A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

miércoles, 26 de diciembre de 2018

A POS-MODERNIDADE E VOX


 Roberto Laxe
Hai uns meses a Casa Branca -si, onde reside Donald Trump- encargou un informe sobre o cambio climático; os xornalistas, no cume do G20 aproveitaron para preguntarlle a súa opinión sobre o citado informe, e Trump contestou: “lin algunhas das súas follas... e non mo creo”.
Este catro palabras (“non mo creo”) resumen a lóxica introducida no razoamento da sociedade pola pos modernidade, da que o posmarxismo non é máis que unha dos seus partes,... a máis reaccionaria.
O informe que a mesma Casa Branca encarga afirma, polo que parece, que existe o cambio climático; que é un feito obxectivo, “créallo ou non Trump”. Pero para a sociedade, educada en crítica pos moderna e pos marxista á existencia dunha realidade obxectiva, o que vale; o “argumento” de peso, é a afirmación Trump, absolutamente subxectiva: “non mo creo”. O informe é opinable, o que vai a misa é o “non mo creo”.

martes, 18 de diciembre de 2018

OS CAHELECOS AMARELOS E OS GRAVES PROBLEMAS, NON SÓ ECONÓMICOS, DA U.E.


Carlos Dafonte

Tamén son problemas políticos e de primeiro orde, os problemas que acucian á UE; senón tiñan bastante os burócratas de Bruxelas con resolve-lo labirinto do “brexit” e todo o que iso implica, aspectos segredos do mesmo e revolta na Cámara dos Comúns para coñecelos, que puxo a Teresa May no disparadeiro e a obriga a que non volva a presentarse, ou a inestabilidade que xera as dificultades electorais de Merkel en numerosos lander que lle obrigan a marcharse, ou unhas posibles próximas eleccións en Italia, onde a Liga sobarda nas enquisas ó “Movemento 5 Estrelas” e pode que faga o posible para que isa nova situación tome carta de natureza na Cámara italiana, ou porque non, unha novas eleccións no “reino borbónico”, onde os nacionalistas non van facer concesión algunha diante da ameaza dun Tribunal Supremo que está disposto a enterrar en vida na cárcere a numerosos líderes catalás.
Pois ben, o piar máis firme desta UE imperialista e antidemocrática ó servizo da oligarquía, xunto con Alemaña, Francia e a súa cabeza visible, o Presidente Macron, atópase en serias dificultades por un movemento en principio espontáneo, coñecido como os “chalecos amarelos”, que acontece xusto 50 anos máis tarde que o célebre e celebrado maio de 1968, que anunciou non só en Francia, que se terminara o período de “vacas gordas” iniciado após do final da II ª Guerra Mundial e iniciábase o das “vacas fracas”, do que parece a economía mundial, agás pequenos períodos de bonanza, incapaz de saír.

miércoles, 12 de diciembre de 2018

O PRODUTO PANEUROPEO DE PENSIÓNS INDIVIDUAIS, O CAMIÑO DE PRIVATIZACIÓN DAS PENSIÓNS.


Roberto Laxe

Se alguén pensaba, así fose un minuto, que coa caída de Rajoy abríase unha porta a outra política, que llo vaia quitando da cabeza. O FMI, a UE e todos os poderes fácticos xa axitaron contra a ridícula subida de 900 euros do SMI; ameazan que esta subida faría cambalear todo o edificio do sistema. Xa lles vale!
Este goberno vai ser, e é parte do problema, non da solución; e para garantilo xa está a “comisaria política” en forma  de ministra de Economía; unha persoa que vén das entrañas da Comisión Europea. Ela é a garantía de que este goberno non se move nin un pelo dos limítes de austericidio e privatizacións que a Unión Europea vén impulsando desde a súa constitución, alá polo 92 e o Tratado de Maastricht.
Neste sentido, en xuño do 2017 a Comisión Europea enviou ao Parlamento Europeo unha proposta de regulamento chamado “Produto Paneuropeo de Pensións Individuais”(PEPP). Baixo este pomposo titulo, e a suposta defensa das pensións públicas, esconden un ataque en profundidade, e “paneuropeo”, contra os sistemas públicos de pensións.

lunes, 3 de diciembre de 2018

ALGUNHAS CONSIDERACIÓNS SOBRE AS ELECCIÓNS ANDALUZAS 2018


Carlos Dafonte.

Saltou a sorpresa? Os resultados foron inesperados?. O Psoe con todo o que se foi descubrindo ó longo destes últimos anos, con respecto á corrupción e os xuízos que en Andalucía se están a celebrar, eu tiña a impresión que non debían saír indemne.
Tamén que algo se estaba a “cociñar” dende había un tempo, como resposta ó acontecido en Cataluña; foron alarmantes as importantes contramanifestacións en Barcelona nas que participaron dun xeito destacado, sen decatarse do que representaba a súa presenza e o seu apoio, persoas progresistas e de esquerdas mesturadas con C's, Pp e toda unha serie de grupos que perfectamente poden configurar Vox; o nacional-populismo español estaba a saca-la cabeza en moitos lugares cun certo tufo neofranquista, cada vez máis envalentonado na “defensa da unidade da patria”, contra o estado das autonomías, contra a Lei de Memoria Histórica ou contra as ”políticas de xénero”, etc.; o acto de Madrid celebrado por Vox, foi un paso máis e sinalaba dun xeito nidio, as posibilidades certas de que todo ise movemento se plasmara en candidaturas e conseguira entrar nas institución.

viernes, 30 de noviembre de 2018

O "SUPERDOMINGO" ELECTORAL.


Eusebio López

Para o 26 de maio estaban anunciadas eleccións municipais, autonómicas nas Comunidades non históricas e europeas... Pero vista a situación, o goberno comeza a lanzar "globosondas" dun "superdomingo". Até nin niso o "españolito" pode ser orixinal; a imitación dos "super martes" das eleccións iankis, aquí invéntanse o "super domingo"
Pero este mimetismo con USA acábase no "super". O que para os norte-americanos é unha rutina electoral que levan a cabo cada catro anos, aquí é resultado dunha crise do réxime dun calibre monumental.

lunes, 19 de noviembre de 2018

QUE É UN GRAN PAÍS?


Carlos Dafonte.

A maioría do conxunto de persoas que habitamos o territorio sobre o que exerce as súas funcións o Estado Español, atopámonos con enormes problemas de todo tipo por moito que o antigo Presidente do Goberno “M. Rajoy” se cansase de dicirnos nestes anos que “este es un gran país” y posiblemente sexa así por ser tan diverso, plurinacional, por ter asumido influenzas de diversas culturas aínda que os poderes económicos, os políticos que lles serven e o funcionamento da maioría das institucións, parecen querer desmentir esa afirmación.
E a marcha da economía para a maioría d@s traballador@s asalariados, tamén o desminte, nun momento moi difícil como o actual, que sen saír dunha crise económica moi fonda, na que segundo a última EPA aínda hai máis de 3.200.000 parados, que transformou para peor moitos aspectos da nosas vidas, anúnciase, os datos económicos macro e micro así o amosan, o inicio doutra.
Podemos ser ese grande país que anunciaba “M.Rajoy” cunha débeda impagable do 100% do PIB?; cuns datos de pobreza infantil que nos sitúa nos primeiros postos dos países que configuramos a Unión Europea?; sen nada que ofrecerlle a nosa mocidade como non sexa taxas de precariedade no traballo, e de paro estrutural das máis altas da UE, e uns salarios que non permiten facer proxecto algún de vida, o que lles empurra a marchar cara a outros países onde lles garantan alomenos unhas pensións dignas, aspecto que no seu, non teñen garantido?. Somos ese grande país cunhas pensións miserentas para unha parte maioritaria dos nosos pensionistas, que durante anos foron os únicos en crear riqueza, aínda que as leis e a estrutura do réxime, permitiu que da mesma se apropiara unha minoría privilexiada, que pouco mudou respecto á clasehexemónica franquista, o que lle permitiu acadar enormes fortunas?

lunes, 12 de noviembre de 2018

ELECCIÓNS NO BRASIL; QUEIXUMES DO DERROTADO.



Roberto Laxe 
Resultaría cómico, senón fóra porque o resultado é dramático, ver á inmensa maioría da esquerda europea e latinoamericana, lamentarse de que o imperialismo ianqui, as burguesías nacionais e os exércitos fagan o que fan; coma se puidesen actuar doutra forma.

sábado, 3 de noviembre de 2018

¿QUIÉN MANDA AQUÍ?



Ángeles Maestro
El editorial del número anterior del Pim Pam Pum (revista de Red Roja – Vallekas) con el expresivo título “Quítate tú, que me pongo yo” iniciaba el análisis del cambio de gobierno calificado por los grandes medios de comunicación – unos más pro- PSOE, otros más pro-PP y otros pro- Podemos - de terremoto, tsunami político e incluso de golpe de estado de la izquierda.
A través de esas líneas queríamos alertar a las personas ingenuas que se ilusionan pensando que con cada cambio de gobierno van a cambiar las cosas, de la falta de consistencia de sus esperanzas. Recordábamos que esos cambios de partido gobernante – producidos más o menos cada ocho años desde la Transición - han traído escasísimas y efímeras mejoras y brutales empeoramientos progresivos de las condiciones laborales y sociales, esos sí perdurables.

jueves, 25 de octubre de 2018

ALGUNHA CONSIDERACIÓN SOBRE O CHAMADO "DECRETO DIGNIDADE" APROBADO EN ITALIA, O DEBATE SOBRE O MESMO E O FASCISMO


Carlos Dafonte
A aprobación por parte do Goberno italiano do que se ven en chamar “Decreto Dignidade”, e as modificacións sufridas despois ó seu paso polo Parlamento, abriu ó meu entender unha polémica importante, en relación cun artigo asinado por Monereo, Anguita e Illueca, no que formulan algunhas cuestión sobre o mesmo que lles parecía tiñan un carácter positivo, aínda que en conxunto, o considerasen deficiente. E creo que é importante, pola razón de que moitas veces os países que configuramos a actual Unión Europea e ademais pertencemos ò euro, descoñecemos e non nos importa moito, o que acontece nos nosos socios cuxas accións van ter importantes repercusións para tod@s nós.

lunes, 22 de octubre de 2018

"MARXISMO OU MARXISTAS", UNHA PALABRA QUE MUDA MOITO



Roberto Laxe.

Marxismos” sempre existiron, non é o mesmo "marxismo" o de Lenin que o de Plejanov, o de Kautski que o de Berstein, como Rosa Luxemburgo que foi a máis audaz criticando o mesmo Marx e O Capital na teoría da acumulación. Ou Trotski e dentro do trotskismo, cantos "marxismos" ha?
Esta diferencia entre “marxismos” e “marxistas”, colle toda a actualidade tras as criticas á obra de Bernabé o respecto da diversidade. Desde certos sectores do marxismo saltaron como un resorte, defendendo a analise da “diversidade social” dos “marxismos” como unha aportación un gran enriquecemento da teoría marxista, e sentíndose atacados pola obra de Bernabe.

domingo, 14 de octubre de 2018

CANDO A XUSTIZA DESAPARECE, FAISE NECESARIA A REVOLUCIÓN.


