A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

lunes, 25 de diciembre de 2017

CAVILANDO SOBRE A XORNADA ELECTORAL DO 21-D EN CATALUÑA


Carlos Dafonte

Comecemos esta reflexión con algúns datos que son obxectivos e que se atopaban no centro do debate nos últimos meses. Os partidarios ata o de agora, da vía da independencia unilateral, derrotaron en votos e escanos ós partidarios de aplica-lo artigo 155. Os primeiros suman 2.063.361 votos e 70 escanos e os segundos 1.889.176 votos e 57 escanos. Se ca convocatoria de eleccións por parte do PP queríase soluciona-lo problema, segue sen ser solucionado.
En segundo lugar, a participación foi moi alta, o 81,94%, a maior en toda a serie histórica de eleccións autonómicas dende a desaparición da ditadura. Case podemos dicir que foi unha votación plebiscitaria.
En terceiro lugar os partidarios do dereito a decidir tamén son unha ampla maioría. Sen facer especulacións sobre se moit@s ou pouc@s dos votantes de C's e PSC contestarían afirmativamente si se lles preguntara. Fago a consideración que tod@s os que votaron por estas dúas forzas, teñen posicións contrarias a este dereito.

miércoles, 6 de diciembre de 2017

REFLEXIÓNS SOBRE A SITUACIÓN MUNDIAL E O PROCÉS

Carlos Dafonte.

O chamado procés que se está a levar a cabo en Cataluña, necesita ser enmarcado, entendo eu, nun espazo máis amplo que o do Estado Español, para comprende-los seus cando, como e porqué; e neste senso paréceme que se levou a cabo dun xeito bastante improvisado, máis que para constituir unha nova legalidade en Cataluña, como un modo de presión sobre un réxime que se atopa con serias dificultades internas e nun contexto europeo, como veremos máis adiante, tamén moi difícil e de clara debilidade do proceso de construción oligárquico e imperialista.
O procés, como xa dixen noutras reflexións, deixou espido ó réxime; amosouno como o que é, feble e carente de recursos como non sexa a violencia, a represión, carente tamén dunha grande parte do consenso social co que se instaurou hai preto de 39 anos e onde Psoe e os conservadores, tanto AP como PP, foron construíndo grazas ós votos da poboación, a realidade que hoxe sufrimos.

viernes, 24 de noviembre de 2017

PALABRAS VACIAS NO PACTO DE ESTADO CONTRA A VIOLENCIA MACHISTA


Xulia Mirón
As estadisticas da violencia machista non deixan de crecer (malos tratos, violacións,...), aínda que lles gustaría que fose un problema individual, cinguido ao ámbito familiar; desde hai uns anos converteuse nun problema político de primeira orde. A derrota que supuxo para o PP a retirada da contrarreforma da lei do aborto (a única vitoria en todos estes anos de recortes e retrocesos), xunto coa dimisión de Gallardón, viuse ratificada coa potencia do movemento de mulleres que se manifestou no pasado 8 de marzo.
Era evidente que o réxime en crise non se podía quedar quieto e desde o goberno puxeron en marcha, como noutros sectores, un “pacto de estado” contra a violencia de xénero, onde integren politicamente o que xa teñen pola vía das subvencións, aos colectivos feministas.

viernes, 17 de noviembre de 2017

LOS COMUNISTAS ANTE EL AGUJERO NEGRO DEL NACIONALISMO ESPAÑOL




Ángeles Maestro
Lo que más temen la oligarquía del Estado español es que la clase obrera vuelva a descubrir que los representantes políticos de quienes le destrozan la vida a diario son los mismos que disfrazados de patriotas aplastan los derechos nacionales de los pueblos. Ellos, plenamente conscientes de sus intereses de clase, en el conflicto de Cataluña están usando a fondo en los medios de comunicación a su servicio a personajes de la izquierda española para intentar impedir que conciencia de clase y derecho de autodeterminación se aúnen, como hicieron en la lucha contra la Dictadura.
Para ello están contando con el impagable, o no, apoyo de Alberto Garzón, coordinador de IU y Paco Frutos, ex secretario general del PCE, reeditando el papel de apagafuegos desempeñado por ambas organizaciones desde la Transición ante situaciones que dificultaran el control por parte de las clases dominantes.

lunes, 6 de noviembre de 2017

O PROCÉS ENTRA NA ETAPA DEFINITIVA

Carlos Dafonte.

O conflito entre as institucións lexítimas de Cataluña e as forzas que apoian ó réxime, iniciou hai días unha nova etapa. Despois da suposta declaración da República e da independencia e digo suposta, pola razón de que nin quen a levaron a cabo, o Parlament, nin a cidadanía sobre as que ía ter unha maior repercusión, actuaron como se o feito se producira; non se aprobaron os decretos que debían estar preparados para a ocasión nin se arriou a bandeira do estado español. Como resposta prodúcesee a aplicación por parte do Goberno presidido por Rajoy, co apoio do Psoe e Ciudadanos, do artigo 155 que por non estar desenvolvido nin por lei nin reglamento, se pode estar aplicando cun alto grao de arbitrariedade; circunstancia que non ten moita importancia nin consecuencias xurídicas neste réxime, por esta-lo Órgano do Poder Xudicial, Tribunal Constitucional e Supremo así como a Fiscalía Xeral do Estado controlados polos partidos que tiveron o poder en todos estes anos desde a aprobación da Constitución e que nomean ós seus diferentes membros.

sábado, 4 de noviembre de 2017

NO CAMIÑO DO RETROCESO...OU NON?

