"EEUU É UNHA DEMOCRACIA IMPERIALISTA MAIS TEN LEXISLACIÓN DE ESTADO POLICIAL

A Coruña, 30 de outubro de 2007

O profesor norteamericano James Petras é un dos intelectuais da esquerda
mundial que rexeitan con máis vehemencia o neoliberalismo e o imperialismo.
Hai días visitou Galiza para pronunciar conferencias en Compostela e Vigo.
Petras fixo un oco na súa axenda para responder as preguntas da
CIG-Comunicación horas antes de regresar ao seu país.


Antón Álvarez: Vostede vén denunciando desde hai tempo que EE UU practica a
tortura e que mesmo está a lexislar para legalizar a súa aplicación contra
aquelas persoas acusadas de terrorismo. Até que extremo pode chegar o
Goberno norteamericano?

James Petras: Non é ningún secreto que EE UU raptou persoas acusadas de
terrorismo que non foron xulgadas e que ademais foron entregadas a países
onde habitualmente se tortura. EE UU practica tortura en Irak co apoio do
anterior Fiscal Xeral, Alberto Gonzales. O presidente Bush xustificou o uso
da tortura coa mesma linguaxe que emprega Israel, ao falar de utilizar
métodos intensos de interrogatorios para salvar vidas norteamericanas, o que
non deixa de ser un eufemismo.

Xa temos forzas especiais que operan en todo o mundo e que se xustifican
como parte da guerra internacional contra o terrorismo. Non teñen obriga de
ofrecer informes ao Congreso e nin moito menos á sociedade. Non sabemos
cantas persoas mataron, raptaron ou torturaron. Mais si sabemos que operan
sen restricións.

O sistema norteamericano segue a funcionar como unha democracia imperialista
mais a lexislación existente é dun estado policial. En calquera momento, o
Executivo pode suspender as poucas proteccións legais que aínda hai e
encarcerar os cidadáns. Agora practica estas medidas a moitos musulmáns, a
moitos árabes. Gran cantidade destas persoas sufriu en EE UU detencións,
interrogatorios e rexistros domiciliarios sen que se lle dese publicidade.
Houbo xuízos contra organizacións caritativas musulmás simplemente polo
testemuño de axentes secretos de Israel. Estas medidas están tan afastadas
de todas as normas constitucionais que, nalgunhas instancias, o Poder
Xudicial mesmo suspendeu algunha lexislación. Porén, o básico é que o
Goberno segue adiante e co apoio do Partido Demócrata.

Agora non é necesaria ningunha orde xudicial para controlar calquera
conversa telefónica. Tampouco existe límite legal algún para os acusados de
seren terroristas ou colaboradores destes. Estas medidas son tan elásticas
que poden afectar millóns de persoas críticas, mais de momento se aplican de
maneira selectiva.

Temos unha nova organización de seguridade, a "Homeland Security", cun
orzamento de 180.000 millóns de dólares só para o control dos cidadáns en EE
UU. Este organismo está dirixido por un sionista fanático chamado Chertoff,
que ten antecedentes de persecucións de árabes e musulmáns despois do 11-S e
que os encarcerou sen ningún pretexto. O próximo Fiscal Xeral do Estado, que
substituirá Alberto Gonzales, vai ser outro sionista fanático que xustificou
as leis represivas de Bush.

Seguimos a funcionar dentro duns parámetros ameazantes. Algúns sectores da
poboación xa viven nun estado policial. Outros ficamos fóra mais estamos
ameazados coa aplicación destas medidas. Algúns din que se en EE UU hai
outro atentado, real ou inventado, o Goberno podería pór en práctica estas
medidas policiais contra todos nós.

Antón Álvarez: A que se refire ao falar doutro atentado real ou inventado?
Existen dúbidas acerca da autoría do 11-S?

James Petras: Si. Hai moitos cuestionamentos sobre estes feitos, sobre como
caeron os edificios tendo en conta a estrutura de aceiro que existía. Outros
cuestionamentos apuntan cara a falta de anticipación do Goberno ou sobre a
febleza das probas contra os terroristas. A premisa é que o Goberno
norteamericano permitiu o ataque para aproveitalo. Hai probas de que o Mosad
foi cómplice. Existen probas policiais que indican que houbo israelís que
celebraron o atentado ao pouco de producirse e que foron denunciados polos
veciños polo ruído que estaban a facer. A policía prendeunos mais o Fiscal
Xeral recentemente nomeado foi o xuíz sionista que os liberou antes de seren
xulgados.

Antón Álvarez: En que se fundamenta o poder do lobby sionista ao que
constantemente fai mención? Cando se comezou a xestar?

James Petras: O poder do lobby sionista en EE UU é produto dunha acumulación
de forzas durante un período prolongado. Non é algo insólito a influencia
que adquiriu, particularmente despois da Segunda Guerra Mundial e coa
fundación do Estado de Israel. Tamén influíu o éxito económico dos xudeus.
Pasaron das súas orixes pobres e das súas posturas progresistas nos anos
trinta a convertérense en clases medias e altas, ademais de asumir a defensa
do Estado de Israel. Xa poucos son relixiosos e Israel serve como unha
relixión secular. Xa non cren na Torá nin en Moisés.

