ECONOMÍA, POLÍTICA E MONICREQUES.

Roberto Laxe

O debuxo que habitualmente representa a relación entre o capital e os seus políticos, un home gordo con smoking e sombreiro de copa, que coas súas mans move os fios dos políticos é, iso, a representación gráfica do poder do capital; mas esto non pode levarnos á confusión: é só umha representación, non un análise. Embora muitos sectores da esquerda trasladan esta imaxe á caracterización da realidade, coa consequência da súa simplificación e caricatura da verdadeira relación entre o capital e o Estado.

A POLÍTICA : “ECONOMÍA CONCENTRADA”

Do mesmo xeito que a guerra é a política por outros medios, é dicIr, que os obxectivos políticos ha varias maneiras de conquerilos, pacíficos ou militares,... que dependen, non da vontade individual, senon das contradicións sociais que lle deran orixe, a política “é economía concentrada”, de tal xeito que os obxectivos económicos dos diferentes sectores da sociedade achan nas propostas políticas a súa síntese, sentando as bases para o desenvolvimento da economía nun sentido ou outro. O monicreque é dono das chaves da economía capitalista. Cando un partido burgués defende o neoliberalismo está a defender un xeito de organizar a economía baseado no desregulamento total das relacions financeiras e laborais, e as propostas políticas, lexislativas e mesmo institucionais van por ese camiño. Por contra, se outro partido burgués defende o keynesianismo, o que esta a propor é a existencia de organismos politicos e institucionais concretos que faciliten a inxerencia do estado nos mercados.

ALGUNHAS CONSIDERACIÓNS SOBRE A LOITA DE CLASES NO ESTADO ESPAÑOL

Carlos Dafonte

O trazo máis salientable da situación, tanto nos aspectos económicos, sociais ou políticos, é que a pesares da violencia dos ataques dos sectores burgueses contra @s traballador@s asalariad@s, levados a cabo polos dous partidos que se alternan no goberno, por causas subxectivas, non nos atopamos inmersos nun proceso de loita de clases. Tentarei explica-la anterior afirmación.

As loitas e mobilizacións de todo tipo que se teñen dado desde o comezo do aumento da agresión oligárquica, poñendo como xustificación a necesidade de “salva-lo país e sacalo da fonda crise económica”, non son loitas por un cambio de poder de clase, substituír o poder da clase burguesa polo poder dos traballadores, que indicaría un grao de conciencia que hoxe non hai, senón que son loitas e mobilizacións, algunha moi importantes como as folgas xerais, de carácter defensivo, para evitar que se nos sigan a arrebatar dereitos de todo tipo, conseguidos para toda a sociedade, grazas á loita e sacrificio da clase traballadora.

O FINAL DO TÚNEL DA CRISE É UN "OUTLET"

Roberto Laxe

Se os análises da crise fican atados aos métodos da burguesía, dos seus medios e apoloxistas, vai ser difícil levantar umha critica o sistema que rompa con el. Se seguimos os seus esquemas contables non axudaremos á clase traballadora, á xuventude á armarse criticamente contra os medios capitalistas. Do mesmo xeito que non se pode derrotar á burguesía desde as institucións do estado burgués, non se pode analizar ao capital e as súas crise coas ferramentas teóricas do capital

Desde fai un tempo, mais ou menos o final do verán, instalouse na propaganda do goberno, dos medios e dun sector das grandes empresas o mantra: “vemos luz o final do túnel”. Foi Botin que mellor expresou esta imaxe, "o diñeiro esta entrando en España a raudales". Fronte a elo, desde un sector da esquerda lanzase a mensaxe de que o "final do túnel" non existe se temos 6 millóns parados, a pobreza aumenta e a xuventude emigra como nos mellores tempos, por ducias de miles.

DÉBEDA, RELACIÓNS LABORAIS E RELACIÓNS SOCIAIS DE PRODUCIÓN

 Roberto Laxe

Cando se critican as políticas dos gobernos do PP, da Unión Europea, ... é habitual, facer unha relación de cales son, a saber: débeda, recortes nos servizos, resgates bancarios e privatizacións, reformas laborais e rebaixas de salarios, ou sexa, empobrecemento xeral da sociedade. Dáse como un feito coñecido a súa relación, establecendo como prioritario a débeda, os recortes e as privatizacións.

Esta claro que neste momento a resposta social máis contundente ás políticas dos gobernos veñen polo flanco das loitas contra as privatizacións, a sanidade á cabeza; é por iso que ante a sociedade visualícese a relación entre débeda, recortes e rescates bancarios. Doutra banda, ao longo de todos estes anos vendeuse a imaxe de que os problemas de déficit e débeda viñan, tamén, dos salarios e as condicións de traballo dos funcionarios, que sufriron nas súas carnes os golpes das conxelacións salariais e os recortes. Agora é o ensino, coas súas folgas contra a Lei Wert, as que aparecen como o centro das políticas dos gobernos.

A débeda e o seu pagamento, o desmantelamento do estado do benestar e os rescates bancarios non só están intimamente ligados, senón aparecen nidios diante da sociedade -non é difícil facer as sumas e restas-, por iso, esta centra os seus odios nos bancos. Así, nas enquisas os empresarios, sobre todo os pequenos e medianos, saen ben parados, véselles como vítimas igual que á clase traballadora, mentres que os bancos e as grandes empresas –coñecida como a “oligarquía financeira”- aparecen como os ogros, o que sen dúbida é san e progresivo, pois apuntan o corazón do sistema.