(Convocatoria dun
Encontro Aberto a tod@s
cant@s
activistas queiran participar)
LIMIAR
O proxecto de
sociedade que chamamos socialismo, onde as maiorías sociais podan
vivir sen ser explotadas, organizando o traballo en base a principios
igualitarios e de capacidade, asumindo un reparto xusto da riqueza
que producen, impoñendo un sistema de participación e toma de
decisións que se atope ó servizo da maioría e penetre en todos os
eidos da actividade humana, respectando o medio ambiente e
establecendo con firmeza a igualdade entre o home e a muller, foi
sempre ó longo da historia, unha necesidade. Desde a aparición da
propiedade privada ata a actualidade.
Pero
hoxe en pleno século XXI, a construción da nova sociedade, é unha
cuestión de supervivencia, analicemos a situación desde o centro ou
desde a periferia do sistema capitalista; desde o centro do sistema
capitalista, porque non queremos retroceder a décadas pretéritas,
que nos fan lembrar como nos momentos de crise, o capitalismo
recorreu a guerras e agresións intercapitalistas e a creación do
fascismo, o nazismo e o franquismo nin que se carguen os custes da
saída da crise, sobre as costas da grande maioría da poboación das
zonas periféricas, pero tamén pola necesidade de preserva-lo
planeta da agresión que significa o actual sistema.
Desde
a periferia porque a experiencia capitalista tampouco foi nin é moi
edificante: colonialismo estragador e xenocida, neocolonialismo
explotador e salvaxes ditaduras que permitiron o enriquecemento das
clases dominantes do centro e periferia e o reparto de migallas entre
os explotados/as do primeiro. Esa
realidade debe ser rexeitada dun xeito firme.
A
construción do socialismo convértese nunha necesidade e unha
cuestión de solidariedade entre as diferentes zonas e poboacións do
planeta; adquire así un carácter e unha dimensión
internacionalista..
É
certo que as experiencias pasadas que iniciáronse, tentando
construír esa nova sociedade levaban ese selo; máis as condicións
históricas e políticas nas que se desenvolveron, levaron o seu
fracaso.
Pero
ese feito non debe servir para abandona-lo proxecto de edificar unha
nova sociedade máis xusta, senón para establecer, analizando a
fondo as orixes e as causas de por que non convenceu a xente,
desbotar aqueles elementos que hoxe podemos dicir que eran erros, e
así construír dun xeito máis firme os alicerces nos que se debe
basea- lo novo proxecto.
Para
acadar estes obxectivos facemos público o seguinte MANIFESTO
cun
carácter aberto, que debe
servir para, a través da súa discusión, aglutinar a
tod@s
aquel@s
que consideren unha necesidade inicia-la discusión sobre o proxecto
alternativo ó sistema capitalista.
MANIFESTO
POLO SOCIALISMO
Atopámonos no período,
que pode durar aínda un tempo, cualificado por Bourdieu, como da
culminación da reacción conservadora neoliberal, feita, segundo
os seus promotores, en nome do progreso, a razón e a ciencia
referida particularmente como economía, que tentou, e en grande
parte o conseguiu, relegar ó pensamento crítico, de esquerdas, a un
“status” de arcaísmo.
Hoxe coñecemos onde toda
a verborrea e practica neoliberal levou ó planeta e ó centro do
sistema capitalista, seguindo a súa lóxica da preeminencia da lei
do valor, da creación de plusvalor e da necesidade que ten hoxe da
destrución física do capital excedentario, incluído o
correspondente a salarios, posto que o seu investimento non vai
producir a ganancia desexada. Xa Marx afirmou no O Capital, que en
tempos de crise “a taxa de ganancia e con ela a demanda de capital
industrial teñen desaparecido”, o que se traduce na actualidade en
desinversión produtiva, desvalorización do capital e toda outra
serie de consecuencias para @s
traballador@s
que coñecemos ben no estado español.
Neste cadro o único
obxectivo das institucións ó servizo do capitalismo é acada-la
máxima ganancia para unha minoría privilexiada, representada polos
administradores das grandes empresas multinacionais, que so buscan
lucrarse e o beneficio máximo para os accionistas, e os axentes das
finanzas, particularmente dos grande fondos de investimento, a quen
eufemisticamente se lles denomina “os mercados”; eles son os que
gobernan e impoñen os seus criterios aínda que ninguén os elixiu.
