A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

martes, 27 de diciembre de 2016

SOBRE O DOCUMENTO POLÍTICO DE EN MAREA APROBADO NO PLENARIO DE DECEMBRO



Carlos Dafonte

O documento político presentado ó Plenario de En Marea contén algúns elementos que creo merecen unha análise pois configuran á nova organización, que acadou uns importantes resultados nas eleccións ás Cortes e o Parlamento Galego, como a forza central do cambio político no noso país. Pero ten tamén un defecto, que é un documento moi aberto, susceptibles as súas afirmacións que aparecen como consignas, de diferentes interpretacións. Vou dar a miña opinión sobre algunha delas. 
En primeiro lugar defínese como un movemento político e social, superando a etapa de “partido instrumental” figura xurídica utilizada para presentarse nos procesos electorais; supera tamén o que foi a

lunes, 12 de diciembre de 2016

UNHA LENDA SOBRE LENIN E A REVOLUCIÓN


Roberto Laxe
Hai unha lenda que di que Lenin, en decembro de 1916, comentoulle a uns compañeiros novos que “el non vería a revolución”. Un lince, si señores; Lenin en decembro de 1916 dicía que non vería o que, xusto un ano despois, estaría a dirixir co Partido Bolxevique, a primeira revolución obreira triunfante, e con percorrido temporal, da historia.
Vén a conto esta anécdota, porque este ano que entra vai haber artigos de todos os tipos para conmemorar, criticar, deostar e mentir, sobre eses días que cambiaron o mundo gústelles ou non aos burgueses e os seus apoloxistas de calquera cor.
A revolución de outubro non se entende sen esa figura, sen Lenin, e a súa gran obra, o Partido Bolxevique.
Lenin fixo grandes achegas ao marxismo; completou dunha maneira maxistral a análise do Capital, ao definir o Imperialismo, na súa fase actual, como a superior (e de decadencia) do capitalismo, cuxa esencia é o dominio do mundo polo capital financeiro. Tamén fixo achegas na economía, na análise das crises económicas, tan de moda agora, en obras como Sobre o Problema dos Mercados. Polemizou cos primeiros populistas, os que dan orixe ao nome, os narodniki rusos, en Quen Son os Amigos do Pobo.
Derivado da caracterización do imperialismo, a definición de nacións opresoras e oprimidas, permite ter claridade na loita polo dereito das nacións á autodeterminación.
Así mesmo, xunto con Rosa Luxemburgo, Trotski, e uns trinta máis de revolucionarios, comprenderon o verdadeiro carácter da I guerra, como Interimperialista, e levantaron a política correcta de "guerra á guerra" na Conferencia de Zinmerwald, de onde xurdiría a III Internacional.

viernes, 2 de diciembre de 2016

FIDEL


Carlos Dafonte.

Fidel morreu; este acontecemento servirá para que a partires de agora e durante un tempo, uns quererán convencernos de que a revolución cubana foi un fracaso e Fidel un ditador sanguento, que como sempre acontece cando se quere poñer fin ó capitalismo e á explotación da forza de traballo, sumiu ó pobo cubano nun sistema político carente de democracia, que só lle produciu problemas de todo tipo, dende o illamento internacional ata lacras xa solucionadas nos países onde habitamos, como a fame e a miseria. A est@s os coñecemos, unhas veces chámanse dun xeito e outras teñen outro nome, pero se chamen como se chamen, son os que levan máis de cincuenta anos atacando a un pobo por se-lo vencedor nun proceso revolucionario e poñer fin a séculos de oprobio, durante un tempo baixo a bota do colonialismo hispano, e despois cando se acadou a independencia, baixo a do imperialismo, a grande potencia situada a oitenta millas das súas costas.

domingo, 20 de noviembre de 2016

A CONSTRUCCIÓN DA EUROPA UNIDA ACTUAL É UN PROXECTO BURGUÉS E IMPERIALISTA



Carlos Dafonte

Nos últimos anos da segunda guerra mundial os EEUU tiñan unha idea fixa, evitar que a desmobilización dos exércitos trouxera unha nova depresión e para elo era necesaria a reconstrución das outras dúas potencias industriais do planeta moi afectadas pola contenda, Xapón e Alemaña e crear un área de libre comercio onde chegasen os produtos norteamericanos. Pero segundo Perry Ánderson en “Imperium et Consilium”, este obxectivo tívose que retrasar pola existencia de dous exércitos o vermello e o popular de liberación, que o podían poñer en cuestión. Polo tanto a primeira idea deixou paso á de ser o garante de todo o sistema capitalista, que seguro tamén tería a súa recompensa, aínda que o prazo alongábase.
En Europa, as antigas potencias do Eixe, debían converterse en prósperos baluartes do “mundo libre” e as primeiras casamatas defensivas fronte “o comunismo” do poder militar norteamericano xunto as potencias vitoriosas que tamén foran arruinadas pola guerra, Francia e Gran Bretaña. Dean Acheson, o principal forxador da política exterior de USA e Secretario de Estado de Asuntos Exteriores con Truman, consideraba esta rexión nunha alocución no Congreso, “a pedra angular do mundo” e o cambio de estratexia dos EEUU, o que coñecemos como Guerra Fría, vai impor o Plan Marshall a Gran Bretaña, que en un ano a levaba a ruína, a creación da OTAN, a división de Alemaña para que a URSS non puidera “mete-lo nariz” no seu control, a depuración dos gobernos onde entraran os partidos comunistas e a integración europea, onde Alemaña occidental tiña que xogar un importante papel baixo o control anglonorteamericano. O primeiro elemento de ruptura que da inicio a esta estratexia se produce en 1947, cando se pon en coñecemento da URSS que non vai percibir ningún tipo de indemnización polos enormes estragos, materiais e humanos, sufridos como consecuencia da invasión do seu territorio polo exército nazi.

sábado, 12 de noviembre de 2016

99 ANOS DESPOIS, AÍNDA APRENDEMOS DA REVOLUCIÓN RUSA




 Roberto Laxe

Yes, we can!
 “A análise crítica da Revolución Rusa con todas as súas consecuencias históricas constitúe o mellor adestramento para a clase obreira e internacional, tendo en conta as tarefas que lle agarda como resultado da situación actual” (Rosa Luxemburgo).

No 2017 cómprense 100 anos dos “Dez Días que Estremeceron o Mundo”, título da obra do xornalista norteamericano John Reed; do tremendo terremoto social que significou a Revolución de outubro de 1917. Chega o seu centenario e xorde unha pregunta que, sen dúbida, vai facer correr ríos de tinta o ano que vén, que queda, que se pode aprender da súa experiencia?

lunes, 7 de noviembre de 2016

ALGUNHAS REFLEXIÓNS SOBRE A INVESTIDURA DE RAJOY




 Carlos Dafonte

Non vou a cualificar con verbas grosas o feito de que o Psoe, ca súa abstención facilitase a investidura de Rajoy. Era o esperado. Hai moitos anos, en 1993, nos estertores do “felipismo” afogado pola corrupción, as políticas contra os traballadores, o terrorismo de estado, a desindustrialización do territorio, a permanencia na OTAN, e algunha miseria máis, cando perdeu a maioría absoluta, rexeitou a proposta de 18 puntos de IU, que non eran máis que un reducido programa socialdemócrata, que lle brindaba colaboración para ter un goberno estable e escolleu o apoio da CiU de Pujol. A partires daquel momento comecei a considera-lo Psoe como un partido ó marxe do concepto de esquerda; con anterioridade, despois de renuncia-lo marxismo, sempre considerei, e o paso dos anos e as actividades dese partido o confirmaron, que se situaba nunha perspectiva de non enfrontamento co capitalismo, que é o campo que verdadeiramente define, por moito traballo que realicen os voceiros e plumíferos do mesmo para convencernos do contrario,  se te sitúas na dereita ou na esquerda.

miércoles, 2 de noviembre de 2016

XOGOS DE GUERRA, PROMÉTENNOS UN FUTURO APOCALÍPTICO?




Roberto Laxe
Unha pregunta xorde cada vez que un acende a unha TV ou ve un filme, que demos están a preparar desde a EE UU que levan unha chea de anos, a través de series e filmes ensinándonos un futuro apocalíptico, postas en prime time de tvs, etc. Como calquera expresión do ser humano, o cinema e despois a TV expresan a ideoloxía dunha sociedade. Non é a primeira vez que se utiliza a arte para glorificar aos poderosos; o exemplo paradigmático é a Eneida de Virxilio, escrita a maior gloria do seu mecenas, o emperador Cesar Augusto, ao que ligaba xenealoxicamente co heroe troiano, Eneas. Desta mesma maneira, xa desde o fascista Nacemento dunha Nación, onde se xustificaba a existencia do KKK, até Independence Day, o cinema norteamericano especializouse en xustificar o seu papel e explicarnos ao resto do mundo que podiamos esperar do futuro.
Agora ao cinema uníronse, ademais da TV, os xogos de guerra que todo o mundo sabe que traballan en estreita unión coa CIA e o Pentágono como "educación" e "probas" virtuais na utilización de armamento do futuro;... son como as probas que fan os pilotos antes de voar. Os xogos de guerra son, en realidade, un adestramento virtual da mocidade para que esta asuma coma se fose un xogo a morte. O piloto norteamericano que describiu os bombardeos de Bagdad como unha "árbore de nadal" expresou perfectamente esa banalización da morte, coma se dun xogo tratásese (a utilización dun dron é exactamente iso).

miércoles, 26 de octubre de 2016

ALGUNHA DAS TAREFAS QUE "EN MAREA" TEN POR DIANTE



Carlos Dafonte

É a miña opinión que non sei si vale moito ou pouco, pero entendo que a partires da constitución do novo Parlamento en Galicia, En Marea ten que afrontar varias tarefas dun xeito ineludible e aínda que unhas as sitúe en primeiro lugar e as  outras vaian despois, non significa que sexan prioritarias, máis importantes que as demais, todas creo, deben abordarse conxuntamente.

domingo, 16 de octubre de 2016

QUE É O RÉXIME DO 78?



Roberto Laxe
 Desde o 15M tomou carta de natureza en amplos sectores da esquerda e o progresismo democrático, a denuncia do "réxime do 78", uns para rexeneralo, outros para levalo até o final, e os menos aínda, para romper con el. Pero, falamos do mesmo cando nos referimos ao "réxime do 78"?
 Caste e clase, como definir un estado
 Un estado é a forma histórica que ten unha clase social de se organizar para defender os seus intereses. O imperio romano era un estado escravista, que tivo diversos réximes (a monarquía, a república, o imperio), a Francia prerevolucionaria era un estado feudal, cun réxime absolutista, a Francia actual é unha democracia burguesa, un estado burgués, con formas democráticas.


sábado, 8 de octubre de 2016

QUE LOS MUERTOS ENTIERREN A SUS MUERTOS



Ángeles Maestro
 La crisis agudiza las contradicciones y acelera los procesos políticos. Las formas intermedias y los intentos reformistas son ilusiones que se desvanecen rápidamente.
El empeño de Pedro Sánchez de llevar al PSOE por derroteros distintos de los marcados a fuego en la Transición ha sido efímero. Mucho más que el intento de Zapatero de salirse del carril impuesto por la UE y que acabó siendo el gran hacedor de sus política, reforma constitucional incluida. Ante la derrota del ya ex-secretario general del PSOE es preciso recordar al Marx del XVIII Brumario de Luis Bonaparte, en el que recomendaba dejar que los muertos entierren a sus muertos para que las revoluciones cobren conciencia de su propio contenido.
Pero no valen, y menos que nunca en momentos de crisis general como los de ahora, los análisis de brocha gorda que reducen todo a burguesía contra proletariado. Y no son útiles porque nos impiden tener en cuenta un aspecto central de la lucha de clases: conocer las contradicciones y todos aquellos aspectos relativos a las clases dominantes que puedan debilitar al enemigo.

domingo, 2 de octubre de 2016

É NECESARIO O PSOE?

Carlos Dafonte

Diante da crise de todo tipo, política, electoral, de estruturas internas, que podíamos cualificar de estrutural, na que se atopa o Psoe, numerosos comentaristas que son convocados nos medios de comunicación hexemónicos de todo tipo, TV's, diários, radios, periodistas dos mesmos, líderes políticos e sindicais e xentes a quen se lles pregunta polas rúas, contestan case unanimemente, que o Psoe “é un partido necesario” para a estabilidade do réxime, do sistema e toda outra serie de consideracións cas que non estou de acordo.

miércoles, 28 de septiembre de 2016

ALGUNHAS CONSIDERACIÓNS DE URXENCIA SOBRE OS RESULTADOS EN GALICIA E EUSKADI O 25-S DE 2016 (II)




 Carlos Dafonte

Outros dous resultados da xornada electoral que merecen reflexión.
En primeiro lugar que é a primeira vez en todo o proceso electoral autonómico, no que as forzas partidarias de aplicar as receitas neoliberais, perden peso no Parlamento. Hai un grupo que dentro da súa heteroxeneidade cualifico de neokeynesiano, que conta con 20 deputados, 14 de En Marea e 6 do BNG, que non se pode dicir que constitúan unha esquerda, pero si que hai a posibilidade de que se produza con maior forza que noutras lexislaturas, unha certa denuncia das intencións da UE de seguir ca política de recortes que serán aceptadas polo goberno que máis cedo ou máis tarde, se vai constituír en Madrid.
O segundo a destacar, é o do BNG, que dende o ano 1997, no que obtén os mellores resultados da súa historia, 18 deputados fronte ós 15 do Psoe, leva preto de dúas décadas de queda continuada en momentos no que o nacionalismo nas outras dúas nacións sen estado, son capaces de obter resultados moi importantes. Creo que o BNG trabúcase se considera que supera-los prognósticos das enquisas é unha vitoria; seguramente esa circunstancia non lle permitirá ver dun xeito nidio a realidade que está a vivir. E non debía esquecer que estas “cocíñanse”, e moitas veces os resultados das mesmas son os que interesan que sexan a quen manda elaboralas.  Espero que pasados os momentos nos que “todos ganan e ninguén perde”, se inicie na forza nacionalista unha fonda reflexión sobre as circunstancias que a levan a situación actual que non lle permite levar adiante o seu proxecto político.


lunes, 26 de septiembre de 2016

ALGUNHAS CONSIDERACIÓNS DE URXENCIA SOBRE OS RESULTADOS ELECTORAIS EN GALICIA E EUSKADI O 25-S DE 2016



Carlos Dafonte

Dúas cuestións son ó meu entender salientables analizando os resultados da xornada electoral no seu conxunto; en primeiro lugar que en Euskadi o primeiro partido de presenza estatal é Podemos, e conseguiu o terceiro posto; os partidos do “bipartidismo” imperante no estado, ocupan os últimos lugares; en segundo que quen sae derrotado verdadeiramente da xornada é o Psoe que perde 7 deputados en Euskadi e 4 en Galicia. A relevancia dos nacionalistas en Euskadi é moi importante e aínda maior a dos partidarios do dereito a decidir, cuestión que non debe ser esquecida.

viernes, 23 de septiembre de 2016

TROTSKI E ESPAÑA, LECCIÓNS EN DIFERIDO.




Roberto Laxe
A revolución española xa leva cinco anos de ascensos e refluxos. Neste período, os obreiros e os campesiños pobres de España despregaron instintos políticos tan magníficos, demostraron tanta enerxía, abnegación e heroísmo, que o poder estatal houbese caído nas súas mans hai moito tempo, se a dirección estivese sequera minimamente á altura da situación política e da capacidade de combate do proletariado. Os verdadeiros salvadores do capitalismo español non eran nin son Zamora, Azaña, nin Gil Robles, eran e seguen sendo os dirixentes socialistas, comunistas e anarquistas das súas organizacións.” Isto dicía Trotski en xullo de 1936 en “O novo ascenso revolucionario e as tarefas da Cuarta Internacional”.
Este manifesto tiña unha posdata que dicía: “O goberno da Fronte Popular revela toda a súa insolvencia precisamente no momento máis crítico; prodúcese unha crise de gabinete tras outra porque os radicais burgueses temen máis aos obreiros armados que ao fascismo. A guerra civil arrástrase.” E analizaba: “Ao adormentar aos obreiros e campesiños con ilusións parlamentarias, ao paralizar a súa vontade de loita, a Fronte Popular xera as condicións favorables para o triunfo do fascismo. O proletariado pagará a política de coalición coa burguesía con anos de tormentos e sacrificios, se non con décadas de terror fascista.”

jueves, 15 de septiembre de 2016

BREXIT: OUTRA EUROPA É POSIBLE



Roberto Laxe

O pasado 23 de xuño, mentres en Francia a clase obreira enfrontaba a reforma laboral do goberno Hollande e a UE, en Gran Bretaña celebrábase un referendo para decidir se seguían na Unión. A pesar de toda a campaña do gran capital británico, europeo e mesmo norteamericano, unha parte maioritaria da clase traballadora británica votou por saírse da UE.
Está claro que a política timorata do actual dirixente laborista Corbyn, de “nadar e garda-la roupa” ante unha opción que enfrontaba á súa base social, inclinada cara á saída, co aparello do partido, disciplinado ao gran capital, facilitou a tarefa da dereita conservadora e do UKIP, para pór no centro do debate a xenofobia e o racismo, ocultando o verdadeiro motivo.

domingo, 4 de septiembre de 2016

GAÑARLLE Ó PP, DE ACORDO, E DESPOIS QUÉ?




 Carlos Dafonte

Celebráronse as primarias de A Marea con resultados que non axudan á unidade, por moito que se nos queira convencer do contrario. Onde teñen máis forza determinadas organizacións e actuaron con maior unidade de criterios, sacaron os cabezas de lista e os postos de saída das próximas eleccións e na provincia onde algunha organización ten pouca forza, pois non sacou nada que lle permita ter representante no futuro Parlamento Galego. Polo tanto as primarias concibidas como se levaron a cabo, como unha carreira entre as diferentes organizacións, non axudan a confecciona-las mellores listas, non serven para integrar, nin creo que se escolleran @s máis cualificad@s; as listas que só están formadas por persoas que pertencen a determinadas organizacións políticas ou sociais, que non defenden un programa claro e coñecido con anterioridade, na miña opinión, serven para moi pouco; non van ser o feito determinante para que produza unha morea de votos que derrote ó bipartidismo e supoño que de iso se trata. Se ó final o resultado da Marea é bo, o será a pesares do paso atrás na unidade que representaron as primarias.

miércoles, 24 de agosto de 2016

O PASO NECESARIO DO SOCIAL AO POLÍTICO



 Roberto Laxe 


Existe unha tendencia na esquerda a separar dunha maneira artificial as cuestións sociais das políticas, establecendo unha contraposición entre elas, entre as reivindicacións particulares dos sectores sociais e as diferentes saídas políticas. A contradición entre ambas a resolven utilizando unha vella frase xa criticada por Lenin no “Que facer?”: a xente non está preocupada polos aspectos políticos (réxime, soberanía, goberno, liberdades), dinnos, senón polo que preme no pé, as chamadas "cuestións sociais". As cuestións políticas son cousas das vangardas, dos partidos, e a xente traballadora só mobilizase polas sociais.
Desde un punto de vista histórico esta é, dalgunha maneira, a diferenza que facían na II Internacional entre o Programa Mínimo, das reivindicacións sociais, e o Programa Máximo, é dicir, o socialismo.

martes, 16 de agosto de 2016

NO CAMIÑO, CARA Ó 25 DE SETEMBRO



Carlos Dafonte.

Feijoo adianta as eleccións para evitar que “as mareas” se poidan organizar adecuadamente; no fondo é un acto de febleza, lles teme, pensa que poden ter un avance considerable e sobre todo, aínda que non lle gañen as eleccións, lle poden facer perder a maioría absoluta e levar a cabo o tan comentado “sorpasso” sobre o PSOE, o que complicaría bastante a situación nunha etapa de especial debilidade do réxime.
Representan “as mareas” unificadas, despois da asemblea de Vigo, unha forza socialista, unha alternativa ó capitalismo e polo tanto é de esperar un enfrontamento ca maquinaria do euro, da troika, da débeda, da OTAN, co réxime? Estará disposta esta “marea” a enfrontarse á explotación da forza de traballo, é dicir, ós salarios de miseria, ás políticas de austeridade, ós contratos lixo, e o que significan as reformas laborais do PSOE e do PP?

lunes, 8 de agosto de 2016

CARA A UN DESGOBERNO MUNDIAL?



Roberto Laxe

Hai uns anos, cando en calquera parte do mundo producía-se un golpe, ou un intento de golpe, todo o mundo miraba inmediatamente cara a Washington, buscando ao responsable; foi en Chile, foi en Arxentina, foi en Nicaragua, foi máis recentemente en Honduras ou en Venezuela no 2002... O mundo tiña un goberno claro, e este residía na Casa Branca.
A pasada semana produciuse un intento de golpe de estado en Turquía, aliado estratéxico da EE UU (non esquezamos que Turquía é membro da OTAN e Erdogan, que se saiba, nunca expuxo saírse da Alianza), e medio mundo quedou no aire buscando o responsable... Desde a Casa Branca saíron, cando o golpe xa estaba medio derrotado, condenándoo, nun alarde de oportunismo, esperaron a ver cal das dúas fraccións da burguesía turca gañaba, para se situar; porque ningunha das dúas fraccións cuestionaba esa alianza estratéxica co imperialismo euronorteamericano que é a OTAN.

martes, 26 de julio de 2016

CHEGA CO "TODOS CONTRA O PP"?



Roberto Laxe

Esta é a palabra de orde para chamar á unidade de todos e todas, ... e loxicamente, Feijoo que é un vello raposo, o utiliza para reforzar a unidade da base social do PP, ben disciplinada ela, para garantir o triunfo nas vindeiras eleccións.
Ese "todos contra o PP" é o mantra que desde todos os sectores progresistas e de esquerdas repítese para criticar aos que non acreditamos que ese sexa o centro do problema.
Ha un ano escribíamos nun artigo titulado, "a política no posto de mando". "Alguén concibe que é posible rexeitar as políticas austericidas e de recortes da UE e dos gobernos, sen romper con eles? Alguén cre que é posible o dereito a decidir das nacións baixo unha constitución que o rexeita explicitamente? Alguén cre que é posible unha mellora das condicións de traballo baixo a lóxica infame do pacto social sistemático, inaugurado polos Pactos da Moncloa?."

martes, 19 de julio de 2016

O PANORAMA POLÍTICO POSTELECTORAL




Carlos Dafonte
As segundas eleccións seguen a poñer de manifesto a febleza do réxime.
Rematada a batalla das eleccións, o panorama político a nivel de estado continúa marcado pola guerra do neoliberalismo contra todo intento de que apareza outra política, sobre todo no aspecto económico, que poña en entredito as marcadas pola "troika", aínda que sexa neokeynesiana. Este labor o van ter que levar a cabo nunhas circunstancias de extrema debilidade, tanto do réxime e do futuro goberno do estado, como da propia Unión Euopea. Vai ser a primeira vez que nas Cortes, senón se celebran unhas terceiras eleccións,  teña o partido maioritario nas mesmas, o menor número de deputados de todo o período dende que desapareceu a ditadura, o que posiblemente vai a obrigar a unha lexislatura curta. Sobre a febleza desta UE, e o “Brexit”, falaremos máis adiante.

domingo, 10 de julio de 2016

SUSPENDIDOS EN POLITOLOXÍA



Roberto Laxe

Se non se decataron de que a esquerda só ten opcións do chegar ao goberno, e xa non digamos ao Poder, coa sociedade mobilizada, é que non entenderon nada da historia política. A desmobilización social e o culto ao voto como ferramenta do cambio, é patrimonio da dereita.
Á fin e ao cabo, o voto segue sendo relativamente censitario. As revolucións burguesas impuxeron, non o sufraxio universal, senón o censitario, como unha maneira "civilizada" de resolver os problemas entre as fraccións da clase dominante, fronte ao guerrerismo da aristocracia; só podían votar os homes libres e propietarios. A clase obreira, as mulleres e por suposto os escravos, non tiñan dereito ao voto, e só foi tras durísimas loitas que se conseguiu o sufraxio universal.

viernes, 1 de julio de 2016

ANÁLISE DOS RESULTADOS ELECTORAIS DO 26 X 2016.GALICIA (II).



Carlos Dafonte

Ten razón o candidato de En Marea pola provincia de Lugo, Fernán Vello no senso de que se só se celebrase unha volta no proceso electoral, a do 20 de decembro e os resultados foran os do día 26 de xuño do presente ano, calquera analista político afirmaría que foron un éxito; máis de 340.000 votos cinco deputad@s e un senador. Pero a realidade é moi outra, nas fileiras dos compoñentes de En Marea se ten, como debe ser a pesares dos resultados, unha sensación de derrota; tod@s son conscientes que perder en seis meses preto de 70.000 votos e un posto no Senado, necesita dunha explicación, para non permitir que a explicación que reciba a maioría da sociedade sexa só de quen ten interese en que En Marea desapareza.
Tómase como unha cuestión normal, que dende o día seguinte numeros@s dirixentes saían a facer valoracións do acontecido; estimo importante que primeiro se fagan todo tipo de xuntanzas dos compoñentes do movemento, abertas para chegar a albisca-las causas do retroceso e buscar, se é posible, solucións.

lunes, 27 de junio de 2016

ANÁLISE DOS RESULTADOS ELECTORAIS DO 20 X DE 2016 (I)



Carlos Dafonte

Un contexto internacional desfavorable para as políticas progresistas
O proceso electoral no estado español, cuxos resultados tentaremos analizar, deuse nun contexto internacional dominado, en primeiro lugar, por non haber unha saída clara da crise e polo tanto unha realidade que degrada cada vez máis a situación de moit@s traballador@s, que se traduce na conformación do voto nun senso conservador; todas as noticias producidas a nivel económico foron nestes meses anunciadoras de novos recortes e exixencias da UE para unha vez pasadas as eleccións; situación que creo se aguzou cos resultados do referendo en Gran Bretaña e as incertezas e as catástrofes que a grande maioría dos medios de comunicación hexemónicos, anunciaban, tentando esconde-la realidade das verdadeiras razóns do voto. En calquera caso o descrito leva ó inmobilismo e a non cambiar.

sábado, 18 de junio de 2016

FRANCIA, OS APAGAMENTOS INFORMATIVOS E OS FIDALGOS ESPAÑOIS.




Roberto Laxe 
Hai un tremendo apagamento informativo sobre o que está a pasar en Francia, coa loita de clases manifestándose como é, clase obreira contra capital, e as clases medias, aí, no medio, como o houbo cando na Arxentina varias organizacións trotskistas agrupábanse no FIT e sacaban 1.200.000, e facían actos baixo a faixa do "goberno dos traballadores", desmentindo a Laclau na súa patria.
Da mesma maneira que mentres a Podemos e os seus 1.200.000 votos daquela dedicábanlle todos os informativos, ao FIT, non. Os primeiros era "nova política", os segundos, "vella política". Agora co que sucede en Francia tres cuartos do mesmo, a "nuit debout" á que dedicaron paxinas, era a "nova política", as folgas e cortes de estrada, a "vella"; e a sociedade española, pequeno burguesa até a medula -aínda non superou o fidalguismo, iso de ocultar que un é pobre tras unha capa e un sombreiro de á ancha-, mirando para outro lado.

lunes, 13 de junio de 2016

PROCESO ELECTORAL E MEDIOS DE INFORMACIÓN



PROCESO ELECTORAL E MEDIOS DE INFORMACIÓN.

Carlos Dafonte

En poucos días @s galeg@s votaremos para elixi-l@s nos@s representantes provinciais nas Cortes do estado. Para o outono elixiremos a quen nos represente no Parlamento de Galicia; se di de ese momento, cando introducimos o voto na urna, que é o momento culminante nunha sociedade democrática xa que co noso acto estamos en disposición de cambia-lo rumbo da actividade política, modifica-las estruturas de poder, a situación persoal, premiando a quen durante o tempo do seu mandato levou a cabo políticas segundo o prometeu na campaña electoral e beneficiou cas mesmas á maioría da sociedade, e castigando a quen enganou ós seus electores. Pero non nos enganemos, para a grande maioría dos que votan, son as informacións dadas polos medios os que lle crean a necesidade de votar a uns ou a outros. O longo da miña vida política teño observado como moit@s votantes argumentaban a favor ou en contra dunha opción política, segundo a liña editorial de determinados medios, en grande medida son os responsables do voto emitido, aínda que cada vez teñen menos influenza.

Os medios de información están ó servizo da sociedade?
Polo tanto volve a estar de actualidade a información que durante o período de tempo que vai dunha elección a outra teñamos recibido, pois só con información honesta, non manipulada, ó servizo de crear cidadáns capaces de decidir con liberdade, poderemos ter a capacidade de elixir  libremente.
Senón é así, a democracia, como analizaron hai algúns anos  sociólogos norteamericanos, convértese en poliarquía.
Neste país existe o paradoxo de que un mesmo propietario teña dous medios de comunicación, un considerado de “esquerdas” e outro de “dereitas”, pero os límites da información sitúanse na defensa, en ámbolos dous, do capitalismo; dentro do capitalismo se poden facer algunhas críticas, como facelo máis “eficaz”, como máis “beneficioso” para quen o sofre, si debemos defender o keynesianismo ou o neoliberalismo, pero defender dun xeito reiterado outro sistema que sexa alternativa, non ten oco dentro de calquera dos medios.
Temos no estado español verdadeiramente liberdade de prensa?. Parto da afirmación de que en ningún país existe, que esta como toda outra serie de liberdades que se consagran nas Constitucións, está limitada pola defensa do modo de produción que é hexemónico na formación social existente, neste caso pola defensa do capitalismo e aínda máis, no caso español pola defensa dun modelo capitalista particular, o neoliberal: a saída que o poder económico impón, dende hai moitos anos, da crise que afectou a moitas partes do planeta ata chegar a partires de 2007 ó centro do sistema. A liberdade de prensa está en función da loita de clases e cal teña a hexemonía.
Hai pois elementos que limitan dun xeito moi determinante a liberdade de prensa. En principio todos os cidadás podemos ser propietarios dun medio de comunicación, pero os custos para materializar este feito son tan importantes que só os economicamente moi poderosos os poden posuír. Ademais dende o inicio da crise, así como o capital se concentra e centraliza, este proceso tamén se ten producido nos medios de comunicación do estado e non é difícil atopar algúns cuxo propietario é unha empresa transnacional.

lunes, 6 de junio de 2016

AFONDANDO NA NOSA DEPENDENCIA DO ESTADO ESPAÑOL




 Xulia Mirón e Lorenzo Linares

A principal forza produtiva para calquera sociedade é o ser humano, a súa capacidade para producir bens que respondan ás necesidades sociais. Galiza, nestes momentos, ten menos poboación en idade laboral que fai 10 anos. 200 mil persoas foron obrigadas a emigrar polas políticas de desmantelamento de todos os sectores económicos, levado adiante pola Xunta do PP, en aplicación das medidas ditadas desde a UE e os gobernos españois do PPSOE.

domingo, 29 de mayo de 2016

LO QUE NUNCA VERÁS, NI OIRÁS EN LOS MEDIOS DE COMUNICACIÓN DEL PODER.



Ángeles Maestro

La noche del 14 de mayo de 2016 en un modesto escenario del pueblo de Vallecas, ante dos centenares de militantes del SAT y varios cientos de personas convocadas por las Marchas de la Dignidad de Madrid, toda la inmensa estatura de la clase obrera, se encarnó y habló con la voz de Juan Manuel Sánchez Gordillo.
Parecía que todo quedaba hipotecado a la última reedición del "Juntos podemos" de Carrillo en 1982. Ahora que, 34 años más tarde, una izquierda travestida de "ciudadanía" o del "99%", intenta construir un “relato” que oculte la naturaleza de clase de la brutal ofensiva del capitalismo para obtener el favor o al menos la neutralidad del poder, y así ganar las elecciones.

lunes, 16 de mayo de 2016

O ACONTECER POLÍTICO NESTES MESES MERECE UNHA FONDA REFLEXIÓN



Carlos Dafonte

Dende o 20 de decembro do ano pasado, ata que foron convocadas novas eleccións a celebra-lo 26 de xuño, transcorreu un período rico en ensinanzas que non debemos desaproveitar por falla de reflexión.
A grande maioría dos medios de comunicación non foron capaces, como era o seu desexo e posiblemente a consigna recibida dende a propiedade dos mesmos, de forzar un pacto, ben arredor do PSOE ou do PP co obxectivo de reforza-lo bipartidismo, que sufriu un forte retroceso, e ó réxime. E hai que recoñecer que xogaron forte, tentando influír no pensamento da xente afirmando dende o primeiro momento, que non chegar a un acordo sería un fracaso de todos os políticos, “ca cantidade de problemas que están a sufri-los españois”; argumento moi feble, pois viña dicir que o feito de chegar a acordos, ía actuar como o “tónico de fierabrás” e os problemas se foran solucionar só por ese feito. Hoxe para a maior parte das cuestións económicas e das consecuencias que delas se derivan, non temos soberanía para darlles solución; as medidas veñen dadas dende a Unión Europea e case sempre contrarias ós intereses da maioría, e goberne quen goberne, a non ser que se enfronte á troika, ten que concretalas a nivel de estado.

