Carlos Dafonte
Pouco se falaba de Grecia
denantes de aparecer Syriza no panorama político e o afundimento
electoral dos dous grandes partidos, Nova Democracia e o PSOK, por
medio dos que o verdadeiro poder mantiña a ficción dunha dereita e
unha esquerda, para manter ó pobo grego nunha realidade inexistente.
Ata o intre en que Syriza controlou o goberno, todo parecía ir ben
aínda que todo fose mal para @s traballador@s
e o trunfo de Syriza foi a expresión de que ese pobo, despois de
moitos anos de sometemento ós intereses do imperialismo, dos seus
instrumentos actuais, U.E., OTAN, FMI, BCE, tentaba iniciar outro
camiño que puxo en evidencia que os novos dirixentes políticos non
estaban a altura das exixencias populares.
O que tento amosar neste
artigo é que a débeda actual grega, que a dereita, os neoliberais
tanto progresistas como conservadores do estado español e da UE
presentaron, cunha malévola intención, como resultado dos salarios
elevados do funcionariado e pensionistas e non terse apertado o cinto
durante anos, non son máis que argumentos que esconden a realidade,
que non é outra que Grecia nos últimos 200 anos, non foi un país
soberano con intervencións constante das potencias imperialistas que
se beneficiaron da súa débeda que se pode cualificar, sen medo a
trabucarse, de inadmisible e odiosa, desde os primeiros anos da loita
pola independencia; e dende a creación da OTAN despois da II G.M.,
é o país, con respecto ó seu PIB, que máis gasta en armamento sen
que a organización militar imperialista lle garanta a súa
seguridade.