Eusebio López
O xuízo contra Willy Toledo, os presos cataláns, o 155 e as bandas quitalazos, Valtonic, as declaracións de Toni Cantou sobre a desaparición do castelán en Galiza (este tío non pisou Ferrol, Coruña ou Vigo, onde facer vida normal en galego é imposible, somos “imigrantes na nosa propia terra”), Casado e a sua “pistola sobre a mesa”, a provocación da subida do 1.5% á casa Real “coma se fosen funcionários”..., (pero que oposición aprobaron?) e a inviolabilidade do anterior rei... O verdadeiro carácter da xustiza, ademais de burguesa (“está feita para os robagaliñas”) é neofranquista (a maioría dos altos cargos son do OPUS DEI), e máis que quedan no tinteiro, non son actitudes da caspa, de “indivíduos” ignorantes,...

martes, 9 de octubre de 2018

ERREJÓN/CARRILLO, PEDIR PERDÓN 2.0


Ángeles Maestro

Quien no sabe es un imbécil. Quien sabe y calla es un criminal.
Bertolt Brecht

En los últimos días, Iñigo Errejón, ha dado un paso más para ubicar a Podemos en el marco de lo políticamente correcto para las estructuras de Poder. Sin que haya sido desautorizado por su organización, ni por su coaligada IU, ha pedido disculpas a parte de las generaciones anteriores por si se hubieran sentido ofendidas por declaraciones de Podemos que hablaban de hacer borrón y cuenta nueva con el Régimen del 78, cuando lo que pretenden en realidad es actualizarlo.
La Transición, además de una traición, fue una tragedia para el movimiento obrero y las izquierdas del Estado español. La clave de bóveda de esa maniobra estaba en el PCE, que tenía su fuerza real en el poderoso movimiento obrero, reconstruido en dura lucha contra la Dictadura. El PSOE era prácticamente inexistente. Era poco más que una carcasa “rellenada” con jugosos apoyos económicos, políticos y mediáticos de la CIA y la socialdemocracia que actuaban de forma coordinada y con los mismos objetivos: asegurar el control por parte de las mismas élites tras la muerte de Franco.

lunes, 1 de octubre de 2018

NIN VTC's NIN XESTIÓN PRIVADA DE SERVIZOS PÚBLICOS: NACIONALIZACIÓN.


Roberto Laxe
No Estado Español hai unha tendencia a resolver os problemas da clase traballadora coa xeneralidade de que “traballadores somos todos”, e máis os autónomos, que traballan máis que os demais; ou iso din eles. Con este simplismo encáranse conflitos sociais complexos. O drama desta metodoloxía é que confunde máis que clarifica, e xa sabemos que “en río revolto, ganancia de pescadores”. Por iso, para ter perspectiva e podamos ir máis aló das meras formas nas que se manifesta o conflito, intentemos ver cales son os axentes sociais que se moven ao redor do conflito do taxi para entendelo na súa profundidade.
Unha primeira aclaración de concepto, salvo os falsos autónomos que só constitúen o 10% do todo o sector, un autónomo é un pequeno empresario, teña asalariados ou non, porque é dono do seu medio de produción e vende o produto do seu traballo por un prezo; a mercancía que pon no mercado non é a súa forza de traballo, senón o resultado dela, sexa un transporte de viaxeiros, de mercancías ou a venda de coches.
Isto é chave para entender porqué cando este sector formula as súas reivindicacións non fala de xornadas nin de salarios, senón de custos de produción (combustible, alugueres de locais, etc.) e de cotas de mercado (licenzas) ou prezo da mercancía, sexan portes ou sexan tarifas; falan, en fin, nos mesmos términos que calquera empresario, pequeno, mediano ou grande. Pola contra, si fosen asalariados / as as súas reivindicacións terían que ver coa xornada ou o salario.

lunes, 17 de septiembre de 2018

ATOPÁMONOS ÁS PORTAS DUNHA NOVA RECESIÓN?


Carlos Dafonte
Levamos anos afirmando que a potencia hexemónica imperialista, os USA, atópanse nunha crise de difícil solución; Larry Summers antigo Secretario do Tesouro, denomínoulle “estancamento secular”, que senón é maior, e por ser capaces a traveso da súa moeda e outras medidas, de traspasar parte da mesma ó resto dos compoñentes da cadea imperialista.
Hai algúns datos que destacaba o “The Washington Pots” hai un tempo, que é necesario coñecer sobre a que se considera a primeira potencia mundial e que poden estar a amosa-lo inicio dunha nova crise. En primeiro lugar, un 45 % dos estadounidenses en edade adulta, carecen dun “colchón financeiro” para permitirse un gasto inesperado de 400 $. En segundo, o 43 % dos fogares non poden enfronta-los gastos de vivenda dunha sociedade do digamos “primeiro mundo”, comida, escolarización infantil, transporte, sanidade, conexión a internet. En terceiro, durante o ano 2017 algo máis do 25 % non acudiu a recibir asistencia sanitaria por non poder pagala. E en cuarto lugar, un 22 % non gañan o suficiente para pagar todas as facturas a finais de mes e unido a isto, só o 38 % d@s traballador@s que se atopan en activo, consideran que os seus aforros para a xubilación, nun país sen pensións públicas, vanlle permitir cubrir as súas necesidades unha vez se teña xubilado.

