Eusebio López
O proceso a Lula e a Dilma en Brasil foron a punta do iceberg dunha política que se está estendendo como un regueiro de pólvora en moitos países, a partir do control dun dos poderes fundamentais dun estado, o poder xudicial.
Este mecanismo de “controlar” a xudicatura definiuna moi ben o portavoz do PP no Senado, no 2018, cando dixo que "Controlaremos a Sala Segunda desde detrás", é a sala que instrúe os casos contra os políticos que teñan inmunidade parlamentaria, e engadía, "foi unha xogada estupenda que vivín desde a primeira liña. Xogabámosnos as renovacións futuras de 2/3 do TS e centenares de nomeamentos no Poder Xudicial, vitais para o PP e para o futuro de España".
Pola súa banda, Trump no se primeiro mandato conseguiu nomear ao 33% dos xuíces do Tribunal Supremo de EEUU e ao 30% dos xuíces nas cortes de apelación federais; e todos eles exercerán para sempre. A través deste proceso discreto e constante da influencia do poder xudicial Trump e a extrema dereita van controlar a xurisprudencia durante décadas, como xa se comezou a ver e asuntos tan importantes como o dereito ao aborto.
O “law fare” non é, só, o procesamiento de políticos contrarios como o caso de Lula no Brasil, o máis recentes de Cristina Kirchner na Arxentina ou a procura incesante dun caso contra Pedro Sanchez no Estado Español, senón que a través do poder xudicial preténdense desactivar dereitos como o aborto nos EEUU ou a lei de amnistía para os dirixentes cataláns condenados polo 1 de Outubro, converténdoo nun ariete da extrema dereita na súa batalla por facerse co poder.
Unha aclaración, o “law fare” non é ningunha novidade, a finais do século XIX deuse un proceso histórico en Francia co caso Dreyfuss que é paradigmático do uso do poder xudicial ao servizo da política dun sector da burguesía contra outra, lembremos que Dreyfuss era un oficial do exercito, non un activista comunista nin anarquista.
Pola súa banda, a clase obreira e os pobos saben, desde sempre, que significa o “law fare”, desde os xuízos aos martires do Chicago polo 1 de maio, Sacco e Vancceti, etc. No estado español, xa baixo o réxime do 78 viviuse un “law fare” do libro. O xuíz Baltasar Garzón inventouse unha doutrina xurídica que permitiu reprimir a todos os movementos sociais vascos, fosen ou non de ETA, baixo a lema “todo é ETA”. Pecháronse periódicos, radios e revistas, encarcerouse a decenas de activistas, aínda que manifestasen a súa oposición aos métodos de ETA (Egunkaria). Total, ese “todo é ETA” xustificaba-o.
Esta “teoría” culminou coa lei de partidos, deseñada para ilegalizar aos partidos vascos de esquerdas; non se sabe que fose utilizada de novo tras a ilegalización de Herri Batasuna. Máis recentemente, os xuízos aos dirixentes políticos cataláns do 1 de Outubro foron, de novo, un “law fare” do libro. Aquí entrou a sala 2ª do TS, convenientemente controlada polos sectores máis reaccionarias do poder xudicial.
Os pobos saben moito da utilización da xudicatura contra os seus dereitos; o novo é a súa utilización sistemática contra dirixentes burgueses como Lula, Kirchner ou Sanchez.
O carácter do poder xudicial
O poder xudicial, non o esquezamos nunca, é, xunto ao goberno e as forzas represivas (o exercito e a policía), a columna vertebral do estado burgués. A burguesía pode prescindir dos parlamentos, do dereito o voto, dos partidos, de calquera outra institución, pero non pode sobrevivir sen ese trípode. É a cabeza de todo o aparello represivo e a institución a través da cal a burguesía resolve as súas contradicións internas, garantindo a seguridade xurídica dos negocios; se non tivesen xuíces, a competencia inherente ao sistema capitalista converteríao na lei da selva. É a máxima expresión da “política como a guerra con palabras”, en forma de sentenzas e autos procesuais.
Esta resolución “pacifica” dos conflitos funciona como un reloxo cando a sociedade vive un período de opulencia e estabilidade social. O problema xorde cando as recorrentes crises que vive o capitalismo dinamita todo este armazón, obrigando a pasar da “guerra con palabras” á guerra aberta. Os sectores da burguesía agrupados ao redor do “trumpismo” levan anos percibindo que o mundo se desliza pola pendente dese salto, para iso estivéronse preparando a través do control “por detrás” dos altos tribunais. Desta maneira comezan a construír todo un armazón legal que lles permita dar “golpes brandos” (law fare) alí onde lles conveña.
Unha política revolucionaria fronte ao “law fare”
Aínda que é indubidable que os pobos saen á loita contra a situación a que os condena o capitalismo imperialista en crise, o certo é que o fan como diria Walter Benjamin, “como medios sen fin”. A desaparición do ideario colectivo nas masas traballadoras da alternativa socialista, e a disolución da clase obreira neses movementos “sen fin”, fai que sexa dificil responder á pregunta, como enfrontar o “law fare” da extrema dereita sen claudicar á dereita burguesa progresista, sen caer no oportunismo nin no sectarismo?.
A primeira condición é o de entender que asistimos a unha guerra interburguesa que é un “todos contra todos”. A aparición dunha potencia imperialista con capacidade de substituír aos EEUU na hexemonía mundial, China, cousa que non sucedeu desde 1945, puxo patas para arriba todas as alianzas construídas ao longo destes 80 anos.Gráficamente, cando ao longo destes anos producíanse golpes de estado, guerras entre nacións, invasións, etc., era fácil localizar a “man que mece o berce”, con mirar para Washington adoitábase acertar no responsable.
Hoxe na guerra de Ucraína hai “dúas mans”, como mínimo, que “mecen o berce”; en Oriente Próximo, e en Palestina en concreto, hai decenas de “mans” -o plan de Trump é consecuencia de tres factores, un, as mobilizacións sociais a escala mundial, dúas, o progresivo illamento do estado sionista, tres, o acordo entre a Autoridade Palestina e China para a súa integración nos BRICS-. En Africa esta todo o mundo intervindo a través dos seus “mercenarios” ou, como lle llamarian no Imperio Romano, os “foederati”. E a que faltaba, o até agora “patio traseiro” dos EEUU, America Latina vese revolto pois xa non é “exclusivo” dos norteamericanos.
Asi, na actualidade, cando se producen guerras, invasións ou levantamentos populares hai que rebuscar nas contradicións interimperialistas a “man que mece o berce”, so pena de caer na uniletarilidad nas análises que conducen ou ben ao oportunismo ou ben ao sectarismo. Porque mal que lles a pesar dos obxetivistas, que son lexión na esquerda marxista, o imperialismo de calquera signo intervén nos procesos de loita, sempre o fixo e sempre o fará. Seica foi solidariedade con Lenin que o imperialismo alemán deixáselle pasar cara a Rusia en 1917, ou foi un calculo político militar?. Non esquezamos que a retirada de Rusia da Gran Guerra permitiu a Alemaña destinar un millón de soldados que tiñan a fronte do Leste a Francia, e así evitou unha derrota máis dura.
En segundo lugar, e derivada desta situación de agudización das contradicións interburguesa, é que cada facción do capital ten o seu propio proxecto para saír da crise e decadencia do sistema. A contradición máis aguda se situa entre os que buscan seguir como agora cun sistema produtivo baseado nos combustibles fósiles e a liberalización absoluta das relacións sociais, os da “motoserra” trumpista, e os que se autocalifican de “progresistas”, que perciben que o sistema actual só profunda no desastre do capitalismo, e apuntan a unha saída “verde”, “sustentabel”, sobre a base do mantemento de certos dereitos sociais, dos restos do “estado o benestar”. Como en todo proceso social onde non existen laboratorios en condicións de illamento total, entre ambos os polos hai toda unha variedade de alianzas, ás veces paradoxais.
O que lles une a todos, e debilita ao “polo” progresista, é a confianza na suposta independencia do poder xudicial, decisivo neste momento histórico en que un golpe militar ao vello estilo, cos tanques na rúa, provoca un masivo rexeitamento social como o demostran as masivas manifestacións nos EEUU ante a militarización de cidades enteiras. Un poder xudicial que a extrema dereita “controla pola porta de atrás”.
