A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

martes, 28 de diciembre de 2010

ESTADOS INTERVENCIONADOS, CRISE POLÍTICA E LUTA DE CLASSES

Ángeles Maestro*

“Se o meu povo adormecido despertasse
Nada restaria das tuas malfeitorias”
Norman Briski
Parte I
Os resgates do FMI, UE e BCE e o final da soberania.
Objectivo: destruir todas as conquistas operárias.
Os acontecimentos sucedem-se vertiginosamente na União Europeia. A decisão
tomada em Maio último pelo FMI, a UE e o Banco Central Europeu de “resgatar” a
Grécia com 110 000 milhões de euros aconteceu a poucos dias da criação de um
fundo permanente de 750 000 milhões de euros (250 000 do FMI e 500 000 dos
estados da UE), perante a ameaça de contágio de Portugal e Espanha, com o fim de
assegurar “a saúde e a estabilidade do euro”.
Nestas últimas semanas reeditou-se o mesmo guião que se representou na Grécia.
Em primeiro lugar, começam os rumores sobre a falta de solvência da Irlanda e
Portugal, aumentam vertiginosamente os juros pagos aos compradores da dívida,
põe-se em dúvida a viabilidade financeira – pública e privada – do país e, perante o
risco de bancarrota, absolutamente fabricado, o governo correspondente solicita um
empréstimo de milhares de milhões de euros. O governo socialdemocrata português,
aluno mais dócil, prepara o terreno ameaçando com o dilúvio: “Se não se aprovasse
o Orçamento, Portugal poderia sair do euro”. O governo irlandês resistiu mais,
aferrando-se à bomba política que significaria para um país, que só agora começa a
recuperar a sua autonomia, a perda da sua soberanja. Para o obrigar a receber o
empréstimo antes que se realizem umas eleiçõrs gerais, previsivelmente
antecipadas, está a decorrer um obsceno desembarque de banqueiros representantes
do trio FMI, UE e BCE. A receita é brutal para um país de 4 milhões e duzentos
2
mil habitantes: 100 000 milhões de euros com juros de 5% e o correspondeste plano
de pagamento.
O drama irlandês é de proporções históricas, já que se trata de um país que há
séculos vem lutando pela sua independência da Inglaterra e que justamente agora
estava a começar a recuperar a sua soberania. Marx reaparece de novo: não há
independência política sem independência económica. Peter Oborne, chefe dos
comentaristas políticos do Daily Telegraph, di-lo com crueza1: “Não pode negar-se
que a Irlanda perdeu o seu estatuto de nação soberana.Graças ao seu desastroso
envolvimento com o euro, perdeu toda a independência na política interna, externa
e, sobretudo, económica. A nação irlandesa é uma criação de Bruxelas e do Banco
Central Europeu. O primeiro ministro irlandês tornou-se num procônsul nomeado
por Bruxelos em Dublin. Brian Lenihan, o ministro das finanças, é como o gestor
ultramarino de uma filial de Bruxelas. Para os que amam a Irlanda, isto é
miserável e deprimente, mas é preciso lembrar que um destino análogo espera
muitos outros países europeus. A Grécia já está a fazer o que lhe ditam o FMI e o
BCE; em breve ocorrerá o mesmo em Portugal e, a seu devido tempo, em
Espanha”.

martes, 14 de diciembre de 2010

O ESTADO LAICO PODE ESPERAR


Côa visita do Papa quedou evidente que o estado español ainda non rompeu co seu pasado de “dominación” da Igrexa católica sobre o Estado. O Goberno central do PSOE, o PP na Galiza así como o Tripartito de Catalunya, non escatimaron diñeiro para recibir ao maior dignatario de tan “respectuosa” institución, a Igrexa católica. Á vez que reducen partidas para educación, sanidade, servizos sociais, etc., baixo a xustificacion de que estamos en crise.

