A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

sábado, 31 de mayo de 2025

CARA A ONDE CAMIÑAN OS USA?


Carlos Dafonte

Levo uns días recompilando datos de economistas e xornalistas norteamericanos para facerme unha idea de cal pode ser a saída da súa economía despois do baile de aranceis a que ten sometido Trump ao planeta. A realidade coa que me atopo é que todos eses aranceis por moito que diga Trump o contrario, quen os vai a pagar non é China ou Xapón ou Alemaña. Eses países non van pagar nada; cada vez que un empresario xaponés, chinés ou alemán, no caso de China a maioría das veces norteamericanos, queiran vender un produto en USA, terá que pagar o arancel que inmediatamente repercutirá unha parte no prezo do produto, é dicir que os consumidores norteamericanos van pagar máis polo mesmo, nunha situación das súas economías con débedas por todos os lados, da tarxeta de crédito, pola falta de pagamento do coche ou da hipoteca pola casa. Economistas como Wolf e Hudson e algún xornalista alternativo é o que destacan cando falan do seu país, que a unha parte importante están a bloquearlles as tarxetas, quítanlles os coches e as casas e crece como non podía ser doutro xeito, o enfado contra o seu presidente que hai poucos meses recibiu un apoio moi importante. Tamén pódese destacar que o Partido Republicano, sempre loitando contra dos impostos, agora por medio dos aranceis os impón ao pobo norteamericano.

jueves, 8 de mayo de 2025

A UE VIVE UNHA CRISE EXISTENCIAL.

Roberto Laxe

Se alguén quedou en evidencia tras o xiro de 180º dado polo imperialismo estadounidense na súa política internacional ao pór a Trump á fronte, abrindo negociacións co imperialismo ruso para repartirse Ucraína a cambio de deixarlle mans libres para facer o que queira en Oriente Próximo, esa é a Unión Europea. Quedouse composta e sen noivo.

O seu aliado “estratéxico”, ese que non ten “amigos” senón só “intereses”, deixoulle de lado fronte ao suposto inimigo histórico de Europa, que, por certo, tamén é Europa, Rusia. Coma se dun pesadelo tratásese, están a volver as obsesións do século XIX cando a Rusia zarista era o reduto reaccionario no continente, e fronte a el levantábanse as potencias europeas, garantes da “democracia”.

Ao final, tería razón o SPD alemán de 1914 -o actual vai pola mesma liña-, cando para xustificar o seu apoio aos orzamentos de guerra que permitiron a I Guerra Mundial, dixeron: