Roberto Laxe
Imaxinemos que Grecia vota
non no referendo, e os falcóns do BCE directamente bótanos da UE. É obvio que a
economía grega resentiríase, seria enganar ao pobo dicir que non ía sufrir;
pero esta claro que Grecia recuperaría a posibilidade de se rexer polas súas
necesidades e non polas dos capitalistas e banqueiros europeos, enfundados
nunha crise da que seguen sen saber como saír salvo dando lapotes de cego.
Esa posibilidade ten unha
precondición, que sexa a clase traballadora e o pobo quen o encabecen. Se son
os mesmos capitalistas gregos que levaron ao país á ruína actual, a autarquía
non serviría de nada. Unha autarquía burguesa só conduce a máis pobreza, posto
que o mundo segue sendo capitalista.
Hai outra perspectiva que
non existía cando Arxentina entro en “default” a comezos do milenio; a
existencia de China e Rusia. Que son o 120 mil millóns de euros que, din,
Grecia debe aos bancos europeos, comparados cos 3 billóns de euros que a EE UU
débenlle a China?. Que son o 120 mil millóns se o Estado Español débelle a
China, segundo o ministro de exteriores Margallo, 300 mil millóns, o 30% do
PIB?
China, de feito, xa é dona
do porto do Pireo.
Se Grecia abandona a UE podería ser empuxada aos brazos de China e Rusia, que acaban de crear unha alternativa ao Banco Mundial (onde participan, por certo, todos os países e estados europeos, con Alemaña á cabeza), modificando a correlación de forzas nunha zona tremendamente quente.
Neste cadro enténden-se os
chamamentos de Obama a que a UE faga unha quita da débeda e peche a crise xa
mesmo... Obama está a dicirlle aos provincianos europeos, enredados como sempre
no seu localismo, que o que hoxe está en xogo non son 120 mil millóns de euros,
senón o control do mercado mundial, dos beneficios xerados pola clase
traballadora que caen nas arcas dos banqueiros e capitalistas norteamericanos
e, secundariamente, europeos.
Iso é o que lles di a
estes, deixarvos de parvadas e rapazadas,
que a cousa é moito máis seria que uns miles de millóns: é o dereito a explotar
e saquear. E para reforzar a súa mensaxe, acumula soldados en Rota, armamento
pesado en Polonia (lembran o chiste de Woody Allen, de que "cando escoita
a Wagner -pobre Wagner-, danlle ganas de ocupar Polonia, pois iso, que non soe
Wagner en Whasington), envía os seus destrutores ao mar Negro e os seus
portaavións ao Mar de China.
Hoxe en Grecia, como en
Ucraína, como en Siria, o mundo xógase moito, as condicións de vida da clase
traballadora de cada país e do mundo, ou as condicións de explotación no
futuro.
Obama non quere perder o
seu papel hexemónico no mundo, pois é a garantía de que o 6% do PIB mundial
vaia ás arcas norteamericanas sen necesidade de mover un dedo, só controlando o
desbastar e aos marines, bástalle.
Pero se Grecia, pola actitude
infantil dos europeos, vaise aos BRICS, ese dólar caería como unha pedra. E xa
a temos leada, porque sairían os marines a evita-lo
Iso é o que Obama di,
evitemos chegar a ese transo, porque Rusia/China, militarmente falando ("o
poder está na punta do fusil"), non son Iraq nin Siria. Sabe que sería un
choque que faría boas as palabras de Einstein, "non se como será a
Terceira Guerra Mundial, pero a cuarta será con pedras".
Obama non se feito
pacifista, senón que sabe das limitacións que ten nun tipo de enfrontamento
como o que xerminando dunha maneira inexorable.
É a crise capitalista a que
empurra, gústelles ou non, a ese choque. Son as leis da produción capitalista
as que están no fondo desta deriva de choque, e só acabando con elas poderase
evitar o choque. O capitalismo é como o conto do alacrán e a ra; para cruzar un
río, o primeiro pídelle á segunda que lle leve. Esta dille, pero vasme a picar
e afundirémonos os dous. O alacrán contesta, non vouche a picar, porque
morrería eu tamén... A ra, visto o visto, accede, e sobe ao alacrán ás costas.
A metade de rio, o alacrán pica á ra, e esta grita. que fixeches, agora
morreremos os dous!. O alacrán contesta: síntoo, pero está na miña natureza.
Afortunadamente, na
realidade existe un terceiro personaxe, a clase obreira, que pola súa posición
na sociedade -nas súas condicións de traballo e de vida sintetiza todas as opresións,
e por iso, só pode liberarse se rompe todas as estruturas sociais-, que pode
coa súa loita, se quere, evitar derívaa de choque na que estamos inmersos.
Pero para iso é preciso que
comecemos a falar claro -a pesar das leis mordaza, a Acta Patriótica, etc.-, a
crise capitalista non terminou, só cambiou de formas, a espuma, parte visible
da onda, é parte da onda: agora é unha crise política -a política como economía
concentrada-, polo control do mercado mundial, e non caben medias tintas.
En Galiza no mes de xullo
de 2015
No hay comentarios:
Publicar un comentario