A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

viernes, 21 de diciembre de 2007

SOBRE O REFERENDUM CONSTITUCIONAL EN VENEZUELA




Se o debate producido e as informacións dadas no estado español sobre o referendum celebrado en Venezuela o día 2 de decembro, serviran de termómetro para establece-lo grao de saúde do sistema democrático, habería que chegar a conclusión de que se atopa enfermo, en situación agónica.


O mesmo diagnóstico que se puido facer con ocasión do golpe de estado de 2002, que contou , segundo dixo o actual ministro de asuntos exteriores señor Moratinos, co apoio do goberno do PP e foi recibido con alborozo pola maior parte dos medios de comunicación e partidos políticos, que presentaron aquela asonada de corte fascista, como un trunfo da democracia no país sudamericano.


A Chávez, aínda que non guste a súa personalidade, a política que pula, ou o xeito de expresarse, haille que recoñecer que é posiblemente o presidente do mundo que gañou máis votacións, dentro do marco do estado democrático burgués,  dun xeito limpo e transparente e someteuse a un referendum de carácter revogatorio. É certo que tentou dar un golpe de estado pero non contra un sistema democrático, senón contra un sistema de poder corrupto en todas as súas institucións, que mantiña a máis do 70% da poboación na pobreza e excluida da participación política.


Desde meses antes do referéndum, os medios de comunicación acrecentaron a campaña de desinformación permanente, sobre o que acontece en Venezuela e a figura de Chávez. Os insultos son norma en diferentes medios, “gorila vermello” o máis común, e nun programa deportivo referíronse ó presidente venezolano coa expresión “ ese homínido”, o que deixa ver o racismo e a xenofobia existente, pois tamén son comúns expresións vexatorias e insultos cando se refiren a Evo Morales. Decenas de periodistas, personaxes coñecidos da literatura e todo canto necesita para vivir estar no “pesebre” dos grandes medios de comunicación, escribiron, escreben e seguirán escribindo barbaridades, infamias e todo tipo de acusacións contra de Chávez, mentres esquecen os fraudes electorais en EEUU, o de México, Marrocos ou a recente elección de Musharraf en Pakistán que nin pasou polas urnas e os nosos democráticos dirixentes non dixeron “nin pío”, sobre un país que conta co arma nuclear. Sen esquecer o golpe militar en Tailandia, de hai poucos meses, ante a indiferenza mundial.


Tamén é costume facelo culpable, a mesma estratexia que con Fidel Castro, de todo canto acontece en calquera lugar do seu país; como se non houbera división de poderes e todo un conxunto de leis que forman parte da superestrutura xurídico-política do réxime bolivariano; nese senso, hai poucos meses culparon a Chávez de que un cantante de “tres ó cuarto” español, manexado polos círculos de Miami, non puidera dar un concerto en Caracas. Pero eses mesmos medios, non culparon ó rei ou ó presidente Rodríguez, de que Manu Chao e Muguruza non puideran cantar en Murcia, Madrid ou Valencia.  Nin a Esperanza Aguirre ou Rajoi, Aznar ou outro calquera dirixente do PP, posto que nesas comunidades goberna ese partido.


Pero o momento culminante desta campaña chegou á redor do exabrupto proferido polo xefe do estado español no recen clausurado cumio latinoamericano celebrado en Chile. Calquera demócrata sentiríase avergoñado pola actitude do rei. Calquera cargo político ou institucional que levara a cabo unha acción como a do rei, sería obrigado a dimitir de inmediato, pero a nosa constitución exime de toda responsabilidade política ó monarca e os medios, como bos súbditos, adicáronse a aplaudir unha intervención irresponsable, impropia dun personaxe que ocupa a máis alta representación do país e que se lle supón, pola súa traxectoria política, que debe ter certa experiencia.¡¡Canta necesidade temos da República!!


Neste cumio ó marxe da actuación do rei, que descualifícase por se mesma, púxose en evidencia que algo cambiou en Latinoamérica e xa non se pode ir, como fixo o presidente Rodríguez, co vello discurso neocolonialista dando leccións de democracia, cando desde altas instancias do estado español apoiase un golpe de estado de corte fascista, nin a encomiar e apoiar ás empresas transnacionais de matriz hispana, pois te podes atopar con determinados mandatarios elixidos polo pobo, que expresan a realidade do que pensan os seus electores: que non se pode ser demócrata no propio país e inducir fora ó fascismo, iso é unha contradición insuperable, e que as empresas de matriz española en Latinoamérica van a facer negocio, aumenta-los seus beneficios a calquera prezo, non a realizar un labor social, e polo tanto nada hai que agradecerlles, e a maioría das veces, os servizos que teñen contratados, nos os levan a cabo coa dilixencia que deberían.




Teño a impresión de que tamén a campaña contra Chávez é unha cortiña de fume, para non falar, e manter @s habitantes do estado español ó marxe dos problemas reais que si lles afectan, a suba dos prezos, o endebedamentos das familias, a precariedade laboral, e sobre todo algo que queren aprobar sen que se saiba nada dos seus contidos, cando nos vai afectar a tod@s: o novo texto de Constitución Europea, ou Tratado, ou o que sexa, aprobado en Lisboa hai uns meses e do que tanto o presidente Rodriguez, como o seu opositor Rajoi, non queren dicir nin verba e están disposto a seguir neste mutismo coa complicidade de todos os medios de comunicación da oligarquía económica que domina este país. É curioso, preocupante e antidemocrático, falar máis de Chávez e Venezuela que da Constitución Europea, de cuxo texto dixo o antigo presidente do Parlamento Europeo e destacado membro do PSOE, Enrique Barón, que era incapaz de entender nada. ¡¡¡Pois figúrese a xente de a pe!!!




Pero a campaña contra a chamada revolución bolivariana, ten un cerebro e uns obxectivo claros, os imperialistas, xenófobos e practicantes do terror cotiá contra numerosos pobos do planeta, que dirixen a administración dos EEUU de Norteamérica que consideran ameazado o seu control no “seu patio traseiro”, pola política do presidente Chávez.



E hai varios vectores desa política bolivariana que deben preocupar ós imperialistas. En primeiro lugar o rexeite do ALCA, un tratado de “libre comercio” proposto polos EEUU que, entre outros beneficios permitiría “ós do norte” vender produtos no sur e impedir que os producidos no sur foran vendidos no norte. Que os gobernos tanto dun estado como dunha provincia ou municipio non poderían esixir a un inversor estranxeiro, ianqui por suposto, transferencia de tecnoloxía, nin que cree postos de traballo, ou que utilice insumos ou servizos de produción nacional, nin que poda poñer límites á repatriación de capitais ou remesa de utilidades e dividendos, e ademais concede ós inversionistas, de EEUU esta claro, a facultade para demandar diante de tribunais estranxeiros ós gobernos dos estados, provinciais ou municipais que aproben normas que rebaixen as súas ganancias, por exemplo se tentan impoñer o salario mínimo.



Estes son algúns dos aspectos leoninos que os EEUU de Norteamérica tentaban impoñer a centro América e o cono sur. Pois ben Chávez conseguiu liderar a oposición ó ALCA e que algúns países non o asinaran, máis que nada porque moitos pobos coñeceron grazas a Chávez o que os seus gobernos estaban dispostos a aceptar. E entre Cuba e Venezuela lanzaron o ALBA, Alternativa Bolivariana para Las Américas, que representa un exemplo de comercio xusto. En abril de 2006 sumouse Bolivia, no 2007 Nicaragua e Ecuador esta en tratos para tamén incorporarse.



Comeza a establecerse unha liña divisoria entre os países que firmaron acordos cos EEUU, hipotecando o seu futuro, e calquera posibilidade de controlar a economía, México, Perú, Chile e Colombia e aqueles outros que potencian unha integración rexional e que se opoñen ás políticas neoliberais, debilitando a hexemonía dos imperialistas.



Un segundo aspecto e o intento de rachar coa hexemonía informativa da que gozan os EEUU, por medio das súas “empresas de desinformación” e a busca dunha información alternativa. Nesta idea xurde TELESUR como alternativa ás empresas neoliberais que dominan os canles informativos. Por iso a campaña pola non renovación da concesión administrativa á emisora golpista venezolana Radio Caracas Televisión, foi tan dura e global. Do que se trata e de crear estruturas informativas ó servizo dos diferentes pobos, liberadoras, capaces de mantelos alerta e informados, a verdade segue a ser revolucionaria, transmisores de cultura popular. Tanto os EEUU como a Unión Europea saben o que se xogan, os intereses económicos son moi importantes, habería que falar por exemplo das alianzas económicas de PRISA co grupo de Cisneros, un dos principais opositores a Chávez e o control sobre numerosos medios de comunicación de América Latina, o papel de Filipe Gonzalez como asesor de Slim e outros magnates latinoamericanos das comunicacións, a venda, en tempos do seu goberno a Cisneros de Galerias Preciados.



Outros proxectos preocupantes para os imperialistas son o Banco do Sur, que se fixo realidade o 9 de decembro en Bós Aires, o Gasoduto do Sur, Petrosur ou o ingreso de Venezuela en Mercosur. Demasiados proxectos que poñen en cuestión a hexemonía dos EEUU como para que non intenten, xunto cos gobernos subordinados a súa política, poñer fin ó único goberno democrático, aínda que non socialista, que tivo Venezuela nos últimos anos. Xa o dixen hai tempo, o neoliberalismo e o mercado, non soportan a democracia.



Tampouco hai que esquecer que Venezuela asinou 11 convenios con China nos últimos tempos, en materia financeira, enerxética e tecnolóxica. É sintomático que aqueles países que manteñen relacións amigables con China, en África, Asia ou América, teñen problemas interno e acusacións dos que reparten os papeis de demócratas no mundo. Tampouco estan ben visto polos “amos do mundo” que Venezuela manteña relacións amigables con Irán.



Pero falemos do referendum celebrado o día 2. En primeiro lugar salientar a manipulación informativa a que se someteu @s cidadáns do estado español. Grazas a mesma, a idea máis estendida era que Chávez como presidente quería modifica-la constitución de xeito que podería perpetuarse no cargo, sen volver a ser elixido, sen someterse a novas eleccións. Dicíase, quérese converter en presidente vitalicio.



Pero a realidade do referendum, que non era único, tentaba modificar 69 artigos da constitución, aspecto sobre o que ningún medio informou en profundidade. Entre eles o 230, que ficaría: “O período presidencial é de sete anos. O Presidente ou Presidenta da República pode ser reelixido ou reelixida”. Nada contrario á democracia; o mesmo que pode facer o presidente do estado español, coa única diferencia de que en Venezuela ó presidente elíxeno directamente @s cidadáns e aquí, o Congreso dos Deputados, pois non é unha elección directa.




Pero ademais no referendum do día 2, entre outras cuestións, segundo as informacións que atopei en diferentes portais de internet, @s venezolan@s debían decidir sobre:




  • Que todos os mozos e mozas podan exerce-lo dereito de voto a partir dos 16 anos.




  • Que 5 millóns de traballador@s, ata o de agora desprotexidos, podan acceder á seguridade social.




  • Un salario mínimo para traballador@s independentes e un bono de vacacións de 22 días, con cargo a un fondo estatal.




  • Que máis de medio millón de traballador@s maiores de 75 anos que traballan na economía mergullada, podan ter unha pensión.




  • A redución da xornada diaria a 6 horas, o que permitiría a cerca de 300.000 traballadores da economía mergullada, ter un novo emprego.




  • Unha nova estrutura do estado que permita un maior control do poder por parte da sociedade civil.




  • Prohibición da especulación inmobiliaria, artigo 18.




  • Que a vivenda de cada cidadán non poda ser ameazada por medidas de carácter xudicial.




  • Prohibición do latifundio, artigo 307




  • A existencia de cinco tipos de propiedade: pública, social, colectiva, privada e mixta




  • Modificación do artigo 158 no senso de falar de Democracia Socialista onde antes se falaba de Democracia Participativa.




  • Modificación do artigo 318 no senso de falar de Estado Socialista onde antes só facíase referencia a estado Democrático e Social de Dereito.




  • O Banco Central deixaba de ser autónomo, artigo 318.





Só destaco algunhas modificacións, para que se vexa a heteroxeneidade das propostas, que teño entendido votábanse en dous bloques.



A realidade dos datos acadados polas dúas posturas, permiten dicir que a oposición, partidaria do NON, obtén un curto avance respecto ás eleccións presidenciais últimas, un 7% aproximadamente, e prodúcese unha perda considerable dos apoios ó bolivarianismo, que non se van ó bando do NON, que se quedan en casa, que van a engorda-la abstención.


¿Cales son as razóns da derrota?. Dende o meu punto de vista hai varios aspectos que poden explicala.


En primeiro lugar que o bloque bolivariano rachou; sectores posiblemente moi minoritarios mantiveron unha postura crítica e non chamaron a votar SI. Pero calquera creba é importante cando a situación é de enfrontamento e bipolaridade. No Chile de Allende, esta situación dentro da U.P. era unha realidade e hai que aprender do pasado, para non comete-los mesmos erros. Por outra banda, a construción do partido do presidente, o Partido Socialista Unificado de Venezuela, é tamén motivo de liortas e desencontros.


En segundo, creo que hai sectores sociais que non consideraban necesaria unha reforma constitucional; para levar adiante algúns aspectos propostos a consulta, podíanse modificar por medio de leis aprobadas no parlamento.


Sospeito que outros aspectos da reforma, os que teñen relación coas novas formas de propiedade, nova definición e estrutura do estado, o tema do socialismo, etc., non estan aínda maduros en sectores da sociedade venezolana, que non ten dificultade en apoia-lo bolivarianismo cotiá, pero senten certa prevención a “unha nova declaración da Habana”, nuns momentos de forte acoso internacional do imperialismo contra o proxecto, que tentaba consolidarse e dar un avance, a partires do día 2 de decembro. E é razoable habida conta de que hai prevención polas experiencias levadas a cabo na URSS e outros países, e as dificultades económicas e intentos involucionistas na próxima Cuba.


Sería importante, neste senso, coñecer socioloxicamente a abstención, a que capas do bolivarianismo afectou, se a sectores populares que consideran que nunca chegan as promesas, ou a aqueles outros máis partidarios dun “capitalismo con faciana humana”. En todo caso, polo que sigo de Venezuela nos medios que desexan informar, teño a impresión de que non houbo o debate necesario, en profundidade, na sociedade civil, sobre aqueles aspectos que afectan a estrutura e que ó meu entender poden ser os que decidiron a moita xente bolivariana, máis de tres millóns, a ficar na casa.




¿Houbo interferencias exteriores? Seguro. O diario The Washinton Post, revelou que unha axencia gobernamental dos EEUU, financiaba numerosas accións dos estudantes venezolanos co obxectivo de crear problemas ó goberno. Falouse tamén dunha chamada “operación tenazas” que aparecía nun memorandum da CIA para desestabilizar o país. Se os imperialistas son capaces de montar unha campaña de desinformación tan poderosa, a nivel mundial, a desestabilización é a segunda parte. Os EEUU son mestres neste tipo de accións. O problema é “o silencio dos cordeiros”; case todo o resto do mundo mirando para outro lado,


Pero nada esta perdido en Venezuela se hai unha análise fonda do que pasou, recoñécense os erros cometidos, e tómanse as medidas necesarias para soluciona-los, recomponse e amplíase a unidade sobre o programa de reformas e avance cara ó socialismo, e sobre todo se a xente beneficiada polo proxecto bolivariano, decátase dos límites do capitalismo e ven o socialismo como unha perspectiva necesaria.


E os que nos consideramos internacionalistas e revolucionarios, a poñer o noso saber e esforzo o servizo da loita dos pobos, que a loita do bolivarianismo tamén é a nosa loita.




Galicia Decembro 2007




Carlos Dafonte


 



viernes, 30 de noviembre de 2007

NO 90 ANIVERSARIO DA REVOLUCIÓN SOVIÉTICA DE 1917 EN RUSIA(i)

 


            O 24 de Outubro  polo calendario ruso daquela época, o 7 de Novembro polo que utilizamos nós, de hai 90 anos, entre lusco e fusco, obreiros e campesiños moitos uniformados por pertence-lo exército, xentes das clases explotadas do Imperio Ruso, case todos encadrados nos diferentes soviets que se constituirán, ou na Garda Vermella formada polos obreiros con maior conciencia de clase, todos dirixidos polo Comité Militar Revolucionario establecido polos bolxeviques, asaltan o Pazo de Inverno, sé do Goberno Provisorio que presidía Kerenski, completando deste xeito o control das institucións do estado.


            Os días anteriores, coa complicidade dos soldados e mariñeiros, detivérase a toda a oficialidade contraria a aceptar a autoridade do Comité Militar, ocupáranse os edificios oficiais, as imprentas, as pontes, as oficinas de telégrafos e teléfonos; o dobre poder que se fora estruturando nestes meses, contraposto ó da burguesía, exercía a súa forza.


            Os acontecementos producíanse en Petrogrado, a capital do imperio máis extenso do planeta. Naquelas datas un imperio sen emperador, o tsar, pois a presión popular obrigara en febreiro a abdica-lo autócrata Nicolás II, da familia dos Romanoff que levaban desde o século XVI explotando dun xeito inmisericorde ós pobos, ás nacionalidades, ós obreiros e campesiños, dende unha estrutura estatal coñecida na época como “o cárcere dos pobos”. O tsar era un autócrata de”orixe divina” que mantiña o seu poder absoluto grazas a un exército moi numeroso pero mal pertrechado e peor dirixido, moi capaz na misión de manter sometido ó pobo, pero inútil fronte ó doutros países; nunha igrexa ortodoxa, principal valedora ideolóxica da situación, dona de numerosos latifundios e transmisora entre os campesiños pobres da mentalidade sumisa; unha activa e brutal policía política a Ojrana e unha administración ineficaz e corrupta.


            Como di un manual de historia, “o territorio do imperio era enorme, cun grande peso da economía agraria de carácter latifundista, onde a nobreza tiña un papel prepondrante fronte a unha masa de campesiños, os mujiks, que ata o ano 1861 estiveron sometidos ó sistema de servidume. Podían ser castigados co látego, enviados ás minas de Siberia, vendidos polos seus amos como gando ou incorporados ó exército por 25 anos.”


            Dende os derradeiros anos do século XIX iniciárase un proceso de industrialización, serodio, pulado polo capital estranxeiro, cuxos centros máis importantes eran San Petersburgo e Moscova.


            Sobre a formación social do imperio, Vladimir Illich Ulianov, máis coñecido polo alcume de Lenin, escribiu “O desenvolvemento do capitalismo en Rusia” amosando que a realidade económica rusa era a capitalista e levando a contra a todos os que expuñan a imposibilidade de levar a cabo unha revolución socialista no Imperio Ruso, como consecuencia do feble desenvolvemento das forzas produtivas. Dende a época de Marx, considerábase a Alemaña e Gran Bretaña os países onde era posible levar a bo termo un proceso revolucionario.


Antonio Gramsci escribiu en 1918 un artigo que titulou A revolución contra “O Capital” no que expuña que a revolución era “...contra O Capital de Carlos Marx. O Capital, de Marx, era en Rusia o libro dos burgueses máis que o dos proletarios. Era a demostración crítica da fatal necesidade de que en Rusia se formara unha burguesía, se iniciara unha era capitalista, se instaurara unha civilización de tipo occidental, antes que o proletariado puidera pensar na súa ofensiva, nas súas reivindicacións de crase, na súa revolución.”


O proceso revolucionario foi longo, asentou os seus alicerces nas mobilizacións campesiñas de meados do século XIX dirixidas polos “populistas”, narodnikins, que durante moitos anos tiveron un grande ascendente e consideraban a comuna rural campesiña, como o núcleo sobre o que se debía asentar este proceso. Que vai consumindo numerosas etapas e creando e destruíndo diferentes organizacións. Un ano importante é o de 1898, cando se constitúe o Partido Obreiro Socialdemócrata de Rusia (POSDR), no que o marxismo se convirte no instrumento de análise da realidade e a guía para a acción.


A guerra ruso-xaponesa de 1904-05, pon en evidencia entre outros aspectos, o atraso do país fronte a unha incipiente potencia industrial. Pero a guerra e a derrota non foron o desencadéante da chamada “revolución de 1905”, senón as deficientes condicións de vida das crases populares as que fixeron cambalearse ó tsarismo e produciron un importante movemento popular. A burguesía liberal tentou aproveitalo para acadar espazos de poder fronte ó absolutismo.


Aparecerán os primeiros soviets, comités, que naceran dentro do propio movemento popular e lle darán dirección e coordinación.


Para Lenin, principal dirixente da maioría do POSDR, bolxevique, 1905 “foi un ensaio xeral” e a pegada da insurrección de decembro da crase obreira moscovita, duradeira. Como escribiu en 1920 “Despois de decembro foi outro pobo. Un pobo rexenerado, que recibira o bautismo do fogo e o tempero da insurrección. Un pobo que preparou as filas dos combatentes que vencerían en 1917”.


No congreso de unidade do POSDR de 1906, dividírase en 1903 en dúas fraccións, na discusión sobre as perspectivas da revolución van aparecer tres posicións: A de Plejanov, teórico do ala menchevique, que afirmaba que a revolución ía ser burguesa e polo tanto o poder tiña que pasar da nobreza á burguesía, sendo esta quen dirixira a revolución coa axuda da crase obreira. A de Lenin que aceptando o carácter burgués da revolución negáballe á burguesía a súa capacidade para enfrontarse á nobreza e polo tanto só unha alianza dos obreiros cos campesiños pobres podía levar o proceso a bo porto e fortalece-lo proletariado, ata o momento que permitira inicia-la marcha cara ó socialismo. E a posición de Trotski que discrepaba de Lenin no que facer tra-la toma do poder; a súa posición era que a revolución debíase facer “permanente” e converterse de inmediato de revolución burguesa en socialista.


Os ecos de 1905 non se desvanecerán nunca; ata o comezo da guerra europea en 1914, as insurreccións e os balbordos son a constante pola basta extensión do imperio e papel mollado as promesas do tsar contidas no chamado Manifesto de Outubro.


O estoupido da guerra pon de manifesto, en primeiro lugar, a traizón dos Partidos Socialistas ós traballador@s, pois existindo un acordo da II Internacional no que se establecía que a futura guerra tiña un carácter interimperialista, contraria ós intereses populares e que polo tanto os partidos obreiros debíanse mante-lo marxe da mesma, agás algunhas excepcións, cando os partidos burgueses solicitaron, nos parlamentos dos seus países, a aprobación dos cretos para a guerra, os socialistas secundaron esta medida. Para Rusia evidenciou que a unha guerra, o único que podía aportar eran masas inxentes de homes, chegou a mobilizar doce millóns, como xa apuntei mal pertrechados e peor dirixidos.


Dende o primeiro momento Lenin o tivo moi claro: era preciso consegui-la paz ó prezo que fose e en todo caso converter a guerra contra os alemáns nunha guerra revolucionaria contra quen reinaba e gobernaba o país; só derrubando o capitalismo, dicía, teremos asegurada a paz. Pero esta posición non sería compartida pola maioría da dirección bolxevique ata ben entrado o ano de 1917.


O 23 de febreiro do calendario ruso, celebrábase o día da Muller Traballadora. As obreiras do barrio de Viborg, de Petrogrado, convocaron unha manifestación baixo o lema “Paz, Pan e Liberdade”. Tres anos de guerra deixaran patente a “carnicería” na que se converteran as frontes de guerra, o desabastecemento e a fame eran cotiás nas cidades e a propaganda bolxevique e a dos partidarios da paz, facían mella en numerosas unidades militares; a moitas foran incorporados á forza, multitude de axitadores que realizaban o seu labor político nas fábricas e nas barriadas, e a continuaron a facer na fronte de guerra. O clamor contra da guerra, e a idea de que os mortos eran dos pobres, nunha guerra entre ricos, gañaba adeptos en todos os currunchos do imperio. Por iso non e estraño que os cosacos utilizados para reprimi-las mobilizacións das mulleres e as insurreccións posteriores, se neguen a disparar contra os manifestantes e se o fagan contra a policía ou que se subleve a propia garda persoal do tsar. Diante desta situación a burguesía liberal convence ó tsar da necesidade de abdicar, antes de que as masas obreiras se fagan co poder. Proclámase a república, cuxas institucións son controladas polo Partido Democrático Constitucionalista, Socialistas e a fracción minoritaria, menchevique, do POSDR. O goberno provisorio aproba a continuación da guerra e convocar unha Asemblea que elabore unha Constitución.


As crises revolucionarias teñen determinadas características que aparecen dun xeito nidio no proceso ruso; en primeiro lugar son acontecementos cunha ampla participación das masas, en segundo que é un proceso no que se producen cambios e alternativas continuas, en terceiro que se vai avanzando cara a concreción de diferentes agrupamentos sociais ata quedar dous enfrontados que todo o mundo pode recoñecer; a sociedade agrúpase en dous polos antagónicos.


Nun curto espazo de tempo Lenin e os bolxeviques van conseguir modificar unha situación que parecía favorable á consolidación dunha democracia burguesa en outra onde a toma do poder polos obreiros e campesiños pobres parece a única saída á situación.


A dirección bolxevique, na que Stalin, Zinoviev e Kamenev tiñan sen dúbida moito peso político, en ausencia de Lenin, apoian a convocatoria da Asemblea Constituinte e a continuación da guerra, baseándose no “defensismo revolucionario”.


O mesmo tempo, os soviets, que non deixaran de actuar desde 1905, coordinan e dirixen a loita das masas; ilegalizan á policía política, legalizan ós sindicatos, e outras medidas que o goberno ten que ratificar. Se van constituíndo, aínda que na maioría dos casos son os partidarios da revolución burguesa quen os dominan, nun dobre poder, elemento fundamental para o trunfo de calquera proceso que pule cambios estruturais fondos.


Nestas circunstancias Lenin envía os textos de catro cartas coa intención de que fosen publicadas no diario Pravda, dirixido por Stalin e Kamenev, onde explicaba a posición que debían defende-los bolxeviques; só unha será publicada e coa aclaración de que é a posición dunha persoa a que se expresa na mesma.


En Abril, Lenin regresa a Petrogrado. Chjeidze, presidente do soviet da cidade o sauda noa plataforma dunha abarrotada estación ”Camarada Lenin, dámosche a benvida a Rusia en nome do soviet de Petrogrado e da revolución...creemos que a tarefa fundamental da democracia revolucionaria, hoxe, é a defensa da nosa revolución de calquera clase de ataques, veñan de dentro ou de fora...esperamos te unas a nós no esforzo por logralo...”. A resposta de Lenin dirixíndose ó xentío: “Queridos camaradas, soldados, mariñeiros e traballadores: síntome feliz de saudarvos en nome da vitoriosa revolucións rusa; de saudar en vos a vangarda do exército proletario internacional...non esta lonxe a hora en que, ó chamamento do noso camarada Karl Liebknecht, o pobo volverá as armas contra dos capitalistas que os explotan...a revolución rusa feita por vos, abriu unha nova era. ¡¡Viva a revolución socialista mundial!!”. Despois dirixiuse á sé do partido bolxevique dende cuxo balcón volveulle a falar ás masas afervoadas e unha vez no interior iniciouse un debate no que Lenin, rachou coa liña moderada encarnada pola dirección de Pravda, os camaradas Stalin e Kamenev. Raskolnikov, dirixente bolxevique dos mariños de Kronstandt dixo con rotundidade despois de escoitar a Lenin: “entre as tácticas de onte e hoxe, había un Rubicón”.


O día seguinte da súa chegada, celebrase no Pazo Tauride unha xuntanza para tentar unificar a todos os grupos da socialdemocracia rusa, Lenin e os seus partidarios conseguen quebrar toda esperanza de unificación, delimitando con claridade o campo da burguesía e o do proletariado en alianza co campesiño pobre.


Días máis tarde Pravda publicaba as coñecidas como “Teses de Abril” elaboradas por Lenin: 1 Non a guerra; 2. é o momento do paso da primeira etapa da revolución que lle deu o poder á burguesía, á segunda etapa que debe poñe-lo poder en mans do proletariado e dos sectores pobres do campesiñado. 3. Ningún apoio ó goberno provisorio. 4. Por estar os bolxevique en minoría na maior parte dos soviets e atoparse influenciados polos sectores burgueses e pequenoburgueses, e ser estes o instrumento fundamental do goberno revolucionario, debemos iniciar unha campaña de explicación dos erros da súa táctica ó mesmo tempo da necesidade “de que todo o poder pase ós soviets de deputados obreiros, para que sobre a base da experiencia as masas superen os seus erros”. 5. “non a unha república parlamentaria, senón a unha república de deputados obreiros...”. 6. confiscación de todas as terras dos terratenentes. 7. fusión de todos os bancos do país nun banco nacional único. 8. poñer toda a produción social e a distribución dos produtos baixo o control dos soviets. 9. sinalaba diferentes tarefas para o partido, entre outras a de cambia-lo nome polo de Partido Comunista, e a 10 estimulaba a renova-la Internacional.


Stalin e Kamenev escribirán en Pravda comentando as Teses de Abril: “En canto á formulación xeral de Lenin, nos parece inaceptable por partir do suposto de que a revolución burguesa xa foi consumada e contar cunha transformación inmediata desta revolución en outra de carácter socialista”.


Na Conferencia do Partido Bolxevique de maio o trunfo das “Teses de Abril” é esmagador e prodúcese a unificación co grupo de Trotski, que tiña certa influencia entre os obreiros da capital. Pero aínda que Lenin ratificou o seu liderado, as voces discordantes foron numerosas e tiñan peso político, Dzerzhinski, Kamenev, Kalinin, Smidovich e outros dirixentes. Stalin permaneceu calado.


Os acontecementos precipítanse; en xullo prodúcese unha insurrección popular en apoio dos soldados sublevados cando os enviaban á fronte, os bolxeviques disentindo da oportunidade, póñense á cabeza da mesma para evitar unha derrota irreversible. Iníciase unha campaña contra dos bolxeviques que leva a moitos á cadea e a Lenin ó exilio. As forzas da reacción consideran chegado o seu momento, o xeneral Kornilov sublévase para reinstaura-la monarquía, conta con apoios entre os sectores burgueses e os aliados na guerra. Os bolxeviques chaman á folga xeral e paralizan o país, o pobo ruso derrota o intento; os bolxeviques detidos son liberados, Trotski recupera a presidencia do Soviet de Petrogrado e créase o Comité Militar Revolucionario que dirixe os sectores do exército que aceptan as posicións políticas bolxeviques.


Entre agosto e o 24 de outubro do calendario ruso, co que comezabamos a nosa reflexión, so subliñarei dous elementos que poñen en evidencia a ampla democracia e o concepto aberto que se tiña da militancia no partido bolxevique, que ata nas circunstancias máis extremas, o debate era fluído, sen ningún tipo de seguidismo nin de represalias para os disidentes.


O primeiro é a constatación de que Lenin tiña que gaña-lo liderado todos os días; tiña que argumentar, convencer, debater a fondo cada unha das cuestións, para que a dirección aceptara as súas propostas que nunca foron aprobadas por unanimidade. Cando Lenin propón por primeira vez a insurrección armada, só é favorable á mesma o seu voto.


Unha segunda tamén importante, cando a insurrección ía adiante, Kamenev e Zinoviev, dous líderes bolxeviques, denuncian o feito publicamente e non se toma medida algunha contra dos mesmos.


Nestes anos, cando o normal nos partidos é que “ o que se mova non sae na foto”, cando a discusión en termos políticos esta ausente, cando as consignas substitúen ós argumentos, cando o discurso baleiro de contido é o normal, non esta de máis recordar a democracia dos bolxeviques que debe ser un exemplo para as organizacións da esquerda.


E finalizo cun parágrafo do final do devandito artigo de Gramsci: “Será en principio o colectivismo da miseria, do sufrimento. Pero as mesmas condicións de miseria e sufrimento, serían herdadas por un réxime burgués. O capitalismo non podería facer máis en Rusia que o que poderá facer o colectivismo, porque tería deseguido en contra un proletariado descontento, frenético, incapaz de soportar en beneficio doutros as dores e as amarguras que traerían consigo a mala situación e o atraso de Rusia. O sufrimento que seguirá á paz só poderá ser soportado en tanto en canto o proletariado sinta que esta na súa vontade, na súa teima polo traballo, o suprimilo no menor tempo posible.”


