É
nos tempos de crise sistémica, cando a renuncia ós principios que
configuraron unha vida política faise máis difícil. Nesa
circunstancia, na que se necesitan certezas para seguir adiante, é
cando se volve ó pensamento que sempre se albergou aínda que por
diferentes razóns, para non asustar a sectores da sociedade, para
gañar enquisas e acada-lo máximo de votos, houbera que levar acabo
determinadas transformacións de imaxe e de programa.
Nos tempos de calma, cando a economía camiña por sendeiros de crecemento, aínda que as bases do mesmo se sustenten en burbullas e o crédito bancario de difícil devolución, cando se poden repartir migallas ás clases explotadas que tarde ou cedo se recuperarán multiplicadas, para iso serven as leis e o control das institucións, cando uns valores ideolóxicos e o réxime que se axudou a crear, non se ven sometidos a unha crítica que o cuestione no seu conxunto, cando política e institucionalmente se vive na placidez do bipartidismo, ata se poden aplicar principios políticos nos que non cres, sobre os que tes serias dúbidas pola razón de que sempre se pensou, nas organizacións nas que se militou, que darlle demasiado poder ó pobo era un erro tremendo pois como dixo o mestre, sobre o que recaeu o poder omnímodo e ominoso durante corenta anos, “faga como eu, non se meta en política”.
O
PP leva uns anos neste tempo de crise, dende o Goberno, ca
complicidade dos que consideran que facelo responde a unha “política
de Estado”, sacando a relucir os principios que configuraron o seu
pensamento que se foi transferindo ó longo das organizacións que
deron acubillo a un sector importante do franquismo, GODSA, Reforma
Democrática, Alianza Popular e agora Partido Popular.
Foi
nestas dúas últimas organizacións, froito da unión de diferentes
sectores do franquismo, onde se considerou fundamental defende-la
“obra do 18 de xullo”; A Federación de Alianza Popular, AP, como
ten estudado o profesor universitario Del Rio Morillas, non foi obra
exclusiva de Manuel Fraga, el representaba a unha parte do
franquismo, os sectores “joseantonianos reformistas”, e foi dos
últimos en chegar á Federación, aínda que se lle queira da-lo
carácter de creador do proxecto; outros sectores do franquismo foron
os que o puxeron en marcha, como o encabezado por Licinio de la
Fuente que se autoproclamaba representante dos “falanxistas
evolucionistas”, o mesmo que Silva Muñoz que pensaba representar
ós católicos colaboracionistas co franquismo, ou López Rodó ós
sectores tecnócratas, Martínez Esteruelas ó sectores máis “azuis”
do funcionariado do Movemento Nacional, Fernández de la Mora, ós
carlistas e tradicionalistas franquistas e Thomas de Carranza que
dicía representar a todo o franquismo. Todos eles fundaron AP e máis
tarde o PP.
Aínda
que todos eles teñan desaparecido fisicamente, o franquismo
sociolóxico, determinadas concepcións do réxime que gobernou este
país durante corenta anos, seguen presentes e por moita propaganda
que determinados medios de comunicación lle fagan ó PP, non é unha
dereita democrática como pode existir na UE, é máis ben unha
organización como a súa raíz, AP, da extrema dereita
nacional-populista, así a cualifica o mencionado profesor, moi
parecida ó Movemento Social Italiano de determinada época ou o NPD
alemán.
E
é agora, nos momentos de crise sistémica e de réxime, cando parece
se pon en cuestión á monarquía e a propia unidade territorial,
cando o PP renuncia a negociar calquera tipo de acordo e saca a lus
os seus principios e os seus fundamentos que durante tempo tentaron
acubillar trasmutándose nun “centro dereita democrático”.
Represións e xuíces, cárcere para algúns dos infractores e
aplicación de leis inaceptables nun estado democrático.
Pero
o máis grave non é que o PP se quite a máscara e apareza como o
que é, unha organización que algún xuíz cualificou de criminal,
cuxa práctica política é a corrupción estrutural, a todos os
niveis, que ten gañado eleccións vulnerando as leis electorais no
tema da financiación, que se esconde detrás duns tribunais que son
nomeados polas maiorías das Cortes e que é de supor actúen ó
servizo de que facilitou o seu nomeamento, para non facer política
como no caso de Cataluña. Xudicialízase a política e aínda que
non se queira recoñecer, se deixa ban clara a inexistencia da
separación de poderes.
