A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

domingo, 27 de marzo de 2011

O "GOBERNO NA SOMBRA" RÉUNESE COA SOMBRA DUN PRESIDENTE.


Carlos Dafonte
Sabemos desde hai moito tempo que o estado non é un instrumento alleo á loita de clases, que o é de coerción, utilizado pola clase hexemónica da sociedade para impoñer os seus criterios e os seus intereses ós demais. Pero case sempre, e non porque os máis poderosos da sociedade sexan moi pudorosos, se mantiñan unhas certas formas, sobre como estes exercen ese dominio e fan chegar as súas esixencias a quen ocupan as mais altas institucións do estado Os canles polos que “inducían” os gobernos de turno a levar a cabo unhas políticas económicas e se descartaban outras permanecía oculto para a grande maioría da poboación. Sospeitábase que habería algún tipo de contacto, da existencia de intermediarios entre o poder económico e quen ocupaba o goberno, sospeitábase que nalgúns palcos dos equipos de fútbol, dos máis punteiros, intercambiábanse opinións que servían para tomar importantes decisións que nos afectaban a todos; ou nas festas das embaixadas e toda outra serie de “saraos” que se organizan e ós que asisten as altas finanzas e polític@s vari@s

jueves, 24 de marzo de 2011

O DEMOSTROU O DEBATE DA AUTONOMÍA. A GALIZA TRABALLADORA SEN ALTERNATIVA.

Roberto Laxe

O recente debate do estado da autonomía no Parlamento de Galiza demonstrou o certo que é o que alguns chaman o “parlamentiño”. Coa que esta caendo a nivel mundial, cunha crise econômica, politica e social histórica, os nosos dirixentes políticos debaten sobre os temas cumha frivolidade e superficialidade, cumha chea de lugares comuns, como se desde há três anos non mudara nada do mundo.

domingo, 20 de marzo de 2011

DEFENDAMOS Ó POBO LIBIO. DENUNCIEMOS A AGRESIÓN IMPERIALISTA.


Carlos Dafonte

O imperialismo, con toda a súa poderosa maquinaria militar, ataca de novo. Esta vez a utiliza contra o pobo libio; e afirmámolo, porque a súa intención, con esta nova intervención, non é satisface-la vontade popular de liberarse do autoritarismo de Kadhafi, que ademais espolia parte das riquezas que producen os traballador@s libios e os que chegan doutras partes do continente, se non para impoñerlle un goberno antipopular constituído por numerosos “kadhafistas” que abandonaron o barco do seu xefe hai poucos días.
Hoxe os argumentos do imperialismo e os seus acólitos, xa non nos collen por sorpresa; son parecidos ós que utilizaron para invadir Iraq, Afaganistán ou a ...illa de Grenada. Sempre os mesmos; van liberar un pobo dun xenocida e impoñe-la democracia, pero os feitos desdín estas afirmacións. As súas intervencións deixan sanguentos rastros de decenas ou centos de miles de mortos civís, destrución da economía, roubo das riquezas, forte división social, aniquilamento das vangardas intelectuais e asentamentos de réximes corruptos que nada teñen que ver con participación e control popular e limpeza electoral. Iraq e Afganistán son bos exemplos de todo o anterior.
O presidente Rodriguez, facendo gala da súa miserable integridade política, desdise de todo canto argumento utilizou cando outro liliputiense político, o presidente Aznar, meteunos na guerra de Iraq; acepta agora o papel de “bo sipaio” ó servizo duns intereses espurios que teñen como único obxectivo rouba-las riquezas do pobo libio. Faino por que máis que un presidente que represente os intereses dos habitantes dun estado, representa os intereses das grandes empresas e dos capitais transnacionais; esta disposto a que asumamos entre tod@s, os cuantiosos gastos que esta aventura militar vai representar para os orzamentos, en momentos de crise e cando se recortan salarios e servizos sociais, para unha grande parte da poboación.
Aínda que as dificultades sexan moitas, hai que dar unha resposta; a sociedade civil galega non pode mirar para outro lado diante desta brutal agresión do imperialismo. Aquel@s que quizais hoxe en Libia, se sintan liberados pola intervención imperialista, pronto van coñecer de primeira man, que representan os conceptos de democracia e liberdade cando os aplican na práctica estes xenocidas. Que @s libi@s lles pregunten ós habitantes de Tunisia, de Exipto, de Iemen, de Marrocos, de Arxelia, de Arabia Saudí, de Iraq.....
A liberación do pobo libio dos seus tiranos ten que ser obra do pobo libio.

En Galicia no mes de Marzo de 2011

domingo, 13 de marzo de 2011

LIBIA: O PETRÓLEO E O GAS FAN MÁIS COMPLEXA A SAÍDA


Carlos Dafonte

Despois do trunfo, aínda que sexa só aparente polo de agora, pois hai aínda moitas cuestións que dirimir, das revoltas en Tunisia e Exipto, o proceso insurreccional non chega a “bo porto” en Libia, curiosamente onde unha parte moi importante, segundo os medios de comunicación europeos, do exército fai causa común cos sublevados. Onde parecía máis fácil avanzar e derrubar a quen monopoliza o poder desde hai corenta e dous anos, a saída parece complexa e todo indica que se entrou nun enfrontamento civil de dubidoso resultado.

miércoles, 2 de marzo de 2011

MULLER E PENSIONAZO. PENSIÓNS: UN PASO MÁIS CARA Á PRIVATIZACIÓN E MENOS PARA A IGUALDADE

 Xulia Mirón

A firma do Pacto Social por parte dos dirixentes de CC.OO e UXT co goberno e a patronal ten un claro obxectivo: que sexa o conxunto da clase traballadora a que pague a débeda do Estado e que bancos e aseguradoras fáganse con miles de millóns de euros a través dos plans de pensións privados. Ademais, os asinantes do pacto aseguráronse de que o seu contido tamén se estenda á reforma laboral e á negociación colectiva. O Pacto supón un retroceso no conxunto dos dereitos da clase traballadora que tanto custou conquistar.