A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

martes, 11 de noviembre de 2008

O BÁLSAMO OBAMA

Carlos Dafonte




Na madrugada do día 5 de novembro, produciuse un acontecemento insólito nos EEUU de Norteamérica: a elección dun home de raza negra para presidir durante os catro próximos anos á primeira potencia militar do mundo, potencia en nidio retroceso en moitos outros aspectos. Elección que foi apoiada, todo parece indicalo así, por un importante número de asalariados.


Quero dicir en primeiro lugar, que cando se celebraban as primarias, nunca pensei que fora a gañar o partido demócrata; nunha situación de guerra, pensaba, que a xefatura do exército, para moitos “patriotas” norteamericanos non pode estar en mans dunha muller ou dun negro. Despois, xa dentro da propia campaña, a evidencia dos apoios a Obama, fíxome ver o equivocado do meu argumento.


Á calor desta elección xorden algunhas reflexións que considero pertinentes subliñar. En primeiro lugar debemos analizar as razóns que levan ó constante bombardeo da cidadanía por parte dos medios de comunicación sobre as eleccións norteamericanas e o enxalzamento que das mesmas se fai. Escoitei en numerosas ocasións estes días, falar de “festa da democracia”, cando é moi dubidoso que se celebren no marco democrático adecuado e que o propio sistema o sexa. A inexistencia de censo de electores, o ser unha elección indirecta, a desproporción entre a poboación de cada estado e o número de “electores presidenciais” que se elixen nos mesmos, a dependencia dos candidatos, dado o alto custo do sistema electoral, con primarias e a lonxitude da campaña, das empresas e emporios económicos para podela financiar. A todo o anterior, debémoslle engadir algún outro elemento tamén moi salientables como a inexistencia de verdadeiros programas electorais o que permitiu que o candidato Obama cambiara de posición varias veces na campaña e primarias, en temas como a guerra en Iraq, as escoitas telefónicas, ou o recorte de dereitos que significan as Actas Patrióticas I e II, etc.


Estes aspectos que son reais, xunto con outros moitos non expostos, a calquera persoa ou institución, que se considere demócrata, o debe levar a unha crítica fonda do sistema imperante na primeira potencia militar do mundo, e polo tanto é o esperado que se faga por parte dos medios de comunicación, cando esa potencia ten ademais a pretensión de tenta-lo impoñer a todo o planeta.


Pero da tan aireada campaña e da postura de numerosos medios do estado, saquei a conclusión, de que hai unha intención, nestes tempos de dominio da forma de capitalismo máis noxenta, o imperialismo das depresións, cando máis se aproxima ó fascismo, de facernos crer que a democracia practicada nos EEUU, se se lle poder chamar así, debe se-lo modelo universal para todos os países; e hai unha verdadeira operación de “lavado de cerebro” da cidadanía con ese propósito. Algo terá que ver que medios de comunicación e empresas multinacionais, hoxe, no estado español, teñan unha ligazón moi estreita. Estas son propietarias de todos os que crean opinión.


En segundo lugar, ¿É posible unha elección presidencial nos Estados Unidos de Norteamérica ó marxe do control do complexo militar industrial, dos grandes bancos, das empresas multinacionais e dos grupos de presión sionistas?. Creo que calquera persoa sensata debe dar un non por resposta, coñecendo ademais como ese país intervén a cotío nos problemas do resto de países. A maior parte das veces creando eses problemas, cando consideran que os seus intereses empresariais poden sufrir algún tipo de deterioro. Como financian candidatos que avalen os seus intereses e como tentan eliminar aqueles que defenden intereses populares. A historia esta chea de intervencións do goberno federal dos USA, en defensa dos intereses das empresas norteamericanas. ¿Como vai ser posible que estas non interveñan nunhas eleccións presidenciais propias?. Polo tanto se a financiación das campañas de ámbolos dous candidatos dependen das aportacións privadas, das grandes fortunas, facerse a idea de que Obama representa un cambio, algo máis que non sexa o da cor da pel, que considero importante como dato sociolóxico, é caer na inxenuidade.


En terceiro lugar ¿porqué Barack Obama e non outr@?. Nese país a guerra de Iraq e Afganistán, pero sobre toda a primeira, que produce unha grande cantidade de mortos e feridos, abriu de novo, como no caso da guerra de Vietnam, un foxo entre a maquinaria estatal ó servizo da oligarquía e unha parte moi importante do pobo. Nunca, excepto na época da guerra de Vietnam, a repulsa dun presidente e a todo o que significa o poder, fora tan grande e tan extensa. Ademais dos mortos e feridos, tamén polos argumentos mentireiros que utilizaron para enganar a sociedade internacional e o seu propio pobo, así como polos negocios que xeraron para altos cargos, o vicepresidente Cheney por exemplo, ou o interese da familia do presidente, de Condoleza Rice e outros, por controlar coas súas propias empresas o petróleo da zona.


Se a esta situación lle engadímos a crise económica que golpea brutalmente a unha parte moi importante da poboación, pero sobre todo a inmigrantes e afroamericanos, ademais das chamadas capas medias, estamos diante dun panorama moi complexo, non esquezamos as enormes mobilizacións de hispanos reclamando dereitos, de hai uns meses, que necesita de “grandes cambios para que nada cambie”.


E Obama, como en outros momentos o presidente Carter, vai xogar o papel de “bálsamo” para unha sociedade convulsa. ¿Quen mellor que Obama para conseguir restitui-la confianza do pobo no poder oligárquico?.




En Galicia no mes de Novembro de 2008



viernes, 7 de noviembre de 2008

GAÑOU OBAMA, E AGORA QUÉ?

Roberto Laxe


Como dixo o Sr Solana o outro dia na Ser, “xa temos líder”. Bem. As burguesias de todo o mundo expresaron a sua ledicia pola vitoria de Obama non USA, mesmo sres tan Bushistas non há tanto tempo como os do PP, hoxe son “obamistas”. E xa non digamos dos nosos “obamas”, o ZP, o sr Touriño, Quintana… e demais progresistas españois ou galegos.


Evidentemente a vitoria de Obama é a derrota da foto das Azores, da foto que xerou unha das guerras máis brutais e baseada como nunca nas mentiras, a de Iraq. Tamen é a derrota do neoliberalismo como politica do capitalismo, inaugurada polo binómio Thatcher-Reagan para enfrontar a crise dos 70 desmantelando o estado do bem estar, e levado ate as suas ultimas consecuencias nos USA e na Gran Bretaña, e imposta ao resto do mundo pola via das políticas do FMI e o BM, a debeda externa e o saqueo absoluto dos países dependentes.


E digo vitoria, porque quenes votaron por Obama foron os sectores máis explotados da sociedade ianqui, os negros, os hispanos, as mulleres, a xuventude, nos centros obreiros, nas grandes zonas urbanas; é dicer, o que chamaríamos o pobo traballador foi quen lle deu a vitoria. Mais, Obama é a resposta do capitalismo ianqui á crise, o seu obxectivo no é mudar a sociedade, senon face boa a máxima lampedusiana de “muda-lo todo para nada mude”, e desta maneira salvar o capitalismo en crise. Tamen tem como un dos seus obxectivos recuperar o papel dos USA como “líder” do mundo imperialista, nunha época na que a decadência dos USA é máis que evidente.


E como há 70 anos, cando a crise do 29, a burguesia ianqui aposta polo “cambio” para salvar o sistema capitalista, nomeando a Roosvelt e aplicando o New Deal (que foi acusado de “comunista” pola extrema dereita ianqui, e que arrastrou trás de si a moitas xentes da esquerda), e agora centrando as criticas no Bush e no neoliberalismo, como fai Cebrian no artigo do País de onte.


Ao cargar a man no neoliberalismo agachase que a crise non é dunha politica, a neoliberal, senon do mesmo capitalismo. E desta maneira xogan o despiste da poboacion, que confia nas promesas de Obama de traballo, de seguridade social para toda a poboacion, de retirar as tropas de Iraq… para levalas a Afganistan, etc.