jueves, 6 de septiembre de 2018

COMO CONSEGUIR UNHA SANIDADE 100 % PÚBLICA E UNIVERSAL


Xulia Mirón e Lourenzo Llinares

Na sesión de investidura, Pedro Sánchez falou de garantir a universalidade para todas as persoas sen importar a súa nacionalidade e recuperar o dereito á protección da saúde. Así, no mes de xullo o Goberno do PSOE aprobou o RDL 7/2018, sobre o acceso universal ao Sistema Nacional de Saúde; pero non blinda a universalidade, nin se derrogan a Lei 15/97 nin o art. 135 da Constitución, onde segue aberta a porta á privatización. O PSOE mente, como sempre.
A sanidade pública universal foi un gran avance social pero a aprobación da Lei 15/97 polo PP con apoio de PSOE, PNV, CIU e CC, permite introducir a privatización da sanidade en todo o estado e deixar sen servizo a unha gran parte da poboación. O abandono do estado causa a deterioración, as listas de espera, a falta de profesionais,...  mentres promove o transvasamento de pacientes ás clínicas privadas.

miércoles, 15 de agosto de 2018

GRECIA: CASO TÍPICO DE DOMINACIÓN IMPERIALISTA


Carlos Dafonte

Pouco se falaba de Grecia denantes de aparecer Syriza no panorama político e o afundimento electoral dos dous grandes partidos, Nova Democracia e o PSOK, por medio dos que o verdadeiro poder mantiña a ficción dunha dereita e unha esquerda, para manter ó pobo grego nunha realidade inexistente. Ata o intre en que Syriza controlou o goberno, todo parecía ir ben aínda que todo fose mal para @s traballador@s e o trunfo de Syriza foi a expresión de que ese pobo, despois de moitos anos de sometemento ós intereses do imperialismo, dos seus instrumentos actuais, U.E., OTAN, FMI, BCE, tentaba iniciar outro camiño que puxo en evidencia que os novos dirixentes políticos non estaban a altura das exixencias populares.
O que tento amosar neste artigo é que a débeda actual grega, que a dereita, os neoliberais tanto progresistas como conservadores do estado español e da UE presentaron, cunha malévola intención, como resultado dos salarios elevados do funcionariado e pensionistas e non terse apertado o cinto durante anos, non son máis que argumentos que esconden a realidade, que non é outra que Grecia nos últimos 200 anos, non foi un país soberano con intervencións constante das potencias imperialistas que se beneficiaron da súa débeda que se pode cualificar, sen medo a trabucarse, de inadmisible e odiosa, desde os primeiros anos da loita pola independencia; e dende a creación da OTAN despois da II G.M., é o país, con respecto ó seu PIB, que máis gasta en armamento sen que a organización militar imperialista lle garanta a súa seguridade.

lunes, 23 de julio de 2018

O PP NO SEU LABIRINTO. APUNTES DESPOIS DO SEU CONGRESO.


Carlos Dafonte

Pido perdón por copiarlle a García Marquez o título dunha das súas celebradas novelas, pero creo que é a realidade que está a vivir nestes tempos o partido da dereita conservadora do estado.
En primeiro lugar, pois se enfronta a súa saída do goberno e á desaparición de “M. Rajoy” da escena política, abrindo un proceso de pseudodemocracia política interna, con chatas moi considerables. O acontecido nas primarias, onde trunfou unha das candidatas, é corrixido no congreso celebrado o pasado fin de semana, e non vale dicir, como fan moitos destacados militantes e numerosos periodistas, que se trata dunha segunda volta como “nas eleccións francesas”, cousa que non é certa; nos países con segunda volta, nela teñen dereito a vota-los mesmos que votaron na primeira, e no caso do Pp, non é así. Tamén estas eleccións primarias puxeron en evidencia que non é o grande partido que propagandisticamente nos querían facer crer, o número de inscritos para participar nas primarias foi ridículo e xa non poden seguir a mante-lo engano.

lunes, 16 de julio de 2018

GRECIA, O ACORDO SEMICOLONIAL


Roberto Laxe
O acordo asinado este 22 de Xuño polo goberno grego co Eurogrupo, presentado cinicamente por Tsipras como o "fin dos memorandos" que desde o 2010 non equivale a outra cousa que a certificación da conversión de Grecia nunha semicolonia da UE, de Alemaña especificamente, e como mínimo ata o ano 2032 nun protectorado ao servizo da devolución da débeda coa UE e o capital financeiro europeo.
O acordo prorroga 10 anos o pago da débeda pendente (a un interese do 4.14%) e permite de novo a Grecia  financiarse nos mercados financeiros, para o que o Fondo Europeo de Estabilidade Financeira facilítalle unha remesa de 15 mil millóns de euros ( que o pobo grego seguirá sen ver) que lle sirva de garantía para que os bancos présten-lle diñeiro.

martes, 3 de julio de 2018

A PRECARIA SITUACIÓN DA ECONOMÍA MUNDIAL E A RECONSTRUCIÓN DO BIPARTIDISMO NO ESTADO ESPAÑOL.


