COMO A LOITA DO POBO SAHARAUI CUASTIONA Á UNIÓN EUROPEA

Roberto Laxe

A finais do setembro pasado o Tribunal de Xustiza da Unión Europea (TXUE) puxo en solfa toda a política que desde a Comisión Europea teñen na súa alianza estratéxica co réxime marroquí, e, especialmente, os gobernos francés e español.

A sentenza é resultado dun recurso presentado pola Fronte Polisario contra os acordos sobre pesca e agricultura entre a UE e Marrocos; anúlanse porque para a súa firma non contaron co “consentimento do pobo saharauí” a través do seu representante, a Fronte Polisario, ao que recoñece como portavoz lexítimo dos seus intereses.

A contestación da Comisión Europea é lapidaria, a pesar da sentenza seguirá traballando «estreitamente con Marrocos en todos os ámbitos nos que ambos os socios manteñen relacións de colaboración. Pola súa banda, o ministro de agricultura español, nunha entrevista, foi máis lonxe; os acordos co réxime marroquí, diga o que diga a sentenza, están “moi por encima” da anulación dos acordos, que é o que se di nela.

Bravo Sr Planas, ministro de agricultura; toda a teoría da separación de poderes ao desaugadoiro, os intereses políticos -que segundo Lenin son “economía concentrada”- están por encima do que diga incluso o seu mesma xustiza, burguesa e imperialista.

De feito, ao ministro pregúntanlle que, se van negociar coa Fronte Polisario, ao que a sentenza lle recoñece lexitimidade para facelo, e non contesta, pero ratifica que eles van ir a Rabat a negociar co réxime marroquí.

“Os sacros intereses” que unha sentenza non pode vulnerar

Non é ningunha novidade que a división de poderes é un engano para os incautos que confían na democracia burguesa. Se a sentenza foilles favorable, estarían a dicir que hai que aplicala até as últimas consecuencias e quen a criticase vulneraba a “sacrosanta” división de poderes; pero como a xustiza, que ás veces vai de por libre, contradilles na súa política imperialista, din que a “política” está por encima da “xustiza”.

Pero vexamos cales son eses “sacros intereses” que lles leva a vulnerar un dos principios fundacionais da democracia burguesa, a separación de poderes.

Son de dous tipos, económicos puros, e xeopolíticos.

1.- Comecemos polos económicos.

O Estado español entregou o Sahara a Marrocos nun proceso de descolonización que aínda non acabou -o réxime español segue sendo a potencia administradora-, garantíndose un acceso ás riquezas agropecuarias, o chamado “banco canario-saharauí”, e minerais do territorio a través de sucesivos acordos comerciais, que comezaron cos acordos Tripartitos de Madrid, subscritos polo Estado español, Marrocos e Mauritania. Estes caéronse do acordo, cando recoñeceron a derrota ante o pobo saharauí.

A partir de aquí, Marrocos é o instrumento privilexiado para o imperialismo español e francés na colonización e saqueo do Sahara, que deu un paso cualitativo nos últimos anos, co recoñecemento expreso destes dous estados da “marroquinidade” do territorio saharauí.

Sacáronse as caretas hipócritas dos últimos 40 anos, cando, mentres dicían recoñecer o dereito dos saharauís á autodeterminación, non movían un dedo porque fose efectiva. Foi o cansazo da poboación saharauí a que, ao reactivar a guerra contra Marrocos, sacou esas caretas.

Os “sacros intereses” que España e Francia, xunto coa UE, defenden no Sahara teñen nome e apelidos. A anulación do acordo afecta a 92 das 138 licenzas que faenan na zona corresponden ao seu pavillón, en concreto, ás frotas andaluza, galega e canaria.

A sentenza obriga ás empresas agrarias que exportan produtos co ·made in Marrocos” a pór a súa verdadeira orixe, a súa etiquetaxe debe indicar unicamente o Sahara Occidental como país de orixe deses produtos, excluíndo calquera referencia a Marrocos.