Roberto Laxe
Cando foi do 15M falabase moito de que tras esta crise, a que comezou no 2007 e aínda estamos, as xeracións que nasceran tras a Constitución que agora podan ter 50 anos ou menos, vivirían pior do que as anteriores.
Desde un punto de vista económico e laboral eso xa unha realidade: salarios de 500 euros, seren mileurista é un soño ou unha utopía, precariedade ate o extremo de contratos por horas e case por minutos, xornadas laborais brutais, inexistencia absoluta de direitos sindicais; nas empresas é o patron quen manda e decide como un señor feudal sobre a vida, pois modifica á sua vontade as xornadas, os salarios e as condicións de traballo,....
Pensións inexistentes. Todo o que os traballadores e traballadoras están cotizando xa para as pensións, volo estan roubando, porque a "hucha das pensións" onde tería que estar, está valeira... O PP está pagando os seus excesos cos aforros da clase traballadora desde o minuto ún, desde a primeira nómina ou pago que se fai (no caso dos autonomos). As pensións non é un problema que sexan baixas (que é), mas polo menos cobrase unha parte do qeu se aforrou; as outras xeracións rouban-lles os seus aforros, e non van cobrar nunca.

lunes, 23 de octubre de 2017

O PROCÉS CONTINÚA A SÚA MARCHA NUNHA NOVA ETAPA


Carlos Dafonte.
O conflito entre a Administración Central e a Comunidade Autónoma de Cataluña, que no fondo é un episodio do enfrontamento dunha parte da sociedade catalá e as súas institucións co réxime, ten unha característica que o fai singular e parece que o PP e outras forzas políticas actuantes no mesmo non teñen en conta, por ser cecais o PP a forza maioritaria nas Cortes, unha organización cuxas raíces ideolóxicas entroncan co franquismo: Cataluña é unha nación sen estado.

martes, 10 de octubre de 2017

O PROBLEMA NON É CATALUNYA, O PROBLEMA É O RÉXIME DO 78.


Roberto Laxe
Os acontecementos de Catalunya non son un "raio en ceo sereno", nin como tentan ensinarnos desde os medios máis belixerantes, un conflito entre "algúns" cataláns radicais encabezados por un perigoso "bolxevique" disfrazado de Puigdemont e "España" (todos os españois). Tampouco é un choque de trens, como pretenden os "equidistantes", entre o nacionalismo burgués catalán e o nacionalismo burgués español, onde o pobo traballador aparece como un espectador ou un simple peón
Non é nin unha nin outra cousa; o discurso do rei onte demostrou ás claras que a chamada crise catalá non é máis que un paso na profunda crise que vive o regimen do 78, cuxas costuras constitucionais estan tensandose e rompendo polo eslabon máis debil, Catalunya hoxe.
De aí a obsesiòn de ligar "constitución a democracia", coma se esta constitución non fose froito dun réxime que naceu dunha trampa; as eleccións do 77 foron presentadas como "non constitucionais", e ao final elaborouse unha constitución. Furtáronnos hai 40 anos o proceso constituínte e agora estálalles nos narices.
Ademais, a chamada crise catalá vén de atrás, non estala en "ceo sereno". Por facer unha relación non exhaustiva de momentos craves nos que o réxime comezou a facer augas.

miércoles, 4 de octubre de 2017

SOBRE A INDEPENDENCIA DE CATALUÑA E OUTRAS CUESTIÓNS


Carlos Dafonte

Comezo a escribir esta valoración o día en que a maioría dos catalás, que están a favor do dereito a decidir, reflexionan sobre a xornada electoral de mañá día 1 de outubro, un día moi importante para Cataluña pero tamén para as nacións e autonomías do Estado Español e o seu réxime.
Si nas guerras a primeira derrotada é a verdade, nesta confrontación entre a Administración Central do Estado Español e unha das administracións periférica do mesmo, tamén a verdade sae derrotada cada día. Non é un conflito entre o Estado Español e Cataluña, é un conflito entre dúas administracións dun determinado estado; esa é a primeira realidade que debemos constatar.
Estes días sobre todo por parte do Goberno en mans do PP e os medios de comunicación que lle son afines, a grande maioría, se teñen dito numerosas medias verdades e tamén moitas falsidades; tanto a nivel histórico, como político esquecendo por exemplo, mellor dito ocultando, que a maioría do Parlament está inequivocamente a favor do dereito a decidir e a realidade é que dun xeito reiterado repiten ata a saciedade que os independentistas non teñen a maioría nese organismo, cousa que é certa pero esconden a realidade.

sábado, 23 de septiembre de 2017

CATALUNYA E A PERSPECTIVA SOCIALISTA




Roberto Laxe

Que sucede en Catalunya, posto que a árbore da súa xudicialización -demasiados avogados hai no Estado Español, e poucos políticos, non xestores- impídenos ver o que realmente sucede. En Catalunya está a se producir unha revolución democrática, unha transformación radical da vida política do Estado Español, non só Catalunya.


lunes, 18 de septiembre de 2017

SOBRE O CHAMADO"PROCÉS" EN CATALUÑA


Carlos Dafonte

Admito que este tema, despois de tantos meses, mellor anos, presente en todos os medios de comunicación, conversas nas tabernas e declaracións de toda caste por parte de políticos e institucións, os acontecementos que se suceden en Cataluña, que cobran maior radicalidade despois dos recortes introducidos no Estatuto aprobado polas institucións catalás e nun referendo popular, me produce un certo cansanzo, pero a importancia do mesmo obriga a que todo o mundo opine. Axuda a este cansanzo, o tipo de argumentacións empregados pola Administración Central do Estado e os seus aliados, medios de comunicación, determinados partidos políticos, para opoñerse ó que acontece en Cataluña. Argumentacións legalistas unhas veces, afastadas da realidade outras, sempre tentando introducir temor en toda a sociedade que configuramos o Estado Español sexamos catalás ou non. O temor á catástrofe, nun país que por moito que se queira facer cre-lo contrario, atópase nunha situación de emerxencia non polo desafío de Cataluña ó réxime, senón polas políticas clasistas, nos aspectos sociais, económicos e institucionais, impostas polos sucesivos gobernos fronte á crise sistémica.

