Carlos Dafonte
O 25 de maio nos esperan,
din os representantes de algunhas candidaturas, unhas eleccións moi
importantes, ¡¡¡O Parlamento que saia dos mesmos, vai poder
elixir ó Presidente da Comisión, ó substituto de Durao Barroso!!!.
E que?, debiámoslles contestar, como se iso servise para algo. Os
dous candidatos con posibilidades de presidi-la Comisión, atópanse
no que podemos denominar “consenso neoliberal” de construción da
UE e de saída da actual crise. O que os dous candidatos representan,
tanto o proposto polo grupo socialista como polo popular, que foi
primeiro ministro dun importante paraíso fiscal, son parte do
problema que estamos a sufrir os cidadáns europeos, son os grupos
maioritarios que crearon as estruturas da UE, que aprobaron os seus
diferentes tratados onde se establecían as súas institucións e o
seu funcionamento, as súas políticas favorables e ó servizo dos
poderes económicos e nocivas e contrarias ós intereses dos
traballadores asalariados, a grande maioría dos habitantes da UE.
Pero esa elección que non serve para nada, é esgrimida polos dous partidos maioritarios PP e PSOE para tentar que chegue á maioría d@s eletor@s, a súa mensaxe fundamental nestas eleccións. Que non son iguais e que representan dous programas diferentes, tanto no interior de cada país, como no contexto europeo; consideran que si esa mensaxe é asumida pola cidadanía, esta se agrupará arredor destes dos grandes partidos minguando as cifras da probable abstención, e impedindo resultados positivos para as outras candidaturas.
E para acadar este
obxectivo PP e PSOE están a representar unha farsa, a segunda parte
da traxedia que representa hoxe para a maioría da poboación do
estado español, a situación económica, o recorte de dereitos de
todo tipo e o deterioro dos servizos públicos. E centran o seu
debate en esgrimir toda unha serie de consignas baleiras de contido
algún, que só serven para que os militantes aplaudan, referidas á
situación interior pero sen falar case nunca de Europa. Bótanse,
como levan facendo desde hai moitos anos, a culpa un a outro de todos
os males que sofre o país nun debate estéril e mentireiro, tanto
como aquel outro entre os dous especialistas en economía de cada
partido, que se enfrontaron na campaña electoral de 2008, Solbes
polo PSOE e Pizarro polo PP, que si alguén tivera a paciencia de
revisalo comprendería cales son os problemas do país. Pizarro
acusaba ó PSOE, xa en plena crise do centro do sistema capitalista,
de leva-lo país á crise mentres o mundo gozaba de boa saúde
económica e Solbes lle respondía que se gañaba o PSOE ¡acadarían
o pleno emprego na lexislatura!.
Esa é a farsa que volven
representar de cara ás eleccións ó Parlamento Europeo estes dous
partidos, que desde o ano de 1982 altérnanse no control das
institucións do estado e son os culpables da situación actual. Por
pregarse ás iniciativas da Europa do norte, por desindustrializa-lo
pais, por non defende-la agricultura nin a gandaría, por acepta-lo
despezamento da frota pesqueira, por converternos nun centro de
turismo barato e servizos moi mal pagados, estimula-la burbulla
inmobiliaria, por facernos pagar a todos os contribuíntes o rescate
da banca e entregarlle decenas de miles de millóns; por privatizar
empresas estratéxicas que producían beneficios para as arcas
públicas, por levar adiante, tanto un como outro, reformas laborais,
de pensións, fiscais, etc, que só benefician ós máis poderosos,
por senta-las bases lexislativas para a privatización da sanidade,
por recortar todos os anos os orzamentos en educación e
investigación, por poñe-la xustiza ó servizo dos poderosos....
Na recente xuntanza do
Partido Socialista Europeo celebrada en París, celebrada baixo o
lema “A austeridade é un erro”, non se fixo a menor autocrítica
polas políticas de austeridade levadas a cabo polos partidos
socialistas cando gobernaron e tampouco da austeridade que impón o
Partido Socialista Francés no seu país.
Como alguén lles vai
crer ós que se autodenominan socialistas que vaian cambiar?.
Polo tanto se fixéramos
unha clasificación das diferentes candidaturas que se presentan o
día 25, diría que as dos dous grandes partidos xunto cos seus
“programas” son as candidaturas da mentira, que calquera persoa
con certo sentido común, sobre todo se se considera de esquerdas,
debe desbotar da súa intención de voto; son máis do mesmo que xa
temos, e non nos debe satisfacer.
Hai un segundo grupo de
candidaturas ás que chamaría “da liña socialdemócrata”, que
non parecen comprender moi ben como funciona o sistema capitalista e
a súa superestrutura política, que reclaman os nosos votos tentando
convencernos da importancia da súa presenza no Parlamento Europeo
para facer “outra Europa”, unha “Europa máis social”. Como
se iso fose posible desde unha institución que por non ter, non ten
nin capacidade para lexislar; pero aínda que a tivera, tampouco
conseguirían acada-los seus obxectivos, como se amosou nos tempos en
que a socialdemocracia loitaba polo socialismo e pensaba que se podía
chegar ó mesmo por medio da acción parlamentar. Moitos anos
controlando as institucións públicas e terminaron por converterse
en neoliberais.
Non dubido que algunhas
destas últimas candidaturas, presentan programas que nalgún aspecto
se pode considerar revolucionario. Tampouco que actúen moitos dos
seus militantes de boa fe cando se lles enche a boca ca cantidade de
transformacións que van levar a cabo, pero creo que deben
reflexionar pois dando tanta importancia á loita institucional,
capaz de transformar ata a situación actual, no fondo desmobilizan,
fracturan e non permiten que chegue ata a consciencia da xente a
verdadeira situación, a realidade na que viven: que a U.E. é
imposible de transformar só desde a loita institucional.
Polo tanto temos que
considerar o terceiro grupo de candidaturas, aquelas que presentan ós
electores outra realidade, a imposibilidade de transformar a UE, como
di Manolo Monereo, non é renovable nin se pode refundar e polo tanto
existe a necesidade de destruír o actual monstro edificado á medida
das oligarquías, as empresas multinacionais, os mercados e o capital
financeiro, onde a corrupción é un elemento máis da súa
estrutura. Destrución que se ten que levar adiante a partires dos
estados, derrotando neles as forzas políticas que fixeron posible o
nacemento deste novo “frankenstein” político- económico.
Por iso teñen que gañar
forza propostas como o abandono da UE, saír do euro, gaiola onde a
maioría dos países compiten á baixa en dereitos laborais, posto
que non poden desvalorizar moedas propias, rebaixando salarios,
establecendo o despido libre, aguzando a precariedade, facendo en
suma insoportable a vida dos seus cidadáns. Propostas que aparecen
en determinadas candidaturas que non teñen presenza algunha nos
medios e que consideran prioritaria, fronte a actividade
institucional, a organización e a actividade no centro de traballo,
na rúa, a organización dun dobre poder; que non rexeitan a loita
institucional pero que a subordinan á loita social.
Polo tanto as próximas
eleccións ó Parlamento Europeo, son importantes, non polo que nos
dín moit@s d@s
candidat@s, senón para observar se nestes anos de crise e de
agresión do capital contra o traballo, se aprendeu algo do que esta
a acontecer, se a poboación é consciente de cales son os problemas
que nos atinxen e quen, como intermediarios do verdadeiro poder,
lexislan no seu favor e contra da grande maioría.
O día 26 comprenderemos,
vendo os resultados, se das derrotas aínda que sexan momentáneas,
@s asalariad@s do
estado español sacamos conclusións acertadas e damos unha resposta
axeitada.
En Galicia no mes de maio
de 2014.
No hay comentarios:
Publicar un comentario