Carlos Dafonte

O Fondo Monetario Internacional (FMI) un dos organismos que o capital ten creado para a vixilancia do cumprimento das súas teses, na súa xuntanza de primavera reitera o expresado na do outono pasado e advirte a gobernos, directivos de empresa e bancos que de novo a crise mundial pode estar á “volta da esquina” e que o acopio de “arsenal financeiro” para facerlle fronte é mínimo. A economía mundial esta valorada en 79,8 billóns de dólares, pois ben a débeda soberana e de empresas é máis do dobre 164,4 billóns; e si incluímos a débeda financeira, representa o 225 % do PIB global.
En Wall Street, os grandes bancos de investimento tamén falan cunha certa preocupación, os mercados auguran crise.
Bill Derrough que pertence a unha empresa que vixía a solvencia e os pagos no sector privado respondeu hai uns días a Business Insider, que no ano 2007 “tíñamos unha atmosfera similar á actual, de pactos de fusións temerarios e adquisicións entre empresas, nas que se asumían cotas de endebedamento desorbitadas” e aínda que considera que as economías industriais do centro seguen a ser dinámicas, e as fallas de pagamento das empresas reducidos, algo está a cambiar como consecuencia da alza dos tipos de interese por parte da Reserva Federal.

lunes, 25 de junio de 2018

¿LA CLASE OBRERA SIGUE SIENDO EL SUJETO SOCIAL?



Roberto Laxe
Más allá de cuestiones terminológicas sobre la clase obrera, que como luego veremos no son tan formales, esta es la pregunta del millón ante la crisis, y decadencia más que evidente del sistema capitalista; incapaz de salir del pozo en el que se metió hace más de diez años. Llevan diez años especulando con todo lo especulable, desde la deuda soberana de los estados hasta los jugadores de futbol, porque no hay un sector o sectores de la producción que tengan las rentabilidades para los inversores que tiene la especulación.
En su momento fue la máquina de vapor y la mecanización de la industria, con el desarrollo del transporte ferroviario; posteriormente el motor de explosión y el fordismo, la industria que se mueve alrededor del petróleo, que en los sesenta del siglo pasado alcanzó su cenit. En el 72 / 73 este esquema rompió, y durante años estuvieron desindustrializando, hasta que a finales de siglo se produjo la explosión de la informática, la informatización de la sociedad.

jueves, 7 de junio de 2018

UNHA MOCIÓN DE CENSURA EXPRESIÓN DAS CONTRADICCIÓNS INTERBURGUESAS

Carlos Dafonte.

Eu, aínda que levo expresado neste blogue dende hai máis de 12 anos, unha crítica co labor do Psoe, tanto cando se atopa no goberno como cando exerce de oposición, se estivese no Congreso dos Deputados o día da votación da moción de censura, é posible que votara a favor da mesma; en política tamén funciona o fastío que produce un PP incapaz de facer o mínimo examén de conciencia e sitúanos constantemete na súa realidade cuns argumentos febles que ofenden á intelixencia de tod@s cant@s os escoitan; aínda que so fose por algo que se repetiu moito estes días, “por hixiene democrática”, por algo abstracto que non teño moi claro o que é, pois que significa “hixiene democrática” no contexto dunha democracia burguesa?.

miércoles, 30 de mayo de 2018

A LOITA CONTRA A CORRUPCIÓN NECESITA DA MOBILIZACIÓN SOCIAL

Carlos Dafonte.

Si as enquisas do CIS comezaban a modifica-las percepcións d@s votantes sobre a situación electoral real, a sentenza da "trama Gurtel" debía modifica-las conciencias e situar á opinión pública e ás organizacións políticas diante dunha nova realidade. Con independencia dos anos que a cada procesad@ lle caeu de condena, o que a sentenza establece e que o PP, xunto con unha serie de empresas, montou unha trama de financiación ilegal con "caixa b" incluída; se establece na parte expositoria da sentenza:
"Entre el Grupo CORREA y el Partido Popular se tejió, pues, una estructura de colaboración estable, consistente, por una parte, para la prestación de múltiples y continuos servicios relativos a viajes, organización de eventos, congresos, etc., dentro de la normal actividad de dicho partido político, ya se trataran de actos electorales o de otro tipo. Pero por otra, se creó en paralelo un auténtico y eficaz sistema de corrupción institucional a través de mecanismos de manipulación de la contratación pública central, autonómica y local a través de su estrecha y continua relación con influyentes militantes de dicho partido, aquí enjuiciados, que tenían posibilidades de influir en los procedimientos de toma de decisión en la contratación pública de determinados entes y organismos públicos que dirigían o controlaban directamente o a través de terceras personas ( Comunidades Autónomas y Municipios gobernados por el PP), lo que le permitió que, bien las empresas de CORREA u otras empresas terceras elegidas por él, con el acuerdo y colaboración de aquellos cargos públicos, gozaran de un arbitrario trato de favor y tuvieran un dominio de hecho sobre la contratación pública llevada a cabo por las entidades públicas parasitadas, todo lo que complementariamente se encubría con fórmulas de derecho de aparente legalidad, pero que eludían en lo esencial la normatividad vigente sobre contratación pública. Mediante el inflado de precios que se cobraban de las distintas administraciones públicas afectadas, la finalidad buscada era la obtención ilícita de importantes beneficios económicos a costa del erario público, o bien comisiones cuando la adjudicataria eran terceras empresas, que luego se repartían entre el Grupo Correa y las autoridades o cargos públicos electos o designados corruptos, que recibían cantidades de dinero en metálico, pero también mediante otro tipo de servicios o regalos prestados por diferentes empresas de esa trama, como eventos, viajes, fiestas, celebraciones, etc., de las que en algunos casos se beneficiaron también sus familiares."(...)

lunes, 28 de mayo de 2018

"NORMALIDADE" DEMOCRÁTICA E XUDICIALIZACIÓN DA POLÍTICA.


