A UNIÓN EUROPEA RÉNDESE SEN LOITA ÁS PROPOSTAS ECONÓMICAS DE TRUMP

Carlos Dafonte.

Cando Trump hai pouco tempo afirmou que coas súas propostas arancelarias conseguiría “que todos os países farían cola para bicarlle o cu”, tiña algunha razón, pois agás os BRICS que opuxéronse as súas propostas e buscaron novos mercados para os seus produtos, outros si o fixeron, os últimos en facelo os representantes da UE, en cuxa delegación presidida pola da Comisión, Úrsula von der Leyen,  tamén formaban parte ata o que coñezo, o “socialista” portugués Antonio Costa presidente do “Consello Europeo”, a responsable das relacións internacionais, Kaja Kallas, a que ostenta como únicos atributos para o cargo, a sumisión a Von der Leyen e ser unha belicosa que con reiteración, quizais pola súa ineptitude,  fala da necesidade de ir a unha confrontación militar con Rusia, e o Comisario de Comercio Maros Sefcovic

Este acordo é legal? Serve para algo? Entrei na páxina da Comisión Europea e o párrafo final di que “o acordo político do 27 de xullo de 2025 non é xuridicamente vinculante”, pero de celebrarse a xuntanza e chegar a acordos aínda que non sexa vinculante tentarán por todos os medios que sexa aprobado coas máis cativas modificacións. Por outra banda Tom Kucharz no análise do mesmo que fai na revista “El Salto”, engade: “Que a Comisión Europea carece de mandato formal para negociar en nome dos 27 estados membros como obriga o artigo 207 do Tratado de Funcionamento da UE”. De ser certo que razóns aducen os estados membros para permitir a xuntanza e un acordo ilegal?

Por non ter non tiveron nin a dignidade de celebrar a xuntanza, nun lugar da UE; aceptaron ser recibidos nun campo de golf do que Trump é propietario, nas Illas Británicas. Pero despois de escoitar ao secretario xeneral da OTAN chamarlle “papi” ao presidente dos USA, calquera cousa era posible. E neste caso os USA conseguiron todo o que querían e os europeos foron incapaces de plantarlle cara. E cartas tiñan como explicarei máis adiante.

Quizais as razóns sexan que nos últimos anos Unión Europea e OTAN son a mesma cousa, cando non debía selo; pero Von der Leyen que fai o que lle peta dende a presidencia da Comisión sen que ninguén dos 27 lle poña atrancos, agás os húngaros e algún outro que inmediatamente se lles descualifica chamándolles “pro Putin” e xa se sabe, “Putin é o novo Hitler”, ten como obxectivo iniciar unha nova “guerra fría” contra Rusia, idea descavillada que leva ao seu país, Alemaña, cara a recesión e a desindustrialización, pero pensan, o único xeito de manter aos USA en Europa.

Xa aceptado subir o gasto militar ao 5% do PIB, agora esixen os USA comprarlle armamento por un valor de 760.000 millóns de dólares, facer inversións no seu territorio por unha cifra parecida, é dicir trasladar empresas europeas a territorio estadounidense, e mercarlle gas licuado a un prezo cinco veces maior do que subministraba Rusia, cando nin os portos están preparados para recibilo.

Este acordo que hai que traducir a un papel, polo de agora é só verbal, algúns que o analizaron consideran que no caso de que a maioría dos 27 países que configuran a UE o acepten, debe ser aceptado por todos os demais, saca a relucir importantes contradicións como a de que Alemaña vai construír unha potente industria militar, cando por outra banda debemos mercar armas aos USA. Paréceme imposible que unha Alemaña ao borde da recesión económica, poda facer as dúas cousas.

