivo máis que manifesto de asfixiar a economía rusa, e cunha axuda militar a Ucraína moi controlada, esperaban que o goberno de Putin colapsase. Esperaban unha queda do PIB ruso do 10% e así, desta maneira, a vitoria sería "fácil", e a relación custo-beneficio da guerra seríalles moi favorable.

Mas a realidade non foi como eles prevían, a queda no 2022 foi dun 2%, e está previsto que este ano 2023 crezca lixeiramente.

O COMPROMISO POLÍTICO COA REVOLUCIÓN SOCIALISTA.

Roberto Laxe

“As revolucións non poden programarse: sempre veñen cando menos espéraselles”, así termina o libro de Enzo Traverso, Revolución, Unha historia Intelectual.

Que o mundo capitalista está en crise aberta é unha realidade que todos os días salta ás portadas dos medios de comunicación, por moito que queiran ocultalo, e como di Traverso, a revolución estalará “cando menos espéreselle”. A cuestión para o futuro e a vitoria é que, a diferenza das xeracións pasadas que foron derrotadas, as actuais parecen nin estar preparadas para cando estalen.

SOBRE A COMPLEXA SITUACIÓN INTERNACIONAL (e III)

Carlos Dafonte.

Na America Latina a batalla máis dura librada polos pobos contra os USA.

Se hai algún territorio onde para unha persoa de esquerdas, considerando este apelativo como indicativo de estar disposto a loitar por poñer fin ao dominio do capital e que a solución aos problemas que os traballadores teñen, pasa porque inicien baixo a súa hexemonía unha nova etapa, que segundo as características históricas, económicas, sociais e políticas de cada país pode ter configuracións diferentes, onde  tamén inflúe o grao de organización da clase, o modelo que o capital presente, a existencia ou non de capital monopolista, o papel que xogue ese país na cadea imperialista, se é un elo feble, unha colonia ou semicolonia; todas as xentes das esquerdas, repito, debemos recoñecer que as batallas máis importantes que se libraron contra o inperialismo, deixando ao marxe a revolución proletaria en Rusia, China e Vietnam, déronse case sempre en A.L. 

A UN ANO DA "NOVA ERA" DE SCHOLZ

Roberto Laxe

Se o século XIX foi longo, desde 1789 até 1914, o XX, curto, desde 1914 até 1989, o XXI, o chamado “século americano”, foi un suspiro; desde 1989 até o 2022.

Tres días despois da agresión de Rusia a Ucraína, o 27 de febreiro do pasado ano, o novo primeiro ministro alemán, Olaf Scholz, afirmou que o mundo entraba nunha “nova era”. Ao mesmo tempo, anunciaba a creación dun fondo de 100 mil millóns de euros para modernizar o exército alemán, o aumento do orzamento de guerra ao 2% do PIB e a entrega a Ucraína de armamento para resistir a invasión rusa.

A un ano deste anuncio da “nova era” de Scholz, todos os membros europeos da OTAN seguiron o camiño que os EEUU viñan esixindo desde facía anos, o aumento dos gastos militares, o que pon ao mundo nunha carreira de investimentos militares dun nível superior á da guerra fría. Naquel momento a carreira cinguíase a dúas potencias, os EEUU e a URSS, á que os demais asistían como espectadores; hoxe non.

SOBRE A COMPLEXA SITUACIÓN INTERNACIONAL (II)

Carlos Dafonte.

Os USA e o fracaso da súa estratexia de dominación mundial.

“Quen domine o continente euroasiático dominará o planeta”, xunto coa idea de “América para os americanos” que xurdiu hai 200 anos, en 1823 máis que do presidente Monroe de Adams, e consideraba dous aspectos salientables, en primeiro lugar, que calquera intervención doutro país sobre o continente americano debía ter a resposta como se fose unha agresión contra deles; en segundo, que nada do que se fixera nos países ao sur do río Grande podía facerse sen o seu consentimento. 

Son dúas máximas, considero as máis importantes polas que se rexen os políticos dos USA na súa actividade internacional dende hai douscentos anos.