Pero non só; a metade das empresas do Ibex 35 teñen negocios en Marrocos, que considera o Sahara Occidental unha parte do seu territorio, aínda que Nacións Unidas opine o contrario.

Neste marco, o capital galego ten unha responsabilidade específica na ocupación, non só porque os armadores galegos son os principais beneficiarios dos acordos pesqueiros, senón porque fornecen armas para reprimir ao pobo saharauí.

Nunha investigación de elDiario.es demostrouse que a naviera galega Rodman (na Ría de Vigo) exportara ilegalmente buques militares facéndoos pasar por embarcacións civís, así como o uso de vehículos blindados doutra empresa galega, Urovesa (en Compostela), para reprimir as protestas do pobo saharauí.

2.- Xeopolíticos, que tamén son económicos, só que a medio-longo prazo, pois buscan dilucidar quen herda o “trono” no mercado mundial pola crise da orde xerárquica que resultara da II Guerra Mundial.

É evidente para calquera que o mundo vive unha situación de guerra aberta en certas zonas do mundo, silenciada noutros e soterrada en todo o planeta.

As primeiras son as máis evidentes, a de Ucraína e Oriente Próximo; a silenciada é a que se está dando no Sahel e Centro África ou a guerra no Sahara, que se reactivou tras décadas de incumprimentos da chamada “comunidade internacional” das promesas ao pobo saharauí. A soterrada é a represión que en Europa e os EEUU desataron contra todo o movemento de apoio ao pobo palestino.

A situación actual do Sahara hai que entendela nesta guerra “global” declarada pola OTAN en xuño do 22; porque o réxime marroquí cumpre no norte de África o mesmo papel que o estado sionista de Israel en Oriente Próximo; garantir que a orde imperialista euro norteamericano mantense. Un papel que se reforza tras a expulsión das tropas da OTAN do Sahel, principalmente as francesas e norteamericanas, aínda que tamén españolas e alemás.

O réxime Marroquí é, ademais, un dos principais aliados do sionismo na súa guerra de exterminio contra o pobo palestino, ao que avalan dentro do mundo árabe e do que reciben tecnoloxía militar.

Unha primeira conclusión

Estes son os “sacros intereses” que levan á UE a saltarse á toureira os seus principios democráticos, converténdose en “marxistas” de Groucho: “estes son os meus principios, se non lles gustan, teño outros”. E eses “outros principios” son financiar, soster e avalar un réxime ditatorial como o marroquí ao servizo dos intereses do gran capital imperialista.

Por este motivo, a loita do pobo saharauí que se manifesta nesta sentenza, como tamén na resistencia á ocupación, é un torpedo na liña de flotación á UE. Non só ispe o seu verdadeiro carácter imperialista, senón tamén toda a mensaxe nacionalista reaccionario, español ou francés que din defender aos seus campesiños, mentres se venden mercadorías agropecuarias a baixo prezo procedentes dun país colonizado, o Sahara.

Os pobos de Europa teñen unha responsabilidade moi directa en que o pobo saharauí alcance a súa independencia denunciando a política de rapina que desde a UE deféndese, esixíndolles que rompan todas as relacións económicas, políticas e militares co réxime marroquí. E se realmente crense os principios da democracia burguesa de separación de poderes, deberían aplicar, xa, a sentenza do TXUE.

Neste aspecto, sobre o pobo galego recae unha responsabilidade específica, posto que o mellor apoio ao pobo saharauí é enfrontar aos seus propios capitalistas e aos seus gobernos; aos armadores que saquean o banco saharauí e a industria do armamento que vende armas á monarquía alauita. As organizacións políticas, sindicais e sociais galegas deben encabezar esta loita. Hai que aprender unha lección, a resistencia e a loita dun pequeno pobo expulsado ao deserto pode pór patas para arriba a toda unha gran potencia imperialista, a UE.

Galiza,  decembro 2024

 

C