AS CAUSAS DA CRISE
ACTUAL
A crise económica cuxo
eixo central é a tendencia á queda da taxa de ganancia, como
consecuencia do aumento da composición orgánica do capital, é
dicir o resultado da acción dos capitalistas de substituír
traballadores por máquinas, obrigados pola competencia
intercapitalista que lles leva á mingua da plusvalía, maniféstase
con moita violencia no centro do sistema desde o ano 2007, o que
permite coñecer mellor, por se alguén non a tiña clara, cal é a
esencia e as leis do capitalismo: Un sistema baseado na explotación
da forza do traballo e onde todo vale para logra-la fin proposta.
Recolonización e intervención en numerosos países con importantes
fontes de enerxía, ataque sistemático contra dos dereitos de todo
tipo que @s asalariad@s e outras clases subalternas da sociedade
acadaron como resultado das súas loitas, recomposición do proxecto
democrático burgués, en función dos intereses de clase, que
conduce o seu deterioro, restrinxindo os espazos do mesmo no que a
sociedade tiña permitido expresarse. Quen ninguén espere polo tanto
concesións. Non hai un capitalismo con faciana humana.
Despois das medidas
tomadas no estado español pola oligarquía, ca intermediación dos
partidos PP e PSOE, co apoio de forzas nacionalistas burguesas, para
recupera la queda da taxa de ganancia, reformas laborais, baixada das
pensións e dos soldos ós funcionarios e redución do seu número,
mingua dos orzamentos en igualdade, dependencia, e servizos públicos
moi importantes como sanidade, educación e privatización dos
mesmos, recortes nas prestacións de desemprego, etc., que teñen
consecuencias como o aumento da pobreza e desnutrición entre os
nenos, do paro ata cifras dificilmente asimilables por unha sociedade
que non se atope enferma, axudas á banca cos cartos de todos os
contribuíntes, etc, tamén recortes moi importantes nas liberdades
para evita-las protestas e sancionalas con maior dureza, medidas
todas destinadas a aumenta-lo beneficio da clase minoritaria na
sociedade pero hexemónica a nivel político, pensamos que ningún
traballador, a estas alturas do desenvolvemento da crise, pode alegar
descoñecemento sobre o sistema e os obxectivos do mesmo.
Agás aqueles que non
queiran aceptalo por motivos ideolóxicos, o modo de produción
capitalista e a súa superestrutura política, o estado, atópase ó
servizo dunha clase política moi minoritaria na sociedade, que
monopoliza a maior parte da riqueza producida polo conxunto, no seu
exclusivo beneficio.
A pesares da dureza das
solucións que os sectores oligárquicos da burguesía impuxeron
nestes anos, as forzas que nas institucións din xoga-lo papel de
oposición, o mesmo que aqueles movementos como o 15 –M e outras
organización, que desde fora das mesmas pretenden xogar un papel
antisistema, non foron capaces de presentar un proxecto ós sectores
sociais golpeados polas solucións que desde o poder, tanto político
como económico se lle da a crise, permita organiza-los ós afectados
e a unidade de accións contra o inimigo común: o capitalismo
e as súas institucións.
Neste senso é
necesario non trabucarse máis, hai que loitar con preferencia contra
o sistema, os seus alicerces fundamentais, para superar esa
falsa idea, que derrotando a un determinado partido por medio
das eleccións se van
soluciona-los problemas; quen o xestiona nun momento determinado é
irrelevante, botar a un determinado partido das institución de
goberno é unha cuestión táctica pero os obxectivos estratéxicos,
poñer fin o sistema capitalista é o que ordena o programa, para non
caer no erro reformista de que o importante é a táctica e os
medios e non a estratexia e o fin.
