<h1>CARA A UN DESGOBERNO MUNDIAL?</h1>

Roberto Laxe

Hai uns anos, cando en calquera parte do mundo producía-se un golpe, ou un intento de golpe, todo o mundo miraba inmediatamente cara a Washington, buscando ao responsable; foi en Chile, foi en Arxentina, foi en Nicaragua, foi máis recentemente en Honduras ou en Venezuela no 2002... O mundo tiña un goberno claro, e este residía na Casa Branca.

A pasada semana produciuse un intento de golpe de estado en Turquía, aliado estratéxico da EE UU (non esquezamos que Turquía é membro da OTAN e Erdogan, que se saiba, nunca expuxo saírse da Alianza), e medio mundo quedou no aire buscando o responsable... Desde a Casa Branca saíron, cando o golpe xa estaba medio derrotado, condenándoo, nun alarde de oportunismo, esperaron a ver cal das dúas fraccións da burguesía turca gañaba, para se situar; porque ningunha das dúas fraccións cuestionaba esa alianza estratéxica co imperialismo euronorteamericano que é a OTAN.

É estratéxica fronte a unións políticas (UE) ou económicas (TTIP) porque é militar, e un pode romper todas as unións políticas ou económicas que queira, pero o poder real ("o poder reside na punta do fusil", dicía Mao) está nos acordos militares, que por definición son irrompibles, salvo que un asómese ao precipicio da guerra.

Pois ben, ese desconcerto ante un golpe militar nun estado especialmente sensible, Turquía, onde se concentran de maneira moito máis explosiva que en ningún outro todas as contradicións do mundo; esa incapacidade para resolver democraticamente esas contradicións, dinos algo que está na mente de moitos desde o estalido da crise do 2007; a decadencia do sistema e os estados construídos sobre el. Reafirmo, a crise detona no 2007, cando a tendencia decrecente da taxa de ganancia sae á luz dinamitando a burbulla inmobiliaria; esta crise dá un salto de calidade ao trasladarse no 2008, como non podía ser doutra maneira, ao capital financeiro provocando o rescate da gran banca mundial e a quebra de Lehmann Brothers. Son os que queren reducir o problema da crise ao sector financeiro, os que insisten na crise do 2008, e só propoñen medidas de control da banca, coma se este fóra o problema, e non as leis internas do capitalismo.

Pero política e socialmente, a caída de Lehmann Brothers actúo para o capitalismo como a caída do Muro de Berlín para "socialismo burocrático". Foi a demostración de que o capitalismo, que derrotara ao "socialismo burocrático", era incapaz de resolver as necesidades sociais. O capitalismo, que matara" as crises, provocado "o fin" da historia e a "desaparición" da loita de clases no nome dun individualismo desaforado, afundíase como se afundiu na crise dos 70 ou, especialmente, a do 29.

Non falamos dun capitalismo abstracto, xenérico, sen ollos e caras -que tamén, a crise é parte do código xenético sistema capitalista-; senón que agora falamos das manifestacións no capitalismo actual. A caída de Lehmann Brothers foi o símbolo da caída do capitalismo norteamericano, que demostrou que o "século americano" que dicían, ía ser o XXI, durou menos que o "reich dos mil anos" de Hitler. O drama para o capitalismo, é que o férreo goberno para o que todos miraban hai anos, o residente na Casa Branca, xa non é tan férreo, pero non se albisca un substituto... Estamos ante o vello interregno gramsciano do "vello que morre e o novo que non nace", lugar onde xorden os monstros (Isis! Arabia Saudita! Erdogan, deriva militarista da UE, co estado de excepción cuase permanente en Francia, etc.). Nin os EE UU teñen alternativa dentro do capitalismo, nin a clase obreira ha levantado aínda a súa alternativa ao capitalismo.

Para os que viven aínda na teoría dos bloques, segundo o cal todo aquel que se enfronta a USA é o seu aliado (isto convertería a Erdogan nun antiimperialista, pois esta denunciando que o golpe foi promocionado desde a EE UU), terían que ver como este país está a disolverse como un azucarillo, envolvido nunha guerra civil larvada con miles de mortos e un ataque directo contra os dereitos dun pobo, o afroamericano, que o debilita para reaccionar fronte aos retos que a súa propia decadencia imponlle.

"O mapa xenético de EEUU mostra que a violencia policial contra os negros é só un dos barómetros de discriminación racial:

Dos 50 millóns de persoas que viven baixo a liña da pobreza, o 12,7% son brancos non hispanos, e os 26,2%, negros. Aquí, unhas 200 familias, todas brancas, suman un patrimonio de 1,3 billóns de dólares.

De entre os 18 millóns de mulleres que viven na pobreza, as negras dobran a cifra das brancas. Logo, as de pel escura, as anciás e as do colectivo LGBT, preséntanse como as máis desherdadas de todas.

A pobreza infantil xeneral reduciuse nun 20% durante os anos 2010 e 2013, pero o dos nenos negros mantívose.

O ingreso medio dos fogares brancos é de 91.000 dólares, o dos negros 7.000.

O desemprego dos negros é dobre que o dos brancos, a pesar de que teñan un mellor currículum.

Preto do 80% das persoas retidas e cacheadas na rúa pola policía é negra.

Un home negro ten seis veces máis probabilidades de ir ao cárcere que uno branco. Hai máis novos negros no cárcere que na universidade. Polo mesmo delito, os negros pasan maior tempo na prisión que un delincuente branco.

Un rapaz negro de entre 15 e 19 anos, ten 21 veces máis probabilidades de ser asasinado pola policía que uno branco.

Este país, con só o 5% da poboación mundial, alberga o 25% dos presos do mundo. E os afros, que só son o 13% dos seus habitantes, compoñen case a metade dos presos. Un de cada 15 homes negros (e 1 de cada 36 homes latinos) están actualmente encarcerados. O cal significa que EEUU ten máis presos negros dos que tiña a Sudáfrica do Apartheid en proporción á súa poboación.

Os menores negros son o 60% dos nenos presos.

Aínda que a esperanza de vida dos negros aumentase (como en todo o mundo, salvo en Afganistán, que caeu de 44 a 41 anos tras invasión da OTAN), os negros aínda viven seis anos menos que os brancos." Nazanín Armanian, Publico.

"Se me queres mostrar a liberdade no teu país, non me leves a visitar o teu Parlamento. Ensíname as túas prisións." (Voltaire)

O golpe de estado en Turquía só estanos ensinando o futuro, a máis desgoberno mundial, a converter nacións estables non fai nin dez anos, hoxe están en camiño de converterse no que cinicamente chamouse desde os EEUU, "estado errados". É Turquía, co seu papel central en todos os conflitos, un "estado errado"?, e que consecuencias terá?. Son os mesmos EE UU un "estado errado" do libro, cando é incapaz de garantir un mínimo á súa poboación, e fronte a iso responde militarizando á policía (é moi difícil diferenciar un policía dun marine), encarcerando a miles de persoas e matando.

Era inevitable que a crise detonada no 2007 terminase debilitando e disolvendo as estruturas estatais que se sustentaban no capitalismo que as xerou; fronte a iso só hai dúas opcións; ou se avanza na construción dunha alternativa revolucionaria que libere ao mundo dos monstros gramscianos, ou a decadencia do sistema vai seguir convertendo en "errados" a máis estados. Nesta disxuntiva non caben teorías "centristas" como a "o inimigo do meu inimigo, é o meu amigo", porque os Erdogan do mundo, por moito que invoquen o "antinorteamericanismo" van ser nunca amigos de ningún pobo, comezando polo seu propio e os curdos.

En Galiza no mes de agosto de 2016