Con este acordo, como indiquei, tomado dun xeito antidemocrático, vinculámonos a un cada vez máis escuálido mercado estadounidense, que como xa indiquei nun artigo recente, unha parte dos consumidores norteamericanos atópase en plena crise, quitándolles casas e coches por falla de pagos de hipotecas, enorme morosidade no pago dos gastos con tarxetas que se están a anular, mentres o mercado asiático atópase en plena expansión. Polo tanto dicirlle a Trump a realidade do seu mercado, que xa non ocupa o lugar central no planeta, como acontecía en tempos, e de persistir nas súas propostas orientarían as  europeas cara a outros mercados moito máis dinámicos que o norteamericano, sería un xeito de negociar baseado no interese nacional, neste caso da UE e non en escuros intereses.

Von der Leyen saíu da xuntanza con Trump dicindo que apostaran pola “estabilidade e a fiabilidade”, é estúpida ou non coñece a Trump?. Ningún acordo acadado é estable e non é unha persoa na que podamos confiar. 

Para mostra o acordo cos xaponeses de hai dúas semanas. Aseguroulles que os seus automóbiles cun arancel do 15 % faríase co mercado norteamericano, pois os europeos non poderían competir cun do 30 %; fiáronse das verbas de Trump,  agora os vehículos europeos segundo o acordado hai uns días,  tamén o van ter do 15 %.

Os USA e Trump van seguir perdendo o tempo cos europeos que se senten ameazados por unha posible invasión de Rusia?. Os dirixentes europeos quizais aínda non entenderon, pero os USA si o saben, que a guerra nestes tempos non significa 30 millóns de forzas de infantería rusas entrando por Europa; a guerra de producirse será a base de mísiles, drones, etc e todo o armamento moderno que desprégase en Ucraína. Os estadounidenses queren ter as mans ceibes para dedicarse a China parar ao seu principal inimigo que lle disputa a hexemonía en colaboración cos BRICS, polo tanto poñer fin ao conflito no leste de Europa é prioritario, aínda que os europeos non rusos, persistan en mantelo vivo.

As forzas de esquerda xunto ás progresistas que queiran oporse, debe organizar a loita contra este proxecto de tratado que de saír adiante, vai recortas dereitos sociais e orzamentos en servizos moi importantes; @s traballador@s, a pesares das dificultades obxectiva, non deben permanecer indiferentes diante deste ataque as súas condicións de vida e o futuro das próximas xeracións. Non hai moitos anos, cando Obama era presidente, a presión popular, a mobilización dos traballadores europeos conseguiu paralizar o “Tratado Trasatlantico de Comercio e Investimentos” negociado entre a UE e os USA. A mobilización é o camiño.

En Galicia no mes de agosto 2025.

O CASO MONTORO: ASÍ FUNCIONA O CAPITALISMO

Eusebio López

Foi von Bismarck o que dixo “as leis, como as salchichas, deixan de inspirar respecto a medida que sabes como están feitas”; o caso Montoro é a perfecta manifestación desta sabia afirmación.

Tamén é a diferenza entre un caso de crise sistémica, "como se fan as leis", e un de corrupción, como foron os innumeros casos do PP na época de Aznar e M.Rajoy, ou os máis recentes de Koldo e cía.

O equipo de Montoro era un lobby, como os que están legalizados na UE ou os EEUU, e que en Galiza se chaman "cluster"; que non son máis que organizacións sectoriais da patronal para presionar, comprar e forzar leis nos parlamentos. Como no Estado Español non están legalizados os lobbys, as consultorías, despachos de avogados e demais negocios cumpren ese papel.

O caso Montoro é o capitalismo na súa esencia: as leis son ferramentas políticas para favorecer os negocios da burguesía xa sexa a través do acceso a subvencións, a exencións fiscais, etc. Quen non lembra ao empresario catalán da Escopeta Nacional de Berlanga, pagando a unha aristócrata madrileña arruinada para organizar unha cazaría que lle permita ter acceso ao ministro do ramo. Buscaba unha lei que obrigase a todas as novas construcións a que instalasen porteiros electrónicos, que el fabricaba.

Por favor, non poñamos cara de sorpresa hipócrita, como o comisario Renault de Casabranca, cando di "descubrimos que aquí se xoga".

O capitalismo é a corrupción legalizada desde a explotación da clase traballadora, á que se lle paga en salarios menos do que o produce co seu traballo, e esa diferenza aprópiallo o capitalista. Corrupción hipócrita, porque cando leva á contabilidade, os salarios constan como "gastos", non como o que son, o pago dunha parte da riqueza xerada polo traballo.

Sobre esta corrupción constrúese a competencia intercapitalista á que os seres humanos en forma de burgueses, os propietarios ou xestores do capital, van como o home de Hobbes, como un "lobo para o home".

E aquí aplícase a maxima de que "no amor e a guerra, todo vale". En amor, mellor non; pero na guerra incruenta que é a competencia inter capitalista en situación normal, "todo vale". E Montoro, co seu equipo, fixérono válido.

Pero como dixese Fraga no seu momento, "Spain is different". A estrutura económica española intocada desde o Plan de Estabilización dos 50, con tres patas sobre as que se apoia, a construción de infraestruturas e vivendas, o turismo e o investimento estranxeiro, favorece, e de que maneira, "o todo vale" de Montoro.

A diferenza da industria manufacturera, téxtil, quimicas, naval, ou o comercio e os servizos, que se conforman" con leis laborais que lles permitan a superexplotación da clase traballadora (coidado, aquí tamén hai lobbys; lembremos que nos anos 90 dicíase que as leis laborais redactábanse en Hermosillla, rúa de Madrid onde ten a súa sede O Corte Inglés), para as grandes construtoras, eléctricas e demais, os Orzamentos Xerais son a súa fonte de alimentación.

Non viven da venda no mercado dos seus produtos, senón das concesións e os plans do estado en obras (AVE, pantanos, concesións eolicas, centrais electricas, etc.). Sen eles, non son nada. Montoro e o seu equipo, como tantos outros que de seguro poboan as oficinas de Madrid atoparon as minas do Rei Salomon co seu papel de "lobbys" extraoficiais, de intermediación entre o Parlamento e os seus clientes.

Xorde unha pregunta obvia, cal é a solución?.

Para a maioría dos sectores do progresismo (da extrema dereita non digo nada, porque non lles importa; eles son os "montoros") pasa por legalizar os lobbys, o seu marco de actuación, a imaxe e semejanda de democracias "avanzadas" como os EEUU ou a UE, onde xa o están.

Isto non sería máis que legalizar a corrupción e non acabaría co problema, a esencia do estado capitalista: ser o comité central e xestor dos intereses do capitalismo.

Aínda que é de dubidar que o manden ao cárcere porque con facer como o seu exjefe de goberno M. Rajoy, con pasar a chamarse C.Montoro chegaríalle para que a UCO, a CIA, o MI6 ou o CNI perdénlle a pista, o certo é que o saqueo das contas do estado (ou sexa, o diñeiro de toda a sociedade) polos corruptores, as leis aprobadas e os beneficios obtidos polos "conseguidores", seguirán aí.

Por iso, ou se vai á raiz do problema, ou non imos asistir máis que a un paripé seudemocrático e seudo transparente.

A primeira medida sería a de derrogar todas as leis aprobadas nesas condicións, a segunda, a devolución do diñeiro, non só o que Montoro e os seus levaron, senón os beneficios que as empresas obtiveron pola aplicación desas leis.

Por último, para que non se volvan a producir casos como este, acabar coa propiedade privada dos medios de produción, distribución e financeiros, lembremos que a banca española foi rescatada con máis de 60 mil millóns, en leis aprobadas polo equipo de M.Rajoy/Montoro; quen non nos di que tamén eles pagaron?, expropiandolos, e pondo toda a súa capacidade procutiva e financeira ao servizo da resolución das necesidades sociais.

Di o refrán, "morto o can, acabouse a rabia"; acabemos cos corruptores e veremos que rapidamente se acaba coa corrupción.

En Galiza no mes de xullo 2025

 

A GUERRA CONTINÚA. OS USA ATACARON IRÁN

Carlos Dafonte.

Pasado un tempo dos ataques de Israel e os USA a Irán, podemos ter hoxe unha mellor perspectiva para analizar o que aconteceu e como vai ser a continuación destes graves incidentes.

Cando afirmaba no anterior artigo que ninguén lle pode facer caso aos “occidentais”, non se pode confiar no que din, e baixo este termo agrupo aos que levan dende a queda da URSS impoñendo os seus criterios, pois menten e enganan constantemente, o ataque a Irán por parte dos USA ven a facer boa a miña afirmación. 

Donald Trump o día anterior ao ataque, afirmou que en dúas semanas tomaría a decisión, cando segundo o coronel norteamericano Douglas McGregor a decisión estaba tomada dende había tempo. O cinismo é algo consubstancial coa carencia de diplomacia entre os partidarios do mundo unipolar, rexido polo seu xefe os USA, e eles actuando como palmeiros, como vasalos, como sipaios do grande xefe, que impón normas que establece e cambia ao seu gusto, pero conculca dun xeito alevoso o Dereito Internacional e tamén o Dereito  polo que se rexe o propio país. Os USA atacan a un estado, Irán, que nada fixo para que este feito se producira, non houbo provocación algunha e sen discutirse nas cámaras onde atópanse os representantes do pobo norteamericano, aínda que máis acertado era dicir, das grandes empresas e os lobbys sionistas que financian as campañas dos “representantes” no Congreso e no Senado. 

CORRUPCIÓN E/ 0U GOLPE DE ESTADO.

Eusebio López

A clase obreira non pode ser espectador pasivo: están en xogo os seus dereitos

É certo que as imaxes da Garda Civil entrando en ministerios e sedes do PSOE son moi graves, por dous motivos, un, pola sensación de corrupción xeralizada que dan, dúas, porque é a Garda Civil, a institución que o 23F entrou no Parlamento a punta de pistola. Agora parece máis legal posto que no canto de armas de fogo levan “autos” e “requirimentos”. Pero, lembremos o que dixo o filosofo grego, “a política é a guerra con palabras”, e cando estas toman a aparencia de resolucións xudiciais ou bulos xornalísticos son case de “armas de destrución masiva”.

Por iso, resulta patético a miopia e o localismo enfermizo dos medios de comunicación progresistas, cando abren todos as súas noticiarios coas “escoitas” que personaxes como Koldo, Villarejo e demais teñen no seu poder, sen sinalar a previa, a consígna do ínclito Aznar o dos Azores, “o que poida facer, que faga”.

ALGUMAS LIÇOES DOS RECENTES ACONTECEMENTOS: ORIENTE PRÓXIMO E O REARMAMENTO DA OTAN. SABER APROVEITAR AS FRAQUEZAS E CONTRADIÇÔES DO INIMIGO.

Ángeles Maestro [*]

Tigre de papel.

Apesar de termos à nossa disposição as ferramentas do materialismo dialético para compreender os processos sociais, grande parte das organizações e analistas que se dizem marxistas ou utilizam clichés preconcebidos – tentando impô-los repetidamente a uma realidade em mudança – ou se deixam guiar pela imediatez das notícias, sem avaliar os elementos subjacentes. O resultado não é apenas a falta de credibilidade que enfrentam quando a realidade não se ajusta às suas previsões. O mais grave é que tendem a considerar que o imperialismo é todo-poderoso, sem perceber e aproveitar os seus enfrentamentos e fraquezas, precisamente os que o convertem num «tigre de papel».

Dois exemplos recentes ilustram suficientemente estas posições.

O primeiro é a guerra entre o Irão e Israel e a intervenção dos EUA. A grande maioria dos «especialistas» dava como certo que o imperialismo agiria com todo o seu poder e que o lobby sionista imporia os seus interesses, desencadeando «a terceira guerra mundial». A realidade seguiu outros caminhos.

ATAQUE DE ISRAEL A IRÁN CONCULCANDO O DEREITO INTERNACIONAL.

Carlos Dafonte.