Despois de outubro do 17 prodúcese a intervención imperialista enmascarada na guerra civil e o comunismo de guerra, a etapa da nova política económica, o gran debate sobre a orientación da URSS, que fora creada en 1922, o período stalinista, a tímida apertura da época de Kruschev, o estancamento con Bresniev, a perestroika da etapa gorvachoviana e o derrube, desmembramento e espolio das propiedades do pobo soviético. A revolución soviética significou a luz para millóns de traballador@s do planeta, con sombras, que os ideólogos do capitalismos queren engrandecer; pero a pesares das mesmas, algúns cualificaron ó século XX como o século do comunismo, pois non serían comprensibles os avances sociais, incluídos os levados a cabo nas sociedades capitalistas, a derrota do nazismo, as loitas contra o colonialismo, as de liberacións popular, os avances en grandes áreas do planeta vítimas dun atraso secular, sen a existencia da URSS.





En Galicia no mes de Novembro de 2007





Carlos Dafonte.





martes, 27 de noviembre de 2007

ONDE VAI CAUSA GALIZA

 


Causa Galiza é un reagrupamiento de forzas sociais e políticas, tanto colectivas como individuais, da esquerda soberanista galega, baixo tres obxectivos: a esixencia do dereito á autodeterminación desde unha óptica de esquerdas, o rexeitamento do marco constitucional actual e a oposición a unha reforma estatutaria que supón, de novo, o furto do dereito do pobo galego a decidir o seu futuro.


Cgz nace dunha necesidade: a maioría da esquerda estatal fai anos que renunciou á defensa do dereito á autodeterminación, facendo parte da “esquerda” do réxime do 78. O BNG, pola súa banda, foi o representante e refuxio do fundamental da esquerda anticapitalista e antiréxime galega durante un decenio, e agora esta en un acelerado proceso de integración; o que supón o abandono dos acenos de identidade dunha forza de esquerdas, a loita contra o capitalismo e o imperialismo, e as dunha forza nacionalista, o dereito á autodeterminación, máis aló de declaracións para a galería.


 


A crise do réxime


 


É un feito indiscutible que o réxime xurdido no 78 esta en crise. Ademais da parálise do poder xudicial, como o Tribunal Constitucional, as dúas institucións fundamentais, o rei e o exército, están véndose sacudidas por conflitos e contradicións.


As aventuras imperialistas en Líbano ou Afganistán, unido ás ligazons de militares con elementos fascistas, pon de manifesto o seu verdadeiro carácter reaccionario. Pola súa banda, o rei, logo do enfrontamento verbal no Cume de Chile cos dirixentes latinoamericanos, evidenciou o papel da monarquía á fronte dos intereses imperialistas españois.


E aínda que non hai unha resposta do movemento de masas, esta claro que estas crises están provocando un estrechamento das fronteiras do réxime, que incrementa as súas características represivas.


Neste cadro xorde Cgz, expresando en Galiza o que é unha necesidade do conxunto do estado, a reconstrución da esquerda revolucionaria que enfronte o sistema capitalista, o réxime monárquico e os gobernos social liberais.


Uns gobernos que, ademais, contan co apoio ou a participación da esquerda “oficial”, de EU, do BNG, de ERC, e das direccións sindicais de CCOO e UXT. Esta “absorción” da esquerda “oficial” por pactos co PSOE a nivel estatal e nacional, fixo que en Galiza unha organización sindical, a CIG, cubrise o papel de oposición de esquerdas ás políticas do goberno e a Xunta


 


Os limites de Cgz e o futuro


 


Cgz é un acordo de mínimos que permite o reagrupamiento de forzas para impulsar a loita polo dereito á autodeterminación. Isto ten que seguir así.


Pero a súa forza é xusto o que lle xera crise, posto que ao abrir unha vía de solución á dispersión da esquerda anticapitalista e sentando as bases para resolver unha necesidade de fondo: construír unha verdadeira oposición de esquerdas ao goberno e á Xunta, gañouse moitos inimigos, que non queren ver como xorde un reagrupamiento da esquerda anticapitalista. Por este motivo, desde dentro e desde fóra, buscan o seu descarrilamento freando todas as súas potencialidades.


A pervivencia de Cgz esta ligado a que sexa capaz de desenvolver políticas como a preparación desde a base dunha iniciativa lexislativa popular polo dereito a decidir en Galiza, que profunden no que é a súa esencia, un acordo amplo de todos aqueles que desde a esquerda -nacionalista ou non- defenden o dereito democrático á autodeterminación.


 


Roberto Laxe


 



lunes, 5 de noviembre de 2007

FRONTE Ó BIPARTIDISMO NEOLIBERAL, UN VOTO EN BRANCO PARA RECONSTRUI-LA ESQUERDA



Temos pouca sorte os que vivimos no estado español, levamos máis de tres anos de campaña electoral e todo indica que estas circunstancias van a arreciar ata que se produza a votación no próximo mes de marzo. Pero estar en campaña non e malo, se a política ocupara o centro do debate, e dicir se os problemas de tod@s foran o centro da controversia. Pero a realidade non é esa. Para amosalo bastan dous feitos.


Desde o titular dun diario madrileño o presidente Rodriguez “ameazaba” a tod@s cun explícito “Busco una mayoría suficiente para la modernización definitiva de España”. Polo que se ve con catro anos máis de mandato de Rodriguez, entramos no que Francis Fukuyama chamou “a fin da historia” e xa nunca máis imos necesitar modernización algunha.¿Que nos quere dicir con iso da modernización? ¿pero sabe verdadeiramente do que fala? Nas abondosas páxinas da entrevista non explica como o vai facer, nin as liñas mestres da mesma.


Pola outra banda do engranaxe bipartidista, desde variadas tribunas Rajoy ven facendo o mesmo desde hai meses, con ideas tan extraordinarias como a de afirmar hai pouco que de conseguir o seu partido a maioría, “España tendrá un goberno como dios manda”. ¿Terá Rajoy, como o seu compadre Bush, a quen deus lle recomendou, así mesmo o dixo, invadir Iraq, tanta confianza como para coñecer de primeira man os seus designios?


Estas dúas frases de tanto “calado” poden ser un bo exemplo do que nos espera ata a finalización da campaña e retratan penso eu, ós dous personaxes; discursos baleirados de contido, consinias e ausencia total de argumentos para convence-l@s votantes; iso si aderezada con certa crispación para facer máis cribles as “enormes diferenzas” que os separan.


As xentes de esquerdas debemos teme-las “modernizacións” do PSOE. O período 1982-1996 serve de exemplo do seu significado: reconversión industrial salvaxe na siderurxia e naval, reforma das pensións para dificulta-lo seu cobro e baixa-la cuantía, reformas e desestruturación do mercado laboral en beneficio dunha susposta competividade co exterior que nunca se produciu; enorme deficit comercial español con relación ó PIB, continúa a se-lo dos maiores do mundo; despido libre e multiples xeitos de contratar que ficaron c@s traballador@s indefensos fronte á patronal; creación das Empresas de Traballo Temporal; comenzo da privatización do sector público; asegurar a nosa presencia na OTAN incluso contravindo a cláusula do referendum na que se establecía a nosa permanencia sen entrar na estrutura militar; negociación para a nosa integración na actual UE como un país de segunda, obrigados a desmantelar, sobre todo na Galicia, parte dos nosos sectores produtivos máis competitivos; corrupción, nepotismo, terrorismo de estado, etc..


Estes foron algúns elementos claves da primeira “modernización” levada a cabo polo PSOE.


Grazas ó apoio dun gran aparello mediático, todas estas políticas que responden os mandamentos neoliberais, foron aceptadas pola sociedade como unha política de esquerdas, xa que as levaba a cabo un partido historicamente da esquerda e outras veces se converteron nas “únicas posibles dado o entorno no que vivimos”, cooptando así a numerosos sectores do movemento obreiro e populares para o neoliberalismo e acusando e situando a aquelas organizacións políticas que non claudicaron e mantiveron unha posición anticapitalista, de esquerdas, de estar fora da realidade, utópicas, incapaces de dar resposta as modificacións habidas na sociedade; como si estas foran resultado de procesos sociais autónomos, pulados dende a propia sociedade, e non como foi en realidade, consecuencia da imposición, as veces dun xeito non carente de violencia, das políticas propias do neoliberalismo. E no peor dos casos creándolles problemas internos, adicándolles páxinas e páxinas de prestixiosos diarios a resaltar calquera controversia interna e utilizando a coñecid@s periodistas, literatos e analistas a soldo, para apoiar a personaxes que máis tarde ingresaron nas filas do PSOE e a ocupar cargos de responsabilidade.


Pero tamén, aínda que penso que ninguén da esquerda precisa ser convencido, debemos temer “os gobernos como deus manda” do PP, pois no período no que gobernou, 1996-2004, caracterizouse no económico por afondar nas políticas da etapa anterior, intensificou as privatizacións dos bens e empresas públicas, vendidos por “catro pesos” cando producían cuantiosos beneficios, a personaxes do entorno do partido gobernante e continuou, como non podía ser doutro xeito, cos ataques sistemáticos ó que se convén en chamar “estado de benestar”; continuou polo camiño de “dar unha nova volta de parafusa” á política de desestrutura-lo mercado laboral e asentou un modelo de crecemento cuxos alicerces son a burbulla inmobiliaria, o turismo con servizos de baixa calidade, o consumo interno baseado no endebedamento das familias, potenciado polos baixos tipos de interese, e os fondos que proveñen da U.E.; un modelo como era predicible de moi curto recorrido que escomenza a crebar e só serviu para enriquecer ós sectores mais poderosos da sociedade.


En política exterior deixou ó estado español sen política propia, ficando como un fiel pión e comparsa do imperialismo norteamericano na súa política agresiva, baseada na guerra preventiva e amosou dun xeito nidio que moitas concepcións de corte franquista sobre a actividade política, a administración, o papel da relixión, etc., continuaban vixentes.


Desenterrou un nacional-catolicismo rancio, acrecentando nestes anos de oposición a súa coincidencia cos sectores máis reaccionarios da xerarquía católica. Como se pode observar nada que ver coa expulsión dos mercadores do templo.


Pero o que é máis preocupante para os votantes da esquerda en Galicia é a ausencia dunha forza política no panorama electoral que se poida considerar portadora dos valores, do programa, do discurso e do proxecto que configuran a unha forza anticapitalista. Desaparecida como tal IU, os anos de apoio a un goberno neoliberal non se poden borrar en seis meses con críticas moi febles de última hora, que non deben ser catalogadas doutro xeito que como electoralismo e oportunismo puro e duro e diluídas no continuismo as expectativas creadas polo goberno da Xunta, coa presencia do BNG, ¿como é posible que nun goberno que conta con máis dun conselleiro, delegados provinciais e outros cargos relevantes que autodenomínanse “comunistas”, acepten as políticas neoliberais sen a menor oposición e sen presentar nas consellerías das que son titulares, programas onde se recoñeza, polo menos, un novo xeito de entende-lo goberno, de establece-las prioridades e de rachar con prácticas propias dos partidos da dereita?, @s elector@s de esquerdas atópanse diante dun dilema: ou ficar na casa, ou votar aceptando a dinámica do bipartidismo que PSOE, PP e todos os medios que os apoian potencian. É dicir, votar seguindo esa dinámica a aquela forza que sexa “a menos mala”, votar “tapándose o nariz”.


