Carlos Dafonte
Unha breve nota para
sauda-lo éxito da folga xeral do día 14. Atopo en internet unha
cita de Federico Engels, que serve moi ben para reflexionar sobre a
recente mobilización: “Nesta actividade de axitación as clases
traballadoras atoparon medios poderosos para coñecerse entre si,
para lograr unha comprensión da súa posición social e intereses,
para organizarse e coñece-la súa forza. O traballador que ten
pasado pola experiencia da axitación xa non é igual ó que era
antes; e a clase obreira enteira, despois de pasar por ela, sae cen
veces máis forte, máis esclarecida e mellor organizada a como
estaba con anterioridade”.
E certo que hoxe a clase
dominante ten medios máis poderosos que naqueles tempos, para que
os resultados de calquera mobilización non sexan os que F. Engels
afirma; teñen entre outros instrumentos, o que Anguita chama “a
jauría mediática”, capaz de repetir ata a saciedade mentiras ata
que se asuman como verdades. Pero á vista do acontecido o día 14,
debemos congratularnos do avance que se vai producindo no proceso
mobilizatorio que se iniciou ca folga xeral contra o goberno Aznar
ata hoxe, que vai, a pesares da devandita “jauría mediática”,
reformas laborais, despido libre, etc., cobrando un pulo moi
importante, que estou convencido, comeza a preocupar ó goberno e a
propia Unión Europea. As declaracións de Olli Rehn, no senso de que
xa se fixeran moitas reformas ata hoxe no estado español, e que se
podía abrir un paréntese ata 2014, as interpreto como mostra desta
preocupación.
Porque o pasado día 14
houbo unha importante mobilización, no estado español e en Galicia.
Millóns saímos ás rúas a dicir non a unhas políticas impostas
polas institucións europeas, pero que de non existir, serían as
mesmas que imporían gobernos ó servizo da oligarquía como o actual
do PP e o anterior do PSOE. E nos mobilizamos millóns a pesares de
que hai 700.000 parados máis que na anterior folga xeral, e a maior
capacidade para reprimir, para exerce-la violencia sobre @s
traballador@s, d@s
empresari@s grazas as
medidas do PP e que a “jauría mediática” empregouse a fondo,
repetindo as súas falacias unha e outra vez, antes e despois do 14;
para evitar que moita xente participara e para minimiza-los
resultados da mesma. Para dicir, por exemplo, que na manifestación
de Madrid, non se chegou ós cen mil participantes, cando sendo dúas
ou tres veces maior ás convocadas pola Igrexa e o PP no mesmo lugar,
contra o aborto ou os matrimonios de gais e lesbianas, daquela
dixeron que eran máis dun millón.
Tivemos que escoitar
tamén o argumento de que existindo motivos evidentes para unha
folga, agora non era o momento; parece que hai que esperar a suba de
salarios e a unha situación de pleno emprego para facela; ou ese
outro de que damos mal exemplo, parecemos gregos chegou a dicir
algún, que esconde un racismo evidente, pero como se dixo nun acto,
o que verdadeiramente da mala imaxe deste país, son os comedores
sociais desbordados, as inmensas colas nas oficinas de empregos, a
xente buscando comida nos colectores de lixo, o 50% dos mozos e mozas
no paro, máis de dous millóns de fogares con todos os seus membros
nesa situación ou que máis de dous millóns de nenos se atopen no
limiar da pobreza, e mentres isto se produce, se amnistía a grandes
defraudadores. Non sei se somos como Grecia, o que sei é que a
loita do pobo grego é admirable e que a súa clase dominante, como a
que temos no estado español, é igual de defraudadora, ladroa e
esquilmadora da riqueza producida pola sociedade.
É tan grande e violenta
a agresión da clase dominante sobre a maioría da sociedade, que se
está a producir unha mobilización constante que abrangue a
diferentes sectores, que atopan nas convocatorias de folga xeral, a
expresión da unidade de todos os procesos parciais.
Pero toda mobilización
para que sexa efectiva debe soluciona-lo problema do obxectivo da
mesma; ese é un nó central; non chega con dicir que se quere
cambiar a política económica, social, etc actual, haberá que
responder polo menos a dúas cuestións fundamentais, por cal outra e
como.
Como dí Engels na
devandita cita, as clases traballadoras, os asalariados, toman
conciencia na loita, gañan en organización e experiencia. E cando
aumentan a súa conciencia están a decatarse que pertencen a unha
clase, que enfronte ten outra, a burguesía, que a explota, que unha
e outra son clases antagónicas, é dicir, que nunca poderán poñerse
de acordo e que os traballadores, a traveso do aumento da súa
conciencia como clase, deben chegar a conclusión de que hai que
cambialo sistema. Porque no capitalismo, quen leva as de gañar, para
iso organizou o estado para que funcione ó seu servizo, e a
burguesía. E se se quere modificar esta situación é preciso
cambia-lo sistema, construír outro no que a economía, o novo
estado, funcionen ó servizo da sociedade, da grande maioría.
Só ca loita social,
moitas veces espontánea se pode acadar ese grao de conciencia? Deben
intervir outros elementos, a ideoloxía, a organización, o xeito de
transmiti-lo reflexionado sobre como se vive, como supera-lo
presente, o que se quere para o futuro.
As mobilizacións do día
14 foron moi importantes, pero se escoitamos as propostas que se
fixeron, algunhas son confusas e hainas moi variadas.
Os sindicatos
maioritarios falaron de convocar un referendo sobre as políticas do
PP, pero non explican cal vai se-lo camiño a percorrer para a súa
celebración. Outros din chamar a mobilizarse para que o goberno
cambie a súa política; o PP fai unha política de clase e non se
vai cambiar por moitas mobilización que se convoquen; denantes que
cambiala, convocará eleccións anticipadas. “Que se vaian” tamén
se dixo e algúns ampliaron a consigna a “que se vaian todos”;
poden agrada-los oídos pero para que sexa efectiva, deberá
producirse un proceso de consolidación dun dobre poder que hai que
explicar. O mesmo para os que afirman a necesidade da formación dun
“goberno obreiro”, cuestión ca que estou de acordo. Hai grupos
como a “Fronte Cívica-Somos maioría” que concreta en dez puntos
a reivindicación que debe aglutinar á cidadanía. Tamén escoitei o
día 14 afirmacións, dende tribunas, que me encheron de desacougo,
por exemplo dicir que o do PP é un “goberno de incapaces”, como
se aplicaran esas políticas contra @s asalariad@s por non ter moitos
coñecementos e non por unha estratexia de clase.
E hai outra cuestión
sobre a que é necesario reflexionar: o tema da vangarda organizada.
Cando se fala deste tema hai moita xente que se enfada, estamos nunha
época de transversalidades, pero é un tema fundamental. Non debemos
esquecer que cando se fan propostas, fanse ca intención de que sexan
asumidas pola maioría da sociedade; en certa medida téntase situar,
quen as fai, na vangarda da loita. A sociedade mobilizada ten que
creala vangarda entre todas as propostas que van aparecendo. A
vangarda non se pode “impoñer” dun xeito burocrático, pero
queiramos ou non, para que un proceso de masas trunfe, ten que
existir.
Ata hoxe, a vangarda
foron os sindicatos, pero o problema do estado español excede ó
tema sindical, é un tema político e os actuais sindicatos non van
sobrepasa-lo seu marco; a solución debe ser política e a vangarda
tamén.
En Galicia no mes de
novembro de 2012.
No hay comentarios:
Publicar un comentario