NON SÓ NO FÚTBOL HAI MACHISMO

Xulia Mirón

Tivo que verse en televisión o bico de Rubiales a Jennifer Fermoso, para que ás mulleres non se nos cuestione cando nos atrevemos a denunciar que nos traballos, día si e día tamén, sufrimos tocamentos, miradas obscenas, insinuacións, desprezos, ... Para que mulleres de varios ámbitos como o deportivo, xornalístico ou literario denuncien baixo o lema “Acabouse” que elas tamén sufriron desde acoso laboral a violacións como a maioría das mulleres neste mundo.

Isto non vai só de Rubiales, aquí hai máis "chicha" que cortar.

Hai que contar as cousas desde o principio. Isto, que hai uns anos sería unha cousa sen máis, hoxe non deixa de ter a súa importancia porque xa temos interiorizado non só as mulleres senón unha parte da sociedade que somos mulleres e non "Barbies", por iso rompemos o silencio que antes nos acompañaba. Un silencio que era cuestionado por gran parte da sociedade, sobre se era ou non certo que todas as mulleres sufrimos eses abusos nos centros de traballo, nos institutos, nas universidades etc. Xa é hora que isto saia á luz e que todas sexamos capaces de dicir a verdade e non culparnos a nós mesmas se imos ou non con minisaia, ou como nos dea a gana. É el o culpable, o machista, non nós.

O deporte, ou o fútbol.

Nestes momentos non podemos falar do deporte en xeral, porque para a prensa non existe máis nada que o fútbol, o tenis, o golf, e pouco máis, e destes deportes só se publican as noticias que son impactantes, sensacionalistas e que non danen a imaxe idílica que se ten deles. Ata fai ben pouquiño só se transmitían os partidos dos "machitos" e non de todos os equipos, só os do Real Madrid ou Barça. De ningunha maneira interesaban os partidos de mozas, e sobre todo ningunha noticia nin nada que "dicir" nin tocar a a "cúpula" mafiosa da Real Federación Española de Fútbol (RFEF) , organismo machista como o que máis.

Por iso é normal atopar noticias como estas cando de mulleres trátase, "Motín na selección feminina: 15 futbolistas plántanse e non xogarán ata que se vaia o seu adestrador Jorge Vilda". Así é de maliciosa a noticia. Ante unha carta enviada a Rubiales presidente da RFEF, as futbolistas solicitaron "non ser convocadas ata que non se revertan situacións que afectan o noso estado emocional e persoal, ao noso rendemento e, en consecuencia, aos resultados da Selección e que poderían derivar en indesexables lesións".

Estas compañeiras hai un ano avisaban de algo, de algo serio, un cambio da dirección deportiva do equipo, pero a prensa titulouno de "motín"e a RFEF non se cortou á hora de contestalas. Emitiu un comunicado onde dicía que non ía permitir ningún tipo de chantaxe e que isto non ten precedentes na historia do fútbol, tanto masculino como feminino, nin no ámbito español e mundial; e "non vai permitir que as xogadoras cuestionen a continuidade do seleccionador nacional e o seu corpo técnico, pois tomar esas decisións non entra dentro das súas competencias. A Federación non vai admitir ningún tipo de presión por parte de ningunha xogadora á hora de adoptar medidas de ámbito deportivo. Este tipo de manobras atópanse afastadas de exemplaridade e fóra dos valores do fútbol e do deporte son nocivas".

Con todo ahi non queda a cousa; a RFEF ameaza ás futbolistas e dilles que "as futbolistas que presentaron a súa renuncia unicamente regresarán nun futuro á disciplina da Selección se asumen o seu erro e piden perdón". Pódese ser máis ruín? Con estas palabras, que soan ao ton empregado agora por Rubiales ao "pedir" desculpas, Jorge Vilda saíu reforzado e as 15 futbolistas non seleccionadas, resolvendo así o tema... ata o de agora. Tal vez téñase que recoñecer que o que denunciaban as 15 neses momentos era o inicio do que ao final por desgraza está a pasar, que a RFEF é un organismo machista, seguro que si. Unha vez máis ás mulleres trátasenos con superioridade, con prepotencia e misoxinia, por iso non só Rubiales é culpable: Jorge Vilda e o resto da RFEF non son diferentes.

Non só o fútbol é un sector machista

Quen non queira ver é que non ten ollos na cara, ou algo máis fácil, mira para outro lado coma se o que sucede ao seu ao redor non fose asunto seu, non só na cuestión da muller, tamén,a pobreza, a explotación sexual, o tráfico de nenas, o recorte de liberdades, a sanidade, a educación, a vivenda, a corrupción, etc.

Non vou dicir que hai que poñer as lentes lilas, ou doutras cores, as lentes de todas as opresións, para ver o que pasa neste sistema capitalista e unha sociedade patriarcal, pero si considero que é importante ver as cousas desde un punto de vista non tan individual senón máis colectivo, máis social, deixar de ser tan individualista, saír da nosa área de confort e que o que pase no mundo impórtenos, así talvez poidamos entender o que pasa ao noso ao redor.