Considero que aínda hai tempo para iniciar unha reflexión entre os sectores anticapitalistas, internacionalistas, de esquerdas, sobre a orientación do noso voto. E digo internacionalistas pois haberá sectores da sociedade galega que sigan antepoñendo o carácter nacionalista, aínda s que sexa neoliberal, ó de esquerdas e se podan atopar cómodos votando ó BNG.


Algúns haberá tamén que nestas circunstancias propoñan a abstención. Pero non debemos esquecer que o sufraxio universal é resultado da loita do movemento obreiro, foi un dereito conquistado, arrincado á burguesía que cando se veu no poder instaurou unha modalidade de voto que só permitía exercelo ós máis ricos da sociedade, o sufraxio censitario. É certo que unha vez conseguido o sufraxio masculino pola presión obreira e popular, as mulleres do estado español tiveron que esperar ata a segunda república, a burguesía desde as institucións, utilizou as leis electorais e os mecanismos de control ideolóxico que o seu poder económico lle permitía crear, para canalizar moitos votos obreiros cara ós partidos defensores dos intereses dos explotadores; desvirtua-lo feito de que a maioría da poboación sexan explotados. Tamén é certo que cando as clases dominantes non conseguiron canaliza-lo voto popular segundo os seus intereses, non tiveron reparo en utilizar os aparellos represivos para restaura-lo seu dominio de clase. Pero esta realidade que aínda esta moi presente na situación política do estado español, non debe levar a renunciar @s traballador@s asalariados de participar nos eventos electorais. Aínda que aconteza como vai acontecer no próximo mes de marzo, que non se presente ningunha forza política que represente os seus intereses de clase, débese ir a votar, pero para emitir un voto que debe cumprir varios obxectivos: amosar o descontento dunha parte da sociedade e recoñecernos no conxunto, rachar co bipartidismo ó marxe do voto ó sector nacionalista neoliberal, que sexa un voto que poida ser evaluado e serva, axude e permita, avanzar na reconstrución da esquerda e do movemento obreiro.


Dende o meu punto de vista, o VOTO EN BRANCO compre cos devanditos requisitos. En primeiro lugar exercemos un dereito que custou moito traballo acadalo e excepto circunstancias moi determinadas, non se debe renunciar ó mesmo. En segundo lugar é un voto militante, activo, a xente debe ser convencida, reflexionar para chegar a esa conclusión, crítico co sistema, vótase escapando da lóxica bipartidista que nos queren impoñer, un voto contra o neoliberalismo e o pensamento único, diferenciado dun xeito nidio da abstención que é un “caixón de xastre”que practican os cómodos, os apolíticos, os que tanto lles ten que gañe quen gañe, os conformistas coa situación.


Pero é ademais un voto evaluable, podémolo fiscalizar, contar ó final da xornada electoral. A dereita e o centro dereita liberais non van deixar de votar os seus partidos, PP e PSOE e os nacionalistas liberais tampouco van ter moitas dúbidas; polo tanto hai que recoller no voto en branco o voto de esquerdas, anticapitalista que aposta pola reconstrución dunha forza de esquerdas; mobilizar o voto da esquerda que leva anos na abstención, convencer que a reconstrución non só e posible senón necesaria. O VOTO EN BRANCO leva pois a un aspecto importante, organizar a intervención na campaña electoral. Poñerse de acordo sen ningún tipo de sectarismos entre diversos colectivos políticos, sociais, culturais, persoas independentes, etc., sería un paso importante no camiño que hai que escomenzar a percorrer.



Galicia Outono 2007




Carlos Dafonte



"EEUU É UNHA DEMOCRACIA IMPERIALISTA MAIS TEN LEXISLACIÓN DE ESTADO POLICIAL



A Coruña, 30 de outubro de 2007

O profesor norteamericano James Petras é un dos intelectuais da esquerda
mundial que rexeitan con máis vehemencia o neoliberalismo e o imperialismo.
Hai días visitou Galiza para pronunciar conferencias en Compostela e Vigo.
Petras fixo un oco na súa axenda para responder as preguntas da
CIG-Comunicación horas antes de regresar ao seu país.


Antón Álvarez: Vostede vén denunciando desde hai tempo que EE UU practica a
tortura e que mesmo está a lexislar para legalizar a súa aplicación contra
aquelas persoas acusadas de terrorismo. Até que extremo pode chegar o
Goberno norteamericano?

James Petras: Non é ningún secreto que EE UU raptou persoas acusadas de
terrorismo que non foron xulgadas e que ademais foron entregadas a países
onde habitualmente se tortura. EE UU practica tortura en Irak co apoio do
anterior Fiscal Xeral, Alberto Gonzales. O presidente Bush xustificou o uso
da tortura coa mesma linguaxe que emprega Israel, ao falar de utilizar
métodos intensos de interrogatorios para salvar vidas norteamericanas, o que
non deixa de ser un eufemismo.

Xa temos forzas especiais que operan en todo o mundo e que se xustifican
como parte da guerra internacional contra o terrorismo. Non teñen obriga de
ofrecer informes ao Congreso e nin moito menos á sociedade. Non sabemos
cantas persoas mataron, raptaron ou torturaron. Mais si sabemos que operan
sen restricións.

O sistema norteamericano segue a funcionar como unha democracia imperialista
mais a lexislación existente é dun estado policial. En calquera momento, o
Executivo pode suspender as poucas proteccións legais que aínda hai e
encarcerar os cidadáns. Agora practica estas medidas a moitos musulmáns, a
moitos árabes. Gran cantidade destas persoas sufriu en EE UU detencións,
interrogatorios e rexistros domiciliarios sen que se lle dese publicidade.
Houbo xuízos contra organizacións caritativas musulmás simplemente polo
testemuño de axentes secretos de Israel. Estas medidas están tan afastadas
de todas as normas constitucionais que, nalgunhas instancias, o Poder
Xudicial mesmo suspendeu algunha lexislación. Porén, o básico é que o
Goberno segue adiante e co apoio do Partido Demócrata.

Agora non é necesaria ningunha orde xudicial para controlar calquera
conversa telefónica. Tampouco existe límite legal algún para os acusados de
seren terroristas ou colaboradores destes. Estas medidas son tan elásticas
que poden afectar millóns de persoas críticas, mais de momento se aplican de
maneira selectiva.

Temos unha nova organización de seguridade, a "Homeland Security", cun
orzamento de 180.000 millóns de dólares só para o control dos cidadáns en EE
UU. Este organismo está dirixido por un sionista fanático chamado Chertoff,
que ten antecedentes de persecucións de árabes e musulmáns despois do 11-S e
que os encarcerou sen ningún pretexto. O próximo Fiscal Xeral do Estado, que
substituirá Alberto Gonzales, vai ser outro sionista fanático que xustificou
as leis represivas de Bush.

Seguimos a funcionar dentro duns parámetros ameazantes. Algúns sectores da
poboación xa viven nun estado policial. Outros ficamos fóra mais estamos
ameazados coa aplicación destas medidas. Algúns din que se en EE UU hai
outro atentado, real ou inventado, o Goberno podería pór en práctica estas
medidas policiais contra todos nós.

Antón Álvarez: A que se refire ao falar doutro atentado real ou inventado?
Existen dúbidas acerca da autoría do 11-S?

James Petras: Si. Hai moitos cuestionamentos sobre estes feitos, sobre como
caeron os edificios tendo en conta a estrutura de aceiro que existía. Outros
cuestionamentos apuntan cara a falta de anticipación do Goberno ou sobre a
febleza das probas contra os terroristas. A premisa é que o Goberno
norteamericano permitiu o ataque para aproveitalo. Hai probas de que o Mosad
foi cómplice. Existen probas policiais que indican que houbo israelís que
celebraron o atentado ao pouco de producirse e que foron denunciados polos
veciños polo ruído que estaban a facer. A policía prendeunos mais o Fiscal
Xeral recentemente nomeado foi o xuíz sionista que os liberou antes de seren
xulgados.

Antón Álvarez: En que se fundamenta o poder do lobby sionista ao que
constantemente fai mención? Cando se comezou a xestar?

James Petras: O poder do lobby sionista en EE UU é produto dunha acumulación
de forzas durante un período prolongado. Non é algo insólito a influencia
que adquiriu, particularmente despois da Segunda Guerra Mundial e coa
fundación do Estado de Israel. Tamén influíu o éxito económico dos xudeus.
Pasaron das súas orixes pobres e das súas posturas progresistas nos anos
trinta a convertérense en clases medias e altas, ademais de asumir a defensa
do Estado de Israel. Xa poucos son relixiosos e Israel serve como unha
relixión secular. Xa non cren na Torá nin en Moisés.

O lobby sionista en EE UU recibiu un gran impulso coa vitoria israelí na
guerra de 1967. Moitos sionistas norteamericanos foron asentándose en áreas
de grande influencia, en Hollywood, na televisión, nos círculos académicos,
nas finanzas, etc. O 24% dos homes máis ricos de EE UU son xudeus-sionistas.
Ademais, o Estado de Israel lévase o 33% do orzamento de axuda exterior dos
EE UU, máis que toda África.

Nos últimos vinte anos os sionistas penetraron no Goberno en postos
estratéxicos. O Goberno de Bush é ilustrativo. Teñen o control do segundo e
terceiro do Pentágono, o arquitecto da guerra de Irak; do asesor principal
do vicepresidente, o que escribiu o discurso de Bush sobre o "Eixe do Mal".
Outro destacado sionista é o asesor principal do Consello Nacional de
Seguridade sobre Oriente Medio. Hainos noutros ámbitos do Goberno. Non hai
nada que inventar, están aí, déixanse ver.

O 60% do financiamento do Partido Demócrata e o 30% do Partido Republicano
proceden de fondos de sionistas de EE UU. O lobby condiciona a política dos
partidos cara Israel e estabelece unha poderosa maquinaria de chantaxe e
intimidación contra aqueles candidatos que a desafíen.

Os sionistas crearon conflito na cúpula militar estadounidense. Hai
militares que non queren subordinar os intereses imperialistas de EE UU ás
ambicións coloniais de Israel. Consideran que se poden perder aliados
potenciais de Estados Unidos nos países árabes. O lobby impón o seu poder
sobre os militares norteamericanos.

Outro debate é a guerra contra Irán. Aínda hai entre os militares moitas
reservas para atacar este país neste momento. Os protagonistas desta posible
guerra son os sionistas. A consigna dállela o primeiro ministro de Israel
para que fagan todos os esforzos para lograr sancións de EE UU, actos
unilaterais, ataques militares.