martes, 7 de diciembre de 2010

AVANZA O AUTORITARISMO


Carlos Dafonte

A declaración de alarma e a militarización dos controladores aéreos, con independencia da opinión que se teña dos mesmos, das súas accións demostrativas de forza, do enfado que che poda producir se che afectan directamente, non é máis que unha nova “volta de rosca”, no proceso de avance cara un estado autoritario.
É un proceso lento, imperceptible algunhas veces, manifesto outras, co que as burguesías dos países centrais do sistema imperialista, diante da crise e das medidas que danan os intereses da maioría da poboación e o comezo da resposta da mobilizacións de masas, van deturpando os sistemas democráticos, van preparando a maquinaria estatal. Non esquezamos o dito por Lenin de que no sistema capitalista “os gobernos son o comité central da burguesía”, para convertela nun eficaz instrumento de represión contra dos pobos.
Son numerosos os acordos que os gobernos ou as Cortes tomaron, que conducen á realización deste proxecto; comezando polas leis electorais deturpadoras da vontade popular, que non reflicten en número de escanos os votos emitidos, ata ó retroceso a nivel municipal onde desaparecen as perspectivas de participación popular e concéntrase un maior poder nos órganos unipersoais, alcalde, fronte ós plurais, Pleno, sen esquecer a chamada Lei de Partidos, ca que poden prohibir a toda forza política que lle moleste ó sistema; á propia construción europea, carente do mínimo talante democrático que permite o grande peso dos sectores burgueses, ós que agora chaman mercados, que premen para que se leven adiante políticas económicas que ninguén votou e que en ningún programa electoral aparecían. A falla de control dos elixidos, a pervivencia no estado español de importantes excrecencia franquistas, a constante aparición de casos de corrupción que atinxen a diferentes dirixentes políticos en diferentes niveis de responsabilidade, sobre todo nos partidos burgueses PP, PSOE, e algúns nacionalistas, que tentan tapar as súas vergoñas cun constante “e ti máis”, sen interesarlles o castigo d@s culpables. A directiva europea deste verán onde terrorista e radical e todo o que se opoña ó capitalismo pode ser tratado por un mesmo patrón.
A burguesía necesita unha sociedade sometida para seguir mantendo a súa hexemonía; cando o consenso, un dos seus piares da mesma comeza fallar, increméntase o grao de coerción, de violencia, o segundo dos piares.
Non estou de acordo como, ante a provocadora agresión do goberno, meditada, quizais o presidente Rodriguez non viaxou ó cumio iberoamericano en espera dunha resposta, a facer entrar en vigor o tan traído e levado decreto, un día antes dunha longa ponte, responderon os traballadores do control aéreo. Pero os demócratas debemos dar unha resposta contundente á militarización do servizo. O que nos xogamos é moi importante; o antecedente o temos nos EEUU, na época do presidente Reagan. Expulsou a todos os controladores en folga. É fácil facelo, pois se os funcionarios son os causantes e frecuentes “chibos expiatorios”, para a maior parte dos cidadáns afectados pola crise, contra os controladores, unha “élite” dos mesmos, calquera medida que se tome será ben recibida, o goberno non se desgasta. Pero unha vez iniciado o camiño, como en EEUU xa non hai marcha atrás; mañá serán os médicos, despois os ensinantes e máis tarde calquera outro sector de funcionarios ou de traballadores, como en Francia, que foron militarizadas as refinarías, e así nos imos deslizando cara á antesala do fascismo, o autoritarismo.
É tamén preocupante que para “castigar” ós controladores o goberno de Rodríguez recorra a argumentos que utilizaba o franquismo constantemente contra a mobilización de masas, o colectivo manipulado por persoas con escuros intereses, e que para a militarización tamén utilicen unha lei da ditadura, e polo tanto preconstitucional.
Pode haber persoas que a esta medida lle poda chamar fascismo. Que non se enganen, aínda non estamos nesa circunstancia; este como o franquismo ou como o nazismo, prodúcese cando o movemento obreiro pon en perigo o dominio de crase da burguesía. Non é ese o caso actual. Aínda non precisan do “estado de excepción permanente dentro do sistema capitalista” que dicía Poulantzas; pero aceptar hoxe sen crítica de ningún tipo a implantación, aínda que sexa por etapas, dun estado autoritario é unha cesión que ningunha persoa da esquerda debe facer.
Galicia no mes de decembro de 2010