Hai, entre outros, tres procesos sobre os que é necesario reflexionar: a mobilización levada a cabo por milleiros de galeg@s o 17 de febreiro, a constitución e perspectivas de Causa Galiza e os resultados electorais do 9 de marzo.
A mobilización efectuada o día 17 en Compostela baixo o lema GALIZA NON SE VENDE, abre un proceso político-social novo, complexo, que é necesario analizar a fondo, pois de non ser así, pode ocorrer que non sexamos capaces de atinar cos novos elementos do mesmo.
O primeiro obxectivo político de quen apoiou a mobilización, debe ser poñerlle nome ó que se criticou, as políticas neoliberais, e os beneficiarios das mesmas, os emporios capitalistas galegos en primeiro lugar, foráneos en segundo e quen perde e esta a ser enganado pola Xunta bipartita nestes anos que culminan na mobilización GALICIA NON SE VENDE, os traballadores e traballadoras asalariados e sectores da pequena burguesía galega.
Pódese afirmar, sen medo a trabucarse, que foi unha mobilización interclasista, na que participaron traballadores industriais e de servizos, traballadores autónomos do mar e labregos, empregados públicos, profesións liberais, etc., é dicir sectores estes últimos que podemos identificar como pequena burguesía. Estaban presente os compoñentes básicos do que debe se-lo bloque social de avance cara ó socialismo.
A mobilización expresa un elemento central da situación de Galicia, a frustración, despois de tantos anos de goberno do PP, do entusiasmo de numerosos galegos e galegas pola chegada á Xunta do PSOE e BNG; frustración coas políticas, coas actitudes destas dúas formacións políticas e non dunha elite, dunha vangarda, senón dunha parte importante da poboación, que se decata que as políticas neoliberais seguen a dominar e o aguzamento da crise económica vailles endurecer as condicións de vida, sen que os que gobernan tomen medida algunha.
As declaracións de Paco Rodríguez nun diario ourensán, tentan desvia-los obxectivos da mobilización, reconvertela; de ser unha protesta contra da Xunta do bipartito, transformala nunha protesta contra as políticas das Consellerías do PSOE, cousa que non é verdade; o BNG recibiu o día 17, unha dura crítica pola súa actuación na Xunta e dende sectores moi próximos. A mobilización pon de manifesto as contradicións existentes no seo do sector maioritario do nacionalismo, que por primeira vez fanse explícitas na rúa. Contradicións que deben aumentar despois da campaña electoral última, e a renuncia expresa a presentar un programa, substituído pola proposta de liga-lo futuro do BNG no Congreso á vitoria do PSOE e a necesidade que poda ter dos seus votos.
Esta manobra “dialéctica” do dirixente nacionalista, indica o dano que produce a mobilización nas fileiras do BNG e o papel que tenta xogar Paco Rodríguez coa súa volta a Galicia. Disciplinar á UPG e adecuala á nova situación de controlar algunhas institucións do “poder galego”, para poñelas ó servizo de articular unha burguesía nacional. A miña opinión é que non volve para tentar cambia-lo rumbo á política do BNG e da Xunta, senón para cohesionar a organización da que é secretario, para poñer atrancos á crítica interna.
Pero esta mobilización é moi difícil que se traduza, transforme, en conciencia política que relance o proceso de loita de clases por causa da incapacidade da esquerda tradicional conectada a nivel estatal, para levar adiante este labor; sen dirección política o seu destino é o de ser unha expresión máis de cabreo, das moitas que se dan en Galicia, para finar diluíndose.
Por iso penso que Causa Galiza, como colectivo de forzas políticas galegas, onde concorren numerosos activistas, unha especie de vangarda política, ten unha enorme responsabilidade no momento de analiza-las contradicións que percorren a sociedade galega e establece-los obxectivos estratéxicos.
Hai que estudar o seu papel hoxe en Galicia, se acepta o reto de encabeza-lo movemento de frustración e darlle contido político e perspectiva, tamén orgánica, ou se mantén ó marxe do mesmo con posicións políticas que a maioría da cidadanía non comprende, que están lonxe das súas necesidades inmediatas, e nin lle levan, como colectivo de activistas, a participar nos conflitos sociais, nin axudan a facer avanzar a conciencia política.
