Carlos Dafonte
Toda unha serie de circunstancias que están a
acontecer na UE, pode levar a pensar que o que chamamos xenericamente
políticas socialdemócratas están a gañar peso nese espazo.
Goberno do PS con apoio parlamentar da esquerda en Portugal e deseño
doutra política ó marxe da dos recortes; avance importante do
laborismo na Grande Bretaña liderado por Corbyn e perda da maioría
absoluta dos conservadores o que vai mediatizar en certa medida as
súas políticas e a negociación do “brexit”; reacción das
bases do Psoe diante das eleccións primarias do partido e derrota do
aparello do mesmo, das súas “vacas sagradas” partícipes da
creación da actual UE oligárquica e neoliberal a ultranza e
celebración do Congreso onde se pode dar un cambio de rumbo; ata a
propia moción de censura ó goberno de Rajoy levada a cabo por
Unidos Podemos, onde se puido escoitar, aínda que dun xeito moi
incompleto, non se falou case nada da UE e o euro, nin de cal debe
ser o novo marco laboral, nin de novas formas de xestión da sanidade
e o ensino, propostas de política económica máis sociais que a
proposta neoliberal do PP baseada nos recortes constantes contra @s
traballador@s.
Todos estes elementos poden permitir pensar que nos
atopamos no inicio, aínda moi afastado do presente, pero inicio ó
fin e o cabo, dun cambio na correlación de forzas na UE que pode
levar a poñer fin ás políticas neoliberais de recortes de todo
tipo, de suba dos impostos regresivos, o ive por exemplo, a rescatar
bancos e caixas e conceder amnistías fiscais para os máis
poderosos. Se pode pensar que son xermolos de políticas
socialdemócratas reconvertidas en neokeynesianas co grao de
deturpación do primeiro dos conceptos.