Roberto Laxe

Nunha situación de normalidade social, a resolución dos conflitos realízase de "boas maneiras", que en termos políticos chámase "voto". É a normalidade democrática, e os xuíces, a eufemísticamente chamada "xustiza", quedan reducidos ao ámbito individual, tanto no que fai ao penal ou administrativo.
Nos últimos anos asistimos a un aumento da judicialización da vida social e política; desde a resolución dos conflitos internos da dereita con "filtracións" que acaban nos tribunais (caso Cifuentes, sen ir máis lonxe), os 900 casos de corrupción do PP (máis os do PSOE), son o exemplo da incapacidade do réxime para atopar unha alternativa á actual descomposición da dereita, tras a ruptura do bipartidismo.

martes, 22 de mayo de 2018

MORREU O BIPARTIDISMO?

Carlos Dafonte

Nesta longa campaña electoral que estamos a sofrir, un elemento “dinamizador” da mesma é a enquisa recen coñecida do CIS, na que entre outros elementos, establece algo parecido a un cuádruple empate entre os partidos que teñen organización estructurada a nivel de todo o territorio do estado. Esta situación nova, leva a moit@s comentaristas a afirmar a morte do bipartidismo e o inicio dun novo ciclo político.
A que chamábamos bipartidismo? Ó dominio electoral e programático de dous grandes partidos que se alternaban no goberno do país, sen que tanto un como outro foran alternativa as políticas que practicara ó que gobernou os anos anteriores, é dicir as políticas neoliberais no económico que ámbolos dous aplicaban, e aínda que admitamos que si podía existir esa alternativa nas rúas, estaba moi cativamente representada nas institucións e nas rúas freada polas burocracias sindicais.
Pero o bipartidismo era algo máis que a quenda entre dous partidos, era tamén a coincidencia en estructurar un determinado tipo de réxime, o que conleva a construción dun estado ó servizo dunha oligarquía financeira, a mesma que exercía o poder durante o franquismo. Polo tanto cando algúns utilizábamos o termo “bipartidismo” non o utilizábamos no sentido de dúas políticas, a historia dende 1876 e a aprobación da “constitución canovista” ensinounos o que é, dous partidos que por diferentes medios lle "venden" á poboación esa idea paralizante, que cada un deles representan políticas diferentes, cando a realidade é que os dous gobernan para uns intereses e poderes moi determinados.

martes, 15 de mayo de 2018

DE NOVO A BATALLA POLO LAICISMO.


Roberto Laxe
En 1789 a burguesía na revolución francesa entronizou á deusa Razón, e acabou, supostamente, coa superstición relixiosa que rexera a vida da humanidade desde a orixe dos tempos. Durante moitos séculos o ser humano era "cazador cazado", dependía das forzas da natureza e polo seu desenvolvemento social, era incapaz de explicarse a inmensa maioría dos fenómenos naturais. Para iso dótolles de poderes, deulles a categoría de deuses, de titáns, de seres sobrenaturais, púxolles nome dando orixe aos mitos.

sábado, 28 de abril de 2018

O PP NO GOBERNO E OS SEUS ALIADOS NO RÉXIME, CHAPOTEAN NO ALBAÑAL DO AUTORITARISMO

Carlos Dafonte

É nos tempos de crise sistémica, cando a renuncia ós principios que configuraron unha vida política faise máis difícil. Nesa circunstancia, na que se necesitan certezas para seguir adiante, é cando se volve ó pensamento que sempre se albergou aínda que por diferentes razóns, para non asustar a sectores da sociedade, para gañar enquisas e acada-lo máximo de votos, houbera que levar acabo determinadas transformacións de imaxe e de programa.

jueves, 19 de abril de 2018

EL DESARROLLO DESIGUAL Y COMBINADO EN LAS RELACIONES INTERNACIONALES. (II)


La restauración del capitalismo y el desarrollo desigual y combinado
Formalmente parecería que tras la ruptura de la paridad dólar-oro el mundo era totalmente norteamericano; pero es una ilusión, a la que ayudan, y de que manera, las campañas de propaganda lanzadas por el control de la industria del ocio que tienen. Como vimos, esa ruptura es una manifestación de debilidad; el imperialismo yanqui en retroceso, para mantener la cuota de plusvalía a nivel mundial, se encomienda al control político y militar de las instituciones.
Mientras el dólar estuviera ligado al valor del oro, la cantidad de dinero circulante tenía un límite objetivo, el valor del oro; no podían fabricar más dinero del que ese valor les permitiera. Cuando estalla la crisis en el 72 / 73 el gobierno norteamericano se ve en la obligación de fabricar más dinero que oro tiene en sus reservas (incluidas las que tiene como “rehén” tras la II guerra, de Alemania, por ejemplo), puesto que la tasa de ganancia ha caído de una manera significativa reduciendo los márgenes de beneficio de las empresas: la subida del precio del petróleo es la forma que toma a nivel mundial esta caída de la tasa de ganancia.

jueves, 12 de abril de 2018

EL DESARROLLO DESIGUAL Y COMBINADO EN LAS RELACIONES INTERNACIONALES. (I)



Roberto Laxe

Trotski, cuando encaró el análisis de la Rusia zarista en la Historia de la Revolución Rusa, sintetizó una ley de los procesos sociales, el desarrollo desigual y combinado. De esta manera generalizaba, a partir de la realidad rusa, la aparición de lo nuevo en los procesos sociales; en lo concreto, de cómo en el imperio zarista, con una superestructura feudal, gracias a las inversiones francesas y belgas, se había desarrollado un proletariado muy concentrado. Y como este proceso había puesto al orden del día la revolución socialista, que combinaría de una manera especial las tareas democráticas y anticapitalistas, con la clase obrera al frente de un mar campesino.

viernes, 30 de marzo de 2018

Y EL GENIO ESCAPÓ DE LA BOTELLA...UNA VISIÓN DE LA REVOLUCIÓN BOLIVARIANA DE VENEZUELA EN MARZO DE 2018


Ángeles Maestro.

Hay una guerra abierta contra el pueblo venezolano y nos concierne directamente. El silencio o la pasividad son cómplices necesarios del crimen.
El imperialismo yanki está reproduciendo contra el pueblo venezolano los mismos mecanismos, la misma lógica que le ha llevado a generar 327 golpes de Estado en 25 países latinoamericanos entre 1902 y 2002. Una y otra vez, el gobierno del país que invierte en gasto militar el 40% del total mundial, el triple que China y 9 veces más que Rusia, ha lanzado todo su arsenal desestabilizador sobre cada pueblo que ha intentado hacerse dueño de sus recursos y construir su propia historia. Los mecanismos son siempre los mismos:
  • La guerra mediática que criminaliza las acciones de cada gobierno para levantar a su pueblo contra él y, sobre todo, para descargar sus potentes mecanismos de manipulación informativa sobre otros pueblos. El objetivo es aislar, romper todos los mecanismos de solidaridad.
  • El bloqueo económico y financiero. La provocación del desabastecimiento mediante el asedio y el sabotaje, al que se une el aislamiento financiero, para a continuación atribuir al gobierno la responsabilidad sobre sus consecuencias.
  • La guerra social, utilizando mecanismos abiertamente fascistas para provocar la escalada de la violencia y, en definitiva, la desestabilización.
  • El asesinato del liderazgo revolucionario.
  • El golpe de Estado militar, orquestado por las agencias de inteligencia del imperio y ejecutado por una parte de la jefatura de las fuerzas armadas locales, al que le sigue la guerra abierta contra el pueblo si hay resistencia.

lunes, 19 de marzo de 2018

UNHA CAMPAÑA ELECTORAL PROLONGADA

Carlos Dafonte.

A mobilización popular fixo que se dese un envorco a unha situación bloqueada institucionalmente; con decenas de miles de pensionistas nas rúas e millóns de mulleres ameazando co que se convertiu nun feito o 8 de marzo, o Goberno que leva alardeando máis dun ano que a situación económica grazas as súas determinacións, superou a crise e entra de novo polo roteiro do crecemento, tivo que mover ficha e lanzouse a unha populista campaña de subas salariais, de funcionarios, policias e guardas civís para situalos ó nivel das polícias das autonomías, o tempo que fai promesas, a todos os colectivos que se atopan nas rúas amosando o deterioro da súa situación social e económica e desmentindo que a crise teña pasado.
Os pensionistas en primeiro lugar, o celeiro máis importante de votos do PP, ameazan con axudar a que o PP perda as próximas eleccións, acosado tamén pola suba en todas as enquisas, do número de votos de Ciudadanos, cuxo dirixente Albert Rivera, o “novo Lerroux” da política española, despois de controlar como o seu antecesor que unha parte do voto da clase traballadora non se instale no nacionalismo en Cataluña, está a dar con forza os pasos na política estatal, para sen ofrecer nada e tentar contentar a todos os sectores sociais en litixio, situarse nos primeiros postos nas preferencias do electorado. Só din ofrecer estabilidade, pero tanto ó PP como no momento de asina-lo pacto, ó Psoe, e estou convencido que de gañar Unidos Podemos, tamén lle ofrecerían estabilidade; tanto lles vale “un roto como un descosido”; o caso é estar en primeiro plano da política. A incapacidade deste partido, despois de gaña-las eleccións en Cataluña, para presentar unha alternativa ó nacionalismo aínda que non houbera votos para gañar no Parlamént, dí ben claro o que é; unha estrutura ben financiada pero sen programa, que actúa segundo o que digan as enquisas.

martes, 6 de marzo de 2018

GALICIA HOXE.

Carlos Dafonte.

Galicia como non podía ser doutro xeito, atópase hoxe mergullada en dúas crises que a calquera dirixente político enraizado na súa terra, lle obrigarían a considera-la situación con seriedade e non actuar como o teñen feito nestes anos, tanto os que aspiran a ser elixidos para controlar as institucións galegas como @s os que xa as controlan: ca certeza de que o máis seguro é seguir a corrente que nos pula, aínda que de facelo así, o futuro sexa incerto, pero é o que hai para todo o estado e presentar unha acción política con toda unha serie de medidas que non se atopan como repite constantemente M. Rajoy, dentro do “sentido común”, ten os seus riscos; o primeiro que os medios de comunicación hexemónicos demonicen a quen as formula. Sentido común nunha sociedade dividida en clases, como a nosa, sempre e o xeito de pensar da clase dominante, que consigue por métodos diversos que as “clases subalternas” acepten o seu pensamento.

miércoles, 21 de febrero de 2018

8 DE MARZO, DÍA DA MULLER TRABALLADORA

Xulia Mirón e Roberto Laxe.

Loitemos para gañar
O 8 de marzo de 1917 segundo o calendario xuliano, 23 de febreiro segundo o vixente en Rusia dese ano, as mulleres do textil do barrio obreiro de Viborg en Petrogrado declaráronse en folga. Foi, ata hoxe, a folga de mulleres máis sonada da historia, pois foi o pistoletazo de saída da Revolución Rusa, que cambiaría o panorama mundial por máis dun século.

As mulleres rusas declaráronse en folga contra as consecuencias da I Guerra Mundial, por un aumento das racións mermadas pola profunda crise que vivía Rusia. Pero non se contentaron con simplemente protestar, con visibilizar a súa loita, senón, porque as súas esixencias eran do conxunto da clase obreira. Dirixíronse ás fábricas e centros de traballo maioritarios dos homes e chamáronos a apoiar a folga. O zarismo respondeu enviando ó exército para reprimilas, un exército maoritariamente campesiño que vista a forza da loita, renunciou á represión e os batallóns pasáronse ó campo da revolución que xa comezara.


martes, 13 de febrero de 2018

O HOLOCAUSTO?...E OS HOLOCAUSTOS

Roberto Laxe
Sen dúbida o holocausto xudeu foi un dos acontecementos máis tráxicos e salvaxes da historia, non só pola cantidade de mortos nas cámaras de gas nazis, senón no escaso lapsus de tempo en que se produciu.

O capitalismo na súa fase imperialista, na 1ª Guerra, trasladara a capacidade produtiva das fábricas aos campos de batalla. Mentres os xenerais de todos os bandos seguían cos esquemas militares de séculos anteriores, grandes cargas de cabalaría, ataques en liña da infantaría, ... a industria capitalista atopara un novo mercado, o da guerra, coas súas metralladoras, cos gases, os seus tanques e os rudimentos da aviación, así como os ataques aéreos cos Zeppelines. A matanza era inevitable

Hai a dramática anécdota que nunha deses ataques en liña da infantaría inglesa contra posicións alemás, os soldados xermanos, armados con metralladoras, saíron das trincheiras a gritarlles aos ingleses que non cargasen, que os ían a esnaquizar. O mando inglés mantívose no seu trece, e miles de soldados morreron. Era a maneira “industrial” de matar.


lunes, 5 de febrero de 2018

A 100 ANOS DA REVOLUCIÓN SOVIÉTICA EN RUSIA

Carlos Dafonte.

Finalizado o ano 2017 que coincidía cos 100 anos da chamada “revolución rusa”, dos libros, actos, simposios, artigos e todo o que queiramos agregar, dos que teño coñecemento sobre a celebración desta efemérides que relatan a toma do poder no antigo Imperio Ruso polo proletariado e os campesiños pobres, podemos sacar dúas conclusións.
En primeiro lugar o medo que ese proceso segue producindo nas burguesías, que se manifesta a traveso dos seus intelectuais orgánicos que participaron nesta celebración; medo a que se interprete a revolución soviética tal como foi e hai que dicir que neste senso, fixeron enormes esforzos para tentar seguir impoñendo toda unha serie de argumentos e interpretacións que pouco teñen que ver ca realidade.

sábado, 27 de enero de 2018

A "DITADURA" DOS XUÍCES: INDEPENDENCIA XUDICIAL E DIVISIÓN DE PODERES?


Roberto Laxe


Hai poucos días, e como agasallo do Nadal, a vice presidenta do goberno fixo unhas declaracións que viñeron confirmar o que é publico e notorio, a independencia xudicial no Estado español é unha entelequia. Dixo, literalmente, que "Rajoy tiña descabezado o soberanismo catalán". En que quedamos sra vicepresidenta, ou son os xuíces os que aplican a lei, ou é o sr Rajoy (e o seu goberno). Polas súas palabras é obvio que os xuíces son os que asinan as sentenzas... que escriben outros. E iso é todo, menos independencia xudicial.


viernes, 12 de enero de 2018

AS ELUCUBRACIÓNS INCONSISTENTES DA "MENSAXE DE ANO NOVO" DE "M.RAJOY

Carlos Dafonte

Estamos dominados polo “pensamento único”; o discurso alternativo ó oficial é moi dificil que apareza na sociedade ca insistencia necesaria para que cre unha tendencia asentada; o debate ideolóxico está moi limitado e non se permite que as alternativas, por outro lado desorganizadas, cheguen amplos sectores sociais. Ven esto a conto pola razón de que hai poucos días o Presidente convocou unha rolda de prensa para destaca-los enormes logros do seu goberno no ano 2017 en materia económica e social. Unha grande cantidade de postos de traballo creados, nunca tantos afiliados á Seguridade Social, un crecemento económico adecuado para proseguir por esa senda trunfal e un só atranco para continuala: os problemas de Cataluña.

lunes, 1 de enero de 2018

O TEITO DE CRISTAL "DEMOCRÁTICO" DA CONCIENCIA DE CLASE


Roberto Laxe
A pesar dos clamorosos silencios dos medios de comunicación de masas,
controlados como están polo gran capital financeiro, as loitas dos pobos
e dos traballadores e traballadoras son un feito. No últimos catro meses
deste ano asistimos a grandes mobilizacións obreiras en Francia contra
os plans de Macron, o comezo dunha revolución democrática en Catalunya e
o Estado Español, a crise política e social de Honduras e as
manifestacións obreiras arxentinas que conseguiron rexeitar o plan de Macri.
"A loita de clases existe", como afirmaba o financeiro Warren Buffet, e
"vana gañando (eles)" porque teñen claro, son conscientes do seu papel
na sociedade: son burgueses, son capitalistas; son os donos e xestores
dos medios de produción, distribución e financeiros. E como burgueses
que son, teñen pánico a que a clase obreira tome conciencia do seu
papel, e do seu poder, na sociedade.