Carlos Dafonte
Como quedou claro en
sucesivos procesos electorais, En Marea era un proxecto socialmente
necesario a nivel electoral e pensábase eficaz como resposta e
alternativa ó acontecido nos últimos anos en Galicia, desde “Nunca
Máis”, pasando pola derrota de Fraga e o fracaso do goberno “do
bipartito” formado por Psoe e Bng e a presenza de Alternativa
Galega de Esquerdas. Acadou importante representación nas Cortes,
segunda forza no Parlamento de Galicia, gobernos municipais en tres
cidades sen maioría absoluta o que obriga a depender doutros
partidos, e representación en moitos outros; podemos caracterizar os
últimos anos da actividade política en Galicia como os da busca
dunha alternativa ó Pp e as políticas impostas desde a UE e a
Administración Central do Estado Español, que permita un
desenvolvemento a todos os niveis das potencialidades do país; que
comece a rachar co proceso de centralización e concentración
capitalista; paliar na medida do posible os danos que para a clase
significa o salvaxe proceso de acumulación imposto desde o estalido
da crise e avanzar aínda que sexa dun xeito paseniño nun maior
control por parte dos traballadores de aspectos esenciais da economía
e da democracia burguesa, facéndoa máis participativa, abrindo
novos canles de información, etc. @s elector@s
tentan por medio de En Marea abrir unha etapa reformista que poña
fin a tantos anos de agresión neoliberal; pouc@s
penso eu, tentan con En Marea que esa etapa permita avanzar cara a
obxectivos estratéxicos de maior calado.
Pois ben, teño a impresión de que o longo deste tempo, os obxectivos dos que hoxe configuran a En Marea redúcense a unha loita interna para asegura-lo dominio sobre ese magma que polo de agora só ten un nome; se tenta o control do xermolo da organización e os excluídos, non son capaces de presentar un proxecto coherente que ilusione a milleiros de votantes e se comece a discutir tanto no interior como na sociedade de proxectos e non de persoas e organizacións que deben ter presenza en determinados órganos, aínda que para construír un movemento político social sexan importantes. Esta actitude me leva a pensar que non se ten cavilado moito por parte dos compoñentes de En Marea respecto as necesidades dos milleiros de votantes e unha vez máis, despois do 15 de xullo, En Marea aparece de novo como un proxecto que non da crecido, e para moit@s en algo xa morto antes de nacer.
Villares que tivo moito
interese en ser “todo” dentro en En Marea, aparece como un
frautista de Hammelin que está a levar á organización que
considera dirixir, cara ó precipicio e non foi capaz aínda, xunto
co resto da dirección que o apoia, de dotar a En Marea do Proxecto,
o Programa e o Discurso capaz de aglutinar á heteroxeneidade que a
compón. Un movemento político e social, só se constrúe desde o
consenso e tentar logralo, é poñer en práctica unha actitude
aberta, de discusión interna sobre o Proxecto e o Programa; non é
facer propostas públicas de integración, que non acadan máis aló
que repartir postos a ocupar nos órganos de dirección; propostas
públicas que moitas veces son atrancos que non permiten avanzar e
amosan a incapacidade de quen as fai para entende-lo papel que debe
xogar.
E non entender trae
consigo que as forzas centrífugas que en todo proxecto deste tipo
existen, aparezan como portadores de outros proxectos; neste caso a
construción en Galicia de unha especie de Unidos Podemos, reflexo do
existente a nivel de Estado ou rachar coa idea da posibilidade de
unir esquerda nacionalista e internacionalista, para converter a En
Marea nunha nova organización nacionalista que máis tarde ou máis
cedo, acabará por engrosa-las fileiras do Bng.
Calquera dos dous
proxectos non aportan nada que consiga superar ó pasado. Un Unidos
Podemos á galega non superará o acadado por AGE, en Galicia; sen o
compoñente que Beiras e Anova representan nunca será alternativa; e
agranda-lo espazo BNG para xogar a ser unha especie de PNV
“conseguidor” en Galicia non será posible pois aquí, ó
contrario do País Vasco, o PP é un partido forte e goberne en
Madrid ou se atope na oposición, sempre estará no xogo do
bipartidismo que é a situación que lle convén á oligarquía.
Polo tanto a militancia
de En Marea, xa que os cumios da organización non se poñen de
acordo, debe facer un esforzo, toma-la iniciativa política para
devolverlles á realidade, que non é outra que as necesidades do
pobo traballador galego nesta situación que se ten catalogado con
razón de “emerxencia social”. Aínda se está a tempo de
recuperar En Marea para as clases explotadas, pero uns meses máis no
proceso actual, acabara con esta organización como instrumento
propicio para o cambio na Galicia.
En Galicia no mes de
xullo de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario