A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

viernes, 30 de marzo de 2018

Y EL GENIO ESCAPÓ DE LA BOTELLA...UNA VISIÓN DE LA REVOLUCIÓN BOLIVARIANA DE VENEZUELA EN MARZO DE 2018


Ángeles Maestro.

Hay una guerra abierta contra el pueblo venezolano y nos concierne directamente. El silencio o la pasividad son cómplices necesarios del crimen.
El imperialismo yanki está reproduciendo contra el pueblo venezolano los mismos mecanismos, la misma lógica que le ha llevado a generar 327 golpes de Estado en 25 países latinoamericanos entre 1902 y 2002. Una y otra vez, el gobierno del país que invierte en gasto militar el 40% del total mundial, el triple que China y 9 veces más que Rusia, ha lanzado todo su arsenal desestabilizador sobre cada pueblo que ha intentado hacerse dueño de sus recursos y construir su propia historia. Los mecanismos son siempre los mismos:
  • La guerra mediática que criminaliza las acciones de cada gobierno para levantar a su pueblo contra él y, sobre todo, para descargar sus potentes mecanismos de manipulación informativa sobre otros pueblos. El objetivo es aislar, romper todos los mecanismos de solidaridad.
  • El bloqueo económico y financiero. La provocación del desabastecimiento mediante el asedio y el sabotaje, al que se une el aislamiento financiero, para a continuación atribuir al gobierno la responsabilidad sobre sus consecuencias.
  • La guerra social, utilizando mecanismos abiertamente fascistas para provocar la escalada de la violencia y, en definitiva, la desestabilización.
  • El asesinato del liderazgo revolucionario.
  • El golpe de Estado militar, orquestado por las agencias de inteligencia del imperio y ejecutado por una parte de la jefatura de las fuerzas armadas locales, al que le sigue la guerra abierta contra el pueblo si hay resistencia.

lunes, 19 de marzo de 2018

UNHA CAMPAÑA ELECTORAL PROLONGADA

Carlos Dafonte.

A mobilización popular fixo que se dese un envorco a unha situación bloqueada institucionalmente; con decenas de miles de pensionistas nas rúas e millóns de mulleres ameazando co que se convertiu nun feito o 8 de marzo, o Goberno que leva alardeando máis dun ano que a situación económica grazas as súas determinacións, superou a crise e entra de novo polo roteiro do crecemento, tivo que mover ficha e lanzouse a unha populista campaña de subas salariais, de funcionarios, policias e guardas civís para situalos ó nivel das polícias das autonomías, o tempo que fai promesas, a todos os colectivos que se atopan nas rúas amosando o deterioro da súa situación social e económica e desmentindo que a crise teña pasado.
Os pensionistas en primeiro lugar, o celeiro máis importante de votos do PP, ameazan con axudar a que o PP perda as próximas eleccións, acosado tamén pola suba en todas as enquisas, do número de votos de Ciudadanos, cuxo dirixente Albert Rivera, o “novo Lerroux” da política española, despois de controlar como o seu antecesor que unha parte do voto da clase traballadora non se instale no nacionalismo en Cataluña, está a dar con forza os pasos na política estatal, para sen ofrecer nada e tentar contentar a todos os sectores sociais en litixio, situarse nos primeiros postos nas preferencias do electorado. Só din ofrecer estabilidade, pero tanto ó PP como no momento de asina-lo pacto, ó Psoe, e estou convencido que de gañar Unidos Podemos, tamén lle ofrecerían estabilidade; tanto lles vale “un roto como un descosido”; o caso é estar en primeiro plano da política. A incapacidade deste partido, despois de gaña-las eleccións en Cataluña, para presentar unha alternativa ó nacionalismo aínda que non houbera votos para gañar no Parlamént, dí ben claro o que é; unha estrutura ben financiada pero sen programa, que actúa segundo o que digan as enquisas.

martes, 6 de marzo de 2018

GALICIA HOXE.

Carlos Dafonte.

Galicia como non podía ser doutro xeito, atópase hoxe mergullada en dúas crises que a calquera dirixente político enraizado na súa terra, lle obrigarían a considera-la situación con seriedade e non actuar como o teñen feito nestes anos, tanto os que aspiran a ser elixidos para controlar as institucións galegas como @s os que xa as controlan: ca certeza de que o máis seguro é seguir a corrente que nos pula, aínda que de facelo así, o futuro sexa incerto, pero é o que hai para todo o estado e presentar unha acción política con toda unha serie de medidas que non se atopan como repite constantemente M. Rajoy, dentro do “sentido común”, ten os seus riscos; o primeiro que os medios de comunicación hexemónicos demonicen a quen as formula. Sentido común nunha sociedade dividida en clases, como a nosa, sempre e o xeito de pensar da clase dominante, que consigue por métodos diversos que as “clases subalternas” acepten o seu pensamento.