lunes, 11 de septiembre de 2017

LENIN, A SÚA IMPORTANTE CONTRIBUCIÓN Ó PENSAMENTO REVOLUCIONARIO(III)


Carlos Dafonte.
Non fai falla ser un grande observador para decatarse que a crise económica deixou en evidencia unha realidade que en momentos de “normalidade social”, se podemos dicir que aconteza unha situación que podamos denominar así no capitalismo, non é fácil constatar: que no sistema capitalista o Estado no permanece neutral no proceso de loita de clases, que sempre con maior ou menor violencia se está a desenvolver na sociedade. Para a maioría nestes anos de crise, conxelación das pensións, reforma laboral, modificación art 135 da constitución no senso de pagar antes a débeda que non se coñece moi ben como se acumula que facer fronte a gastos sociais...para os poderosos non paga-lo rescate bancario e as grandes empresas pagando un imposto de sociedades moi baixo cando teñen importantes beneficios. Para a grande maioría postos de traballo con salarios moi baixos e o número de multimillonarios e ricos medrando.
Os que defendían unha posición contraria, aínda que moitas veces non sexan proclives a acepta-la realidade, terán que asumi-lo trabucado da súa posición e recoñecer despois de anos de crise, que na UE, os estados actuaron en defensa dos intereses da oligarquía, pois como acontece en toda crise da características da que asola as nosas sociedades, esta serve, ademais de disciplinar á clase traballadora e transvasar rendas do tráballo ás rendas do capital, para remodelar mercados, expulsar dos mesmos ós máis febles e consolidar ós máis poderosos. E nesa remodelación sectores da pequena e media burguesía tamén se viron afectados.

domingo, 3 de septiembre de 2017

CRISE COREA DO NORTE/EEUU: POLA NOSA BANDEIRA

Roberto Laxe

Cando alguén quere ocultar unha intención adoita disolver o concreto no abstracto, o particular no xeral; de tal forma que a realidade presente quede disolta nunha afirmación xenérica que non compromete a nada.
Isto é o que hai dous días fixo Trump ante os acontecementos de Virginia onde resultou morta unha sindicalista a mans dun fascista, cando condenou os que fomentan o odio, a “todos”; este é o método que signo a transición española, ao condenar a “violencia veña de onde veña”, e desta maneira disolver a violencia do réxime franquista na violencia dos anti réxime; e isto é o que está a suceder co “conflito” entre Corea do Norte e os EE UU. Os medios occidentais están a pór un signo igual entre Corea e os EE UU, coma se fosen dous iguais.

viernes, 25 de agosto de 2017

TERRORISMO E BARBARIE



Carlos Dafonte
Os grupos de “expertos” que elaboran teorías ó servizo dos políticos e do poder nas nosas sociedades, teorías que despois se repiten constantemente ata que se convirten no “sentido común” da maioría, chegaron á conclusión de que a razón fundamental de que se produzan acontecementos como os de Barcelona e Cambrils de hai uns días e os que tiveron lugar en outras cidades de Europa e os EEUU, que estes actos de inusitada violencia, teñen como obxectivo poñer fin ó estado de dereito que gozamos e o “xeito de vida occidental”, as nosas formas democráticas, a nosa riqueza, os nosos costumes de ocio, que non poden soportar e queren poñer fin con bombas, kalasnikov, coitelos ou vehículos que atropelan a xente cando disfrutan da placidez dos centros históricos das nosas cidades, ben estructuradas, cheas de servizos e de abundancia de todo o que sexa orientado ó consumo.

jueves, 10 de agosto de 2017

VENEZUELA E CUBA, DOUS PAÍSES ACOSADOS POLO MESMO ENIMIGO, O IMPERIALISMO



 Carlos Dafonte.
 Estes días as clases populares de Venezuela c@s traballador@s ó fronte, están a combater unha vez máis, e é a miña opinión, sen a dirección institucional e política adecuada, a agudización da agresión imperialista que conta a nivel interno ca complicidade, como non podía ser doutro xeito, de sectores oligárquicos que perderon nas urnas fronte a Chávez e Maduro o seu dominio sobre a renda petroleira e as riquezas do país. Sectores sociais moi minoritarios que durante moitos anos controlaron o goberno e outras institucións propias da democracia burguesa, instaurando unha verdadeira ditadura do capital, que lle permitiu manter a preto do 70% da poboación na miseria, analfabeta, sen servizos sociais básicos como menciña e educación, sen posibilidade de voto e sometidos a unha férrea represión, que como no caso do chamado “caracazo”, sublevación popular iniciada o 27 de febreiro de 1989 como resposta ás medidas económicas anticrise, tomadas polo goberno de Carlos Andrés Pérez, que afectaban ás clases populares venezolanas; os mortos contáronse por milleiros, diante da indiferenza da maioría da comunidade internacional; posiblemente por ser presidente naqueles momentos un home cuxo partido era membro da Internacional Socialista o que lle valeu para consegui-lo silenzo sepulcral dos sectores “progresistas” dos diferentes países europeos,  e só a denuncia da esquerda comunista. Felipe González, hoxe tan activo contra o goberno democrático de Venezuela, mantívose calado o mesmo que toda a dirección do Psoe e os conservadores que hoxe configuran o PP.

lunes, 31 de julio de 2017

TÓMANNOS POR ESTÚPIDOS?

Roberto Laxe
Que demos fai a Garda Civil tentando entrar na Generalitat e no Parlamento catalán, coa peregrina xustificación de que "buscaban información do 3%". Seica a GC entrou no Parlamento Español ou na Moncloa, buscando información da corrupción desa suposta banda criminal (os xuíces dixit) que é o PP?
Esa xustificación non é máis que outra manobra para asustar ante o 1 de outubro... Cospedal afirmando que "hai tanques", Zoido dicindo que "hai armas suficientes", agora a GC. Que non coa.

lunes, 24 de julio de 2017

EN MAREA: A PARÁLISE COMO ELEMENTO DOMINANTE NA SÚA CONSTRUCIÓN


Carlos Dafonte

Como quedou claro en sucesivos procesos electorais, En Marea era un proxecto socialmente necesario a nivel electoral e pensábase eficaz como resposta e alternativa ó acontecido nos últimos anos en Galicia, desde “Nunca Máis”, pasando pola derrota de Fraga e o fracaso do goberno “do bipartito” formado por Psoe e Bng e a presenza de Alternativa Galega de Esquerdas. Acadou importante representación nas Cortes, segunda forza no Parlamento de Galicia, gobernos municipais en tres cidades sen maioría absoluta o que obriga a depender doutros partidos, e representación en moitos outros; podemos caracterizar os últimos anos da actividade política en Galicia como os da busca dunha alternativa ó Pp e as políticas impostas desde a UE e a Administración Central do Estado Español, que permita un desenvolvemento a todos os niveis das potencialidades do país; que comece a rachar co proceso de centralización e concentración capitalista; paliar na medida do posible os danos que para a clase significa o salvaxe proceso de acumulación imposto desde o estalido da crise e avanzar aínda que sexa dun xeito paseniño nun maior control por parte dos traballadores de aspectos esenciais da economía e da democracia burguesa, facéndoa máis participativa, abrindo novos canles de información, etc. @s elector@s tentan por medio de En Marea abrir unha etapa reformista que poña fin a tantos anos de agresión neoliberal; pouc@s penso eu, tentan con En Marea que esa etapa permita avanzar cara a obxectivos estratéxicos de maior calado.

domingo, 16 de julio de 2017

A CRISE DO PCPE

Roberto Laxe
A crise do estalinismo supón a desaparición da política estalinista?
Primeiro unha aclaración metodolóxica; cando no artigo faise referência ao estalinismo, non é para pór unha etiqueta moral que reduza o debate a “bos trotskistas vs malos estalinistas. Esta é a pior maneira de encarar un debate político, posto que ao situar-se no térreo da moral, convértese nunha  arma arreboladiza inquisitorial que automaticamente impide profundar nas raíces políticas dunha posición.
Ademáis, para evitar ter que repetir constantemente as súas características, con “estalinismo” téntase pór un nome a toda unha política e metodoloxía que hexemonizó o movemento obreiro durante moitas décadas. É coma se unha persoa levanta o puño, e constantemente dise, “levantou a man pechada. A “man pechadaé un puño, é unha convención para a economía da linguaxe; doutra maneira os textos serían extensísimos

martes, 4 de julio de 2017

SE ESTÁ A CONVERTE-LO SOCIAL-NEOKEYNESIANISMO NUNHA ALTERNATIVA Ó NEOLIBERALISMO DOMINANTE NA U.E.?

Carlos Dafonte
Toda unha serie de circunstancias que están a acontecer na UE, pode levar a pensar que o que chamamos xenericamente políticas socialdemócratas están a gañar peso nese espazo. Goberno do PS con apoio parlamentar da esquerda en Portugal e deseño doutra política ó marxe da dos recortes; avance importante do laborismo na Grande Bretaña liderado por Corbyn e perda da maioría absoluta dos conservadores o que vai mediatizar en certa medida as súas políticas e a negociación do “brexit”; reacción das bases do Psoe diante das eleccións primarias do partido e derrota do aparello do mesmo, das súas “vacas sagradas” partícipes da creación da actual UE oligárquica e neoliberal a ultranza e celebración do Congreso onde se pode dar un cambio de rumbo; ata a propia moción de censura ó goberno de Rajoy levada a cabo por Unidos Podemos, onde se puido escoitar, aínda que dun xeito moi incompleto, non se falou case nada da UE e o euro, nin de cal debe ser o novo marco laboral, nin de novas formas de xestión da sanidade e o ensino, propostas de política económica máis sociais que a proposta neoliberal do PP baseada nos recortes constantes contra @s traballador@s.
Todos estes elementos poden permitir pensar que nos atopamos no inicio, aínda moi afastado do presente, pero inicio ó fin e o cabo, dun cambio na correlación de forzas na UE que pode levar a poñer fin ás políticas neoliberais de recortes de todo tipo, de suba dos impostos regresivos, o ive por exemplo, a rescatar bancos e caixas e conceder amnistías fiscais para os máis poderosos. Se pode pensar que son xermolos de políticas socialdemócratas reconvertidas en neokeynesianas co grao de deturpación do primeiro dos conceptos.

lunes, 26 de junio de 2017

QUE HAI DETRÁS DAS DOAZÓNS DE MILLONARIOS/AS FILANTRÓPICAS?




 Xulia Mirón
En 1863 Eulate e Moredo exclamaba nun discurso leído na Universidade Central en Madrid, titulado Filantropía, Caridade, Beneficencia, o seguinte:
Filantropía, caridade! E aquí, Ilmo. Sr., dúas verbas de ben diversa significación: a filantropía, moeda falsa da caridade, auxiliar ao que padece, por inspiración natural, independentemente doutro sentimento; socorre ao pobre porque lle repugna, e é necesario afastalo para que non turbe os goces do filántropo”.

sábado, 17 de junio de 2017

TRAS O 1º DE MAIO: A REORGANIZACIÓN SINDICAL NA FASE "ASTEROIDE"




Xulia Mirón e Lorenzo Llinares

Este 1º de maio puxo de manifesto, primeiro, a tremenda dispersión que vive o sindicalismo no Estado Español, e na Galiza no concreto; non só o alternativo, mas tamén sindicatos que tampouco asinaron pactos sociais, como CIG e LAB... ; así como que, goste ou non, CCOO e UXT manteñen influenza en sectores da clase traballadora a pesar de seren parte problema e do réxime.
Esta dispersión manifestouse en que na Galiza houbera 25 manifestacións distintas, en diferentes localidades e cada umha co seu percorrido; obrigando aos traballadores e traballadoras, que en moitas ocasións nas súas loitas de empresa ou sector están xuntos, a ter que escoller baixo que bandeiras queren se manifestar o 1º de maio.

jueves, 8 de junio de 2017

COMO FOI EXECUTADA A COMPRA DO BANCO POPULAR?. UN PROFUNDO CHEIRO A QUEIMADO.

Roberto Laxe
O Santander adquiriu o 100% do capital social do Banco Popular tras unha poxa executada polo Fondo Único de Resolución (FUR) e o FROB. A compra levouse a cabo a través dunha poxa na que o Santander presentou a súa oferta e foi aceptada.
Miúda poxa máis amañada... Seica non houbo ninguén que ofrecese 5 euros polo Banco Popular.
Estes pénsanse que somos estúpidos. Esta operación de fortalecer o núcleo duro do capital castizo, casposo, centralista ata a medula, que é o Banco de Santander (se alguén vai a unha oficina deste banco verá que só teñen un xornal, A Razón), cheira a chamusquina.

sábado, 3 de junio de 2017

AS PRIMARIAS SOCIALISTAS PARTE DA SÚA CRISE E OS INTENTOS POR RECONSTRUÍ-LO PARTIDO


Carlos Dafonte.

Fagamos un recordatorio dalgunhas das cuestión que aconteceron non hai moito tempo. A crise económica mundial como parte da crise sistémica, e no estado español do réxime, un rei tivo que marcharse, destapou as vergoñas do tinglado montado a redor da Constitución de 1978, e creou as condicións para que na conciencia de moit@s habitantes do estado quedaran marcadas a fogo dúas consignas, repetidas por enriba das demais nos “días da acción”, cando nas prazas das cidades, pobos e vilas iniciouse un debate que aínda dura, pero agora xa controlado e edulcolorado polos medios de comunicación hexemónicos, dos que son propietarios as grandes empresas transnacionais; estas consignas eran “Parece democracia e non o é” e “Non nos representan”; as dúas en versións como a que escribo ou parecidas, pero en calquera caso traslucindo unha clara creba do consenso tanto social como institucional o que facía concibir que se estaba a abrir camiño un novo xeito de facer política.

martes, 23 de mayo de 2017

ALGUNHAS CONSIDERACIÓNS SOBRE O FASCISMO E O NAZISMO



Carlos Dafonte

Ó artigo que escribín analizando as eleccións presidenciais en Francia, fíxoselle un comentario, ó que tentarei dar resposta, agradecendo a quen o formulou, porque entendo que sería moi importante que o blog servira para dialogar, intercambiar opinións, debater sobre temas como o do fascismo e o nazismo que saen moito nos medios de comunicación na actualidade, desde unha perspectiva manipuladora as veces, para trabucar e non tanto para defender á sociedade e sobre todo @s traballador@s que son @s que o sufrirían de necesita-lo capital dun réxime deste tipo para manter a súa hexemonía, e se atopen alerta para ser capaces de combater estas tendencias segundo vaian aparecendo na sociedade.

jueves, 11 de mayo de 2017

OS RESULTADOS DAS PRESIDENCIAIS DE FRANCIA 2017



Carlos Dafonte.

Celebradas as eleccións en Francia, as dúas notas destacables segundo os medios de comunicación hexemónicos á vista dos resultados, son en primeiro lugar que gañase un candidato sen partido e a caracterización do inimigo derrotado, que foi para algúns o fascismo  ou o novo fascismo, e para outros, segundo o grao de xenreira que lle teñan a Unidos Podemos, o populismo, facendo unha groseira comparación do partido que lideran Iglesias e Garzón  ca Fronte Nacional.

miércoles, 3 de mayo de 2017

ALGÚNS ELEMENTOS PARA DEBATE DA SITUACIÓN POLÍTICA NO ESTADO ESPAÑOL E GALICIA


Carlos Dafonte

A situación política no estado español.

A nivel político podemos afirmar sen medo a trabucarnos que a característica fundamental do momento ben determinada pola debilidade do réxime e os seus intentos de supera-la súa crise.

Crise polo retroceso do bipartidismo, dos dous grandes partidos que monopolizaron o control institucional desde a creación do novo réxime, cando nas diferentes consultas electorais realizadas nun curto espazo de tempo apareceron con forza novos actores no panorama político, Podemos e Ciudadanos e o debilitamento da única esquerda existente ata o momento nas institucións, a ligada ó PCE, a que monopolizou ese campo en todos estes anos, pero tamén , como se pode ver polos resultados acadados nestas décadas, moi susceptible de ser atacada e desprestixiada polos medios hexemónicos pola súa traxectoria histórica de defensa da revolución soviética e como acabaron os intentos de construír novas sociedades expropiando os medios de produción á burguesía; aínda que a realidade é que desde hai moitos anos esta esquerda se desvinculara e fora moi crítica ca “nova sociedade” que se construíu na URSS e os países do leste de Europa. Cun PCE ou unha IU con moi pouca representación no Congreso e Senado, os defensores do réxime podían facer pasar por boa a mercadoría deturpada do voto útil, e inclina-lo voto de esquerda cara ó Psoe; hoxe senón cambian moito as circunstancias políticas, é posible que esa manobra teña rematado.


