O calendario electoral vai marcar dun
xeito determinante os procesos políticos do ano próximo; en
primeiro lugar vai despexar se o réxime xurdido ca aprobación da
constitución séguese a cambalear, afectado polo retroceso dos
dous máis firmes alicerces sobre o que se asenta, o PP e o PSOE,
pola corrupción, o desprestixio da institución monárquica e a
fonda crise económica que esta a beneficiar ós sectores
oligárquicos, a consecuencia das medidas aprobadas nestes once
últimos anos, polos dous partidos que monopolizan o control das
institucións; en segundo se comézase a albiscar unha alternativa,
dentro do propio sistema, que abra como mínimo un proceso
constituínte que sen grandes traumas, poña remedio dun xeito máis
democrático a algunhas chatas do réxime xurdido despois da
desaparición da ditadura.
A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.
G. Lukács
miércoles, 17 de diciembre de 2014
miércoles, 10 de diciembre de 2014
EXTRADICIÓN DE MARTÍN VILLA E UTRERA MOLINA: UNHA ORDE CONTRA O RÉXIME DO 78
Roberto
Laxe
A
orde de extradición emitida pola xuíza arxentina Servini contra 20
ex-altos cargos do franquismo, a instancias de descendentes de
represaliados do franquismo, é un torpedo á liña de flotación do
réxime do 78. Cuestiona unha das súas columnas vertebrais, a lei de
amnistía / Punto Final que permitiu reconverterse en demócratas aos
que participaran activamente da ditadura.
O
franquismo en 1970 viuse na obriga, pola mobilización social interna
e externa, a conmutar as penas de morte do Xuízo de Burgos contra
militantes de ETA. A partir dese momento dá comezo realmente a
Transición; pois é cando a burguesía española busca un recambio a
un réxime agónico, para salvar os mobles. Non quería aventuras que
conducisen a situacións irreversibles nunha década, os 70,
caracterizada polas explosións revolucionarias. Nesa década
prodúcese a vitoria do Vietnam, a revolución portuguesa, a caída
da ditadura grega, a revolución nicaraguana, ... todo como resaca do
maio do 68 francés.
miércoles, 3 de diciembre de 2014
O TRATADO DE LIBRE COMERCIO UE-EEUU CADA VEZ MÁIS CERCA E O SILENCIO SOBRE O MESMO, CADA VEZ MÁIS CÓMPLICE
Carlos Dafonte
Polo seu nome en inglés,
o Trasatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP) que eu
denominarei “Tratado de Libre Comercio UE-EEUU”, supoño segue a
negociarse entre a máis absoluta desinformación. Por parte da Unión
Europea, negocia un chamado “Grupo de Traballo de Alto Nivel para o
Emprego e o Crecemento” (HLWG), creado en 2011. Cando o
“Observatorio da Empresa Corporativa”, preguntoulle á Comisión
Europea quen formaba parte do mesmo, contestoulle despois dun tempo
que o grupo “non ten membros identificables” e que “non hai
ningún documento que conteña a listaxe dos autores dos informes”.
Tampouco houbo resposta cando se lle preguntou polos “expertos
externos” nin cando solicitaron listaxe das xuntanzas cos grupos
empresariais, que segundo parece, son os que están a marcar a
axenda.
miércoles, 26 de noviembre de 2014
A REVOLUCIÓN COMO "APOSTA MELANCÓLICA"
Roberto Laxe
Nunha recente entrevista a M Lowy en Anticapitalistas.org, un dos teóricos máis importantes dunha das fraccións da IV Internacional, o Secretariado Unificado, fai unha afirmación moi preocupante por vir dunha persoa que se reivindica como trotskista: a revolución como "aposta melancólica", din, porque moitos dirixentes marxistas foran asasinados.
Que intelectuais provenientes do stalinismo caíalles o Muro de Berlín na cabeza e estean "melancólicos", enténdese: confiaban na Patria Socialista, a URSS; pero que os que veñen do trotskismo estean "melancólicos", xa é máis difícil de entender. A IV Internacional fundar en 1938, porque consideraba que na URSS había que facer a revolución política, acabar coa burocracia e avanzar ao socialismo. Pero xa o mesmo Trotski, na Revolución Traída, situaba perfectamente a disxuntiva de que ou a revolución política era dirixida por un partido de "tipo bolxevique" (dicía literalmente), ou o camiño desa revolución era a restauración do capitalismo. Desgraciadamente, na URSS, nin nos demais estados obreiros houbo un partido deste tipo, e o camiño foi o da restauración. Os trotskistas XA SABIAMOS QUE ESA VARIANTE SE PODERÍA DAR, e chamarse a engano porque sucedeu desa maneira non ten ningún sentido. O balance habería que facelo a partir do porqué non existiu un partido de "tipo bolxevique", e non cuestionalo todo, encerrándose nunha "melancolía" derrotista.
lunes, 17 de noviembre de 2014
ALGUNHAS REFLEXIÓNS SOBRE O ESTADO, O DOBRE PODER E A HEXEMONÍA (PARTE II)
Carlos Dafonte
OS ELEMENTOS
CONSTITUTIVOS DA HEXEMONÍA
Gramsci foi
abrindo perspectivas diversas, algunhas poden parecer contraditorias
ó longo da súa reflexión, difícil reflexión na cárcere, sobre
aspectos fundamentais do seu concepto de hexemonía e das
relacións entre estado e sociedade civil.
Reflexións
moi valiosas para axudarnos a comprender hoxe o xeito en que se
produce o dominio dunhas clases sobre outras e que Anderson estudiou no seu libro “As antinomias de Gamsci”, destacando as
contradicións que algunhas veces parecen existir no seu pensamento.
Por
exemplo, noutro pasaxe dos “Cadernos” formula o problema da
hexemonía non como unicamente unha cuestión de
consenso e centrada na sociedade civil, senón como unha suma de
consenso máis coerción compartida entre a sociedade civil e o
estado: O estado exerce a coerción e a sociedade civil o consenso.
Formulación que pode inducir a equívocos e non permite comprende-la
realidade.
Tamén, e posiblemente resultado da
análise sobre o que acontecía na súa patria, do poder exercido
polo totalitarismo fascista, da identificación estado- partido, da
existencia de bandas de paramilitares, que acosaban e destruían as
organizacións obreiras e partidarias, formula en determinado
momento, a identificación total entre sociedade civil e estado,
chegando case a negar a existencia da primeira, o que pode levar a
interpretacións de carácter ultraesquerdistas, como aquelas
que consideran que toda democracia burguesa é fascismo. Di Gramsci:
“ Por estado debe entenderse non só o aparello gobernamental,
senón tamén o aparello privado da hexemonía ou sociedade civil”
e sentencia “en realidade, sociedade civil e estado son unha e a
mesma cousa”. “A sociedade civil é tamén parte do estado, en
realidade é o estado mesmo”. Quen non distinga un réxime
democrático-burgués do fascismo, aínda que ambas las dúas son
formas da ditadura do capital, esta a caer nunha política sectaria
como a do “terceiro período”, onde identificábase, mediante a
teoría do social-fascismo, á socialdemocracia cos nazis e
fascistas, de onde xurdiu a negativa da fronte obreiro para combater
cos primeiros ós segundos. Na actualidade esta posición dificulta a
comprensión das especificidades da democracia nas sociedades do noso
entorno.
lunes, 10 de noviembre de 2014
CORRUPCIÓN, A ESENCIA DO RÉXIME?
Roberto Laxe
Non hai día en que a
poboación non esperte cun novo caso de corrupción, aos xa “históricos”
Barcenas, Gurtel, EREs,... agora aparecen os cartóns “opacos” de Bankia, ou a
operación Punica... Isto polo que fai ao Estado Español, pero cada nación ou
rexión do estado ten os seus asuntos, como na Galicia a Pikachu, a Pokemon, e
ducias de alcaldes e concelleiros “pringados” en subornos, prevaricacións,
etc., etc.
A corrupción é parte
estrutural dun réxime, o do 78, que se basea no esquecemento e perdón dos que
ao longo de 40 anos de ditadura fixeron de “España” o seu casarío persoal; e
así seguen considerándoa. É consustancial, estrutural ao tipo de capitalismo
que se desenvolveu, o “capitalismo castizo” que nasce, cresce e desenvólvese
nas proximidades do aparello do estado, das concesións en infraestruturas ou
servizos privatizados, nas recualificacións do chan, nas subvencións para
cursos ou para a venda de automóbiles (plan Prive).
lunes, 3 de noviembre de 2014
ALGUNHAS REFLEXIÓNS SOBRE O ESTADO, A HEXEMONÍA E O DOBRE PODER (PARTE I)
Carlos Dafonte
Varias son
as cuestións, relacionadas co anterior, sobre as que debemos
reflexiona-los cidadáns dos países do centro do sistema
capitalista.
martes, 28 de octubre de 2014
PORQUE APOIAR O PROCESO SOBERANISTA CATALÁN "DESDE FORA"
Roberto Laxe
Existe unha tendencia inducida a considerar o
proceso soberanista catalán como unha cortina de fume para tapar os
problemas fundamentais da sociedade, e teñen parte de razón: se o
goberno central houbese deixado decidir, é dicir, con facer un
referendo como acaban de facer os escoceses quitarían moita tensión
ao proceso, situándoo na pregunta central: a soberanía dun pobo
axuda ou non a saír da crise. O réxime a través do goberno e os
seus partidos (PP, PSOE, UpyD), ao que agora súmanse sectores do
exercito, negan o máis simple dos dereitos democráticos. E aquí é
onde entra o porque “desde fóra” hai que apoiar o proceso
catalán.
martes, 21 de octubre de 2014
POLA CONCRECIÓN DUNHA ALTERNATIVA SOCIALISTA COMO ÚNICA SAÍDA DA CRISE, AXEITADA ÓS INTERESES DO POBO TRABALLADOR
(Convocatoria dun
Encontro Aberto a tod@s
cant@s
activistas queiran participar)
LIMIAR
O proxecto de
sociedade que chamamos socialismo, onde as maiorías sociais podan
vivir sen ser explotadas, organizando o traballo en base a principios
igualitarios e de capacidade, asumindo un reparto xusto da riqueza
que producen, impoñendo un sistema de participación e toma de
decisións que se atope ó servizo da maioría e penetre en todos os
eidos da actividade humana, respectando o medio ambiente e
establecendo con firmeza a igualdade entre o home e a muller, foi
sempre ó longo da historia, unha necesidade. Desde a aparición da
propiedade privada ata a actualidade.
Pero
hoxe en pleno século XXI, a construción da nova sociedade, é unha
cuestión de supervivencia, analicemos a situación desde o centro ou
desde a periferia do sistema capitalista; desde o centro do sistema
capitalista, porque non queremos retroceder a décadas pretéritas,
que nos fan lembrar como nos momentos de crise, o capitalismo
recorreu a guerras e agresións intercapitalistas e a creación do
fascismo, o nazismo e o franquismo nin que se carguen os custes da
saída da crise, sobre as costas da grande maioría da poboación das
zonas periféricas, pero tamén pola necesidade de preserva-lo
planeta da agresión que significa o actual sistema.
viernes, 10 de octubre de 2014
O ISLAMISMO RADICAL Ó SERVIZO DOS INTERESES DO IMPERIALISMO DOS USA
Carlos Dafonte
O islamismo máis
radical, que popularmente coñécese como “yihadismo”, practican
a “yihad”, e tamén como “muxadíns”, os homes que están
dispostos a morrer por Alá, non é un proceso endóxeno das
sociedades musulmáns, responde o seu pulo case sempre, a uns
determinados intereses hexemónicos mundiais.
Hai xa moitos anos que
Samir Amín o coñecido economista, escritor e politólogo exipcio,
contou como estando en presencia de Gamal Abdel Nasser presidente de
Exipto, diante da nova que lle comunicaron da celebración dun evento
que xuntaba a un numeroso grupo de musulmáns moi radicais, o
analizou como a resposta dos EEUU ós acontecementos que se estaban a
dar naquel momento.
martes, 7 de octubre de 2014
O POTENCIAL PARA O CAMBIO QUE SE AMOSOU CO 15-M
Lorenzo (15-M da Ría, Oleiro, Culleredo e Cambre)
A
resposta popular no estado español á situación de crise do
capitalismo, do réxime e das institucións explicada no Manifesto
polo Socialismo “POLA
CONCRECIÓN DUNHA ALTERNATIVA SOCIALISTA COMO ÚNICA SAÍDA DA CRISE,
AXEITADA ÓS INTERESES DO POBO TRABALLADOR" tivo lugar durante a
campaña das eleccións municipais de 2011 (o manifesto está
dispoñible en
http://esquerdalternativa.blogspot.com.es/2014/08/pola-concrecion-dunha-alternativa.html).
martes, 30 de septiembre de 2014
A ORGANIZACIÓN POLÍTICA NA EPOCA DOS MOVEMENTES SOCIAIS (II Parte)
Xulia Mirón e Roberto
Laxe
A estas alturas da crise
social e política do sistema ninguén discute xa a necesidade da
organización política, o que está en discusión son os lineamentos
programáticos e as tarefas que se necesitan para a liberación da
humanidade da explotación capitalista, e que ferramentas
organizativas son necesarias para levalas até o final.
O elemento central que
define a situación actual, tanto a nivel internacional como
nacional, é a que Trotski definiu no Programa de Transición: “a
crise da humanidade redúcese á crise da súa dirección
revolucionaria”. Esta crise que hoxe podemos cualificar de
“baleiro”, é a que provoca o estancamento e putrefacción dos
procesos revolucionarios dos últimos anos, permite a restauración
do capitalismo nos ex estados “socialistas”, e explica a
aparición de fenómenos que, dunha maneira desvirtuada e/ou
populista, ocupan ese espazo baleiro.
Podemos no Estado
Español, Beppe Grilo en Italia, como antes as ONGs, e agora os
movementos sociais, son paradigmáticos dunha organización política
que vén cubrir ese baleiro que, sempre, preséntase baixo “formas”
novas, enfrontadas ás “vellas”.
lunes, 22 de septiembre de 2014
O CAPITALISMO NON CONSEGUE REMONTA-LA CRISE E A ECONOMÍA DO ESTADO ESPAÑOL TAMPOUCO
Todas as institucións de
carácter mundial, tanto económicas como políticas, amosan estes
días a grave preocupación que lles produce a esterilidade de todas
cantas medidas foron tomadas para saír da crise. Admítense os
curtos avances e os retrocesos importantes que se producen desde hai
anos. Só no estado español o Partido Popular practica un
avestrucismo suicida.
A pesares de todos os
seus esforzos e recorrendo a todo tipo de argumentos, a mentira o
máis cotiá, para enganar ós distintos pobos que configuran o
estado español nesta precampaña electoral longa, que desembocará
nas eleccións municipais, autonómicas e xerais do ano 2015, sobre a
bondade da súa política económica, as cifras son testanas e
quítanlle a razón ó PP; todo indica que a situación económica
vai a peor e a maioría da sociedade a sofre nas súas carnes.
Como pode o PP tentar
convencernos de que España vai ben nun contexto europeo de Italia
entrando en recesión, a posibilidade de que Francia o faga nun
período curto e o estancamento da economía de Alemaña?. Unha
economía subordinada como a nosa, baseada nos servizos, co sector
industrial maioritariamente en mans foráneas, o automóbil, non pode
ir nunca ben cando no noso entorno, as potencias industriais de
Europa, non van ben. E Francia a quen toda unha serie de
comentaristas consideraban desde hai anos, o “enfermo da UE”, non
vai nada ben. No primeiro semestre do presente ano, o noso veciño
tivo un crecemento do PIB cero, o déficit público atópase polas
nubes, superando con moito o 3'8 prognosticado, o desemprego supera
os 3.500.000 e sumándolle os que teñen traballo temporal, sitúase
por enriba dos cinco millóns; pois ben en vez de estimula-lo
consumo, medida máis na liña dun partido que se chame socialista,
aínda que igualmente ineficaz, optou Hollande polo chamado “Pacto
de Responsabilidade” que lle outorga ó sector privado privilexios
fiscais por máis de 30.000 millóns de euros, para cuxo
financiamento reducirase o gasto público en máis de 50.000 millóns
de euro ata o ano 2017; falando claro, se carga sobre a maioría dos
franceses, os custes deste plano, reducindo orzamentos en servizos
públicos, salarios, prestacións sociais, etc. É polo tanto lóxico
que a popularidade de Hollande atópese polo chan.
martes, 16 de septiembre de 2014
O "XENE" FRANQUISTA DAS REFORMAS ELECTORAIS
Robero Laxe
Podería parecer que todo o rebumbio levantado polas
reformas electorais propostas polo goberno e a Xunta é unha cortina
de fume, coa que tratarían de evitar o importante, as consecuencias
sociais e económicas das súas políticas para a poboación... Nada
máis lonxe da realidade, o PP con estas reformas electorais
-elección directa de alcaldes, redución de parlamentarios
autonómicos, etc.- esta remodelando o réxime do 78, blindando as
institucións fronte a cambios de calado que se anuncian.
Mesturando a Lenin con von Clausewitz, “a
política é a economía por outros medios”, e todos os recortes,
axustes e rescates só poden garantise a través dun retroceso
tremendo nas conquistas políticas, democráticas. É de caixón, de
aí por exemplo a disolución das brigadas antirroubos da Policía
Nacional e o reforzo dos antidisturbios para previr levantamentos
sociais.
Pero vaiamos por partes: primeiro, a reforma
electoral de face ás municipais -elección directa dos alcaldes-
arguméntana sobre a base de que é máis democrático unha lei
electoral como a que eles propoñen, que a actual, e ademais garante
a “gobernabilidade” dos concellos. Esta claro que o primeiro
argumento se é unha cortina de fume, o máis democrático non é que
se elixa directamente ao alcalde, é dicir, quen vai a mangonear
catro anos, senón que o pobo decida sobre todos os aspectos do seu
futuro: nun estado democrático a lei non está por encima da
decisión do pobo, senón ao seu servizo, porque a lei é emanación
do pobo. Mentres, nos estados non democráticos, absolutistas ou
ditaduras, é a lei, arbitraria ou non, a que se sitúa por encima da
vontade popular, encorsetándola.
Por favor, que se deixen de monsergas, o que
realmente queren é o goberno dunha persoa e “brazos de Madeira”
(parlamentarios, concelleiros, etc.) como os do franquismo, que a
cambio dunhas prebendas e patentes de corso, votaban todo o que a
“autoridade competente” propuña. Son uns nostálxicos da
ditadura, na que os “políticos” non tiñan que pasar “o grolo”
dunhas eleccións cada catro anos, de enfrontar programas, para logo
incumprilos; e sobre todo arriscarse a perder o poder, é dicir o
control das subvencións estatais, desde o goberno central até o
ultimo concello. Garantir este control é o que esconden tras a
palabra “gobernabilidade”, porque a burguesía española
caracterízase pola súa dependencia total desas subvenciones /
concesións.
Se realmente queren achegar “a política”
e as institucións ao pobo, que establezan a revocabilidade de todos
os cargos electos, derroguen a antidemocrática lei D’Hont, que a
través da “enxeñaría” electoral favorece aos partidos
maioritarios, e os límites do 5% dos votos para ser elixido, poñan
os medios de comunicación desas institucións ao servizo das
organizacións obreiras e populares, das asembleas populares, de
maneira que todos poidan concorrer en termos de igualdade; neste
momento os únicos que teñen acceso a eses medios, públicos e
privados, son as organizacións burguesas e as que se lles concede
graciosamente ese “privilexio”.
Estas e outras medidas son os oposto polo
vértice á proposta polo PP neofranquista, polo que só a través da
loita vanse a conseguir.
Unidos a estes argumentos “políticos”,
explican que as medidas de reforma electoral que propoñen, supoñen
un “aforro” en custos parlamentarios ou nos concellos. Novamente
sae o “xene” franquista, presupondo que o goberno dunha persoa é
máis barato que unha democracia. Falso até a medula, porque ese
goberno supón un alto grao de arbitrariedade á hora da utilización,
sen control, dos orzamentos públicos.
martes, 9 de septiembre de 2014
A ORGANIZACIÓN POLÍTICA NA ÉPOCA DOS MOVEMENTOS SOCIAIS (parte I)
Xulia
Mirón e Roberto Laxe
Fai
xa bastantes anos, desde mediados dos 90 aproximadamente, a
resistencia ao capitalismo atópase nunha encrucillada; entre manter
o que se deu en chamar, as “vellas formas de organización”, os
partidos políticos, e as “novas formas de organización”, é
dicir, os movemento sociais.
No
ano 2000 James Petras fixo unha severa critica aos organismos que,
naquel momento levantábanse como alternativos aos partidos, as ONGs;
que se diseminaron por todo o mundo ao servizo dunhas concepcións
políticas baseándose no rotundo rexeitamento á loita de clases
como motor da transformación social. A crise dos últimos anos
confirmou a tese de Petras, as ONGs non eran máis que substitutos do
estado, alí onde este deixaba de cumprir un papel no benestar da
sociedade, e como tales axentes prácticos e ideolóxicos da
privatización ao servizo das multinacionais e as grandes potencias.
jueves, 4 de septiembre de 2014
LAS TAREAS DE LA IZQUIERDA REVOLUCIONARIA ANTE PODEMOS Y OTRAS OPCIONES ELECTORALES
Ángeles Maestro.
Lo que algunos pensaron
que era un aguacero de primavera se ha transformado en un ciclón político. La
última encuesta del CIS muestra que, más allá de análisis rigurosos acerca de
los poderosos apoyos mediáticos de la formación de Pablo Iglesias y de su
debilidad programática, que la sitúa en el mismo espacio político que IU,
Podemos tiene la capacidad de trastocar el escenario electoral.
El principio del fin de
la Transición
El voto recibido por esa
organización en las elecciones europeas, junto a la gran abstención, al
crecimiento del voto en blanco, al ascenso de IU, ERC y Bildu, rubricaron el
principio del fin del bipartidismo y con él de los pilares que – mediante la
alternancia en el gobierno de PP y PSOE – han venido sustentando el engranaje
político desde la Transición.
lunes, 18 de agosto de 2014
O SIONISMO ENFERMIDADE CON TENDENCIA O XENOCIDIO DO XUDAISMO
Carlos Dafonte
Estes días no que o
xenocidio organizado polo estado sionista de Israel, abátese de novo
sobre o pobo palestino, algúns cando analizamos o que está a
acontecer, facemos unha diferenza entre os xudeus e os xudeus
sionistas, aínda que teño a certeza de que si os sionistas
atópanse no poder en Israel case dende a súa fundación, é grazas
ó voto cativo de moitos xudeus que non son sionistas.
Vendo o martirio do pobo
de Gaza ante a indiferenza do que denominamos “comunidade
internacional”, é dicir, toda unha serie de institucións
internacionais e estatais, mediante as que as oligarquías dominantes
no mundo impoñen os seus criterios ós diferentes pobos,
institucións que non son capaces de tomar medidas que castiguen os
crimes de Israel e repiten despois dalgunhas condenas verbais o de
“Israel ten dereito a defenderse”; este “mantra” que
escoitamos estes días en numerosas ocasións, o que verdadeiramente
significa é que só Israel ten dereito ilimitado para matar civís,
contravir toda lei sobre a guerra e o respecto polos dereitos
humanos, pero os palestinos, que son verdadeiramente os agredidos
desde preto de 70 anos, non teñen dereito algún á defensa contra
unha ocupación e a usurpación duns territorios, que os sionistas
levaron adiante violentamente, e os condenan ó holocausto.
lunes, 11 de agosto de 2014
DÉFICIT FISCAL ENTRE AS COMUNIDADES AUTÓNOMAS, O QUE PARTE E REPARTE...
Roberto Laxe
En pleno mes de Xullo, e pouco antes
da reunión entre Mais e Rajoy para discutir sobre o referendo
catalán, o ministerio do sr Montoro fixo publicas as contas do
déficit fiscal entre as comunidades autónomas. Segundo as súas
contas, Madrid, Cataluña (menos do que di a Generalitat), Valencia e
Baleares son as que pagan, e as demais son subvencionadas, entre
elas, Galiza, en 3 mil millóns de euros. Pola súa banda, o BNG fixo
públicos as súas propias análises, criticando por centralistas as
contas de Montoro. Deles resulta que Galiza non recibe ese 3 mil
millóns, senón que ten un déficit fiscal de 1 300 millóns.
domingo, 3 de agosto de 2014
POLA CONCRECIÓN DUNHA ALTERNATIVA SOCIALISTA COMO ÚNICA SAÍDA DA CRISE, AXEITADA ÓS INTERESES DO POBO TRABALLADOR
LIMIAR
O proxecto de
sociedade que chamamos socialismo, onde as maiorías sociais podan
vivir sen ser explotadas, organizando o traballo en base a principios
igualitarios e de capacidade, asumindo un reparto xusto da riqueza
que producen, impoñendo un sistema de participación e toma de
decisións que se atope ó servizo da maioría e penetre en todos os
eidos da actividade humana, respectando o medio ambiente e
establecendo con firmeza a igualdade entre o home e a muller, foi
sempre ó longo da historia, unha necesidade. Desde a aparición da
propiedade privada ata a actualidade.
Pero
hoxe en pleno século XXI, a construción da nova sociedade, é unha
cuestión de supervivencia, analicemos a situación desde o centro ou
desde a periferia do sistema capitalista; desde o centro do sistema
capitalista, porque non queremos retroceder a décadas pretéritas,
que nos fan lembrar como nos momentos de crise, o capitalismo
recorreu a guerras e agresións intercapitalistas e a creación do
fascismo, o nazismo e o franquismo nin que se carguen os custes da
saída da crise, sobre as costas da grande maioría da poboación das
zonas periféricas, pero tamén pola necesidade de preserva-lo
planeta da agresión que significa o actual sistema.
Desde
a periferia porque a experiencia capitalista tampouco foi nin é moi
edificante: colonialismo estragador e xenocida, neocolonialismo
explotador e salvaxes ditaduras que permitiron o enriquecemento das
clases dominantes do centro e periferia e o reparto de migallas entre
os explotados/as do primeiro. Esa
realidade debe ser rexeitada dun xeito firme.
A
construción do socialismo convértese nunha necesidade e unha
cuestión de solidariedade entre as diferentes zonas e poboacións do
planeta; adquire así un carácter e unha dimensión
internacionalista..
É
certo que as experiencias pasadas que iniciáronse, tentando
construír esa nova sociedade levaban ese selo; máis as condicións
históricas e políticas nas que se desenvolveron, levaron o seu
fracaso.
Pero
ese feito non debe servir para abandona-lo proxecto de edificar unha
nova sociedade máis xusta, senón para establecer, analizando a
fondo as orixes e as causas de por que non convenceu a xente,
desbotar aqueles elementos que hoxe podemos dicir que eran erros, e
así construír dun xeito máis firme os alicerces nos que se debe
basea- lo novo proxecto.
Para
acadar estes obxectivos facemos público o seguinte MANIFESTO cun
carácter aberto, que debe
servir para, a través da súa discusión, aglutinar a tod@s
aquel@s
que consideren unha necesidade inicia-la discusión sobre o proxecto
alternativo ó sistema capitalista.
MANIFESTO
POLO SOCIALISMO
Atopámonos no período,
que pode durar aínda un tempo, cualificado por Bourdieu, como da
culminación da reacción conservadora neoliberal, feita, segundo
os seus promotores, en nome do progreso, a razón e a ciencia
referida particularmente como economía, que tentou, e en grande
parte o conseguiu, relegar ó pensamento crítico, de esquerdas, a un
“status” de arcaísmo.
Hoxe coñecemos onde toda
a verborrea e practica neoliberal levou ó planeta e ó centro do
sistema capitalista, seguindo a súa lóxica da preeminencia da lei
do valor, da creación de plusvalor e da necesidade que ten hoxe da
destrución física do capital excedentario, incluído o
correspondente a salarios, posto que o seu investimento non vai
producir a ganancia desexada. Xa Marx afirmou no O Capital, que en
tempos de crise “a taxa de ganancia e con ela a demanda de capital
industrial teñen desaparecido”, o que se traduce na actualidade en
desinversión produtiva, desvalorización do capital e toda outra
serie de consecuencias para @s traballador@s
que coñecemos ben no estado español.
Neste cadro o único
obxectivo das institucións ó servizo do capitalismo é acada-la
máxima ganancia para unha minoría privilexiada, representada polos
administradores das grandes empresas multinacionais, que so buscan
lucrarse e o beneficio máximo para os accionistas, e os axentes das
finanzas, particularmente dos grande fondos de investimento, a quen
eufemisticamente se lles denomina “os mercados”; eles son os que
gobernan e impoñen os seus criterios aínda que ninguén os elixiu.
AS CAUSAS DA CRISE
ACTUAL
A crise económica cuxo
eixo central é a tendencia á queda da taxa de ganancia, como
consecuencia do aumento da composición orgánica do capital, é
dicir o resultado da acción dos capitalistas de substituír
traballadores por máquinas, obrigados pola competencia
intercapitalista que lles leva á mingua da plusvalía, maniféstase
con moita violencia no centro do sistema desde o ano 2007, o que
permite coñecer mellor, por se alguén non a tiña clara, cal é a
esencia e as leis do capitalismo: Un sistema baseado na explotación
da forza do traballo e onde todo vale para logra-la fin proposta.
Recolonización e intervención en numerosos países con importantes
fontes de enerxía, ataque sistemático contra dos dereitos de todo
tipo que @s asalariad@s e outras clases subalternas da sociedade
acadaron como resultado das súas loitas, recomposición do proxecto
democrático burgués, en función dos intereses de clase, que
conduce o seu deterioro, restrinxindo os espazos do mesmo no que a
sociedade tiña permitido expresarse. Quen ninguén espere polo tanto
concesións. Non hai un capitalismo con faciana humana.
Despois das medidas
tomadas no estado español pola oligarquía, ca intermediación dos
partidos PP e PSOE, co apoio de forzas nacionalistas burguesas, para
recupera la queda da taxa de ganancia, reformas laborais, baixada das
pensións e dos soldos ós funcionarios e redución do seu número,
mingua dos orzamentos en igualdade, dependencia, e servizos públicos
moi importantes como sanidade, educación e privatización dos
mesmos, recortes nas prestacións de desemprego, etc., que teñen
consecuencias como o aumento da pobreza e desnutrición entre os
nenos, do paro ata cifras dificilmente asimilables por unha sociedade
que non se atope enferma, axudas á banca cos cartos de todos os
contribuíntes, etc, tamén recortes moi importantes nas liberdades
para evita-las protestas e sancionalas con maior dureza, medidas
todas destinadas a aumenta-lo beneficio da clase minoritaria na
sociedade pero hexemónica a nivel político, pensamos que ningún
traballador, a estas alturas do desenvolvemento da crise, pode alegar
descoñecemento sobre o sistema e os obxectivos do mesmo.
Agás aqueles que non
queiran aceptalo por motivos ideolóxicos, o modo de produción
capitalista e a súa superestrutura política, o estado, atópase ó
servizo dunha clase política moi minoritaria na sociedade, que
monopoliza a maior parte da riqueza producida polo conxunto, no seu
exclusivo beneficio.
A pesares da dureza das
solucións que os sectores oligárquicos da burguesía impuxeron
nestes anos, as forzas que nas institucións din xoga-lo papel de
oposición, o mesmo que aqueles movementos como o 15 –M e outras
organización, que desde fora das mesmas pretenden xogar un papel
antisistema, non foron capaces de presentar un proxecto ós sectores
sociais golpeados polas solucións que desde o poder, tanto político
como económico se lle da a crise, permita organiza-los ós afectados
e a unidade de accións contra o inimigo común: o capitalismo
e as súas institucións.
Neste senso é
necesario non trabucarse máis, hai que loitar con preferencia contra
o sistema, os seus alicerces fundamentais, para superar esa
falsa idea, que derrotando a un determinado partido por medio
das eleccións se van
soluciona-los problemas; quen o xestiona nun momento determinado é
irrelevante, botar a un determinado partido das institución de
goberno é unha cuestión táctica pero os obxectivos estratéxicos,
poñer fin o sistema capitalista é o que ordena o programa, para non
caer no erro reformista de que o importante é a táctica e os
medios e non a estratexia e o fin.
Atopámonos cunha
realidade teimuda que temos que enfrontar; o capitalismo é o inimigo
dos pobos e aqueles que pensaban que as crises cíclicas do sistema
nunca chegarían ó centro do mesmo, que só afectaría ós países
máis atrasados, ós produtores de materias primas, as
colonias ou semicolonias dos países imperialistas máis
desenvolvidos, teñen que aceptar que trabucaron nas súas
previsións. A crise do capitalismo instalouse nos países centrais,
afectando en maior ou menor medida os mesmos segundo o elo que ocupen
na cadea imperialista e, dada a imposibilidade polo momento, dunha
guerra interimperialista a nivel mundial, como ocorreu en 1914 e
1939, que estrague unha enormidade de forzas produtivas, pódese
afirmar 1) que a crise chegou para quedarse por un tempo prolongado e
a saída vai ser só saída para un sector da burguesía, non para as
clases populares que xa nunca recuperarán os dereitos de todo tipo
que se lles arrebataron 2) que para as clases populares non hai
superación da crise dentro do sistema, pois a xénese da mesma, a
tendencia á queda da taxa de ganancia como resultado da competencia
intercapitalista, que leva a unha mingua da chamada “economía
produtiva” e ó aumento da “economía especulativa”, só pode
solucionarse en beneficio da clase hexemónica, cas medidas que se
foron tomando no transcurso destes anos.
NON HAI “TERCEIRA
VÍA” PARA SAIR DA CRISE
Ningunha outra solución,
como non sexa a neoliberal, o capitalismo actual, vai ser aceptada
polos poderes económicos; non hai pois posibilidade algunha, aínda
que haxa partidos e organizacións políticas que aplican as teses
neoliberais cando se atopan no goberno e tentan explicar a
posibilidade dunha saída socialdemócrata cando se atopan na
oposición, saída deste tipo. Entendemos hoxe este concepto como a
proposta keynesiana que é asumida polos partidos autotitulados como
socialdemócratas ou socialistas.
E non serve esta
alternativa porque os poderes económicos que operan no mundo, non
atopan con ela solución á crise de acumulación, aínda sendo como
é unha saída de carácter burgués, que tenta defende-lo
capitalismo fronte o seu posible derrube, desactivando a iniciativa
d@s traballador@s mediante a intervención do estado e a
consolidación dunha “economía mixta” que potencie a “demanda
agregada”.
Hoxe a oligarquía non é
favorable ó pacto e a cesión; para supera-la crise necesita da
derrota do movemento obreiro, que non se atopa nun momento de
ofensiva revolucionaria fronte ó capitalismo. A política baseada
nos presupostos de Keynes só é factible en momentos de expansión,
cando as ganancias dos capitalistas do centro do sistema son tan
importantes que non teñen reparo algún en prescindir dunha parte
pequena das mesmas para garanti-la paz social. O pacto social que
levou ás políticas socialdemócratas despois da segunda guerra
mundial, debeuse a diversos factores que hoxe non se producen: ó
desprestixio do capitalismo entre grandes sectores da sociedades da
época, cuxas contradicións produciron dúas guerras de carácter
mundial nun período curto de anos, á grave crise dos anos trinta e
o fenómeno do nazi-fascismo; a existencia da URSS como un posible
modelo alternativo para moitos traballadores; ó inicio dun período
de expansión económica, resultado da reconstrución do destruído,
a explotación das colonias e a fortaleza do movemento obreiro cuns
partidos comunistas moi poderosos no centro do sistema que xogaran un
importante papel na loita contra a ocupación, en determinados
países, polo exército nazi e atopábanse no que parecía un proceso
revolucionario de disputa do poder á burguesía. Estas circunstancia
levaron a un pacto da burguesía co movemento obreiro.
Pero hoxe esa alternativa
esta completamente pechada e non deixa de ser, por parte de quen a
propón, puro electoralismo, que pode enganar a determinados sectores
sociais o que lles pode permitir acceder a dominar determinadas
institucións, pero unha vez nas mesmas, aplicará, como sempre
fixeron, as vellas receitas neoliberais.
No fondo o que se tenta
con todo este tipo de manobras e culpar o neoliberalismo da
situación, tentando introducir no pensamento das amplas masas e
sectores da sociedade, que o capitalismo é reformable, como xa
dixemos máis arriba, que existe un capitalismo de “faciana
humana”.
No mesmo senso van outro
tipo de alternativas que aparecen ligadas ás importantes
mobilizacións populares que coñecemos como 15-M que se están a
consolidar no estado español arredor da afirmación “non somos de
esquerdas nin de dereitas” e que tentan esconde-la realidade de que
a crise e a súa saída formúlase, por parte da oligarquía no
poder, en termos de acada-la derrota da clase traballadora
asalariada, co aumento do seu grao de explotación, polo que a saída
da mesma só vai ser posible co enfrontamento entre burguesía e o
que xenericamente coñecemos como proletariado. Agochar esta
evidencia baixo outro tipo de formulacións como a loita da cidadanía
ou da multitude, contra os “de arriba”, só axuda á burguesía
porque esvae o campo da loita de clases que é o motor da historia.
Fronte a esta situación, a alternativa de “máis
soberanía”, que é o que propoñen os nacionalistas burgueses do
estado, proposta asumida polos nacionalistas galegos, non deixa de
ser unha saída burguesa, que beneficia ás respectivas burguesías e
pequenas burguesías de Cataluña e País Vasco, que non conduce a
ningures, desde a perspectiva dos traballadores, da clase obreira;
máis soberanía para que política económica?. Para seguir a
aplicar como se está a facer en Cataluña a política da Troika, que
desbarata o feble “estado de benestar” existente? Conseguila
soberanía, pero sen solta-las amarras do capitalismo, só vai
beneficiar á burguesía nacional que consolidará un mercado
interior máis libre de competencia, para implementar a política
económica neoliberal; polo tanto só beneficiará a un sector
minoritario da sociedade, o propietario dos medios de produción. A
proposta da burguesía catalá do “dereito a decidir”, tenta
esconder os brutais recortes de todo tipo levados a cabo nestes anos,
pola devandita burguesía desde a Generalitat, contra o nivel de vida
da maioría da poboación, e dada a aceptación por unha parte
importante da sociedade, indica o nivel tan baixo da “conciencia
para si” da maioría d@s traballador@s desa nación sen estado.
Ademais, somos
conscientes que a loita polo socialismo, a loita por poñer termo a
explotación e a un modelo baseado no produtivismo, que esgota os
recursos naturais e degrada dun xeito irreparable o medio ambiente,
que renuncia á defensa dos dereitos humanos, que considera a
igualdade home muller como algo irrelevante e a inmigración como un
perigo, de levarse a cabo dun xeito vitorioso, vai ser resultado da
loita coordinada dos pobos do estado español, pero tamén dos pobos
de Europa, onde @s traballador@s
asalariados teñen que ter o papel hexemónico; nese senso rachar ca
unidade da clase obreira, pódese considerar un atranco a todo
proceso transformador e revolucionario. A defensa desta unidade non
debe significar renunciar a conseguir e defende-lo dereito de
autodeterminación dos pobos do estado español, dereito que todo
demócrata ten o deber, a obriga, de defender.
CONSTRUINDO
A ALTERNATIVA SOCIALISTA INTERNACIONALISTA
A única solución
verdadeiramente factible, se queremos saír da actual situación, é
a de avanzar cara ó socialismo.
Galicia, o seu pobo
traballador, polo seu carácter de nación oprimida, periférica na
UE e no Estado Español, esta a sufrir dun xeito especialmente duro
as consecuencias da crise. Nestas condicións é preciso redactar un
programa adecuado ás condicións concretas nas que se desenvolve a
loita na U.E., o Estado español e Galicia, que ten como obxectivo a
transformación socialista da sociedade. Pero non un programa máis
de corte electoralista, senón o programa que conteña as
transformacións necesarias para avanzar desde unha sociedade
ancorada no capitalismo explotador, do que é necesario facer unha
crítica científica, cara a unha nova sociedade, establecendo a
etapa de transición entre a actual e a que temos como obxectivo
estratéxico.
O socialismo ten que
deixar de ser unha verba, que para a maioría da sociedade di moi
pouco, para converterse nun proxecto que faga seu, que o acolla como
propio, unha parte importante da sociedade. É o único xeito de
loitar contra a afirmación defendida pola burguesía, de que non hai
alternativa ó capitalismo
A loita polo socialismo
significa tamén abrir un proceso constituínte, obxectivo da
creación dun dobre poder que pule a mobilización social
sostida no tempo, que culmine nunha folga xeral política que poña
freo ás medidas de austeridade e axuste, e derrube o aparello
administrativo da burguesía, impoñendo unha nova estrutura.
Por todo elo, é preciso
abrir un debate para determina-los eixos do programa e os obxectivos
da loita, iniciando todo este proceso ca celebración dun Encontro
Aberto, desde a base, que agrupe ós activistas que hoxe se
enfrontan ca realidade do capitalismo explotador e se atopan a favor
dunha saída de carácter socialista.
En Galicia no mes de
xullo de 2014
miércoles, 23 de julio de 2014
DO MAINE AO BOEING 777, O FIN DO CICLO NORTEAMERICANO E OS BRICS.
Roberto Laxe
A pesar de figurar como nova secundaria nos grandes medios
occidentais, o 15 de xullo de 2014 é unha data para a historia: cinco economías
mundiais, entre elas a actual 2ª potencia, China, acordaron a constitución dun
Banco de Reservas alternativo aos que se construíron tras a II Guerra Mundial,
o FMI e o Banco Mundial, pondo en cuestión a hexemonía euronorteamericana da
economía mundial. Algúns ven neste acordo, a constitución doutra columna
imperialista no mundo fronte á euronorteamericana.
viernes, 18 de julio de 2014
A BARBARIE SIONISTA ABÁTESE DE NOVO SOBRE PALESTINA
Carlos Dafonte
Deixei pasar uns días
para comezar a cavilar sobre o que está a acontecer en Palestina pois
son consciente que co sentimento que desde hai moitos anos me
producen as accións do sionismo e o horror tan próximo, as veces
pérdese a perspectiva e a obxectividade.
Dende hai preto de
setenta anos, toda Palestina é unha prisión para os seus habitantes
e Gaza, dende hai uns anos, un campo de exterminio. Unha solución
falsa para o problema da persecución dos xudeus e as matanzas
levadas a cabo polos nazis, creou outro para centos de miles de
palestinos que ocupaban dende tempo inmemorial estes territorios e
observaron como os xudeus, que eran moi minoritarios, ca chegada
procedentes de numerosos países, tiveran ou non problemas,
instaláronse no territorio desprazando ós habitantes por medio do
terror, das súas propiedades e a territorios menos fértiles.
miércoles, 9 de julio de 2014
CASTE E TEORÍA DO ESTADO, É A HORA DAS DEFINICIÓNS.
Roberto
Laxe
Hai un termo que tras o
éxito electoral de Podemos púxose de moda, a “caste". A
partir dese momento, cando se quere caracterizar unha posición
política ou social, con engadir a frase, “pertence á caste” xa
parece que está todo dito. Cun simplismo moi español, resólvense
todas as contradicións sociais cunha palabra que cabe nun titular,
nun twitter, e que non implica a menor reflexión: “es da caste”,
“defendes á caste”, é da “caste”, e todo resolto.
Parece que nunha
sociedade complexa, capitalista industrializada (aínda que en
proceso de desindustrializacion), as relacións sociais redúcense á
contradición entre “caste” e “cidadanía”. E o máis grave,
é que isto presenta-se como “novo”, como a “nova política”,
fronte á “vella política”, que se asocia á “caste”.
martes, 1 de julio de 2014
NECESÍTASE A UNIDADE, PERO NON A CALQUERA PREZO
Carlos Dafonte
Nun artigo anterior
aparecido no blogue, “A campaña contra os que poden poñer en
perigo o bipartidismo”, analizaba dun xeito moi sinxelo, os
atrancos que atoparían determinadas forzas políticas no
desenvolvemento do seu labor, desde o momento en que os resultados
das eleccións europeas confirmaron os vaticinios establecidos polas
enquisas; os dous grandes partidos perderon un importante número de
votantes e produciuse o ascenso dos de outras forzas que de xuntarse,
de facer unha alianza política, aínda que sexa con carácter
electoral, poden poñer en perigo un dos alicerces do sistema: a
alternancia no control institucional entre PSOE e PP, para o
que se necesitou facer pasar ó primeiro por ser de esquerdas e ó
outro de centro dereita.
martes, 24 de junio de 2014
UNHA COROACIÓN BAIXO UN ESTADO DE EXCEPCIÓN. A PAZ REINA EN MADRID
Roberto
Laxe
A
proclamación do novo rei, Felipe VI, fixo evidente o que xa é un
clamor: tras el só están os empresarios e banqueiros, que pagan a
esgallo para sacar bandeiras e símbolos, os medios de comunicación,
cunha asfixiante campaña de propaganda, os partidos do réxime, o
PP, o PSOE, UPyD, e as cúpulas sindicais de CCOO e UXT.
Enfronte, unha poboación que activa ou
pasivamente, demostrou que Felipe VI vai ser o “breve”. As
supostas multitudes arengadas polos políticos mais dereitistas, como
Botella o Ignacio González, non apareceron por ningures e non
pasaron duns miles de persoas, menos mesmo que os que habitualmente
andan polo centro de Madrid.
E
para evitar que esas multitudes si apareceran, mas baixo as bandeiras
republicanas, declararon o estado excepción na capital do Estado,
coa desaparición dos directos civís de expresión e manifestación,
e a toma policial da cidade.
sábado, 21 de junio de 2014
REESCRIBINDO A HISTORIA DA SEGUNDA GUERRA MUNDIAL
Carlos Dafonte
Con gallo dos fastos para
celebra-lo desembarco por parte dos aliados nas praias de Normandía,
a maioría dos plumíferos e intelectuais orgánicos de sempre, os da
burguesía, explican o acontecemento polas consecuencias que din
trouxo esta acción bélica, gañar a guerra e implanta-la democracia
en Europa.
Está hoxe bastante claro
que a guerra estaba perdida para a Alemaña nazi despois da derrota
das súas mellores tropas no leste, sobre o territorio da URSS; a
retirada ás portas de Moscova, o fracaso no cerco de Leningrado, a
rendición do exército de von Paulus en Stalingrado e a derrota
posterior en Kursk no verán de 1943, permitiron ós soviéticos
inicia-lo avance que tería fin ca toma de Berlín. A estas vitorias
hai que sumarlles a actividade guerrilleira en Iugoslavia, Grecia e
Albania, anticipo da derrota definitiva. Polo tanto dicir que grazas
ó desembarco conseguiuse a vitoria sobre o nazismo, como se repetiu
estes días, ten moi pouco de verdade e non pasa de ser máis que
propaganda, da moita que sobre estes feitos teñen realizado os
“ianquis” en estes setenta anos últimos.
martes, 17 de junio de 2014
A CAMPAÑA CONTRA OS QUE PODEN POÑER EN PERIGO O BIPARTIDISMO
Carlos Dafonte
A loita de clase maniféstase tamén dunha forma moi
crúa, na loita ideolóxica que ten como obxectivo quitarlle valor ós
argumentos de inimigo de clase e conseguir que o xeito de pensar da
clase hexemónica, a todos os niveis, sexa o pensamento maioritario
na sociedade, convertido sen que os explotados se decaten, no sentido
común.
O periodista Ansón escribiu hai días un artigo nun
medio, loando a postura de Podemos e do seu dirixente Pablo Iglesias,
por renunciar, di trabucándose ou tentando que teña maior sona o
argumento, á subvención de máis dun millón de euros que lle
correspondería a esa formación polos votos e deputados acadados nas
pasadas eleccións. A realidade é outra, entendo que Podemos non
pode cobrar máis que o que dixo ter gastado e o dito ata o de agora,
non chega por moito a esa cantidade.
martes, 10 de junio de 2014
DEMOCRACIA E APARIENCIA DE DEMOCRACIA...
Roberto Laxe
En
Podemos, baixo o manto da modernidade, está a reproducirse unha
discusión tan vella como o propio movemento obreiro, a que dividiu
aos bolxeviques dos menxeviques; a concepción de democracia dentro
da organización. No congreso do Partido Obreiro Socialdemócrata
Ruso, no seu II Congreso, as dúas tendencias chocaron pola votación
sobre quen era membro do partido e quen non, o que se traducía en
quen podía decidir sobre o seu programa e a súa política. Dito
doutra maneira, como se garantía a democracia interna do partido.
Estas
diferenzas manifestáronse en dous proxectos, e aínda que o congreso
logo aprobaría unha formula aparentemente intermedia, a ruptura
estaba dada porque expresaban dúas concepcións distintas das
tarefas políticas fronte ao réxime de quenda e as formas de
organización necesarias para enfrontalo.
O
proxecto de Martov, que foi a base do menxevismo, dicía:
"Considerarase
como pertencente ao Partido Obreiro Socialdemócrata de Rusia a todo
o que, aceptando o seu programa, traballe activamente para levar á
práctica as súas tarefas baixo o control e a dirección dos órganos
do Partido".
Mentres
que Lenin, e os bolxeviques, dicían:
"Considerarase
membro do Partido todo o que acepte o seu programa e apoie ao Partido
tanto con recursos materiais, como coa súa participación persoal
nunha das organizacións do mesmo". (as cursivas son miñas)
martes, 3 de junio de 2014
A AGONÍA DUN RÉXIME
Carlos Dafonte
O que se denomina o
“réxime da transición”, a actividade dun conxunto de
institucións e aparellos ca monarquía no cumio, pero tamén dos
xeitos, dos comportamentos na actividade político-institucional dos
partidos, amosa a súa quebra ca abdicación do monarca.
Tivemos que sufrir unha
fonda crise económica, transformada nunha crise social sen parangón
na UE, para que toda a estada, feble e corrupta nunha maior parte,
que serviu para secuestra-la democracia, e amosarlle ó pobo,
azoutado nunha parte moi importante pola crise, como o que chamamos
“o poder”, non se atopaba o seu servizo, senón ó dos sectores
económicos máis poderosos, que utilizan a crise, todas serven para
o mesmo, para purga-lo sistema, eliminar competidores, centralizar e
concentra-lo capital e facerse con sectores importantes dos servizos
públicos.
miércoles, 28 de mayo de 2014
ALGÚNS COMENTARIOS SOBRE AS ELECCIÓNS Ó PARALAMENTO EUROPEO
Carlos Dafonte
Son varios os trazos que
hai que valorar a nivel da Unión Europea (UE) no momento de facer
unha análise do acontecido o día 25 de maio.
En primeiro lugar hai que
sinalar que a crise, que está a deixar unha fonda pegada na
conciencia da maioría das sociedades, tivo que estar moi presente no
momento de votar e que foi un acontecemento, pola dureza das
solucións aprobadas polas forzas que gobernan na UE, que rachou ca
indiferenza con que antes actuaba moita xente diante de procesos
electorais similares. Considero que o día 25 de maio, todos os que
votaron, o mesmo que aqueles que podendo facelo non o fixeron, que
foron maioría e nalgúns países do leste, unha estrepitosa maioría,
actuaron cun grao de conciencia maior que hai cinco ou dez anos. É
un acto de castigo.
domingo, 18 de mayo de 2014
O 25 DE MAIO HAI QUE DAR UNHA RESPOSTA AXEITADA Á GRAVIDADE DA AGRESIÓN
Carlos Dafonte
O 25 de maio nos esperan,
din os representantes de algunhas candidaturas, unhas eleccións moi
importantes, ¡¡¡O Parlamento que saia dos mesmos, vai poder
elixir ó Presidente da Comisión, ó substituto de Durao Barroso!!!.
E que?, debiámoslles contestar, como se iso servise para algo. Os
dous candidatos con posibilidades de presidi-la Comisión, atópanse
no que podemos denominar “consenso neoliberal” de construción da
UE e de saída da actual crise. O que os dous candidatos representan,
tanto o proposto polo grupo socialista como polo popular, que foi
primeiro ministro dun importante paraíso fiscal, son parte do
problema que estamos a sufrir os cidadáns europeos, son os grupos
maioritarios que crearon as estruturas da UE, que aprobaron os seus
diferentes tratados onde se establecían as súas institucións e o
seu funcionamento, as súas políticas favorables e ó servizo dos
poderes económicos e nocivas e contrarias ós intereses dos
traballadores asalariados, a grande maioría dos habitantes da UE.
martes, 13 de mayo de 2014
CRISE E RECESIÓN, COUSAS DISTINTAS
Roberto Laxe
O goberno, á calor de certos datos da chamada “macroeconomía” como o previsto crecemento do PIB ou a baixada da “curmá de risco”, lanzou aos catro ventos a campaña de que xa estamos a saír da “crise”. Para iso fai unha trampa conceptual, equipara crise con recesión. É certo que certos datos como os mencionados, son os que lles permiten inchar peito para afirmalo; pero saír da recesión non é saír necesariamente da crise. Unha recesión é unha fase dentro dun proceso moito máis longo, ten unhas causas máis conxunturais (des/investimento do estado, repunte ou non dalgún sector da economía, etc.) e menos estruturais, que pode resolverse sen tocar para nada a crise.
miércoles, 7 de mayo de 2014
O AGRAVAMENTO DA TENSIÓN EN UCRAINA
Carlos Dafonte
Despois do golpe de
estado contra a lexitimidade existente no país, os acontecementos
vanse desenvolvendo cun rumbo que posiblemente o imperialismo
encabezado polos norteamericanos non tivese valorado, como aconteceu
noutros casos recentes, como Iraq, Afganistán, Libia ou Siria.
En primeiro lugar porque
posiblemente colleunos desprevidos a resposta contundente dada por
un dos elos fortes da outra cadea imperialista, Rusia, que respondeu
con prontitude diante dos acontecementos e incorporou Crimea ó seu
territorio, despois dun referendo multitudinario, onde ten bases
militares imprescindibles para o control de zonas consideradas
xeoestratéxicas. Crimea pertencía a Ucraína desde hai poucos anos,
foi un regalo de Krutchov, o substituto de Stalin, en 1954 e levouse
a cabo dun xeito ilegal, contrario á lexislación vixente na URSS,
pois non se solicitou a opinión da cidadanía. Por outra banda, as
autoridades de Crimea utilizaron o mesmo procedemento que as de
Kosovo cando se separou de Serbia, que naquel momento foi aceptado
polos organismos internacionais.
En segundo lugar, e
posiblemente a actitude rusa en Crimea axudou a tomar conciencia, a
poboación de cultura rusa do leste, maioritaria e celeiro de votos
do presidente ilegalmente expulsado do seu cargo, reaccionou diante
do golpe dun xeito lóxico, en defensa da orde constitucional e polo
non recoñecemento do goberno ilexítimo. Aspectos todos estes
reforzados pola implicación no golpe dos dous partidos máis
importantes de carácter neonazi, Svoboda (Liberdade) e Pravy Sektor
(Sector Dereito) en cuxos programas aparece dun xeito nidio a
persecución da cultura rusa e dos xudeus. Non hai que esquecer que o
primeiro conta con tres ministros no goberno ilexítimo e que unha
das primeiras medidas deste goberno foi que a lingua rusa deixe de
ser oficial naquelas rexións do país onde tiña esa consideración.
miércoles, 30 de abril de 2014
A CONSTRUCIÓN DO MODELO DE ACUMULACIÓN.BREVE PERCORRIDO POLA ECONOMÍA ESPAÑOLA DOS ÚLTIMOS CORENTA ANOS
A crise e as súas
consecuencias de paro, desafiuzamentos, rebaixa de salarios e
pensións, ataque os dereitos sociais, laborais e políticos, etc,
abriu un período no que a xente fala e discute sobre a economía,
sobre as causas da crise, as súas consecuencias, tamén as razóns
de por que afecta máis ó noso país, a determinadas clases e
sectores sociais; as xentes opinan pero forman o seu criterio moitas
veces influenciados polos medios que tentan dar unha versión moi
nesgada do que está a acontecer.
Polo tanto, creo
importante fomenta-la discusión sobre o tema, sobre as razóns que
fan que o noso modelo de explotación, ou de acumulación, se vexa
máis afectado pola crise que outros moi próximos o que tradúcese
en consecuencias máis prexudiciais para a poboación; sería bo
abrir unha discusión sobre o modelo, chamémoslle “español”,
que se foi xerando desde finais do franquismo ata a actualidade.
A FINALIZACIÓN DA ETAPA
EXPANSIVA.
Debemos partir dunha
afirmación que hoxe case ninguén discute; a finais da década dos
anos sesenta do século pasado, o modelo de acumulación, que
permitiu unha importante etapa de expansión mundial desde o final da
II ª Guerra Mundial, chega ó seu final cas recesións de 1967 e de
1969-70.
lunes, 21 de abril de 2014
120 MIL MOZAS E MOZOS GALEGOS "VOTAN COS PES", EMIGRAN
Roberto
Laxe
Como se fose un escaldazo
na fronte, nestes días cuantificase a perda de poboación moza da
Galiza: en 6 anos saíron 120 mil persoas novas cara a emigración.
Xa non se ven as imaxes dos anos duros do século XX, cando centos de
miles de galegos e galegas colleron o camiño da emigración, mas iso
non quer dicir que non exista. O drama é moi profundo, pois expresa
a renuncia da xuventude a cambiar a sociedade que lle tocou vivir, e
adopta a solución individual, mas masiva, de abandonar.
Lenin, cando o exercito
tsarista no 17 desertaba masivamente, dixo que os campesiños
vestidos de soldados “votaban cos pés”, desertaban. Hoxe é o
que podemos dicir da xuventude galega coa súa masiva emigración,
vota “cos pés”: ningunha das grandes opcións políticas que se
presentan, o xeito de facelo, levantan a menor perspectiva de cambio.
martes, 15 de abril de 2014
DE 14 DE ABRIL A 14 DE ABRIL
Roberto Laxe
En 1931, tras a vitoria da coalición
Republicano-Socialista en case todas as zonas urbanas e industriais,
proclámase a II Republica... abrindo un proceso revolucionario que
culminaría en 1936/37.
Para moitos é unha data histórica superada polo
tempo... Pero, e isto é o decisivo, as causas estruturais que provocaron
a proclamación da Republica e despois a revolución española non só
seguen sendo basicamente as mesmas, senón que se agudizaron.
O capitalismo español segue sendo un imperialismo
de “segunda” división, dependente das subvencións do estado, como
demostra a corrupción galopante que atravesa o Réxime do 78, agora atado
a un organismo supra estatal, a Unión Europea, que profunda nas causas
estruturais que deron orixe ao 14 de abril de 1931.
O problema da terra mantense cunha Política Agraria
Común que segue favorecendo aos vellos e novos terratenientes; unha
estrutura ultracentralista do Estado, que a UE apoia sen fisuras, e un
capitalismo que segue baseado na máxima “que inventen eles”, mentres
baixamos salarios e destruímos as conquistas do pobo traballador.
As ilusións populares de 1931 foron frustradas pola
II Republica; nesta ocasión non pode repetirse a historia, por iso hai
que levantar un programa que apunte directamente ao corazón dos
problemas, ao capitalismo español e europeo, ao dereito dos pobos á
autodeterminación e á resolución do problema agrario; é dicir, o
programa do socialismo na forma dunha Federación de Republicas Ibéricas
no marco dos Estados Unidos Socialistas de Europa.
En Galiza no mes de abril de 2014
lunes, 14 de abril de 2014
14 de ABRIL DE 2014: SAÚDE E REPÚBLICA!
Carlos Dafonte
O 14 de abril de 1931
proclámase a república en todo o estado español; os primeiros
lugares foron Redondela e Eibar, o día 13. Cataluña proclamou a
República Catalá e Manuel Azaña tivo que negociar cas autoridades
para que acordaran deixa-la declaración sen efecto ata a aprobación
dunha constitución. Unha vez aprobada en novembro do mesmo ano, e
como se establecese un novo proxecto de estado, onde se lles daba
resposta a moitos dos seus devezos, os catalás decidiron permanecer
dentro do estado español. O novo proxecto de estado que se
configuraba, permitía gozar de autonomía a Cataluña, País Vasco e
Galicia e aprobación de estatutos despois dunha serie de trámites.
A República buscou e atopou, naquel intre, solución para o problema
do estado multinacional español.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)