Roberto Laxe
No Estado
Español hai unha tendencia a resolver os problemas da clase traballadora coa
xeneralidade de que “traballadores somos todos”, e máis os autónomos, que
traballan máis que os demais; ou iso din eles. Con este simplismo encáranse
conflitos sociais complexos. O drama desta metodoloxía é que confunde máis que
clarifica, e xa sabemos que “en río revolto, ganancia de pescadores”. Por iso,
para ter perspectiva e podamos ir máis aló das meras formas nas que se
manifesta o conflito, intentemos ver cales son os axentes sociais que se moven
ao redor do conflito do taxi para entendelo na súa profundidade.
Unha
primeira aclaración de concepto, salvo os falsos autónomos que só constitúen o
10% do todo o sector, un autónomo é un pequeno empresario, teña asalariados ou
non, porque é dono do seu medio de produción e vende o produto do seu traballo
por un prezo; a mercancía que pon no mercado non é a súa forza de traballo,
senón o resultado dela, sexa un transporte de viaxeiros, de mercancías ou a
venda de coches.
Isto é
chave para entender porqué cando este sector formula as súas reivindicacións
non fala de xornadas nin de salarios, senón de custos de produción
(combustible, alugueres de locais, etc.) e de cotas de mercado (licenzas) ou
prezo da mercancía, sexan portes ou sexan tarifas; falan, en fin, nos mesmos
términos que calquera empresario, pequeno, mediano ou grande. Pola contra, si
fosen asalariados / as as súas reivindicacións terían que ver coa xornada ou o
salario.