PAISAXE TRAS A PANDEMIA

Roberto Laxe

O pasado 8 de xullo unha rolda de prensa entre o presidente Sánchez e o seu homólogo lituano, nunha base militar onde está o continxente militar español, foi suspendida por unha alarma. Un avión descoñecido había entrado no espazo aéreo lituano, o que provocou o despegamento inmediato de avións de combate españois para a interceptación do “agresor”.

A suspensión en directo da rolda de prensa puxo á opinión pública diante do que están a ocultar, que a tensión militar é un feito no Báltico, na fronteira con Rusia onde hai 40 000 soldados da OTAN, españois incluídos, coas súas correspondentes forzas aéreas e navais.

Fai dez días, no mar Negro forzas navais rusas fixeron disparos de alerta con lume real contra un buque da Royal Navy, o Defender, que entrara en augas de Crimea, onde a OTAN está a facer unhas manobras. Ao tempo, en Siria, Rusia despregou unha forza naval para disuadir o achegamento dunha unidade de combate da Royal Navy.

Fai un par de anos, cando as ameazas contra Venezuela por parte dos ianquis tomaban corpo co envío dun portaavións e os buques escolta da unidade, Rusia destinou o cruceiro que chaman "asasino de portaaviónes".

Pero non só é con Rusia, no Mar de China as FFAA norteamericanas xunto cos seus aliados os xaponeses, e as chinesas teñen un xogo do gato e o rato, con rozamentos constantes entre os seus navíos e aeronaves, mentres no Golfo Pérsico téñenos co gran aliado de China e Rusia en Oriente Medio, Irán.

Entanto todo isto sucede, co risco de deixar á covid como un xogo de nenos, todos os medios abren as súas noticias coa pandemia. Consígnaa é obvia, non hai que alertar ás poboacións, non vaia a ser que se dean conta de que o capitalismo non só é incapaz de protexer á xente dun virus ou de hipotecar o futuro de todos co cambio climático, senón que pode pór ao mundo ao bordo do desastre total; que coa capacidade destrutiva dos actores en escena (EE.UU., Rusia, China, UE) sería un “suicidio universal”.

Será por iso que aínda non se atreveron a ir máis aló do que están a facer?.

A pandemia agudiza as tensións intercapitalistas

As consecuencias da crise económica que a pandemia agudizou, vanas a pagar as poboacións de tres maneiras:

unha, de maneira directa co empobrecimiento xeneralizado e a inflación, como estamos a ver no Estado Español pois os capitalistas teñen que recuperar os ingresos que deixaron de obter nos meses de paralización polos confinamentos,

dous, a través das medidas políticas que incrementen a explotación da clase obreira e o saqueo de materias primas para alimentar a acumulación de capital,

tres, o incremento das tensións inter capitalistas para resolver a crise de gobernanza mundial; porque alguén ten que pagar os despregamentos militares que todas as potencias imperialistas están a facer ao longo do mundo.

A chegada de Trump á presidencia da EE.UU. baixo consígnaa de “facer grande os USA” só redundou nunha política autárquica que beneficiou aos seus competidores internacionais, especialmente China, que viu como a súa economía crecía un 5% no último trimestre do 2020 mentres o imperialistas euro norteamericanos tiñan as súas economías estancadas e/ou en recesión.

O novo presidente Biden, consciente de que as medias autárquicas son un torpedo na liña de flotación da economía máis internacionalizada do mundo, ten como consigna todo o contrario que Trump: “EE.UU. volveu” á area internacional, e todos os seus aliados europeos respiraron tranquilos; o “xefe volveu” para pór orde no que os “chinorusos” desordenaran.

A cuestión é saber se a cadea imperialista encabezada por China vai retroceder pacíficamente, e deixar que os EE.UU. recuperen o seu papel de única superpotencia, como fora nos 90, tras a caída do Muro de Berlín; ou van aumentar o seu gasto militar e a súa presenza armada no medio mundo, apoiado na alianza estratéxica que mantén coa segunda potencia militar do mundo, Rusia.

É a loita xorda, ocultada polos medios que seguen vendendo “o imperio norteamericano” como estable, polo control do mercado mundial, pois lembremos que desde o 2016 a “chinamerica” está morta. Ese ano o yuan chinés converteuse en parte desa canastra de moedas refuxio cando o FMI incluíuno na canastra de DEGs (Dereitos Especiais de Xiro), que representan unha moeda global en termos de igualdade co dólar, o euro, líbraa e o yen.

Mentres a EE.UU., Europa e Xapón mantiñan ese monopolio sobre as moedas de referencia China era a súa “fábrica”; no momento en que entrou na competencia financeira, internacionalizando a súa economía coa exportación de capital, o seu lugar no mundo cambiou radicalmente. Dito doutra maneira, cando comezou a xogar na mesma liga que a das grandes potencias, China fíxose parte dun mundo imperialista xa repartido.

A iso hai que engadirlle unha presión especial sobre a EE.UU.; este mes de xullo Rusia anunciou que abandona totalmente a utilización do dólar nos negocios internacionais, profundando na tendencia a que cada vez máis países non usen a moeda norteamericana para os intercambios comerciais.

China, Rusia, Irán, Venezuela, a mesma Unión Europea tenden a abandonar a divisa ianqui a favor das súas, con nefastas consecuencias para a economía norteamericana, que durante os últimos 70 anos extraeu pingues beneficios do control dos fluxos financeiros a través do uso da súa moeda, primeiro pola súa paridade co ouro (Bretton Woods), e despois co petróleo (os petrodólares).

Isto estase acabando, e este é o motivo da tensión militar que o mundo vive desde o Báltico até o Mar de China, pasando polo golfo Pérsico e o Mediterráneo Oriental. A EE.UU. non se resignan a esta perda de poder económico e do seu papel como potencia hexemónica, utilizando para evitalo o recurso que tras a II Guerra deulle tan bos resultados, a fortaleza militar.

Un filósofo grego dicía que “a política é a guerra con palabras”, axioma que Von Clausewitz profundou cando afirmou que “a guerra é a política con outros medios”.Cando deixasen de falar con palabras?, pois “entre dous dereitos, o que decide é a forza” (Marx, Crítica da Filosofía do Dereito de Hegel). Por iso a estes conflitos non lles dedican nin un minuto.

A verdadeira guerra é contra o capital

A clase traballadora e os pobos non poden seguir mirando para o dedo, mentres “o sabio sinala a lúa”. A pandemia puxo de manifesto de maneira palpable e incuestionable que as relacións sociais de produción capitalistas, é dicir baseadas na propiedade privada dos medios de produción, distribución e financeiros, son un freo absoluto para a vida e a saúde da poboación.

Sexa polo mantra de que a “economía (os beneficios) non caian”, sexa polo control das vacinas polas grandes multinacionais da industria farmacéutica que fai que o 80% das persoas vacinadas no mundo sexan cidadáns das potencias imperialistas; sexa polo desmantelamento e privatización dos servizos sociosanitarios (sanidade, dependencia, ...) que fixeron bo a lema de “público é servizo, privado beneficio”; sexa polo que sexa, o evidente é que o capitalismo é o problema, non a solución.

Que sexa evidente non quere dicir que se vexa. Da mesma maneira que levan anos ocultando nos medios un despregamento militar como o descrito máis arriba, só igualable ao da II Guerra Mundial, e que salta á luz porque se suspende unha rolda de prensa en directo (máis dalgún, nas altas esferas, pensará, “acabáronse as roldas de prensa en directo”, e como cara a Rajoy, por televisión), que algo sexa evidente pode ser tapado polo dedo dos medios.

Desde marzo do ano pasado, cando declararon a pandemia, dixeron: declarámoslle a guerra ao Covid que vén matarnos por miles. Ao “humanizar” o virus coma se fose máis que un axente patógeno que enferma e mata, dándolle capacidades “humanas”, estaban a ocultar ao verdadeiro problema; un sistema capitalista en decadencia, podrecido, que a cada medida que toma afúndese máis na ciénaga, e que pola súa incapacidade morreron millóns de seres humanos este ano e medio de pandemia.

Pero conseguiron o que é clave en calquera guerra, a “unidade social” ao redor dos gobernos fronte ao inimigo. Ao declararlle a “guerra” ao Covid, coma se este fóra o inimigo e non as relacións sociais de produción que pon ao mundo ao bordo a catástrofe, conseguiron tapar o que uns meses antes da pandemia visualizouse nas grandes manifestacións contra o cambio climático: o problema ten nome e chámase sistema capitalista.

Da mesma maneira que na guerra contra a covid hai que ter claro o inimigo, e non se pode dar a menor confianza a quen é parte do problema e non da solución, sexa un negacionista como Bolsonaro ou un “afirmacionista” como Sanchez, nas tensións militares entre as dúas cadeas imperialistas hai que ter claro onde está o nó gordiano da crise: a loita polo mercado mundial.

A diferenza do que poden pensar o castro chavistas que envolvidos na bandeira vermella de China ou no mito da Rusia revolucionaria, consideran a Putin e a Xi uns abanderados do antiimperialismo, China é unha potencia imperialista emerxente que pide o seu parte na torta dese mercado mundial, da que Rusia é o seu mellor aliado.

Pola súa banda, é obvio que o imperialistas euro norteamericanos non son, nin de lonxe ningunha alternativa “democrática” por moito que usen os “valores occidentais” como banderín de enganche para despistados. O seu pasado colonial e o seu presente de saqueo son as súas cartas credenciais, e non é necesario estenderse.

Os medios de comunicación de masas ao tentar tapar o evidente, só buscan evitar que as revoltas obreiras e populares que atravesan medio mundo, desde Myanmar até Chile, e que poden darse en calquera lugar, superen os límites do teito de cristal democrático das conciencias que as afogan, e oriéntense no único camiño que pode solucionar os problemas da humanidade, declararlle a guerra ao capitalismo e a loita polo socialismo.

En Galiza no mes de Xullo 2021