Partido
que ten metido ás institucións do estado e á sociedade nun
verdadeiro albañal de moi difícil saída de seguir contando cos
apoios para seguir ostentando o goberno. O grave e que medidas
retrógradas como é a modificación do Código Penal mediante as
Leis 1 e 2 no ano 2015, froito do “pacto de estado” entre o PP e
PSOE, que afirmaban que a Lei 2 a que se refire ós delitos de
terrorismo, só se ía aplicar para defendernos do islamismo máis
radical, se poña o servizo para a acción de restrinxir ata límites
inaceptables as liberdades de todo tipo. Hoxe, a causa do artigo 573,
todo pode, e asi se está a facer, ser cualificado de terrorismo;
calquera conflito de carácter social, como o levado a cabo en Burgos
contra un proxecto de urbanización, ou máis recen en Murcia, con
cortes de rúas e piquetes informativos poden ser asi cualificado;
conflitos laborais con accións de corte de estradas e peche de
empresas, ou mesmo, queimar un contenedor ou ter unha pelexa con
gardas civís a altas horas da noite en días de festa, pode ser
sancionado con 62 anos de cárcere, isa é a petición do fiscal para
algún dos que se di participaron no incidente de Alsasua. Aplicando
esta modificación do Código Penal que, repito foi aprobada co apoio
do PSOE, se mete na cadea a cantantes, tuiteros e se persigue a xente
que queima unha fotografía dos reis. Atopámonos nunha escalada de
violencia autoritaria contra a sociedade á que hai que facer fronte.
Na
modificación pola Lei 1 se establece a “cadea perpetua revisable”
que é un eufemismo da cadea perpetua e vai contra o principio de
que a cárcere, debe servir para a reinserción do condenado por
delinquir e que por moito que se aplique, como se ve en países aínda
máis duros, onde hai pena de morte, non se poñen fin ós crimes,
non vai paraliza-lo delito, pois quen o comete nunca pensa que o
poidan deter. Posiblemente sexa o paso necesario que antecede a que,
como en determinados países do centro do sistema capitalista, a
xestión de algúns centros penitenciarios sexan de carácter
privado. Necesítase a cadea perpetua, é o máis rentable e o que
garante o negocio.
E
despois atopámonos ca Lei de Seguridade Cidadá, popularmente
coñecida como “lei mordaza”, que segundo Amnistía
Internacional, supón unha “restrición innecesaria e inxustificada
dos dereitos á liberdade de xuntanza, expresión e información”.
É
unha lei inaceptable pois xudicializa a política e utiliza, segundo
expertos, tipos penais doutras épocas. Establécese ademais un
Rexistro Central de Infraccións contra Seguridade Cidadá, artigo
43.1, a “efectos de aprecia-la reincidencia”, o que ata o de
agora se facía cos antecedentes penais, pero que significaba que te
sentaras diante dun xuíz. Se permiten os cacheos preventivos e 6
horas en comisaría senón te identificas. Pero o que considero máis
grave e o art. 52, que regula “o valor probatorio das declaracións
dos axentes da autoridade”; o que informen é base suficiente para
unha multa o que de feito rompe a igualdade procesal. Todas estas
medidas e outras que non comento para non facer longo o artigo, no
fondo o que se quere non é defende-la sociedade, senón aumenta-lo
poder represivo dos órganos de coerción estatais, que é a función
que van a desenvolve-los estados unha vez que se transfiren as
competencias ós burócratas antidemocráticos da Unión Europea,
contra a poboación.
Pero
si todo o anterior é moi grave o que me pareceu que excede este
marco, son as declaracións realizadas hai uns días cando se lle
preguntou á secretaria xeral do PP e Ministra de Defensa, señora
Cospedal, polo “caso” da señora Cifuentes e o “master” que
non fixo, e deu unha contestación que lembroume o título dunha
coñecida película sobre a mafia, “Hay que defender lo nuestro y a
los nuestros” afirmou con solemnidade. Anguita nun pequeno artigo
nun xornal sinalou con agudeza que non afirmou ter que defender o seu
programa, un proxecto determinado, unha ideoloxía máis ou menos
conservadora ou reaccionaria, dixo “o noso” que non se sabe moi
ben o que é, pode se-lo “negocio” e “os nosos” entre os que
se atopan tod@s @s corrupt@s,
das innumerables tramas que o seu partido ten abertas. Moi grave ese
sentido patrimonial do país explicado con verbas propias da “mafia”.
En
Galicia no mes de abril de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario