AVANZA O AUTORITARISMO

Carlos Dafonte

A declaración de alarma e a militarización dos controladores aéreos, con independencia da opinión que se teña dos mesmos, das súas accións demostrativas de forza, do enfado que che poda producir se che afectan directamente, non é máis que unha nova “volta de rosca”, no proceso de avance cara un estado autoritario.

É un proceso lento, imperceptible algunhas veces, manifesto outras, co que as burguesías dos países centrais do sistema imperialista, diante da crise e das medidas que danan os intereses da maioría da poboación e o comezo da resposta da mobilizacións de masas, van deturpando os sistemas democráticos, van preparando a maquinaria estatal. Non esquezamos o dito por Lenin de que no sistema capitalista “os gobernos son o comité central da burguesía”, para convertela nun eficaz instrumento de represión contra dos pobos.

Son numerosos os acordos que os gobernos ou as Cortes tomaron, que conducen á realización deste proxecto; comezando polas leis electorais deturpadoras da vontade popular, que non reflicten en número de escanos os votos emitidos, ata ó retroceso a nivel municipal onde desaparecen as perspectivas de participación popular e concéntrase un maior poder nos órganos unipersoais, alcalde, fronte ós plurais, Pleno, sen esquecer a chamada Lei de Partidos, ca que poden prohibir a toda forza política que lle moleste ó sistema; á propia construción europea, carente do mínimo talante democrático que permite o grande peso dos sectores burgueses, ós que agora chaman mercados, que premen para que se leven adiante políticas económicas que ninguén votou e que en ningún programa electoral aparecían. A falla de control dos elixidos, a pervivencia no estado español de importantes excrecencia franquistas, a constante aparición de casos de corrupción que atinxen a diferentes dirixentes políticos en diferentes niveis de responsabilidade, sobre todo nos partidos burgueses PP, PSOE, e algúns nacionalistas, que tentan tapar as súas vergoñas cun constante “e ti máis”, sen interesarlles o castigo d@s culpables. A directiva europea deste verán onde terrorista e radical e todo o que se opoña ó capitalismo pode ser tratado por un mesmo patrón.

A burguesía necesita unha sociedade sometida para seguir mantendo a súa hexemonía; cando o consenso, un dos seus piares da mesma comeza fallar, increméntase o grao de coerción, de violencia, o segundo dos piares.

Non estou de acordo como, ante a provocadora agresión do goberno, meditada, quizais o presidente Rodriguez non viaxou ó cumio iberoamericano en espera dunha resposta, a facer entrar en vigor o tan traído e levado decreto, un día antes dunha longa ponte, responderon os traballadores do control aéreo. Pero os demócratas debemos dar unha resposta contundente á militarización do servizo. O que nos xogamos é moi importante; o antecedente o temos nos EEUU, na época do presidente Reagan. Expulsou a todos os controladores en folga. É fácil facelo, pois se os funcionarios son os causantes e frecuentes “chibos expiatorios”, para a maior parte dos cidadáns afectados pola crise, contra os controladores, unha “élite” dos mesmos, calquera medida que se tome será ben recibida, o goberno non se desgasta. Pero unha vez iniciado o camiño, como en EEUU xa non hai marcha atrás; mañá serán os médicos, despois os ensinantes e máis tarde calquera outro sector de funcionarios ou de traballadores, como en Francia, que foron militarizadas as refinarías, e así nos imos deslizando cara á antesala do fascismo, o autoritarismo.

É tamén preocupante que para “castigar” ós controladores o goberno de Rodríguez recorra a argumentos que utilizaba o franquismo constantemente contra a mobilización de masas, o colectivo manipulado por persoas con escuros intereses, e que para a militarización tamén utilicen unha lei da ditadura, e polo tanto preconstitucional.

Pode haber persoas que a esta medida lle poda chamar fascismo. Que non se enganen, aínda non estamos nesa circunstancia; este como o franquismo ou como o nazismo, prodúcese cando o movemento obreiro pon en perigo o dominio de crase da burguesía. Non é ese o caso actual. Aínda non precisan do “estado de excepción permanente dentro do sistema capitalista” que dicía Poulantzas; pero aceptar hoxe sen crítica de ningún tipo a implantación, aínda que sexa por etapas, dun estado autoritario é unha cesión que ningunha persoa da esquerda debe facer.

Galicia no mes de decembro de 2010