O lobby sionista en EE UU recibiu un gran impulso coa vitoria israelí na
guerra de 1967. Moitos sionistas norteamericanos foron asentándose en áreas
de grande influencia, en Hollywood, na televisión, nos círculos académicos,
nas finanzas, etc. O 24% dos homes máis ricos de EE UU son xudeus-sionistas.
Ademais, o Estado de Israel lévase o 33% do orzamento de axuda exterior dos
EE UU, máis que toda África.

Nos últimos vinte anos os sionistas penetraron no Goberno en postos
estratéxicos. O Goberno de Bush é ilustrativo. Teñen o control do segundo e
terceiro do Pentágono, o arquitecto da guerra de Irak; do asesor principal
do vicepresidente, o que escribiu o discurso de Bush sobre o "Eixe do Mal".
Outro destacado sionista é o asesor principal do Consello Nacional de
Seguridade sobre Oriente Medio. Hainos noutros ámbitos do Goberno. Non hai
nada que inventar, están aí, déixanse ver.

O 60% do financiamento do Partido Demócrata e o 30% do Partido Republicano
proceden de fondos de sionistas de EE UU. O lobby condiciona a política dos
partidos cara Israel e estabelece unha poderosa maquinaria de chantaxe e
intimidación contra aqueles candidatos que a desafíen.

Os sionistas crearon conflito na cúpula militar estadounidense. Hai
militares que non queren subordinar os intereses imperialistas de EE UU ás
ambicións coloniais de Israel. Consideran que se poden perder aliados
potenciais de Estados Unidos nos países árabes. O lobby impón o seu poder
sobre os militares norteamericanos.

Outro debate é a guerra contra Irán. Aínda hai entre os militares moitas
reservas para atacar este país neste momento. Os protagonistas desta posible
guerra son os sionistas. A consigna dállela o primeiro ministro de Israel
para que fagan todos os esforzos para lograr sancións de EE UU, actos
unilaterais, ataques militares.

Non hai teoría da conspiración. Os sionistas norteamericanos actúan
publicamente. Mais eles non pensan nas consecuencias para EE UU nin para o
seu pobo. Só pensan en destruír outros países críticos con Israel, países
que se opoñen á hexemonía israelí en Oriente Medio. Por iso os sionistas
consideran que a guerra de Irak é un éxito, a pesar de que para EE UU é un
auténtico fracaso. Irak agora está destruído e desarticulado, polo tanto,
Israel perdeu un adversario na súa política de colonización.


Movemento obreiro e dereitos sociais en EE UU

Antón Álvarez: Existe movemento obreiro organizado en EE UU? Como funcionan
os sindicatos?

James Petras: O sindicalismo en EE UU sempre foi pouco democrático. Non hai
ningún dirixente sindical a nivel nacional que cobre menos de 300.000
dólares ao ano. Mesmo, algúns dos peor pagados, os líderes dos sindicatos de
limpadores, gañan 400.000 dólares anuais. Os dirixentes do sindicato de
peóns da construción gañan case 700.000 dólares. Ademais, tivemos unha
grande tradición de relacións entre a mafia e os sindicatos, nomeadamente
entre sindicatos de camioneiros e portuarios, particularmente os da Costa
Atlántica.

Tivemos enormes estafas de fondos de pensións manexados polos sindicatos.
Existe por parte dos sindicatos estadounidenses a política de colaboración
de clase e a tendencia a aceptar as reestruturacións e as indemnizacións por
despedimentos. Nos últimos corenta anos a porcentaxe de traballadores
sindicalizados no sector privado pasou do 30% ao 7%. Moitas grandes empresas
non teñen presenza de sindicatos. No sur, a Toyota ou a Nissan tampouco
teñen sindicatos. Isto débese en parte á desconfianza dos obreiros cara as
organizacións sindicais. Os traballadores ven como poden conseguir case o
mesmo, por exemplo melloras salariais, sen os sindicatos.

Os sindicatos non se atreven a organizarse politicamente en EE UU. Financian
en gran parte ao Partido Demócrata, concretamente en 50 millóns de dólares
ao ano, mais non reciben a cambio nada substancial como derrogar leis
restritivas. O que reciben os sindicalistas son protección dos seus postos.
Entón, quedamos ante unha situación sindical en decadencia, cun sindicalismo
moi debilitado e pouco atractivo. Curiosamente, as enquisas amosan que máis
do 50% dos norteamericanos considera que a sindicación pode ser unha boa
idea.

Por exemplo, a cúpula do sindicato do automóbil asinou un contrato oneroso
que divide os obreiros pola antigüidade na empresa, entre novos e vellos. Os
primeiros reciben un terzo do salario dos segundos. O sindicato, ademais,
asume a responsabilidade do plan do saúde dos traballadores.