A terceira, e decisiva, é lembrar que unha análise e unha política de clase non é aquela que usa máis veces o termo “clase obreira”; se isto fose así, os estalinistas serían o seu quintaesencia. Unha análise e unha política de clase é aquela que apunta á destruír as relacións sociais de produción capitalistas, cousa que só a clase obreira como suxeito social da revolución pode facer. Por iso é de “clase”; non por manusear o termo, senón porque orienta á clase cara ao seu compromiso coa historia, transformar a sociedade nun sentido socialista.
A política revolucionaria fronte ao “law fare” ten que enfrontar a ambos os campos burgueses, construíndo o seu propio campo que é o da revolución socialista; non serve de nada emprazar ás direccións burguesas (o PSOE, peronistas, a PT brasileiro, o PD yanki, os progresistas italianos, a Macron, etc.) a utilizar os medios da clase obreira. Iso é enganar aos traballadores e traballadoras, posto que nunca o van a facer, vai contra a súa esencia burguesa.
A tarefa é pór no centro a loita contra o estado burgués, goberne quen goberne; non esquezamos que os gobernos son o comité central da burguesía, pero non deixan de ser unha institución do aparello de estado. Esta diferenciación desde a extrema dereita teno moi claro, e se un goberno non lles interesa, non teñen ningún problema en crear “contrapoderes”. No estado español están a usar o poder xudicial e o Senado como “contrapoder” fronte a un goberno e un Congreso que non controlan.
Con todo, para non caer no polo oposto ao oportunismo, o sectarismo, hai que ter clara a diferenza das relacións que a clase obreira establece cos sectores progresistas da burguesía. Dalgunha maneira volvemos a 1848, ás xornadas de xuño de París, cando a burguesía rompeu coa clase obreira e aliouse cos monarquicos para reprimila.
Os marxistas revolucionarios debemos ser conscientes desta contradición e buscar conscientemente a ruptura da clase coa burguesía, da que se converteu na súa á esquerda a través de atraso na conciencia e as direccións sindicais e politicas que a fomentan.
Algunhas conclusións
Calquera politica revolucionaria ante a ofensiva do “law fare” dos aparellos do “estado profundo” e as súas institucións, como é o Poder Xudicial, ten como base fundamental o rexeitamento da súa lexitimidade para xulgar e sentenciar a ningún politico electo, por máis corrupto que sexa. Só recoñécese a lexitimidade da clase obreira e o pobo en loita, das súas organizacións independentes de calquera facción da burguesía para facelo. E se non existen, habra que construílas.
Neste marco, hai que manter como eixo a loita contra os gobernos progresistas, tanto na súa políticas antipopulares e antiobreras como pola súa fraseoloxía democratera, que chaman a confiar nas institucións burguesas en nome dunha inexistente “independencia xudicial”. Débese fuxir como da peste de chamamentos ambiguos como “a non confiar” neses gobernos; para un revolucionario eses gobernos non merecen, nunca, nin un minuto de apoio, así sexa “critico”.
Esa foi a diferenza entre o Partido Bolxevique de antes das Teses de Abril e do de despois. O Pravda dirixido por Stalin e Kamenev chamaban ao “apoio critico”, a “non confiar”, no goberno provisional; Lenin nas Teses de Abril marca unha linea oposta cando di, “Ningún apoio ao Goberno Provisional”, e desenvolve, “Desenmascarar a este goberno, que é un goberno de capitalistas, no canto de propugnar a inadmisible e ilusoria "esixencia" de que deixe de ser imperialista”.
Aos gobernos progresistas non se lles pode esixir que deixen de ser burgueses, en todo caso, e dadas as condicións actuais de desaparición da conciencia de clase, nin tan sequera sindical, coa clase obreira subsumida pola ideoloxía burguesa, habra que desenmascarlos como o que son, nin tan sequera burgueses coherentes na defensa das liberdades democráticas, porque no fondo tambièn estan polos recortes; a non derrogación da lei Mordaza no Estado Español é o seu mellor exemplo, pero non só, toda a lexislación antiterrorista aprobada tras os atentados do 11S en todo o mundo segue vixente.
Por iso é necesaria a propaganda, para explicar que a loita en defensa das liberdades non se fai para defender aos politicos progresistas corruptos, senón porque lle vai a vida á clase obreira niso para poderse organizar para loitar pola transformación socialista da sociedade.
Galiza, outubro 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario