Eusebio López
O goberno aprobou enviar unha fragata, a “Blas de Lezo”, ao Mar Negro, para unirse ao dragaminas “Meteoro” que xa está alí despregado. Ademais, ofreceu máis cazas de combate á OTAN que se engadirán aos que o exército do Aire xa ten no Báltico. Todas estas forzas incorporaranse ao despregamento que a Alianza Atlántica ten ao redor de Rusia, desde o Ártico até o Mar Negro, pasando polo Báltico, Polonia e a mesma Ucraína.
Polas informacións, que non son moitas, deste despregamento, as potencias imperialistas e os seus aliados da OTAN teñen cercando Rusia a 40 mil soldados en terra co armamento correspondente e varios grupos navais ao redor de portaavións británicos e norteamericanos. Cada grupo naval supón xunto coa aviación dos portaavións, buques de apoio como destrutores armados con mísiles capaces de levar cabezas nucleares. Ademais, está claro das bases militares de Turquía, Italia e o Estado español.
E despois gritan como energúmenos hipócritas cada vez que o goberno ruso mobiliza forzas militares dentro do seu territorio, baixo a consígna: “queren invadir Ucraína”; cando o verdadeiro motivo político deste despregamento non é outro que os EEUU e a UE queren estender a OTAN máis cara ao Leste; coma se non lles chegasen os miles de quilómetros que xa teñen de fronteira común desde Finlandia até Turquía.
Na recente Lei de Seguridade Nacional aprobada polo goberno, como se explica nun recente artigo desta web, afírmase que o Estado Español ten intereses comúns cos seus “socios e aliados” da UE e a OTAN; e como bos amigos, o imperialismo español achega o seu granito de aréa.
Que non pode achegar máis, é obvio; o estado español é un imperialismo de segunda que como os voitres, é carroñero das pezas que os leóns matan pero que non deixan de beneficiarse da carniceria.
As orixes do conflito
"A crise actual xorde da esixencia de Rusia a Europa Occidental e a EEUU de que a OTAN non continúe a súa expansión cara ás súas fronteiras e ante a pretensión de Ucraína de ingresar na OTAN. Putin para presionar a EEUU e a OTAN situou un exército de 100.000 militares na fronteira con Ucraína. Unha crise actual que tivo antecedentes coa instalación do escudo antimísiles por parte de EEUU en Polonia e Rumania, o cal é considerado como unha ameaza para a seguridade por Rusia".
Artigo de Publico, asinado por Pere Ortega, ou de como unha redacción aparentemente neutral, en realidade é o contrario.
O articulista dálle a volta á cronologia dos sucesos.
Vexamos. El din que a crise actual xorde da esixencia de Rusia de que a OTAN "non continúe a súa expansión" cara ás súas fronteiras, que nega-se a que a OTAN "continue" esa expansión. Non será que a crise actual xeraa a OTAN cando decide continuar a súa expansión cara ás fronteiras?.
Esta expansión é anterior á resposta rusa; non é Rusia quen comeza o despregamento militar, senón a OTAN... Ao que Rusia responde. Por iso, a redacción debería ser: "a crise actual prodúcese cando a OTAN decide continuar a súa expansión cara ao leste, ao que Rusia respondeu cun despregamento militar".
E segue responsabilizando a Rusia... de "defenderse".
Putin -ben personificado, porque dá a impresión que todo se reduce á ansia de poder de Putin, como dixo un analista do programa de Ferreras na Sexta- desprega 100 000 soldados na fronteira con Ucraína para "presionar" a Occidente. E segue o artigo, "Unha crise actual que tivo antecedentes coa instalación do escudo antimísiles por parte de EEUU en Polonia e Rumania, o cal é considerado como unha ameaza para a seguridade por Rusia".
Imos ver, en que planeta a instalación previa de escudos antimísiles nas fronteiras rusas non é un acto hostil? É fronte a este acto de guerra que Rusia se defende despregando 100 000 soldados.
A cronologia dos sucesos dinos que non foi Rusia quen "continua expandindo" as súas fronteiras cara ao oeste, ou que o antes instalou escudos antimísiles; senón que foi a OTAN quen o fixo, e a iso Rusia respondeu.
A prensa occidental xa atopou outro "eixo do mal". Esgotado o yihadismo, que queda como residual ante os "desafios" que o imperialismo euro norteamericano ten na actualidade: que se resumen en dous paises, China e Rusia.
Un analista serio non pode esquecer tres cousas.
Unha, hoxe Rusia e China son tan capitalistas e imperialistas como os EEUU ou a UE, e desde un punto de vista económico e geopolitico, son por primeira vez desde 1945 unha alternativa á hexemonia norteamericana.
Desde a súa vitoria en 1945, os EEUU non tiveron unha alternativa clara o seu poder. A UE non deixa de ser un "xigante comercial cos pés politicos e militares de barro". China é hoxe a única economía que pode facerse co pastel do mercado mundial, pero non ten a capacidade militar dos EEUU; cousa que Rusia si ten.
Entre China e Rusia hai varios acordos de colaboración política e militar que fan desa alianza un poder alternativo ao do Euro Norteamericano.
Dous, o que sucede en Ucraína non está illado desta loita polo mercado mundial. Forzas do imperialismo euro norteamericano non están só en Ucraína, senón desde Finlandia até Turquia.
Pola súa banda o anglo norteamericanos a través da súa alianza AUKUS (Australia, Gran Bretaña, UK polas súas siglas en ínguas, e US) teñen forzas navais no Mar de China, e outro conflito parecido ao de Ucraína, o de Taiwan.
Tres, ningún "imperio" abandona a escena sen loitar, e os EEUU, xunto cos seus aliados europeos, non vai deixar o control do mercado mundial en mans duns competidores polas boas.
O seu drama é que hoxe unha guerra aberta entre ambos os bloques imperialistas sería un "suicidio colectivo"; e iso sábeno, aínda que non o recoñezan, até os "falcóns" da OTAN.
Pero o capitalismo só coñece unha forma de decidir o poder, a forza; polo que pon sistematicamente ao mundo ao bordo do precipicio que só se pode parar acabando con el.
Un conflito imperialista
Nunca tan certa é a afirmación de Clausewitz de que “a guerra é a política por outros médios”. Até o momento as potencias imperialistas da cadea euro norteamericana (a OTAN) limitáronse á “guerra coas palavras” (ameazas) e a “guerras comerciais” a través de sancións.
Pero visto o fracaso sistemático deses dous tipos de guerra no seu obxectivo de provocar unha crise interna en Rusia que botase fose do poder a Putin, están a dar un paso máis na pendente da guerra ”quente”, na procura do seu “Maine”, o seu “golfo de Tonkin” ou os seus “armas de destrución masiva”, é dicir, unha xustificación baixo “bandeira allea” que xustifique unha intervención militar.
A “bandeira allea”
Estas tácticas do imperialismo merecen unha explicación, posto que os seus medios de propaganda / comunicación levan anos presentando a Putin como o “eixo do mal”, o “inimigo a bater”, como fixeron con Sadam, Gadaffi, Al Qeda, etc., e iso, guste ou non, cala nas conciencias da poboación lexitimando as súas accións militares.
Cando se achegan tempos de guerra ningún estadista quere aparecer ante as súas poboacións como o responsable da súa declaración, pois unha guerra é devastación e morte; mesmo Hitler falou de “paz” pouco antes de inventarse o ataque polaco ás súas forzas para invadir Polonia.
A historia está chea de actuacións “baixo bandeira allea” que permiten xustificar a intervención que tanto desexan. Por remitirnos a dous exemplos onde están implicados o imperialismo ianqui. Primeiro, a guerra hispano norteamericana na guerra de independencia de Cuba en 1898.
Nesa época a illa era colonia española que viña desenvolvendo unha loita pola súa independencia. O imperialismo ianqui, emerxente daquela, buscaba comezar a súa expansión polo que consideraba a súa “territorio natural/patio traseiro”, baixo a doutrina Monroe de “América para os americanos” (que traducían, “para os norteamericanos”).
Era un imperialismo emerxente que se atopaba cun mundo case repartido entre as potencias europeas, principalmente Gran Bretaña e Francia. Cuba, veciña dos EEUU, estaba en mans dun imperio decrépito, o español. Fronte ao dominio dos mares de Gran Bretaña, e o exército francés, os ianquis eran conscientes de que mellor tentalo cunha peza fácil, o exército español.
Pero na política norteamericana, como consecuencia da consciencia desa debilidade militar, actuaban como os chineses hoxe, baixo a “gran regra” establecida por G. Washington na súa despedida, é dicir, a que se baseaba en manter a neutralidade nos conflitos internacionais, a aversión ás alianzas permanentes e o fomento das relacións pacíficas, sobre todo as comerciais.
O imperialismo norteamericano estaba a piques de romper coa “gran regra” marcada desde a súa independencia, e para iso necesitaba unha xustificación que lle permitise intervir activamente na guerra de Cuba. Esa xustificación foi o afundimento dun buque de guerra norteamericano, o Maine, na Habana, atribuída polos medios ianquis aos españois. Agora sábese que o máis probable é que en realidade ese afundimento provocáseno os propios norteamericanos para declararlle a guerra a España.
Outro exemplo, máis recente, é o incidente na baía de Tonkin (Vietnam) en 1964. O imperialismo ianqui estaba desexoso de intervir con máis intensidade na guerra de Vietnam, pero tras o semi fracaso da Guerra de Corea non podía sen unha xustificación que lexitimase a súa actuación ante o mundo e a súa propia poboación. Para logralo, os Estados Unidos simularon un falso ataque de forzas pertencentes a Vietnam do Norte contra barcos da Armada de Estados Unidos no Sueste Asiático, que penetraran en augas que reclamaban como internacionais, mentres Vietnam como nacionais.
Por certo, agora esta discusión está a darse no Mar do Sur de China entre as forzas do AUKUS -alianza entre Gran Bretaña, Australia e os EEUU- e China.
Na actualidade hai un terceiro método de actuación “baixo bandeira allea”, que son as sancións comerciais que supoñen un empobrecimiento da poboación, empuxada a un levantamento contra o goberno incómodo para o imperialismo; levantamento que pola crise da dirección revolucionaria convértese no seu contrario, un "medio" sen un fin revolucionario. Non é máis que a actualización do vello método da idade media, de “cerco por fame” dunha cidade que o provocaba, só que agora estendido a toda unha nación.
O problema que ten esta “guerra comercial” hoxe é que mentres o mundo dependía da hexemonía norteamericana, era fácil establecer ese ”cerco” e empobrecer a unha poboación até o extremo de que esta se levantase contra os seus gobernantes; pero hoxe existen alternativas para os pobos, outra “cadea imperialista” na que apoiarse e evitar “cerco por fame”: a chinés- rusa.
Neste sentido é moi descritiva a serie británica Deep State, de como os servizos secretos anglonorteamericanos e a política de “cerco por fame” crean o caos nun país africano, cambian dúas veces de presidente, e o segundo, que tiña apoio das masas, é derrubado por estas empobrecidas polas sancións, porque “estaba a facer negocios cos chineses”. Hoxe, lembremos, China é o principal socio comercial e investidor en África.
O fondo do envío de tropas españolas
Unha das grandes polémicas entre Biden e Trump é como enfrontar o “desafio” á hexemonía norteamericana do mundo por parte da alianza chinés rusa; e nisto Biden é moito má guerrerista que Trump, quen buscaba un certo achegamento a China ou Corea do Norte. Para Biden só vale a rendición sen condicións.