martes, 10 de mayo de 2016

POR UN PARTIDO OBREIRO



Roberto Laxe
Trotski, nun debate nos anos 30 nos EE UU, á pregunta de se nos EE UU había que construír un partido obreiro, fíxoo cun rotundo, “si”; para, de seguido, dicir  “un partido obreiro reformista, non”.

Nun paradoxo da historia, no século XXI na Galiza temos unhas circunstancias políticas con moitas semellanzas á que provocou a resposta de Trotski; a clase obreira galega, e non só a galega, è hoxe un compoñente mais de forzas políticas que non teñen como eixo a loita da clase obreira, senón as esixencias doutros sectores e clases sociais, sen que as súas sinais de identidade teñen visibilidade.


sábado, 23 de abril de 2016

UNHA DOBRE PERSPECTIVA ELECTORAL NUN PROCESO DE "REVOLUCIÓN PASIVA".



Carlos Dafonte

Coido que non se vai producir milagre algún e como vaticinei neste mesmo blog, ó día seguinte  que o xefe do estado encargara a Pedro Sánchez tentar formar goberno, estamos diante dun novo proceso electoral; dous para @s galeg@s que neste ano celebraremos as que deben renova-lo Parlamento e si é posible desaloxa-lo PP da Xunta de Galicia.
O acontecido dende as eleccións xerais ata hoxe, ilustra a situación de crise que padece o sistema político e a economía, que puxo por primeira vez dende o ano 78 en cuestión a hexemonía social da oligarquía e por conseguinte o propio réxime. Pero tamén quedou amosado que si feble políticamente é o réxime, as forzas que dicían querelo cambiar, tampouco son moi fortes.

martes, 19 de abril de 2016

UNHA PANTASMA PERCORRE A UNIÓN EUROPEA, É A PANTASMA DA SÚA EXPLOSIÓN. A PROPOSTA DO PLAN B, AO RESCATE DA UNIÓN EUROPEA.



Roberto Laxe

É evidente que é un recurso fácil parafrasear a Marx e Engels, pero ás veces a realidade pono en bandexa; alen máis, até outra cita de ambos autores podería servir como instrumento lóxico para entender o que está a suceder: “a historia repítese, a primeira como drama, a segunda como farsa”. A mesma comparación entre a “pantasma” do Manifesto Comunista e a “pantasma” actual confírmanolo.
A crise económica está exacerbando a vella rivalidade entre as potencias europeas fomentando o chovinismo nacional e a xenofobia, como pon de manifesto o resultado do referendo Holandés para a incorporación de Ucraína e, sobre todo o Brexit, o referendo para a saída de Gran Bretaña da Unión. Baixo os golpes dunha crise social galopante, e coa agudización das contradicións de clase, ante os ataques contra os traballadores e as traballadoras europeas, a Unión Europea esta afundíndose na Illa de Lesbos e o campo de concentración de Idomeni, coa aplicación do acordo con Turquía para a deportación das persoas refuxiadas, vulnerando os “valores democráticos” que din inspirar a súa existencia.

viernes, 8 de abril de 2016

A NECESIDADE DA CONSTRUCIÓN DO PARTIDO DA CLASE TRABALLADORA





 Carlos Dafonte
Quero lembrar para empezar, un pensamento que Trotski expresou no ano 1937, en pleno ascenso del nazi-fascismo, exiliado da URSS, perseguido, e a poucos anos do seu alevoso asasinato: “As épocas reaccionarias, como a que estamos a vivir, non so desintegran e enfeblecen á clase obreira e a súa vangarda, senón que tamén rebaixan o nivel ideolóxico xeral do movemento e retrotraen o pensamento político a etapas xa superadas. Nestas circunstancias, a tarefa máis importante da vangarda é non deixarse arrastrar polo fluxo regresivo, senón nadar contra a corrente. Si a relación de forzas desfavorables lle impide manter as posicións conquistadas, polo menos debe aferrarse as súas posicións ideolóxicas, porque estas expresan as custosas experiencias do pasado. Os imbéciles cualificarán esta política de “sectaria”. En realidade é o único xeito de preparar un novo e enorme avance cando se produza o seguinte ascenso da marea histórica”.
Dende o meu punto de vista, e penso coincido con certos sectores da vangarda política anticapitalista, nestes momentos no que o peso do pensamento reaccionario é moi forte, o labor fundamental é a construción do partido d@s traballador@s asalariados, que ten que ir unido, que é resultado, da defensa das posicións ideolóxicas ás que nunca debemos renunciar.

domingo, 20 de marzo de 2016

VAN RESOLVE-LOS PACTOS COS PARTIDOS DO RÉXIME A SITUACIÓN D@S TRABALLADOR@S?



Carlos Dafonte

Iníciase o ano 2016 co deterioro da situación económica.
Pechamos a nivel económico o ano 2015, no medio dos debates e da aparición de diferentes estudos que a nivel internacional falaban de atoparnos no que Alvin Hansen chamou hai moitos anos, o “estancamento secular”. As medidas económicas que sempre deran resultado en tempo de crise,  agora non o producen, diante da incredulidade de moitos economistas; e as perspectivas do ano recen iniciado non son boas; só dous datos para “abrir boca”: nos 10 primeiros días do mes de xaneiro as bolsas mundiais perderon 4 billóns de dólares e a mediados de febreiro, as perdas elevábanse a 16 billóns.
No meu anterior artigo sobre o tema, “De novo o debate sobre o “estancamento secular” da economía capitalista”, publicado o 4 de decembro, citaba a algúns dirixentes económicos mundiais, mellor dito, a algúns persoeiros que ocupan cargos en organismos económicos, amosa-la súa incapacidade para explicar o que está a acontecer; supoño que a evolución da economía nestes meses transcorridos dende aquela data, aínda os debe mergullar máis no desacougo.

domingo, 13 de marzo de 2016

SEÑOR BUITRÓN, É A POLÍTICA...!




 Roberto Laxe

O sr Buitron, un dos voceiros actuais de Podemos Galiza, na súa xestora,
dinnos despois do discurso de En Marea no Parlamento Español, que a
"autodeterminación" non é a prioridade.
A estas alturas, dicir que a emigración galega, a desindustrialización /
industrialización forzada, a precariedade inducida por unha estrutura
produtiva ao servizo do de sempre, a produción de materias primas para
a industria allea, cunha estrutura financeira pública, as caixas,
desmantelada e vendida ao capital, cunha "clase" política que é como din
Beiras, "unha brigada de demolición", ... Cun atraso brutal nas conexión
ferroviarias, postas ao servizo do capital Central, cun capitalismo
galego dependente do capital castizo -La Voz de Galicia é o seu
voceiro-... Coas pensións das mais baixas do estado froito desa
desindustrialización forzada, cun patrimonio arqueolóxico esnaquizado
porque Galiza non ten historia propio, é España e poren non precisa do
dereito á autodeterminación.

domingo, 6 de marzo de 2016

EL PSOE Y EL REFERENDUM DE LA OTAN:HISTORIA DE UNA EXTORSIÓN*




Ángeles Maestro

OTAN, de entrada NO
Adolfo Suarez dimitió como Presidente del Gobierno el 23 de enero de 1981, incapacitado para soportar la presión ejercida por la mayoría de su Partido – y por EE.UU. - para que decidiera de forma inmediata la integración del Estado español en la OTAN. El objetivo era colocar al más que probable siguiente gobierno del PSOE ante los hechos consumados.

viernes, 26 de febrero de 2016

O "XENE" CORRUPTO DO ESTADO ESPAÑOL




 Roberto Laxe
(O que é incrible de España, é que cunha clase política tan inepta aínda exista o país) (von Bismarck)

A dimisión de Esperanza Aguirre tras o rexistro da sede do PP de Madrid a pasada semana chegou despois da imputación/investigación de todos os concelleiros populares de Valencia capital, menos á súa “xefa”, Rita Barberá, ben parapetada tras o seu cargo de senadora e as súas cortinas. Na comisión de investigación da Asemblea de Madrid,  a preguntas dun deputado, Aguirre espetou: “dos 500 cargos que nomeei, só dous “saíron ra”. Vaia dous, o “xerente” do PP Madrid e o Secretario Xeral, Granados, xa no cárcere.


jueves, 18 de febrero de 2016

A DEMOCRACIA LIBERAL BURGUESA E AS NECESIDADES DA OLIGARQUÍA ESPAÑOLA



Carlos Dafonte

Na realidade política que deixaron as pasadas eleccións xerais é normal, pola dificultade que representa que o bipartidismo teña sacado o peor resultado da historia dende 1977, que o obxectivo de que haxa un novo goberno, non sexa fácil de conseguir.
É tan complicado, aínda que o réxime non sexa posto en cuestión pola enorme maioría dos deputados e senadores, que eu son dos que penso, polos datos que aparecen acotío, declaracións, acordos políticos de diferentes organismos partidarios, de institucións, etc, que teremos novas eleccións nun prazo próximo, con toda probabilidade en xuño.
O encargo do xefe do estado ó PSOE e Pedro Sánchez para formar goberno, foi o “pistoletazo” de saída para a campaña electoral, e creo que nesa clave hai que entende-lo que está a pasar, sobre todo as diferentes manifestacións das organizacións políticas, e tamén as por agora tímidas, do poder económico, que como dubidalo, teñen as súas preferencias para unha saída da actual situación.

domingo, 14 de febrero de 2016

ANTE O PACTO DE GOBERNO, PALABRAS "MILAGRE" NO ESTADO ESPAÑOL.




Roberto Laxe


Cada vez que hai unha crise importante do réxime do 78, desde un sector da burguesía alimentan organizacións que tras abstraccións como “cambio”, “progreso”, “consenso”, “acordo entre todos”, “superar as diferenzas”,... tentan galvanizar á poboación traballadora para desmobilizarla; e, desgraciadamente, grazas a esas organizacións até agora conseguírono.

En 1982, tras a crise do partido que o franquismo construíra para “ se reformarse”, a UCD, e as loitas contra o Estatuto dos Traballadores, a agudización das reivindicacións nacionais coa DIADA, a manifestación contra o “aldraxe” en Galiza ou as manifestacións en Andalucía, reivindicándose como nacionalidade histórica; e, sobre todo, a amplitude do rexeitamento social á incorporación á OTAN, que cuestionaba todo o esquema da burguesía española para incorporarse de pleno dereito ao bloque atlantista e europeo, un sector da burguesía impulsa o primeiro “cambio”, baixo unha lema: “OTAN de Entrada, NON”, e como despois viuse, de “saída, tampouco”.