O grupo de dirixentes da OTAN e da UE, sempre plantean, como alternativa a quen lles disputa a hexemonía, que eles queren un planeta con normas, unha especie de paraíso, fronte a quen plantea un mundo multipolar, cando a realidade é que durante todos os anos dende a queda da URSS, xa non digamos se ampliamos máis o período, á finalización da IIª Guerra Mundial, os golpes de estado, a imposición de ditaduras, as intervencións contra os dirixentes que querían zafarse do xugo colonial e recuperar a soberanía para beneficiar ao seu pobo, foron constantes, sanguentas e produciron un atraso moi importante na cantidade de estados nos que os colonialistas europeos pousaron as súas poutas.

CARA A ONDE CAMIÑAN OS USA?

Carlos Dafonte

Levo uns días recompilando datos de economistas e xornalistas norteamericanos para facerme unha idea de cal pode ser a saída da súa economía despois do baile de aranceis a que ten sometido Trump ao planeta. A realidade coa que me atopo é que todos eses aranceis por moito que diga Trump o contrario, quen os vai a pagar non é China ou Xapón ou Alemaña. Eses países non van pagar nada; cada vez que un empresario xaponés, chinés ou alemán, no caso de China a maioría das veces norteamericanos, queiran vender un produto en USA, terá que pagar o arancel que inmediatamente repercutirá unha parte no prezo do produto, é dicir que os consumidores norteamericanos van pagar máis polo mesmo, nunha situación das súas economías con débedas por todos os lados, da tarxeta de crédito, pola falta de pagamento do coche ou da hipoteca pola casa. Economistas como Wolf e Hudson e algún xornalista alternativo é o que destacan cando falan do seu país, que a unha parte importante están a bloquearlles as tarxetas, quítanlles os coches e as casas e crece como non podía ser doutro xeito, o enfado contra o seu presidente que hai poucos meses recibiu un apoio moi importante. Tamén pódese destacar que o Partido Republicano, sempre loitando contra dos impostos, agora por medio dos aranceis os impón ao pobo norteamericano.

A UE VIVE UNHA CRISE EXISTENCIAL.

Roberto Laxe

Se alguén quedou en evidencia tras o xiro de 180º dado polo imperialismo estadounidense na súa política internacional ao pór a Trump á fronte, abrindo negociacións co imperialismo ruso para repartirse Ucraína a cambio de deixarlle mans libres para facer o que queira en Oriente Próximo, esa é a Unión Europea. Quedouse composta e sen noivo.

O seu aliado “estratéxico”, ese que non ten “amigos” senón só “intereses”, deixoulle de lado fronte ao suposto inimigo histórico de Europa, que, por certo, tamén é Europa, Rusia. Coma se dun pesadelo tratásese, están a volver as obsesións do século XIX cando a Rusia zarista era o reduto reaccionario no continente, e fronte a el levantábanse as potencias europeas, garantes da “democracia”.

Ao final, tería razón o SPD alemán de 1914 -o actual vai pola mesma liña-, cando para xustificar o seu apoio aos orzamentos de guerra que permitiron a I Guerra Mundial, dixeron:

SOBRE AS MEDIDAS ECONÓMICAS TOMADAS POLO GABINETE DE TRUMP

Carlos Dafonte

Escribía Michael Roberts no ano 2019 na revista Sin Permiso: “No momento xusto, cando tiña lugar o cume dos líderes das principais economías capitalistas (G7) en Biarritz, China anunciou unha nova rolda de aranceis por valor de 75.000 millóns de dólares para as mercadorías importadas de Estados Unidos. Unha represalia ante a nova rolda de aranceis aos produtos chineses que os EE.UU. teñen prevista para decembro. O presidente de EE.UU. Trump reaccionou con anoxo e inmediatamente anunciou que ía aumentar os aranceis xa existentes en 250.000 millóns de dólares para os produtos chineses e impoñer máis aranceis por valor de 350.000 millóns de dólares ás importacións de China. O presidente de Estados Unidos tamén dixo que ordenaba ás compañías de Estados Unidos buscar a maneira de abandonar as súas operacións en China. «Non necesitamos a China e, francamente, sería moito mellor sen ela», escribiu Trump. «Ordeno, por tanto, ás nosas grandes empresas estadounidenses comezar inmediatamente a buscar unha alternativa a China, incluíndo como traer de volta a casa as súas empresas e fabricar os seus produtos nos EE.UU.»”.

Esto dos aranceis é un tema vello, a ninguén debía tomarnos por sorpresa e como sinalaba nun artigo recente no xornal El País Mark Blyth, os dous partidos que se turnan no poder e representan á oligarquía dos USA, levan tempo que actúan contra a liberdade de comercio. Moitos aranceis que Trump impuxo no seu primeiro mandato, foron ratificados ou aumentados por Biden. Como podemos aprezar o tema da volta das empresas a territorio norteamericano temén estaba nun primeiro plano. Pouco ten cambiado a situación, só que pasaron 26 anos e a economía dos USA cada vez vai a peor.

A PROPOSTA DECOLONIAL (II)

A teoría da revolución permanente nas semicolonias e nacións oprimidas

Trotski, cando desenvolveu a teoría da revolución permanente, partiu dunha consideración histórica básica, a lei do desenvolvemento desigual e combinado dos procesos sociais, que teñen “un carácter dual ou, mellor devandito, é unha fusión de dúas leis intimamente relacionadas. O seu primeiro aspecto refírese ás distintas proporcións no crecemento da vida social. O segundo, á correlación concreta destes factores desigualmente desenvolvidos no proceso histórico” (George Novack, A lei do desenvolvemento desigual e combinado da sociedade).

O seu descubrimento e formulación non cae do ceo, senón que é os resultado anos de estudos da realidade. Así, Marx facía énfase no primeiro aspecto da lei, o desenvolvemento desigual da sociedade, e dividía o mundo entre os países “civilizados” (capitalistas) e “atrasados” (o resto, fosen feudais, esclavistas, o que chamaba “sociedades asiáticas” ou os cazadores recolectores que na súa época aínda existían en moitas partes do mundo) concluíndo co esquema de que os primeiros eran o “espello” onde se debían mirar os segundos; esquema que empeza a modificar cando se autocrítica da súa posición ante a cuestión irlandesa.

VEÑEN OS RUSOS!!!!!

Carlos Dafonte.

Unha vergoñenta campaña manipuladora

A histeria entre os dirixentes da oligarquía europea, tanto os agrupados na U.E como na OTAN, veñen ser os mesmos, é manifesta e ficticia e tenta enganar aos traballadores europeos. Por unha razón: USA dí non estar disposta a seguir gastando o que gasta na defensa europea e esixe aos seus socios que os orzamentos militares suban dun xeito importante. E os vasalos europeos lanzanse a unha carreira armamentista valorada en 800.000 millóns de euros para construír unha defensa conxunta; cos USA ou sen eles?. De aumentar os orzamentos de defensa, os USA seguirán con nós, e as súas bases non serán desmanteladas, polo tanto esa suposta ameaza rusa esváese. Ou é que despois de gastar os 800.000 millóns imos pedirlles que pechen as súas bases en Europa?

Ao servizo desa peregrina idea de que os rusos van a invadir e van destruír o “xardín borrelliano”, a enorme maioría de prensa e medios de comunicación de toda caste, levan tempo e así van seguir durante moito máis, con campañas manipuladoras da opinión pública para tentar convencernos de que o “oso ruso” ten esas intencións. 

A PROPOSTA DECOLONIAL, O IMPERIALISMO CAPITALISTA E A TEORÍA DA REVOLUCIÓN PERMANENTE (I)

Roberto Laxe

Tese 11 Sobre Feuerbach de K Marx

Os filósofos non fixeron máis que interpretar de diversos modos o mundo, pero do que se trata é de transformalo.

O decolonialismo unha concepción estática da historia

A proposta “decolonial”, que é unha escola de pensamento xurdida en América Latina, co obxectivo de romper coas xerarquías do coñecemento e das formas de estar no mundo eurocéntricas, sitúase nunha fase do coñecemento previo ás Teses sobre Feuerbach. 