O machismo está instalado na nosa sociedade como unha lacra social difícil de limpar e exterminar. Non hai que remontarse á prehistoria, pero si nomear que o machismo conviviu e convive con todos os sistemas que nos precederon, máis aló de ter máis ou menos liberdades democráticas nuns aspectos, como é o dereito ao voto que pedían as sufraxistas, dereito ao aborto, que aínda hoxe non é legal en todos os países ou leis como as que hai no noso país.

Fico no estado español e as leis aprobadas polos gobernos de Zapatero e Sánchez. Estas leis non podemos dicir que non sexan un avance fronte á non existencia delas, pero inmediatamente hai que dicir que o papel o admite todo; sobre o papel podemos poñer o que queiramos, se está dentro dos marcos da Constitución, por tanto dentro dos marcos burgueses. Por iso, non podemos por menos que facer un pequeno balance a implantación da Lei Orgánica de Igualdade efectiva de mulleres e homes do 2007, como poderiamos facelo doutras.

Que artigos implantáronse nas Institucións Públicas e tamén nas empresas privadas? Que me perdoen se me equivoco, pero pouca foi a súa implantación nas Administracións Públicas (AAPP), aínda menos nas empresas privadas e menos que menos nos clubes de elite, como son os deportivos de alta competición, non só do fútbol se non de todas as disciplinas.

É máis, cantos convenios hai que recollan a igualdade entre homes e mulleres? Poucos, ou moitos porque o papel admite todo, pero non implantadas porque é coñecido que a fenda salarial existe e máis nas competicións deportivas de elite.

Cumpren a Lei Orgánica de Igualdade o Parlamento, o Senado ou mesmo os Concellos, as Deputacións ou os Parlamentos Autonómicos? É unha reflexión que me veño facendo dende hai moito tempo, e sobre todo dende que á organización política VOX se lle permite utilizar a tribuna do Parlamento, como o resto das institucións para maltratar, denigrar, ofender, con discursos de odio, xenofobia, sexistas, racistas, homófobos, ... ; pero non só eles, tamén moitos e moitas militantes do PP non quedan atrás, sobre todo á hora de non condenar a ditadura do franquismo.

Estas institucións do Estado permiten estes discursos, por tanto, pola pasiva, son cómplices do "aquí vale todo". Se hai un partido que fala así, de que nos estraña que haxa persoas que teñan esa opinión; fronte á forza da dereita e da ultradereita o goberno responde con “flores”. De que serven entón as leis se á hora da verdade, da práctica, permítese todo tipo de linguaxe contra as persoas máis desfavorecidas do país, pobres, mulleres, inmigrantes etc.

Por que cando as dereitas falan e ofenden, o resto non sae do hemiciclo e failles o “baleiro”? Haberá que empezar por limpar a esa escoria das institucións.

Si á dimisión de Rubiales

Gran parte da sociedade saíu en defensa da compañeira, o que demostra que algo está a cambiar neste país: polo menos reacciónase ante un feito visible, unha agresión vista en todo o mundo. Pero isto é só a punta de algo máis grande como dicía ao principio, dunha lacra social que está metida en todas as estruturas do sistema capitalista.

Súmome á dimisión de Rubiales e tamén á de Louzán (presidente da Federación de Fútbol de Galicia) que xustificou o sucedido, “como erros que se cometen na vida”, pero considero que con estas dimisións non se erradica o machismo, nin do fútbol nin de ningún deporte máis, nin axudarán a que se asinen os Convenios Colectivos onde a igualdade entre mulleres e homes sexa real e efectiva.

O machismo se combate día a día, na rúa, con leis si, con política de igualdade tamén que vaian máis aló do papel, e cunha educación 100% pública, gratuíta, educación afectivo-sexual e laica, depuración de xuíces/zas machistas, derrogación de todas as reformas laborais para o fin da fenda salarial.

Ao machismo non se lle combate con noticias sensacionalistas unha semana, nin tampouco impulsando desde a Xunta de Galicia campamentos xuvenís ultradereitistas da OJE na illa de Ons, nin segregando por sexos nas aulas, nin subvencionando aos centros que o fan, nin pagando á Igrexa máis de 4,866 millóns de euros de diñeiro público para os seus centros educativos, en detrimento de os centros públicos.

Aí radica a hipocrisía desta falsa democracia, que non é máis que a democracia burguesa onde todo vale. E teñamos claro que isto dentro dun mes estará fóra dos medios de comunicación, estará fóra da maioría das cabezas da xente e por iso volverá suceder algo parecido, pois non pensemos que coa dimisión de Rubiales terminouse o machismo da sociedade española.

En Galicia no mes de setembro de 2023