Non hai teoría da conspiración. Os sionistas norteamericanos actúan
publicamente. Mais eles non pensan nas consecuencias para EE UU nin para o
seu pobo. Só pensan en destruír outros países críticos con Israel, países
que se opoñen á hexemonía israelí en Oriente Medio. Por iso os sionistas
consideran que a guerra de Irak é un éxito, a pesar de que para EE UU é un
auténtico fracaso. Irak agora está destruído e desarticulado, polo tanto,
Israel perdeu un adversario na súa política de colonización.


Movemento obreiro e dereitos sociais en EE UU

Antón Álvarez: Existe movemento obreiro organizado en EE UU? Como funcionan
os sindicatos?

James Petras: O sindicalismo en EE UU sempre foi pouco democrático. Non hai
ningún dirixente sindical a nivel nacional que cobre menos de 300.000
dólares ao ano. Mesmo, algúns dos peor pagados, os líderes dos sindicatos de
limpadores, gañan 400.000 dólares anuais. Os dirixentes do sindicato de
peóns da construción gañan case 700.000 dólares. Ademais, tivemos unha
grande tradición de relacións entre a mafia e os sindicatos, nomeadamente
entre sindicatos de camioneiros e portuarios, particularmente os da Costa
Atlántica.

Tivemos enormes estafas de fondos de pensións manexados polos sindicatos.
Existe por parte dos sindicatos estadounidenses a política de colaboración
de clase e a tendencia a aceptar as reestruturacións e as indemnizacións por
despedimentos. Nos últimos corenta anos a porcentaxe de traballadores
sindicalizados no sector privado pasou do 30% ao 7%. Moitas grandes empresas
non teñen presenza de sindicatos. No sur, a Toyota ou a Nissan tampouco
teñen sindicatos. Isto débese en parte á desconfianza dos obreiros cara as
organizacións sindicais. Os traballadores ven como poden conseguir case o
mesmo, por exemplo melloras salariais, sen os sindicatos.

Os sindicatos non se atreven a organizarse politicamente en EE UU. Financian
en gran parte ao Partido Demócrata, concretamente en 50 millóns de dólares
ao ano, mais non reciben a cambio nada substancial como derrogar leis
restritivas. O que reciben os sindicalistas son protección dos seus postos.
Entón, quedamos ante unha situación sindical en decadencia, cun sindicalismo
moi debilitado e pouco atractivo. Curiosamente, as enquisas amosan que máis
do 50% dos norteamericanos considera que a sindicación pode ser unha boa
idea.

Por exemplo, a cúpula do sindicato do automóbil asinou un contrato oneroso
que divide os obreiros pola antigüidade na empresa, entre novos e vellos. Os
primeiros reciben un terzo do salario dos segundos. O sindicato, ademais,
asume a responsabilidade do plan do saúde dos traballadores.

Mais o sindicalismo de base non está morto en EE UU. Hai moitos obreiros con
vontade de loitar pero as canles existentes están bastante atrofiadas. Hai
lugares onde existen sindicatos progresistas, como nalgún portuario en San
Francisco. Temos as asociacións de inmigrantes que se lanzaron á rúa o ano
pasado contra as expulsións masivas. Porén, este fenómeno produciuse á marxe
das cúpulas sindicais, que foron as últimas en subírense ao tren das
reivindicacións dos inmigrantes.

Antón Álvarez: Mencionaba antes os plans de saúde. Como é a cobertura
sanitaria existente en EE UU?

James Petras: Existe o Plan Nacional de Saúde para maiores de 65 anos, que é
amplo e non é nada malo. Á parte, hai un sistema público para as persoas que
viven na pobreza extrema. Sen embargo, a grande maioría dos cidadáns que non
viven na extrema pobreza e que non son xubilados dependen dos plans de saúde
das empresas. E, se perdes o traballo, perdes o plan de saúde. Temos 50
millóns de persoas sen cobertura sanitaria. Hai outros 50 millóns que teñen
un algún plan mais que teñen que pagar un mínimo de 3.000 dólares antes de
comezalo, ademais das cotas cada vez máis elevadas que deben desembolsar
para mantelo.

Tamén hai persoas que só teñen un seguro médico para enfermidades moi
graves. Esta razón explica que as persoas que carecen de cobertura sanitaria
teñen as taxas máis altas de mortalidade. Por exemplo, rexístranse tres
veces máis casos de cancro de mama entre as mulleres negras porque non van
facer as revisións, pois custan cartos.
As empresas cada vez máis deixan de pagar o plan de saúde. Agora
xestiónannos os sindicatos mais en moitas ocasións teñen que costealos os
propios obreiros.

Antón Álvarez: E que acontece coa educación?

James Petras: O ensino universitario é o máis custoso do mundo. A matrícula
anual nas universidades públicas oscila entre os 8.000 e os 9.000 dólares.
Nas privadas entre os 30.000 e os 40.000 dólares. Moitos estudantes teñen
débedas. Ademais, as escolas técnicas tamén cobran en torno aos 3.000
dólares ao ano.

A primaria e secundaria son de balde. Mais, nos estados con impostos baixos,
o sistema educativo público é malo. Entón, as clases medias optan por mandar
seus fillos á privada, pese a que teñan que pagar 15.000 dólares. Por tanto,
as escolas públicas fican reservadas para os negros e os hispanos.

Situación da esquerda

Antón Álvarez: A esquerda política está articulada EE UU?

James Petras: Temos un sector da sociedade que non está organizado pero que
é moi progresista, sobre todo en relación coa retirada das tropas de Irak. O
80% da poboación quere unha cobertura universal de saúde a nivel nacional.
Mais non hai ningún liderazgo político capaz de implementar estas demandas.
Ser elixido senador costa case 40 millóns de dólares; congresista 20 millóns
e 500 millóns ser presidente de EE UU. Por tanto é imposíbel para os
sectores críticos conseguir espazos nos medios de comunicación de masas. Os
dous partidos exclúenos dos debates. Ademais, rexistrar un partido require
moito esforzo e logo hai que financialo.

As cúpulas do movemento pacifista decidiron pór as súas fortunas en mans
electorais. Entón puxeron todos os seus activistas a traballar polos
candidatos demócratas. Estes conseguiron maioría no Congreso. Mais ao final
votaron a favor do orzamento militar de Bush. EE UU é un país sen oposición
política.

Existen organizacións sociais progresistas, partidarias da paz e algún
concelleiro e alcalde progresistas. Logo están os grupos de homosexuais,
feministas, pacifistas, ecoloxistas, mais están moi fraccionados.

Antón Álvarez: E que hai do movemento antiglobalización?

James Petras: Está morto desde Seattle. Ten moitas siglas. Os seus
activistas van as conferencias mundiais. Pero non representan a ninguén en
EE UU. Non poden pór a ninguén na rúa. Vanse por aí adiante e falan no nome
dunha masa que non existe. En EE UU, grande parte da poboación é crítica coa
Globalización, pero máis desde un punto de vista conservador e
proteccionista que progresista.
Antón Álvarez: Cales son, ao seu xuízo, as esperanzas da esquerda
internacional?
James Petras: En varios lugares do mundo o pobo loita, como en Irak. Hai
avances en América Latina co presidente Chávez. Tamén se está a producir
unha reactivación de movementos populares en Brasil contra Lula. Hai grandes
expectativas en Ecuador. En Colombia hai grandes mobilizacións de campesiños
e obreiros. Tamén en Francia e Italia hai movementos fortes que van
paralizar os neoliberais Sarkozy e Prodi. Lentamente, tamén nos países ex
comunistas. En China hai máis de 100.000 protestas masivas ao ano de
obreiros, campesiños. Mais cómpre ver como evolúe todo isto. Non teño
ningunha fórmula máxica.










jueves, 4 de octubre de 2007

INTERNET E A ORGANIZACIÓN DA ESQUERDA ANTICAPITALISTA

Internet e o desenvolvemento nos medios de comunicación -pois internet é, en esencia, un medio de comunicacion de masas- é a imperialismo capitalista o que a imprenta de Gutemberg ao poder feudal. Gutemberg coa súa imprenta sacou a cultura e os libros dos mosteiros e lévoa ás cidades, ás universidades.


Lutero, ao seu xeito, fixo exactamente o mesmo coa biblia, é máis un é incomprensible sen o outro.


De feito, Marx dicía que a cada sociedade correspóndese cun desenvolvemento das forzas produtivas, por iso, só na decadencia do capitalismo, cando todas as precondiciones para o socialismo están dadas, é posible que se desenvolva un medio de comunicación tan "social" como internet. O salto cualitativo só darase logo da revolución, cando todas as súas capacidades póñanse ao servizo do desenvolvemento da humanidade e non da pornografía, o consumo ou a mentira.


O marxismo, e os marxistas, dentro das posibilidades, son os que máis utilizan a tecnologia de internet para as súas actividades; senón non hai máis que ir a unha librería "tradicional", onde é case imposible atopar un libro de Marx, Engels, Lenin, Trotski, Rosa, etc.etc. Un entra en internet e telos por todos os lados. E iso non cae do ceo, senón que hai xente e organizacións que o fan, cólganos, imos.


O que hai que estudar e racionalizar é o papel de internet para organizar -recomendo lerse a Lenin no seu libro Que Facer? falando da prensa, ou de Trotski falando da cine en 1920 como ferramenta de propaganda-, para a propaganda, como sortear as LSS que desde os gobernos queren impor, etc.


Non creo que, como din moitos, o marxismo vaia atrasado respecto ao uso de internet. Outra cousa é a base social de marxismo, a clase obreira. Pero iso non é ningunha novidade, a clase obreira rusa era maioritariamente analfabeta, e organizáronse círculos de lectura da prensa bolxevique, porque, entre outras cousas, o que sabía ler era o bolxevique. O uso de internet aínda esta restrinxido a sectores da sociedade, e moi desigual, pero nunha fase de expansión da súa utilización.


Internet é un instrumento de socialización da información, facilita e fai circular as noticias rapidamente, sácaas da censura dos grandes medios privados (véxase o que sucedeu coas viñetas do Xoves), e pode ser un gran medio de organizacion; pero nunca vai substituír a loita na rúa, a destrución do estado burgués e a expropiación da propiedade privada dos medios de produción; entre outras cousas, porque internet, o seu desenvolvemento, baséase xusto nesa propiedade privada. O salto darao cando xa non exista propiedade privada.


Mentres este salto non se dá, está claro que é unha ferramenta privilexiada que os anticapitalistas debemos utilizar para establecer redes, intercambiar debates, centralizar orientacións e, en suma, organizar aos grupos que se moven na mesma liña de loita contra o sistema e as súas institucions, baixo os mesmos parámetros políticos.


Galiza, 22 de setembro de 2007


Roberto Laxe


 



martes, 18 de septiembre de 2007

¡¡¡UNHA NOVA CRISE E VAN...!!!



