Roberto Laxe
É unha idea que venden os medios sobre a suposta imbatibilidade da clase burguesa e o seu control sobre todo o que sucede nos diversos estados; idea que se centra, obviamente, nas grandes potencias imperialistas.
Dinnos; os técnicos dos propietarios dos medios de produción, distribución e financeiros, sexan políticos que estean no goberno ou sexan os think tank das universidades, prevén todos os movementos que se van a dar na sociedade, e se non virá un gurú do emprendimiento, o fillo de donos de minas como Elon Musk, a vendernos os seus "soños" (que son os nosos pesadelos) como a panacea do futuro.
No entanto, o que deixan claro é que a clase dominante nunca se suicida; poderá equivocarse ou dubidar entre Trump ou Harris, entre Sánchez e Feijóo, entre Macron ou Lle Pen, ... pero nunca toman medidas a propósito de que son un desastre para eles.
Pois ben; devandito todo isto, ao lixo. A burguesía alemá, arrastrando con ela a toda a Unión Europea que para iso é o seu motor industrial, tomo unha decisión tras a invasión de Ucraína por Rusia, suicidarse.
Os datos son demoledores, Alemaña pechou en recesión o último trimestre de 2023, cunha caída do 0,3%. Actualmente, a economía alemá está paralizada. O estado de ánimo entre as empresas e os fogares é malo e a incerteza alta", aseguran nun informe de primavera de 2024. O motor industrial da UE está paralizado e non será substituído por unha economía como a española que por moito que creza, non o fai sobre a base dunha potente industria, senón polo sector servizos, o turismo.
Ninguén se suicida se non ten uns motivos moi serios para facelo, e no caso alemán foi tomar unha decisión que lle leva a perder o seu papel como unha das principais potencias imperialistas, nun momento en que a competencia entre elas estase trasladando ao terreo militar. A loita pola hexemonía mundial está a deixar de ser "unha guerra con palabras" a ser unha guerra quente en toda regra.
Alemaña, tras a invasión forzada de Ucraína por Rusia, tomou unha decisión que só lle trouxo recesión e retroceso social, apoiar de maneira fanática a guerra fomentada desde Washington, cos Verdes á cabeza do militarismo, e enfrontarse ao que lle fornecía un gas barato que lle permitía ter unha industria exportadora competitiva no mercado mundial.
Tan fanática foi a súa adhesión ao militarismo imposto pola EE.UU. no Cume da OTAN de xuño do 22, que até justificaron o acto de guerra que foi a destrución do gasoduto Nord Stream polos “sospeitosos habituais” da guerra sucia. Unha destrución que a Rusia nin lle viña nin lle ía, pois controlaba o interruptor e con pechar as comportas chegáballe. Agora Alemaña ten que comprar o gas para mover a súa industria ao “amigo americano” de Wim Wenders, e non precisamente a prezo de saldo.
O que forzou ao suicidio
O que sorprende é o porqué a burguesía alemá, a que creceu coa Ostpolitik de Willy Brandt e o pragmatismo de Merkel respecto das súas relacións con Rusia, fíxose tan fanática do militarismo norteamericano, coas consecuencias nefastas que están a sufrir.
Primeiro hai unha condición histórica que determina moitas das decisións do capital alemán; foi a gran derrotada da II Guerra Mundial. A Xapón impuxéronlle unha constitución, pero permitiron que o emperador Hiro Fito seguise á fronte o estado e respectaron parte do seu poderío industrial, con todo, no caso alemán foi todo o contrario; os bombardeos de alfombra da II Guerra destruíu o groso da industria alemá que foi reconstruída coa axuda do capital ianqui e o plan Marshall, e o réxime nazi foi desmantelado
Froito desa derrota, tanto en Alemaña como en Xapón instaláronse miles de soldados das potencias aliadas, dos que agora só queda os estadounidenses. No caso alemán, desde 1945 están situados máis de 40 mil soldados na base de Mannheim, así como o mando da forza aérea estadounidense para Europa na Ramstein; ás que hai que engadir as demais bases que teñen en toda Europa, desde a de Rota no Estado español até a de Aviano en Italia.
É obvio que a presenza de miles de soldados son unha forza de ocupación que determinan moitas decisións políticas, sobre todo nun momento no que os EEUU decidiron que prepararse para unha guerra con Rusia e China é unha prioridade. Uns EEUU que non deixan de perder terreo no mercado mundial ante o poderío chinés e os seus aliados dos BRICS, metidos nunha campaña de desdolarización da economía mundial que só pode levar ao colapso da economía norteamericana.
Neste marco dunhas contradicións agudísimas polo control e a hexemonía do mercado mundial entre os dous xigantes, os EEUU e China, Alemaña, como toda a UE, pasan a ser peóns no taboleiro, e o que lles suceda impórtalles ben pouco se con iso debilitan ao seu gran competidor, China.
De paso, tamén, e como dano colateral, afunden a un posible competidor como a Unión Europea e o seu euro, que desde a súa aparición e sen buscalo conscientemente, había erosionado o dominio absoluto do dólar como moeda refuxio ante as crises. Un carácter de refuxio que lles permitía financiar a súa incalculable débeda pública e privada coa “máquina de facer dólares”; que importaba endebedarse se fabricamos a mercadoría -o dólar- coa que soña medio mundo.
O euro fíxolle perder este carácter de única moeda de refuxio, pero non a súa hexemonía absoluta; o “xigante económico cos pés políticos de barro” que é a UE non podía, nin quería, ir até o final. Pero aparece o yuan chinés; e este se se mete na batalla inter imperialista pola hexemonía a través da desdolarización das relacións comerciais entre os estados.
A “bomba nuclear” financeira que sería o traspaso das débedas privadas e públicas (os ceros que ten esta débeda son os que un queira pór, pois pola “enxeñaría financeira” é incalculable) do dólar ao yuan sería o fin do dominio norteamericano, ao que só lle quedaría como defensa o seu indubidable poderío militar.
En fin, o suicidio do capital alemán é unha imposición política e militar do “amigo americano”, coa promesa de que se China e Rusia son derrotados, volverán a “atarse os cans con longanizas”. Con esta derrota o mercado mundial deixaría de estar en disputa entre as potencias imperialistas até hoxe hexemónicas, a EE.UU. á cabeza, e as emerxentes, con China á cabeza.
A única perspectiva para Alemaña, e con ela a Unión Europea, é romper todas as alianzas comerciais, diplomáticas e militares que a están levando da man ao desastre. Pero iso, como dicían en Irma a Doce, “é outra historia” posto que os gobernos europeos son parte do problema; están tan imbricados nesas alianzas co “amigo americano” que nin llo expoñen; o que lles converte en parte do problema.
Máis aló de diverxencias puntuais, a alianza entre a EE.UU. e a UE é estratéxica, saben que os seus destinos están ligados por mil fíos históricos, financeiros, diplomáticos e militares, e non se vai a romper salvo que os pobos impóñano para reconstruír unha unidade real, non baseada en relacións de poder senón de fraternidade e solidariedade.
Galiza, mes outubro 2024