Atopámonos cunha
realidade teimuda que temos que enfrontar; o capitalismo é o inimigo
dos pobos e aqueles que pensaban que as crises cíclicas do sistema
nunca chegarían ó centro do mesmo, que só afectaría ós países
máis atrasados, ós produtores de materias primas, as
colonias ou semicolonias dos países imperialistas máis
desenvolvidos, teñen que aceptar que trabucaron nas súas
previsións. A crise do capitalismo instalouse nos países centrais,
afectando en maior ou menor medida os mesmos segundo o elo que ocupen
na cadea imperialista e, dada a imposibilidade polo momento, dunha
guerra interimperialista a nivel mundial, como ocorreu en 1914 e
1939, que estrague unha enormidade de forzas produtivas, pódese
afirmar 1) que a crise chegou para quedarse por un tempo prolongado e
a saída vai ser só saída para un sector da burguesía, non para as
clases populares que xa nunca recuperarán os dereitos de todo tipo
que se lles arrebataron 2) que para as clases populares non hai
superación da crise dentro do sistema, pois a xénese da mesma, a
tendencia á queda da taxa de ganancia como resultado da competencia
intercapitalista, que leva a unha mingua da chamada “economía
produtiva” e ó aumento da “economía especulativa”, só pode
solucionarse en beneficio da clase hexemónica, cas medidas que se
foron tomando no transcurso destes anos.
NON HAI “TERCEIRA
VÍA” PARA SAIR DA CRISE
Ningunha outra solución,
como non sexa a neoliberal, o capitalismo actual, vai ser aceptada
polos poderes económicos; non hai pois posibilidade algunha, aínda
que haxa partidos e organizacións políticas que aplican as teses
neoliberais cando se atopan no goberno e tentan explicar a
posibilidade dunha saída socialdemócrata cando se atopan na
oposición, saída deste tipo. Entendemos hoxe este concepto como a
proposta keynesiana que é asumida polos partidos autotitulados como
socialdemócratas ou socialistas.
E non serve esta
alternativa porque os poderes económicos que operan no mundo, non
atopan con ela solución á crise de acumulación, aínda sendo como
é unha saída de carácter burgués, que tenta defende-lo
capitalismo fronte o seu posible derrube, desactivando a iniciativa
d@s traballador@s mediante a intervención do estado e a
consolidación dunha “economía mixta” que potencie a “demanda
agregada”.
Hoxe a oligarquía non é
favorable ó pacto e a cesión; para supera-la crise necesita da
derrota do movemento obreiro, que non se atopa nun momento de
ofensiva revolucionaria fronte ó capitalismo. A política baseada
nos presupostos de Keynes só é factible en momentos de expansión,
cando as ganancias dos capitalistas do centro do sistema son tan
importantes que non teñen reparo algún en prescindir dunha parte
pequena das mesmas para garanti-la paz social. O pacto social que
levou ás políticas socialdemócratas despois da segunda guerra
mundial, debeuse a diversos factores que hoxe non se producen: ó
desprestixio do capitalismo entre grandes sectores da sociedades da
época, cuxas contradicións produciron dúas guerras de carácter
mundial nun período curto de anos, á grave crise dos anos trinta e
o fenómeno do nazi-fascismo; a existencia da URSS como un posible
modelo alternativo para moitos traballadores; ó inicio dun período
de expansión económica, resultado da reconstrución do destruído,
a explotación das colonias e a fortaleza do movemento obreiro cuns
partidos comunistas moi poderosos no centro do sistema que xogaran un
importante papel na loita contra a ocupación, en determinados
países, polo exército nazi e atopábanse no que parecía un proceso
revolucionario de disputa do poder á burguesía. Estas circunstancia
levaron a un pacto da burguesía co movemento obreiro.
Pero hoxe esa alternativa
esta completamente pechada e non deixa de ser, por parte de quen a
propón, puro electoralismo, que pode enganar a determinados sectores
sociais o que lles pode permitir acceder a dominar determinadas
institucións, pero unha vez nas mesmas, aplicará, como sempre
fixeron, as vellas receitas neoliberais.
No fondo o que se tenta
con todo este tipo de manobras e culpar o neoliberalismo da
situación, tentando introducir no pensamento das amplas masas e
sectores da sociedade, que o capitalismo é reformable, como xa
dixemos máis arriba, que existe un capitalismo de “faciana
humana”.
No mesmo senso van outro
tipo de alternativas que aparecen ligadas ás importantes
mobilizacións populares que coñecemos como 15-M que se están a
consolidar no estado español arredor da afirmación “non somos de
esquerdas nin de dereitas” e que tentan esconde-la realidade de que
a crise e a súa saída formúlase, por parte da oligarquía no
poder, en termos de acada-la derrota da clase traballadora
asalariada, co aumento do seu grao de explotación, polo que a saída
da mesma só vai ser posible co enfrontamento entre burguesía e o
que xenericamente coñecemos como proletariado. Agochar esta
evidencia baixo outro tipo de formulacións como a loita da cidadanía
ou da multitude, contra os “de arriba”, só axuda á burguesía
porque esvae o campo da loita de clases que é o motor da historia.
