Roberto Laxe
Desde o famoso 15 de outubro do 2011, unha acción de loita que implicou a convocatória de manifestacións en 980 cidades de todo o mundo, até as máis recentes mobilizacións do movemento de mulleres o 8M polos seus direitos ou as realizadas contra o cambio climático, pasando pola folga xeral europea de novembro do 2012, está claro que hai unha tendencia obxectiva a responder de maneira internacional á situación de “emerxencia social” que vive a sociedade baixo o capitalismo.
Esta tendencia a internacionalizar a resposta social ve-se freada por dúas vías, unha, os aparellos políticos, sociais e sindicais, atados ás estruturas dos estados nacionais que, como bos representantes da ideoloxía pequeno burguesa, non ven máis alo dos límites das súas fronteiras e non van fomentar accións que poidan cuestionar a orixe dos seus privilexios, os estados; e dous, pola mesma propaganda dos medios burgueses, que reducen estas propostas a visionarios, á sensibilidade de “ativistas” individuais que non responden a unha realidade obxectiva -o capitalismo é capitalismo, aquí e na China-, senón á súa especial personalidade.