Carlos Dafonte
A pesares da súa curta
existencia, morreu ós 54 anos, e os dous derradeiros con importantes
problemas físicos que lle minguaban o seu quefacer, o pensamento de
Lenin marcou todo o século XX e o vai seguir a facer no presente,
sempre que o obxectivo dun proceso sexa a revolución é dicir, levar
adiante as transformacións que permitan deixar atrás o sistema
capitalista e inicia-la senda da construción dunha nova sociedade
baseada noutras premisas que non sexan a explotación da forza de
traballo, a consecución do beneficio como obxectivo prioritario, a
apropiación da riqueza que produce o conxunto da sociedade por un
grupo moi reducido de persoas, o consumismo e a liquidación da
natureza e mantemento do patriarcado como instrumentos que axudan ó
capital na súa hexemonía na sociedade.
Por iso o pensamento de
Lenin non pode ser neutralizado polo capitalismo nin polos manuais ó
que tan aficionados foron na URSS, comezando polos folletos
redactados por Stalin cos que tentaba “domesticar”, poñer ó servizo da súa actuación práctica, o pensamento do dirixente da
revolución de 1917. De igual xeito que o Che Guevara escribiu nun
momento dado, despois de regresar do Congo, na súa etapa en
Checoeslovaquia, da necesidade de “menos manual e máis Capital”,
con Lenin acontece o mesmo, non é posible pecha-lo seu pensamento
nun manual; o seu pensamento e tan rico, tan dialéctico, tan unido
ós acontecementos que está a vivir, que orienta, que recitar frases
por el escritas, fora do contexto no que as redactou, algunhas veces
non conducen a ningures, só a crear confusión.
Significa o anterior que
non elaborou ó longo da súa extensa obra unha teoría da
revolución?. En absoluto, baseándose no marxismo elaborou unha
teoría científica que debe axudar a todo revolucionario a
comprende-la realidade e o xeito de actuar, pero sen repetir
mecanicamente consignas que nun momento, na situación concreta de
Rusia situou en primeiro termo. Poñamos un exemplo, unha cuestión
fundamental para o avance dun proceso de transformación estrutural
é, ninguén o debe dubidar, a creación do “dobre poder” e
outra distinta é, como algúns aínda repiten hoxe, que os órganos
do mesmo deban estar formados por obreiros, soldados e campesiños;
esa era a necesidade da composición dos soviets na Rusia de 1917, en
plena guerra mundial, cunha poboación de base campesiña moi ampla,
pero debe se-la loita de clases nun momento determinado a que exixa a
composición do mesmo. Teño a impresión que moitos dos escritos de
Lenin en vez de documentos históricos, convertéronos en fórmulas
que para algúns son posibles de aplicar en calquera lugar, en
calquera situación e en calquera tempo, cousa que desde o meu punto
de vista non é aceptable. Considero que o importante nestes anos de
crise ideolóxica no campo da esquerda, é volver álectura da súa
obra.