Causa Galicia ten o risco de consolidar o que cada un dos seus compoñentes é: formacións grupusculares en moitos casos sectarias, homoxeneizadas por unha ideoloxía determinada, pero incapaces de ter influenza social; naceu con ese risco e hai que facer esforzos para que non aconteza. Como recorda sempre alguén, en política non hai ocos, non hai espazos baleiros, axiña son ocupados, por outras forzas políticas. Se Causa Galicia perde a oportunidade, de darlle a todo este movemento dirección política e estrutura orgánica é dificil que se poda atopar cunha conxuntura parecida en tempo.
Por iso creo que a determinación de constituír Causa Galiza ó redor do dereito de autodeterminación, pode chegar a ser un erro. A loita por este dereito, debe estar ligada ás necesidades da loita de clases. Introducilo coma se fixo, sen unha conciencia social, produto da loita, ligado á mesma é facelo dun xeito ó marxe da cidadanía. Ademais hoxe, nas situación de crise económica, nas que se manifestan máis descarnadamente as contradicións interburguesas, a loita polo dereito de autodeterminación, para que teña un senso proletario, debe ir ligado á loita pola superación do capitalismo e o avance cara o socialismo. De non ser así pode ser utilizado por sectores burgueses como expresión das devanditas contradicións. A loita polo control do mercado interno.
A loita polo dereito de autodeterminación hoxe é, en Galicia, un obxectivo estratéxico, a longo prazo; pero é necesario expoñer con claridade os obxectivos tácticos, a curto prazo, que nos van permitir avanzar.
Gústenos ou non, a xente entende a necesidade dun Estatuto, forma parte da súa cultura política e a pouco que se traballe politicamente, explíquese, se espalle un contido alternativo, que recolla as necesidades do pobo asalariado, que recolla o que se denunciaba o día 17, pódense abrir perspectivas de traballo político moi ligado ós devezos da maioría da poboación ca bandeira dun Estatuto para o pobo traballador. Que sería un avance incuestionable.
¿Pero enténdese do mesmo xeito a loita polo dereito de autodeterminación, entre os sectores populares? ¿Por que os traballadores asalariados galegos, os labregos, etc., precisan deste dereito hoxe e se teñen que mobilizar ata acadalo?. Sexamos realistas, na situación actual é moi dificil que os traballadores da industria, da construción, servizos, mariscadores, labregos, etc., entendan como obxectivo fundamental, central, da súa loita o dereito de autodeterminación, cando en Galicia non hai un proceso de loita de clases, só loitas espontáneas.
Por iso, o xeito como Causa Galiza fai a proposta pola autodeterminación paréceme vangardista e que a sitúa ó marxe das loitas, das inquedas e devezos do pobo traballador.
Dende o meu punto de vista Causa Galiza non debe ser unha forza autodeterminista que antepón os intereses da construción da nación ós intereses de clase; debe ser unha opción da clase traballadora asalariada. O seu obxectivo non debe ser “facer xirar á Xunta cara a esquerda”, senón construír unha forza de esquerdas. Polo tanto Causa Galiza non debe se-lo lugar de encontro de todas as forzas que loitan pola autodeterminación, senón onde conflúan todos os que loitan contra as políticas neoliberais e loiten contra do capitalismo e polo socialismo. Loitar polo socialismo é loitar polo dereito de autodeterminación dos pobos. Pero loitar polo dereito de autodeterminación, non leva indefectiblemente á superación do capitalismo e a loita polo socialismo.
E aínda que non sexa determinante, a loita dos traballadores galegos polo dereito de autodeterminación, para trunfar, debe contar co apoio das traballadoras e traballadores do estado español.
AS ELECCIÓNS DO 9-M EN GALICIA.
Se fora periodista e tivera que facer un titular co acontecido o 9 de Marzo, probablemente sería “O PSOE avanza, o PP baixa pero segue a ser maioría, o BNG mantense respecto as anteriores e EU-IU segue a perder votos”. Pero despois de contrastado o que pasou é necesario analiza-las causas e as consecuencias das devanditas afirmacións, aínda que o faga dun xeito resumido.
Unha primeira conclusión é que a esquerda, como forza que tenta un cambio de estruturas e avanzar cara a un novo tipo de sociedade superando a capitalista, ten desaparecido do panorama político galego. Os seus restos, EU-IU, non foi quen de aproveitar unha conxuntura favorable como é que o BNG deixe grandes espazos pola súa esquerda, mergullado no proceso de fabricación polo sistema da esquerda que precisa, tamén nas nacionalidades, para reafirma-lo consenso ó redor do estado capitalista, a monarquía e a “electocracia”, que non democracia, existente.
A perda de votos de EU-IU, nunha etapa sen crise interna e nunha deriva cara a dereita do BNG só se explica pola falla de dirección política que organice o traballo na sociedade, nas organizacións de base, carencia que leva a un proceso acelerado de seitarización, de pecharse sobre se mesmo.
O único traballo visible é o que se leva a cabo nos poucos concellos nos que se ten presenza. Algunhas veces preferindo gobernar, aínda que as políticas dende os equipos de goberno sexan moi dereitizadas, emprégase o argumento xustificatorio de “forzar un xiro á esquerda”, que facer unha oposición ligada ós problemas da sociedade, percorrendo os barrios, dando alternativas, facendo propostas, recollendo os problemas da maioría, forzando a participación cidadá, amosando “que hai políticas municipais de esquerda”.
Un segundo aspecto é que non se discute sobre os problemas de Galicia, que sitúe os intereses dos traballadores no centro do debate político, que chegue a conclusións e homoxenice a toda a organización.
A impresión é dunha perda de soberanía, séguense as directrices de Madrid e cando o que destila a dirección federal é seguidismo respecto á política do goberno central, en Galicia non hai política de oposición, como non sexa co tema de pedir que se abra a man para participar nas institucións; unha democracia burguesa nunca vai favorecer a presenza das forzas de esquerda nas súas institucións, só se lles permitirá participar dun xeito restrinxido, para que non se diga. E cando favoreza esta presenza dun xeito proporcional ós votos acadados, será por non representar un perigo para o sistema; indicará que esa forza política forma xa parte do propio sistema.
O BNG fixo unha aposta perigosa; centrar a súa proposta política na vitoria do PSOE sen maioría absoluta e converterse nunha “organización conseguidora” de fondos a cambio dos seus votos no Congreso. Unha proposta que lle deu en tempos, certa preponderancia a CiU de Cataluña durante uns anos. Pero conseguidora de fondos ¿para que políticas?. O autogoberno galego non permite ser impermeable ás políticas implementadas dende o centro e en segundo lugar é o partido minoritario dunha coalición no que o máximo poder o ten o mesmo partido que goberna en Madrid. Non ten nada que ver coa situación de CiU que gobernaba con maioría absoluta e a necesitaban tanto PSOE como PP, para darlle estabilidade ó goberno do estado, cando non acadaban maioría absoluta. Se o PSOE prescinde dos seus “servizos” e vai cara a un pacto que lle de maior estabilidade, co PNV por exemplo, vaise apreciar a falsidade do planteamento.
Pódese afirmar que aínda que o BNG conseguiu non perder representatividade e votos, entrou definitivamente nunha nova etapa do seu quefacer político que é a culminación dun proceso iniciado por Beiras, de abandono do campo da esquerda alternativa e aceptar ser unha “esquerda dentro do sistema”; se o diagnóstico non esta errado, nos próximos tempos, aínda que o poder homoxeneiza, veremos que as contradicións internas fanse máis evidentes.
Outro aspecto a subliñar é a perda de votos nas zonas urbanas, a ruralización da súa base electoral, continuando o proceso constatado nas eleccións municipais.
O PSOE non conseguiu despraza-lo PP do primeiro posto a pesares da perda importante de votos e da mingua constante nas áreas urbanas. Iso pon en evidencia a dificultade para derrotar un bloque de poder como o configurado nos anos en que o PP dominou a Xunta e a maior parte das institucións galegas, con fortes alicerces sociais, institucionais, culturais e orgánicos. Se a isto engadímoslle que non hai unha política alternativa, só perspectivas de alternancia, que sectores populares non atopan na actual Xunta solución ós seus problemas, a cuestión de votar PSOE ou PP, para unha grande parte dos electores, aínda non esta tanto en función do programa político como no costume, fidelidades personais, a amizade, a dependencia da rede caciquil, etc. Para derrota-lo PP é condición necesaria a súa derrota electoral, pero non é suficiente; é preciso derrota-las políticas que o PP asentou en Galicia nos anos en que controlou as institucións e para iso é imprescindible a reconstrución da esquerda galega.
Galicia marzo 2008
Carlos Dafonte
No hay comentarios:
Publicar un comentario