A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

miércoles, 24 de agosto de 2016

O PASO NECESARIO DO SOCIAL AO POLÍTICO



 Roberto Laxe 


Existe unha tendencia na esquerda a separar dunha maneira artificial as cuestións sociais das políticas, establecendo unha contraposición entre elas, entre as reivindicacións particulares dos sectores sociais e as diferentes saídas políticas. A contradición entre ambas a resolven utilizando unha vella frase xa criticada por Lenin no “Que facer?”: a xente non está preocupada polos aspectos políticos (réxime, soberanía, goberno, liberdades), dinnos, senón polo que preme no pé, as chamadas "cuestións sociais". As cuestións políticas son cousas das vangardas, dos partidos, e a xente traballadora só mobilizase polas sociais.
Desde un punto de vista histórico esta é, dalgunha maneira, a diferenza que facían na II Internacional entre o Programa Mínimo, das reivindicacións sociais, e o Programa Máximo, é dicir, o socialismo.

martes, 16 de agosto de 2016

NO CAMIÑO, CARA Ó 25 DE SETEMBRO



Carlos Dafonte.

Feijoo adianta as eleccións para evitar que “as mareas” se poidan organizar adecuadamente; no fondo é un acto de febleza, lles teme, pensa que poden ter un avance considerable e sobre todo, aínda que non lle gañen as eleccións, lle poden facer perder a maioría absoluta e levar a cabo o tan comentado “sorpasso” sobre o PSOE, o que complicaría bastante a situación nunha etapa de especial debilidade do réxime.
Representan “as mareas” unificadas, despois da asemblea de Vigo, unha forza socialista, unha alternativa ó capitalismo e polo tanto é de esperar un enfrontamento ca maquinaria do euro, da troika, da débeda, da OTAN, co réxime? Estará disposta esta “marea” a enfrontarse á explotación da forza de traballo, é dicir, ós salarios de miseria, ás políticas de austeridade, ós contratos lixo, e o que significan as reformas laborais do PSOE e do PP?

lunes, 8 de agosto de 2016

CARA A UN DESGOBERNO MUNDIAL?



Roberto Laxe

Hai uns anos, cando en calquera parte do mundo producía-se un golpe, ou un intento de golpe, todo o mundo miraba inmediatamente cara a Washington, buscando ao responsable; foi en Chile, foi en Arxentina, foi en Nicaragua, foi máis recentemente en Honduras ou en Venezuela no 2002... O mundo tiña un goberno claro, e este residía na Casa Branca.
A pasada semana produciuse un intento de golpe de estado en Turquía, aliado estratéxico da EE UU (non esquezamos que Turquía é membro da OTAN e Erdogan, que se saiba, nunca expuxo saírse da Alianza), e medio mundo quedou no aire buscando o responsable... Desde a Casa Branca saíron, cando o golpe xa estaba medio derrotado, condenándoo, nun alarde de oportunismo, esperaron a ver cal das dúas fraccións da burguesía turca gañaba, para se situar; porque ningunha das dúas fraccións cuestionaba esa alianza estratéxica co imperialismo euronorteamericano que é a OTAN.