Carlos Dafonte
A campaña de “todas as campañas”, así considerada polo volume de
eleccións que se van celebrar neste ano e os importantes cambios que poden producir no panorama político do
estado, xa esta en marcha. Como analicei nun anterior artigo, vamos a escoitar
por parte de determinados grupos políticos numerosas consignas e formulacións
sobre diferentes aspectos, que atinxen á situación política e social, moi
variadas e de votalos como nos solicitarán, axiña seremos tod@s felices.
Propostas ben argumentadas poucas, consignas moitas, elaboradas en caros
gabinetes de especialistas e todas
orientadas para que agraden ós oídos d@s que teñan que votar. Aínda que nunha
grande parte sexan mentiras. Ou non se cumpra nada unha vez que se chega ás
institucións. Tamén se van producir duros enfrontamentos sobre receitas
políticas a aplicar neste momento de grave crise económica, polo que nos poden
chegar a parecer que son forzas
políticas moi diferentes, as que se enfrontan nas próximas contendas
electorais; o voceiro do PP no Congreso dicía que eles e o PSOE eran forzas antagónicas,
utilizando un termo que os marxistas aplicamos á burguesía e o proletariado
para definir aquelas clases sociais que
nunca chegarán a acordos; incluso se
intercambiarán insultos entre dirixentes que a partir do día seguinte de coñecidos os resultados, van a seguir
coincidindo en case todas as políticas que tanto dano fan á maioría dos
traballadores asalariados e outras clases sociais, nestes tempos de fonda
crise, que o capitalismo non consigue remontar. Hai uns días o presidente do
Banco Central Europeo anunciaba unha serie de medidas para evitar que a Unión
Europea entrara nunha terceira recesión; “darlle á máquina” para poñer a
disposición dos máis ricos 1 billón de euros; se ve que a milagrosa
recuperación anunciada por Rajoy e o PP da nosa economía, non chega para facer
de locomotora da economía europea.
Pero bromas e ironía aparte, todo o calendario electoral deste ano, pode e debe comezar a cambiar en principio o mapa político do estado; outra cousa distinta é que cambie a correlación de forza entre o verdadeiro poder que non se presenta ás eleccións e a capacidade dos traballadores asalariados para combatelo.
O que se atopa en xogo é un devezo que aínda non se converteu nun
proceso de masas consciente: a necesidade de senta-los alicerces para poñer fin
ó réxime que padecemos dende o ano 1978. Réxime asolado en primeiro lugar, pola
corrupción dos dous partidos que ata agora gobernaron; corrupción que nalgúns
casos é como a columna vertebral que os percorre desde o cumio dos mesmos,
pasando polas súas estruturas orgánicas ata, unha parte importante dos seus
cargos representativos.
En segundo polo descrédito da maioría das institucións, comezando pola
monarquía, situación que obrigou á dimisión do rei, cuxa continuidade
significaba seguir afondando na foxa onde a súa actuación, levara á
institución; situación que se agravou ó coñecerse os “negocios” da súa filla e
xenro e se reflicte na frialdade con que o pobo acolleu o relevo polo fillo.
E como pano de fondo, que sobre todos os aspectos da vida cidadá ten
influenza, a convicción da grande maioría da sociedade, que as medidas
supostamente tomadas para saír da crise na que nos atopamos dende o ano 2007,
son contrarias ós intereses dos traballadores asalariados e moi favorables ós
intereses dunha minoría privilexiada. Bótanse das súas casas a decenas de miles
de familias que non poden paga-la súa hipoteca, fanse reformas laborais que
permiten despedir a millóns de traballador en condicións favorables para quen
explota a forza de traballo, redúcense os orzamentos en sanidade e ensino pero
rescátanse ós bancos cos cartos públicos o que fai que se dispare a débeda
pública que despois temos que solucionar con políticas de austeridade, porque o
di o artigo 135 da Constitución aprobado con nocturnidade e aleivosía polo PP e
o PSOE, o pago da débeda ós especuladores é o prioritario; redúcense os
impostos ós máis ric@s e súbense os indirectos, o IVE e outros; non se persigue
nin o fraude fiscal nin a economía mergullada ca eficacia posible. Todo o
anterior leva á constatación na práctica, de que o estado é un instrumento ó
servizo dunha clase social e non o moderador dos diferentes intereses de clase,
como nos queren facer crer. Por iso o completo descrédito institucional.
Descrédito que abrangue a todos os partidos e movementos instalados neste
réxime, aínda que sexan portadores de propostas políticas moi afastadas do que
representan os dous grandes partidos, pero que non souberon, ou non foron
capaces de manter unha actitude crítica de quebra co que o réxime significa.
Atopámonos polo tanto nun momento político moi importante, quizais o
máis importante, desde que desapareceu a ditadura, onde o poder económico
comeza a perde-la súa hexemonía abafante que se traduce na perda electoral dos
dous partidos que lle garanten o poder institucional, PP e PSOE; estamos en
condicións de seguir afondando na derrota que o bipartidismo sufriu nas
eleccións europeas. Cun calendario electoral cuxos resultados poden axudar a
poñer atrancos importantes á supervivencia do réxime, comezando polas
primeiras, as andaluzas, continuando polas municipais do mes de maio, en
Galicia non hai autonómicas, cuxos resultados poden axudar para que nas xerais
de varios meses despois o bipartidismo sexa derrotado. Sen esquecer en setembro
as autonómicas catalás.
Pero non creo que a derrota do capitalismo e a implantación dun modelo
produtivo que non se atope alicerzado na explotación e conseguir beneficio a
calquera prezo, se poda facer dende as institucións, aínda que os concellos,
como xa teño reflexionado hai un tempo, en mans de sectores sociais e políticos
que propicien este cambio, poden axudar como institucións moi ligadas, moi
próximas á maioría d@s traballador@s, si claramente combaten para que ese
cambio se leve adiante.
Polo tanto hai que facer un esforzo para axudar a elixir Concellos que
estean a favor da creba cas políticas espoliadoras neoliberais e o
bipartidismo; dispostos a cubri-las necesidades dunha parte importante da
sociedade golpeada pola saída imposta á crise económica; capaces de radicaliza-la democracia fronte a actuación cada vez máis autoritaria das
administracións do estado; comprometidos
ca loita contra a corrupción xeneralizada que impera na maioría dos mesmos;
dispostos a recuperar toda unha serie de
servizos privatizados, fonte de corruptelas que esquilman os cartos da
veciñanza conseguidos a traveso dos impostos e as taxas, por ser máis caros e
menos eficientes; Concellos dispostos a
rachar co “teito de gasto” e toda outra serie de medidas aprobadas polo
Ministerio de Facenda concordantes co Tratado de Estabilidade Orzamentaria da
Eurozona que no estado español desenvólvese ca lei 2/2012, que ten entre outros
obxectivos, a privatización de servizos, importante sector onde poderosas
empresas multinacionais por medios que hai que investigar, conseguen importantes
beneficios; comprometidos cos pasos que a sociedade galega leve adiante co obxectivo de abrir un proceso constituínte
e a defensa do idioma e a cultura galega.
Concellos que chegado o caso e segundo a forza obtida, negaríanse a participar
na elección desa institución caciquil e clientelar, a Deputación, que a maioría
das organización din querer eliminar do panorama político-institucional, pero
que cando chegan ás mesmas reproducen todo o que aseguran combater.
Pero o máis importante neste momento, que condiciona os propios
resultados electorais, é seguir avanzando na construción do “dobre poder”, que debe consolidar unha nova
hexemonía na sociedade, cuxo xermolo, desde o meu punto de vista, son as
chamadas “marchas”, cuxa acción máis importante foi a que se realizou sobre
Madrid o 22 de marzo do pasado ano.
Como seguir a construír ese “dobre poder”? Con que proposta?. En
primeiro lugar non poñendo atrancos ós procesos unitarios que se podan dar no
intre de elaborar candidaturas para o amplo abano de eleccións que temos por
diante, en Galicia nas municipais de maio; e para iso necesítase xenerosidade.
Comprendendo que o “dobre poder” só se
vai construír na loita, pero non só na loita sindical, reivindicando só
melloras sociais e salariais, nas loitas por reivindicacións económicas, que
son importantes e axudarán á comprensión
da situación por parte de moit@s asalariad@s, senón que dándolle pulo á loita
de clases, é dicir á loita social, que todos comprendemos, pero tamén á loita
política, disputándolle ó control das institucións ás organizacións que actúan
ó servizo do capital; e neste senso a loita por uns concellos democráticos,
participativos, de quebra co pasado. E sen esquece-lo terceiro pé, fundamental,
a loita ideolóxica, amosando o “dobre poder”, as masas organizadas cun
obxectivo político, que as ideas das que é portador son superiores ás de quen
hoxe nos oprime, que os seus argumentos para seguir na austeridade non son
válidos, que todo o que fan é para beneficiar a unha minoría. E dicir acada-la
hexemonía na sociedade.
Os compoñentes que formen parte dese novo bloque histórico serán os
movementos sociais, partidos e organizacións políticas, sindicatos e persoas
sen afiliación algunha, unidos pola argamasa do programa, que debe ser
elaborado, discutido e aprobado por unha grande parte da sociedade; unha
especie de declaración de principios que configure unha verdadeira alternativa
á actual situación.
Nun período electoral tan prolongado como é o do ano 2015, cando unha
parte importante da poboación atópase máis atenta e receptiva ás propostas, é
necesario que o programa da alternativa, dese novo bloque histórico, do bloque social que loita pola hexemonía,
sexa coñecido na rúa e articule o seu redor tamén a numerosas candidaturas
tanto municipais como autonómicas. Pero aínda que todo o anterior se fose
concretando, faltaría o mais importante, o que permitiría dar o paso posterior,
avanzar cara a un modelo de sociedade distinto do modelo capitalista: a creación do partido revolucionario.
En Galicia no mes de febreiro de 2015
No hay comentarios:
Publicar un comentario