Levan tres decenios tentando explicarse, “interpretando” a realidade para, aparentemente, situarse entre o capitalismo e o socialismo creando unha “nova teoría” (outra máis!) que “non pode responder os supostos da modernidade capitalista e colonialista dos 500 anos. Non pode partir dos postulados burgueses, pero tampouco dos do socialismo real (coa súa imposible planificación perfecta, co círculo cadrado do centralismo democrático, coa irresponsabilidade ecolóxica, coa burocratización dos seus cadros, co dogmatismo vangardista da súa teoría e estratexia, etc.)”.

A "ADMINISTRACIÓN TRUMP" COMEZA A SÚ ANDAINA.

Carlos Dafonte.

Trump e a súa equipa tentan facerlle unha “enmemnda á totalidade” a determinadas políticas que a administración demócrata implantou e que dificultan o futuro enfrontamento coa potencia que lle disputa a hexemonía planetaria, China; non para exercela como os USA a exerceron dende o final da IIª Guerra Mundial, senón para que a partir da perda da hexemonía dos USA non haxa unha potencia hexemónica no planeta e avanzar cara a multipolaridade. Tamén amosa como veremos máis adiante, o cinismo dos USA neste caso, da guerra en Ucraina.

Nos tempos da administración de Obama, a cegueira política propiciou o acordo estratéxico entre China e Rusia, cuxas relacións non eran moi boas, acordo que a administración Biden seguindo na mesma dinámica, fixo cada vez máis forte. 

Agora, cando van tres anos de “operación especial” en moitos faladoiros esquecen o contexto no que se produciu e parece que foi resultado dunha mala noite de Vladimir Putin e non existir razón algunha para levala adiante.

A TENDENCIA AO CAOS DA SITUACIÓN MUNDIAL

OS MÁIS RICOS DO PLANETA NON SE FÍA, NO PROCESO DE CRISE ESTRUCTURAL DO CAPITALISMO, DE PERSONAXES INTERPOSTOS.

Carlos Dafonte.

    Hai xa moitos anos a un dos maiores especuladores do planeta, amigo e votante de Trump, preguntáronlle sobre a existencia de clases sociais e a loita de clase e como parecía que o peridista dubidaba da súa existencia, contestou afirmando que existían as clases, a loita de clase e que eran eles, os ricos, quen a estaban a gañar. Esta contestación debemola ter sempre presente cando facemos análise sobre o que acontece no planeta e as razóns de determinados movementos que producíronse nos USA coas últimas eleccións presidenciais.

Parece que algúns comentaristas despois das mesmas e da formación do goberno por parte de Donald Trump, “descubriron América”. Que pasa, que cando Clintón, Obama ou Biden estaban na cima do goberno non gobernaban algúns dos mesmos que hoxe o queren facer directamente?. Quen leva financiando todas as campañas nos USA dende tempo inmemorial?, os máis ricos; os que non o son, axudan cos seus votos a que o grande negocio que é ese país pareza unha democracia. Pero é só unha apariencia.

TRÁS A XVII ASEMBLEA. O BNG, CARA A UN PARTIDO-POBO?

Roberto Laxe

No PP, trás a defenestración en plena crise do Prestige e Nunca Mais do eterno herdeiro o “trono”, Cuiña, o que estaba na “fronteira do direito de autodeterminación”, e a morte do “caudillo” Fraga, véu o xiro ultracentralista de Feijoo e a sua banda. Isto está a romper as amarras coa súa base social da pequena burguesía, especialmente no rural, como demonstra a sua fanática aposta polo proxecto de Altri.

Pola sua banda, o PSOE renunciou desde os anos de Paco Vázquez a ter unha proposta propria para Galiza. Para eles é terreo perdido e importa tres comiños o seu futuro; chega con ter as alcaldías de A Coruña e Vigo, algumha deputación en pacto co BNG e tan contentos.

Neste cadro, o BNG, tras o seu rexurdimento despois de asomarse ao abismo da súa desaparición no 2015, cando non se presentaron ás eleccións baixo as suas siglas e non convocaron ese 25 X, aparece como a única forza política que ten unha proposta para Galiza.