Carlos Dafonte.
Para entende-lo que hoxe acontece non debemos esquecer que na década dos anos 90 do século pasado, todos os economistas defensores do capitalismo, dos intereses da oligarquía mundial, consideraban á economía dos EEUU como o motor do crecemento global e paradigma do capitalismo triunfante, ca creación do que denominaban a “Nova Economía”, baseada na alta tecnoloxía, que abría as portas, aseguraban, a un proceso de progreso que non ía ter fin.
Un simpático e transgresor Clinton ocupaba a Casa Branca e se consideraba que a xestión da súa equipa, era a que lle dera pulo a este proceso que aseguraría riqueza e innovación por un período sen final. Algo así como un “terceiro reich á americana”
Pero estaban a agromar algúns feitos ós que eses economistas, felices e propagandistas do seu país, non quixeron prestarlles atención; posiblemente decatáranse dos mesmos, pero as súas mente modeladas nas escolas de economía das “mellores universidades do planeta”, pensaron, era o que lles ensinaran, que o mercado todo o arranxa, e preferiron calar á espera de solucións máxicas. Polo tanto non presentaron solución algunha ó que vían vir e que era consecuencia, como noutros tempos dun consumismo desatado, pero non baseado no aforro, o mesmo que aconteceu no estado español, senón en contraer débeda que se investía nunha burbulla bursatil, sobre todo nas empresas de carácter tecnolóxico, que subían e subían o que lles permitía ós compradores sobreinvestir e sobrendebedarse; como acontece moitas veces; souben as accións pero non o rendemento real da empresa.