sábado, 29 de abril de 2017

UMHA OUTRA AVALIACIÓN DAS ELECCIÓNS FRANCESAS

Roberto Laxe
Hai unha máxima que di: "canto máis vello, máis pelello"... Pois como bo tópico ten un elemento de verdade. A experiencia que dá o tempo permite diferenciar o que é "novo" de verdade do que non é máis que um "reciclado" de vellas teorías.
Para o prol Melenchon en Francia perderon as organizacións políticas "tradicionais", seguindo o ronsel de cando o ascenso de Podemos afirmouse que a "nova" política desbancara á "vella" política das organizacións tradicionais, ou na Grecia con Syriza.
Que é a "vella" política; pois o neoliberalismo, porque que eu saiba desde 1991 no mundo non hai outra alternativa que políticas neoliberais nas súas máis diversas variantes; neo liberalismo puro ou a súa variante progresista, o social liberalismo. Así que en todo caso, os que perderon son as vellas políticas "neoliberais", sexan a través da dereita ou da "esquerda" (admitindo o PS como animais de compañía).

viernes, 21 de abril de 2017

RENDA BÁSICA, SEMENTEIRO DE SUBVERSIÓN?




Roberto Laxe
É un feito indiscutible que o desenvolvemento do capitalismo xerou un nivel tecnolóxico e capacidade produtiva que pon en perigo, non só à natureza, senón à base de sustentación do ser humano, o posto de traballo; afectando a todo tipo de nivel de cualificación profesional. As dúas forzas produtivas fundamentais que Marx sinalaba,a terra e o ser humano, están en perigo pola supervivencia das relacións sociais de produción capitalistas.
Ante esta ameaza máis que real, coas consecuencias de aumento das desigualdades sociais, distúrbios e crises sociais, púxose na axenda política o debate sobre a necesidade de estabelecer unha Renda Básica, presentada, por certo, polos seus sectores máis progresivos, comosementeiro de subversióne que xera ilusións en sectores sociais de que é posible unha saídapacificaá crise do sistema.

Dúas visións da Renda Básica
Neste cadro xurdiron voces expondo que a sociedade xera riqueza suficiente como para que exista unharenda básica, igualitaria e incondicional para todos os cidadáns /as, independentemente dos seus ingresos ou de se teñen traballo ou non. Neste camiño, países como Finlandia cun goberno de centro dereita, xa comezaron a experimentar cunha renda básica, universal, de 560 euros, para pasar nun segundo momento, aos 800; independentemente da situación laboral do cidadán / a.
Pola súa banda, grandes empresas do Silicon Valley e sectores do capital, están a estudar introducir propostas semellantes e introducen unha variante, que modifica o carácterincondicionalda proposta, transformándoa nun Ingreso Mínimo, condicionado ao cumprimento duns requisitos, a que se cumpran unhas condicións de pobreza, traballo,... , como fan agora as Rendas de Inserción.
Esta concepción non deixa de ser a caridade cristiá elevada á categoría de política de estado. Os pobres, os ameazados deexclusión socialcomo se di agora, non terían que mendigar unha esmola na porta dunha igrexa, fariam na porta dunha institución do estado (ou dunha ONG subvencionada para tal fin) para recibir esa esmola. O drama social é que aexclusión social, a pobreza, este camiño de deixar de converter-se nun feito marxinal e ser a forma de vida de máis da metade da clase obreira. Hoxe,ter traballo xa non é garantía de non ser pobre.

domingo, 16 de abril de 2017

UNHA ANÁLISE DA SITUACIÓN POLÍTICA INTERNACIONAL NA PRIMAVERA DE 2017



Carlos Dafonte.

Algúns dos seus elementos.

Os “novos EEUU” da era Trump
O elemento político máis novidoso e o afondamento das contradicións, que cada vez máis se poñen de manifesto entre as potencias imperialistas centrais e a viraxe na estratexia deseñada por Obama e os demócratas introducida pola administracións republicana, respecto ás relacións con Rusia e China.
A pesares de ter dado “marcha atrás“ na súa posición inicial respecto a China, parece que a ofensiva levada a acabo por Obama, simultánea contra China e Rusia, se vai centrar máis sobre a primeira, pois os resultados da política anterior, potenciaron o acercamento ruso-chino, aspecto que se quere debilitar.
Pero de ser así, esta nova política vai deixar un flanco aberto na UE, que da man de Obama tomou medidas contra os perdedores da revolta inducida polos EEUU, en Ucraína, é dicir contra Rusia, e agora o acercamento Trump-Putin deixa á UE en “fora de xogo”.
Esta situación tamén es percibida polo goberno de ultradereita-nazi de este país que nos últimos meses, posiblemente para concitar a axuda dos EEUU está a lanzar ataques militares contra a zona que se declarou independente, o Donbass, e bloqueando todas as vías de comunicación para os produtos industriais da zona, cuxos medios de produción son propiedade de capitalistas ucraínos, que teñen visto como as súas empresas como resultado desta nova presión realizada polo goberno ucraíno, lles son ocupadas e  arrebatadas polos independentistas. Esta reactivación do conflito busca que Rusia reaccione dun xeito que obrigue ós EEUU a volver á política de enfrontamento levada a cabo por Obama. Non hai que esquecer que volver ó enfrontamento armado é un xeito de libera-la presión, busca-lo patrioterismo, en momentos nos que o FMI exixe, rebaixa de pensións e salarios, e privatización de terras e servizos para facer efectivo a última parte do préstamo concedido. A poboación en Ucraína atópase ó límite; o presidente do Consello da Asociación Empresarial Europea, fixo unhas declaracións, nas que aseguraba que o ucraíno era o mercado de traballo máis barato, que se pagaba a hora a mitade do que se paga en China.

lunes, 10 de abril de 2017

GALICIA: A CLASE OBREIRA EN ESCENA, CONSTRUÍNDO A UNIDADE DESDE A BASE



Xulia Mirón
Algúns poderían esperar que a maioría absoluta do PP nas últimas eleccións galegas ían garantir paz social, e nada máis lonxe da realidade. Desde que as gañou, as mobilizacións sociais non deixaron de crecer en extensión e cantidade de xente mobilizada, cunha dinámica de aumento de resistencia aos plans da Xunta de Feijóo.
Comezaron en decembro as traballadoras de política social contra a perda dos seus postos de traballo, como persoal laboral da Xunta, folgas en Ferroatlántica contra as ameazas sobre os postos de traballo, traballadoras do téxtil e Pescanova, traballadores/as de Correos, que se sumaron ás folgas nacionais e estatais no ensino, Telemarketing e a conflitividade nos Portos.
Pola súa banda, as Marchas da Dignidade convocaron unha importante manifestación que foi aproveitada por sectores sociais para expresar a súa unidade fronte aos ataques, cos e as pensionistas á cabeza, mentres o domingo 5 e o 8 de marzo, miles de mulleres saían á rúa para esixir os seus dereitos, continuou o 10 de Marzo, Dia da Clase Obreira Galega e seguiu o 16 de marzo coa manifestación unitaria de varios sectores, en Santiago contra a precariedade laboral do persoal das administracións públicas, convocada desde a base.

domingo, 2 de abril de 2017

O BLOQUE NACIONALISTA GALEGO E A "NOVA" POLÍTICA.

Roberto Laxe

Ana Ponton, no discurso final da XVII Asemblea do BNG na Coruña, fixo un chamado a loitar por "un governo nacionalista", num mar de críticas à "nova" política, defendendo o caráter rupturista do programa do BNG. Partindo dum acordo com essas críticas à "nova" política -por certo, falta umha referencia non ao militar de Podemos, senón ás declaracións mais perto de nós, de Villares e a relixión-, está claro que xurdem questiones que fan dubidar do verdadeiro caráter desse "governo nacionalista".

lunes, 27 de marzo de 2017

LENIN, A SÚA IMPORTANTE CONTRIBUCIÓN Ó PENSAMENTO REVOLUCIONARIO (II)



Carlos Dafonte.

En quinto lugar a defensa do Dereito de Autodeterminación dos pobos.
Este foi un tema moi controvertido no seo da Socialdemocracia mundial; é certo que no Congreso celebrado en Londres en 1896 pola II Internacional aprobouse unha resolución en favor da autodeterminación nacional, pero tamén que dentro da mesma e na súa á esquerda xurdiron importantes discrepancias por exemplo entre Rosa Luxemburgo e Lenin que foron aproveitadas por sectores rusófilos, bundistas e ucraínos para atacar o epígrafe “9” do programa dos bolxeviques, que trataba sobre esta cuestión.

lunes, 20 de marzo de 2017

O SUXEITO SOCIAL DO CAMBIO


Roberto Laxe

Só en nome dos dereitos universais da sociedade pode unha clase determinada arrogarse o dominio universal. A enerxía revolucionaria e a conciencia moral do propio valor non bastan soamente para tomar por asalto esta posición emancipadora e, por tanto, para o esgotamento político de todas as esferas da sociedade no interese da propia esfera. Para que coincidan a revolución dun pobo e a emancipación dunha clase particular da sociedade burguesa; para que un estado da sociedade fágase valer por todos, todas as fallas da sociedade deben atoparse, á súa vez, concentradas noutra clase; un determinado estado debe ser o estado contra o cal é dirixido o ataque de todos, o que incorpora a traba imposta a todos; unha particular esfera social debe aparecer como o delito conocido de toda a sociedade, así que a emancipación desta esfera apareza como a emancipación universal cumprida por obra propia. Para que unha clase determinada sexa a clase liberadora por excelencia, outra clase debe, por tanto, ser a clase evidentemente opresora. O valor xeral negativo da nobreza e do clero franceses determinaba o xeneral valor positivo da burguesía, que era unha realidade e contrapúñase a aqueles”.

lunes, 13 de marzo de 2017

LENIN, A SÚA IMPORTANTE CONTRIBUCIÓN Ó PENSAMENTO REVOLUCIONARIO. (I)

Carlos Dafonte

A pesares da súa curta existencia, morreu ós 54 anos, e os dous derradeiros con importantes problemas físicos que lle minguaban o seu quefacer, o pensamento de Lenin marcou todo o século XX e o vai seguir a facer no presente, sempre que o obxectivo dun proceso sexa a revolución é dicir, levar adiante as transformacións que permitan deixar atrás o sistema capitalista e inicia-la senda da construción dunha nova sociedade baseada noutras premisas que non sexan a explotación da forza de traballo, a consecución do beneficio como obxectivo prioritario, a apropiación da riqueza que produce o conxunto da sociedade por un grupo moi reducido de persoas, o consumismo e a liquidación da natureza e mantemento do patriarcado como instrumentos que axudan ó capital na súa hexemonía na sociedade.
Por iso o pensamento de Lenin non pode ser neutralizado polo capitalismo nin polos manuais ó que tan aficionados foron na URSS, comezando polos folletos redactados por Stalin cos que tentaba “domesticar”, poñer ó servizo da súa actuación práctica, o pensamento do dirixente da revolución de 1917. De igual xeito que o Che Guevara escribiu nun momento dado, despois de regresar do Congo, na súa etapa en Checoeslovaquia, da necesidade de “menos manual e máis Capital”, con Lenin acontece o mesmo, non é posible pecha-lo seu pensamento nun manual; o seu pensamento e tan rico, tan dialéctico, tan unido ós acontecementos que está a vivir, que orienta, que recitar frases por el escritas, fora do contexto no que as redactou, algunhas veces non conducen a ningures, só a crear confusión.
Significa o anterior que non elaborou ó longo da súa extensa obra unha teoría da revolución?. En absoluto, baseándose no marxismo elaborou unha teoría científica que debe axudar a todo revolucionario a comprende-la realidade e o xeito de actuar, pero sen repetir mecanicamente consignas que nun momento, na situación concreta de Rusia situou en primeiro termo. Poñamos un exemplo, unha cuestión fundamental para o avance dun proceso de transformación estrutural é, ninguén o debe dubidar, a creación do “dobre poder” e outra distinta é, como algúns aínda repiten hoxe, que os órganos do mesmo deban estar formados por obreiros, soldados e campesiños; esa era a necesidade da composición dos soviets na Rusia de 1917, en plena guerra mundial, cunha poboación de base campesiña moi ampla, pero debe se-la loita de clases nun momento determinado a que exixa a composición do mesmo. Teño a impresión que moitos dos escritos de Lenin en vez de documentos históricos, convertéronos en fórmulas que para algúns son posibles de aplicar en calquera lugar, en calquera situación e en calquera tempo, cousa que desde o meu punto de vista non é aceptable. Considero que o importante nestes anos de crise ideolóxica no campo da esquerda, é volver álectura da súa obra.


lunes, 6 de marzo de 2017

A VITORIA DE TRUMP E A DIALÉCTICA.

Roberto Laxe
A vitoria de Trump, e o que significa de cambio de marcha na política do imperialismo ianqui puxo sobre a mesa a incapacidade de sectores da esquerda para entender as leis da dialéctica, a que di que unha acumulación cuantitativa de fenómenos e elementos da realidade, provocan nun momento preciso (momento nodal), un cambio cualitativo no analizado.

domingo, 26 de febrero de 2017

A SINATURA DO TRATADO CETA DA U.E. CON CANADÁ

Roberto Laxe
Os grupos europeos Populares e Socialistas no Parlamento Europeo votaron a favor do CETA demonstrando que son fieis servidores dos consellos de administración das multinacionais europeas, onde moitos deles sentan: as famosas “portas xiratorias” non son exclusivas do Estado Español, aínda que aquí sexa insultante.

viernes, 17 de febrero de 2017

A OBRIGA DE MIRAR MÁIS ALÓ DE TRUMP

>


Carlos Dafonte

É evidente que contra o que Trump quere levar adiante hai que mobilizarse, condenar as súas determinacións, a súa verborrea ultraconservadora e polo tanto sexista, xenófoba, e todo o que se queira pero eu como expresei no anterior artigo aparecido neste blog, non estou disposto a centrarme en tan nefasto personaxe e tento discernir o que significa Trump no contexto político e xeoestratéxico mundial, que el non deseña, que é unha continuidade da era Bush e sobre todo dos oito anos de presidencia do, como o cualifica James Petras, demagogo Obama. Cando me manifeste contra Trump o farei contra o imperialismo do que o novo presidente é un pión, e cuxas políticas van a beneficiar ó sistema, tentar sacalo da situación de decadencia no que se atopa.
Por iso tentei, cando analizaba a toma de posesión do novo presidente, dar algúns elementos do que representou para o planeta a presidencia de Obama, tanto a nivel exterior como interior, por que Trump, a pesares de que moit@s non o verán así, engaiolad@s pola figura do primeiro presidente negro e premio Nóbel da Paz, un “demócrata e progresista”, vai se-lo que tente rectificar o fracaso dos dous anteriores presidentes para rediseñar un mundo unipolar, a súa incapacidade para impor se-la potencia hexemónica unha vez desaparecida a URSS e o seu campo de influenza, tanto pola vía militar como na comercial ou política.

lunes, 13 de febrero de 2017

OUTUBRO DO 17, A CLASE OBREIRA GARANTE OS DEREITOS NACIONAIS




Roberto Laxe
En abril de 1917, Lenin dicía: “Se os ucraínos ven que temos unha república dos Soviets, non se separarán; pero se temos unha república de Miliukov (partido Kadete, dereita burguesa), separaranse”. En outubro, “sobre as ruínas da Rusia tsarista erixíase un novo estado de nacionalidades ligadas económica e politicamente, da maneira máis firme, polo Partido Bolxevique” (Trotski, Historia da Revolución Rusa)
O Partido Bolxevique, fronte ao nacionalismo opresor gran ruso, proclamou o dereito das nacións oprimidas a desligarse do Imperio dos tsares; esta definición revolucionaria sobre a cuestión nacional creou entre os pobos oprimidos unha confianza inquebrantable no Partido, e a través del, en que a clase obreira sería a que lles garantía os seus dereitos nacionais.
O imperio tsarista, unha cárcere de pobos
O tsarismo era unha combinación moi especial dun estado ancorado nunha contradición de ferro que a  súa queda en febreiro do 17 non resolveu. A Rusia tsarista era unha gran superestrutura que viviu da inercia do pasado feudal, aínda que as súas bases económicas estivesen minadas. Na década do sesenta do século XIX, fora abolida a servidume; nas cidades da Rusia europea, como Petrogrado, Moscou e algunhas das nacións dominadas, como Kiev en Ucraína, Baku en Xeorxia, o sur de Finlandia e Polonia, o capitalismo era xa a forma dominante nas relacións sociais, cun proletariado novo altamente concentrado. Esta estrutura capitalista combinábase con pobos aínda saíndo do neolítico, e outros, os de Asia Central, na fase nómade.