Mais, se isto tem un predicamento importante diante da poboacion mundial  -houbo manifestacions de apoio en case todo o mundo- tem unha razon de fundo: non há unha alternativa obreira e socialista á crise.


Os 90 foron os anos da “morte do socialismo”, baseado como toda gran mentira, nun elemento de verdade: a dexeneracion stalinista foi asociada na mente das masas co “marxismo” e o “socialismo”. Desta maneira, as novas xeracions da mocidade que viñan cara a esquerda (antiglobalizacion, feminismo, ecoloxismo, etc., etc.) , non ollaban no marxismo unha alternativa, pois aparecia diante deles só a version desturpada e dexenerada, economicista vulgar, do stalinismo. E isto fixo moito dano, pois é un freo subxectivo ao desenvolvimento da única saída a crise, o socialismo entendido como a “socializacion dos médios de produccion” como parte do reintegracion do ser humano na sociedade; fronte ao individualismo, a competitividade e as relacions sociais alienantes e opresoras do capitalismo.


As direccions progresistas, dunha maneira ou outra, fan “obamismo”. Ou dito doutra maneira, e como expresaba un xornal, “chegou o cambio aos USA”. Porque os nosos”obamas”, os ZPs, a Xunta bipartita, levan facendo o que agora é “obamismo”, decindonos que o inimigo era o PP (que o é), mentras fan politicas burguesas, continuistas côas do PP.


É evidente que o longo dun tempo as ilusions e as ganas de cambio no conxunto da sociedade a nível mundial teñen unha “direccion política” o “obamismo”, e as suas versions estatais e nacionais; os anteditos ZPs, Touriños, Quintanas…. E en sectores da vanguarda vai a ver moitas presions cara a integracion. As ilusions son o primeiro paso a decepcion… senon existe unha alternativa que explique com toda claridade o seu verdadeiro carácter, burguês e imperialista.


A decepcion é o camiño da derrota do movimento de masas, que votou a Obama (e no resto do mundo apoiou) para que non se resgate aos bancos, para que nos USA se extenda a Seguridade Social ao conxunto da poboacion, para que as relacions internacionais sexan de igual a igual; decepcion que pode vir porque Obama, máis alô dalgun xesto, non vai facer nada disto..


Mais nos sabemos que esa alternativa non existe, que há que construila nas condicions concretas de cada estado e nacion; mas para que sexa unha verdadeira alternativa obreira e socialista tem que dicer com toda claridade; nengunha confianza en Obama.


Por outra banda, non podemos ser sectários. A xente, a poboacion traballadora, confia nos Obamas, nos burgueses vestidos de “progresistas”, e non van romper com eles por que nós o digamos. Só o faran coa sua experiencia na loita, partindo de exixir o que prometen, e pondo aos “obamas” de a pé diante das suas contradiccions.


A crise xoga ao nosso favor, pois demostra as falências do capitalismo, o seu verdadeiro carácter. A realidade é unha verdadeira universidade de anticapitalismo como cando o Pte da patronal afirma sem rubor que os EREs son “sanos para a economia”, coa “socializacion das perdas” que é o resgate das bancas, etc… A realidade hoxe, permite falar com toda claridade: nos estamos contra os EREs porque son “sanos para as empresas”, mais perxudiciais para os traballadores, estamos pola nacionalizacion das empresas e bancos, e non só as quê esten en crise; estamos polo reparto do traballo para combatir o desemprego; estamos pola suba automática dos salários para evitar a perda de poder adquisitivo, etc etc..


É dicer, estamos por rematar côas relacions sociais de produccion capitalistas, verdadeira causa da crise económica. E isto, nin Obama nin os “obamas”, van facer nada… Pola contra o que xa estan a facer é xusto o resgate do sistema.


A vitoria de Obama abre o melon do debate de “outro mundo é posible”, que para nós, só pode ser socialista, ainda que nun principio miren para nós como uns “tolos” esquerdistas que van máis alô do que se pode facer.


Oleiros, 6 de novembro de 2008