A LOITA POR UNHA INTERNACIONAL REVOLUCIONARIA: CRISE OU BALEIRO DE DIRECCIÓN REVOLUCIONARIA.

Roberto Laxe

Se algo está claro desde comezara a Pandemia é que a crise social e política do capitalismo ten uns ritmos moi semellantes en todo o mundo. A globalización capitalista dos 90 foi substituída pola “globalización da crise”, con políticas económicas y sociais de todos gobernos que semellan fotocopias umha doutra: liberalización das relacións laborais, privatizacións de todo o privatizable, desde a ar ou o chan ate os servizos públicos, tendencias o autoritarismo, disolvendo os limites entre “ditadura e democracia”, etc.

Mentres os capitalistas, os seus políticos e técnicos, reunen-se por riba das fronteiras nacionais case todos os meses, para coordinar as respostas e as políticas para enfrontar a crise, o G7 ou o G20, a UE, a OTAN no caso do imperialismo euro norteamericano, o Acordo de Shangai, os BRICS, o Foro Económico Internacional de San Petersburgo, etc., no caso do emerxente imperialismo chino-ruso, a clase obreira e os pobos respostan desde dentro desas fronteiras nacionais, co nacionalismo como bandeira. Foi Stanley Kubrick quen, en Carreiros de Gloria, dixo que “o nacionalismo é o refuxio dos canallas”. A ideoloxía nacionalista, como calquera outra que rompa a unidade da clase obreira frente o seu inimigo de clase, é a mellor ferramenta que ten o capital para aplicar o lema “divide e vencerás”.

LEMBRANDO OS TEMPOS DE GORBACHOV

Carlos Dafonte

Estes días, nos que coñecimos a morte do antigo secretario xeneral do PCUS, Mikhail Gorvachov, se están a reproducir os debates, con moita menor intensidade, que os levados a cabo no tempo da desaparición da URSS, da independencia de moitas das repúblicas que a conformaron, a volta ao capitalismo en todas elas e a liberdade para elixir o seu camiño daqueles países que pertencían o Pacto de Varsovia.

O debate entre os contrarios a actuación de Gorvachov e os partidarios do mesmo, se centraban en acusalo de traidor  ó socialismo, renderse ó imperialismo os seus detractores e os que o defendían, que tentara “renovar o socialismo”, darlle un novo pulo por medio do que se coñecía como a “perestroika” e a “glasnost” que non era outro proceso que a democratización da sociedade, o control da mesma sobre todas as actividades dos organismos gobernamentais.