    Escribín no ano 2003, publicado con posterioridade en ALTERNATIVA baixo o título “Reflexións sobre a crise do sistema capitalista”, que o capitalismo na actualidade, no seu conxunto estaba sometido a crises cada vez máis fondas e longas seguidas de recuperacións cada vez máis curtas.


    Nos derradeiros vinte anos temos probas moi salientables da anterior afirmación: en 1987 o descalabro bolsístico, de proporcións superiores ó de 1929; en 1990 o afundimento dos “bonos lixo”, algún asesorado por un eminente premio Nobel de economía e a crise das Caixas de Aforro dos EEUU, onde un Bush andaba implicado; 1997 crise financeira dos chamados “tigres asiáticos”, Tailandia, Korea, Hong Kong; 1998 crise financeira en Rusia e Brasil; tres anos máis tarde “picada da burbulla tecnolóxica” e fin da chamada “nova economía” que tanto dera para falar e escribir e parecía instala-lo sistema ó marxe das crises. E agora atopámonos con este novo “acontecemento” de carácter financeiro especulativo do que parece que ningún responsable político quere falar en profundidade, tentando botar un manto de silencio e desinformación sobre o tema.


    Debemos destacar que non é un acontecemento illado, algo novo e polo tanto imprevisible.


    O que está a acontecer é resultado das políticas que na esquerda cualificamos como neoliberais que se levan adiante tanto na Unión Europea como nos EEUU, e os seus resultados son en primeiro lugar previsibles, hai responsables políticos aínda que miren cara a outro lado, perdedores e gañadores.


    A crise non chega doutra galaxia; nos EEUU prodúcense síntomas desde hai anos da existencia dunha burbulla inmobiliaria e da súa parálise; pero como é un sector básico da maltreita economía norteamericana, o mesmo que no estado español, para atrasar o derrube do sector, iniciouse o proceso de “hipotecas lixo” sen garantías de cobro. Para evitar os riscos por parte dos bancos que as aceptaban, convertéronse os cretos hipotecarios en títulos financeiros, un activo para o banco, que comercia co mesmo; neste caso vendéndoos, por todo o mundo a grandes bancos, e por ter moito risco, producindo altos rendementos. Os problemas xorden cando as familias deixan de pagar polas subas dos tipos de interese ou cando por esta mesma razón xa non hai clientes a quen lles dar unha hipoteca, todo o castelo de naipes vai parar ó chan.


    Pero é importante subliñar que en teoría o capitalismo crea organismos para controlar e corrixir este tipo de actuación de alto risco, pero por estar ó servizo do capital, nin actuaron nin deron a voz de alarma.


    E pois unha crise xerada polas políticas neoliberais que permiten a liberdade absoluta dos capitais, sobre todo dos especulativos, e a creación de todo canto produto financeiro se poda crear co obxectivo de gañar cartos. Alguén chamoulle a esta situación economía-casino.


    En segundo lugar hai responsables políticos aínda que miren para outro lado e fagan como que a cousa non vai con eles; son os partidos e os individuos que levan adiante as políticas económicas neoliberais; en particular na Unión Europea unhas veces como conservadores e outras disfrazados de socialistas, todos os que nestes anos aprobaron tratados como o de Maastricht, Lisboa, Niza, que despois refundiron no chamado Tratado Constitucional Europeo, votado afirmativamente no estado español, aínda que só fora polo 34% dos posibles votantes, grazas as campañas de PP e PSOE que coincidían punto por punto no mesmo. Estes partidos xunto con outros que se atopan nos grupos Popular e Socialista do Parlamento europeo, son os que deseñan institucións como os Bancos Centrais, din que ó marxe da política, que teñen, entre outras atribucións controla-los bancos privados e non o fan, e só actúan a favor e en beneficio do capital financeiro e dos grandes emporios económicos. Estes partidos e políticos non se poden agachar debaixo das institucións que eles mesmos crearon, cando a cidadanía no exercicio dos dereitos democráticos lles pidan contas pola permisividade co capital financeiro, coa especulación e o latrocinio que significan moitas operacións levadas a cabo no planeta.


    Hai que pedirlles contas, pois esta crise á que tentan restarlle importancia vai golpear moi duramente, tamén no estado español, sobre todo á clase traballadora e a sectores da pequena burguesía a quen lles vai seguir subindo os intereses dos préstamos, porque vai aumenta-lo paro e a precariedade, porque son os que máis sofren a suba dos prezos, as reformas das pensións e unha política fiscal que sube os impostos indirectos, sobre o consumo, e baixa os directos ás rendas máis altas.


    Se crecendo como dicían a economía española cerca dun 4% nos últimos anos, os índices de precariedade e os contratos lixo eran dos máis elevados da Unión Europea dos 15 e os salarios e as prestacións sociais dos máis baixos, o que levou ás familias do estado español a un endebedamento límite, as correccións sobre o crecemento que introducen os organismos internacionais por causa da actual crise, van golpear sen dúbida algunha, en maior medida, a quen neste tempo non se beneficiou “das vacas gordas” e ademais padeceu un índice de inflación alto que sempre actúa como un imposto contra das rendas do traballo.


    Como os bancos centrais sacaron cartos ó mercado pero subindo os intereses, esto significa un transvase de cartos do bolso dos traballadores ós bancos e se a esto lle engadimos que hai sectores da clase obreira, dos de máis renda, que as veces meten os seus aforros en bolsa, as caídas das mesmas en todo o mundo seguro que os van facer perder parte dos mesmos.


    Por último, quen van gañar son os grandes capitalistas e os bancos, beneficiándose dos altos tipos de interese, das caídas nas bolsas, mercarán barato, acrecentarán o seu patrimonio inmobiliario a conta dos particulares e das pequenas empresas, faranse co control doutras entidades máis febles.


    Esta nova crise do capitalismo debería servir para que @s traballador@s aprenderan a realidade na que viven, o que significa este sistema de explotación, e sacaran as conclusións pertinentes de ver ós voceiros da liberdade e da desregulación dos mercados de capitais e da economía, clamando agora pola intervención e por poñer regras ós mercados financeiros.


    Tamén é preciso lembrar o debate do chamado Estado da Nación, onde o presidente Rodríguez e o chamado xefe da oposición Rajoy, non foron capaces de dicir nada dunha crise que xa daquelas estaba en marcha e que está a afectar a unha parte importante da cidadanía.




En Galicia setembro 2007




Carlos Dafonte



lunes, 3 de septiembre de 2007

ELEMENTOS PARA INTREPRETA-LA ACTUAL CRISE FINANCIEIRA

 


1.- A crise financeira e monetaria nos EEUU é o colmo do carácter especulativo do sistema capitalista (D-D'), chegando ao extremo de facer préstamos que saben incobrables. Mais é expresion tamén dunha crise social interna de gran calibre, expresado nos límites de consumo da clase obreira ianqui pola súa caída da renda de xeito absoluto.


Se centos de miles de traballadores ianquis xa tiñan que escoller entre pagar os alugueres da vivenda e comer; e a sanidade converteuse nun luxo, as hipotecas subprime son, directamente, o remate para esa clase obreira, que se vai quedar directamente sen casa, ao non poder pagar a hipoteca.


2.- Fronte a ela saíron todos os bancos centrais, comezando polo Europeo, ao resgate de especuladores e financeiros, inxectando no sistema miles de millóns euros.


3.- A gravidade da crise non vén só polas hipotecas “lixo”, que afectan a unha pequena porcentaxe de prestámos, senón pola conxuncion de diversos factores, algúns ligados ao mercado hipotecario, a chamada “burbulla inmobiliaria” que nos EEUU levaba máis dun ano á baixa.


A crise estructural do imperialismo ianqui é a que esta no fondo da crise, a desindustrializacion masiva do capitalismo norteamericano, converténdolle nunha economia absoluamente dependente do resto do mundo.


EE UU hoxe son o país máis debedor do mundo, o funcionamento da súa economía dependen de prestámos que desde Europa e Asia fánselle constantemente, para alimentar un capital cada vez máis parasito, baseado na especulacion e no gasto militar.


A iso hai que unirlle a derrota economica e politica que supón a invasion de Iraq, que é un buraco sen fondo alimentando o deficit orzamentario que sofre xa de xeito crónico.


4.- Ata a data, o imperialismo yanki tiña un mecanismo infalible para exportar a crise: a hexemonia monetaria; todos querían dolares, todos os pagamentos de materias primas efectuábanse en dolares, o dólar era o refuxio en caso de crise, financiando o endebedamento interno ianqui e exportando as crises e a inflacion.


Con “darlle á maquinita” modificábanse os prezos das materias primas, devaluábanse moedas desde a Reserva Fedaral, etc.


Pero o dólar esta perdendo ese carácter hexemonico, que ligado ao carácter debedor da economia ianqui, pon a esta contra as cordas en canto aparecen os primeiros signos de crise.


5.- A aparicion do euro supón xa máis do 20% das reservas de divisas do mundo, e cada vez é máis utilizada nas transaccions, paises como Rusia, China, Venezuela, etc., efectúan unha parte importante dos seus pagamentos de petroleo e gas en euros.


A pesar da vontade politica dos dirixentes europeos, de “non competir co dólar”, a realidade é que calquera capitalista, banqueiro ou especulador que ve como o dólar non esta apoiado por unha economia forte, senón por unha economia basicamente endebeda, ve no euro (como o yen ou o franco suízo) unha alternativa, limitando de xeito obxectivo a capacidade de reaccion do imperialismo ianqui ante as crises.


Deste xeito, a exportacion que facia antes das crises, agora vólvense contra eles mesmos, contra o interior, convirtindo-lle no eslabon débil da cadea imperialista, cunha polarizacion social interna só comparable aos países chamados “terceiro mundistas”: a porcentaxe na diferenza entre os ricos e os pobres en EEUU é moi superior a cualquera outro país imperialista. O desenvolvemento desta polarizacion dependerá do comportamento das forzas sociais en conflito, da actitude da clase obreira e da capacidade para xerar unha alternativa a un capitalismo que vai, como o xogo da Oca, de crise en crise.


6.- Acabouse o recurso o dólar para resolver as crises á conta de exportalas, agora a endebedada economia ianqui ten que enfrontar as súas crises como cualqueir outro, a pelo; ou, polo peso político e militar que ten aínda a nivel mundial, na procura do apoio dos outros dous grandes eixos imperialistas, Europa e Xapon (e “confiando” en que China e Asia non decidan pasar a euros as súas reservas). A súa dependencia é financeira, comercial e social, por moito que o seu cine -feito e producido maioritariamente por non norteamaricanos- propagandice o “modo de vida ianqui”, e o “seculo americano” dos neocons de Bush.


A crise financieira recente non foi parcheada pola Reserva Federal que achegou aos mercados financeiros a metade que o BCE, senón pola UE, que viu aos bancos franceses e alemáns en perigo, e metiu grandes cantidades de diñeiro nos mercados.


E isto, en economia e en politica, págase. Ningun capitalista, por pequeno que sexa, dá duros por pesetas; o xudeo de Venecia quixo cobrar en carne e sangue o que non podía cobrar en diñeiro, e era “xudeo”, é dicer, un marxinal da sociedade medieval.


7.- E nisto, pariu a avoa. Rusia, co aval de China e o grupo de Shangai (países centroasiaticos da ex URSS) vai e pon a súa bandeira no Ártico e renova os voos militares intercontinentais.


Os intentos do imperialismo occidental, con Alemaña á cabeza, de semicolonizar Rusia e China chocan cunha realidade obxectiva, as clases burguesas xurdidas nestes países coa restauracion do capitalismo teñen tres ferramentas craves herdadas do estado obreiro para oporse, unha, uns potentes exércitos, con armamento nuclear, capaces de golpear ao imperialismo nos seus centros de poder sen necesidade de acudir ao terrorismo, dous, unha man de obra moi barata e moi cualificada, tres, unhas reservas de materias primas intactas por haber estado alleas durante anos ao malgasto que supón o capitalismo.


Se a iso unímoslle a acumulación primitiva de capital efectuada polas mafias ao longo destes anos, e a máis que evidente debilidade do imperialismo hexemonico ata a data, o ianqui, atopamos unha resposta á agresividade de Rusia e China hoxe, que piden a súa parte na torta e pon as súas cartas nucleares sobre a mesa da negociacion.


8.- Unha das primeiras consecuencias da crise financeira deste verán, é que pon de manifesto que o caos da a OMC de Seattle a comezos de século é a norma, por moito que a guerra contra o terrorismo desatada tralos atentados do 11 de setembro quera arranxalo: caos que hoxe redunda no aumento das contradicións interimperialistas e o incremente do “desorde mundial”, acelerada pola decadencia do imperialismo ianqui.


O que parecía un verán anodino e sen grandes acontecementos mundiais, resolveuse ao final : a economía ianqui esta tocando fondo aumentando de xeito exponencial a polarizacion social e politica que xa se vive desde os atentados do 11 de setembro.


 


Galiza, 27 de agosto do 2007


 


Roberto Laxe



jueves, 23 de agosto de 2007

UN NOVO PULO NEOLIBERAL PARA SEGUIR CONSTRUINDO UNHA EUROPA CONTRA D@S TRABALLADOR@S



Como derradeiro acto da presidencia alemá da U.E., celebrouse a finais de xuño a Conferencia de Xefes de Estado e de Goberno, co único obxectivo de salvar o que se puidese do naufraxio do Tratado Constitucional, despois do NON holandés e francés. A estas negativas hai que engadir, “sen data de caducidade”, a conxelación das consultas ou aprobación parlamentaria, en outros nove países membros.


A estas circunstancias de dificultade para aprobar o Tratado Constitucional, engádese que a devandita xuntanza celébrase nun momento de “sálvese o que poida” como resultado dun panorama económico difícil, coas grandes locomotoras económicas europeas, Alemaña, Francia, Italia e Reino Unido, sen remonta-la recesión de comezos de século, e no horizonte os negros nubarróns da situación económica nos EEUU de Norteamérica.


O asunto a tratar era importante, pero a información como sempre cativa e moitas veces distorsionada. Teñen medo a que os pobos coñezan o que aproban. ¡É vergoñento que os políticos que representan a varios centos de millóns de europeos e atrévense acotío a dar leccións de democracia no mundo, actúen dun xeito tan escurantista! Sen información non hai democracia, e unha vez máis hai que denunciar o xeito en que as grandes multinacionais e os grandes emporios económicos tentan construír Europa valéndose da axuda cómplice de a quen os cidadáns votan. Ponse cada día máis en evidencia a imposibilidade de harmonizar democracia con neoliberalismo e que a política exterior reflicte a que se practica no interior de cada estado. A unha política exterior autoritaria, antidemocrática, violenta e agresiva co resto dos pobos, corresponde unha política interior do mesmo carácter, aínda que a interior sempre vaia nos seus contidos uns pasos por detrás.


Diante das críticas recibidas pola presidencia por esta actuación, a señora Merkel saíu publicamente a defenderse e comparou o sucedido, coa falla de transparencia e información de 1957 cando se firmou o Tratado de Roma; como se esa constatación fora un argumento de peso; hai que saca-la conclusión que o sistema democrático burgués en cinco ducias de anos non avanzou nada.¡¡ Pensamos que foi tempo suficiente para que a saúde da democracia tivera mellorado!!.


Sábese que se reduciu o número de artigos de máis de catrocentos a poucos máis de setenta e que os debates centráronse en cuestións que podemos chamar “técnicas”, que non digo que non teñan importancia, pero que para a grande maioría d@s traballador@s, o núcleo fundamental d@s cidad@s da U.E. a 27, non as podemos considerar prioritarias: se vamos ter ou non un himno e unha bandeira, se vai haber un persoeiro que se chame ministro de exteriores, se nas votacións a maioría de bloqueo das decisións, vai ter en conta o número de habitantes de cada estado, etc..


Estes son os temas que transcenderon da xuntanza de finais de xuño e das realizadas con anterioridade preparatorias da mesma, as que ocuparon algúns espazos nos medios de comunicación; pero do substancial do Tratado Constitucional, daquelas partes que se poden considerar decisivas para inclinarte por un si ou un non, volveu suceder como na campaña do referendum, que PSOE e PP e polo tanto as empresas mediáticas que os apoian, non teñen intención de informar, de debater e polo tanto, de dar unha explicación ó chaman “pobo soberano” de como vai quedar definitivamente o antigo Tratado Constitucional.


Debo facer unha lembranza dos elementos máis salientables do mesmo. Todo el, e por iso o PP e PSOE chamaron a votalo afirmativamente, respondía como xa dixemos ós intereses dos grandes emporios capitalistas europeos e recollía, polo tanto, os elementos definitorios, os máis salientables, das políticas chamadas neoliberais que estes dous partidos aplican desde o goberno e apoian dende a oposición. Políticas que no estado español tiveron como resposta varias folgas xerais.


Un dos seus obxectivos era garanti-lo mercado, situación que chegaba a límites traxicómicos cando establecía que tamén debía respectarse en tempos de guerra, situación, non debemos esquecer, na que os capitalistas fan importantes negocios. Establecía a circulación ceibe de capitais, a supresión das axudas públicas o que levaría a desaparición dos servizos públicos; fálase de “servizos económicos de interese xeral” que deben cumpli-las normas da competencia e os “principios económicos xerais”. A bo entendedor sobran as verbas.


Outros dous elementos eran, a obsesión por poñer fin o déficit público e a estabilidade dos prezos, o que traducido á linguaxe vulgar significa redución dos gastos sociais e moderación salarial.


O Banco Central Europeo fica ó marxe de calquera control político o que ten como consecuencia a imposibilidade da loita contra do fraude fiscal das grandes empresas e por unha fiscalidade progresista sobre a circulación de capitais.


Había toda unha serie de aspectos no Tratado Constitucional que eran unha agresión @s traballador@s. Non garantindo o dereito o traballo como se expresa, por exemplo, na constitución española; nin prestacións por desemprego, nin xornada laboral máxima, nin a idade mínima para traballar. Establecía pola contra que non habería “harmonización algunha nas disposicións legais e regulamentarias dos estados membros”, é dicir, o mercado laboral da UE rexeríase por unha especie de “lei da selva” que entre outras consecuencias fomenta a deslocalización de empresas, pois buscarán e se lles permitirá, trasladarse a aqueles países que garantan menores salarios e dereitos sindicais e unha máis feble lexislación en defensa do medio ambiente.


Non establecía nin o dereito á folga nin á negociación colectiva a nivel da UE, furtándolles @s traballador@s a súa mellor arma de presión, mentres favorecese a desestruturación do mercado de traballo e a precarización. Pero si aceptaba o peche patronal.


E por enriba deste panorama planeaba daquela e o segue a facer, a chamada directiva Bolkestein, que establece como principio para aplicación das leis laborais “o país de orixe”; e dicir unha empresa polaca ou letona que traballe no estado español aplica a súa lexislación laboral. Do mesmo xeito que unha empresa do estado español que se asente en Polonia ou Letonia, que cambia o seu domicilio, tamén pode aplica-las leis laborais deses países no estado español.


Nas cuestións de política exterior, avanzábase cara a construción dunha Unión Europea imperialista, militarista e agresiva, subordinada á OTAN e polo tanto ós EEUU de Norteamérica, con independencia das contradicións interimperialistas que poidan xurdir.


Un Tratado que establece a utilización de medios militares para “previr conflitos” e dicir, a teoría da “guerra preventiva” que aplica o presidente Bush e que xa aplicaron os nazis nos anos 30 do século pasado e que foi condenada expresamente no xuízo de Núremberg; o respecto ás obrigas derivadas a pertenza a OTAN e o obxectivo para todos os estados membros de “mellorar progresivamente as súas capacidades militares”; circunstancia esta última que en caso de non cumprir algún estado, establécese a posibilidade de sanción.


Estaba tamén a chamada carta de dereitos sociais, que agora suprímese, e aínda que non tiña efecto algún, pois o propio Tratado Constitucional deixaba claro que non era vinculante, serviulles as direccións burocratizadas e neoliberais de numerosos sindicatos europeos, entre eles os dous maioritarios do estado español, pera pedir o si nos referendum, facendo bloque coas patronais. Diante da desaparición desta carta de dereitos, ¿modificarán os sindicatos as súas posicións?. Creo que é un deber de todos @s afiliad@s sindicais levar a discusión ó interior da organización e esixirlles unha modificación da súa posición.


Por último algunhas consideracións tamén moi importantes sobre o Tratado Constitucional; non garante a igualdade entre muller e home, fala de fomentar esta igualdade, pero o papel dunha constitución é garantir; non dicía nin verba sobre o dereito ó divorcio e ó aborto, o cal é moi grave tratándose dun texto que debe, como xa dixemos, garantir dereitos e liberdades. Tampouco se recoñece o dereito de autodeterminación dos pobos sen estado.


Como vemos, e só destaquei algúns aspectos, o chamado Tratado Constitucional Europeo é un documento de moito calado respecto ós dereitos políticos, sociais, liberdades, economía, papel das institucións etc., do que se vai configurando como a U.E.; por iso é inaceptable que as modificacións, seguro que para peor, introducidas no mes de xuño pasado, non reciban unha resposta, cando menos solicitando información a fondo por parte de organizacións políticas, sindicais e os sectores cidadás que pediron o non o 20 de febreiro de 2005.


Na axenda da modificación do Tratado aínda hai prazos e xuntanzas, ata o mes de decembro, para concretar o aprobado en xuño; espero que a esquerda do estado leve adiante as accións necesarias para tentar corrixir o déficit informativo e gañar apoio para a construción dunha Europa ó servizo dos pobos e d@s traballador@s.






Galicia no mes de agosto de 2007




Carlos Dafonte