Mais o sindicalismo de base non está morto en EE UU. Hai moitos obreiros con
vontade de loitar pero as canles existentes están bastante atrofiadas. Hai
lugares onde existen sindicatos progresistas, como nalgún portuario en San
Francisco. Temos as asociacións de inmigrantes que se lanzaron á rúa o ano
pasado contra as expulsións masivas. Porén, este fenómeno produciuse á marxe
das cúpulas sindicais, que foron as últimas en subírense ao tren das
reivindicacións dos inmigrantes.

Antón Álvarez: Mencionaba antes os plans de saúde. Como é a cobertura
sanitaria existente en EE UU?

James Petras: Existe o Plan Nacional de Saúde para maiores de 65 anos, que é
amplo e non é nada malo. Á parte, hai un sistema público para as persoas que
viven na pobreza extrema. Sen embargo, a grande maioría dos cidadáns que non
viven na extrema pobreza e que non son xubilados dependen dos plans de saúde
das empresas. E, se perdes o traballo, perdes o plan de saúde. Temos 50
millóns de persoas sen cobertura sanitaria. Hai outros 50 millóns que teñen
un algún plan mais que teñen que pagar un mínimo de 3.000 dólares antes de
comezalo, ademais das cotas cada vez máis elevadas que deben desembolsar
para mantelo.

Tamén hai persoas que só teñen un seguro médico para enfermidades moi
graves. Esta razón explica que as persoas que carecen de cobertura sanitaria
teñen as taxas máis altas de mortalidade. Por exemplo, rexístranse tres
veces máis casos de cancro de mama entre as mulleres negras porque non van
facer as revisións, pois custan cartos.
As empresas cada vez máis deixan de pagar o plan de saúde. Agora
xestiónannos os sindicatos mais en moitas ocasións teñen que costealos os
propios obreiros.

Antón Álvarez: E que acontece coa educación?

James Petras: O ensino universitario é o máis custoso do mundo. A matrícula
anual nas universidades públicas oscila entre os 8.000 e os 9.000 dólares.
Nas privadas entre os 30.000 e os 40.000 dólares. Moitos estudantes teñen
débedas. Ademais, as escolas técnicas tamén cobran en torno aos 3.000
dólares ao ano.

A primaria e secundaria son de balde. Mais, nos estados con impostos baixos,
o sistema educativo público é malo. Entón, as clases medias optan por mandar
seus fillos á privada, pese a que teñan que pagar 15.000 dólares. Por tanto,
as escolas públicas fican reservadas para os negros e os hispanos.

Situación da esquerda

Antón Álvarez: A esquerda política está articulada EE UU?

James Petras: Temos un sector da sociedade que non está organizado pero que
é moi progresista, sobre todo en relación coa retirada das tropas de Irak. O
80% da poboación quere unha cobertura universal de saúde a nivel nacional.
Mais non hai ningún liderazgo político capaz de implementar estas demandas.
Ser elixido senador costa case 40 millóns de dólares; congresista 20 millóns
e 500 millóns ser presidente de EE UU. Por tanto é imposíbel para os
sectores críticos conseguir espazos nos medios de comunicación de masas. Os
dous partidos exclúenos dos debates. Ademais, rexistrar un partido require
moito esforzo e logo hai que financialo.

As cúpulas do movemento pacifista decidiron pór as súas fortunas en mans
electorais. Entón puxeron todos os seus activistas a traballar polos
candidatos demócratas. Estes conseguiron maioría no Congreso. Mais ao final
votaron a favor do orzamento militar de Bush. EE UU é un país sen oposición
política.

Existen organizacións sociais progresistas, partidarias da paz e algún
concelleiro e alcalde progresistas. Logo están os grupos de homosexuais,
feministas, pacifistas, ecoloxistas, mais están moi fraccionados.

Antón Álvarez: E que hai do movemento antiglobalización?

James Petras: Está morto desde Seattle. Ten moitas siglas. Os seus
activistas van as conferencias mundiais. Pero non representan a ninguén en
EE UU. Non poden pór a ninguén na rúa. Vanse por aí adiante e falan no nome
dunha masa que non existe. En EE UU, grande parte da poboación é crítica coa
Globalización, pero máis desde un punto de vista conservador e
proteccionista que progresista.
Antón Álvarez: Cales son, ao seu xuízo, as esperanzas da esquerda
internacional?
James Petras: En varios lugares do mundo o pobo loita, como en Irak. Hai
avances en América Latina co presidente Chávez. Tamén se está a producir
unha reactivación de movementos populares en Brasil contra Lula. Hai grandes
expectativas en Ecuador. En Colombia hai grandes mobilizacións de campesiños
e obreiros. Tamén en Francia e Italia hai movementos fortes que van
paralizar os neoliberais Sarkozy e Prodi. Lentamente, tamén nos países ex
comunistas. En China hai máis de 100.000 protestas masivas ao ano de
obreiros, campesiños. Mais cómpre ver como evolúe todo isto. Non teño
ningunha fórmula máxica.