O fondo do problema, que pon a Europa -e con ela ao resto do mundo- ao bordo dun precipicio que deixaría en mantillas a pandemia, é a loita polo control do mercado mundial e a decadencia definitiva da hexemonía norteamericana. Neste conflito a burguesía imperialista española, que é “socia e aliada” dos xefes da cadea imperialista euronorteamericana, quere un lugar baixo o sol; é dicir, unha parte alícuota do mercado mundial que se repartirían se son capaces de impor as súas condicións a Rusia.
De aí o envío de tropas por parte de todos os estados da OTAN. Se Rusia non atende ás esixencias occidentais pola vía das sancións comerciais, cuxos efectos máis demoledores ten soslayado grazas ao apoio chinés que lle compra gas e produtos enerxéticos dos que carece por valor de 300.000 millóns de euros, «pagará un serio prezo por iso» en palabras do presidente Biden.
Unha política revolucionaria
Desde que o capitalismo entrou na súa fase imperialista é básico para calquera revolucionario que o eixo da súa política é a de denuncia do seu propio imperialismo. Isto non significa darlle o apoio á potencia imperialista inimiga; non se pode cair no simplismo moi do gusto do estalinismo e o castro chavismo de “o inimigo do meu inimigo é o meu amigo”, convertendo a Putin ou a Xi en "antiimperialistas", cando isto é lonxe da realidade, son dirixentes de estados tan burgueses como os occidentais.
Tan falsa e reaccionaria é esta política como a de asumir como propios os hipócritas e falsos chamados á defensa dos dereitos humanos e a democracia, como fai moitas forzas chamadas “progresistas”, cos que o noso imperialismo vai tentar xustificar as súas accións guerreristas, que, en palavras de Trotski non só son as accións militares; senón que adquiren múlitples formas, “comerciais, diplomáticas, etc.”, é dicir, “a política é a guerra con palavras” que diría o filósofo grego.
Nun conflito onde actúa unha potencia imperialista, ou un grupo como é o caso actual en que o Estado Español sitúase baixo as bandeiras dunha asociación imperialista, a OTAN, a nosa primeira obriga é denunciar o carácter expansionista desta política e levantar un programa que se base na independencia da clase obreira de calquera das opcións burguesas ás que nada nos une.
A OTAN e os buques da armada española non van defender a soberanía de Ucraína nin de lonxe; ao revés, vai estender as súas fronteiras até as de Rusia e tentar imporlle a un severo correctivo -militar se é preciso- para que acate as imposicións das potencias imperialistas euro norteamericanas: o control do gas que alimenta á UE, os investimentos alemáns en Rusia (1 billón de euros) e o mantemento do status quo/hexemonia ianqui do mercado mundial. Unha política que ten un destinatario colateral, atemorizar a China para que rebaixe as súas expectativas no camiño do control do mercado mundial.
Pleno da OTAN
O 29 e o 30 de xuño deste ano vaise a reunir en Madrid o Pleno da OTAN, está claro que desde xa, e no marco desta agudización das políticas expansionistas do que é o “brazo armado” das potencias imperialistas occidentais, hai que comezar a organizar unha gran mobilización que retome as que se produciron no 80 baixo a lema de “Otan NON, bases Fóra”.
Porque non só é o envío de buques de guerra ou avións á fronte por parte do Estado Español, as bases militares instaladas no seu territorio (Morón, Rota e Zaragoza) serven hoxe, como no pasado recente, de base de ataque aos países que as potencias imperialistas sinalen como “eixos do mal”.
O papel subsidiario, pero activo, do Estado Español demóstrase na utilización destas bases como verdadeiros portaavións en terra que serven tamén para o control imperialista do Estreito, do norte de África (Marrocos, o Sahara e Alxeria, principalmente). A denuncia do noso imperialismo pasa pola esixencia da ruptura inmediata coa alianza militar que pode causar un desastre para a humanidade, a OTAN.
Galiza, no mes de xaneiro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario