RATO, O FMI E O "MILAGRE ESPAÑOL".

Roberto Laxe 

Un novo asunto de corrupción afecta a un alto cargo do PP; pero non falamos dun concelleiro calquera, nin tan sequera do Pte dunha Comunidade Autónoma. Non. Falamos de Rodrigo Rato, o que fose “super” ministro de Economía co goberno Aznar, o que privatizou Telefónica para entrar na “moeda única”, cuxas consecuencias de externalización agora ven coas folgas nas Instaladoras, Atento, etc.; o que no 2003 afirmou, “non hai burbulla”, e que “se os españois compran pisos é porque poden”; os créditos impagables que asumiron millóns de traballadores e traballadoras á conta de horas extra, era que "podían" endebedarse.

EI, NON MIREDES PARA OUTRO LADO¡¡. QUE FIXÉSTES EN LIBIA?

Carlos Dafonte

A celebración estes días pasados do “ Cumio dos Países do Mediterráneo” en Barcelona, para falar entre outras cuestións do terrorismo practicado por algunhas organizacións de musulmáns radicais nos territorios onde se fixeron fortes e o perigo que para as sociedades de Europa representan, serve de marco para facer toda unha serie de consideracións sobre o problema.

En primeiro lugar, a contradición que se desprende de determinadas políticas de países e organizacións europeas no espazo da ribeira sur do Mediterráneo e Oriente Próximo e Medio, que hoxe se xuntan en Barcelona para combater algo, cando son as súas propias actuacións as que provocan o problema que despois din combater. En segundo,  a inexistencia dunha análise fonda, dunha autocrítica, sobre os erros cometidos en moitas das actuacións dos imperialistas europeos representados pola UE,  que levaron ó pulo do que hoxe se quere erradicar en zonas onde, estaba perfectamente controlado, por exemplo Iraq, Siria e Libia.  

NOS TEMPOS DOS SIGNIFICANTES FLOTANTES, XA NON SON "IMPUTADOS, SON "INVESTIGADOS"

 Roberto Laxe

A corrupción no estado español é tan profunda, está tan enraizada na maneira de facer dos políticos institucionais, que xa non saben que mañas lingüísticas facer para saltarse á toureira as súas propias leis.

Sae Rajoy e di que vai cambiar o termino "imputados" por "investigados", coma se cambiando as formas modificásese o contido; vén Felipe González e di que se pode levar "imputados" (ou investigados?, ou é que xa non sabe que non existen os "imputados") nas candidaturas... É coherente, se así fose uns cuantos centos de candidatos do PSOE e miles do PP terían que deixar as listas.

O problema da corrupción no estado español non é de formas, de significantes flotantes sen ancoraxe social, senón dunha maneira moi concreta que tivo o capitalismo de desenvolverse no que os "españois" chaman "pel de touro".

LA LARGA HISTORIA DEL CONTAGIO DE LA HEPATITIS C Y LA SUBORDINACIÓN DE LOS GOBIERNOS A LAS MULTINACIONALES

 Ángeles Maestro

“Al adentrarme en la jungla farmacéutica, llegué a la conclusión de que mi relato, comparado con la realidad, era tan inocuo como una postal de vacaciones”.

Nota de John Le Carré al final de “El Jardinero fiel”

Las movilizaciones de las personas contagiadas por el virus de la Hepatitis C para conseguir el acceso de todas ellas al medicamento Sovaldi (Sofosbuvir) ha servido – como toda lucha- para sacar a la luz el poderoso entramado de intereses que hacen de las multinacionales farmacéuticas el sector económico con más beneficios, sólo comparable a la industria armamentística, el narcotráfico o la prostitución.

Ha trascendido ampliamente que el tratamiento con Sovaldi,  medicamento altamente eficaz y del que depende la vida de las personas afectadas por Hepatitis C, tiene un coste de producción de aproximadamente 100 euros. El precio inicial de venta establecido por la multinacional farmacéutica Gilead era de 60.000 euros, aunque al parecer ahora lo “rebajó” a 25.000. Con este precio, tratar a los 35.000 pacientes más graves absorbería el 10% del gasto farmacéutico público total que asciende aproximadamente a 14.000 millones de euros[1].

REFLEXIÓNS SOBRE AS PASADAS ELECCIÓNS EN ANDALUCÍA E PERSPECTIVAS

Carlos Dafonte.

O bipartidismo que algúns combatemos, consiste en facer crer á maioría do electorado do estado español, e para afianzar esta crenza os medios de comunicación xogaron sempre un importante papel, de que hai dous grandes partidos, un de dereitas, o PP, e outro de esquerdas, o PSOE, que levan adiante políticas distintas e, por ser nunha “sociedade avanzada”, moderna e consecuente, facemos que se alternen no poder dende o ano de 1982, para corrixir as cousas que fagan mal un e outro cando se atopan no goberno. Pero a realidade é outra, PSOE e PP son dous partidos da dereita, o servizo dos intereses económicos do capital financeiro; o primeiro conserva un carácter progresista e o outro conservador e refuxio de numeros@s militantes portadores dunha ideoloxía de carácter autoritario que entronca perfectamente co pasado franquista. Pero algunhas veces o bipartidismo consolídase ca actuación de forzas que din combatilo e que se consideran do campo político da esquerda