Fronte a esta situación, a alternativa de “máis
soberanía”, que é o que propoñen os nacionalistas burgueses do
estado, proposta asumida polos nacionalistas galegos, non deixa de
ser unha saída burguesa, que beneficia ás respectivas burguesías e
pequenas burguesías de Cataluña e País Vasco, que non conduce a
ningures, desde a perspectiva dos traballadores, da clase obreira;
máis soberanía para que política económica?. Para seguir a
aplicar como se está a facer en Cataluña a política da Troika, que
desbarata o feble “estado de benestar” existente? Conseguila
soberanía, pero sen solta-las amarras do capitalismo, só vai
beneficiar á burguesía nacional que consolidará un mercado
interior máis libre de competencia, para implementar a política
económica neoliberal; polo tanto só beneficiará a un sector
minoritario da sociedade, o propietario dos medios de produción. A
proposta da burguesía catalá do “dereito a decidir”, tenta
esconder os brutais recortes de todo tipo levados a cabo nestes anos,
pola devandita burguesía desde a Generalitat, contra o nivel de vida
da maioría da poboación, e dada a aceptación por unha parte
importante da sociedade, indica o nivel tan baixo da “conciencia
para si” da maioría d@s traballador@s desa nación sen estado.
Ademais, somos
conscientes que a loita polo socialismo, a loita por poñer termo a
explotación e a un modelo baseado no produtivismo, que esgota os
recursos naturais e degrada dun xeito irreparable o medio ambiente,
que renuncia á defensa dos dereitos humanos, que considera a
igualdade home muller como algo irrelevante e a inmigración como un
perigo, de levarse a cabo dun xeito vitorioso, vai ser resultado da
loita coordinada dos pobos do estado español, pero tamén dos pobos
de Europa, onde @s
traballador@s
asalariados teñen que ter o papel hexemónico; nese senso rachar ca
unidade da clase obreira, pódese considerar un atranco a todo
proceso transformador e revolucionario. A defensa desta unidade non
debe significar renunciar a conseguir e defende-lo dereito de
autodeterminación dos pobos do estado español, dereito que todo
demócrata ten o deber, a obriga, de defender.
CONSTRUINDO
A ALTERNATIVA SOCIALISTA INTERNACIONALISTA
A única solución
verdadeiramente factible, se queremos saír da actual situación, é
a de avanzar cara ó socialismo.
Galicia, o seu pobo
traballador, polo seu carácter de nación oprimida, periférica na
UE e no Estado Español, esta a sufrir dun xeito especialmente duro
as consecuencias da crise. Nestas condicións é preciso redactar un
programa adecuado ás condicións concretas nas que se desenvolve a
loita na U.E., o Estado español e Galicia, que ten como obxectivo a
transformación socialista da sociedade. Pero non un programa máis
de corte electoralista, senón o programa que conteña as
transformacións necesarias para avanzar desde unha sociedade
ancorada no capitalismo explotador, do que é necesario facer unha
crítica científica, cara a unha nova sociedade, establecendo a
etapa de transición entre a actual e a que temos como obxectivo
estratéxico.
O socialismo ten que
deixar de ser unha verba, que para a maioría da sociedade di moi
pouco, para converterse nun proxecto que faga seu, que o acolla como
propio, unha parte importante da sociedade. É o único xeito de
loitar contra a afirmación defendida pola burguesía, de que non hai
alternativa ó capitalismo
A loita polo socialismo
significa tamén abrir un proceso constituínte, obxectivo da
creación dun dobre poder que pule a mobilización social
sostida no tempo, que culmine nunha folga xeral política que poña
freo ás medidas de austeridade e axuste, e derrube o aparello
administrativo da burguesía, impoñendo unha nova estrutura.
Por todo elo, é preciso
abrir un debate para determina-los eixos do programa e os obxectivos
da loita, iniciando todo este proceso ca celebración dun Encontro
Aberto, desde a base, que agrupe ós activistas que hoxe se
enfrontan ca realidade do capitalismo explotador e se atopan a favor
dunha saída de carácter socialista.
En Galicia no mes de
xullo de 2014