A ADMINISTRACIÓN DEMÓCRATA DOS USA TENTA CREARLLE A TRUMP DIFICULTADES.

Carlos Dafonte.

Facendo bo o afirmado por Robert Kennedy fillo de fiscal xeral e sobriño de presidente ambos  asasinados, cando afirmou que abandonaba o Partido Demócrata e pasábase ao bando ou banda de Trump, por converterse o seu partido no "partido da guerra e estar dispostos a levarnos á terceira guerra mundial", a administración encabezada por Biden tenta por todos os medios que as dificultades sexan máximas para a próxima administración, cando tente resolver a complexa situación internacional que vai herdar, sen importarlles as consecuencias que as súas medidas poidan carrexar.

En primeiro lugar, permitindo que os especialistas, ianquis, británicos e franceses dende territorio ucraíno lancen os mísiles de largo alcance sobre territorio da Federación Rusa, nunha escalada na guerra que seguro vai dificultar poñer fin á mesma; en segundo, levando a cabo un novo intento de crearlle problemas á Federación Rusa nunha zona moi sensible para a súa seguridade, nun país como Xeorxia tentando que entre na órbita da OTAN a imitación do acontecido en Ucraína no ano 2013, golpe de estado que hai uns meses afirmou a señora Victoria Nuland, custoulle ao erario público 5.000 millóns de euros. Espero que algún día digan cal foi o custo dos reiterados intentos en Xeorxia, e en terceiro promovendo, non cabe dúbida algunha un golpe de estado en Siria utilizando para o mesmo a forzas terroristas islamistas, agora denominadas “rebeldes” cando son os mesmos, pero con outras facianas que voaron as torres xemelgas, os que levaron a cabo os atentados en Londres e París e destruíron os trens en Madrid. A forza fundamental dentro deste grupo onde hai tayicos, uzbekos, chechenos, turkomanos, etc e algúns sirios, e o grupo Hayat Tahir al Sham (HTS) declarado “terrorista” polos USA, Reino Unido e grande parte da Unión Europea. É máis, e necesario coñecer que no ano 2013 ofreceron unha recompensa de 10 millóns polo seu lider Abu Mohamed al-Golani, que agora combiou de nome e é o home forte de Siria. Tampouco debemos esquecer que tentan por todos os medios “branquear”, espero que se me entenda o que quero dicir, a este terrorista e ao seu grupo precipitadamente, pois ata aos aliados demócratas do terrorista reconvertido en “rebelde”, parécelles pouco recomendable seguir mantenendo a súa caracterización; e digo precipitadamente pois Nelson Mandela declarado polos USA tamén terrorista, tardou 18 anos dende que saiu do cárcere en que lle levantaran esa cualificación.  

COMO A LOITA DO POBO SAHARAUI CUASTIONA Á UNIÓN EUROPEA

Roberto Laxe

A finais do setembro pasado o Tribunal de Xustiza da Unión Europea (TXUE) puxo en solfa toda a política que desde a Comisión Europea teñen na súa alianza estratéxica co réxime marroquí, e, especialmente, os gobernos francés e español.

A sentenza é resultado dun recurso presentado pola Fronte Polisario contra os acordos sobre pesca e agricultura entre a UE e Marrocos; anúlanse porque para a súa firma non contaron co “consentimento do pobo saharauí” a través do seu representante, a Fronte Polisario, ao que recoñece como portavoz lexítimo dos seus intereses.

A contestación da Comisión Europea é lapidaria, a pesar da sentenza seguirá traballando «estreitamente con Marrocos en todos os ámbitos nos que ambos os socios manteñen relacións de colaboración. Pola súa banda, o ministro de agricultura español, nunha entrevista, foi máis lonxe; os acordos co réxime marroquí, diga o que diga a sentenza, están “moi por encima” da anulación dos acordos, que é o que se di nela.

É NECESARIA OUTRA CONFERENCIA DE ZIMMERWALD?

Roberto Laxe

Hai 118 anos un pequeno grupo de revolucionarios internacionalistas que, segundo testemuñas presenciais, “cabían en dous taxis”, e en nome dos pequenos grupos dispersos que non habían claudicado tras a bancarrota da II Internacional, reuníronse en Zimmerwald (Suíza) para aprobar un manifesto contra a guerra interimperialista co que cambiaron o curso da historia: todo camiño comeza cun primeiro paso.

Xorde a pregunta máis que obvia; un século e pouco máis despois, nunhas condicións onde as contradicións interimperialista agudízanse até extremos de guerra aberta en zonas do planeta, coas forzas que rexeitan esa deriva dispersa, non chegaría o momento de dar ese paso? A resposta de millóns de persoas ao xenocidio palestino, que é parte desa guerra máis ampla, pon de manifesto que hai millóns de seres humanos que rexeitan a deríva militarista do capitalismo en decadencia.

ALEMAÑA, RECESIÓN E SUICIDIO.

Roberto Laxe

É unha idea que venden os medios sobre a suposta imbatibilidade da clase burguesa e o seu control sobre todo o que sucede nos diversos estados; idea que se centra, obviamente, nas grandes potencias imperialistas.

Dinnos; os técnicos dos propietarios dos medios de produción, distribución e financeiros, sexan políticos que estean no goberno ou sexan os think tank das universidades, prevén todos os movementos que se van a dar na sociedade, e se non virá un gurú do emprendimiento, o fillo de donos de minas como Elon Musk, a vendernos os seus "soños" (que son os nosos pesadelos) como a panacea do futuro.

No entanto, o que deixan claro é que a clase dominante nunca se suicida; poderá equivocarse ou dubidar entre Trump ou Harris, entre Sánchez e Feijóo, entre Macron ou Lle Pen, ... pero nunca toman medidas a propósito de que son un desastre para eles.

CADA VEZ ATÓPASE MÁIS PRÓXIMA A DERROTA DA OTAN EN UCRAÍNA.

Carlos Dafonte.

  Zelenski marchou ufano  co seu “Plano para a Vitoria” aos USA e participar na Asemblea Xeneral da ONU, e atopouse que a súa intervención foi seguida por menos representantes  que o ano pasado. E protestou diante dos seus xefes, xa que albiscou que posiblemente non premeran o suficiente, pero ninguén lle fixo caso. 

A paiasada do seu Plano foi acollida polos medios dos USA, o seu principal valedor, como una lista de intencións pero moi distante do obxectivo da vitoria, o mesmo que aconteceu coa Administración demócrata, cando no momento da presentación desmorónanse a maioría das frontes de combate e as forzas da Federación Rusa avanzan en todos eles.

O CAPITALISMO HEXEMONISTA ATÓPASE NUN BO EMBROLLO.

Carlos Dafonte Díez.

En agosto, o día 5, foi un “lus negro”, as bolsas en Xapón caeron un 12 % e este dato repercutiu na economía de todo o planeta; o día 5 de setembro, as “7 magníficas” dos USA, NVDA, que perdeu nun só día 270.000 millóns de $ ao perder o 10 %, Googel, Amazón, Apel, MSFT, Mete e Tesla, fabricantes de semiconductores, pèganse tamén un bo porrazo e os datos coñecidos a principios de setembro, do paro, do consumo, da contracción industrial, do record no impago nas tarxetas de crédito e na queda dos beneficios empresariais, fan especular sobre se os USA entrarán en recesión a finais de ano ou principios do seguinte; dende Bloomberg a outros analistas, consideran vai ser a única saída da crítica situación.

UNA NOVA VOLTA DE PARAFUSA: A OTAN INVADE RUSIA.

Carlos Dafonte.

    Aínda que agora os USA digan por activa e por pasiva, que nada tiveron que ver coa invasión da zona de Kursk por parte de torpas de Ucraína e mercenarios da organización, contaban para realizala con “intelixencia”, novo armamento, drons, foguetería, planificación e todo o que necesítase para levar adiante un tipo de invasión como a que levaron adiante, e tamén co permiso da OTAN que é quen dirixe a guerra, ninguén lles vai facer caso. 

É posible que a Federación Rusa non fora collida por sorpresa por esta nova aventura que pode poñer fin á guerra antes do esperado, unha mobilización de homes e material tan importante non pode pasar desapercibida pola Federación que conta coa capacidade electrónica para detectar os movementos precisos de tropas e armamento para levala adiante; por outra banda, a resposta simultánea do exército ruso no resto das frontes de combate onde avanzan e de onde os ucraínos sacaron numerosas reservas, así o pode estar indicando; a pregunta é, que obxectivos tentaban acadar os invasores con este movemento?.

O XUÍZ PEINADO E A INQUISICIÓN

Roberto Laxe

Mentres un xuíz conte co aval dos seus superiores para instruír unha causa incumprindo toda a xurisprudencia sobre o tema, estamos a falar de "guerra xudicial", cunha mentalidade da Inquisición, onde unha denuncia dun particular podía levarche ao cadalso.

Que boas faragullas faría este xuíz con Torquemada! Porque unha investigación xudicial "prospectiva" sobre a base de noticias de medios de comunicación non é máis que unha "investigación" inquisitorial. Menos mal que a estes niveis xa non se estila a tortura. Aclaro, a estes niveis, porque a outros a tortura segue moi vixente.

A CRISE DO IMPERIALISMO UNIPOLAR E O AVANCE DE FORZAS DE ULTRADEREITA E FASCISTAS EN EUROPA.

Carlos Dafonte.

Caracterización da situación mundial na primavera- verán 2024

En primeiro lugar temos que facer referencia ao intento da OTAN no seu enfrontamento con Rusia sobre territorio ucraino, de alongar ao máximo o conflito coas repercusións que a todos os niveis ten esta circunstancia. Os otanistas crearon as condicións para o conflito, golpe de estado, guerra civil, posibilidade de que Ucraína entrara na OTAN, para que Rusia iniciara a “operación militar especial” e así crebar os lazos que naceran dos intercambios comerciais entre Rusia e a Unión Europea.

Pois hai un feito de fácil constatación, se as relacións con Rusia cada vez facíanse mellores, máis pacíficas, que razóns podían aducir os USA para manter as tropas de ocupación e as numerosas bases militares que manteñen en Europa?. 

Desaparecido o “enimigo do comunismo”, e coa restauración do capitalismo na Federación Rusa, todo o argumentario político-ideolóxico froito da dinámica de bloques, da “guerra fría”, veuse abaixo, por iso tiveron que reconstruir a idea de “Rusia como enimigo” e Putin como o “grande ditador” e levar á Fedración Rusa a unha situación que considerase que a súa existencia atopábase en perigo, e lográronno coa posibilidade da renuclearización e a inminente entrada de Ucraína na OTAN.

ALTRI, A INDUSTRIALIZACIÓN DE GALIZA E O NOSO "TECIDO PRODUTIVO".

Roberto Laxe

Existen moitos motivos para rexeitar a instalación de Altri en Palas de Rei, porque fai parte da división do traballo que o longo da historia impúxose ao pobo galego, a produción e exportación de materias primas, desde o vento ate o leite, pasando pola madeira, etc., e a emigración como única saída para a poboación.

Por iso resulta estéril rexeitalo no nome da “defensa do noso tecido produtivo”. Acaso este “tecido produtivo” non é resultado das políticas destes 40 anos (e mais)?

Acaso a non creación dumha Central Leiteira Galega publica, prohibida expresamente polo PP, non favorece a concentración da produción leiteira en orixe (gandeira) en cada vez menos mans?; acaso a inexistencia de políticas industriais non permitiu umha creba na industria naval de Ferrol e Vigo?; acaso non foi a derrogación do plan Eólico do Bipartito polo PP o que permitiu que hoxe os montes esten inzados de muíños de vento, mentres pechaban as fábricas que os producían (Vestas e Siemens Gamesa) e polas que non se convocaron á poboación a tantas accións na rúa como se fai agora?

AS ELECCIÓNS EUROPEAS 2024

Carlos Dafonte.

 Un contexto moi desfavorable para o pobo traballador.

As eleccións para elixir o Parlamento Europeo, déronse nun contexto moi afectado pola geuerra entre Ucraína e Rusia con fortes implicacións na mesma de países que pertencen á UE, e que apoian con diñeiro, material militar e político ao primeiro; cun xenocidio que levan a cabo os sionistas en Palestina e en medio de toda unha serie de sancións de tipo económico a Rusia que volvéronse en contra da Unión Europea que a están a levar a un panorama recesivo. Panorama que so beneficia aos USA e impide que a UE poda ter unha importante relación co grupo de países que configuran os chamados BRICS.

Por outra banda a UE comeza a sentir na súa economía e nos seus servizos, o incremento do 2% do PIB no gasto militar que os USA esíxenos.

Neste panorama, se hai algo a destacar dos resultados da xornada electoral do 9 de xuño, faríao de dúas cuestións, unha non moi boa, a suba e posible consolidadción da dereita máis extrema en numerosos paises da UE, que van ter maiores posibilidades de impor a súa axenda de recortes de dereitos sociais naqueles lugares onde se tiñan acadado, aborto, eutanasia, todo o relacionado cos colectivos LGTBI, os relacionados co mundo do traballo, etc ao tempo que van tentar impulsar políticas de carácter xenófobo e racistas. 

HAI 10 ANOS: JUAN CARLOS I, DIMISIÓN OU ABDICACIÓN?.

Eusebio López

Pode parecer unha cuestión formal diferenciar entre ambos os termos, pero en realidade ten un profundo contido político. O rei “abdica” en alguén, este caso no seu fillo, na sucesión do máximo órgano do estado, a xefatura que o converte en xeral en xefe do exército; nela aparentemente non intervén para nada a poboación.

Un primeiro ministro, un presidente da república, “dimite” e ábrese unha crise de goberno importante, que normalmente salda-se cunhas novas eleccións ou, como pouco, cunha nova decisión parlamentaria, onde, segundo os politólogos da burguesía, reside a soberanía popular. Para un marxista, a soberanía popular baixo unha democracia burguesa é unha entelequia que oculta os verdadeiros resortes do poder.

Á marxe deste carácter aparente da democracia burguesa, o certo é que a “abdicación” dun monarca só demostra unha cousa, é a cor do sangue (azul) e non o pobo, quen decide sobre o poder máis importante do réxime.

A GUERRA DOS SONÁMBULOS

Roberto Laxe

Nun recente libro sobre a I Guerra Mundial, descríbese dunha maneira moi visual o camiño que Europa deu desde o atentado de de Saraievo, até o estalido da guerra: os dirixentes das diferentes potencias actuaron como "sonámbulos"; dirixíanse a unha guerra sen que eles mesmos fosen moi conscientes do carácter que esa guerra ía adquirir, mundial interimperialistas.

No contraataque limitado de Iran contra Israel participaron activamente, ademais de Israel e Iran, Xordania, EEUU, Francia, Gran Bretaña na defensa do estado sionista; alen diso, están as operacións no mar Vermello que son parte da mesma guerra, onde hai fragatas de tres ou catro paises europeos protexendo aos mercantes. En Siria opera activamente Rusia con bases militares -ten un acordo con Israel de que non as toquen nos seus bombardeos recorrentes sobre territorio sirio-; ademais, está claro, de Libano e Hezbollá. Se sumamos todos os países implicados en operacións militares na guerra en Oriente Próximo dannos 11 estados. Pódese chamar como se queira, pero iso é unha guerra internacional, localizada xeograficamente, si; pero internacional, que é o que neste momento determina todas as decisións de todos os gobernos do mundo, porque ninguén fala do "elefante na habitación", que é China.

A OTAN TEN PERDIDA A GUERRA EN UCRAÍNA

Carlos Dafonte.

    A provocación a Rusia iniciada no ano 2014 co golpe anticonstitucional levado a cabo en Ucraína pola OTAN, deu resultado e a principios do ano 2022 Rusia iniciou a “operación militar especial” e as tropas entraron en territorio ucraíno.

Despois do golpe de estado, que segundo a señora Victoria Nuland, encargada dos asuntos de Ucraína no Departamento de Estado dos USA, costou 5.000 millóns de dólares e deixou para a lembranza histórica unha frase enigmática en principio en conversa co seu embaixador, “que se foda Europa”, aconteceron toda unha serie de feitos que é necesario coñecer para entender o grao de responsabilidade de cada un no conflito actual.

No 2014 e 2015 asináronse os acordos de Minks entre Rusia e Ucraína, despois das primeiras escaramuzas entre as dúas culturas presentes no país, a causa de que lles eliminaran determinados dereitos á minoría rusófila e responderon coa esixencia de maior autonomía e chegar ata a separación; acordos que foron papel mollado; no segundo coa presenza de Merkel e Macrón e non aceptado polos USA, que a primeira recoñeceu hai pouco, “só tratábase de gañar tempo”; para que? Para armar adecuadamente ao exército ucraíno. 

ALTRI: OUTRA CELULOSA. CHÉGANOS CON SOPORTAR A ENCE.

Carlos Dafonte.

Unha empresa portuguesa quérese instalar no Concello de Palas de Rei; a  actividade no país veciño, acusada de numerosos casos de contaminación é unha realidade contrastada.

Cando apareceu a noticia nos medios de comunicación, anunciábase como unha empresa para a fabricación de tecidos a partir de fibras vexetais. Pensei naquel intre que por primeira vez en Galicia instalaríase unha empresa, cuxa materia sobre a que traballar produciríase fora e aquí levaríamos a cabo un segundo proceso moito menos contaminante e que produciría maior valor. Esa idea que tiven parecía ratificada polo acordo aprobado por unanimidade no Parlamento Galego que, aínda que non tivese moita confianza nas organizacións que din representar a vontade popular, non me preocupei máis do tema.

QUEN QUERE A GUERRA?

Carlos Dafonte

    Os políticos situados no cumio da organización Unión Europea seguen manifestando un día si e outro tamén, comezando pola señora von der Layden, que a guerra con Rusia vai ser imposible de parar se derrota a Ucraína, porque despois de ocupar todo o seu territorio as tropas rusas seguirán co seu avance ata someter a toda Europa. O que discuten é o prazo do seu comezo; algúns políticos locais como a ministra de defensa Margarita Robles, consideran que a guerra é inmediata, outros consideran que temos un prazo de oito anos, no que Europa débese a armar dun xeito conveniente e despois supoño eu, atacará a Rusia.

Esta xente debía estar un pouco mellor coordinada, pois Margarita Robles fixo as súas declaracións o mesmo día no que Borrell, xefe supremo das relacións internacionais da Unión Europea, facía unhas declaracións sensatas, as primeiras que considero como tales dende que comezaron as hostilidades en Ucraína, afirmando que “a guerra non é inminente e que non debemos aterrorizar á poboación”.  Moitas radios onde hai parladoiros pola mañá, seguen fomentando a histeria e coa mesma leria que denunciaba Borrell.

A CRISE ECONÓMICA CAPITALISTA E DE HEXEMONÍA DOS USA, AGUDIZA AS CONTRADICIÓNS INTERBURGUESAS.

Carlos Dafonte.

Una fonda crise do sistema

A crise do sistema agudiza estas contradicións, así como o declive da hexemonía da dominación do que coñecemos como “cultura occidental” sobre o sistema internacional. Quero deixar claro que ao falar das contradicións interburguesas, sempre lembro o feito que no século pasado as dúas Guerras Mundiais foron resultado deste tipo de contradicións, polo tanto sobre nós hoxe revolotea tamén esa posibilidade.

Centrándonos no titulo, os cambios que se están a producir no planeta  sufriron un proceso de aceleración nos últimos anos; hai moi poucos, aínda que se me acuse de estar sempre utilizando un mesmo argumento, o artigo do norteamericano Francis Fukuyama, seguido despois dun libro que completaba o panorama sobre “A fin da historia”, foi acollido con grande alborozo, tamén algunhas críticas, na maioría dos medios de comunicación mundiais, pois no mesmo, afirmábase que este “fin da historia”, coa queda do que denominaban “o comunismo”, significaba o trunfo da democracia liberal en todos os currunchos do planeta e polo tanto a desaparición da política, como proceso de confrontación entre ideas antagónicas, o triunfo en definitiva da economía capitalista; todo este proceso, afirmaba significaba “a fin da historia”.

NON FOI POSIBLE DESPRAZAR AO PP DA XUNTA.

Carlos Dafonte

    Celebradas as eleccións autonómicas, o PP continúa a ter maioría absoluta no Parlamento e polo tanto a Xunta vai seguir nas súas mans. O contexto político tanto estatal como europeo, que analizaba con máis fondura no artigo do 27 de decembro, co avance das forzas da dereita extrema e nalgúns lugares o fascismo, por moito que queiras pensar o contrario, non presaxiaba que Galicia fora a ser algo diferente; somos parte dun estado e da Unión Europea e nos tempos de cambios políticos, como acontece hoxe, non é este o momento de volvelos analizar, moita xente non está moi disposta a poñer o seu voto ao servizo desta fin, aínda que o  pense e o considere necesario. 

O BNG cumpriu, acadou como tod@s coñecemos 25 deputados, pero o Psoe non axudou, perdeu 5 e acadou o menor número de votos en todas cantas eleccións autonómicas celebráronse en Galicia. Sumar ficou acadou 28.171 votos que representan o 1’90 % dos votantes. Cito a estes tres pois seguramente de necesitarse, constituirían un goberno tripartito.